Eerher
stel
voor
oor logs-
leger
•~iJ£k SSMÊÊm^jLsSèSSgÉ.
We stellen de N.S.
moreel
ver an (woorde
Het instituut synode moet wellicht op de helling
HM
Oersterk!
„GREBBELINIE 1940", BOEK VAN MAJOOR BRONGERS
binnenland
buitenland
n
EMOTIONEEL
VOETNOOT
OMWONENDEN NA ONGELUK OP
OVERWEG IN GRONINGEN
NEDERLANDSCHE MIDDENSTANDSBANK
een bank
waarop je kunt bouwen
OVERWEGING
ONMACHTIG
papier
oor uw pen
Abortus (5)
Tankbataljon naai
de Bondsrepubliek
Fijn om over de vloer te hebben:
5 jaar slijtage garantie
Dinsdag 9 november 1971
0
.J-,
'V-4*"Ï4|.
Verwoestingen in Wageningen tijdens de gevechten om de Grebbelinie.
(Van een onzer redacteuren)
DEN HAAG Heeft het werkelijk nog enige zin om telkens
weer terug te kijken naar bijvoorbeeld de vierdaagse oorlog in mei
1940 tussen de Duitse nazi-invallers en de Nederlandse krijgsmacht?
Militair-historisch kan dft zijn verdienste hebben. Voor de oudere
generatie, die deze vierdaagse oorlog met dood, verderf, evacuatie,
verwoestingen ondervonden heeft, is dit waarschijnlijk het open
halen van wellicht genezen wonden.
Bij het lezen van „Grebbelinie 1940" van majoor E. H. Brongers (uit
gave HoIIandia-Baarn) blijkt echter, dat afgerekend wordt met nog steeds
bestaande tegenstrijdige meningen over de gevechten in de meidagen
van 1940, vooral bij de Grebbeberg. Tegenstrijdige opvattingen bijvoor
beeld over de tegenstand die de Nederlandse troepen al dan niet ge
boden hebben. Misvattingen over „vijfde colonnes", infiltraties van de
vijand, al of niet met medewerking van bepaalde Nederlanders aan de
Duitse invallers.
Het boieik van majoor Brongers is
vooral een eerherstel aan vele Ne
derlandse burgers, die in deze af-
sdhuiwelijke dagen als dienstplich
tige, als reservist, als beroepsmili
tair met zeer geringe middelen een
overmachtige aanvaller dagenlang
hebben gehinderd, tegengehouden.
De plannen van Hitier om Neder
land in enkele uren, in hoogstens
één dag onder de voet te lopen,
zijn hierdoor mislukt. Getuige ook
officiële rapporten van Duitse
commandanten....van onder meer
de 227ste divisie: „Er moet worden
opgemerkt dat de Vijand (de Ne
derlandse troepen) zich zeer goed
gedraagt en hardnekkig weerstand
bied:t...De aanval (van de Duitse
divisie) bleef aanvankelijk liggen
door sterk flankerend vuiur 'uit
goed gemaskeerde gevechtsopstel-
fiogen...."
Het is een klein voorbeeld uit de
vele aanhalingen, die majoor Bron-
'gers vastgelegd heeft in zijn boek
„Grebbelinie 1940". Het derde batal
jon van het S.S.-reigiment heeft de
soms hardnekkige tegenstand van
de Nederlanders tot eigen grote
schade moeten ondervinden, want
„hardnekkig verdedigt de tegen
stander de bosrand...het uitstekend
liggend Hollandse artillerevuur
vermoedelijk uit de Grebbelinie,
veroorzaakt zeer ernstige verliezen
bij het derde bataljon van het
S.S.-regiment. ,Der Führer", aldus
de Duitse schrijver Otto Weidinger
in zijn boek 'Division das Reich'.
