Kroelend in memoires uit zijn vette jaren Zelfverheerlijking van De Gaulle zonder weerga Schaapachtig mode? SUIKER: NIET ALTIJD ZOETHOUDERTJE AUTORITEITEN OP ALLES VOORBEREID BIJ BEZOEK TITO 99 99 Kwestie Berlijn Verheerlijking Mond open Tegenhanger Voor de klas Bankwerker krijgt huis aangeboden Te „soepele" pastoor voor kantonrechter Rekening houden Door Greet Buchner Research eeristukjelef^ mjaarstziinl VRIJDAG 9 OKTOBER 1970 BE GAULLE: „Ik lieb John Kennedy, toen hij in het voorjaar van 1961 Parijs be zocht, gewaarschuwd, dat de inter ventie in Indochina een wespennest en een uitzichtloze zaak zou blijven". „Het opstellen van tv-toespraken vond ik altijd een bar lastig kar- „Ben Goerion heb ik de eventuele consequenties voorgehouden van het Israëlisch grondgebied. Ook heb ik een eind gemaakt aan de „ver keerde vormen van samenwerking" op het gebied van de kernenergie tussen Frankrijk en Israël, waarmee begonnen was na de Suez-crisis. (Van onze Parijse correspondent) Een maand eerder dan verwacht, is het vierde deel van De Gaulle's gedenkschriften verschenen, lopende over de jaren 1958 tot 1962. De uit gever Pion is zo verstandig geweest het boek niet eerst aan de critici te sturen, want dat heeft het nadeel, dat iedereen de uitvoerige kritiek kan lezen in de kranten en het boek zelf niet meer koopt. Voordat de kranten er een woord over hadden kunnen schrijven, lag het boek in alle Parijse boekwinkels te koop. Het kost 27.50 frank en telt meer dan 300 bladzijden. Uitvoerig schrijft De Gaulle over de mislukte vredesconferentie van 1962 in Parijs, „Mijn rendez-vous". Voor de conferentie begon was een Amerikaans verkenningsvliegtuig boven Rusland neergeschoten. De Gaulle noemt het „een absurde schending" van het Russische grondgebied. Chroestsjev in Parijs vat dat zo hoog op, dat hij pas aan de conferentie wil deelnemen als de Amerikanen in het openbaar deze agressie veroordelen, hun verontschuldigingen aanbieden en de schuldige piloten straffen. Daar is Eisenhower natuurlijk niet toe te bewegen. De Gaulle doet alles om de conferentie toch nog op gang te brengen. Een Ame rikaans vliegtuig heeft boven Rus land gevlogen, zegt hij in de con ferentie. Maar op ditzelfde ogen blik vliegt binnen de 24 uur een Russische satelliet 18 maal boven Frankrijk en wie zegt, dat die satelliet geen foto's maakt? Wie zegt dat er geen satellieten boven de aarde vliegen, die vandaag of morgen hun bommen laten vallen waar zij wilton? Chroestsjev, die naar Parijs vergezeld is door Mali- nofsky, de maarschalk van de Rus sische raketten, houdt voet bij stuk. Mijn openbare mening, zegt hij, zal niet toestaan over iets an ders te spreken dan over deze Amerikaanse agressie, want ik zit hier in Parijs met drie landen, die alle solidair zijn met de NATO. „Welike duivel, zeglt Chroestsjev, heeft de Amerikanen ertoe aange zet zulk een afschuwelijke daad te begaan?", waarop De Gaulle: „Er zijn in deze wereld heel wat dui vels, die de zaken bederven" En met die woorden maakt hij een eind aan de eerste zitting die te vens de laatste is. „Als Kennedy naar Parijs komt op weg naar Wenen om een ouder- houid te hebben met Chroestsjev, zeigit De Gaiuüle: „AOs Chroeistsjev je voorstelt om het statuut van Ber lijn te veranderen, met andere woorden, Berlijn aan de Russen over te leveren, sta dan op je stuk, daar doe je de hele wereld een plezier mee. Rusland inbegrepen". Inderdaad komt het Russische plan om van Berlijn een zoge naamde vrije stad te maken, als een zeeslang het water uit, wat voor Kennedy aanleiding is om de Amerikaanse verdediging in Euro pa te versterken. De Gaulle doet hetzelfde met de Franse troepen aan de Rijn. „Wanneer de Russen een crisis veroorzaken over Berlijn schrijft De Gaulle aan Kennedy dan kunnen de slechte gevolgen ervan alleen worden