CONFRONTATIE
MET
HOOGGEBERGTE m
VAN
MOEILIJKHEDEN
Betrekkingen VS-
Frankrijk nieuw
leven ingeblazen
bezuinigings-campagne
Nieuwe
in
China
Vader Rijn
Ambtenaar van gemeentelijk woningbedrijf
„VOORBEREIDING TOT EEN OORLOG"
SOVJET-UNIE:
Poep
Lourdes
MIJNS INZIENS
Johan Winkler
door
Vonnissen
Probleem
DANKZIJ NIXONS GESTE
TEGENOVER POMPIDOU
Vertroebelen
Niet veel nut
BREDA Binnen de vier beschutting gevende muren
van zijn kantoor tracht hij dagelijks de mensen aan die vier
andere, beschermende muren te helpen. Zijn taak is het de
mensen in zijn gemeente onder te brengen binnen de vier
muren van een woonkamer.
Binnen de muren van een huis. De mensen moeten een
huis hebben.
Als hogere ambtenaar van het gemeentelijke woningbedrijf in zijn
woonplaats wordt hij dagelijks geconfronteerd met een hooggebergte van
moeilijkheden. Want voor grote aantallen woningzoekenden is er nu een.
maal niets, of voorlopig niets beschikbaar. En toch, zijn werk is: te hel
pen, onder te brengen, te huisvesten. Het is een maar al te dikwijls tasten
in een lege koker.
Werkt dit niet onmoedigïng in
de hand
Dat valt wel mee. Ze staan welis
waar vaak met lege handen, de men
sen van het gemeentelijke woning
bureau, maar hoe vaak ook niét
Het bedrijf („we zijn een echt be
drijf') zou zichzelf wel op kunnen
doeken, als er niets gebeurde.
De hogere ambtenaar zegt„We
doen wat we kunnen en dat bete
kent soms van de vroege ochtend
tot de late avond zwoegen. Maar
dat moeten zoveel mensen. Wie
heeft het tegenwoordig niet druk?
Je moet bij ons psychisch wel in
goede conditie zijn met al die pro
blemen, waar zo'n typisch mense
lijke facetten aan vastkleven. Het
is niet altijd even prettig. Soms ga
je, na een drukke werkdag, bek-af
naar huis, in de hoop op «en rustige
avond. En dan staan ze thuis op de
stoep. Wat wil je? Geef ze maar
eens ongelijk. Nee, de laatste tijd
schiet er niet veel vrije tijd over.
Tussen het grote aantal problemen
van alledag en de dagelijkse twin
tig tot dertig telefoontjes is er bij
voorbeeld nauwelijks ruimte voor
het schrijven van de noodzakelijke
brieven. Dat doe je dan thuis. Maar
ook daar staat de telefoon niet stil
en, zoals gezegd, de voordeurbel ook
niet. Toch doe ik dit werk graag.
Het is nogal afwisselend en dat vind
ik erg belangrijk. En als je de men
sen ondanks alles geholpen hebt,
geeft dat grote voldoening. Echt."
Grijpt een stuk papi<"\
„Hier, vandaag weer I Mig von
nissen. Uitspraken van - kanton
rechter. Allemaal zaken, uaarin de
eigenaars hun huurders het huis uit
wüden hebben, om er dan zelf in
te gaan wonen of om er hun zoon of
dochter in onder te brengen. Tja,
zo'n eigenaar heeft daar recht op.
Ja, ja, maar wij moeten dan maar
zorgen, dat die huurders tijdig èn
behoorlijk ergens anders terecht
kunnen. Kijk, zo'n vonnis is gauw
uitgesproken. Maar hoe moeten wij
uit het grote tekort dat we hebben,
zo snel een andere woning te voor
schijn halen?"
Hij legt er de nadruk op, dat zich
de woningnood vooral voordoet bij
de lagere huren. Bij de huizen, die
zo ongeveer rond de honderd gulden
doen. Daar zit de grote leemte.
