I O IINEZEN IN INDONESIË HEBBEN HET HEET MOEILIJK •of. Tinbergen: tuur gast- rbeiders mèt drijven terug Vondelparkbuurt is experimentbeu OMASSEN: GEEN GEHEIMEN IN ROTTERDAM Mode: Army Look' enkaas uit "t vuistje INDONESIË (V) Gratis reizen niet tevreden over antwoorden burgemeester De Kleine Stem :he School Oostb iEN CONCIEr6e| binnenland buitenland WÊÊÊÊKÊÊÊKÊ—mm adverteren adverteren in deze krant Door FRANS -ESSELS Verplichting Onontbeerlijk 2 Septemberdagen op uw 65+ kaart Blauwbaard in Venezuela l w h6t gehele beleid 't Schijnt de grote mode te worden: groene enkhaki legerkleertjes in U.S. Army stijl. Daar past onze kaastaktiek perfekt bij. Trek? Patrouille naar de keuken, het mes gepakt, rats... en je hebt een gouden reep in je vuist. Geweldig. Zelfs de kleur is in orde. BRAZILIë: Politie-inval in bisschoppelijk bureau Stoomtrein herleeft twee dagen 1 december a.s. m bezit van dipl0öla is Rijksregeling, jinnen 10 dagen na het zenden aan de direkten» 7" 2, waar ook inlichting® jeptember 1971 een belangrijk onderdeel voor een gezond en modern zakenbeleid een weldoordachte beslissing passend in dit gezonde moderne zakenbeleid zmu voor Cours rrtenpt/MfciWf ■hoe IJJA Van het plekje spring ik andere, maar hoe lut smalle steegje moeilijker het ,«e plekjes te vin- onregelmatig ge- poelen modderig )rden steeds talrij- heginnen meer en ,lkaar over te vloei de druilerige re- g neerruist. i w«er een sprong, en 'mt in evenwicht liou- Ljiatte steen. Van hier- (us makkelijker, en na Ukken sta ik voor het wgalowtje, dat half ui onder een zee van [a, Ik schud de regen- I mijn haren en van j mi klop luid on de Ik hoef nauwelijks te w[dat de deur opengaat Chinees voor me jaari". roep ik uit, „als 0 onmiddellijk helpt, hen ptptlijk verloren". Ver- geschrokken kijkt naar dan geeft hij een luide schreeuw, springt op me toe en omhelst me met beide armen „Jij, jij", roept hij buiten zichzelf, „hoe kom jij hier in godsnaam terecht? O wat geweldig". En me bij de hand nemend, trekt hij me mee naar binnen waar hij me neerduwt in een rotan stoel. „Wat ben ik blij jou weer te zien", gaat hij ontroerd verder. „Wie had dit kunnen denken. En dat na 10 jaar". En we praten over onze eerste ontmoeting, tien jaar geleden, ergens In het binnenland van Serawak... ...het was al donker toen er op een avond in 1960 luid op de deur van mijn bamboe huiske werd ge slagen. Gehaast gooide ik de deur open en iemand schreeuwde in mijn gezicht, in vloeiend Neder lands: „Als u me niet onmiddellijk helpt, ben ik onherroepelijk verlo ren". In het licht van het olielamp je stond een Chinese jongen van een jaar of 19, goed gekleed en keurig verzorgd. Hij was verlamd van schrik en stond te trillen op zijn benen. Ik trok hem naar bin nen en gaf hem een stoel. Hakke lend vertelde hij me toen het vol gende: Vanwege de anti-Chinese acties in Indonesië, waar hij van daan kwam, had hij het land moe ten ontvluchten. Via veel omzwer vingen was hij tenslotte in Sera- wak terecht gekomen. Maar nu was de Serawakian politie hem op het spoor en als die hem te pak ken kreeg, zou hij uitgewezen worden naar Indonesië en in de handen van zijn vervolgers komen. Een Chinees in de buurt, waar hij even had gerust, had hem mijn adres gegeven. „Als ik maar drie maanden hier kan blijven, dan is alles voor elkaar", zei hij, „dan is de situatie bij ons wel weer rus tig". Ik maakte wat eten klaar voor de jongen en daarna gaf ik hem een bed, en ik dacht na over de mogelijkheid hem drie maanden in