se
zonde
Itijd
dit is ons land, we laten niet over ons lopen"
fen bouwt
ons land
liet zo
laar even
en school
Gratis benzine
met een
krantesnipper
INDONESIË (IV)
Politie te kort
op Antillen
BOETVAARDIGE MOORDENAAR
o lekker als
k nu bestaat
Zangrijk deel uit
die met zorg
verwerkt is.
AETSELAARS en
)PPERUEDEN
Miltenburg
binnenland
buitenland
Door FRANS KESSELS
eente
siSS00!; dat hun
Procedure
Verplaatsbaar
SHELL MOET WEER OMBOUWEN
Foto-cel
Ander foefje
Nathan Leopold overleden
papier
oor uw pen
Gymzaal
het alles te maken
'an hart en bloedvaten.
an hart en bloedvaten is het
hoeveelheid cholesterol (eea
stof die zich in het bloed
zo laag mogelijk te houden,
door het gebruik van vet in
ing te verminderen enditzovet
c te vervangen door meer-
onverzadigde vetzuren. Want
ig onverzadigde vetzuren van
jcis-cis) linolzuur hebben een
cholesterol-verlagende werking,
it percentage linolzuur in een I
les te sterker wordt deze
arom is het belangrijk nieuws
percentage (cis-cis) Iinoizuur
d tot 60-65%. Zo helpt Becel
het ontstaan van hart- en
Iverminderen.
ïale shampoo heeft een dubbel
e koolteerfracties maken een
ntsmettende stof hexacbloro geW
rming tegen. Wetenschappewf
de hoofdhuid en bestrijdt roo
e tijd wassen merkt u het W'„t.oftnell
komt ook niet terug" als
vast met werk-
schuimende
door-en-door
;nd haar.
tor objecten in Rotterdam-211
ïrecht.
augustus 1971
14
,lf „Een paar da-
J de Javaanse
dl me i" a,ut0' "las
Kit me enkele gege-
r Indonesië uit een
llborkie. En toen ik
Kde getaUen hoorde,
|rme eigenlijk pas
we hoe immens dit land
■Het rreep me zo aan,
„r heb geschreven,
tukterenZe haalt een
L har tasje en leest:
wtijk Indonesië be-
»rs.7 eilanden, waarvaii
'Lnd "jn. De totale
Ite is 1.904.345 vier-
Jfler; de totale zeeop-
tlSÜ'O vierkante kilo-
rrootste afstand van
,'t is 5.110 km; van
luid: 1-888 km. De
r, m Indonesië bedraagt
'J inwoners, 75 miljoen
0 op lava
Het raampje naar
Inderdaad, wat een men-
brede - maar
Lhouden - weg voor en
is „verladen met een
«warrende en dwarre-
van kleurige en
.snellende en sjouwende
o treeentjes, zover het
„iken kan. Mensen op
Kee-wielige wagens, bela-
j alkerriet, kokosnoten of
(espannen met karbou-
en sloom voortsuk-
I tespa
Ml
kelen. Mensen op kleine lichte
karretjes, snel en schokkerig
voortgetrokken door skeletachtige
miezerig-kleine maar toch aan
trekkelijke pony's, die de in
druk maken een kruising te zijn
tussen een paard en een hond.
Mensen op fietsen, nauwelijks
zichtbaar tussen de overstelpende
hoeveelheden fruit of groenten,
bossen geoogste rijste-aren of uit
puilende bussels gras en hooi,
waarmee ze hun vehikel beladen
hebben, mensen te voet: vrouwen
en meisjes, voortschrijdend met
slanke gratie, een zware mand of
korf vol kleurige marktprodukten
op het hoofd, mannen, voortdribbe-
Iend met kleine pasjes, met ge
kromde ruggen de opbrengst van
hun akkertje torsend aan stokken
over de schouders. Kinderen, hol
lend en rennend, ravottent en spe
lend, gillend en vechtend tussen de
voortschuivende levende massa.
En aan de wegkant, mensen in
de kleine eethuisjes en drinkhuis-
jes en rusthuisjes en wachthuisjes
en winkeltjes en stalletjes, die al
lemaal hetzelfde zijn: armoedig en
primitief opgetrokken van bamboe
en planken. En daarachter, mensen
onder de palmbomen en bamboe
bosjes, onder de vruchtenbomen en
bloemenbomen. Mensen in de
maïs-, kokosnoten-, thee-, koffie-
bananen- en suikerrietplantages,
die zich groen en rijk en heerlijk
koesteren in de stralende zon.
