DE GIEREN CIRKELEN BOVEN HET MASSAGRAF WALTHER VAN DEN HOUT: „Ik zou met Luns in de clinch willen" WAT IS CHOLERA? KANKER- DESKUNDIGE OVERLEDEN „KERK OP MOZAMBIQUE KIEST MET VOOR HET VOLK" binnenland buitenland anders dan andere altijd even goed Verklikkers Rome Beroering WOENSDAG 9 JUNI 197] Deze Oostpakistaanse vluchtelingen kamperen op straat. Hun schamele bezittingen zijn in zakken gestouwd. (Van onze redactie buitenland) ellende onder de nu al meer dan vijf miljoen Oostpakistaanse vluchtingen blijft zich opstapelen. Die ellende laat zich vatten in twee woorden: cholera en hongersnood. Een correspondent van het Amerikaanse persbureau Associated Press telexte gisteren: „Het grootste massagraf ligt bij Badadurpur, onge veer 10 kilometer van Krishnagar, in een woud, dat aan de Indiase staat toebehoort. Hier zijn ruim 500 mensen begraven in een diep graf. De gieren krijgen hier geen kans. Maar in Krishnagar zelf cirkelen gieren en kraaien boven een mas sagraf van 50 bij 50 meter waarin 150 lijken liggen, vele slechts be dekt met een dun laagje aarde. 's Nachts komen de wilde honden de lijken opgraven. Overdag vallen de gieren aan". Terwijl haar kind huilt, is deze moeder van uitputting (ADVERTENTIE) BRUSSEL (ANP). De bekende Belgische kankerdeskundige, prof Jo seph Maisin is in Spanje, in een zie kenhuis in Sevilla, overleden aan de verwondingen, die hij opliep bij een verkeersongeval. Het stoffelijk over schot van de geleerde is gisteren per vliegtuig naar België gebracht. Prof Maisin was voorzitter van het Comité van deskundigen van het In ternationaal Centrum voor Kanker onderzoek. Hij heeft een boek ge schreven over kanker en hij publi ceerde in Belgische en buitenlandse vakbladen de resultaten van 210 proefnemingen in zijn kliniek aan de universiteit te Leuven, het kanker instituut, dat bekend staat als een der best uitgerust instellingen van Europa. Toneelspeler en TV-acteur Wim van der Grijn caballero Ed. Laurens Continental i (Van een onzer redacteuren) TILBURG „Ik zou minister Luns graag eens ontmoe ten. Bij voorbeeld in een gesprek voor de televisie. Ik kan hem dan vragen waar hij zijn wetenschap over het Portu gese bewind heeft opgedaan. Van zijn contacten met de huidige machthebbers?" „Weet hij, om maar iets te noemen, dat in Lissabon nog maar tien procent van de bevolking de kerk bezoekt? Maar ja, de heer Luns zal wel niets voelen voor zo'n openbaar gesprek. Ik heb de indruk dat hij praat over zaken waarvan hij niets weet als hij het heeft over het Portugese katholicisme". Dat zegt Walther van den Hout (42), een van de 32 Witte Paters de enige Nederlander onder hen die eind mei „op verzoek van de Portugese auto riteiten" Mozambique hals- over-kop moest verlaten. Een merkwaardig jonge man, ge bruind, donkere wat grijzende stug- geharen en milde ogen. Een poli tieke demonstratie, dat besluit van de paters om het missiegebied te verlaten? „Als zodanig is het niet bedoeld. Hoewel we heel goed weten dat we daarmee een negatief oordeel heb ben uitgesproken over de Portugese overheersing in de koloniën die van uit Lissabon worden bestuurd. Maar wij gingen weg omdat we de col lega's van andere orden en congre gaties willen helpen. Wij moesten die daad stellen. Onze kerk is niet werkzaam op het eiland om alleen maar zieltjes te winnen. Voor de moderne missionaris zo voelen wij het is de mens een eenheid van ziel en lichaam en geest. Hoe kun je in alle oprechtheid de grote boodschap van het christendom ver kondigen, en dan maar net doen of die los staat van sociale nood, ge wetensvrijheid en staatkundig wan