Feit is en blijft dat de Ne
derlandse troepen ook in en rond
de Grebbelinie in gevechtswaarde
en voor wat het materiaal betreft
sterk in de mindenheid zijn ge
weest, zoals dat in vierdaagse oor
log tussen 1015 mei in heel Ne
derland gebleken is. Dat deson
danks het overgrote aantal Neder
landse bungers-in-uniform (meer
waren de meesten in feite niet)
zich zo verdedigd heeft en daar
mee het land geeft majoor
Bïomgers het recht aan zijn kant,
wanneer hij de Nederlandse
krijgsmacht uit die dagen, soms
emotioneel, verdedigt.
Daarmee maakt hij tevens de
opmerkingen van prof. dr. L. de
Jong in diens deel drie van 'Het
Koninkrijk der Nederlanden in de
tweede wereldoorlog' ongedaan, als
zou het S.S.-regment 'Der Führer'
(het regiment waarop Hitier zo
trots was weinig weerstand ont
moet hebben. Diens opmerkingen
zijn in strijd met de feiten", aldus
de heer Brongers.
In zijn vroeger verschenen boek
'De slag om de residentie' heeft
deze militaire schrijver aan de
hand van verschillende rapporten
en andere bewijsstukken aange
toond, dat de Duitse invallers zo
veel tegenstand in Nederland on
dervonden hebben, dat onder meer
Duitse luchtdivisies door de grote
verliezen in en rond Den Haag
voorlopig niet in staat waren zich
direct op Engeland te richten en
dat daardoor de 'Slag' om Enge
land' een ander aanzien gekregen
heeft.
Uit 'Grebbelinie 1940' blijkt, dat
dit voor een deel ook het geval is
geweest met Duitse krijgsplannen
voor andere gebieden in Europa.
Op een tegenstand als toen in
Nederland geleverd, had de Duitse
generale staf niet gerekend. On
danks allerlei militaire spionnen,
die uiteraard in burger tij
dens de mobilisatie in Nederland
militaire gebieden bezochten zon
der gehinderd te worden door wie
ook'.
Deze spionnen hadden de Duitse
generale staf na hun bezoek laten
weten, dat men weinig van de
Nederlandse krijgsmacht behoefde
te verwachten. 'Het Nederlandse
leger is beter geworden, maar een
verrassende en krachtige uitge
voerde aanval zal het niet kunnen
weerstaan aldus de Duitse kapi
tein Kriebel, die in opdracht van
de Duitse militaire geheime dienst
in februari 1940 de Nederlandse
linies doohkruisite-
En de Duitse majoor Mantey, die
in maart 1940 in en rond de Greb-
belinie spioneerde: „De Gebbelinie
is weliswaar een diep uitgebouwd
stellingssysteem, maar heeft door de
zwakke aanleg van de versterkin
gen geen erg hoge gevechtswaar
de.".
De Duitsers hebben, zij het maar
Uiteraard besteedt majoor
Brongers aandacht aan het ge
ruchtmakende doodvonnis, dat
sergeant Meijer uit Dieren op
12 mei 1940 het leven kostte.
Brongers releveert kort de be
roering, die er in 1970 rond
deze affaire ontstond. Hij merkt
op. dat deze zaak echter al in
1955 met de uitgave van een
Nederland stafwerk in de open
baarheid kwam. Hij is hier ech
ter op zijn beurt onjuist. Reeds
in 1949 wordt het incident ver
meld in de verslagen van de
Parlementaire Enquête Commis
sie (dl. 1 A en B Verslagen,
Bijlagen, p. 1926 en dl. 1 C
Verhoren, p. 444 vv.)
Maj. Brongers staat wat het feit
van de desertie alszodanig be
treft, achter gen.-maj. Hamerts.
Op de vraag of >er nu enige
aanleiding was tot de vlucht
van de sergeant, én „mogen we
hier tenminste enig positief be
grip voor opbrengen", geeft
Brongers ten antwoord: „Bezien
we de omstandigheden waaron
der alles plaatsvond, dan valt
het moeilijk om zelf de laatste
vraag bevestigend te beant
woorden".
