Stadsschouwburg
van Antwerpen
in de steigers
Twee debutanten vragen terecht aandacht
Vluchtte politieman bij
inbraak in slachterij?
kunst
cultuur
GAAT 35 MILJOEN KOSTEN
Geld(t)
voor de
toekomst
J. S. Bach
op
accordeon
Theater
over
de grens
Zeven
merken
tandpasta
Reacties
op
het leven
Dimitri
nieuwe
stijl
Staatssecretaris
kreeg lift
Vrijdag 5 november 1971
17
iHr
J. C. VAN SCHAGEN, schrijver
en beeldend kunstenaar uit Dom
burg ('s winters in Deventer) wordt
11 december 80 jaar. Er is een
comité. Resultaten: Begin volgend
jaar verschijnt een selectie van zijn
literaire werk bijkan Oorschot; een
tentoonstelling in Deventers Waag
van 3 tot 16 januari; op 12 december
een t.v.-portret door de NOS onder
de titel „Ik ga maar en ben".
UNESCO (de organisatie van de
Verenigde Naties voor onderwijs,
opvoeding, wetenschap en cultuur)
bestond gisteren 25 jaar. Een foto
tentoonstellingsmap. een zakkalen-
dertje, een voorlichtingsfolder en
een lesbrief voor de scholen horen o.
a. bij dit jubileum.
ANTIQUA AMSTERDAM is de
naam voor een kunst- en antiek
beurs door 14 vooraanstaande Ne
derlandse antiqairs in het Amster
damse Arti en Amicitiae; van 19 tot
28 november (14-22 uur).
ANDRé v. d. Heuvel en Kitty
Janssen, sedert de oprichting van
Globe verbonden aan dit toneelge
zelschap, gaan in het seizoen '72-'73
freewheelen in de vrije sector. Lo
van Hensbergen, ook van Globe (re
gie) doet mee met „Wie is er bang
voor Virginia Woolf?" van Albee.
JASPERINE op de versiertour,
is de voorlopige titel van de nieuwe
show van Jasperine de Jong, die op
15 december in Carré officieel pre
mière krijgt.
Het verbod van een toneelstuk
van Arrabal in Gent (acteurs „opge
bracht" door de politie) illustreert
nogmaals, dat „censuur in België"
allesbehalve een fabel is. Het ty
peert ook de willekeur van de per
soonlijke „morele" instelling van po
litionele autoriteiten, waarvan je af
hankelijk kunt zijn. In Brussel heeft
hetzelfde stuk maandenlang zonder
moeilijkheden gelopen. In geïnfor
meerde Belgische theaterkringen
hoorden we, dat het verbod in Gent
„een politieke stunt" zou zijn met
het oog op de komende verkiezin
gen. Dat bevestigd dan ondubbelzin
nig dat „immoraliteit" van een poli
tiek, die Arrabal aan de kaak stelt.
We kunnen niet blijven treuren
over het wegvallen van Bouvigne
als vormingsinstituut voor dit gebied
noch over de afwijzende houding
van Vonhoff om nog geld op dit
terrein (sociaal-cultureel vormings
werk) in reserve te houden. In een
tijd, waarin we steeds meer gaan
beseffen, dat de welvaart ons wurgf
en het begrip „economische groei"
in een wijder perspectief moet wor
den geplaatst, blijft het zinnig om
ook in Zuidwest-Nederland te blij
ven zoeken naar vormen, die de
bevolking geestelijk rijp maakt om
de komende ontwikkelingen aan te
kunnen. Bezwaren kunnen er ge
weest zijn tegen Bouvigne, duidelijk
is dat er niettemin met het wegval
len ervan een leemte is ontstaan.
