Eerher stel voor oor logs- leger •~iJ£k SSMÊÊm^jLsSèSSgÉ. We stellen de N.S. moreel ver an (woorde Het instituut synode moet wellicht op de helling HM Oersterk! „GREBBELINIE 1940", BOEK VAN MAJOOR BRONGERS binnenland buitenland n EMOTIONEEL VOETNOOT OMWONENDEN NA ONGELUK OP OVERWEG IN GRONINGEN NEDERLANDSCHE MIDDENSTANDSBANK een bank waarop je kunt bouwen OVERWEGING ONMACHTIG papier oor uw pen Abortus (5) Tankbataljon naai de Bondsrepubliek Fijn om over de vloer te hebben: 5 jaar slijtage garantie Dinsdag 9 november 1971 0 .J-, 'V-4*"Ï4|. Verwoestingen in Wageningen tijdens de gevechten om de Grebbelinie. (Van een onzer redacteuren) DEN HAAG Heeft het werkelijk nog enige zin om telkens weer terug te kijken naar bijvoorbeeld de vierdaagse oorlog in mei 1940 tussen de Duitse nazi-invallers en de Nederlandse krijgsmacht? Militair-historisch kan dft zijn verdienste hebben. Voor de oudere generatie, die deze vierdaagse oorlog met dood, verderf, evacuatie, verwoestingen ondervonden heeft, is dit waarschijnlijk het open halen van wellicht genezen wonden. Bij het lezen van „Grebbelinie 1940" van majoor E. H. Brongers (uit gave HoIIandia-Baarn) blijkt echter, dat afgerekend wordt met nog steeds bestaande tegenstrijdige meningen over de gevechten in de meidagen van 1940, vooral bij de Grebbeberg. Tegenstrijdige opvattingen bijvoor beeld over de tegenstand die de Nederlandse troepen al dan niet ge boden hebben. Misvattingen over „vijfde colonnes", infiltraties van de vijand, al of niet met medewerking van bepaalde Nederlanders aan de Duitse invallers. Het boieik van majoor Brongers is vooral een eerherstel aan vele Ne derlandse burgers, die in deze af- sdhuiwelijke dagen als dienstplich tige, als reservist, als beroepsmili tair met zeer geringe middelen een overmachtige aanvaller dagenlang hebben gehinderd, tegengehouden. De plannen van Hitier om Neder land in enkele uren, in hoogstens één dag onder de voet te lopen, zijn hierdoor mislukt. Getuige ook officiële rapporten van Duitse commandanten....van onder meer de 227ste divisie: „Er moet worden opgemerkt dat de Vijand (de Ne derlandse troepen) zich zeer goed gedraagt en hardnekkig weerstand bied:t...De aanval (van de Duitse divisie) bleef aanvankelijk liggen door sterk flankerend vuiur 'uit goed gemaskeerde gevechtsopstel- fiogen...." Het is een klein voorbeeld uit de vele aanhalingen, die majoor Bron- 'gers vastgelegd heeft in zijn boek „Grebbelinie 1940". Het derde batal jon van het S.S.-reigiment heeft de soms hardnekkige tegenstand van de Nederlanders tot eigen grote schade moeten ondervinden, want „hardnekkig verdedigt de tegen stander de bosrand...het uitstekend liggend Hollandse artillerevuur vermoedelijk uit de Grebbelinie, veroorzaakt zeer ernstige verliezen bij het derde bataljon van het S.S.-regiment. ,Der Führer", aldus de Duitse schrijver Otto Weidinger in zijn boek 'Division das Reich'. Feit is en blijft dat de Ne derlandse troepen ook in en rond de Grebbelinie in gevechtswaarde en voor wat het materiaal betreft sterk in de mindenheid zijn ge weest, zoals dat in vierdaagse oor log tussen 1015 mei in heel Ne derland gebleken is. Dat deson danks het overgrote aantal Neder landse bungers-in-uniform (meer waren de meesten in feite niet) zich zo verdedigd heeft en daar mee het land geeft majoor Bïomgers het recht aan zijn kant, wanneer hij de Nederlandse krijgsmacht uit die dagen, soms emotioneel, verdedigt. Daarmee maakt hij tevens de opmerkingen van prof. dr. L. de Jong in diens deel drie van 'Het Koninkrijk der Nederlanden in de tweede wereldoorlog' ongedaan, als zou het S.S.