xZJ
Brieven rond liefde en dood
ALLEEN
IS MAAR
ALLEEN
In Arnemuiden is wat te beleven
ver
Belangstelling
voor baan bij
overheid
zeer groot
binnenland
buitenland
Te kunst
en
te keur
Laat ze
maar
komen
ierste
die
slaagt
Horen
en
f toneel
zien
De fles
staat
I boek J
klaar
100 jaar
Verdi's
Aida
Scherts
schots
scheef
papier
/oor uw pen
Kerstboodschap
Vrijdag 24 december 1971
M
BLOKFLUIT -concours, internati
onaal, van 29 juli tot 14 augustus '72
in Brugge. Solisten en ensembles
kunnen meedoen. Om deel te kun
nen nemen moet je na augustus 1937
geboren zijn. Aanmelden vóór 1
mei: C. Masionstraat 30 te Brugge,
waar ook verdere inlichtingen zijn
te krijgen.
O MINISTER Engels heeft voor dit
jaar f274.000 aan reisbeurzen en
stipendia toegekend aan beeldende
kunstenaars. In de prijzen vielen
onder anderen Theo van Brunschot,
Deurne, Pieter Elzinga, Den Bosch.
Jos Manders, Bergeijk, Richard
Menken, Den Bosch, Frans Mossou,
Vught, Har Sanders, Helmond, Jan
Spit, Tilburg, Jan van Eijk, Hees-
wijk en Alb. Jansen, Uden- Noch
west-Briabantse noch Zeeuwse kun
stenaars pikten een graantje mee. In
de selectie-commissie zat o.a. ir. J.
Leering, Eindhoven.
BRONNER is, ter gelegenheid
van zijn 90e verjaardag, het middel
punt van een tentoonstelling met de
naam „Een beeld van Bronner".
Werken van hem en zijn leerlingen,
zijn vanaf 25 december tot en met 6
februari te zien in De Hallen te
Haarlem
DE BBC begint komende zomer
met het filmen van een tv-documen-
taire over de geschiedenis van Euro
pa, van 1900 tot heden. Dertien afle
veringen van 50 minuten. Presenta
tor is Peter Ustinov. Kosten half
miljoen Pond. In 1974 is de serie
klaar.
TIEN GRADEN NOORDER
BREEDTE HEET DE NIEUWE
TENTOONSTELLING IN HET Afri
ka museum van Berg en Dal. Een
eerste inzicht in een pas ontdekte
oeroude negercultuur, die nog blijkt
te bestaan in West-Afrika, tussen de
Sahara en Atlantische Oceaan. Tot
april '72. Dagelijks van 9 tot 17
uur.
0 DRIEMEISJESHUIS, de Vlaamse
vertaling van een bekene opera. Op
zondag 2 januari as. om 14.30 uur
kunt u deze gaan zien bij de Konink
lijke Opera te Gent
NIEUWE FILMS, die in de
kerstweek een Nederlandse premiè
re krijgen zijn; The aristocrats;
Strawdogs; Harry Keilerman; Cele
bration at Big Sur; Just avont la
nuit; Joe Hill; De Onbekende zan
ger; Sjakie en de sjokoladefabriek;
Dochters van Satan; Diamonds are
forever; Sunday, bloody Sunday;
Anatevka en Zabata.
„Het is hier in de weekends bijna
een Jeroen-Bosch-toestand"zegt
Ben Hiisstege. Er komen veel men
sen kijken naar de tentoonstelling
met werk van de juist 75 jaar gewor
den kunstenaar PAUL CITROEN.
Het is ook een bijzonder mooie ex
positie, waarin een overzicht gege
ven wordt van het levenswerk van
Citroen. Te midden van fraai antiek
hangen in Hüssteges galerie, mid
den in het dorp Haaren-bij Den
Bosch-, een honderdtal schilderijen
en tekeningen, die ontstaan zijn tus
sen 1913 en 19 70. Centraal staan een
aantal karakteristieke koppen, die
hij onlangs, als litho's maakte van
de Damjeugd; „Adams en Eva's". De
expressie van de menselijke kop
heeft hem al die jaren van schilde
ren en tekenen zeer geboeid. Zijn
zelfportrettenfrapperende vrou
wenkoppen. wat verlopen en artis
tieke figuren, maar ook de met de
aarde verbonden boer vertellen van
zijn bewogen en wat melancholische
geobsedeerdheid. Zij vertellen ook
van de stijlinvloeden, die hij daarbij
ondergaan heeft. Vanaf zijn Berlijn-
se Dada-tijd, de Buhausperiode.