vermeden door een vastberaden solidariteit tussen Amerika, Engeland en Frankrijk". De Russen trekken er de consequenties uit en gooien het plotseling over een andere boeg. De muur tussen West- en Oost- Berlijn wordt een feit. De Gaulle zou de Gaulle niet zijn, wanneer dit deel van zijn gedenkschriften niet eindigde met een en al verheerlijking van zich zelf. De eerste minister, toen nog Debré, is „Le mien", de mijne. Er is weliswaar een volksvertegen woordiging, „maar die mag die verantwoordelijkheid niet aarvtasiten en bovendien heb ik juridisch het recht de kamer naar huis te sturen en een referendum uit te schrij ven". In de vergadering van de minis terraad zegt de eerste minister wat hij van de toestand denkt, maar ik, De Gaulle neem de besluiten en ik stel het communiqué voor de pers op. Als ik van eerste minister ver ander, dan raadpleeg ik vanzelf sprekend niet de parlementaire fracties, want dat behoort niet tot hun taak. Volksvertegenwoordigers kunnen wel de bijeenroeping van het parlement verlangen, maar ik ben het die decreteert. Bovenal richt De Gaulle zich per televisie tot het volk en dan zeggen de mensen: „Dat was toch maar weer ernstige taal!. De Gaulle is altijd dezelfde. Ah, ons Frankrijk toch, dat betekent iets in de wereld". Het beoogde doel is derhalve be reikt, zegt De Gaulle „want het volk heft de hoofden omhoog naar de toppen". „Als mij in een persconferentie lastige vragen worden gesteld om mij in verlegenheid te brengen, dan maak ik daar een eind aan door een boutade, zodat iedereen begint te lachen. En men leze wat De Gaulle schrijft over zijn bezoe ken aan de provincies: Overal waar ik de Marseillaise begin te zingen, zingt iedereen van harte mee. Als ik mij in de menigte begeef of te voet door de straten loop, komt er een glans op alle gezichten. Dan staan alle monden open van genot, dan zijn alle han den naar mij uitgestrekt. In 70 dagen heb ik 12 miljoen Fransen gezien. 40.000 km afgelegd, in ver gaderingen 600 redevoeringen ge houden, 400 maal heb ik op de tribunes gestaan en honderddui zenden handen gedrukt en in die tijd heeft mijn vrouw in alle be scheidenheid 300 ziekenhuizen, rusthuizen, weeshuizen en kdraider- ziekenhuizen bezocht". Wat minder zelfingenomenheid zou de schrijver hebben gesierd. Maar desondanks, men leest het boek in één adem uit. Ook de auteur Philippe Alexan dre heeft een Gaullistisch boek ge schreven, maar daar komt De Gaulle minder mooi uit de verf. Het boek heet: „Le duel De Gaul- Ie-Pompidou", uitgever Grassel in Parijs, 28 frank. In zijn eenzaam heid van Colombey-les-deux-Egli- ses zal de generaal het met grote verbittering lezen. Hij had gedacht na zijn aftreden de naitdomale held te zuilen blijven, die de Fransen, mocht de nood weer eens aan de man komen, zouden terugroepen naar het Elys- sée. Maar daar is geen sprake van. De Fransen zijn De Gaulle verge ten. Op de wereldgeschiedenis heeft hij geen invloed gehad. Hij komt uit verbolgenheid niet eens meer naar Parijs, waar de regering een gebouw met een paar kamers voor hem beschikbaar heeft ge steld. En hooghartig weigert hij zijn pensioen. Het enige, wat wij de laatste dagen nog van hem hoorden was een telegram van rouwbeklag aan de weduwe van Nasser. Maar om op het boek van Alexandre terug te komen. Hij heeft aan zijn oeuvre van meer dan 400 pagina's een romantische vorm gegeven: „Een koppel, dat van elkaar houdt, een beetje, veel, de een krijgt genoeg van de ander, meningsverschillen, zoals zoveel koppels. Een wonderlijke speling van het lot heeft naast elkaar ge plaatst twee mannen, die elkaar slecht konden verdragen. De een, het hoofd in de wolken, monarch van een vorige eeuw, voor wie de dagen eeuwen zijin en die droomt van Frankrijk. De ander, gekozen uit 50 miljoen Fransen, een Auver- gnat, een beetje