het land te houden. Ik was nogal goed bevriend met het dis- nard Lee, Chinees en Indonesiër van geboorte, veroordeeld tot drie maanden gevangenisstraf, omdat hij zonder geldige papieren Sera- wak was binnengedrongen. De rechtszitting duurde nog geen 10 minuten: kwart over drie zat Leo nard in de gevangenis. Om half vier was hij er weer uit en werd bij mij voor de deur afgezet door de inspecteur van politie, die toen hij weer wegreed, vanuit zijn poli tiewagen riep: „Tot vanavond elf uur hé". En zo zat Leonard Lee zijn straf uit in het gemeubileerde celletje in de gevangenis: iedere trictshoofd en de inspecteur van politie en 's anderendaags 's mor gens ging ik met deze twee men sen praten. Na veel wikken en wegen vonden we een oplossing hoe krankzinnig die oplossing dan ook was. Tegen drie uur 's middags werd de jonge Chinees door de politie in hechtenis genomen en voor het ge recht gesleept. En daar werd Leo- nacht tussen 11 uur 's avonds en 7 uur 's morgens. Op de vele uitzon deringen na dan, dat hij met mij door de dorpen en rimboe van Serawak rondzwierf. We leerden elkaar erg goed kennen, en werden de beste vrienden. Toen de drie maanden om waren werd Leonard Lee, onder strenge bewaking van zes politieagenten de grens naar Indonesisch Borneo overgezet. Enkele weken later kreeg ik een briefje uit Soerabaja: „Heb de thuishaven veilig bereikt. Alles rustig hier, maar ik verlang terug naar jou en de bajes..." „En hoe is het leven nu in Indo nesië, Leonard", vraag ik. Zijn ge zicht betrekt en hij zucht diep: „Het is erg moeilijk voor ons, Chi nezen om hier het hoofd boven water te houden. Je hebt geen idee hoe we worden gepest en uitgezo gen, en ikzelf ben hier ook niet aan ontkomen. Toen ik terugkwam in Soerabaja, na die ontmoeting met jou begon ik een confectie winkel hier in de stad. In het begin was het niet veel maar met heel erg hard werken heb ik een mooie zaak opgebouwd. Een maand of twee geleden kwam er een offi cier van de marine bij me binnen lopen en eiste zonder veel omhaal dat ik hem een miljoen roepia moest geven, als ik „tenminste niet in ernstige moeilijkheden verzeild wilde raken". Ik had de man nooit gezien en ik vroeg hem verbaasd waarom ik hem dit bedrag ver schuldigd was. Maar hij antwoord de alleen maar, dat zijn eis vol doende reden moest zijn om te betalen. Ik weigerde natuurlijk en toen zei hij: „Als je over enkele dagen toch betaalt, zul je het be treuren dat je nu niet „ja" hebt gezegd en daarmee liep hij de deur uit. Twee dagen later werd ik opgepikt door enkele soldaten en in de gevangenis gegooid. Ze hebben me daar op een afschuwe lijke manier mishandeld met elektrische draden zijn ze erg goed maar toch heb ik volgehouden om niet toe te staan in het betalen van het geld. Na een week ellende lieten ze me vrij. maar toen namen ze mijn wagen in beslag. Ik nam een vliegtuig naar Djakarta om daarvoor mijn rechten en bescher ming te gaan vechten, maar blijk baar hadden ze me gevolgd, want toen ik in Djakarta aankwam werd ik meteen in hechtenis genomen en met het eerste het beste vlieg tuig teruggevlogen naar Soerabaja en weer gooiden ze me in de gevangenis. Deze keer was het nog erger. Ik zat in een klein hokje van een vierkante meter met zes felle lichten om me heen. Ik mocht niet slapen en telkens als mijn ogen van vermoeidheid dichtvie len, werd ik afgeranseld. Het was afschuwelijk maar ik heb niet toe gegeven. Gebroken, ondervoed en onder de wonden kon ik na 10 dagen weer naar huis gaan. Weer vloog