Sluyterssferen etc. tot zijn typerend
persoonlijk lijnenspel, zoals dat o.a.
in de Damjeugdte zien is. Grote
doeken heeft hij in zijn latere perio-
de gemaakt; intrigerende portretten
als die van Bouthoorn, Inez met
hoed. Ondine, Dame, Chanteuse etc.
Er hangen ook enkele landschappen
en bloemen, die minder boeiend
overkomen. Een fijne tentoonstel
ling. Ook zondaas te zien. Tot 15
januari.
MARK ROTHKO neemt onder de
abstracte kunstenaars van de na
oorlogse periode nin Amerika een
geheel eigen, invloedrijke plaats in.
Van hem is tot 2 januari een ten
toonstelling te zien in museum Boy-
mans-van Beuningen te Rotterdam.
De grenzen tussen de kleurvlakken
zijn bij deze, uit Rusland stammende
artiest, nooit scherp afgebakend. De
beweging van de kwast op het doek
is steeds herkenbaar. De kleuren
zijn niet primair. Ze hebben daar
door minder te maken met „concre
te kunst", maar suggereren eerder
een romantische, mystieke ruimte.
De kleuren worden steeds somber
der, tot grijs en zwart in de latere
jaren. De ontwikkelingslijn vanuit
een realistische en surrealistische
periode tot geometrische vormen is
goed te volgen. In het prentenkabi
net van dit museum is eveneens tot
2 januari nog te zien een tentoon
stelling van drie grafici uit Joego
slavië: DOBROVIC, PICELJ, SU-
TEJ.
„Het wordt een beetje nationaler:
Brabanders, Friezen, Belgen, Zuid
hollanders", zegt Ad van 't Veer, de
motor van de Zeeuwse afdeling van
Jeugd en muziek „De Zeeuwen la
ten het zelfs een beetje afweten dit
jaar". Van 27 tot 30 december wordt
voor het vijfde jaar in „Het Zilve
ren Schor" in Arnemuiden een
workshop voor expressie georgani
seerd. De prettige creatieve werks-
sfeer trekt steeds meer mensen van
buiten Zeeland aan. Ad van 't Veer
vermoedt, dat veel Zeeuwen te druk
zijn met het Zeeuwse Jeugd Orkest,
dat op 22 januari onder andere de
première brengt van het stuk, dat
Daan Manneke, in opdracht van de
provincie schreef. Bloed en tranen.
Maar het gaat door. Wat niet door
gaat zijn de concerten van dit orkest
in Breda en Bergen op Zoom, omdat
het landelijke bestuur van Jeugd en
Muziek geen f 1200 subsidie daar
voor zegt te hebben. Jammer, want
het zou voor de eerste keer zijn
dat dit orkest zich presenteert in
Brabant.
De Workshop. Er staan vier moge
lijkheden open. Een groep gaat zin
gen onder leiding van Frans Moo-
nen, leraar conservatorium Den Haag
en Rotterdam. Geen kerst- of kamp
liedjes, maar de experimentele
kant op. Een andere groep werkt in
groepsverband met instrumenten
(orkest) onder leiding van Peter
Jense van Het Zeeuws Jeugd Or
kest, klassiek eri modern, o.a. Van
Beurden. Een derde groep staat on
der leiding van Daan Manneke, mu
sicus uit Breda, die met de oeide
Bredase componisten Antoine Beu-
ger en Gerrie Schets aan muz.iek
van deze tijd" (via compositie-tech-
niek) vorm zal geven. De vierde
groep is gericht op „theater". Hans
Everts, leraar dramatische expressie
op diverse instituten doet met de
deelnemers aan beweging, tekst-im
provisatie etc.
