BREDA PAKT HARTREVALIDATIE AAN
1 PARIS
„Fijn terug
in Vietnam"
DOLLE MINA's GEVRAAGD
Een tweede leven
Mini-
door
Rome
c'estj
T#\ITTrf
Vrijspraak
in moord op
eigen kind
AMERIKANEN WEG UIT CAMBODJA:
Méér rente van uw geld,
zelfs tot 8&% toe
5%% - 5%% - 6y4% - 7% - 7V4% - 7%% - 8%%
Mexico kiest
PAISLEY GESCHORST ALS PARLEMENTSLID
Een van eerste
centra
in Nederland
Overheid
Bedrijfsleven
DR. CORN. VERHOEVEN:
F.van Lanschot
Vermeer Co I Staal Co
(Van een onzer verslaggevers)
BREDA De afdeling cardiolo
gie van het Sint-Iganitiuszieken-
huis te Breda is in samenwerking
met het revalidatiecentrum bezig
met de opbouw van een revalida
tiecentrum voor hartpatiënten. Het
is een van de eerste centra in
Nederland. Hoewel het opbouwsta-
dium al ver gevorderd is, kan nog
niet worden vastgesteld wanneer
de eerste patiënten voor behande
ling kunnen worden ontvangen.
Het hartrevalidatiecentrum, be
stemd zowel voor ambulante als
voor klinische patiënten, krijgt een
plaats in het revalidatiecentrum
van het ziekenhuis.
Het onderzoek naar oorzaken en
behandelwijzen van hartziekten en
speciaal van het hartinfarct is nog
lang niet afgesloten. Tot voor kort
werd aan patiënten met een ische-
mische hartziekte (veroorzaakt
Maar in werkelijkheid hadden we
de Cambodjaanse grens net vijf
mijl achter ons gelaten en dit was
een van de laatste cavalerie eenhe
den die terugtrokken. Met nauwe
lijks een dag rust, zijn de meeste
mannen al drie weken op pad. Ze
ven weken lang hebben ze „de Vis
haak" uitgekamd in Cambodja; ze
vonden onder andere 400 ton rijst,
ziekenhuizen en een kleine munitie
fabriek. „We zijn enorm tevreden",
zei de commandant en het meren
deel van de soldaten was het mqt
hem eens.
De soldaten zongen en enkelen
dansten zelfs. „Het is net alsof ik
thuis ben", zei een van hen met een
pilsje in de hand. „Ik réken maar
zo: als ik Cambodja Overleef, dan
red ik het ook wel in Vietnam".
Slechts een paar hebben het niet
gered. De onderneming in Cambodja
was geen picknick en deze eenheid
heeft absoluut meer slachtoffers in
haar gelederen geteld dan wanneer
ze haar gewone plichten had ver
vuld in Vietnam. De tanks en pant
serwagens liepen op mijnen, vielen
in hinderlagen en kwamen vaak
vast te zitten in de dikke rode
modder, die gelijk met de vroege
moesson kwam.
De altijd aanwezige vijand scheen
de soldaten de meeste angst inge
boezemd te hebben. „Toen we begin
mei binnenvielen lag Charlie (de
scheldnaam voor de communistische
guerrilla's) met zichzelf overhoop.
Maar toen hij een paar dagen de
kans had gekregen om zich te her
stellen, werd het een hel. Elke dag
werd er wel iemand vanuit een
hinderlaag neergeschoten. Als hij ie
mand die gewapend is op klaarlichte
dag neerschiet, dan moet hij wel
goed georganiseerd zijn. Ik hoop dat
we nooit meer naar Cambodja moe
ten".
„Ik had nooit gedacht, ooit nog
eens te zeggen dat het geweldig was
om in Vietnam te zijn", zei een
soldaat met duidelijk opluchting.
(Copyright The Guardian-De Stem)
MEXICO-STAD (ANP) In
Mexico worden morgen de verkie
zingen gehouden. 22 miljoen Mexi
canen zuilen naar de stembus gaan
om een nieuwe president en een
nieuw parlement te kiezen.