boer, die let op de jaargetijden en die de schone ge schenken van de voorzienigheid oogst". Toen De Gaulle, uit Londen te rug, Pompidou voor het eerst in dienst nam, had Pompidou geen enkele politieke scholing achter de rug. Tijdens de oorlogsjaren zat de Gaulle in Londen en stond Pompi dou als leraar voor de klas. De Gaulle nam hem in dienst als ka binetsdirecteur en op die post hoorde Pompidou het op de hoge Olympus vele malen donderen te gen de politieke partijen, die na gels aan zijn doodkist waren. Toen die partijen zich door ge neraal niet zomaar lieten wegbeze- men, ging De Gaulle bruusk weg, afscheid nam hij zo goed als niet van zijn naaste medewerkers en trok zich terug in Colombey, op zijn landgoed. Pompidou voorspel de: hij komt nooit meer terug en is een legendarische figuur gewor den. (ADVERTENTIE) Ligt eraan hoe u 't bekijkt. Maar het is een feit, dat lamsbont helemaal en vogue is. Wat begon in hippe kringen, zien we nu ook in concertgebouw en schouwburg. Daar komt nog bij, dat lam niet alleen een van de warmste, maar ook een van de allersterkste bontsoorten is. En voor de prijzen hoeft u nog niet alle schaapjes op het droge te hebben: de korte modellen kosten 325.-, het lange ƒ450.-. BredaGrote Markt 25, tel. 01600-30650 (Van onze correspondent) KONINGSBOSCH De bank werker uit Koningsbosch, die niet in een Sittardse flat thuis zou ho ren heeft een huis aangeboden ge kregen in Hoensbroek. De heer De Maagd heeft dit aanbod aanvaard. Zoals gemeld was hem te elfder ure door een makelaar een flatwo ning geweigerd omdat hij als bank werker „niet in die buurt paste". Hij zou een arts als buurman heb ben gekregen. (Van onze correspondent) WANSUM Pastoor P.J. Slots van Wansum zal 5 november voor de kantonrechter in Venlo moeten verschijnen wegens het kerkelijk inzegenen van een huwelijk terwijl het paar niet voor de wet getrouwd was. Door een openbare behandeling van deze zaak krijgt pastoor Slots die vreesde dat de kwestie in alle stilte zou worden afgehandeld dan toch zijn zin. Pastoor Slots heeft namelijk altijd aangedrongen op een openbare behandeling. Hij heeft inmiddels dan ook al aange kondigd dat de zitting „een rel" kan worden omdat hij zijn eigen verde diging voert en met materiaal zal verschijnen dat „het standpunt van de justitie belachelijk zal maken". Sinds pastoor Slots een niet wette lijk gehuwd paar wel kerkelijk trouwde heeft hij vele reacties ge kregen van priesters die zijn stand punt delen. Het woord suiker heeft in ons land twee geheel verschillende betekenissen. Het gros van de mensen, laten we zeggen 98%, verstaat onder dit woord het doodgewone zoet- middel dat in grote hoeveelhe den geconsumeerd en verwerkt wordt. Voor ongeveer 2% van onze bevolking heeft hetzelfde woord een onaangename betekenis. Zij duiden er hun kwaal mee aan. Ze zeggen simpelweg: „Ik heb sui ker". Dat is de vereenvoudigde vorm van het Nederlandse woord suikerziekte, dat in het „net" ver vangen kan worden door diabetes mellites. Een oeroude kwaal waar van de Egyptenaren en Grieken al weet hadden. Wat is „suiker" nu precies? Daarop kan men niet zomaar een antwoord geven, maar vertaald in voor de leek begrijpelijke termen, kan men zeggen dat het optreden van suikerziekte samenhangt met een stoornis i n de koolhydraat- stofwisseling, waarbij insuline een belangrijke rol speelt. Tot een jaar of vijftig geleden was suikerziekte een zeer gevreesde, dodelijke kwaal. Men kon zich niet verwe ren tegen de gevolgen van deze ziekte. Nu is dat wel anders. Se dert in 1922 de arts Frederick Banting, na lange research, voor het eerst insuline inspoot bij een ernstig suikerziek kind, dat daarna weer gewoon deel kon nemen aan het leven van alledag, behoort sui kerziekte beslist niet langer tot de ernstige kwalen. Maar het is en blijft een