Tot op de dag zelf bestaat er
gelegenheid al of niet met een in
strument onder de arm, zich als
deelnemer te melden. Of bij „Het
Zilveren Schor" of tel. 01180-2715.
Er is plaats voor 100 man: op dit
moment zijn er 75. Voor de drie
dagen betaalt men f 35. Overigens is
iedereen die eens een paar uur van
deze werkshop wil meemaken van
harte welkom. Open huis. Dat geldt
met name voor „het totaal gebeu
ren" van de vier groepen samen op
30 december van 2 tot 5 uur 's
middags. „Laat ze maar komen",
zegt Ad van 't Veer. Vanaf elf jaar
oud (behalve de groep Manneke:
vanaf 16 jaar) kan men meedoen.
Met name voor veel middelbare
scholieren een prachtkans in de
kerstvakantie
„Ik spreek over een rijke, fanatie
ke en machtige nieuwe kerk: de
Kerk van het westerse Pessimisme.
Het pessimisme is niet alleen een
dwaasheid, maar vaak een intens
gemene streek. Het probeert de vrie
de fatsoenlijke mensen in de put te
krijgen en bang te maken. Angst is
een zenuwziekte, een geestesstoornis
die belet de dingen te zien zoals ze
werkelijk zijn. Het is een epidemie
zoals vroeger de pest of de cholera
verspreid door gebrek aan geestelij
ke hygiëne. Onze beschaving is
machtig en uiterst ingewikkeld. Zij
telt evenzeer bedreigingen als belof
ten. Om het betere te doen zegevie
ren hebben wij een volwassen geest
nodig. De navigatie is moeilijk,
naar ik heb geen vertrouwen in
mensen die als zij over de zee horen
oraten, onmiddellijk over zeeziekte
beginnen. Honderden beschavingen
zijn dood, maar het moedigste
standpunt bestaat in het uiten van
ie overtuiging dat de onze de eerste
zal zijn die slaagt. Ik wed op de
sansen om te slagen, niet op de
mislukkingen", aldus Louis Pauwels.
Dit citaat is de aanhef van, zijn
„Lettre ouverte aux gens lreureux et
lui ont bien raison de l'être", op het
ogenblik een bestseller in Frankrijk.
Dit citaat (en meer ervan) staat in
le laatste aflevering van BRES - 32
Vijf jaar geleden beleefde Neder
land een kleine wereldprimeur.
Want toen werd opgericht „Theater
Klank en Beeld" als centraal archief
voor geluids- en beeldopnamen uit
en over de theaterkunsten. Geen
dood archief. Want niet alleen dat
men in het monumentale huis aan
de Amsterdamse Herengracht elke
werkdag kan binnenlopen om koste
loos naar hartelust te luisteren, be
langrijker is dat de meeste van die
geluidsopnamen en films ook be
schikbaar zijn voor educatieve doel
einden. Reeds zijn een paar hon
derd scholen en verenigingen lid
(echt niet duur: f25 per jaar). Zij
kunnen dan uit de regelmatig aan
gevulde catalogus kopiën van het
archiefmateriaal opvragen. Ook al
weer niet duur, want een band met
b.v. een compleet toneelstuk kost zo
tussen f 10 en f 15 franco thuis.
Maar het gaat niet alleen om to
neelstukken, vanaf het oudste dat
nog te vinden was tot stukken die
in afgelopen seizoen op de planken
(of soms op de beeldbuis) waren
het gaat ook om documentaties en
ander educatief materiaal. Waarbij
'men er naar streeft om dergelijke
banden binnen de drie kwartier te
houden, opdat ze in scholen binnen
één lesuur kunnen worden gebruikt.
