De vragen
waarop ook
Romans
geen antwoord kreeg
li
SÉi
waarom?
ABORTUSKLINIEK
MAAKT
ARTS LIBERALER
Ruim één miljard per jaar zonder controle
Volgens Engelse medici:
Wetenschap
en beleid (1)
DOOR
R. F. SNOW
Protest tegen oprichting abortusklinieken
Geen dag spijt
Geen breuk
Uitgepraat
Erger
1
vind je
dat nou zo gek
dat ik klant bij de
nmbben...
ga met uw tijd mee-
ganaardenmb!
Kort geding om
Van Dale
op 4 december
OECUMENICA
OS.
RISKANT I
RISKANT III
DINSDAG 24 NOVEMBER 1970
Godfried Bomans met zijn broer.
Het is eenvoudig onbegonnen werk, om, zelfs legen je
broer, nou eens precies en helemaal te vertellen wat het
kloosterleven betekent. Het is allemaal geen doen als je zelf
al 35 of 41 jaar in het klooster zit.
Toch zijn de gesprekken die Godfried Bomans met zijn trappisten-
broer uit Zundert en zjjn oudste zus, die nonnetje is in Zuid-Lim
burg, boeiende gesprekken geworden. (Wij gaan hierbij niet uit
van de t.v.-uitzending gisteravond van de NCRV, maar van het
boek „Van dichtbij gezien", waarin behalve deze twee gesprekken
ook de teksten van de t.v.-uitzendingen over Israël en Rome met
Bomans zijn opgenomen(*).
Waarom dat praten zo'n onbe
gonnen werk is, tipt Godfried Bo
mans even aan in het gesprek met
zijn zus Wally (61), ofwel zuster
Borromée van de „Zusters onder
de Bogen". Hij zegt: „Stel, een
vrouw is reddeloos verliefd op een
man. Dan zal ze over van alles
praten, behalve over de redenen
waarom ze van hem houdt. Praten
over iets is iets discutabel stellen
en dat kan ze in dit geval juist
niet. Die man staat vast. Niets is
zo moeilijk te verdedigen als dat,
waarvan we helemaal overtuigd
zijn".
De grote liefde van Bomans
broer in Zundert en van zijn zus
in Limburg, dat is God. Laten we
in Zundert blijven en met Bomans
vragen: „Hoe kun je dan houden
van iemand die je nog nooit ont
moet hebt?". Arnold Bomans, sinds
35 jaar pater Joannes Baptista:
„Wat is zien? Dat is maar een
onderdeel van het kennen. Je
schrijft toch ook brieven naar ie
mand in Australië?" „Ja, maar die
schrijft tenminste terug". „God
antwoordt ook. Je ontmoet hem
werkelijk in het gebed....Het is een
innig samenzijn, maar dan ook sa
men. En dan: God is niet onzicht
baar, Christus is een afstraling van
de Vader. (...En later, sprekend
over het celibaat:) Een man die
van een vrouw houdt, is „bezet".
Hij is niet disponibel voor een
tweede liefde, omdat hij van de
eerste helemaal vervuld is. Maar
wij zijn dat ook. Wij missen niet
iets, wij zijn vol van iets anders.
En daarmee is eigenlijk alles ge
zegd".
Daar heb je dat: praten kan in
dit geval juist niet, het staat vast.
„Nooit spijt gehad?" „Geen dag"
„Ook geen moment?" „Nee, geen
seconde". En twijfels? „Ja, je
denkt dan bij jezelf: wat sta ik
hier in het koor te bidden en te
zingen, wat doe ik hier eigenlijk?
Je schaamt je bijna voor de ande
ren die naast je staan. Alleen je
weet dat die dat ook doormaken.