En nog verder weg, op de gran
dioze, geterrasseerde heuvels en
bergen, talloze kleine, kleurige
stipjes van mensjes, werkend op
de sawah's, waarvan het water zil
ver opflikkert in het heldere
licht.
„Deze mensen hier om ons heen
worden verondersteld dit land op
den het veel te druk met „in leven
te blijven". President Soeharto
heeft het gelukkig weer aange
durfd buitenlanders hier te laten
investeren, maar toch hebben Soe
harto en zijn regering een onmoge
lijke taak op zich genomen. Waar
moeten ze aaiT beginnen in een
dergelijk uitgestrekt rijk? Is het
pootjes te zetten. Ze willen wel
werken. Ze werken ook, heel erg
hard zelfs. Iedereen is bezig, dag-
in dag-uit, maar het gaat allemaal
veel te primitief. En er is geen
samenwerking, hun methodes zijn
veel te ouderwets en er is zo goed
als geen begeleiding van boven af.
Nog geen tien procent van de be
volking werkt met een dusdanige
efficiency, dat ze iets bij te dragen
heeft aan de ontwikkeling van het
land. De blanken, Indiërs en Chi
nezen moeten het denkwerk doen,
de economie in stand houden. Soe-
karno drong er steeds op aan dat
de Indonesiërs het zelf moesten
doen, maar dat kon niet: ze had
verwonderlijk dat men zich alleen
maar bezig kan houden met Java,
en geen tijd of geld ter beschik
king heeft voor de rest van dit
waanzinnig grote eilandenrijk?
Waar moeten ze beginnen op Java?
Er is woningnood. Er is werkloos
heid. Voor de woningbouw is geld
nodig. Voor werkgelegenheid is
ook geld nodig. Er is geen geld.
Het hele eiland zit vol mensen.
Ieder bruikbaar stukje landbouw
grond is al in gebruik. Dus op
agrarisch gebied hoeven we het
ook niet te zoeken Maar waar
dan?"
We stoppen in een dorpje een
rij hutjes en huisjes langs de weg
waar een keurig restaurant en
een Javaans eethuisje naast elkaar
staan. We kiezen het eethuisje. Als
we uit de auto stappen komen
twee jongetjes van een jaar of tien
naar ons toe, en een van hen zegt,
met zijn hand tegen zijn zwarte,
groezelige petje tikkend: „Ik zal
uw wagen bewaken".
Mijn reisgezellin geeft de jongen
een briefje van tien roepia. Hij
tikt weer tegen zijn petje en vat
post bij de wagen. Zijn vriendin
rent opeens snel weg naar een
prachtige rode sportwagen, die en
kele meters van ons vandaan voor
het restaurant stopt, en waar een
blonde Amerikaanse dame uitstapt.
„Wagen bewaken, mevrouw?",
vraagt hij beleefd. „Maak dat je
weg komt, smerige bruine aap",
schreeuwt de blonde nijdig, en
loopt het restaurant binnen. Het
jongetje blijft rustig staan, steekt
dan enkele vingers in zijn mond
en fluit twee keren liard en schel.
....Het gaat allemaal heel, heel erg
vlug: kleine jongetjes, twintig,
misschien vijf en twintig, schieten
tussen de hutjes en huisjes van
daan, rennen op de sportwagen
toe, en houden zich daar heel
even maar zeer intens mee be
zig met ijzeren staven, stukken
hout en messen. Dan verdwijnen
ze weer, even snel als ze gekomen
zijn. De prachtige rode sportwagen
is verdwenen....Er is alleen nog
maar een gedeukte, verwrongen
hoop schroot, zonder ruiten, zonder
kleur en met aan flarden gesneden
banden. Hysterisch gillend en
zwaaiend met haar armen komt de
Amerikaanse naar buiten hollen.
Stampvoetend van woede begint ze
dan te huilen, de tranen lopen over
haar gezicht en maken van haar
„make-up" een niet zo heel erg
aantrekkelijk abstract schilder
stukje. De sociologe aan mijn zij
zegt rustig: „De tien roepia heeft
ze in ieder geval nog".