-regment 'Der Führer' (het regiment waarop Hitier zo trots was weinig weerstand ont moet hebben. Diens opmerkingen zijn in strijd met de feiten", aldus de heer Brongers. In zijn vroeger verschenen boek 'De slag om de residentie' heeft deze militaire schrijver aan de hand van verschillende rapporten en andere bewijsstukken aange toond, dat de Duitse invallers zo veel tegenstand in Nederland on dervonden hebben, dat onder meer Duitse luchtdivisies door de grote verliezen in en rond Den Haag voorlopig niet in staat waren zich direct op Engeland te richten en dat daardoor de 'Slag' om Enge land' een ander aanzien gekregen heeft. Uit 'Grebbelinie 1940' blijkt, dat dit voor een deel ook het geval is geweest met Duitse krijgsplannen voor andere gebieden in Europa. Op een tegenstand als toen in Nederland geleverd, had de Duitse generale staf niet gerekend. On danks allerlei militaire spionnen, die uiteraard in burger tij dens de mobilisatie in Nederland militaire gebieden bezochten zon der gehinderd te worden door wie ook'. Deze spionnen hadden de Duitse generale staf na hun bezoek laten weten, dat men weinig van de Nederlandse krijgsmacht behoefde te verwachten. 'Het Nederlandse leger is beter geworden, maar een verrassende en krachtige uitge voerde aanval zal het niet kunnen weerstaan aldus de Duitse kapi tein Kriebel, die in opdracht van de Duitse militaire geheime dienst in februari 1940 de Nederlandse linies doohkruisite- En de Duitse majoor Mantey, die in maart 1940 in en rond de Greb- belinie spioneerde: „De Gebbelinie is weliswaar een diep uitgebouwd stellingssysteem, maar heeft door de zwakke aanleg van de versterkin gen geen erg hoge gevechtswaar de.". De Duitsers hebben, zij het maar Uiteraard besteedt majoor Brongers aandacht aan het ge ruchtmakende doodvonnis, dat sergeant Meijer uit Dieren op 12 mei 1940 het leven kostte. Brongers releveert kort de be roering, die er in 1970 rond deze affaire ontstond. Hij merkt op. dat deze zaak echter al in 1955 met de uitgave van een Nederland stafwerk in de open baarheid kwam. Hij is hier ech ter op zijn beurt onjuist. Reeds in 1949 wordt het incident ver meld in de verslagen van de Parlementaire Enquête Commis sie (dl. 1 A en B Verslagen, Bijlagen, p. 1926 en dl. 1 C Verhoren, p. 444 vv.) Maj. Brongers staat wat het feit van de desertie alszodanig be treft, achter gen.-maj. Hamerts. Op de vraag of >er nu enige aanleiding was tot de vlucht van de sergeant, én „mogen we hier tenminste enig positief be grip voor opbrengen", geeft Brongers ten antwoord: „Bezien we de omstandigheden waaron der alles plaatsvond, dan valt het moeilijk om zelf de laatste vraag bevestigend te beant woorden". Elders schrijft hij dan: „Het is nauwelijks aan te nemen, dat een dergelijk ernstig misdrijf zelfs in een wat kalmer sfeer niet door het zwaarste vonnis rou zijn gevolgd. enkele dagen, ondervonden dat de Nederlanders ondanks hun beper kingen anders waren dan de inval lers hadden verwacht. Majoor Brongers spreekt in zijn boek verder over Nederlanders, die op eigen verzoek ingedeeld waren bij Duitse speciale eenhe den, die moesten infiltreren in de Nederlandse linies. Hij schrijft over Duitsers in Nederlandse uni formen, over merkwaardige vluch telingen, die meer leken op ver momde militairen dan op verjaag den. Hij probeert ook uit de doe ken te doen, wat de in die tijd berucht geworden geheimzinnige lichtkogels en schoten overal in Nederland voorstelden. Hij heeft geen bewijzen kunnen vindien, dat hierbij werkelijk Duitsers, spion nen of Nederlandse vrienden van de Duitsers betrokken geweest zijn. Slechts een vaag bewijs: ge tuigenissen van een Nederlandse 'militaire chauffeur, die heeft mee gemaakt, dat zijn commandant rus tig in de auto bleef toen voor hem de inzittenden van een vrachtwa gen lichtkogels afschoten. Deze of ficier ontpopte zich later als natio- naal-socialist, lid van de W.A. van Anton Mussert. Verbitterd door de sterke tegen stand hebben verschillende Duitse troepen gevangen genomen Neder landers soms als levend schild ge bruikt, meermala slecht, in een aantal bekende gevallen zelfs „beestachtig" behandeld. In zijn voorwoord wijst majoor Prongers erop dat in de jaren dertig steeds weer beknibbeld werd op .de Nederlandse defensie, waardoor de krijgsmacht steeds zwakker werd. In een voetnoot wijst hij erop, dat tegenwoordig precies het zelfde is. Jammer genoeg vergeet hij hierbij te vermelden, dat Ne derland thans in een totaal andere situatie verkeert. Toen nauwelijks hulp van bevriende landen: de Belgen weigerden zelfs steun te verlenen in Noord-Brabant.