Ik heb het altijd beschouwd
als iets waar je gewoon doorheen
moet. Je moet, dat het voorbij
gaat". Is het celibaat (of in dit
geval: de gelofte van zuiverheid,
zoals dat vroeger heette) moeilijk
„Ja, Ik heb ook hier in het gasten-
kwartier wel eens een vrouw ont
moet, waarvan ik dacht: met die
zou ik door het leven kunnen
gaan. Je wordt op zo'n mo
ment gedwongen opnieuw je keus
alleen voor God te doen".
geeft?" „Heroisch". „Ja heroischer
is het dat is het woord. Je lapt het
'm toch maar. Maar die voldoening
geeft de gehoorzaamheid nu juist
niet. Gewoon doen wat een ander
zegt, altijd maar door, ook als je
het zelf meent beter te weten, dat
is andere koek. Kijk, voor het
celibaat heb je één keer gekozen
enin zekere zin, echt waar,
wen je er ook aan. Er is daar ook
een geweldige tegenkracht, en dat
is de omgang met God. Die voel je
zo nabij, dat de vrouw als het
ware vervangen wordt. Maar de
gehoorzaamheid is veel en veel
kaler. Daar geef je werkelijk je
zelf weg". De keerzijde hiervan:
geen zorgen, geen huwelijksproble
men, geen besluiten te nemen: zit
hier geen vlucht voor de eigen
verantwoordelijkheid in? Het ant
woord is raak: „Ik zie het zo. Het
klooster veronderstelt mensen van
karakter en persoonlijkheid, maar
het maakt ze niet. Als je er dus
binnenkomt moet je al een zekere
gestalte hebben. Anders word je
een pop, diemaar meeloopt".
De kernvraag' lijkt ons ongeveer
deze: Wat doe je hier op die we
reld met je liefdesverhouding ot
God? Het hoeven geen „prestaties"
te zijn, we presteren al veel te
veel. Maar je leeft hier toch niet
alleen voor de hemel? Er zou toch
een bedoeling achter moeten zit
ten? Jullie gebed? Bomans broer
zegt ergens: „Ik geloof, dat het
gebed de grootste kracht is in de
geschiedenis van de mensheid".
Maar dat komt niet meer over. De
kloosters zelf lopen leeg. Eigenlijk
is dit de vraag die de wereld aan
de kerk vandaag stelt: wat doet u
hier? Wat wilt u van ons? Wij zijn
vreemden voor elkaar. En de kerk
zoekt naar woorden om haar bood
schap te vertellen, steeds nieuwe
re, steeds modernere woorden.
Maar het lijkt onbegonnen werk.
Maar het is niet het moeilijkste.
De gehoorzaamheid is erger. „Kijk,
het celibaat is...hoe noem je dat,
als iets je een heldhaftig gevoel
Pater Joannes Baptista (54 j aal
oud) is niet zo'n pop, en tóch is hij
heel zijn leven in Zundert niet
veel meer geweest dan, klusjes
man, mestkruier, manusjevan alles.
Ht heeft hem wel eens dwars ge
zeten, dat hij niets beters mocht
doen, maar „het doet er niet toe,
als ik maar met Christus verenigd
ben". En opnieuw ben je dan uit
gepraat. Zo gaat het keer op keer.
En het is geen dweperige puber,
die deze dingen zegt, maar een
rijpe man van 54 jaar, die weet
wat hij zegt en doet. Mag je dit
en velen komen in die verleiding
afdoen met: illusies van een
oudere generatie? Verleden tijd?
Je er zo van af maken zou toch
niet eerlijk zijn? Je gunt een an
der, om het beeld maar weer terug
te halen, toch ook dat hij o zij
smoorverliefd is? Toch zijn er bij
ons, ook na deze twee gesprekken,
vragen gebleven. Vragen waar ei
genlijk ook Godfried Bomans geen
antwoord op gekregen heeft.
„Wij zijn vol van iets anders. En
daarmee is eigenlijk alles gezegd".