„Wanneer iemand in een ouder
huis woont of in een krot, dan is hij
gewend een lage huur te betalen,
soms tot 25,per maand", zegt hij.
„Als deze mensen nu, om de een of
andere reden, hun huis moeten ver
laten, stapelen zich hier bij ons de
moeilijkheden op. We kunnen ze dan
wel een huis of een flat aanbieden
met een maandhuur, die honderd
gulden hoger ligt, maar zijn die
mensen daarmee geholpen? Dat kun
je ze toch niet aandoen? Wil willen
de mensen écht helpen en ze niet
zo maar keihard en zakelijk een al
ternatief bieden, dat sociaal nauwe
lijks verantwoord is. Maar als ik
dan kijk naar wat voorradig is of op
korte termijn beschikbaar komt.
nee, gemakkelijk is het vaak alle
maal niet"
Weer een papier. Ditmaal over
onbewoonbaar verklaarde wonin
gen. Ruim honderd staan erop,
„De helft daarvan", zegt hij veel.
betekenend, „had al ontruimd moe
ten zijn. De termijn is verstreken.
Maar ze zijn toch bewoond. We kon
den nog niet helpen. Krotopruiming,
sanering. Prachtig. Noodzakelijk, ui
teraard. Maar waar blijven de be
woners van de huizen, die tegen de
vlakte gaan? Dat is óns probleem".
Hij wijst erop, dat in veel geval
len dit probleem zichzelf toch wel
oplost. Bijvoorbeeld wanneer oude
mensen, die tientallen jaren achter
een in hetzelfde huis gewoond heb
ben en die uiteindelijk na verloop
van vele jaren hun onderkomen tot
„krot" verklaard zien, blijken wat
geld gespaard te hebben.
„Maar de rest? Ik heb hier grijze
haren gekregen!"
Vertelt van aangrijpende toestan
den, die h;j in zjjn woonplaats ge
zien heeft. Van de treurige woon
situaties, die hij beschreven vond in
de rapporten van de maatschappe
lijk werkers die het woningbedrijf
in dienst heeft („we hebben hier
Flats, (woon) „hokjes" genoeg, maar ze bieden geen oplossing
voor alle problemen die een gemeentelijk woningbedrijf worden
voorgelegd.
ook een sociale taak"). Van urgen-
tiegevallen, die met recht „aller
hoogste" zijn: gezinnen, die op drie
slaapkamers huizen - met zijn vijf
tienen; bejaarden, die het met één
enkel, piepklein, lek en gammel op
trekje moeten doen. Mensen. Hier
en nu.
En straks
Wat verwacht hij, een man van
ervaring, bijvoorbeeld van de door
stroming?
„Daar komt nu nog weinig van te
recht. Slechts een enkele huurder
neemt het initiatief om, als hy het
kan betalen, naar een duurdere wo
ning te verhuizen. Onlangs, toen de
huurbelasitng voor beter draag-
krachtigen in aantocht scheen, was
dat anders. Men bleek toen toch wel
bereid tot een hogere huur. Velen
gaven zich bij ons op. Maar toen de
maatregel tenslotte niet doorging,
trok bijna iedereen zich plotseling
terug. Straks zie ik er echter wel
wat in. We stimuleren de mensen
thans om in twee etappen door te
stromen. Eerst naar een huis wat
niet al te veel duurder is en ver
volgens nog zo'n sprong. Dat helpt
wel wat".
Gedwóngen huurverhoging (door
de eigenaar aan de huurder opge
legd) komt volgens hem weinig
voor. Er zijn hem slechts enkele ge
vallen bekend, waar het tot een ge
schil leidde. „Het is, voorzover hier
op het gemeentelijk bureau bekend,
erg meegevallen".
Het is denkbaar, dat de nijpende
woningschaarste, mensen brengt tot
een poging iemand van het woning
bureau om te kopen. En inderdaad
blijkt dat voor te komen.
„Regelmatig proberen mensen dat.
Vaak gebeurt het schriftelijk. De
aangeboden bedragen lopen uiteen.