Als we aan een tafeltje plaats
hebben genomen, zegt ze: „Die
kleine jochies hebben niets, totaal
niets, en wat betekenen tien roepia
voor die Amerikaanse? Tenslotte is
het de gewoonte je wagen te laten
bewaken hier. Met zo'n jongetje
als wachtpost is je wagen veilig.
Je hebt zelf gezien dat in Djakarta
nauwelijks een wagen rondrijdt
met ruitenwissers, buitenspiegels,
radio-antennes of wieldoppen. Je
hoeft je wagen maar even onbe
waakt achter te laten, en je kunt
er zeker van zijn dat alles wat
enigszins los zit, verdwenen is.
Over het algemeen heeft men een
groot respect voor de blanken,
vaak nog meer dan vwor de Indo
nesiërs zelf, juist omdat de blan
ken zo vriendelijk en betrouwbaar
zijn. Maar de blanken moeten wel
onthouden dat dit ons land is, en
dat we niet over ons laten lo
pen".
Voor 45 roepia eten we een
heerlijk dinertje van zes gangen.
De kip die de eigenaar van het
eethuisje ons aanprijst, en die nog
met een touwtje om haar poot aan
een boompje slaat vastgebonden,
wijzen we vriendelijk af. Ze ziet
er met haar uitstekende botten
niet zo heel erg geweldig uit
stappen dan weer in de auto en
rijden verder.
Langs de weg staan lange rijen
bosjes rijstewaren, als kunst
kunstwerken rechtop gezet, te dro
gen in de zon. Elders weer liggen
rijstewaren op matten op het weg
dek, en de rijst wordt door de
erover "heen razende auto's goed
koop en efficiënt gedorst.
Vlak voor Bandoeng moeten we
op de drukke weg wachten voor
een spoorwegovergang. De slagbo
men zijn wel niet automatisch,
maar werken toch afdoende. Een
lange bamboestok, die door twee
half-naakte mannen aan de uitein
den wordt vastgehouden, verspert
de weg. Als de trein voorbij is
gereden, schreeuwen de mannen
luid, geven een teken aan de auto's
dat ze door moeten rijden, en gooi
en de bamboestok langs de weg.
„Dit is ons land, we laten niet
over ons lopen", zeg ik grinne-
kend. De luide, heldere lach van
de jonge vrouw naast m* galmt
door de wagen.
(Van onze onder wijsredacteur)
'L'RG Men bouwt in Nederland niet zo maar even een
ichool of een lagere school. Voorbereiding, planning en fi
ling ervan zijn na de oorlog verweven tot zulk een ingewik-
onoverzichtelijk systeem dat op vele punten tijdens de pro-
e kortsluitingen kunnen optreden. Die leiden dan vrijwel
tot stagnaties. Als dat gebeurt, treden de gevolgen daarvan
Ie ouders meestal pas aan het licht als hun kinderen er de
van worden. Raamsdonksveer is er een niet op zichzelf
- triest voorbeeld van.
de eerste stap op de scho-
'-procedure-weg is gezet,
let gemiddeld zeker 3 of 4
"""■dat de kleuter- of basis-
er staat. Die weg wordt
deskundigen „ingewikkeld,
'•tig en veel te kostbaar"
Dat komt, menen zij,
»et streven naar uiterste
Meid ons parten speelt.
'ien rijn er zoveel bouw- en
voorschriften, dat het ont-
J van plannen zeeën van
,™S neeemt. „Wij zouden
wrtlen van die afschuwelij-
nttetuig, van het beoordelen
™ze ondergeschikte details.
mag een raam op een
plaats niet rond zijn? In
ttn de na-oorlogse schaar-
t h.»7?at is begrijpelijk
Walingen gemaakt, opdat
""mmale middelen scholen
worden opgebouwd. Die
«n,"ln ecllfer tot maxima
'n een tijd dat er beslist
■•"naalschaarste meer is!
mvprocedure loopt over
faX W PIannin6 en de
lorHtl' d'e sporen
eri en te«eiij>ker-
Ima j ï"3' beiden leiden
'ooi vie kleuter- of
lt„lcierinê van de bouw
van rf"-en baslssehoten is een
een ,ge,jleenten- Hier ligt
W a f1, moeilijk vraag-
dat betekent dat ge-
zii H ,Zelf moeten uitma-
baspLrT van een kleu"
f*aiiT 20 urêent vin-
doorT tefonds gege-
wiUen be-
vindien
of wa+ rin&en, een raad-
(r I)Jf 00k. wel belan-
N ^aaan straka kinderen
te. ofTdat er voor hen geen
iet direct v??C 001 is' We die"
'wt hij te zeggen dat zo
iets niet zo vaak gebeurt. Gelukkig
maar.