Wethouder Mans van Breda gaat
met Vonhoff praten. Dat is een goe
de zaak. Maar hij zal pas sterk
staan, wanneer er vanuit de bevol
king zelf initiatieven blijken, die
duidelijk maken dat de economische
groei van dit gebied een ruimere
interpretatie behoeft dan rokende
schoorstenen. De industrie komt mo
menteel steeds met het argument
aandragen: als wij niet groeien, kan
het sociaal-cultureel vormingswerk
niet betaald worden. Jammer genoeg
is dat zo, zolang wij nog geen ande
re economische formule hebben le
ren hanteren. Het zou zinvol zijn,
wanneer juist vanuit het industriële
kader en de -middelen een grote
steun zou ui®ian naar de kleine
initiatiefgroep, die momenteel bezig
is om dit gebied mentaal een nieu
we tijd en een nieuwe streek te
leren hanteren.
Het moge dan in trek zijn om
„klassieke" componisten uit hun
oorspronkelijke context te halen
(s,edert de Ekseption-opmars) en
Harry Mooten mag dan nog zo'n
goede accordeonist zijn, persoonlijk
zeg ik „nee" tegen de plaat BACH:
TWO PART AND THREE-PART
INVENTIONS; Harry Mooten. accor
deon (Negram NQ-20.036). Een re
denering als: indien Bach de accor
deon gekend zou hebben, zou hij
daarvoor geschreven hebben, snijdt
uiteraard geen hout. Historisch zijn
deze inventionen, kleine doorzichti
ge'juweeltjes, zo vergroeid met het
instrumentarium van Bachs eigen
tijd, dat de accordeon-uitvoering al
leen maar een verarming betekent.
Daar komt nog bij, dat Mooten ze
niet feilloos evenwichtig speelt. Bo
vendien bezit de aanslag op de ac
cordeon niet die „ziel", die met een
pianotoets bijvoorbeeld is op te roe
pen; het is veel vlakker. Die weg
trekkende (decrescendi) klanken in
de slotakkoorden zij o.a. zonder
meer lelijk. Het is Bach op een
„harmonium". Mooten mag dan nog
zo „cantabile" spelen, het is jammer
dat Bach daar zelf niets meer over
kan zeggen. Kortom: de „bevooroor
deelde" klassieke oren zullen nega
tief reageren op deze plaat. Dege
nen, die - terecht - bewondering
voor Mooten hebben (in het andere
genre) en van Bach balen hebben,
krijgen op deze plaats een confron
tatie met deze componist, die moge
lijk de smaak naar meer en beter
bevordert.
De nieuwe stadsschouwburg van
Antwerpen ziet er aan de buiten
kant bijna voltooid uit. Maar ieder
een, die een beetje thuis is in de
bouwwereld, weet dat de inwendige
afwerking (zeker met een techni
sche outillage voor een schouwburg)
dan nog wel enige tijd vraagt. Ver
wonderd ben je echter wei als je
van de directeur van de Koninklijke
Nederlandse Schouwburg (KNS),
Lode Verstraete, hoort: „De vol
tooiing is gepland voor 1974, maar
het zal wel 1975 of 1976 worden als
de schouwburg in gebruik kan wor
den genomen". Oorzaak: de subsi
diëring in fasen door de Belgische
regering. Dat lijkt een niet erg
rendabele politiek. Er is nogal wat
kritiek geweest op dit bouwwerk,
dat begroot is op 360 miljoen Belgi
sche franks, maar zeker 500 miljoen
(35 miljoen gulden) zal gaan kosten.
En ook Lode Verstraete heeft zijn
bedenkingen tegen deze eerste mo
derne schouwburg, die in België na
de Tweede Wereldoorlog gebouwd
wordt. Nederland heeft in die perio
de al een ware hoos van nieuwe
schouwburgen over zich gekregen.
„De plannen voor deze schouw
burg waren reeds klaar, toen ik
directeur werd", aldus Lode Ver
straete. Persoonlijk zou ik liever om
de 20 jaar een noodgebouw zetten.
Toch ben ik wel blij met die nieuwe
schouwburg, want als instrument is
hij niet te vergelijken met dit ge
bouw". Iedereen, die in Antwerpen
wel eens naar de schouwburg ging
(gaat) kent „dit gebouw": in 1834
voltooid onder architectuur van
Pierre Bourla. Oorspronkelijk was
dit „Grand Theatre" of „Théatre
Royal Fransais" een operagebouw.