- Thans een NAVO, waarin Nederland met bondgenoten een eigen deel heeft. Nederland staat n-iet alleen. Inte gendeel, de militaire geschied schrijver H. Brongers had deze moderne ontwikkeling van gealli eerde afspraken en offers in deze voetnoot zeker moeten vermelden. Juist omwille van de geschied schrijving. Dit zou zijn objectieve beschrijving van 'De slag o'm de residentie 1940' en 'Grebbelinie 1940' compleet gemaakt hebben. f (Van onze correspondent) GRONINGEN „We stellen de NS moreel verantwoordelijk". Uitlatingen van de heer Van Ber gen, die als woordvoerder op treedt van de bewoners van de Groningse wijk Hoogkerk, waar gistermorgen een ernstig ongeluk een dode en gewonden vergde. Zoals gemeld vond maandagmorgen op de spoorwegovergang aan de Zuiderlaan in Hoogkerk een botsing plaats tussen de personentrein Gro- ningen-Leewarden en een vrachtau to van de Groningse gemeentereini ging. Hierbij werd de 27-jarige bij rijder van de vrachtwagen op slag gedood terwijl de andere twee inzit tenden van de auto met zware ver wondingen naar het Academisch Ziekenhuis vervoerd moesten wor den, evenals twee gewonde treinpas- sagiers. De vrachtwagen werd totaal ver nield, de trein liep zware schade op mede doordat het eerste treinstel ontspoorde zonder evenwel om te slaan Naar de mening van de Hoogkerkse omwonenden is het nog een wonder dat een dergelijk ongeluk pas nu is gebeurd. De heer H. A. van Ber gen, woordvoerder voor de inwoners van Hoogkerk zegt: ,„We hebben dit al tijden zien aankomen. Dat dit zo feat pas is gebeurd is zuiver toeval". Van de zijde van de omwonenden is al jarenlang aangedrongen op een betere beveiliging van de spoorweg overgang bij voorkeur door een zogenaamde ahob-installatie. Door verschillende uitbreidingsplannen heeft de betreffende weg een toene mende verkeersdrukte te verwerken gekregen. „We hebben verschillende keren bij diverse instanties aange klopt om op de foute situatie te wijzen", aldus de heer Van Bergen. „Meer dan drie jaar geleden heeft de toen nog zelfstandige gemeente Hoogkerk overleg gevoerd met de Nederlandse Spoorwegen over een betere beveiliging en een verbrei ding van de overgang in verband met de uitbreiding van Hoogkerk met de nieuwe woonwijk ten zuiden van de spoorlijn. De plannen die de NS voor de verbetering ontwierpen werden door de gemeenteraad van Hoogkerk aangehouden bij gebrek aan financiële middelen. Nadat in januari 1969 de gemeente Hoogkerk dee] ging uitmaken van de gemeente Groningen zette de Groningse gemeenteraad de finan ciering van de verbetering op haar begroting. Twee maanden geleden, aldus een woordvoerder van de Ne derlandse Spoorwegen, berichtte Groningen de NS dat de plannen binnenkort gefinancierd zouden kunnen worden. „Men kan van ons jn alle redelijkheid niet verwachten", aldus deze woordvoerder, „dat wan neer in september wordt gezegd dat het geld er is, dat wij in november de plannen al hebben uitgevoerd". De gemeente zegt intussen dat de schuld bij Gedeputeerde Staten ligt. De heer Van Bergen Iaat namens de betrokken inwoners van Hoogkerk weten dat men harde acties over weegt om de beveiliging met spoed door te drukken. Onder deze harde acties zou men eventueel een afslui ting van de overgang kunnen ver staan. (ADVERTENTIE) (Van onze speciale verslaggever) ROME Met een toespraak waarin hij alleen maar bevestigde d^t de celibaatswet voor de Latijnse kerk gehandhaafd blijft, besloot paus Paulus de derde bisschoppen