Er zijn zelfs leraren die in één jaar
zo'n geluidsband in vijftien klassen
behandelen! En als straks de video
recorder steeds meer gemeengoed
gaat worden in het onderwijs, dan
zal men o.p de scholen ook kunnen
beschikken over uittreksels of com
plete stukken in beeld. Eigenlijk
zou elke school lid moeten zijn om
zijn onderwijs in het Nederlands
meteen te koppelen aan een van de
kunstuitingen daarvan: het theater
drama of het t.v.-drama. En het
maakt echt wel verschil in interesse
of je Vondel droog behandelt, of aan
de hand van een band, waarop niet
Lou Hoefnagels, directeur van
Theater Klank en Beeld.
alleen fragmenten staan uit vier
verschillende soorten opvoeringen
('52, '59, '63 en '68), maar ook 'met
De brief als literair genre is reeds
eeuwen oud. Uit tienduizenden kat
tebelletjes van vroeger (nu door de
telefoon overgenomen) moet het gen
re zijn ontstaan. Het gewone, korte,
lordige stemmingsbriefje (Hoe gaat
iet met je? Lang niet gezien. Kom
e nog eens langs? De fles staat
.laar! etc.) werd omvangrijker en
lauwkeuriger, toen de reisbrief op-
cwam (zeventiende eeuw reisbrie-
en van handelaars, jonge intellectu-
len en kunstenaars). Ongewone on-
srwerpen en niet alledaagse emo
es zullen wel tegelijk met de reis-
iel' hun intrede in de briefcultuur
ebben gedaan.
De beschrijving van zulke onder-
•erpen en emoties vraagt zowel van
briefschrijvers als van de briefle-
rr dat hij-zij er eens 'goed voor
aal zitten". Op dat moment is
rhrijver noch lezer met een katte-
elletje bezig: de bries is een ver
aal of een vertoog geworden, waar-
>ij de lezer zich kan afvragen of het
erhaal werkelijk zo gebeurd is, of
e inhoud van de verhandeling de
noeite waard is, of hij het er mee
:ens is etc. Bloeitijd van dergelijke
•rieven was de achttiende eeuw. In
lezelfde eeuw ontstond de western
roman: in de vorm van brieven!
Een roman-in-brieven wordt niet
:o vaak meer geschreven. Het genre
lijkt uitgeput. Wél komen we regel
matig van hem afgeleide vormen in
de literatuur tegen zoals bijvoor-
beels: meneer A. vindt in de nala
tenschap van juffrouw B. een door
haar bijgehouden dagboek uit de
tijd toen ze in het internaat te C. dh
zusters D.E. en F. wist te verleiden
etc. Meneer A. publiceert dit open
hartige boek...De brief is echter nog
springlevend. Men denke aan de
reisbrieven van G.K. van het Re-
ve.
De Vlaamse schrijver JEF GEE-
RAERTS publiceerde zo'n boek vol
brieven: „TIEN BRIEVEN ROND
OM LIEFDE EN DOOD (Elsevier-
Amsterdam-Brusse] 1971. Prijs fl.
9.50).
Zeven van deze brieven zijn ge
richt aan mannen (o.a. aan Hugo
Raes, Marnix Gijsen. een kunsthan
delaar, de Franse beul Dthbler), één
aan een man en vrouw (Paul Snoek
en echtgenote), twee aan vrou
wen.
Men kan efan vriend een brief
schrijven zonder de bedoeling te
hebben deze te publiceren. /Doet
men dat toch, dan' moet de brief
voldoende kwaliteit en 'neutraliteit'
bezitten om voor het leespubliek
interessant te zijn. Met andere woor
den het subjectieve element mag in
een echte brief allesoverheersend
zijn, maar niet meer, zodra de brief
gemeengoed (gepubliceerd) moet
worden. De gulden middenweg
(een juiste dosering van werkelijk
heid en fictie en een zich niet ailes-
overheersend opdringende brief
schrijver is dan noodzakelijk. Niet
altijd slaagt Geeraerts erin de juiste
middenweg te bewandelen. Hoe ple
zierig en intens zijn verblijf bij de
tam. Snoek ook geweest mag zijn,
als lezer interesseert me dat nauwe
lijks, omdat dit zeer persoonlijke ge
noegen niet door mij kan worden na-
geproefd. Een dankbrief aan Paul en
Milena Snoek was voldoende ge
weest. Neemt Geeraferts echter af
stand, dan zijn z'n brieven heel wat
beter. Zijn brief aan de Franse beul
Deibier bijvoorbeeld. Die zal geen
persoonlijke vriend van Geeraerts
zijn. De brief is hoogstwaarschijn
lijk ook nooit naar hem verzonden.