Elders schrijft hij dan: „Het is
nauwelijks aan te nemen, dat
een dergelijk ernstig misdrijf
zelfs in een wat kalmer sfeer
niet door het zwaarste vonnis
rou zijn gevolgd.
enkele dagen, ondervonden dat de
Nederlanders ondanks hun beper
kingen anders waren dan de inval
lers hadden verwacht.
Majoor Brongers spreekt in zijn
boek verder over Nederlanders,
die op eigen verzoek ingedeeld
waren bij Duitse speciale eenhe
den, die moesten infiltreren in de
Nederlandse linies. Hij schrijft
over Duitsers in Nederlandse uni
formen, over merkwaardige vluch
telingen, die meer leken op ver
momde militairen dan op verjaag
den. Hij probeert ook uit de doe
ken te doen, wat de in die tijd
berucht geworden geheimzinnige
lichtkogels en schoten overal in
Nederland voorstelden. Hij heeft
geen bewijzen kunnen vindien, dat
hierbij werkelijk Duitsers, spion
nen of Nederlandse vrienden van
de Duitsers betrokken geweest
zijn. Slechts een vaag bewijs: ge
tuigenissen van een Nederlandse
'militaire chauffeur, die heeft mee
gemaakt, dat zijn commandant rus
tig in de auto bleef toen voor hem
de inzittenden van een vrachtwa
gen lichtkogels afschoten. Deze of
ficier ontpopte zich later als natio-
naal-socialist, lid van de W.A. van
Anton Mussert.
Verbitterd door de sterke tegen
stand hebben verschillende Duitse
troepen gevangen genomen Neder
landers soms als levend schild ge
bruikt, meermala slecht, in een
aantal bekende gevallen zelfs
„beestachtig" behandeld.
In zijn voorwoord wijst majoor
Prongers erop dat in de jaren dertig
steeds weer beknibbeld werd op
.de Nederlandse defensie, waardoor
de krijgsmacht steeds zwakker
werd. In een voetnoot wijst hij
erop, dat tegenwoordig precies het
zelfde is. Jammer genoeg vergeet
hij hierbij te vermelden, dat Ne
derland thans in een totaal andere
situatie verkeert. Toen nauwelijks
hulp van bevriende landen: de
Belgen weigerden zelfs steun te
verlenen in Noord-Brabant.- Thans
een NAVO, waarin Nederland met
bondgenoten een eigen deel heeft.
Nederland staat n-iet alleen. Inte
gendeel, de militaire geschied
schrijver H. Brongers had deze
moderne ontwikkeling van gealli
eerde afspraken en offers in deze
voetnoot zeker moeten vermelden.
Juist omwille van de geschied
schrijving. Dit zou zijn objectieve
beschrijving van 'De slag o'm de
residentie 1940' en 'Grebbelinie
1940' compleet gemaakt hebben.
f
(Van onze correspondent)
GRONINGEN „We stellen
de NS moreel verantwoordelijk".
Uitlatingen van de heer Van Ber
gen, die als woordvoerder op
treedt van de bewoners van de
Groningse wijk Hoogkerk, waar
gistermorgen een ernstig ongeluk
een dode en gewonden vergde.
Zoals gemeld vond maandagmorgen
op de spoorwegovergang aan de
Zuiderlaan in Hoogkerk een botsing
plaats tussen de personentrein Gro-
ningen-Leewarden en een vrachtau
to van de Groningse gemeentereini
ging. Hierbij werd de 27-jarige bij
rijder van de vrachtwagen op slag
gedood terwijl de andere twee inzit
tenden van de auto met zware ver
wondingen naar het Academisch
Ziekenhuis vervoerd moesten wor
den, evenals twee gewonde treinpas-
sagiers.
De vrachtwagen werd totaal ver
nield, de trein liep zware schade op
mede doordat het eerste treinstel
ontspoorde zonder evenwel om te
slaan
Naar de mening van de Hoogkerkse
omwonenden is het nog een wonder
dat een dergelijk ongeluk pas nu
is gebeurd. De heer H. A. van Ber
gen, woordvoerder voor de inwoners
van Hoogkerk zegt: ,„We hebben dit
al tijden zien aankomen. Dat dit zo
feat pas is gebeurd is zuiver toeval".