lastige kwaal. Degenen die er aan lijden moeten immers levenslang een streng dieet hou den, waarvan onder geen beding afgeweken mag worden. Velen van hen moeten zich bovendien gere geld injecteren met insuline en een deel van de oudere patiënten kan volstaan met het innemen van de sedert 1956 in de handel zijnde tabletten. Nu hebben de 98 pet. die niet aan diabetes lijden, weinig van doen met de medische behandeling in d!e zin vam injecteren of inne men van de tabletten. Dat is een kwestie tussen arts en patiënt. Ze hebben echter wel een sociale taak ten aanzien van de personen die aan suikerziekte lijden en dat zijn er nogal wat. Uitgaande van een schatting van 2 pet. van onze bevolking komen we tot een aantal van 300.000 di abetici in ons land. Het is dus helemaal niet zo onwaarschijnlijk dat een van onze familieleden of kennissen diabeticus is. Daar moe ten we dan op zijn minst rekening mee houden bij visites, feestjes en nog meer bij een eventueel eten tje. Het goedbedoelde „zondig nu maar voor een keertje" is een slechte raad en in feite bescha mend voor de gastvrouw, die ken nelijk niet de moeite genomen heeft om iets speciaals voor haar diabetische gast klaar te zetten. Beter en juister is het om reke ning te houden met het voorge schreven dieet of op z'n minst even contact op te nemen met de persoon in kwestie, om te vragen wat nu wel en niet gebruikt mag worden. Er zijn momenteel in elke plaats wel winkels of afdelingen van su permarkets waar men suikervrije dranken en snoepwaar kan krij- gen. Iets moeilijker is het met suikervrij gebak, dat door veel di abetici niet op prijs wordt gesteld. Veel ervan wordt namelijk in gro te hoeveelheden gemaakt en in diepvries bewaard, hetgeen de kwaliteit niet ten goede komt. Maar wat let u om zelf iets te maken volgens het voorschrift van de patiënt in kwestieT Moge het rekening houden met de eisen van het dieet van de diabeticus al gelden voor volwas senen. het is een dwingende nood zaak als we met een suikerziek kind in onze omgeving te maken hebben. Moeders van diabetische kinde ren kunnen je reinste gruwelver halen vertellen over het onver stand en de botheid waarmee hun kinderen op feestjes behandend worden. Er zijn gastvrouwen die het kind overslaan onder het motto „dat mag jij toch niet" Er zijn anderen die het vol trachten te stoppen met zoetigheid onder het motto: „Voor een keertje kan dat geen kwaad". In beide gevallen komt het kind onthutst thuis, in het laatste geval misschien wel ziek. Even contact opnemen met de moeder van een diabetisch kind lijkt niet teveel gevraagd, temeer daar veel van deze moeders graag zelf wait klaarmaken en meegeven aain hum kind om alto moeilijkheden en misverstanden te voorkomen. Tot zover dan heel in 't kort de adviezen aan hen die niet aan suikerziekte lijden. Er is ook nog een advies aan degenen die er wel aan lijden en dat luidt: wordt lid van de Neder landse Vereniging van Suikerzie ken die op 17 oktober a.s. haar 25- jarig bestaan herdenkt en op de bres staat voor de belangen van de diabetici. De NVS heeft al heel wat bereikt. Dankzij het medefi nancieren van een onderzoek naar het vertet en d)e gemiddelde levens verwachting van de diabeticus die in dezelfde orde van grootte ligt als van degenen die niet aan sui kerziekte lijden, kon de mogelijk heid tot een vaste aanstelling in rijksdienst en bij grootbedrijven bedongen worden en kon men on derhandelen met levensverzekerin gen. Dankzij de bemiddeling van de NVS is het voor een diabeticus mogelijk een rijbewijs te halen. Ook warden suikervrije levems- miiddeten geregeld door de NVS gekeurd en van haar merk voor zien. Maar er moet nog veel meer gebeuren Men wil toe naar oen uitgebrei de research naar de oorzaak van deze kwaal, die nog steeds niet bekend is. Men wil naar een ge