Het staat nu al vast, wie de huidi
ge president Gustavo Diaz Ordaz,
voor een periode van zes jaar zal
opvolgen. Het is de 48-jarige oud
minister van binnenlandse zaken,
Luis Echeverria Alvarez (foto), de
kandidaat van de „Artido Revolucio-
nario Institucional". Deze institutio
nele revolutionaire partij is al vele
jaren aan de macht. Hoeveel stem
men Echeverria zal krijgen is nog
niet bekend. Het percentage zal in
ieder geval tussen de 80 en 90
liggen.
door gebrek aan zuurstof) bijna
absolute rust voorgeschreven. Ook
een hartinfarct wordt veroorzaakt
door gebrek aan zuurstof doordat
een van de (krans)slagaderen geen
of te weinig bloed meer doorlaat
naar het hart. En zonder voldoende
bloed, de drager van zuurstof, kan
het hart zijn werk niet naar beho
ren verrichten.
Zoals bij elke ziekte tracht het
lichaam ook bij een hartziekte zelf
de kwaal op te lossen. Is een van
de aderen geblokkeerd en komt er
daardoor te weinig bloed meer in
de haarvaten, de microscopisch
kleine vertakkinkjes van de grote
vaten, dan probeert het lichaam
andere haarvaten de dienst te la
ten overnemen en maakt zelfs ge
heel nieuwe haarvaatjes. Elke
vierkante centimeter bevat enkele
duizenden van deze zogenaamde
capillairen. Als hgt hart door in
spanning gedwongen wordt harder
te pompen, openen zich de capil
lairen die bij de rust niet gebruikt
worden en door een verhoogde in
spanning vormen zich tevens nieu
we cappilairen.
Op deze opbouw-werking van
het hart berust eigenlijk het prin
cipe van de hartrevalidatie. Daar
om schrijft de cardioloog vandaag
de dag aan de patiënten geen abso
lute rust meer voor. Trouwens ook
om psychische redenen lijkt het
beter de patiënt niet te verplichten
Een professor in de empirische
eld-Langeveld, heeft een uitgel
:aag waarom de emancipatie van
opt. Ze heeft daarbij ook nagegt
toekomst te verwachten heeft
de maatschappij. De eindconcln
g bemoedigend voor de vrouw.
Laten we
na bij het begin beginnen en dat
het onderwijs. Ons huidige onder-
ijsstelsel werkt de studieuse ambi-
:s van de vrouw niet in de hand.
en vindt haar schoolloopbaan al
uw genoeg, men adviseert ouders
ng niet altijd goed, dat wil zeggen
tot niets doen.
Wie door een of andere oorzaak
een vernauwing heeft in een
kransslagader of in een van de
grotere vertakkingen, wordt bij
een verhoogde inspanning gewaar
schuwd door pijn. De pijn (en de
meestal daarbij optredende be
nauwdheid) waarschuwt hem, dat
een deel van het hart te weinig
zuurstof krijgt. Bij de revalidatie
probeert men bij elke patiënt
a.h.w. de inspanningsgraad vast te
stellen. Een van de graadmeters
daarbij is inderdaad de pijn. Na
tuurlijk is die graadmeter bepaald
onvoldoende. Temeer omdat men
ook nauwkeurig moet vast stellen
wat de waarschijnlijke herstelmo
gelijkheden van het hart zijn. In
het revalidatiecentrum zal de pa
tiënt bepaalde inspanningen moe
ten verrichten en daarbij zou de
arts onvoldoende aanwijzingen
hebben aan alleen de pijn als
sociologie, professor dr. H. M. In 't
reide studie gehouden naar de
de vrouw in ons land zo traag ver-
an wat de vrouw normalerwijze in
bij het zoeken van een eigen weg
sie van deze gedegen studie is wei-
in de richting waarin het meisje
zich beroepsmatig of wetenschappe
lijk verder kan vormen. Men gaat
simpelwe guit van de veronderstel
ling dat ze toch wel zal trouwen en
dat te veel moeite en geld besteed
aan een opleiding, zonde van het
geld is. De ouders zijn het daar al
gauw mee eens en zo heeft het
Nederlandse meisje op alle fronten
een enorme achterstand bij de Ne
derlandse jongen.
Het meest opvallend is dat bij de
uitersten qua opleiding. Bij het we
tenschappelijk onderwijs en bij het
lager nijverheidsonderwijs.
Aan het wetenschappelijk onder
wijs nemen bedroevend weinig
meisjes deel en een nog bedroeven-
der beetje studeert af. Aan het lager
beroeps onderwijs voor meisjes ne
men zéér veel meisjes deel, wel vier
van de tien, maar ze leren er geen
vak. Ze zijn naar de mening van
mevrouw. In het Veld, na beëindi
ging van het l.h.n.o., ne voldoende
geletterd om als ongeschoolde
krachten deel te nemen aan het
produktieproces. Verder leren is er
voor hen doorgaans ook niet bij,
omdat er vrijwel geen leerlingen-
stelsels aansluiten op het l.h.n.o.