synode. Hij deed nauwelijks moeite te verhelen dat de opgave te groot was gebleken en de manier van werken slecht. Zinspelend op de door de synode uitgesproken erken ning dat het priesterprobleem niet veroorzaakt wordt door balorigheid of geloofszwakte van de priesters, maar voortkomt nit hun pastorale bekommernis, beperkte de paus er zich toe te zeggen dat hij de spiritu ele, psychologische, sociale en mate riële moeilijkheden die op veel priesters drukken, kent. Uiteraard probeerde hij een woord van bemoe diging te spreken, maar dit keer ontbrak de ondertoon van verwijt aan het adres van hen die hun plaats niet goed meer zien. Met enige nieuwsgierigheid was uitgezien naar een paar woorden over het probleem dat van begin tot eind de synode heeft beheerst: de toelating van gehuwden tot de pries terwijding. De paus repte er in het geheel niet over. Dat kan alleen maar betekenen dat hij dit punt nog in beraad houdt, wat gezien het verdeelde advies dat de synode heeft uitgebracht ook voor de hand ligt. Het is vreemd gegaan met de discussie over de wijding van ge huwden. Na de eerste plenaire ver gaderingen leek het alsof de menin gen elkaar in evenwicht hielden. Na de besprekingen in de taalgroepen ontstond de indruk dat de overgrqte meerderheid een afwijzende houding aannam. Voor de met de voorberei ding van de stemming belaste com missie werd dit aanleiding, alleen een voorstel over de algemene uit sluiting van deze idee te maken. Dankzij een fikse weerstand werd na veel geharrewar een formule ge boren die een heel kleine openheid inhield. Maar deze formule bereikte niet de vereiste meerderheid, omdat zowel voor- 'als tegenstanders er te veel onduidelijkheid in vonden. Op de voorlaatste dag van de synode gaf het presidium eindelijk toe dat geen eenstemmigheid kon worden bereikt. Het vroeg de bisschoppen een keuze te maken üit twee formu leringen: a) geen toelating van ge huwden tot de wijding, ook niet in particuliere gevallen b) toelating van gehuwden in pastorale noodsitu aties, zulks naar oordeel van de paus. De eerste formulering verkreeg 541/2 van de stemmen, de tweede 441/2 (21/2 onthouding of ongel dig). Zo bleek de eerste indruk ongeveer juist te zijn geweest en moet alle nadien ontstane, onduide lijkheid op rekening gebracht wor den van niet bevredigende formule ringen. Het is een zeer subtiele zaak van de ene ka-nt de celibaatswet te willen handhaven (en geen waarne mer heeft er ooit aan getwijfeld dat dit zou gebeuren) en van de andere kant bij schrijnend priestertekort een beroep tewillen doen op ge huwden. Hoe dan te voorkomen, dat het hek van de dam lijkt Intussen had kardinaal Suenens er met succes voor gepleit dat de stem men niet alleen geteld maar ook gewogen zouden worden. Iedere bis schop heeft zijn stemformulier on dertekend en zijn voorkeur gemoti veerd. De paus kan dan zien hoe de meningen precies liggen. Wanneer men bedenkt dat de synode niet alleen bestaat uit vertegenwoordi gers van bisschoppenconferenties en religieuze orden, maar ook uit de hoofden van de Romeinse curie en een aantal door de paus op persoon lijke titel benoemde leden, wordt dit wegen van de stemmen al heel belangrijk. De curiekardinalen en door de paus aangewezen leden waren bijna allen zeer scherp tegen iedere uit zondering op de regel gekant. Zij vormden 12'/2 van het geheel. Plaats men hen even tussen haakjes, dan blijkt het wereldepiscopaat als vertegenwoordigd op de synode, zich met een kleine meerderheid voor de toelating van gehuwden in gevallen waar de zielzorg daar dringend om vraagt, te hebben uitgesproken. Dat is dan het resultaat van 4 weken afmattende vergaderingen en een geweldige verspilling van energie. Overigens hangt er nog alles van af hoe de paus gaat wegen, maar het lijkt wel zeker dat binnen afzien bare tijd Latijns-Amerikaanse bis schoppen een verzoek om gehuwden te mogen wijden, ingewilligd