lk naar Djakarta en deze keer glipte ik door hun mazen heen. Na veel gezoek en gepraat kreeg ik daar de mensen te pak ken die ik hebben wilde. Ze luis terden vol begrip en beloofden me de zaak onmiddellijk in behande ling te nemen. Ik vloog terug naar Soerabaja, maar hier aangekomen werd lk weer opgepikt en voor de derde keer in de gevangenis ge gooid. Maar de volgende dag al kwam er bericht van Djakarta: men eiste mijn onmiddellijke vrij lating en teruggave van mijn wa gen. Ze lieten me gaan en diezelf de middag brachten ze ook mijn wagen terug. Toen ik hen hoorde aankomen, liep ik naar buiten en voor mijn ogen reden ze de wagen tegen een boom tot puin. Zo lieten ze hem achter. De vier nieuwe banden die ik er pas van tevoren op had laten leggen waren vervan gen door volledig versleten exem plaren. De vorige week kwam de offi cier weer mijn zaak binnenstappen en zei tergend: „Misschien denk ji nu dat je van ons af bent. Maar ik ben hang dat je daar een grove vergissing maakt". Hij stelde me toen voor dat ik hem een hal: miljoen roepia zou geven: „Dar kun jij de andere halve miljoei houden, en ben je van alles af. Ik heb hem buiten de deur gegooid Ik weet best dat ze weer opnieuw zullen beginnen, maar ik zal door vechten, doorvechten tot het einde, als ik dat tenminste kan. Je moet dit goed begrijpen. Ik vecht niet voor dat geld. Ik vecht voor mijn zelfrespect en mijn rechten, en het zelfrespect en de rechten van iede re Chinees in Indonesië". (Van een onzer verslaggevers) SN HAAG „De buitenlandse werknemers, die hier kerken aan de fabrikage van produkten, die over de ■wereld worden verhandeld, moeten naar hun geboorte- terugkeren. Maar dat niet alleen. Ook de bedrijven, i zij werken, moeten naar dat land worden overge- Isf. :door wordt een wezen- li bijdrage op lange termijn |en aan de industrialisatie een ontwikkelingsland en Ie stroom van gastarbeiders piest-Europa worden inge- Het overplaatsen van de- pternationale) industrieën ontwikkelingslanden Man wel gepaard gaan met [opheffen van hoge invoer- i op de producten uit de lsden, Dit geeft de indu- in ontwikkelingslanden en betere concurren- pgelijkheden met het Wes- Dit verklaarde gisteren prof. dr. J. Tinbergen, tijdens een vraagge sprek met dit blad op zijn door boeken omlijste werkkamer in zijn huis in Den Haag. Achtergrond van dit gesprek vormde zijn pleidooi vorige week tijdiens het internationaal congres over buitenlandse en gekleurde migranten in Amsterdam voor een beperking van het aantal gastar beiders in ons land en een betere huisvesting en scholing van hen. Prof, Tinbergen toonde zich toen geen tegenstander van gastarbei ders, Dan zou volgens hem de kans bestaan, dat bepaalde van buiten landse werknemers afhankelijke bedrijven dicht moeten. De armoe de in de landen, waar de gastar beiders vandaan komen, zou dan ook groter worden en het weder zijds begrip zou verminderen. De uitspraken van prof. Tinbergen over de gastarbeiders in ons land zijn niet voortgekomen vanuit een soort steriel denken in de studeer kamer. „Ik ontmoet ze dagelijks op de Economische Hogeschool in Rot terdam, waar ik doceer. Het zijn hoofdzakelijk Marokkanen, die als schoonmakers de kost verdienen. Op straat vragen ze mij wel eens de weg. Met een werkster, een Spaanse, heb ik wel eens een paar uur gesproken. Daardoor ben ik hun problemen beter gaan begrij pen. Vanzelfsprekend ben ik ook vanuit mijin werk voor de Verenig de Naties (ontwikkelingshulp - Red.) sterk betrokken bij hun pro