Van de zijde van de omwonenden is
al jarenlang aangedrongen op een
betere beveiliging van de spoorweg
overgang bij voorkeur door een
zogenaamde ahob-installatie. Door
verschillende uitbreidingsplannen
heeft de betreffende weg een toene
mende verkeersdrukte te verwerken
gekregen. „We hebben verschillende
keren bij diverse instanties aange
klopt om op de foute situatie te
wijzen", aldus de heer Van Bergen.
„Meer dan drie jaar geleden heeft
de toen nog zelfstandige gemeente
Hoogkerk overleg gevoerd met de
Nederlandse Spoorwegen over een
betere beveiliging en een verbrei
ding van de overgang in verband
met de uitbreiding van Hoogkerk
met de nieuwe woonwijk ten zuiden
van de spoorlijn. De plannen die de
NS voor de verbetering ontwierpen
werden door de gemeenteraad van
Hoogkerk aangehouden bij gebrek
aan financiële middelen.
Nadat in januari 1969 de gemeente
Hoogkerk dee] ging uitmaken van
de gemeente Groningen zette de
Groningse gemeenteraad de finan
ciering van de verbetering op haar
begroting. Twee maanden geleden,
aldus een woordvoerder van de Ne
derlandse Spoorwegen, berichtte
Groningen de NS dat de plannen
binnenkort gefinancierd zouden
kunnen worden. „Men kan van ons jn
alle redelijkheid niet verwachten",
aldus deze woordvoerder, „dat wan
neer in september wordt gezegd dat
het geld er is, dat wij in november
de plannen al hebben uitgevoerd".
De gemeente zegt intussen dat de
schuld bij Gedeputeerde Staten ligt.
De heer Van Bergen Iaat namens de
betrokken inwoners van Hoogkerk
weten dat men harde acties over
weegt om de beveiliging met spoed
door te drukken. Onder deze harde
acties zou men eventueel een afslui
ting van de overgang kunnen ver
staan.
(ADVERTENTIE)
(Van onze speciale verslaggever)
ROME Met een toespraak
waarin hij alleen maar bevestigde
d^t de celibaatswet voor de Latijnse
kerk gehandhaafd blijft, besloot
paus Paulus de derde bisschoppen
synode. Hij deed nauwelijks moeite
te verhelen dat de opgave te groot
was gebleken en de manier van
werken slecht. Zinspelend op de
door de synode uitgesproken erken
ning dat het priesterprobleem niet
veroorzaakt wordt door balorigheid
of geloofszwakte van de priesters,
maar voortkomt nit hun pastorale
bekommernis, beperkte de paus er
zich toe te zeggen dat hij de spiritu
ele, psychologische, sociale en mate
riële moeilijkheden die op veel
priesters drukken, kent. Uiteraard
probeerde hij een woord van bemoe
diging te spreken, maar dit keer
ontbrak de ondertoon van verwijt
aan het adres van hen die hun plaats
niet goed meer zien.
Met enige nieuwsgierigheid was
uitgezien naar een paar woorden
over het probleem dat van begin tot
eind de synode heeft beheerst: de
toelating van gehuwden tot de pries
terwijding. De paus repte er in het
geheel niet over. Dat kan alleen
maar betekenen dat hij dit punt nog
in beraad houdt, wat gezien het
verdeelde advies dat de synode
heeft uitgebracht ook voor de hand
ligt.
Het is vreemd gegaan met de
discussie over de wijding van ge
huwden. Na de eerste plenaire ver
gaderingen leek het alsof de menin
gen elkaar in evenwicht hielden. Na
de besprekingen in de taalgroepen
ontstond de indruk dat de overgrqte
meerderheid een afwijzende houding
aannam. Voor de met de voorberei
ding van de stemming belaste com
missie werd dit aanleiding, alleen
een voorstel over de algemene uit
sluiting van deze idee te maken.