Uitgepraat dus? Met zo'n Bood
schap op je briefje lijkt dat niet
waarschijnlijk. Wel waarschijnlijk
lijkt ons,dat die monniken, en die
kerk, meer dan totnutoe van men
sen moeten gaan houden. Vroeger
was dat vanzelfsprekend, er was
geen breuk tussen degene die het
klooster in ging en de thuisblij
vers, de gemeente stelde de mon
nik alleen ter beschikking van
God. Maar de monniken (de kerk)
zijn God exclusief voor zichzelf
gaan opeisen, terwijl ze zeiden dat
God hen opeiste. En ze hebben de
gelovigen aan hun lot overgelaten.
Er loopt bij dit alles een heel
sterke parallel tussen het monni
kendom en de (katholieke) kerk.
Pater Joannes Baptista uit Zundert
mag dan nooit veel meer gedaan
hebben dan wat klusjes, het getui
genis dat hij in het gesprek met
zjjn broer voor de televisie heeft
afgelegd, betekent misschien juist
dat hij het door had: Ik hou van
God, zoals jullie van je man of je
vrouw En ik moet erover praten,
al is het geen doen.
JAN LANDMAN
(ADVERTENTIE)
■i
leder mens vangt geld, geeft geld uit, komt
soms geld tekort, kan soms geld overhou
den. En geld - da's gewoon iets waar de
bank het fijne van afweet. Hou je over,
dan vertellen ze hoe je er het meest van
kunt maken. Kom je tekort dan weten ze
er vaak een mouw aan te passen. Stel dat
je centrale verwarming Wil laten installeren.
Wie heeft daar het geld helemaal voor
liggen? Nou, dan stap je bij de
-vi* NMB binnen. En dan merk je wat
ifejj ze allemaal voor je kunnen doen.
W Verleden jaar nog, met Ajax naar
Madrid. De peseta's, de reisverzeke
ring - gewoon, via de NMB in een zucht
voor mekaar. En ben je eenmaal klant
dan merk je pas hóe makkelijk het is: be
taalcheques, persoonlijke leningen, reke
ningen laten betalen. .En vergeet het
maar dat de bank er voor de upper-
ten zou zijn. Da's iets van heel vroe
ger. Werkelijk, met de NMB kan
ik even goed opschieten als met
mijn gereedschap. Heel vlot
nederlandsche
middenstandsbank
de bank waar óók u zich
thuis voelt!
(Van een onzer verslaggevers)
AMSTERDAM Er zijn momenteel twee methoden in ontwikkeling om
de abortus te halen uit de sfeer van de zware medische ingreep en het te
verplaatsen naar de eenvoudige polikliniek. Dit bleek op het congres van de
NVSH in de Amsterdamse RAI, waar een honderdtal Nederlandse deskun
digen luisterden naar acht Engelse medici, die vertelden, hoe het in hun land
gegaan was sinds de legalisering van de abortus in april 1968. Een van de
nieuwe methoden wordt uitgevoerd met behulp van een katheder van kunst
stof, die nog geen gulden kost. Het instrumentje, in Amerika al in gebruik,
baarde bij de Nederlandse aanwezigen veel opzien.
DEN HAAG (ANP) Vrijdag 4
december om tien uur dient voor de
president van de rechtbank in Den
Haag een kort geding van de heer
Boekdrukker tegen de uitgevers
maatschappij Martinus Nijhoff N.V.
en dr. C. Kruyskamp. De heer
Boekdrukker voelt zich in eer en
goede naam geschaad, omdat in de
jongste uitgave van Van Dales Ne
derlands verklarend woordenboek
bij het woord „jood" en afleidingen
daarvan verklaringen worden gege
ven, die een ongustige betekenis
hebben. De heer Boekdrukker is
zelf jood en heeft hiertegen be
zwaar.
(Van onze onderwijsredacteur)
TILBURG Er wordt in ons
land jaarlijks ruim 2,5 miljard
gulden gestoken in wetenschap
pelijk onderzoek. Daarvan neemt
de regering, dus de gemeenschap,
1100 miljoen voor haar rekening.