beheer? Het besluit om weg te gaan eenstemmig door de 32 genomen en aanvaard door de algemeen overste, met groot begrip is na rijp be raad gevallen. Het heeft een voor geschiedenis van goed drie jaar. Steeds duidelijker werd dat de overheid de sociëteit dwarsboomde. Inreisvisa van nieuwe paters wer den niet gegeven. Ook mochten de paters die vakantie in Europa had den gehad niet terugkomen. Het se minarie werd door de nieuwe bis schop het zijn alle acht Portuge zen op Mozambique plotseling overgedragen aan Portugese Jezu ïeten. „Kortom, de tegenwerking werd steeds duidelijker. Ook van de bisschoppen. Die bisschoppen zijn in de eerste plaats Portugezen, en dan nog eens Portugezen, en nog eens Portugezen, en dan pas bisschoppen van de katholieke kerk. Ze begrij pen niet hoeveel schade ze die kerk berokkenen met hun onkritische houding tegenover het regime, dat in feite een bezetting van het eiland is." I Pater Van den Hout wijst er met nadruk op dat vele blanke Portu gezen technisch-juridisch hebben alle eilandbewoners de Portugese nationaliteit ook uiterst kritisch tegenover het regime staan. „Maar wie ook maar zijdelings iets zegt dat op kritiek lijkt, kan worden ge arresteerd. Het regime bedient zich van verklikkers. Valse beschuldi gingen kun je niet natrekken. Er is sprake van een politiestaat. Die po litie controleert zelfs de regering. Allemaal om de veiligheid van de staat te verzekeren. Een staat, Por tugal, waar in feite 65 families de macht in handen hebben. Hij wijst er op dat de sociëteit der Witte Pa ters een internationale gemeenschap is. De 32 uitgewezenen vertegen woordigen negen nationaliteiten, „Wij zijn Afrikakenners bij uitstek. In 1968 besloten we, toen de span ning al voelbaar begon te worden, te blijven. We namen ons voor heel voorzichtig te zijn, en uitsluitend de christelijke boodschap te brengen. Maar dat was nu juist wat we steeds moeilijker konden doen. Je verkon digt toch geen christelijke leer als je de mensen die in nood bij je ko men zegt, dat ze maar moeten bid den en onderdanig zijn? De liquidatie van de missie van de Witte Paters op Mozambique is in 1967 eigenlijk begonnen. Het is niet een beslissing die zonder dis cussie is genomen. „We hebben er dagen over vergaderd. Onder ons waren missionarissen van 60 jaar en ouder, die heel erg opzagen te gen vertrek. Wat moesten ze begin nen? Hun leven en werken was tientallen jaren de bevolking van Mozambique geweest. Maar ook zij meenden dat we moesten gaan. Om voor de kerk van Mozambique een daad te stellen." Hun verdriet is onpeilbaar. Daarover laat pater Van den Hout geen twijfel bestaan. De algemeen overste van de Witte 'aters heeft de hele ontwikkeling an de situatie op Mozambique en kele malen in Rome doorgepraat met de kardinaal-staatssecretaris Villot, en zijn assistenten. Rome speelde op tijdwinst, wilde en kon zich kennelijk niet compromitteren. Tenslotte is het in de geschiedenis van de katholieke missie ongehoord dat een hele congregatie vertrekt uit protest tegen het feit dat een poliiek regime de christelijke ge loofsverkondiging onwaarachtig maakt. Een zich christelijk (katho liek) noemend regime nog wel. „Maar ik heb de indruk dat men in Rome toch wel verheugd is over onze stap. De onderstaatssecretaris van Buitenlandse Zaken, heeft ons na de uitwijzing allemaal ge hoord toen we in Rome waren. Hij is daarna onmiddellijk naar Mo zambique vertrokken met assisten ten. We hebben hem gezegd zich niet te laten inkapselen door de re geringsvertegenwoordigers en bis schoppen, want dan wordt hem een rad voor de ogen gedraaid." Pater Van