Allerlei ingewikkelde toestanten
rond die financiering zullen wij u
besparen. Bij de bouw van scholen
voor voortgezet onderwijs doen
zich dit soort vraargstuikken niet
voor. Daarvoor betaalt het Rijk
alles. Er worden voorschotten ge
geven, zodat de financiering verze
kerd is. Waarom dat niet gebeurt
voor de bouw van kleuter- of ba
sisscholen? Ach, dat zou opnieuw
een inbreuk zijn op de gemeente
lijke autonomie. Die zelfstandig
heid aantasten op dit gebied zou
ongetwijeld een storm van protest
ontketenen. Vandaar
Het aantal handelingen dat men
moet verrichten om die kleuter- of
basisschool te krijgen is heel groot-
Het is daarbij in principe niet van
veel belang of het gaat om een
bijzondere school (zelfstandig
schoolbestuur) of een openbare
school (gemeente is schoolbe
stuur).
Een, heel beknopte, opsomming
van de procedure toont meteen hoe
vaak het fout kan lopen. Reeds om
te gaan vaststellen dat de bouw
van een kleuter- of basisschool ur
gent gaat worden, is een goed sa
menspel van velen vereist. Eigen
lijk moet dat al gebeuren als de
gemeente een uitbreidingsplan gaat
voorbereiden. Zodra er voor zulk
een plan een berekening is ge
maakt van het vermoedelijk aantal
kinderen dat in zo'n nog te bou
wen wijk zal komen te wonen,
moet dat samenspel beginnen. Als
het goed is dient het gemeentebe
stuur al in dit stadium de school
besturen te waarschuwen. Dat ge
schiedt meestel wel. Maar als men
het om welke reden dan ook
„vergeet", zit de eerste kink reeds
in de kabel. Enfin, bij de vaststel
ling van de urgentie spelen school
besturen gemeentebestuur, inspec
tie, hoofdinspectie (kleuter- of la
ger onderwijs) en ministerie van
Onderwijs allemaal mee.
B. en w. vragen vervolgens de
gemeenteraad om medewerking bij
de veel later te verwezenlij
ken bouw van de school. Dat is
een principiële uitspraak, waarbij
de gemeenteraad zich dient te rea
liseren dat zijn „ja" te zijner tijd
financiële gevolgen heeft. De ge
meente moet immers als het zover
is uit haar jaarlijkse uitkering van
het Rijk geld beschikbaar stellen
voor de bouw. Bij een goede plan
ning van de uitgaven gaat zo'n
gemeente daarmee meteen reke
ning houden. Maar er kan ook hier
meteen een kink in de kabel ko
men. Men kan ook gods water
lustig over gods akker laten lopen.
Dan zit het straks goed fout. Het
schoolbestuur (of de gemeente)
heeft inmiddels natuurlijk een ar
chitect gevraagd voorlopige globale
bouwplannen te maken. Die man
moet dan wel weten, hoe groot de
school moet worden (hoeveel leer-
linigien) en eigenlijk ook of het een
traditionele of een vernieuwings
school moet worden.
Laten we maar stoutweg aanne
men dat dat allemaal vlot loopt.
Via schetsplannen ontstaat het de
finitieve plan. Dat wordt ter goed
keuring gestuurd naar de bouw
kundige hoofdinspectie van het
ministerie van Onderwijs. Heel
precies wordt daar bekeken, of
wel aan alle bepalingen van het
bouwbesluit wordt voldaan. Dat
leidt nogal eens tot geschrijf over
en weer, omdat veranderingen
vaak op detailpunten nodig zijn.
Die controle in Den Haag wordt
daardoor tijdrovend. Over het al
gemeen duurt die fase meer dan
een jaar.
De hoofdinspectie is bovendien
dat is begrijpelijk geïnteres
seerd in het antwoord op de vraag,
o£ de financiering van de bouw al
verzekerd is. Een schoolbestuur
dat dat bij de inzending van de
plannen kan meedelen, zal die
plannen met voorrang behandeld
krijgen.