Wil men verandering in deze toe
stand brengen dan zal men meer
vrouwen op verantwoordelijke pos
ten in het onderwijsstelsel in moe
ten zetten. Vanzelf gaat niets, zeker
niet in de wereld van het onderwijs.
Van de overheid heeft de gehuw
de werkende vrouw al helemaal
niets te verwachten. De overheid
doet niets voor haar, zeker niet als
het gaat om het instellen van voor
zieningen die haar gezinstaak zou
den kunnen verlichten. De overheid
bekommert zich uitsluitend om haar
inkomen en daar pikt ze een derma
te groot stuk van in dat de vrouw
ook geen geldt overhoudt voor het
treffen van particuliere voorzienin
gen. Het argument dat de belasting
naar draagkracht geheven wordt
gaat naar de mening van prof. In
het' Veld niet op. Het draagkracht
principe heeft wèl zin als het gaat
om het inkomen van één persoon.
Maar als twee personen één inko
men verwerven dan zal men op zijn
minst met de dubbele inspanning
rekening moeten houden.
En dan rest nog het bedrijfsleven
dat ook al weinig bereidheid ver
toont om medewerking te verlenen
aan de gehuwde vrouw op zoek naar
werk. Deze medewerking wordt nog
minder als ze bovendien carrière wil
maken. „Carrière is er voor de man
zeggen de vertegenwoordigers van
het bedrijfsleven", want hij is de
kostwinner Of ook wel: „Mannen
vinden het niet fijn om onder een
vrouw te werken". Of vrouwen het
wel fijn vinden om onder een man
te werken, is nimmer in discussie
geweest.
Ook geeft het Nederlandse be
drijfsleven liever kapitalen uit voor
het aanwerven en verzorgen van
buitenlandse gastarbeiders dan een
paar losse centen voor het treffen
van voorzieningen voor part-time
werk. Want het Nederlandse be
drijfsleven, waarvan je toch kunt
veronderstellen dat het over een ze
kere mate van intelligentie beschikt,
weet nog steeds niet dat het aanbod
van jonge ongehuwde vrouwen bin
nenkort zeer klein zal zijn, ten ge
volge van een dalende huwelijks
leeftijd en een stijgende onderwijs-
duur. Het blijft braaf rekenen op
het piepjonge, ongeschoolde en laag
gehonoreerde meisje, dat zo vinger
vlug is dat ze het werk van ander
half volwassenen doet. En verder
wenst het bedrijfsleven niet te den
ken, zeker niet als het gaat om de
arbeid van en voor de gehuwde
vrouw.
Samenvattend (al deze gegevens
zijn gebundeld in een lijvig boek
van 350 bladzijden) kan men stellen
dat de vrouw van de man die nu op
belangrijke posten zit, niets te ver
wachten heeft. Ze zal zelf die pos
ten in moeten nemen of nog meer
Dolle Mina's aan het werk moeten
zetten.
graadmeter. Er zijn nauwkeuriger
graadmeters geconstrueerd, die
precies aangegeven wat er met hart
slag, bloeddruk, ademhaling enzo
voort gebeurt tijdens de te ver
richten inspanning. Op een soort
televisiescherm kan de arts of de
revalidatiehelper aflezen hoe het
lichaam van de patiënt op de in
spanning reageert.
Een revalidatiecentrum voor
hartpatiënten zal dus over nauw
keurige meetapparatuur moeten
beschikken, maar ook over instru
menten waarvan de ra validerende
patiënt gebruik moet maken. Dit
kan van een eenvoudige gummibal
variëren tot een ingewikkelde
tredmolen, die automatisch het
aantal kilometers per uur regi
streert dat de patiënt aflegt. Een
dergelijk centrum vraagt echter
ook een gespecialiseerde revalida
tiearts en revalidatiehelpers.
Hoewel in het Ignatiusziekenhuis
BELFAST (REUTER) De ex
tremistische Noordierse predikant
Ian Paisley is tijdelijk uit het parle
ment van Ulster verbannen na een
verhitte woordenwisseling met de
voorzitter.
Hij werd donderdag de vergader
zaal uitgezet na herhaalde weige-
de drie cardiologen en het hoofd
van de algemene revalidatie, dr. F.