zullen zien. Voor de rest valt over de resulta ten van de synode weinig te zeggen. Een laatste manoeuvre van de presi denten heeft voorkomen dat de sy node iets aan de kerk kan aanbie den. Op vrijdagmorgen maakten zij bekend, dat de teksten waarop werkgroepen drie dagen en nachten in een slopende race tegen de tijd hadden gezwoegd, en waarop na de eerste puntsgewijze stemming meer dan duizend amendementen waren ingediend, niet als boodschap van de synode de wereld in zouden gaan maar uitsluitend ter overweging aan de paus werden gegeven. Daarom vond er geen eindstemming plaats, en werden de teksten niet aan de pers verstrekt. Voor wat de tekst over de gerech tigheid betreft, is dat jammer aan gezien die enkele goede elementen bevat. Voor wat de tekst over het pries terschap aangaat, is het alleen maar toe te juichen dat de synode er niet mee voor het voetlicht treedt. Er is nu eenmaal nauwelijks diepgaand over de actuele proble men gesproken, aangezien de celi baatswet alle aandaoht en energie heeft opgeslokt. De bisschoppen heb ben hun priesters in de kou laten staan. De tekst herneemt enkele leerstellige bepalingen die in de stukken van Vaticanum II veel be ter zijn geformuleerd, en verder ontbreekt elke werkelijke visie op de wijze waarop de priester aanwe zig kan zijn in de wereld en het leven kan delen van de mensen tot wie hij geroepen is. Overigens wor den ook niet veel deuren gesloten, tenzij die van het facultatieve celi baat. De bisschoppen zouden hun gezag niet hebben gediend door te pretenderen met deze povere tekst iets van een bevrijdend of verhel derend woord te spreken. Met betrekking tot deze teksten kunnen gemakkelijk verwarrende situaties ontstaan. De verschillende punten zijn in stemming geweest, en hebben ook de goedkeuring van de meerderheid gekregen, maar er heeft geen stemming over het ge heel plaats gehad. Alleen deze stem ming had kunnen uitwijzen of de synode werkelijk van mening was dat dit geheel van punten een be hoorlijke behandeling van de vraag stukken inhield. Dat bliift twijfe lachtig. De leiders van de kerk komen in het beeld dat het vérloop van de synode te zien heeft gegeven, als onmachtige lieden naar voren. In derdaad ontbreken de resultaten. Toch is het beeld vertekend. Vele bisschoppen hebben zich door het reglement en door de wijze waarop dit werd toegepast als in een houd greep gevoeld. Ze hebben wel ge sparteld maar konden zich er niét van losmaken. Wie van nabij heeft meegemaakt dat zeer waardevolle interventies in een niet te stoppen draaimolen verdwenen, kan alleen maar verbaasd staan over de stupide gang van zaken. Eén ding was goed, dat iedereen volledige vrijheid van spreken had, en dat over een onderwerp waaro ver de paus vier jaar geleden de discussie wilde stopzetten. Maar die volledige vrijheid had zijn keerzij de. Men sprak zo overvloedig dat er geen tijd was met eikaar te spreken en tot een dialoog te komen, v Het heeft ten enemale ontbro ken aan echte discussie. De voor naamste reden van de onmacht van de synode ligt echter in de bespro ken onderwerpen. Overduidelijk is naar voren gekomen dat zowel het priestervraagstuk als het rechtvaar digheidsprobleem zich in de afzon derlijke werelddelen en zelfs daar binnen op totaal verschillende wijze stellen. Door de aard van zijn struc tuur ligt het voor ^de hand dat een synode probeert een eensluidende oplossing te vinden. Maar het is onmogelijk in een tijdsbestek van enkele weken zonder overleg met deskundigen, aan elkaar uit te leg gen tegen welke achtergrond de vi tale en veelomvattende vragen rij zen, vooral nu de kerk sinds Vatica num II poogt het evangelie in de verschillende culturen wortel te doen schieten. Waarschijnlijk moet het hele in stituut van de synode opnieuw over dacht worden of zelfs op de helling geplaatst. Er zijn al stemmen opge gaan .die er voor pleiten liever regi onale synodes te