Dankzij een fikse weerstand werd
na veel geharrewar een formule ge
boren die een heel kleine openheid
inhield. Maar deze formule bereikte
niet de vereiste meerderheid, omdat
zowel voor- 'als tegenstanders er te
veel onduidelijkheid in vonden. Op
de voorlaatste dag van de synode
gaf het presidium eindelijk toe dat
geen eenstemmigheid kon worden
bereikt. Het vroeg de bisschoppen
een keuze te maken üit twee formu
leringen: a) geen toelating van ge
huwden tot de wijding, ook niet in
particuliere gevallen b) toelating
van gehuwden in pastorale noodsitu
aties, zulks naar oordeel van de
paus.
De eerste formulering verkreeg
541/2 van de stemmen, de tweede
441/2 (21/2 onthouding of ongel
dig). Zo bleek de eerste indruk
ongeveer juist te zijn geweest en
moet alle nadien ontstane, onduide
lijkheid op rekening gebracht wor
den van niet bevredigende formule
ringen. Het is een zeer subtiele zaak
van de ene ka-nt de celibaatswet te
willen handhaven (en geen waarne
mer heeft er ooit aan getwijfeld dat
dit zou gebeuren) en van de andere
kant bij schrijnend priestertekort
een beroep tewillen doen op ge
huwden. Hoe dan te voorkomen, dat
het hek van de dam lijkt
Intussen had kardinaal Suenens er
met succes voor gepleit dat de stem
men niet alleen geteld maar ook
gewogen zouden worden. Iedere bis
schop heeft zijn stemformulier on
dertekend en zijn voorkeur gemoti
veerd. De paus kan dan zien hoe de
meningen precies liggen. Wanneer
men bedenkt dat de synode niet
alleen bestaat uit vertegenwoordi
gers van bisschoppenconferenties en
religieuze orden, maar ook uit de
hoofden van de Romeinse curie en
een aantal door de paus op persoon
lijke titel benoemde leden, wordt
dit wegen van de stemmen al heel
belangrijk.
De curiekardinalen en door de
paus aangewezen leden waren bijna
allen zeer scherp tegen iedere uit
zondering op de regel gekant. Zij
vormden 12'/2 van het geheel.
Plaats men hen even tussen haakjes,
dan blijkt het wereldepiscopaat als
vertegenwoordigd op de synode, zich
met een kleine meerderheid voor de
toelating van gehuwden in gevallen
waar de zielzorg daar dringend om
vraagt, te hebben uitgesproken. Dat
is dan het resultaat van 4 weken
afmattende vergaderingen en een
geweldige verspilling van energie.
Overigens hangt er nog alles van af
hoe de paus gaat wegen, maar het
lijkt wel zeker dat binnen afzien
bare tijd Latijns-Amerikaanse bis
schoppen een verzoek om gehuwden
te mogen wijden, ingewilligd zullen
zien.
Voor de rest valt over de resulta
ten van de synode weinig te zeggen.
Een laatste manoeuvre van de presi
denten heeft voorkomen dat de sy
node iets aan de kerk kan aanbie
den. Op vrijdagmorgen maakten zij
bekend, dat de teksten waarop
werkgroepen drie dagen en nachten
in een slopende race tegen de tijd
hadden gezwoegd, en waarop na de
eerste puntsgewijze stemming meer
dan duizend amendementen waren
ingediend, niet als boodschap van de
synode de wereld in zouden gaan
maar uitsluitend ter overweging aan
de paus werden gegeven. Daarom
vond er geen eindstemming plaats,
en werden de teksten niet aan de
pers verstrekt.
Voor wat de tekst over de gerech
tigheid betreft, is dat jammer aan
gezien die enkele goede elementen
bevat.