Zeegers, het project gezamenlijk
op touw zetten, is met de revalida
tie van hartpatiënten speciaal be
last dr. O.V. Kotora. Deze 36-jarige
Tsjechische arts, die na zijn speci
alistenopleiding in Praag enkele
jaren ervaring heeft opgedaan in
Amerika, waar de hartrevalidatie
veel verder gevorderd is dan hier,
is sedert een tiental maanden als
cardioloog werkzaam in Breda. Hij
ook zal zich bezig houden met de
revalidatie van hartpatiënten.
Dat Nederland nog niet eerder
intensief bezig is met hartrevalida
tie houdt, aldus dr. Kotora, ten
nauwste verband met het Neder
landse tekort aan cardiologen, ter
wijl men kan zeggen dat de revali
datie het werk van de cardioloog
zelfs verdubbelt. Revalidatie van
hartpatiënten is ook voor de cardi
oloog bijzonder arbeidsintensief.
ring. weer te gaan zitten. „Geef me
een zwaard en ik sla een paar van
die kerels de kop af voor ik ver
trek", schreeuwde Paisley toen hij
door de ordebewaarder werd wegge
leid. Hoelang zijn schorsing zal du
ren is niet bekend. De voorzitter
laat hem dat' nog schriftelijk weten.
(ADVERTENTIE)
(Van onze Parijse correspondent)
Woensdagavond heeft de bekende
rechtbankverslaggever Frederic Pot-
cher per radio verslag gedaan van
een proces voor een rechtbank in
Nimes, waarnaar de Fransen waar
schijnlijk meer hebben geluisterd dan
naar de rede van Pompidou. Een
man van 49 jaar, André Duteïl, se
cretaris op het gemeentehuis van
Laudun, heeft 29 september 1968 zijn
achterlijk en ongeneeslijk verklaard
dochtertje Sylvie van 10 jaar met
een fles zoveel verdovende middelen
gegeven, dat het kind na 10 minuten
rustig stierf. Hij werd in hechtenis
genomen en beschuldigd van moord,
maar na drie weken op vrije voeten
gelaten.
Woensdag stond hij voor zijn rech
ter. De advocaat-generaal eiste in
beginsel een straf van drie jaar voor
waardelijk, maar de rechtbank sprak
André vrij. Het vonnis werd met
applaus door de aanwezigen in de
zaal ontvangen. Het probleem van
de euthanasie is daarmee in Frank
rijk officieel aan de orde gesteld.
Wie het verhaal van André voor
de rechtbank heeft gehoord, kan al
leen maar diep medelijden hebben
met de zwaar beproefde ouders.
André werd geboren in Oran, waar
hij trouwde met Margherite. Ze kre
gen drie kinderen. Het gezin verliet
Algerije en moest in Frankrijk aan
de slag.
André werkte als metselaar, tim
merman, landarbeider en vond ten
slotte werk op het gemeentehuis.
Sylvie moest 25 januari worden
geboren, maar het meisje kwam al
de dertiende ter wereld. Omdat daar
niet op gerekend was, verrichtte An
dré de bevalling alleen. In afwach
ting van de komst van de dokter.
Sylvie bleek volgens het oordeel
van alle specialisten ongeneeslijk de
biel. Het meisje dat over buitenge
wone lichaamskracht beschikte, sloeg
in huts alles kort en klein, brak rui
ten en liep met het hoofd tegen mu
ren. Men moest haar vastbinden op
een stoel. Haar gegil was gelijk aan
dat var. een dier.
Ter zitting is André gevraagd,
waarom hij het kind niet naar een
psychiatrische inrichting had ge
bracht.
„Dat wilden wij niet", was het
antwoord, „want voor ons staat zo'n
inrichting gelijk met een gekkenhuis,
en Sylvie zou ons gemist hebben en
misschien was in dat arme hoofd wel
de gedachte opgekomen, dat wij haar
in de steek hadden gelaten."
De 29e september 1968 viel op
zondag. André nam zijn dochtertje
mee in zijn auto en liet haar drin
ken uit de fles. „Ik zal dat ogenblik
nooit vergeten", zei hij. „Sylvie
keek mij vredig aan, terwijl zij dronk.
Ik heb er toen een ogenblik aan ge
dacht, mijzelf van het leven te be
roven, maar de gedachte aan mijn
vrouw en andere kinderen heeft mij
weerhouden."
Toen de voorzitter van de recht
bank André vroeg of hij nog iets te
zeggen had vóór het vonnis, zei de
man in de beklaagdenbank dat hij
van zijn daad geen spijt had, en het
opnieuw zou doen, mocht hij ooit in
dezelfde omstandigheden raken.