makkelijker methode dan het in jecteren met insuline, waarop met name de jongere patiënten zijn aangewezen, men wil naar meer verkooppunten van dieetartakelen voor deze groep mensen. Kortom men wil nog zoveel doen om het leven van de diabeticus zo normaal mogelijk te laten verlo pen. Maar daarvoor zijn wel wat meer leden nodig dan de huidige 30.000 (slechts 10 pet. van degenen die aan diabetes lijden). Waarom zou je als diabeticus geen lid wor den van een vereniging die je eigen specifieke belangen behar tigt? (Van onze parlementaire redactie) DEN HAAG In bevoegde kringen in Den Haag is men het eens. Risi co's bij staatsbezoeken zullen niet meer worden genomen. Momenteel is men volop bezig met de voorbereidingen van het staatsbezoek van president Tito van Joegoslavië dat duurt van 20 tot 23 oktober. Onder leiding van minister Beernink (binnenlandse zaken) worden alle denkbare veiligheids maatregelen getroffen, ook al zal het bezoek van Tito een vriendelijker karakter dragen dan dat van Soeharto, kortom men is op alles voorbereid, zeker nu in België is gebleken dat er toch hier en daar enkele al dan niet Zuid-Slavische lieden rondlopen, die het met zijn komst naar de EEG-landen niet helemaal eens zijn. En als het aan mr. Van Riel, Eer- ste-Kamer-lid voor de VVD, ligt zul len bij ordeverstoringen in het uiter ste geval ook nog eenheden van het corps mariniers en de commando's ingezet kunnen worden. Mr. Van Riel heeft premier De Jong en de ministers Polak (Justi tie), Beernink (Binnenlandse zaken) en Den Toom (Defensie) voorge steld deze onderdelen van de strijd krachten in te zetten bij ernstige vormen van straatterreur. Hij vindt dat het niet langer meer kan, dat fatsoenlijke ambtenaren, die meestal bijzonder geschikte mensen zijn, zich langer mogen laten bekogelen met stenen door allerlei merkwaar dige lieden, zonder dat zij zich vol doende geruggesteund voelen door de overheid. Mevrouw Haya van Someren-Downer: „Ik kan me best voorstellen, dat de heer Van Riel vragen heeft willen stellen nu ge bleken is dat er bij de politie een groeiend onbehagen bestaat over de toenemende onveiligheid die zij er vaart bij de uitoefening van haar werk. Het is toch niet zo vreemd dat kamerleden ook vragen willen stellen als er bij ernstige ordever storingen een groot aantal politie mensen gewond zijn geraakt. Als demonstranten bij rellen door de politie worden verwond, regent het altijd vragen". Ik kan me de Haagse politiemen sen best voorstellen, als ze zeggen dat ze het niet langer meer nemen. Deze woorden hebben alle grond van redelijkheid. Op dergelijke massale ordeverstoringen is men kennelijk niet voorbereid. Over de jongste rellen van de Ambonezen bij het huis van bewaring in Schevenin- gen zei mevrouw Van Someren: „Het is een walgelijke situatie om met een dergelijke bewapening zo veel geweld te ontplooien. Twintig gewonde politiemensen, het moet je man of je verloofde maar zijn die zo in elkaar geslagen naar huis ge bracht wordt". Dat men er bij de Haagse politie ernst mee maakt, bleek wel uit het feit, dat tijdens het bezoek van ir. Manusama aan premier De Jong maar liefst 4 pantserwagens van de mobiele eenheid van de marechaus see rond het kabinet van de minis ter-president waren opgesteld. Als Tito in Den Haag aankomt, zal de residentie wel niet zo'n bele gerde indruk maken als bij het be zoek van Soeharto, maar het is dui delijk dat eventualiteiten uitgesloten zullen worden. Inmiddels heeft het Joegoslavische staatshoofd al laten weten, dat hij er prijs op zal stellen met vertegenwoordigers van het Ne derlandse volk in het parlement te willen praten. Dit zal nu een beperkt aantal kamerleden zijn om de dis cussie zo zinvol mogelijk te maken. (ADVERTENTIE)

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1970 | | pagina 17