Geen kleinigheid. Het merkwaar
dige is dat eigenlijk niemand dui
delijk voor ogen staat waarvoor
dat geld wordt gebruikt.
Nederland is namelijk zo ongeveer
het enige geïndustrialiseerde land in
de wereld dat zich, nog steeds, de
weelde meent te kunnen veroorlo
ven die hele wetenschapsbeoefening
onderzoek en ontwikkeling van
de resultaten van dat onderzoek
op haar beloop te laten. Er is in ons
land geen wetenschapsbeleid! Dat is
zo langzamerhand een bedenkelijke
zaak aan het worden. Het toonaan
gevende Amerikaanse tijdschrift
„Nature" heeft er onlangs een hele
beschouwing aan gewijd. Zó merk
waardig om het maar heel mild
te zeggen is op dit gebied de
chaos in ons land!
Er is gelukkig over die
vreemde, en voor de toekomst van
ons land gevaarlijke, beleidloosheid
in brede kring ongerustheid ont
staan. In de Tweede Kamer hebben
vrijwel alle politieke partijen laten
weten dat ze „iets" wilien. Een
aparte minister voor wetenschapsbe
leid en technologie? Een staatssecre
taris die de portefeuille „weten
schappen" nu nog in handen van
de minister van Onderwijs en We
tenschappen gaat beheren? Daar
over heerst geen eenstemmigheid.
Maar vast staat wel, ook voor de
politici, dat ons land het zich niet
kan veroorloven nog langer het we
tenschapswater over de wetenschaps
akker te laten lopen zonder de loop
van dat water te reguleren.
£)e resultaten van wetenschappelijk onderzoek en de ontwikkeling van
die resultaten voor praktische toepassingen, bepaleji voor een steeds
groter gebied onze levensstijl. Dat geldt zowel voor de technische als de
humanitaire wetenschappen. Het is duidelijk dat daarom alleen reeds
geen enkele overheid die haar taak in dit opzicht verstaat, zich finan
cieel en principieel afzijdig kan houden van de manier waarop de weten
schap werkt en wat zij kost, alsmede van de doeleinden die zij zich in de
eertse plaats stelt. Daarbij komen heel moeilijke vraagstukken aan de
orde. Want de wetenschap gedijt daar het beste waar zij in zo groot
mogelijke vrijheid haar weg kan zoeken. Hoe vindt men de oplossing
voor het probleem dat enerzijds de gemeenschap een controlevinger in
wetenschapspap moet hebben, en dat anderzijds het speelveld voor de
wetenschapsbeoefenaars zeer ruim moet zjjn. Het gaat als het ware om
vrijheid in redelijke gebondenheid. Onze onderwijsredacteur Jacq. Levij
heeft dit vraagstuk verkend. In vijf artikelen verdiept hij zich in de pro
blematiek, waarbij hij heeft gepoogd de lezers de hoofdzaken er van te
presenteren.
Het is begrijpelijk dat eeri klein
land als Nederland onmogelijk op
alle gebieden van de wetenschap
mee kan pionieren. Die wetenschap
ontwikkelt zich tomeloos. Nederland
heeft er eenvoudig niet de mensen
voor, om over geld maar niet te
spreken, om overal aan te kunnen
meedoen. Er zal dus een verant
woorde en verstandige keuze moe
ten worden gemaakt over de weten
schapsterreinen die Nederland blijft
onderzoeken. Dat moet gebeuren na
dat van tevoren is vastgesteld wat
onder „wetenschapsbeleid" wordt
verstaan. De keuze moet, in de eer
ste plaats, door die wetenschapsbeoe
fenaren zelf worden gemaakt. Op
grond van hun meningen en wensen
en argumenten zal de regering, het
algemeen belang voorop stellend,
het parlement haar plannen voor
een nationaal wetenschapsbeleid op
langere termijn moeten voorleggen.