blemen", aldus de Nobelprijswin naar, die een onopvallend huis be woont in de Haagse vogelbuurt. „Daar moeten die fabrieken ko men. Dat gebeurt ook wel, maar nog veel te weinig. De geschooide gastarbeider kan dan in eigen land blijven. Dit soort ontwikkelings hulp is eigenlijk onontbeerlijk met de voorwaarde, dat het Westen zijn invoerrechten verlaagt om de ontwikkelingslanden op onze markten een kans te geven", aldus dr. Tinbergen. Prof. Tinbergen wil het liefst de gastarbeiders, die hier in zgn. in ternationale bedrijven gaan wer ken, in hun eigen land houden. Hij is tegelijk voorstander van de verplichting aan de ontwikkelde landen om aan het land, waar de gastarbeider vandaan komen, een bedrag te geven voor de scholing, die de buitenlandse werknemers daar hebben genoten. Daarnaast betreurt hij het veelvuldig gebrek aan goede voorlichting aan de gast arbeider over wat hem te wachten staat in West-Europa en hij heeft de indruk dat de buitenlanders „te veel wordt voorgespiegeld". „Er zit natuurlijk ook een element van begeerte in bij de buitenlander, die hier wil werken in verband met de hogere levensstandaard". AMSTERDAM (ANP) Bewo ners van de Vondelparkbuurt in Amsterdam hebben het actiecomité „Bedt 'n park" opgericht met als doel: herhaling van het Vondelpark experiment 1971 in volgende zomers te voorkomen. In een adres aan de gemeenteraad vraagt het om maatre gelen, die het park in zijn oorspron kelijke staat kunnen hersteilen en behouden Gezien de ervaringen van deze zomer kan dit alleen door: aan iedere vorm van kamperen en elk nachtelijk oponthoud in het park een einde te maken; maatrege len ter bescherming van gras en andere flora: eet- en drinkgelegen- heden, voor zover niet van oudsher aanwezig en andere noodzakelijk tot toeristische concentratie leidende fa ciliteiten uit het park te weren: w.c.'s tot het voor normaal parkbe- zoek vereiste minimum te beperken; (ADVERTENTIE) Kies de dinsdag, woensdag, donderdag of zaterdag die u past. jaarkaart p.p. f 50c voor echtpaar f 75.- 3-maandskaartp.p. f 20.- voor echtpaar f 30.- NS-legifcimatiebewijs óf pasfoto('s) en trouwboekje of paspoort meebrengen. Vraag de folder aan het loket. speelplaatsen en hun onmiddeiliike omgeving aan kinderen en hun be geleiders voor te behouden. „Dan alleen kan de groene long van Amsterdam weer rustig adem halen en dan ook alleen kunnen tijdelijke en permanente Amster dammers elkaar in het Vondelpark onder natuurlijke omstandigheden ontmoeten", aldus het comité, waar van naast een paar bewoners, verte genwoordigers van een verpleegte huis, een hotel, een uitvaartveren'- ging en een melkhandelaar deel uit maken. De Amsterdamse internist dr. Otto M. de Vaal schrijft in een begelei dende brief, dat het Vondelpark ge zien zijn bodemstructuur, bouw en inrichting totaal ongeschikt is voor massaal kamperen. Door het park hiervoor open te stellen wordt, on danks goedbedoelde maar ten enen male ontoereikende faciliteiten, de klok zo'n 100 jaar teruggedraaid en een voor het Vondelpark, zijn omge ving en de hele stad onverantwoor de haard van potentiële gevaren ge schapen. Dat de Vondelpark-zomer een zo mer zonder rellen werd, is voigens het comité niet in de laatste plaats te danken aan de bewoners van de Vondelparkbuurt, waar men nu een maal niet zo makkelijk naar de fietsketting grijpt om zich van een brok ergernis te ontdoen. Zelfs niet wanneer duidelijk wordt gespecu leerd op de rust, die deze buurt eigen is, aldus het comité „Redt 'n park". CARACAS (RTR) De 71-jirige Juan Lorenzo Ruiz, die reeds meer dan dertig jaar in de gevangenis vertoefd heeft wegens moord op zijn eerste twee vrouwen, zit nu weer achter de tralies. Hij wordt beschul digd van moord op echtgenote num mer drie. Volgens de politie is de grijze weduwnaar, die zijn derde vrouw zeventien maal met een mes zou hebben gestoken, pas enkele maan den geleden vrijgelaten. De eerste vrouw van Juan Loren zo Ruiz werd in 1935 met een hak mes om het leven gebracht. Dit kostte hem vijftien jaar gevangenis straf. Ee tweede vrouw bezweek aan messteken in 1950. onze correspondent) ['DAM. „Noch een f le"fn van dit college ,c's achter, niet tegenover wnteraad, ook niet tegen- c Semcenteraadscommissie stadsontwikkeling." Al- schrijft burgemeester W. »s en in een brief aan de van de gemeenteraad naar 'ng van het tumult in de ■tP Vergadering van de Sle Voor de stadsontwik- *an vorige week donder- def was maandagmiddag en - L ierwerP van besprekin gin 's,c voor de stadsontwik- ltt"'''<ze brief legt burge- °Dlassen volledig verant- aangaande toepassing ie h*a.rwe? en a in a i samenwer- "slifliamVCthaiUl met andere '«men «ver het conve rt: dagelijkse besturen kj e„ jT® Zuid-Holland, van iw:. otterdam en de sane- fcd',™ 0ver alle merk en om dit conve- In feite ligt de zaak „in de diep te": het gaat erom diat een deel van de socialistische gemeenteraadsfrac tie, i.e. „Nieuw Links", het beleid van b. en w. van Rotterdam en vooral het doen en laten van burge meester Thomassen zelf socialist niet „pruimt" en dit niet onder stoelen of banken steekt. Kernpunt van de milieu-hygiëni sche kwestie is de overdracht van hinderwetbevoegdheden van Rotter dam aan Rijnmond, waarop een aan tal socialisten aandringt. Burgemees ter Thomassen en de Rotterdamse wethouders zien veel meer in sa menwerking met andere bestuursli chamen, het convenant dus, dan in deze overdracht. In zijn brief schrijft de heer Tho massen: „voorzitter W. A. Fibbe van Rijnmond verklaarde zich in juli akkoord met de gevonden oplos singen. In een vergadering waar af spraken werden gemaakt konden de vertegenwoordigers van de gemeen te Rotterdam zich op grond van de voorbereidende besprekingen ter stond vinden- Burgemeester Tho massen geeft ruiterlijk toe, dat hij, zoals hij zelf schrijft, „een steek heeft laten vallen": het dagelijks bestuur van Rijnmond heeft het communiqué over deze besprekingen opgenomen in een brief aan de Rin- mondraad, die Rotterdamse gemeen teraadsleden hebben de resultaten van deze besprekingen in de kran ten kunnen lezen. THOMASSEN. In ieder geval: de heer Fibbe stemde in met de oplossing, die de commissaris van de koningin voor Zuid-Holland aangaf. Gecommitteerden van Rijnmond namen echter het standpunt van hun voorzitter niet over, hetgeen de commissaris van de koningin voor Zuid-Holland eohter niet weerhield, de afspraak schriftelijk te bevesti gen. Het Rotterdamse college van b. en w. kreeg eveneens deze brief van de commissaris der koningin met daarbij het bij deze brief behorende convenant. B. en w, besloten dit convenant te tekenen. Zij delen de gemeenteraad echter mee dat zij inlichtingen hebben ontvangen dat het dagelijks bestuur van Rijnmond niet tot ondertekening zal overgaan- .Daarbij beseft de heer Thomassen dat de socialistische fractie vreesde dat aanvaarding van de convenant in de weg zou staan aan het vervul len van wensen die deze fractie koestert. De fractie van D '66 in de Rotter damse gemeenteraad is niet tevre den met de