De jury vergaderde een uur en
daarna viel het vrijsprekend vonnis.
(Van onze correspondent)
KATUM Een van de meest verlaten plaatsen in Vietnam ligt
slechts vyf m(jl van de Cambodjaanse grens verwijderd. Deze plek
werd dezer dagen opgevrolijkt door een gezelschap van Amerikaanse
Rode Kruis-verpleegsters, een fanfare en een zeer bescheiden hoeveel
heid bier. In dit kunstmatig opgemonterde, op sterven liggende
woud zonder een enkel blad, waren enkele honderden bemodderde
Amerikaanse soldaten hun terugkeer vrolijk aan het vieren. Het
decor bestond verder uit tanks en gepantserde troepenwagens. „Je
zou haast denken", zei de officier, „dat we zojuist de oorlog gewon
nen hebben."
Steeds meer mensen zijn
in hèt bezit VEin een tweede huis,
een tweede auto, een tweede te
levisietoestel. Het rangtelwoord
geeft hier niet, zoals meestal een
volgorde aan in die betekenis
heb ik zelfs een derde auto
maar een gelijktijdigheid. Deze
verdubbeling werkt vaak als een
status-symbool, zoals vroeger een
tweede vrouw bij de Mohamme
danen, maar dat is alleen de ui
terlijke kant. De betekenis van
juist dit statussymbool moet hier
in gelegen zijn dat de verdubbe
ling aan de bezitter de kans geeft
om intenser van het leven te
genieten en van meer mogelijk
heden die het bestaan biedt, te
gelijk gebruik te maken b.v. zo
wel op het, platteland als in de
stad te wonen, wel niet tegelijk,
maar toch met een minimum aan
inspanning.
Men verplaatst zich hiermee
een beetje in de situatie veui de
vroegere adel die in de zomer
maanden een ander kasteel be
trok. Ik denk dat veel status
symbolen hun kracht hieraan
danken dat zij het comfort en de
privileges van de vroegere hoge
re klassen weerspiegelen. Als
grootste privilege zou dan eigen
lijk het bezit van veel vrije tijd
moeten gelden. Merkwaardig ge
noeg valt dit volstrekt niet onder
de status-symbolen. Eerder is het
tegendeel het geval en is gebrek
aan vrije tijd een teken van ge
wichtigheid. Getuige de adver
tenties waarin bejaarden in de
mond gelegd wordt, dat zij ook
nog willen werken om op die
ce" heet en wordt daar op zijn
wenken bediend door mensen in
livrei, de kleding van vroegere
lakeien, die, als ze hun vak goed
verstaan, hem de indruk geven
een belangrijke figuur te zijn.
Zo ongeveer is dat, denk ik. Ik
kan mij moeilijk voorstellen hoe
anders deze betrekkelijke ouder
wetsheid van het hotelwezen
verklaard moet worden als het
geen imitatie is van feodale ver
houdingen en als de vakantiegan
ger in zijn tweede leven niet de
opvolger is van een hertog op
reis. Hoe zou trouwens de slaaf
nog een andere rol kennen dan
de zijne en die van zijn meester?
Zijn tweede leven weerspiegelt
de dromen die hij in zijn eerste
leven koestert. Het valt mis
schien allemaal wat tegen, maar
er zijn ook zo veel van die herto
gen. De toeristen-industrie maakt
van het reizen wel iets anders
dan een beschouwelijke onderne
ming van mensen met veel vrije
tijd, maar de glittertjes en de
epauletten zijn er nog. Het is
moeilijk te schatten hoeveel be
schouwelijkheid er nog in het
toerisme zit. En juist dat was
volgens mijn wat romantische op
vatting de kern van het reizen en
de vrije tijd. Restjes daarvan
vinden we soms nog in de reis
gidsen: „Sta stil, reiziger, en be
denk wat hier gebeurd is", gelast
L. van Egeraat (Rome in de
Wandeling, bl. 7). Ik zie dan
maar even af van de praktische
noodzaak: vroeger moest men
zich meer verplaatsen, omdat het
manier deel te nemen aan het
„echte" leven, bestaat onze sa
menleving nog steeds uit slaven.
Vrije tijd moet niet de eigen tijd
zijn, maar een door de baas gege
ven vakantie. Het tweede even
dat we hiermee krijgen is een
ander leven en niet het „echte".