Dat is, men ontveinze het zich niet,
een pijnlijke operatie. In elke sector
van de wetenschapsbeoefening wer
ken mensen die sterk gericht zijn op
het eigen, vaak heel beperkte ter
rein. Een deel van die onderzoek
gebieden zal niet kunnen worden
uitgebreid. Sommige terreinen zui
len zelfs geheel moeten worden
drooggelegd. Een voorbeeld: Neder
land besloot nog niet zo lang gele
den niet meer mee te doen aan het
internationale Poolonderzoek. U
voelt wel dat zulk een keuze om
onderzoekgebieden in te dammen of
geheel af te stoten tot niet gering
krakeel aanleiding zal geven. Nog
moeilijker lijkt het om de menings
vorming en advies-verlening binnen
de uit talloze organen, instellingen
en instituten bestaande wereld van
wetenschapsbeoefenaren doeltref
fend te organiseren.
Niet minder belangrijk is dat elke
organisatorische opzet voor een we
tenschapsbeleid een grote mate van
vrijheid voor de vele sectoren van
gehandhaafde wetenschapsbeoefe
ning mogelijk moet maken. Weten
schappelijk onderzoek kan men niet
aan banden leggen, indien men prijs
stelt op resultaten. Zoals de zaken
in ons land nu staan beperkt het
„beleid" zich veelal tot toewijzing
van gemeenschapsgelden. Een vooral
ambtelijke (Haagse) aangelegen
heid. De grotere bedrijven Shell,
Philips, Akzo, Unilever, Staatsmij
nen benutten hun researchbudget-
ten uiteraard voor een niet gering
deel om die producten te ontwikke
len die het in de markt zullen gaan
doen. Onbekend is, welke maatsta
ven daarbij met betrekking tot het
algemeen belang gelden. In feite
weet men dat evenmin voor het
wetenschappelijk onderzoek dat
wordt verricht in universiteiten, in
stituten, organisaties en stichtingen
die zich koesteren in de geldstroom
die de regering jaarlijks beschikbaar
stelt.
Elk ministerie behartigt het we
tenschappelijk onderzoek op zijn ei
gen departementaal terrein. Om
enigszins aan de onoverzichtelijk
heid paal en perk te stellen, bestaat
er sinds enige tijd een Interdeparte
mentaal Overleg Wetenschapsbeleid.
Een commissie van ter zake kundige
topambtenaren van de departemen
ten waarin interdepartementaal we
tenschappelijk onderzoek zo goed en
zo kwaad als het zonder echt rege
ringsbeleid gaat wordt geregeld. De
buitenwereld hoort nooit iets van
wat die commissie bespreekt en be
slist.
Op kabinetsniveau is er overleg
tussen „een aantal ministers" en de
voorzitter van de sinds 1966 be
staande Raad van Advies voor het
Wetenschapsbeleid, professor dr. C.
J. F. Böttcher. Een volkomen beslo
ten en ondoorzichtig overleg. Er is
niet eens bekend welke ministers
eraan deelnemen. Dit jaar is 40 pro
cent van het regeringsgeld (weten
schapsbudget) naar de universiteiten
gegaan. Niemand weet precies hoe
die gezamenlijk dat geld gebruiken,
en voor welke onderzoekingen. Daar
komt nog bij dat onderzoek en on
derwijs er door elkaar lopen. De
beleidsbepalende (en betalende) or
ganen regering en parlement
hebben hier vrijwel geen invloed.
Twintig procent van het weten
schapsbudget ging dit jaar naar or
ganisaties en instituten die verbon
den zijn aan de instellingen voor
Zuiver Wetenschappelijk Onderzoek
en Toegepast Natuurwetenschappe
lijk Onderzoek. De centrale beleids-
insitan-ties hebben ook hier geen
invloed op de besteding van dat
geld. Vijfentwintig procent van dat
geld ging dit jaar direct naar door
het rijk gefinancierde stichtingen.