En als dan uit Den Haag het
„akkoord" is gekomen, kan de ar
chitect het bestek en de begroting
van bouwkosten gaan maken. Als
dat op tafel ligt vragen b. en w.
aan de gemeenteraad een bouw-
krediet. Dan moeten Gedeputeerde
Staten het raadsbesluit goedkeu
ren, zodat vastligt dat er daar geen
bezwaren bestaan tegen de finan
ciering. En dan kan met de bouw
worden begonnen.
Dat is dan een ideale procedure,
tijdig in Tang gezet en zonder
haperen tot een goed einde ge
bracht. Maar vaak gaat dat niet zo
ideaal. Wie kan het schoolbesturen
goed willende maar geen gespe
cialiseerde burgers kwalijk na
men dat zij niet in staat zijn
steeds maar aan de bel te hangen
bij al die instanties? Wie kan het
architecten kwalijk nemen dat ze
wel eens daas worden van al die
detailveranderingen die van hen
worden geëist? En die hele proce
dure bevait nog vele andere drem
pels die tot struikelen aanleiding
kunnen zijn.
Dan moeten er noodvoorzienin
gen worden getroffen, verrijzen er
tijdelijke lokalen, of staan er kin
deren buiten. Worden er. zoals dat
netjes heet, snel semi-permanente
lokalen gebouwd. En niets is zo
permanent als dit soort lokalen!
Bovendien is dat een heel dure
oplossing. Te zijner tijd immers
moeten ze toch door permanente
lokalen worden vervangen.
Men kan er zich over verbazen
dat die hele ingewikkelde situatie
eigenlijk toch maar tot zo weinig
echte kortsluitingen leidt in ons
land. Het aantal „Raaimdonksveer"-
gevailen is heel gering.
Want kinderen die tijdelijk in
een bunker „naar school" moeten,
omdat de aannemer lokalen of
scholen niet op tijd klaar krijgt,
staan niet buiten. Dat is een kwes
tie van enkele weken, of maanden.
Daaraan, zo stelt men, is niets te
doen.
Veel moeilijkheden zouden kun
nen worden voorkomen als wij in
Nederland zouden kunnen komen
tot het gebruiken ven verplaatsba
re standaardscholen. Want nu komt
het voor dat kleuter- of basisscho
len in nieuwe wijken die 4 jaar
„oud" zijn al leeg staan. In de
Noordoostpolder, bijvoorbeeld, doet
zich dat verbijsterende verschijn
sel voor. Daar heeft men lagere
scholen gebouwd op fietsafstand
van de dorpen. Rond Emmeloord
Welnu, de loop van de bevolking
is er zo dat men nu al weet dat
daar zeker 11 scholen leeg zullen
komen.
„Wat zouden we die scholen el
ders in ons land goed kunnen ge
bruiken. Maar ze zijn niet ver
plaatsbaar. Dat betekent dat bar
veel gemeenschapsgeld gestoken is
in scholen die niet meer worden
gebruikt".
JACQUES LEVIJ.
(Van een onzer verslaggevers)
ROTTERDAM-LENT. Deze pagi
na is goed voor zo'n 125 liter benzi
ne. Als je tenminste het foefje kent.
Tengevolge van dat „foefje" zit de
Shell met de brokken: ze zal al haar
benzine-automaten in de service-sta
tions moeten ombouwen. „Een mo
gelijk vrij kostbare zaak," noemde
een Shell-woordvoerder het gisteren.
En dat terwijl een ombouw enige
maanden geleden ook al noodzake
lijk bleek, omdat toen een ander
foefje werd toegepast om gratis ben
zine te verkrijgen.
Het afgelopen weekend heeft een
„gladjanus", zoals de rijkspolitie in
Eist het noemt, 't Shell-servicestati-
on aan de rijksweg Arnhem-Nijme-
gen voor twintig gulden bedrogen.
„Het gaat ons natuurlijk niet om dat
bedrag," zegt een woordvoerder van
de benzine-maatschappij, „maar als
zo'n apparaat op een vrij simpele
manier kan worden bedrogen, moet
er natuurlijk iets gebeuren."
De oplichting kwam aan het licht
toen de benzine-automaat van het
bewuste station gisteren twintig gul
den te weinig bleek te bevatten. In
plaats van de ontbrekende twee
tientjes werden twee stukken kran
tepapier aangetroffen, die beide het
formaat van een tientje hadden.