Ik maak me er altijd kwaad over.
Niemand hier trapt daar in. Maar
dan ook niemand. Het lukt nooit.
Daar durf ik mijn hand voor in het
vuur te steken. Wij werken hier met
een team en daar moet je van op
aan kunnen".
Hij verzekert„Wij zijn er om
mensen in hun woningbehoefte te
helpen en niet om ze te breagen tot
daden, die het daglicht niet kunnen
velen."
De mensen willen een huis heb
ben
HEIN SLUIJTER
(Van onze redactie buitenland;
PARIJS/NEW YORK President Georges Pompidou van Frank
rijk is woensdagochtend vroeg in Parijs teruggekeerd van zijn bezoek
aan Amerika. Hij zei dat zijn reis even goed geëindigd is als zij
begonnen is en dat zij de zaak van de vrede heeft gediend. De pre
sident zal woensdag de ministerraad verslag uitbrengen. Het schijnt,
dat het bezoek de betrekkingen tussen Amerika en Frankrijk weer
nieuw leven heeft ingeblazen. Dit laatste is dan volgens waarnemers
voornamelijk te danken aan de persoonlijke diplomatie van Richard
Nixon.
(door Norman Webster)
PEKING In China is momenteel
een nieuwe bezuinigingscampagne
aan de gang. Het doel is niet alleen
verspilling te voorkomen, maar ook
het onderzoek aan te moedigen naar
middelen om op voedsel, brandstof
en elektriciteit te besparen. De cam
pagne sluit zeer wel aan bij de hui
dige politiek van oorlogsvoorberei
ding, van voorbereiding op rampen,
zoals die door Mao-Tse-Toeng wordt
gevoerd. De Sovjet-Unie heeft China
er onlangs van beschuldigd grote
voorraden brandstof en grondstoffen
aan te leggen „als voorbereiding tot
een oorlog".
In die politiek (het Chinese volk
lichamelijk en ook psychologisch
dichter bij een oorlog te brengen)
passen ook de sirenes en schuilkel
ders in de belangrijke steden, de toe
genomen oefeningen van leger en
militie, de opleving van de vader
landslievende liedjes uit de Japans-
Chinese oorlog, de decentralisatie
van de industrie en het opslaan van
aanzienlijke hoeveelheden van de
(herfst) graanoogst. Dit alles gaat
gepaard met uitdagende beschuldi
gingen aan het adres van de Sovjet-
Unie, de mogelijke „agressor".
Deze week nog schreef een krant:
„Het sparen van ieder stukje koper,
iedere rijstkorrel, ieder ons steen
kool, elke druppel olie en iedere kilo
watt-uur elektriciteit past in de leer
van voorzitter Mao over de oorlogs
inspanning en de revolutie".
En inmiddels verschijnen er ook
steeds meer rapporten over bezuini
gingsmaatregelen in het leger, yzer-
en staalfabrieken, koolmijnen, tex
tielfabrieken, krachtstations en boe-
ren-communes. De boodschap is dat
alle kleine beetjes helpen; van enor
me besparingen van kolen, cokes en
elektriciteit in fabrieken tot kleine
beetjes rijst, die opzij gelegd worden
door boeren.
En als vaker tevoren het le
ger wordt gebruikt ais bet lichtende
voorbeeld in deze bezuindgingscam-
pagne. De regering heeft bekendge
maakt dat de administratieve kosten
van het gehele leger vorig jaar zes
procent minder hebben bedragen dan
in 1968, toen de kosten ai scherp wa
ren gedaald. Het volksleger heeft in
1969 18 procent meer graan bespaard
dan het jaar daarvoor, dat ook ai
weer een aanzienlijke besparing had
opgeleverd. En dit zijn dan geen ge
ringe bedragen in een leger, waar
van de sterkte momenteel wordt ge
schat op ongeveer drie miljoen man!