De departementen bedisselen de toe
wijzing, elk voor het eigen terrein.
Hier dus onoverzichtelijkheid. Vijf
procent ging naar industriële rese-
archprojecten, 5 procent droeg ons
land bij aan internationale onderzoek
organisaties en 5 procent werd in
reserve gehouden om te besteden
aan projecten, waarvan de RAWB
(Raad Advies Wetenschapsbeleid)
meent dat ze steun verdienen. Die 5
procent is „de beleidsruimte" in het
budget.
Niemand inventariseert dus de
ontwikkeling van de wetenschappe
lijke research, niemand coördineert,
niemand poogt de autonome groei
van de budgetten van de talloze
wetenschappelijke instituten en on-
derzoek-instellingen in ons land in
te dammen. Toch kunnen zij niet
steeds maar blijven groeien. Ons
land kan dat niet betalen.
JACQUES LEVIJ
Het eerste jaar na de legalisering
lieten zich in Engeland 24.000 vrou
wen aborteren, zo bleek tijdens het
congres. Dit jaar wordt het aantal
op 80.000 geschat. De medici consta
teerden bij de vrouwen weinig spijt
achteraf. Als positieve nevenver
schijnselen werden genoemd een
drastische daling van het aantal on
wettige kinderen, de sluiting van
een groot aantal tehuizen voor onge
huwde moeders en de sterke daling
in het aanbod van adoptiekinderen.
De hachelijke financiële positie
van onze vaderlandse kerken mag
genoeg bekend voorondersteld wor
den, Vele gemeentenparochies en
bisdommen verkeren in grote moei
lijkheden. Ook de Nederlandse Her
vormde Kerk vormt plaatselijk en
landelijk geen uitzondering. De deze
week door de synode genomen be
slissing twee procent van het plaat
selijk en landelijk inkomen te be
stemmen voor ontwikkelingshulp
mag dan ook verrassend heten. Het
tekort zal op vele begrotingen
krachtig toenemen. Toch menen wij
dit besluit van harte te moeten toe
juichen. De hervormde synode weet
in overgrote meerderheid waar de
werkelijk prioriteiten liggen. Im
mers, gezien de internationale ver
houdingen, mag op alles bezuinigd
worden in het rijke westen behalve
op de hulp aan de ontwikkelings
landen. Een inzicht, dat wel door
velen met de mond beleden wordt,-
maar nauwelijks met de daad. Dat
een kerk, die zeker op dit punt de
mond nog al vol heeft, haar eigen
bestaan op het spel uur ft te zetten,
achten wij een hoopvol teken.
Dit laatste heeft het voordeel, dat
echt moeilijke gevallen nu meer
kans op een liefdevolle verzorging RISK/l iYT II
krijgen. Een nadeel noemden de
Britse deskundigen de hoge tarie
ven, die in Engeland voor een abor
tus in rekening worden gebracht. De
bedragen variëren van 1500 tot 2500
gulden. Men heeft momenteel twee
klinieken voor goedkope abortus, zo
als de Nederlandse Stemezo er een
in Rotterdam wil openen. Een op de
drie vrouwen, die daar geholpen
wordt, is jonger dan 20, een op de
drie tussen de 20 en 30 en de rest
ouder dan 30. Het merendeel is niet
gehuwd of gescheiden. Ander gege
ven: de helft van het aantal onge
wenste zwangerschappen treedt op
in gevallen, waarin we] degelijk an-
ti-conceptionele middelen zijn ge
bruikt. Conclusie van de Engelse
deskundigen: de abortus is een lo
gisch verlengstuk van de geboorte
beperking. Stimezo-voorzitter dr.
Van Schaick zei over het congres:
„We hebben geleerd, dat je over
abortus kunt praten zonder emotio
neel te worden. We hebben gezien
hoe je met een koel hoofd cijfers
kunt hanteren. Daar zijn wij in
Nederland nog niet aan toe". Overi
gens was hij er geen voorstander
van om het Engelse systeem klakke
loos in Nederland over te nemen.