Dus: afstand, om een hoogst per
soonlijk gegeven (op 25-jarige leef
tijd executeerde Geeraerts in Kongo
een negter) te verhalen. Bovendien
vertelt hij zijn verhaal zonder zich
zelf als een jammerende druiloor op
te voeren, waaraan hij in andere
brieven niet ontkomt.
Onder 'jammerende druiloor' ver
sta ik: zijn romantisch verlangen
ligt er vaak te duimdik bovenop;
al te duidelijk blijkt dat hij zich,
nu hij de veertig is gepasseerd, een
ouwe vent gaat voelen, krakend in
de gewrichten, sentimenteel als hij
zijn huidige vriendin beschrijft als
een onschuldig meisje, hoewel ze al
34 is, sentimenteel als hij zijn liefde
voor haar zo puur mogelijk tracht te
beschrijven. Het kan best allemaal
waar zijn, maar voor de buiten
staander klinkt het goed vals. Men
moet erover zwijgen. Nu constateert
de buitenstaander: de oudere man
(vroeger een vrijbuiter) wordt een
sentimentele, onwaarachtige huile
balk.
WIM HUYSKENS
G. Verdi.
monologen van verschillende acteurs
of actrices, te beginnen Theo Mann-
Bouwmeester in de twintiger jaren.
Of, wat dacht men van fragmenten
uit „Vrijdag" van Hugo Claus, zowel
gespeeld door Belgen als door Ne
derlanders.
Het zijn niet alleen scholen, die
gebruik maken van dit snel groeien
de klank- en beeldmuseum".
Volkshogescholen en vormingscentra
zijn (terecht) dankbare deelnemers.
Maar ook voor de vele honderden
toneelclubs zit er veel in de archie
ven, dat voor een verenigimgsavond
nuttig, maar ook amusant kan zijn:
Wim Kan b.v. met een praatje over
het cabaret als vak. Of lezingen van
beroemde buitenlanders en in Ne
derland b.v. Van Dalsum over to
neelspelen. Opnamen van beroemde
regisseurs-aan-het-werk, zoals b.v.
Pj otter Sjaroff. En wat te denken
van blindeninstituten, blindenbiblio
theken, sanatoria of bejaardentehui
zen? Na vijf jaar is er al keus uit
ruim 320 banden, ruim 300 grammo
foonplaten en dertig eigen films. En
de groei gaat elk jaar harder.
Er wordt tegenwoordig door de
toneelgroepen veel gedaan aan pu-
bliekwerving en -vorming. Maar ie
der is het erover eens dat dit slech
te resultaten zal blijven geven zo
lang de kunstzinnige vorming niet
meer en moderner in het onderwijs
zelf is opgenomen. En daarvoor is
een „toeleveringsbedrijf" als Thea
ter Klank en Beeld zowel in de
sector Nederlands als in de andere
moderne talen (of, als men dat
heeft, voor de kunstzinnige vor-
mingslessen) niet alleen een uni
cum, maar vooral een lesverlevendi-
gend en verdiepend instituut. Be
grijpelijk dat dit voorbeeld nu in
vele landen ijlings is gevolgd.
C. NICOLAï
Op 24 december is het 100 jaar
geleden, dat in het nieuwe theater
van Cairo (dat de vorige maand is
afgebrand) o. 1. v. de contra-bassist
Bottisini de première plaatsvond
van de opera Aida, die Verdi in
opdracht van Khedive Ismael, pasja
van Egypte, had gecomponeerd t. g.
v. de opening van het Suez-kanaal.
Een opera met kanjers van rollen,
waarin een conflict van hartstochten
zijn fatale gang gaat.