Een van de rapporten sprak over
pogingen om op hout, staal, cement,
kolen, petroleum en katoen te bezui
nigen. Een bepaalde eenheid be
spaarde de staat de uitgave van
29.000 liter benzine. Een ander regi
ment spaarde 40.000 gulden uit alleen
maar door het ontdekken van niet
gebruikte zakken cement bij bouw
werken. Medische eenheden bezuini
gen op katoen en verband door ge
dragen kleren te steriliseren en te
gebruiken ais verband.
Steenkool is China's belangrijkste
brandstof. De speciale aandacht die
het behoud ervan nu krijgt, weer
spiegelt het belang. En opnieuw geeft
het leger de toon aan.
De „keuken" van de Sjenyang-bri-
gade heeft aldus de rapporten
een nieuwe oven gemaakt, waarvoor
slakken ais brandstof kunnen wor
den gebruikt in plaats van zuivere
steenkool. De nieuwe oven, zo is
meegedeeld, wordt verspreid over
het hele leger, met natuurlijk be
langrijke besparingen. Men geeft we]
toe dat niet iedereen het nut van de
ze bezuinigings-campagne inziet; spe
ciale afgezanten gaan het land door
om de twijfelaars te „bekeren".
Maar ook uit de industriële sector
warden besparingen gemeld, in het
spoor van de politiek activiteiten, die
iedere campagne vergezellen. Zo zyn
de besparingen in de yzer- en staal
fabriek in Penhsd enorm genoemd,
maar er is ook enige terugslag ge
constateerd, omdat sommige kaderle
den meenden dat de grens was bet
reikt. Revolutionaire comités van alle
niveaus zwermden uit om deze me
ning te bestrijden en de arbeiders te
mobiliseren om de instructies van
voorzitter Mao opnieuw te bestude
ren. De fabriek begon daarop het
nieuwe jaar uitstekend door de staat
530.000 kilowatt-uur elektriciteit,
2380 ton kool en 4600 ton cokes te
besparen in de eerste 20 dagen van
januari(Hoe men berekent wat
precies is „bespaard", wordt zelden
helemaal duideiyk gemaakt).
Een hele serie andere voorbeeldèn
werd onlangs in de kranten gegeven.
En daaronder waren
In een streek in de provincie Ho-
pei werd een campagne op touw ge
zet om ovens te repareren of te ver
vangen, waarin brandstof verspild
werd. Meer dan 20,000 boerenfami
lies hebben daarop ovens gebouwd,
die minder steenkool nodig hadden.
Een textiel-maehines produceren
de fabriek in Tientsin had twee stok
oude smeltovens, die bekend stonden
als de „kool-tijgers", vanwege hun
enorme „consumptie". Uitvindingen
van de arbeiders hebben de „eetlust"
van de tijgers wat verminderd, daar
mee drie ton steenkool per dag be
sparend.
In een kolenmijn in de provincie
Sjensi werd 71 procent van het oude
en afgeschreven münhout op
nieuw gebruikt.
In Taiyuan, de hoofdstad van de
provincie Sjamsi, bespaarde een tex
tielfabriek vorig jaar 1000 ton steen
kool, grote hoeveelheden staal, hout
Officiële waarnemers zowel aan
Franse als aan Amerikaanse zijde
zijn het er weliswaar over eens dat
er tussen Parijs en Washington voor
al politieke verschillen zijn blijven
bestaan, maar de positieve punten
zien zij voornamelijk in een beter
begrip voor de wederzijdse belan
gen en in het vooruitzicht dat er
nieuwe wegen zijn gevonden voor
politieke communicatie. Zij leiden
dit onder meer af uit de door amb
tenaren van het Witte Huis aange
geven punten waarop de beide pre
sidenten overeenstemming zouden
hebben bereikt. Genoemde punten
kunnen als volgt worden omschre
ven:
De twee presidenten zijn het er
over eens dat er ook in de toekomst
behoefte bestaat aan de aanwezig
heid van Amerikaanse troepen in
Europa, hoewel er waarschijnlyk in
het midden van 1971 van een ver
mindering sprake kan zyn.