houden waar bis schoppen samenkomen uit streken waar de vragen zich op soortgelijke wijze stellen. Een wereldsynode zou dan een plaats zijn waar de in een bepaalde streek genomen beleidslij nen worden toegelicht en onder de kritiek geplaatst. Het probleem dat door de afgelopen synode meer dan ooit 1 acuut is geworden, is dat van de decentralisatie en de pluriformi teit als de enige werkelijke vorm waarin de eenheid levens kan zijn. DRS. R. V. D. HEUVEL OSB Briever -oui jeze "uuriek moeten met vol- lediqe naam en adres worden ondertekend. Bij oublicatie tutten deze vermeld worden. Slecht# bij hoqe uitzoi.aering zal van deze regel wor- dvn afgeweken Naam en adre# ziin dan bij de redactie Dekend. Publicatie van brieven ■verkort of onverkort betekent niet dat de redactie het m alle gevallen eer* i# met in houd. c.q strekking. In Abortus nr. 3 stelde mevrouw De Jong dat abortus geen moord is, maar een vrucht die je weg laat nemen. Ik snap niet dat buitenstaan ders zich druk maken over een an der zijn buik. Wat wel moord is, je jongens die je jaren om je heen hebt gehadaan de oorlog te moe ten opofferen, een nutteloze oorlog alleen om mensen op te ruimen waar grote mannen over beslissen en waar je als moeder machteloos tegenover staat, aldus mevrouw De Jong uit Breda. Ik zou mevrouw De Jong het vol gende onder de aandacht willen brengen. De abortuswet van de Staat New York staat toe dat zwan gerschappen tot de 24e week wor den afgebroken. In zulke gevallen is abortus niet de eenvoudige procedu re die gewoonlijk wordt gevolgd in het geval van een zwangerschao van vier tot zes weken. Om een zwan gerschap van 24 weken te onderbre ken moet er bijna altijd een ute- russnede worden toegepast. Dit be tekent dat de uterus d. m. v. een buiksnede geopend wordt en de foe tus zoals bi.i een keizersnede ver wijderd wordt. Een verpleegster die bij een aan tal van deze gevallen aanwezig was geweest merkte op: „dat de baby wordt verwijderd en in een pan wordt gestopt om te sterven; er waren gevallen van baby's die men hoorde huilen vlak voordat zij in verbrandingsovens werden gewor pen". Een foetus van een zwangerschap van vierentwintig weken is natuur lijk al zover ontwikkeld dat hij gemakkelijk te herkennen is als een menselijk schepsel met onderschei den lichaamsdelen. De foetus kan zich bewegen, geluiden maken en op zijn minst pogingen doen om adem te halen en wordt daarom als een potentieel levensvatbaar individu beschouwd. Wij ontkomen niet aan het feit dat er vanaf het moment van de bevruchting een nieuw men selijk leven is begonnen. Uw „sofis tische" redenering, mevrouw De Jong, kan de waarheid niet verklei nen dat het normaal gesproken een volwassene zou worden als men niet tussenbeide zou kompn. Wanneer ie mand bovendien toestemt in een ab ortus, zegt hij of zij dat de één meer recht op leven heeft dan de ander. Dat zei Hitier echter en daar om vermoordde hij 6.000.000 joden en miljoenen anderen. De maat schappij veroordeelde hem als een krankzinnige moordenaar. Niettemin worden er jaarlijks 30.000.000 levens afgesneden door middel van abor tussen. BERGEN OP ZOOM A. V. D. HEUVEL. BONN (DPA) De in Seedorf m Neder-Saksen gelegen Nederlandse pantser-brigade zal worden ver sterkt met een tankbataljon. Daarover zijn gisteren in Bonn de ministers van defensie van Neder land, H. J. de Koster, en de Bonds republiek, Helmut Schmidt het eens geworden. Naar een woordvoerder van het Duitse ministerie van defensie mee deelde, is voorts gesproken over sa menwerking op het gebied van de luchtafweer en over vraagstukken het Noordatlantische bondgenoot schap betreffende waaronder de Na- vo-eonferentie in december. (ADVERTENTIE) mem Oersterk het 501 kwaliteits- ËSAIj^J merk van Du Pont HUI garandeert u het sterke en duurzame tapijtnylon IWyers staat er achter)

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1971 | | pagina 11