Het libretto is gebasseerd op een
novelle naar oud-Egyptische motie
ven, geschreven door de Franse ar
cheoloog Mariette. Verdi moest bin
nen een half jaar de tekst van Du
Locle (Don Carlos) in muziek om
zetten. Na talloze moeilijkheden en
emoties vond in Kairo de première
plaats zonder Verdi; hij zag op te
gen de zeereis. Wel was hij bij de
tweede „première" op 8 februari
1872 in de Scala van Milaan. De
kritiek was niet onverdeeld gunstig
(„invloed van Meijerbeer, Gounod,
Wagner).
Een jonge bezoeker, over Aida
niet voldaan, stuurde Verdi de onkos
ten van de avond. Hij voelde zich
door de immense reclame gedu
peerd. De componist betaalde hem
zijn geld terug, doch, zakelijk als
altijd, trok hij de kosten van het
suopuer af. Bovendien liet hij een
verklaring tekenen, waarbij de onte
vredene verklaarde nooit meer een
Verdi-opera te bezoeken. Om nieu
we kosten te besparen.
Uiteindelijk bleek „de stem des
volks" sterker dan de kritiek. New
York, Wenen. Londen, Parijs etc.
Overal had Aida succes. In ons land
was Carré tussen 1897 en de tweede
wereldoorlog het 'middelpunt van de
presentaties door Cav. H. de Hondt
en zijn echtgenote. Na de oorlog was
het de Nederlandse Opera met diri
genten als Cordone, Kxannhals, Ge-
relli, Eichmann en vocalisten als
Annie Delorie, Gré Brouwenstijn,
Scipio Colombo en Ger Smith. Na
1960 verdween de Aida hier van het
reportoire. Maar velen hebben de
klanken van de monsteruitvoering
dit jaar in Tilburg nog in de oren.
0 Jelle de Vries.
Hfót is niet alles klatergoud wat er
blinkt. Maar wat 'er regelmatig uit
de koker van Platen Producties
Hondecoeter komt, bezit in elk ge
val de glitter van de originaliteit,
-die opspuit uit de spitse geest van
de vindingrijke Jelle dte Vries. Die
man moet toch een keer aan het
einde van zijn lollige Latijn komen,
denkt men als vaste kijker naar
deze tv-serie, maar in tslke afleve
ring ziet hij opnieuw kans de
scherts schots en scheef te plaatsen
tegen de achtergrond van de woelige
werkelijkheid.
Klatergoud is nu ook in boekvorm
verscheen bij Van Holkema en Wa-
rendorf: In dit boekje lopen de ge
stripte personages in levende lijvfe
rond: Gilles (Coen Flink) als kleuri
ge brok bombast, vrijgezel en ridder
in de orde van de Nederlandse
stoeipobs; Zwaan (Tonny Huurde-
man), de zorgzame secretaresse met
moederlijke gevoelens die al tegen
de veertig loopt, tenminste als ze
achteruit loopt; Sherry (Jfenny Are-
an later Trudy Labij), de typiste
met honingbruine op schandelijke
dingen zinspelende ogen en tenslotte
Pummel Hondecoeter (Peter Ary
ans), de slager die zich inkoopt in de
zaak, ben vader van twaalf kinderen
die naast dat andere interessant ge
bouwde orgaan ook zijn hersens
weet te gebruiken.
Tegelijk met het boekje verscheen
een sterio-elpeé met vijftien liedjes
uit dbze serie met titels als: Geef
mij maar een vent; Wat is een man
zander vrouw: Weet je moeder het
al; M'n heilig huisje en Samen naar
het kerkhof, ja gezellig, Dit alles op
teksten, waarin de levensernst onder
hilariteit verzinkt in „het heden
daagse zedenverval".
eindredactie
henk egbers
De afgelopen weken heeft De
Stem regelmatig een soortement
formulier afgedrukt met een op
wekkend stukje daarbij onder de
titel „Alleen is maar alleen".