Het concept over samenwerking
met andere landen zoals dat onlangs
door Nixon in zgn „new strategy of
peace" werd uiteengezet, heeft de
volledige instemming van het Fran
se staatshoofd.
Hoewel Frankrijk strikt by het
standpunt blijft dat het niet weer
deel wil uitmaken van het geïnte
greerd opperbevel van de NAVO, is
er toch een bereidheid aan de dag
getreden om in defensiezaken weer
tot een informele samenwerking te
komen.
De punten waarop de beide presi
denten geen overeenstemming kon
den bereiken zijn, volgens waarne
mers niet spectaculair, omdat ze ook
reeds lang bekend waren. Op de eer
ste plaats zou de Amerikaanse rege
ring nameiyk hebben erkend dat het
beter is dat een westers land wapens
aan Libië verkoopt dan de Sovjet-
Unie, maar zij zou zich toch ook nu
weer ongerust hebben getoond over
de grote voorraad. Bovendien zou
Nixon niet het Franse argument heb
ben willen accepteren dat Rusland
bezig is zich definitief in de Middel
landse Zee te vestigen. Ook over de
terugtrekking van de Israëlische
troepen uit de bezette Arabische ge
bieden zouden de beide staatshoof
den geen overeenstemming hebben
bereikt.
Dit alles is ook in de Franse hoofd
stad overwegend positief ontvangen,
ondanks de talrijke anti-Franse de
monstraties. In Franse kringen
vreesde men aanvankelijk dat deze
demonstraties de betrekkingen tus
sen Parijs en Washington opnieuw
zouden vertroebelen.
Naderhand legde men er echter de
nadruk op dat voor de eerste maal
in de geschiedenis van de Verenigde
Staten een president deelnam aan
een diner, dat in New York aan een
buitenlands staatshoofd was aange-
en cement en gebruikte (zogenoem
de) „overbodig" materiaal om baby
kleertjes te maken. Op deze manier
werd een half miljoen eenheden ge
produceerd.
Plannen om in de provincie Kan-
su 14 kanalen te graven, die een ce
menten bodem zouden krijgen,
werden herzien om een bodem van
kiezels te creëren. Hierbij werd ruim
één miljoen gulden bespaard.
Het is nogal wat, van „kool-tygers"
tot babykleertjes. Uiteraard worden
de door de pers luid bejubelde grote
besparingen, niet overal gehaald.
Maar zelfs de kleinste besparing
krijgt een andere dimensie in een
laiid, waarvan de bevolking hard op
weg is naar de 800 miljoen zielen.
(Het officiële Russische persbureau
Tass berichtte onlangs: „China lijdt
aan tekorten aan levensmiddelen,
brandstof, grondstoffen en tai van
andere industriegoederen. Maar de
aanmaningen tot uiterste spaarzaam
heid worden niet ingegeven door
zorg om 's lands economie, maar zui
ver en alleen door militaire overwe
gingen. Alle activiteiten van de Mao
ïstische autoriteiten worden uitge
voerd met de leuze: bereidt u voor
op de oorlog. De jaarlijkse verloven
en vakanties zijn in China ingetrok
ken". Daarbij komt nog volgens
de Sovjet-Unie de plotseling sterk
gestegen orders voor staal bij Japan
se bedrijven. In totaal moet een half
boden. De Parijse avondbladen om
schreven deze geste van Nixon zelfs
als „sensationeel". Franse commen
tatoren trokken er de conclusie uit
dat de betrekkingen tussen de beide
regeringen niet moeten afhangen van
het klimaat zoals dat door de vele
demonstraties geschapen was. Wel
wilde men toegeven dat de protesten
tegen de Franse politiek in het Mid
den-Oosten het succes van de reis
van Pompidou enigermate hebben
aangetast.
Gezien deze vele protesten was het
gisteren ook niet verwonderlijk dat
het vertrek van Pompidou uit Ame
rika niet vlot verliep. De oorzaak
daarvan was een telefoontje van een
onbekende, dat tussen de bagage van
de Franse president in het Waldorf -
Astoria-hotel een bom was geplaatst.