De installatie ervan is zelfs histo
risch al uniek geworden, zodat men
overweegt van dit gebouw een to
neelmuseum te maken. Het zegt te
vens iets over de huidige bruikbaar
heid ervan; om nog maar niet te
spreken over de thans geldende vei
ligheidsnormen.
De nieuwe schouwburg, die ligt
0 De schouwburg van Antwerpen begint vorm te krijgen.
tussen twee hoofdverkeersaders, de
Frankrijklei en de Meir, dicht bij het
Rubenshuis en de bestaande KNS, is
een ontwerp van de architecten Rie
Haan, Mare Appel en Renaat Ver-
bruggen (ja, de directeur van de
Koninklijke Vlaamse Opera). Zij
hebben er geen architectonisch won
der van gemaakt en ook de inwen
dige geledingen van het gebouw zijn
klassiek. „Experimenten waren niet
mogelijk, vanwege de arbeidsvoor
schriften van het ministerie", horen
we vertellen. Er komen een grote
zaal met 1000 zitplaatsen (21 meter
hoog en verste afstand van het to
neel 24 meter); een kleine zaal met
600 plaatsen (19 meter hoog); zaal
voor poppentheater en een zaaltje
voor experimentele theatervormen.
Onder het gebouw zijn parkeergara
ges (250 wagens) en de grote zaal
wordt „bekroond" met een toneelto
ren van 42 meter; de kleine zaal
met een toren van 26,5 meter. Het
moderne zit vooral in de technische
voorzieningen. Sepp Nordegg, tech
nisch adviseurr van het Wiener
Burgtheater, staat garant voor een
cylindervormig liftsysteem voor de
corbouw in de toren; de kleine zaal
krijgt een draaitoneel. Er komen
verder een orkestbak voor 50 musici
op vier liften, een technische cabine
voor studiegroepen, aangepaste
ruimten met lift voor gehandicapten
etc. Aan de techniek zal het niet
liggen. Lode Verstraete: „De uiter
lijke vormen (théatre en ronde e.d.)
doen er weinig toe; het moderne of
verouderende zit in datgene wat er
achter steekt; in de inhoud van dat
gene wat er vertoond wordt". En:
„Wanneer de bouw in particuliere
handen zou zijn, zou de schouwburg
veel sneller klaar zijn. Het gaat hier
niet zoals in Nederland, waar een
gemeentebestuur direct over het
volledige bedrag kan beschikken om
een dergelijk gebouw af te bouwen.
De staatsadministratie (staat subsi
dieert 60%) werkt met jaarlijkse
fasen, zodat er per jaar maar een
bepaald stuk van de bouw gereali
seerd kan worden. De parkeergara
ges onder het gebouw kunnen daar
om bijvoorbeeld niet eerder ge
bruikt worden (in de smalle binnen
stad staat alles nu propvol), omdat
de ventilatie ervan samenhangt met
het hele systeem van het gebouw
etc." Dat dit een erg dure wijze van
bouwen en financieren is, daarvan is
de directie overtuigd. Maar de staat,
zie je
Lode Verstraete, die behalve di
recteur van de schouwburg ook nog
artistiek en zakelijk directeur is van
het KNS-toneelgezelschap (in Ne
derland drie afzonderlijke functies)-
hoopt de nieuwe schouwburg straks,
in zijn totaliteit te laten draaien. De
ouders in de grote zaal, jeugd in tet
poppentheater, jongeren in de kleine,
zaal of omgekeerd, zodat het een
echt familietheater wordt. Dat de
schouwburg ook voor- Nederlanders,
een trekpleister wordt, verwacht hij
Daarop zal zijn beleid ook afge
stemd worden.