Daarin werd enerzijds een oproep
gedaan aan de lezers van deze
krant om tijdens de kerstdagen
of met oud en nieuw iemand in
huis op te nemen, al was het
maar voor een maaltijd of een
dag. Iemand, die zich eenzaam
voelt, die niet weet waar hij
heen moet met deze dagen, die
voor iedereen die alleen is de
eenzaamheid nog drukkender ma
ken dan ze al is. Tegelijkertijd
werd gevraagd aan die laatste
groep van mensen over de drem
pel van hun isolement te treden
en te laten weten, dat ze graag
van de geboden gelegenheid ge
bruik wilden maken.
Een hachelijke onderneming,
Inderdaad. Want zou er gerea
geerd worden en zo ja door wie?
Zou het mogelijk zijn om de ons
zelf opgelegde taak van „bemid
delaar" ook waar te maken? Er
zijn veel reacties binnengeko
men, van mensen, die zich aanbo
den als gastheer of gastvrouw.
Van mensen ook, die het aan
durfden ons te laten weten, dat
ze zich zo alleen voelden, dat ze
zelfs deze geringe kans om ein
delijk contact te hebben met an
dere mensen met beide handen
wilden grijpen.
Een succes dus, deze korte ac
tie, zou men mogen denken. De
vele reacties, de ontroerende
brieven, gaven ons het gevoel,
dat we er niet naast hebben ge
zeten door dit te doen. Maar, om
helemaal eerlijk te zijn, bleef er
toch dat vage gevoel zitten van:
is het wel zo?, is het aantal brie
ven tekenend voor het welslagen?
zou je niet eerst moeten afwach
ten wat er gebeurt, nadat het
eerste contact is gelegd? Een ge
voel, dat bij de voorbereiding
van „Alleen is maar alleen" her
haaldelijk naar voren was geko
men, maar toen was onder
drukt.
En op dat moment, toen de
actie zo'n beetje was afgerond en
wij tevreden zaten te zijn, kwam
er een brief op de redactie bin
nen van een mevrouw, die zeer
bewogen schreef, dat ze niets in
deze actie zag. „Want", schreef
ze, „iemand, die echt eenzaam is,
uoelt zich alleen maar rotter,
wanneer hij of zij een dag of een
avond wordt opgenomen in een
sfeer van huiselijkheid, van ge
zelligheid waarvan je weet, dat
je er toch niet bij hoort en nooit
bij zult horen ook. Even voelen
hoe het had kunnen zijn en dan
weer terug naar dat lege koude
huis".
Daar zaten We met al onze
goede bedoelingen. Want deze
mevrouw heeft natuurlijk gelijk.
Ze heeft gelijk voor zichzelf en
voor veel andere eenzame men
sen, die zich écht in hun isole
ment hebben opgesloten, bang om
voor de afschuwelijke zoveelste
keer gekwetst te worden. Maar
ze heeft ook ongelijk. Ook een
inderdaad toch nun of meer vrij
blijvende actie als „Alleen is
maar alleen" heeft betekenis.
Omdat ze aan veel mensen - dat
is gebleken - de mogelijkheid
geeft om hun belofte iets voor
een ander te doen gericht te
uiten. Omdat een actie als deze
aantoont, dat scepsis, ego'isme, je-
vingers-niet-branden en dait-is-
mijn-zaak-niet-daar-heb-je-toch-
instanties-voor onze samenleving
niet helemaal hebben doordrenkt.
En wij vinden het tot de plichten
van een geëngageerde krant be
horen om dat duidelijk te maken.
Daarom, ondanks alle bedenkin
gen, die men kan hebben, toch
deze actie „Alleen is maar al
leen".
En misschien ook wel een beet
je, omdat we hopen, dat deze
actie past in de sfeer van Kerst
mis. De redactie van deze krant
onderstreept de vrolijkheid en de
prettigheid, die aan iedereen zo
veelvuldig wordt toegewenst in
de komende dagen. Maar we vin
den wel, dat Kerstmis iets meer
moet zijn dan alleen maar vrolijk
ef prettig. Kerstmis is ook het
feest van de herdenking van
Christus' geboorte, van de vrede
van de vredigheid ook, de gerust
heid/ het vertrouwen in „de men
sen van goede wil", die er toch
zoveel zijn. En om duidelijk te
maken, dat wij ook dit u toewen
sen, spreken we de bijna in on
bruik geraakte wens uit: ZALIG
KERSTFEEST.