Waarschijnlijk verklaart dit ook
het tweevoud en de verdubbe
ling: twee huizen etc. Het veel
voud wordt tot twee beperkt,
omdat er maar één gewoon en
een ander even is. De dialectiek
van dit speciale veelvoud wordt
bepaald door arbeid en ontspan
ning of slavernij en vrijheid.
Een voor de hand liggende, la
ten we maar zeggen, marxistische
interpretatie van de vakantie is,
dat zo'n tweede leven nodig is
om uit te rusten en weer krach
ten te verzamelen voor verdere
arbeid. Zo'n uitleg heeft boven
dien het voordeel dat hij zich
zelf waar maakt. Tegen de va
kantie moeten we allemaal ont
zettend moe zijn. Er is ook een
bijna opzettelijke escalatie van
die vermoeidheid: we halen het
amper. Daarvan gaat dan de sug
gestie uit dat we het echt ver
diend hebben en er helemaal aan
toe zijn. Wie niet moe met va
kantie gaat is geen goede slaaf
geweest; hij heeft teveel vrije
tijd gehad en is geen belangrijke
figuur. Maar als hij goed gewerkt
heeft en dus moe is, wordt hij
ook beloond. Hij krijgt dan voor
een paar weken de privileges van
vroegere bevoorrechte klassen:
vrije tijd en de gelegenheid om
op reis te gaan. Hij gaat dan naar
een hotel dat op z'n minst „Pala-
de enige manier was om een
communicatie tot stand te bren
gen. Nu die communicatie geen
verplaatsing meer eist, bestaat
praktisch het hele tweede leven
uit verplaatsing.
De vrije tijd wordt verplaatst
naar een aparte periode en door
gebracht op een aparte plaats.
Het tweede leven krijgt een ei
gen tijd en een eigen plaats. Het
wordt een soort van hiernamaals,
waarin we beloond worden voor
onze inspanningen en voor de
gewilligheid waarmee we ons
eerste leven als een vanzelfspre
kend en onveranderlijk gegeven
aanvaarden. Misschien moet ik
zeggen: het blijft een hierna
maals, want er is geen sprake
van gelijktijdigheid of integratie.
Het tweede leven blijft zeer na
drukkelijk een heel ander leven.
We keren daaruit terug naar het
gewone leven, voldaan en ver
moeid, maar zonder dat het eer
ste leven er iets mee te maken
heeft. Het lijkt wel of we zo ver
weggaan om dat eerste leven niet
te besmetten. We hebben zo twee
levens, maar we hebben ze niet
tegelijk.
Het kan zijn dat iemand deze
overwegingen opvat als opruien
de praat en mij vraagt naar een
alternatief. Maar ik geloof niet zo
in alternatieven. Meestal zijn ze
even bazig en kapitalistisch als
datgene waar ze voor in de plaats
willen komen. Zelf zou ik best
altijd vakantie willen hebben; het
zou me niet het gevoel geven van
het echte leven verstoken te zijn.
Maar dat is natuurlijk geen alter
natief.
Bij ons kunt u op vele manieren sparen.
Met grote èn kleine bedragen,
d'-ect opvraagbaar of voor korte of langere termijn.
U spaart dus altijd op de manier
die past bij uw wensen en steeds
maakt u een zeer aantrekkelijke rente!
Hieruit kunt u kiezen:
Storten en opnemen kan aan onze kassen, maar gaat
ook heel eenvoudig per giro.
s-Hertogenbosch, Tel. (04100) 22321, Postgiro 1117570.
Eindhoven, Tel. (040) 27442, Postgiro 1130570.
Tilburg, Tel. (04250) 38745, Postgiro 1140570.
Vught, Tel. (04100) 34775, Postgiro 1104500.
Amsterdam-c, Tel. (020) 248486,
Amsterdam-Z, Tel. (020) 762801
Postgiro 3656,
Gemeentegiro A 13656.
Den Haag, Tel. (070) 183340,
Postgiro 473501.
Roosendaal, Tel. (01650) 34994,
Postgiro 1065831.
Etten-Leur, Tel. (01608) 2494,
Postgiro 1990800.
De mode-ontwerpers
in het warme Italië ver
langen al weer naar de
winter, getuige deze
creatie van de Romeinse
Tita Rossi. Ze iaat de
vrouw er warmpjes bij
lopen in dit midi-reis-
ensemble.
De kleur: zwart en
wit.
De hoed is van wit
vilt.
V