uitleg van Burgemeester Thomassen inzake het conflict tus sen het college van b. en w. en de PvdA-fractie. De partij meent, dat enkele feiten in strijd zijn met de mededeling van de burgervader, dat het tekenen van het convenant op 24 augustus slechts een bekrachtiging was van eerder gemaakte afspraken. Het raadslid van D '66, mr. J. Mentink, zal donderdag a.s. tijdens de gemeenteraad hierover vragen stellen. Hij wil namelijk weten of het juist is, dat tijdens de vergade ring van 11 juni over het betrokken onderwerp de voorzitter van Rijn mond, de heer Pibbe, uitdrukkelijk verklaard heeft dat zij geen enkele volmacht hadden tot het aangaan van welke overeenkomst dan ook. Er zou volgens D '66 geen lid van gedeputeerde staten aanwezig zijn geweest. De commissaris van de ko ningin van Zuid-Holland zou slechts als verlener van goede diensten aan wezig zijn geweest. (ADVERTENTIE) Onze jonge lezers zullen vandaag tevergeefs naar De Kleine Stem zoeken. Om dat er zoveel ander nieuws was hebben we die namelijk eruit moeten laten. Maar morgen, donderdag, gaat De Kleine Stem in elk geval mee. Dat beloven we met de hand op ons hart. RIO DE JANEIRO (KNP) Het plaatselijk bureau van de Brazili aanse bisschoppenconferentie is vol gens het mededelingenblad van deze conferentie overhoop gehaald door de politie op zoek naar opruiend materiaal. De bisschoppen delen mee, dat zes agenten vier uur lang het bureau hebben doorzocht. AartsbisschoD Helder Camara heeft tevergeefs ge probeerd ze tegen ta houden. Het enige wat de politie heeft meegeno men zijn papieren van pas geleden gehouden bijeenkomsten van katho lieke organisaties. Tegelijk met de razzia in het bu reau van de Braziliaanse bisschop penconferentie werd er een soortge lijke inval gedaan in het klooster der Maristen in Olinda, waar enne le dagen eerder een vergadering was geweest van katholieke arbeiders. Bij die gelegenheid arresteerde de politie twee priesters. (Van een onzer verslagge vers). AMSTERDAM Op zaterdag 11 en zondag 12 september hijgt en stampt er weer een stoom trein door de Randstad. Daar mee zet de Nederlandse Vereni ging van belangstellenden in het spoor- en tramwegwezen luister bij aan haar veertigjarig bestaan. Begonnen als een club je van trein- en trammaniakken die overigens meer belang stelling hebben voor het aantal assen van locomotieven en het aantal vensters van een tramrij tuig dan voor de economische resultaten van het openbare vervoer is de NVBS uitge groeid tot een organisatie met bijna drieduizend leden. In het eigen tijdschrift „Op de rails" niet te verwarren met het advertentieblad „Tussen de rails" dat in de NS-coupés mce- deint wordt geen meter spoorstaaf cn geen enkele ma nometer onbesproken gelaten. Voor de stoomtrein, die tus sen Amsterdam cn Rotterdam een rondje zal rijden, moest een tok van de Duitse Bondsspoor- wegen worden gehuurd, want bij NS is het oude ijzeren paard al sinds 1958 op stal gezet. De rijtuigen zijn wel van Neder landse herkomst, maar voor een deel tot aanhangrijtuigen afge dankte „blokkendozen", die eens de trots van de eerste elektrificaties vormden. Er moe ten voor deze gelegenheid vijf tien ton steenkool en 110.00U liter water worden aange sleept. Zaterdag is de rondrit een exclusieve NVBS-aangelegen- heid, opgeluisterd met tramrit ten met historisch materieel ln Amstel- en Maasstad; zondag kunnen ook andere stoomlief- hebbers tegen betaling meerei zen.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1971 | | pagina 15