DE REDACTIE
(ADVERTENTIE)
goede (maandag)morgen!
HELVETIA
ONGEVALLEN
(Van onze pari. redactie)
DEN HAAG Er valt een verras
send grote belangstelling te constate
ren voor functies in overheidsdienst.
Hoewel telkens wanneer er werk
loosheid optreedt het aantal sollici
tanten voor een overheidsbetrekking
toeneemt, is het aanbod thans bijzon
der groot. De rijkspsychologische
dienst, die de werving verzorgt,
noemt het aantal sollicitanten op door
haar geplaatste advertenties 31 pet.
hoger dan vorig jaar.
Ook in 1968 beleefde de rijkspsy
chologische dienst een hausse in het
aantal gegadigden voor in adverten
ties aangeboden functies, ook toen
was er sprake van een recessie. Ook
het aantal „spontane" aanbiedingen,
dus niet naar aanleiding van adver
tenties, is bijzonder groot.
Deskundigen schrijven deze grote
belangstelling enerzijds toe aan het
feit, dat tal van mensen zonder be
trekking zijn. Anderzijds slaat vol
gens diezelfde deskundigen velen de
angst om het hart nu men telkens
weer leest over sluitingen, fusies en
dergelijke, daardoor ontstaat een nei
ging om zich bij voorbaat in te dek
ken en dan het liefst bij de overheid,
waar men veel meer zekerheden
heeft.
Tegenover dit grote aanbod staat
een wat 'beperkte keuze. Men streeft
er thans naar, taken die voorheen
door uitzendkrachten werden ver
vuld, omdat men moeilijk personeel
kon krijgen, te laten vefrichten door
nieuw aan te trekken personen.
Brieven voor deze rubriek moeten met v©
ledige naam en tdre» worden ondertekend. 8.
publicatie zullen deze vermeld worden. Slecht-
bif hoge uitzondering zet van deze regel wor
den afgeweken. Naem en adre» zifn dan bi
ëe redactie bekend. Publicatie van briever
{verkort of onverkort) betekent niet dat d»
redactie het in alle gevallen eem ie met ir>
houd, c.q. strekking.
Wij Nederlanders zullen ook di;
jaar weer mieit flinke happen er.
volle tepgen genieten van het fees:
van de Vrede. Daar hebben we ook
alle redenen voor. Alles is tenminste
dik in orde; dicht bij ons bed:
denken we.
Dat andere volken elkaar afslach
ten raakt ons niet; daar hoeven we
niet bij stil te staan. Dat gaat toc'r
wel gewoon door. Iedereen vecht
toch voor een „rechtvaardige'
zaak.
Het NOS-journaal zonder oorlogs
taferelen is geen journaal. De aan
tallen van doden en gewonden op de
voorpagina's van de kranten lijken
op de beurskoersen van de financië
le pagina, met één verschil: de laat-
sten dalen.
Er is geen reden tot ongerustheid.
Wij hoeven alleen maar te roepen
dat er hier en daar in de wereld iets
fout gaat. Niet bij ons, alleen BUI
TEN ons wereldje.
Wij leven maar gewoon door. He:
ga-at ook zo goed. De werkloosheic'
neemt toe, de gulden wordt minde
waard, we kopen van alles te vee
zijn te_ weinig in bewegin-g, worder
te egoïstisch, te bekrompen, te ma
terialistisch. We sparen voor een
tweede auto, een tweede huis en een
jacht. We smijten de troep, die nie
meer voldoet, waar het nieuwe
vanaf is, op straat. Er wordt ge
goocheld met rechten en menselijke
waarden. We lopen op straat om te
protesteren vandaag voor onrecht
vaardigheden t.a.v. de gastarbeiders,
morgen voor die van de ongehuwde
moeders, terwijl men de deur voor
eikaars gezicht dichtgooit. Maar on
danks alles vieren we het feest van
de vrede. De vraag is, uit traditie of
overtuiging????
KAATSHEUVEL
A. W. M. VELDKAMP
V