den Hout weet dat de stap van de Witte Paters grote be roering onder de missionarissen van andere orden en congregaties heeft veroorzaakt. De Portugezen zijn helemaal niet blij met de grote in ternationale publiciteit. Zë lieten de 32 in vier afzonderlijke groepen vertrekken. Om demonstraties te voorkomen. Welnu, de blanke Por tugezen stroomden naar het vlieg veld als er een groep wegging. Zo iets kun je in een tropisch land niet geheim houden. De Witte Paters zelf hadden hun vertrek geleidelijk willen doen verlopen. „Dan hadden we onze scholen en andere zaken rustig kunnen over dragen. De Portugese machthebbers wezen ons, nadat we besloten had den weg te gaan, uit. Het zij zo! Die regering ,n de Portugese bis schoppen op Mozambique weten heel precies waarom we weg zijn gegaan. Ze kregen er allen een brief over waarin keiharde feiten staan. Die brief is door ons niet gepubli ceerd. Voor ons compromitteert de kerk op Mozambique zich. Zij kiest geen partij voor de kudde, het volk. Wij menen dat de kerk een teken moet zijn voor de gelovigen, voor alle mensen. Maar op Mozambique dreigt ze het, tegenteken te worden door steeds maar de kool en de geit te sparen. Wij konden dat niet lan ger. Wij zagen geen kans meer de christelijke boodschap goed en eer lijk te verkondigen." JAC. LEVIJ. (Van een onzer redacteuren) Cholera (Cholera Asiatica) is een ernstige, acute en besmettelijke darmziek te, die door een komma-vormige bacterie (Vibrio cholerae) veroorzaakt wordt. De bacterie werd in 1883 door Robert Koch tijdens een epidemie in Egypte ontdekt. Cholera komt sinds onheuglijke tijden regelmatig voor in India, vooral in de Gangesdelta, waar zjj jaarlijks vele slachtoffers maakt. Herhaaldelijk heeft de ziekte zich vanuit deze streek naar andere wereldde len uitgebreid. In 1894 en 1909 zijn ook kleine epjdemietjes in Nederland voorgekomen. De besmetting wordt overgebracht doordat zieken of bacillendragers met hun uitwerpselen water verontreinigen, dat door anderen als drinkwater of was water wordt gebruikt. De bacteriën dringen het lichaam binnen door de mond, vele worden door zoutzuur in het maagsap gedood, maar in de dunne darm vermenigvuldigen zij zich snel. Na een periode van 8 uur tot 5 a 6 da gen ontstaan de ziekteverschijnselen: hevige diarree en braken, zodat het lichaam veel vocht verliest; het bloed dikt in en de circulatie en de nierfunc tie worden ernstig gestoord. Andere verschijnselen zijn een lage okseltempe- ratuur, de huid wordt blauwachtig, slap en uitgedroogd, de ogen liggen diep in de kassen, de stem is hees en er zijn pijnlijke spierkrampen. In de zwaar ste gevallen volgt de dood binnen enkele uren; meestal duurt het enige da gen. De behandeling bestaat in hoofdzaak uit strenge bedrust, warmtetoe voer en vervanging van het verloren vocht door constante toevoer van zout en glucose-oplossingen. Zijn de hevigste ziekteverschijnselen voorbij dan zorgt een vloeibaar dieet voor het verdere herstel van het lichaam. Wordt de ziekte doorstaan dan ontstaat gedurende enkele jaren een immu niteit voor deze bacterie. Door vroegtijdige inenting kunnen zich oqk in het lichaam antistoffen ontwikkelen. De tijdsduur hiervan is echter kort (een half jaar), maar door vaccinatie van grote bevolkingsgroepen kan de uit breiding van de epidemie grotendeels gestuit worden. Veel belangrijker dan deze inenting zijn goede drinkwatervoorzieningen, rioleringen en een hy giënische persoonlijke verzorging. Alleen op deze manier kan de vreselijke ziekte voorkomen worden.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1971 | | pagina 9