KULTUURLEVEN-8-„Hoe kan
men aan de Amerikanen zeggen dat
ze niet vrij zijn, als ze bij liet binnen
gaan van een supermarkt toch vrij.
kunnen kiezen tussen zeven merken
tandpasta....De vrijheid wordt spoe
dig de vrijheid van de verbruiker,
de vrijheid van eenieder om te leven
waar hij wil, te kopen wat hij
verkiest, te werken waar hij wil. De
vrijheid lijkt hoe langer hoe minder
als een teken van volwassenheid,
van risico, van beslissing, van per
soonlijkheid en van innerlijke groei;
en ze vertoont meer en meer de ken
merken van zekerheid om dingen te
kunnen aanschaffen en zich ontspan
ning te kunnen bezorgen", aldus M-
Novak in „USA politiek in een con
sumenten-democratie". F. Truyman-
Guwy behandelt „Een alternatief
voor het gangbare economische den
ken", o.a. naar aanleiding van de tv-
uitzending „Het land* der Dwazen"
(Zeeuwse industrie) en gestoeld op
Galbraith en de geboycotte dr. J.
van Santen. Verder nog o.a. A. Wou
ters: „De uitgeverij in Vlaanderen"
Ivo Nelissen over het afgelopen
filmjaar, waarin „het antitaboe door
de behandeling van homoseksualiteit
en incest zijn hoogtepunt heeft be
reikt" en Eugene van Iterbeek over
het verschil van inzicht tussen
Vlaanderen en Nederland omtrent
internationaal cultuurbeleid (Kui
tuurleven; Justus Lipsiusstr. 18,
Lewven).
F.OTO-11-„We zullen er ook aan
gaan wennen dat volgend jaar came
ra's en trouwens de gehele fotogra-
fie weer duurder gadn worden". Na
deze verder toegelichte, opwekkende
mededeling, in dit nummer o.a. de
vertrouwde, en van mooie voorbeel
den voorziene, verhalen van de vak
mensen René v. d. Meulen, Dirk
Buwalda, Sabine Renger Patzsch en
Gerard Fieret. Verder technisch:
test van film-ontwikkelaar en de
Fuj ica ST 701. De professionele
zwart-wit praktijk; elektronica in de
fotografie en sprokkelnieuws maken
dit nummer verder vol(Foto; post
bus 26, Amersfoort)
OP LEEFTIJD-10-: „Doodsconflic-
ten zijn in feite onopgeloste levens
conflicten" is een uitspraak geweest
op een studiedag over euthanasie.
Een ander uitvoerig verslag staat in
dit nummer te lezen: over het Eer
ste Nederlandse Congres voor Ge
rontologie. De Kaboutersactie ,JIaast
u naast u", krijgt aandacht en de
begroting van erm- wordt aan een
kritisch onderzoek onderworpen. Het
blad heeft een redactieraad gekre
gen (voorgesteld), die ongetwijfeld
zijn invloed op dit tijdschrift zal
hebben (Op leeftijd-informatie- en
dokumentatietijdscivrift betreffende
welzijnszorg voor de oudere mens,
Boomsluiterskade 20, Den Haag).
KRUISPUNT-39-: Een jubileum
nummer. Het blad heeft het 10 jaar
volgehouden. Dat is heel wat. Het
interessantst is nog de informatie die
gegeven wordt over een 25-tal
Vlaamse tijdschriften. Verder staan
er weer een aantal min of meer
literaire bijdragen van jongeren in:
kritische besprekingen met weder
woord over nieuwe verschijningen
en een persiflerend verhaal over de
Groot Nederlandse Gedachte, waarin
o.m. te lezen is: „Gaat Willem Duys
in de houding staan wanneer hij het
Wilhelmus zingt, ik. ga altijd in de
houding staan als ik Willem Duys
zie" Kruispunt-sumier (Doeffstr.
18, Arnhem).
MORGEN-26-27: Medewerker
van Kruispunt Fred de Swert krijgt
van Leopold v. d. Brande een pak
slaag in dit „Literair Kreatief Kri-
ties en Polemies tijdschrift". Het
tijdschrift bespreekt bovendien een
aantal verschenen Vlaamse werken
die je meestal in ons land tevergeefs
moet zoeken; daarom informatief.