Of deze stukjes papier op de een of
andere wijze bewerkt waren, en zo
ja op welke wijze, wilde de rijkspo
litie in Eist gistermiddag niet mee
delen. Ze ging niet verder dan de
mededeling dat er „een foefje" be
staat, en dat men uitgebreid bezig is
geweest het hoe en wat van dat
„foefje" te achterhalen.
De benzine-automaat is bedoeld om
door de automobilist gebruikt te
worden als de pompbediende 's
avonds of 's nachts afwezig is. Het
werkt met een foto-elektrische cel,
waaronder een tientje moet worden-
neergelegd. Dit tientje „verdwijnt'
dan, en in ruil krijgt men voor tien
gulden benzine.
Uit uitlatingen van een politie
woordvoerder kan worden afgeleid
dat er wel een tientje gebruikt moet
worden bij deze „wisseltruc", maar
dat dat tientje op de een of andere
manier blijft steken, terwijl alleen
het krante-papier doorzakt.
Het is de eerste keer, aldus een
Shell-woordvoerder, dat deze truc is
toegepast: „Als het bij die ene me
neer bleef zou het zo erg niet zijn.
Maar daar kun je natuurlijk niet op
rekenen. Dus zullen we alle automa
ten moeten aanpassen. En dat kan
duur worden voor de Shell."
Enige maanden geleden werden de
automaten aangepast aan een ander
„foefje". Als toen een papierstrookje
bovenaan de rand van het noodzake
lijke tientje werd bevestigd, viel al
leen dat strookje door en bleef het
tientje liggen. Dit mankement is
toen verholpen.
(Van een onzer verslaggevers)
SCHIPHOL De Nederlandse An
tillen zijn op zoek naar 40 politie
mannen uit middenkader en vier
rechters. De Antilliaanse minister van
justitie dr. H. Dennert is gisteren in
Nederland aangekomen om het tekort
aan politiemannen en rechters aan
te vullen. Volgens de Antilliaanse be
windsman is het tekort aan personeel
in alle geledingen van het korps.
H'ij hoopt met de steun van de Ne
derlandse regering zo snel mogelijk
dit tekort te kunnen wegwerken.
Duidelijk stelde minister Dennart,
dat het aantrekken van Nederlands
politiepersoneel niet ten koste zal
gaan van de promotiemogelijkheden
van Antilliaanse politiemannen.
Over de criminaliteit van Antillia-
nen in Nederland zei minister Den
nert niet verontrust te zijn. Hij be
twijfelde of er sprake is van een stij
gende criminaliteit onder AntiHia-
nen in Nederland.
SAN JUAN, PUERTO RICO (AP) Nathan Leopold, die het grootste deel
van zijn leven geprobeerd heeft te boeten voor een sensatiemoord, die hij
in 1924 op een tiener heeft gepleegd, is op 66-jarige leeftijd gestorven in
San Juan.
Leopold werd 13 maart 1958 op jaren gesteld, nadat hij 33 en een half jaar
gevangen was gehouden voor de moord op de 14-jaar oude Bobby Frank,' die
hij samen met zijn vriend Richard Loeb had vermoord.
Na zijn vrijlating ging Leopold naar Puerto Rico waar hij voor 10 dollar
per maand als technicus werkte in het laboratorium van een missiehospitaal.
Nadat hij in 1959 aan de universiteit van Puerto Rico zijn doctoraal in de
sociale geneeskunde had behaald ging hij werken voor de dienst van de
volksgezondheid.
In het missieziekenhuis liet hij zich gebruiken als proefkonijn en hij heeft
met veel succes gewerkt bij het organiseren van de sociale diensten in
Puerto Rico.
Het naakte lichaam van Frank werd 22 mei 1924 gevonden in een riool in
Chicago. Hij was doodgeknuppeld. Een bril die dichtbij het lijk gevonden
werd, bracht de politie bij de toen 19 jaar oude Leopold. Hij noemde als zijn
medeplichtige Loeb, die toen 18 was. Zij zeiden de jongen te hebben gedood
om hun reacties op deze ervaring te kunnen beleven. Bij het proces, dat meer
dan een maand geduurd heeft, werden de jongelui verdedigd door Clarence
Darrow, die destijds als de grootste advocaat werd beschouwd. Zij werden
uiteindelijk tot levenslang veroordeeld. Loeb is bij een gevecht met een an
dere gevangene in 1936 gedood.