„Er is een aantal van drie Britse
artsen nodig om uit te maken, of
een vrouw haar kind moet krijgen
of niet. Ik vind dat fundamenteel
onjuist. De vrouw moet zelf beslis
sen. Dat kan niemand voor haar
doen". Tenslotte bleek op het
NVSH-congres, dat er in Engeland
een mentaliteitsverandering is opge
treden. Driekwart van de artsen
staat thans positief tegenover de ab
ortus. Het probleem is uit de sfeer
van schuld en boete gehaald. Daar
mee is de kans op psychische schade
bij de betrokken vrouw afgenomen.
Ruim 100 anglikaanse priesters m
Zuid-Afrika hebben zich onlangs so
lidair verklaard met twee collega's,
die in opdracht van premier Vorster
het land moeten verlaten. De twee
hadden in een plaatselijke parochie
pamfletten laten uitdelen waarin zij
voorlichtten over de beslissing van
de weredlraad van Kerken 200.000
dollar te schenken aan o.a. anti
apartheidsbewegingen. De beide
priesters hadden zich in het ge
schrift ook achter het besluit van
„Genève" gesteld. De ruim 100
priesters verwijten hun regering
met de uitwijzing „grove onrecht
vaardigheid" te bedrijven. Nauwe
lijks bereikte ons dit bericht, of de
aartsbisschop van Canterbury op be
zoek in Zuid-Afrika, verklaarde zich
een tegenstander van het wereld
raad-besluit. Een gelukkige dag
voor premier Vorster! Minder geluk
kig en zelfs riskant voor een Britse
■aartsbisschop, die tegelijkertijd ook
pastor is van genoemde priesters en
één dei voorzitters van de wereld
raad van Kerken.
De r -k. bisschoppen van de
Vlaamstalige bisdommen, waaronder
ook het aartsbisdom Mechelen-Brus-
sel, hebben het voorstel afgewezen
dat er in Vlaanderen een pastoraal
concilie zou worden gehouden naar
Nederlands voorbeeld. De Vlaamse
rooms-kathoHeken zouden nog niet
rijp zijn, althans volgens hun bis
schoppen, voor een intern overleg d
ta NoordwijkerhoutEen dergelijk
bericht doet bij ons wel de vraag
rijzen, wie er nu werkelijk niet rijp
is voor een dergelijke riskante on
derneming.
(Van een onzer
verslaggevers)
VENLO Terwijl
in het Amsterdamse
RAI congrescentrum
deskundigen vanuit
Engeland en Nederland
op uitnodiging van de
NVSH van gedachten
wisselden over abortus,
is afgelopen weekeinde
in een Venlose kapel
een bidstond tegen de
oprichting van abortus
klinieken in Rotterdam
en Nijmegen gehouden.
„Elke zaterdag des na
middags om vier uur
bidden voor de noden
van de kerk", staat er
op een briefje bij de
ingang van de kapel in
Genooi. De meeste
mensen die het afgelo
pen weekeinde zijn
binnengegaan is dat
bordje niet opgevallen.
Wel wierpen de mees
ten voor het naar bin
nen gaan even een blik
op het inwendige van
de kapel. Het tafereel
stelde hen zichtbaar
gerust. De kapel was
overvol. Initiatiefneem
ster van de actie, me
vrouw Peeters-Van
Rijdt kon tevreden
zijn. Haar oproep mas
saal naar de Genooi-
kapel te gaan om daar
door middel van gebed
te voorkomen dat er in
Nederland abortuskli
nieken worden opge
richt, heeft bij velen
gehoor gevonden. Vol
gens een vluchtige tel
ling moeten ej- onge
veer 100 personen die
met de actie van de
Venlose lerares sympa
thiseerden, zijn komen
opdagen.