Een aantal poëtische en prozaïsti-
sche bijdragen uit het Vlaamse jon-
gerenland is bovendien erg interes
sant; niet zozeer om het gehalte als
wel om de mentaliteit, die eruit
spreekt. Voor „cultureel begrip" aan
weerszijden van de grens van het
Kutureel Akkoord daarom aanbevo
len (Morgen, R. Dodoenstr. 31, Met
chelen Belg.).
Degenen, die geabonneerd zijn op
Hollands Maandblad, hebben de ver
halen van GUUS KUIJER al in huis.
Daarin verschenen ze namelijk de
laatste drie jaar. Anderen kunnen ze
nu kopen in een bundel samenge
voegd: ROSE, MET VROME WIM-
„Werken moet de mens. Bezig
zijn. Het verlengde weekend is
een straf. En toch is stilstand
angst, geloven in holle structu
ren. Levenslang een fictie naja
gen. Tenslotte onherroepelijk
dood. Sukkelaar die met hoge
doelstellingen in zijn armen
ligt. Het leven is een aaneen
schakeling van details, van klei
nigheden. Daarin iets volmaakts
te vinden, dat is de kunst.
Vreugde is iets dat moet wor
den verzorgd. Nu, niet later.
Zielig is het de mensen te zien
die altijd zo enorm hun best
doen. Heel de week wroeten en
zondags, dan mogen ze na nog
wat verplichtingen toch hun zin
doen, en dan zullen ze eindelijk
in de zon liggen. Wedden dat
het zondag regent", aldus Mo-
nika van Paemel in „Amazone
met het blauwe voorhoofd"-
PERS (uitg. Meulenhoff) In boek
vorm een debuut. Afgezien van het
feit of de inhoudelijke kant van
deze verhalen voor iedereen aan
trekkelijk is, een hoek dat de
moeite waard is. Op de kaft wordt
hij betiteld als „een koele Wolkers".
Wat sfeer betreft, doen zijn verha
len daar inderdaad aan denken. De
toon is echter wat rel ativerender en
maatschappij-kritisch breder gericht,
maar niet minder wreed.
Het is een boek over mensen,
gepersonifieerd in enkele vaste ty
pen, die telkens weer opduiken:
Karst, Adriaan, Edgar, Helene, Ma
ria e.a. Zij staan model voor men
sen, die kapot gaan aan elkaar en
een maatschappelijk cultuurpatroon,
dat de hypocrisie als wapen han
teert. „Nergens zag hij de angst
naar buiten breken, overal de kome
die der dapperheid: verspreid geen
onrust, wees waardig, weet te ster
ven. En de pijn werd weggespoten",
is een typerend citaat. De verhalen
over echtgenoten, familietragedies,
underdogs en dengelijken zijn koel
objectiverend geschreven, maar
vaak van een hallucinerende wer
king en een symbolische geladen
heid.
Heel anders maar zeker niet
minder is het debuut van de
Vlaamse MONIKA VAN PAEMEL:
AMAZONE MET HET BLAUWE
VOORHOOFD. Het boekje ver
scheen in de Elsevier Literaire Se
rie, die onder leiding van Angèle
Manteau tot stand komt; opvallende
kwaliteiten gaat vertonen en zeker
een geduchte concurrent wordt
voor haar bloedeigen Manteau-fonds,
dat de rug werd toegekeerd.
Wanneer je Monika van Paemel
naast Guus Kuijer leest stoot je op
parallelen en verschillen. Is Kuijer
de intellectualistische en koele ana
lyserende Noordnederlander, die
objectief de dingen rondom zich (op
een afstandje dus) kritisch bekijkt,
Monika van Pamel is de bloedwar
me zuiderlinge, die niet minder
kritisch mensen en dingen onder
gaat, eraan lijdt, maar er met een
poëtische levensdrang bovenuit
groeit. De eerste zit als het ware bij
de pakken neer, de tweede over
stijgt het miezerige gevoel door tel
kens weer de keerzijde van iedere
medaille té willen zien. Geen vlucht,
want „het is een levensnoodzake
lijkheid te participeren, deel te zijn
van levensvormen, van dingen, van
mooie, krankzinnige, wanhopige,
koele, stomme dingen". Voert bij
Kuijer de bitterheid de boventoon,
bij Van Paemel is het de verwonde
ring: „Wat dwingt me in godsnaam
te leven zoals ik niet wil....De
vreugde en de liefde kunnen bedrog
zijn. Maar de pijn slechts zelden".