Voor wat de tekst over het pries
terschap aangaat, is het alleen
maar toe te juichen dat de synode
er niet mee voor het voetlicht
treedt. Er is nu eenmaal nauwelijks
diepgaand over de actuele proble
men gesproken, aangezien de celi
baatswet alle aandaoht en energie
heeft opgeslokt. De bisschoppen heb
ben hun priesters in de kou laten
staan. De tekst herneemt enkele
leerstellige bepalingen die in de
stukken van Vaticanum II veel be
ter zijn geformuleerd, en verder
ontbreekt elke werkelijke visie op
de wijze waarop de priester aanwe
zig kan zijn in de wereld en het
leven kan delen van de mensen tot
wie hij geroepen is. Overigens wor
den ook niet veel deuren gesloten,
tenzij die van het facultatieve celi
baat. De bisschoppen zouden hun
gezag niet hebben gediend door te
pretenderen met deze povere tekst
iets van een bevrijdend of verhel
derend woord te spreken.
Met betrekking tot deze teksten
kunnen gemakkelijk verwarrende
situaties ontstaan. De verschillende
punten zijn in stemming geweest, en
hebben ook de goedkeuring van de
meerderheid gekregen, maar er
heeft geen stemming over het ge
heel plaats gehad. Alleen deze stem
ming had kunnen uitwijzen of de
synode werkelijk van mening was
dat dit geheel van punten een be
hoorlijke behandeling van de vraag
stukken inhield. Dat bliift twijfe
lachtig.
De leiders van de kerk komen in
het beeld dat het vérloop van de
synode te zien heeft gegeven, als
onmachtige lieden naar voren. In
derdaad ontbreken de resultaten.
Toch is het beeld vertekend. Vele
bisschoppen hebben zich door het
reglement en door de wijze waarop
dit werd toegepast als in een houd
greep gevoeld. Ze hebben wel ge
sparteld maar konden zich er niét
van losmaken. Wie van nabij heeft
meegemaakt dat zeer waardevolle
interventies in een niet te stoppen
draaimolen verdwenen, kan alleen
maar verbaasd staan over de stupide
gang van zaken.
Eén ding was goed, dat iedereen
volledige vrijheid van spreken had,
en dat over een onderwerp waaro
ver de paus vier jaar geleden de
discussie wilde stopzetten. Maar die
volledige vrijheid had zijn keerzij
de. Men sprak zo overvloedig dat er
geen tijd was met eikaar te spreken
en tot een dialoog te komen,
v Het heeft ten enemale ontbro
ken aan echte discussie. De voor
naamste reden van de onmacht van
de synode ligt echter in de bespro
ken onderwerpen. Overduidelijk is
naar voren gekomen dat zowel het
priestervraagstuk als het rechtvaar
digheidsprobleem zich in de afzon
derlijke werelddelen en zelfs daar
binnen op totaal verschillende wijze
stellen. Door de aard van zijn struc
tuur ligt het voor ^de hand dat een
synode probeert een eensluidende
oplossing te vinden. Maar het is
onmogelijk in een tijdsbestek van
enkele weken zonder overleg met
deskundigen, aan elkaar uit te leg
gen tegen welke achtergrond de vi
tale en veelomvattende vragen rij
zen, vooral nu de kerk sinds Vatica
num II poogt het evangelie in de
verschillende culturen wortel te
doen schieten.
Waarschijnlijk moet het hele in
stituut van de synode opnieuw over
dacht worden of zelfs op de helling
geplaatst. Er zijn al stemmen opge
gaan .die er voor pleiten liever regi
onale synodes te houden waar bis
schoppen samenkomen uit streken
waar de vragen zich op soortgelijke
wijze stellen. Een wereldsynode zou
dan een plaats zijn waar de in een
bepaalde streek genomen beleidslij
nen worden toegelicht en onder de
kritiek geplaatst. Het probleem dat
door de afgelopen synode meer dan
ooit 1 acuut is geworden, is dat van
de decentralisatie en de pluriformi
teit als de enige werkelijke vorm
waarin de eenheid levens kan
zijn.