Voor zijn overlijden heeft Leopold herhaaldelijk aangedrongen op maatre
gelen om er voor te zorgen, dat onmiddellijk na het intreden van de dood zijn
ogen ter beschikking zouden komen van de oogbank.
Brieven voor deze rubriek moeten met vol
ledige naam en adres worden ondertekend. Bij
publicatie zullen deze vermeld worden. Slechts
bij hoge uitzondering zal van deze regel wor
den afgeweken. Naam en adres zijn dan bij
de redactie bekend. Publicatie van brieven
(verkort of onverkort) betekent niet dat de
redactie het in alle gevallen een» Ie met in
houd, c.q. «trekking.
Met verbazing kennis genomen
van een artikel in uw dagblad van
25-8-1971, betreffende de vrij zekere
toewijzing van een nieuw te bouwen
gymnastieklokaal aan de christelijke
lagere school te Axel. Overigens kan
men zich over deze toezegging
hoe meer hoe liever alleen maar
verheugen.
Wel kan men zich de vraag stellen
waarom de katholieke school hier
voor niet in aanmerking komt. Nu
wordt dat vrij duidelijk als b. en w.
lakoniek vaststellen dat te laat aan
ae bel is getrokken en iets duidelij
ker nog: „Eerst de laatste maanden
is het huidige bestuur zich bewust
geworden van de huidige onhoudba
re situatie".
Bovenstaande zou aan enkele din
gen te wijten kunnen zijn:
1. Het katholiek schoolbestuur is zo
simpel dat het nu eerst in de gaten
heeft dat de katholieke school reeds
ruim 40 jaar gymnastiekonderwijs
ontbeert, dit in tegenstelling tot de
andere lagere scholen.
2. Het zou ook kunnen dat de vele
colleges van b. en w. in de loop van
die jaren hun taak niet goed hebben
begrepen. Als wij goed geïnfor
meerd zijn ligt op het gebied van
het onderwijs een niet geringe wet
telijke taak weggelegd.
Ter illustratie moge dienen dat b.
en w. optreden als schoolbestuur
van de openbare school. Het zou
niet veel moeite kosten na te gaan
dat deze school door medeonderte
kening van de katholieke school
haar gymlokaal kreeg. En deze geste
dateert zelfs al van langer dan twee
maanden geleden.
Bovendien blijkt uit de aanhef dat
na een gemeentelijk onderzoek is
gebleken dat er in de kom van Axel
dringen behoefte bestaat aan één
nieuw gymlokaal. Dit lijkt ons een
felicitatie waard. Wanneer men na
40 jaar m.b.t. onder meer de katho
lieke school tot de ontdekking komt
dat dit niet meer langer kan, dan
wordt men bij het lezen hiervan
toch wel even stil.
Dat het geacht college met de
vinger op de pols deze zaken volgt
thjkt uit de slotzinnen waarin het
zegt „Overtuigd te zijn van de el
lendige situatie waarin de katholie
ke school in deze verkeert".
Nu kan de vraag rijzen of deze
overtuiging ook twee maanden gele
den geboren is en dit geesteskind
met het katholiek schoolbestuur 40
jaar sluimerend in de moederschoot
heeft doorgebracht. Het vormt geen
probleem om aan te tonen dat reeds
voor 1965 herhaaldelijk deze kwes
tie onder de aandacht is gebracht.
Als alternatief kan gelden dat de
sporthal gesitueerd is in de nabij
heid van genoemde christelijke ba
sisschool en het niet ondenkbaar is
dat de verwezenlijking hiervan geen
40 jaar gaat duren. We krijgen daar
dan drie gymzalen bij elkaar. Bo
vendien wat gebeurt er met net
oude gebouw van de MAVO? Is het
ondenkbaar dat dit wordt verkocht,
omgebouwd voor andere doeleinden
en in het uiterste geval wordt ge
sloopt?
Misschien een taak voor onze ge
meenteraadsleden om iets dieper in
deze materie te duiken en voor het
katholiek schoolbestuur, de ouders
en kinderen met bij voorbaat voor
een voldongen feit te stellen.
Namens verontruste ouders,
AXEL DE KORT SJ?.
1IARDPLEIN 37
442366.
iiininniiaiiniMiinHiiiiaiiiiBiiiiii
ui»»*