Monika van Paemel tevens
moeder van twee kinderen
schreef, in een krachtige poëtische
stijl een aantal schetsen, die voort
borduren op haar herinneringen
(„Mijn enige zekerheid is datgene
wat voorbij is. Of ik mijn doden
koester of vervloek, zij bepalen
mij") Zonder deze te verloochenen
schept zij zich „een werkelijkheid,
die boven zich zelf uitklimt". Zij
sluit zichzelf niet op in haar kriti
sche houding, maar doet er iets mee.
Daarom is dit een verademend
boekje; een wijs (zander akelige bij
klank) boekje. Voor f 7,90 bekoopt
u zich daar niet aan. Integendeel.
H. E.
„Dat oorlog en overspel, slechts
uitvindingen zijn van Koene, en van
Endepols": een van de Dimitri van
Toren kenmerkende fragmenten uit
diens nieuwe liedjesprogramma, dat
zijn première beleefde in het Goese
café-chantant „De Vrijbuiter"; een
etablissement van de jubilerende
Zeeuwse muzikant Cees Hoogesteger
(20 jaar „in het vak" en behalve
een goede vriend van Dimitri ook
een evenbeeld van hem: er is alleen
een „bril-verschil"). Hij reageerde
positief op het nieuwe repertoire,
dat de thans in Oerle woonachtige
oud-Bredanaar samen met zijn vaste
begeleider Cees de Jonge (uit Goes)
afkomstig) enigszins nerveus voor
het eerst voor het voetlicht bracht.
De nervositeit kon voor een deel
gemakkelijk worden toegeschreven
aan het feit dat hij zijn nieuwe
nummers, die in december op een
langspeelplaat worden uitgebracht,
nog maar enkele keren in besloten
kring heeft „uitgeprobeerd". Boven
dien was het voor het eerst, dat Van
Toren met een begeleider optrad.
Cees de Jonge zorgt als multi-in-
strumentaiist voor een ver-vol-ma-
king van het geluid. Gezien de mo
gelijkheden van de vele instrumen
ten, en de grote vaardigheid waar
mee de Goesenaar ze bespeelt, is het
jammer, dat slechts spaarzaam van
variatiemogelijkheden gebruik is ge
maakt en dat oppervlakkig gezien
alle liedjes hetzelfde patroon volgen.
Er zit, althans in de muziek, weinig
verrassing. Het duo was duidelijk
nog niet geheel op elkaar inge
speeld.
De teksten zijn poëtisch als van
ouds. Van Toren kenmerkt zich in
zijn nieuwe liedjes meer als een
dichter die van de muziek gebruik
maakt om uit de anonimiteit te ko
men dan als een zanger, troubadour
of musicus. Zijn „Treinreis" is een
fijn mijmerding en het enige num
mer waarbij de muziek niet alleen
melodiesteun is maar ook een eigen
leven leidt. Jammer van het irrite
rende en onnodige „gelailailai-de"
laatste couplet. Een snier op zijn
Bredase flatneurose-tijd geeft Dimi
tri in een inleiding op „Terug naar
teveel om op te noemen". „Als ik
's morgens in mijn flat in de lift
stapte en de mensen goedemorgen
zei, keken ze me aan alsof ik ze
gebeten had. Dat zal me altijd bij
blijven. In Oerle zegt iedereen ei
kaar goedendag".
Maarten Kersten
eindredactie
henk egbers
NIEUWERKERK a. d. IJSSEL
Een 27-jarige wachtmeester van
de rijkspolitie te Nieuwerkerk aan
de IJssel zou vier mannen rustig
hun gang hebben laten gaan bij
een inbraak in een exportslachte
rij in die plaats. De politieman zou
uit angst voor de numerieke
meerderheid van de vijand rechts,
omkeert gemaakt hebben met de
opmerking dat hij zijn vrouw en
kind te lief heeft.