DRS. R. V. D. HEUVEL OSB
Briever -oui jeze "uuriek moeten met vol-
lediqe naam en adres worden ondertekend. Bij
oublicatie tutten deze vermeld worden. Slecht#
bij hoqe uitzoi.aering zal van deze regel wor-
dvn afgeweken Naam en adre# ziin dan bij
de redactie Dekend. Publicatie van brieven
■verkort of onverkort betekent niet dat de
redactie het m alle gevallen eer* i# met in
houd. c.q strekking.
In Abortus nr. 3 stelde mevrouw
De Jong dat abortus geen moord is,
maar een vrucht die je weg laat
nemen. Ik snap niet dat buitenstaan
ders zich druk maken over een an
der zijn buik. Wat wel moord is, je
jongens die je jaren om je heen
hebt gehadaan de oorlog te moe
ten opofferen, een nutteloze oorlog
alleen om mensen op te ruimen
waar grote mannen over beslissen
en waar je als moeder machteloos
tegenover staat, aldus mevrouw De
Jong uit Breda.
Ik zou mevrouw De Jong het vol
gende onder de aandacht willen
brengen. De abortuswet van de
Staat New York staat toe dat zwan
gerschappen tot de 24e week wor
den afgebroken. In zulke gevallen is
abortus niet de eenvoudige procedu
re die gewoonlijk wordt gevolgd in
het geval van een zwangerschao van
vier tot zes weken. Om een zwan
gerschap van 24 weken te onderbre
ken moet er bijna altijd een ute-
russnede worden toegepast. Dit be
tekent dat de uterus d. m. v. een
buiksnede geopend wordt en de foe
tus zoals bi.i een keizersnede ver
wijderd wordt.
Een verpleegster die bij een aan
tal van deze gevallen aanwezig was
geweest merkte op: „dat de baby
wordt verwijderd en in een pan
wordt gestopt om te sterven; er
waren gevallen van baby's die men
hoorde huilen vlak voordat zij in
verbrandingsovens werden gewor
pen".
Een foetus van een zwangerschap
van vierentwintig weken is natuur
lijk al zover ontwikkeld dat hij
gemakkelijk te herkennen is als een
menselijk schepsel met onderschei
den lichaamsdelen. De foetus kan
zich bewegen, geluiden maken en op
zijn minst pogingen doen om adem
te halen en wordt daarom als een
potentieel levensvatbaar individu
beschouwd. Wij ontkomen niet aan
het feit dat er vanaf het moment
van de bevruchting een nieuw men
selijk leven is begonnen. Uw „sofis
tische" redenering, mevrouw De
Jong, kan de waarheid niet verklei
nen dat het normaal gesproken een
volwassene zou worden als men niet
tussenbeide zou kompn. Wanneer ie
mand bovendien toestemt in een ab
ortus, zegt hij of zij dat de één
meer recht op leven heeft dan de
ander. Dat zei Hitier echter en daar
om vermoordde hij 6.000.000 joden
en miljoenen anderen. De maat
schappij veroordeelde hem als een
krankzinnige moordenaar. Niettemin
worden er jaarlijks 30.000.000 levens
afgesneden door middel van abor
tussen.
BERGEN OP ZOOM
A. V. D. HEUVEL.
BONN (DPA) De in Seedorf m
Neder-Saksen gelegen Nederlandse
pantser-brigade zal worden ver
sterkt met een tankbataljon.
Daarover zijn gisteren in Bonn de
ministers van defensie van Neder
land, H. J. de Koster, en de Bonds
republiek, Helmut Schmidt het eens
geworden.
Naar een woordvoerder van het
Duitse ministerie van defensie mee
deelde, is voorts gesproken over sa
menwerking op het gebied van de
luchtafweer en over vraagstukken
het Noordatlantische bondgenoot
schap betreffende waaronder de Na-
vo-eonferentie in december.
(ADVERTENTIE)
mem
Oersterk
het 501 kwaliteits- ËSAIj^J
merk van Du Pont HUI
garandeert u het sterke en
duurzame tapijtnylon
IWyers staat er achter)