De commandant van het korps Nieu
werkerk heeft een onderzoek naar
de gang van zaken gelast, naar aan
leiding van een klacht van de slach
terij. Het verhaal heeft twee lezin
gen. Volgens de eerste zou de
wachtmeester in de nacht van 2 op
3 november door een veehouders-
zoon opgebeld zijn met de medede
ling dat er vier mannen met een
lichtblauwe Ford bij het bedrijf ge
stopt waren, waarna zij de gebou
wen binnendrongen. De wachtmees
ter beloofde te komen, maar deed
dit pas na een herhaalde alarmering.
Het onderzoek zou zich beperkt
hebben tot het kritisch bekijken van
de Ford en een tactische aftocht.
Direct daarna zouden de inbrekers
in alle rust met een buit van vijf
tien gulden vertrokken zijn.
De groepscommandant van de rijk-
poiitie te Nieuwerkerk a.d. IJssel
noemt dit verhaal overtrokken. „De
wachtmeester", zegt hij, „is gewaar
schuwd omdat er een paar mensen
op verdachte wijze in een auto zou
den zitten. Eigenlijk had hij toen de
commandant moeten bellen, maar
met de gedachte dat het wel weer
een vrijend paartje zou zijn dat
gebeurt hier nogal eens is hij
gaan kijken".
Toen de wachtmeester aankwam
bleek er niemand meer in de auto te
zitten en volstond hij met het note
ren van het nummer. „Een denk
fout", vergoelijkt de commandant,
„maar dat mag wel eens een keer".
Of de wachteester disciplinair ge
straft zal worden kon hij niet mede
delen, maar waarschijnlijk achtte hij
dit niet.
Op de vraag of het noteren van het
nummer van de Ford ertoe bij zal
dragen dat de inbrekers gepakt wor
den antwoordde hij dat het in het
belang van het onderzoek was hiero
ver het stilzwijgen te bewaren.
NIJMEGEN (ANP). Totaal
anders dan werd verwacht, na
melijk liftend, is staatssecretaris
A. van Es van Defensie gisteren
in Nijmegen gearriveerd voor een
inspectie van de luchtmacht in
structie en militaire opleidingen
school.
De helikopter, waarmee de
staatssecretaris van Ypenburg
was vertrokken, kon Nijmegen
wegens de dichte mist niet be
reiken en landde buiten de stad
op het voetbalveld van „Oranje
Blauw", waar vlaggen van dezelf
de kleur wapperden als bij de
kazerne.
Een passerende automobilist
bood de staatssecretaris een lift
aan naar het kazernecomplex,
waar alles in gereedheid was ge
bracht voor een luchtlanding.
EEN AANTAL Nederlandse mu
sea heeft door een tekort aan finan
ciële middelen niet de optimale be
veiliging die, zeker gezien de recen
te kunstdiefstallen, vereist zou zijn.
Dit schrijft staatssecretaris Vonhoff
(CRM) in antwoord op vragen.
HET BUREAU van statistiek van
de gemeente Amsterdam heeft bere
kend dat aan het begin van 1971
ongeveer 15.000 Surinamers en An-
tillianen woonden in de hoofdstad.
(ADVERTENTIE)
Onze kollekties hebben reeds
vele talen gesproken. Maar omdat
we veel exporteren hoeft u nog
niet naar New-York, Wenen of Parijs.
Hier in het hartje van brabant
tonen wij u onze:
exclusieve modellen uit eigen ateliers,
1 veelvoud van bontsoorten,
ruime sortering in bonthoeden en
sjawls.
als het beste maar goed genoeg is.
BREDA
Eindstraat 14
Tel. O'óOO-aiOSé
TILBURG
Heuvelstraat 44
Tel. 04250-31621
DEN BOSCH
Schapenmarkt 17-21
Tel. 04100-39125