De politie stelde onmiddellijk een
onderzoek: in dat niets opleverde.
Ook in het speciale vliegtuig van de
Franse luchtmacht op het vliegveld
Kennedy was niets te vinden, zodat
de Franse president en zijn vrouw
nog op tijd konden vertrekken.
Op het vliegveld had de Franse
president nog een kort vraaggesprek
met enkele journalisten. Hij wilde
daarbij wel met nadruk vermelden,
dat hij met het annuleren van de
byeenkomst met joodse leiders niet
de bedoeling had gehad deze leiders
te beledigen. Pompidou zon echter
de gedachte hebben gehad dat de bij
eenkomst op dat moment toch niet
veel nut zou hebben gebracht.
De Franse presidentwees er nog
op dat hij zeker niet vijandig staat
tegenover de zaak van de joden en
dat hij in Parys zelfs veel joodse
vrienden heeft. Hij uitte tenslotte
ook nog veel kritiek op de houding
van de politie in Chicago die de
demonstranten zoveel vryheid had
den gegeven, dat ze tot vlakbij de
president en zijn vrouw konden na
deren en hem beledigingen naar het
hoofd konden slingeren. In een inci
denteel geval geloofde hij zelfs aan
de mogelijkheid dat de politie met
de demonstranten had samenge
werkt.
Het bezoek van Pompidou dreigde
op het laatste moment op een fiasco
uit te lopen, totdat president Nixon
het unieke besluit nam naar New
York te vliegen om zijn Franse ambt
genoot steun te gaan verlenen, zo
menen waarnemers in Washington.
Een stap, die alom in de wereld tot
vele reacties en gissingen aanleiding
heeft gegeven, en die volgens diplo
matieke kringen overduidelijk heeft
aangetoond dat de huidige president
van de Verenigde Staten zich na
drukkelijk met het gezicht naar Eu
ropa heeft gekeerd. In zgn eigen land
echter heeft hij volgens genoemde
kringen door deze geste waarschijn
lyk de kans verspeeld (hoe groot of
hoe klein die ook zou zyn) om bij de
presidentsverkiezingen van 1972 in
New York een overwinning te beha
len, mede door het feit dat daar veel
joden wonen.
miljoen ton staal extra worden gele
verd, naast de normale order van on
geveer 1,5 miljoen ton. Waarschijn
lijk zullen de Japanse staalbedrijven
niet aan de bestellingen kunnen vol
doen wegens te geringe capaciteit.
Redactie buitenland De Stem).
(Copyright De Stem/
The Globe and Mail, Toronto).
Ik las ergens een artikel over de
Rijn en wat ze daarmee van plan zijn.
Nog meer vergiftiging met endosul-
fan en zoNog ergere vervuiling,
met de dood van telkens zo'n paar
miljoen vissen als gevolg? Wel neen,
dat is allemaal nog maar kinderspel,
vergeleken hij wat er straks gebeu
ren gaat.
Herr Martin Eckholdt uit Koblenz,
de hoogste baas van een of ander in
stituut op het ge bied van de water-
kunde, heeft in de nabije toekomst
gekeken. Dan zal de ene kerncentrale
na de andere de oevers van de Rijn
„omzomen". Zwitserse, Duitse en
Franse kerncentrales zullen over zo'n
jaar of wat stuk voor stuk onvoor
stelbare hoeveelheden koelwater uit
de Rijn opzuigen, om dat water na
gebruik weer in dezelfde rivier te lo
zen, maar dan gloeiend heet.
Daarmee wordt de Rijn dan een
honderden kilometers lange dampen
de stroom van troebel water, waar
boven een nooit meer te verdrijven
mist zal hangen, die heel de natuur
aan de oevers zal kapot maken.
In die mist zal dan de laatste ro
mantiek verdwijnen waaraan de Rijn
„kitsch-umrauscht" noemde spot
ter Tucholsky hem eens zo rijk
was.
De laatste burchten zullen, aange
tast door het vuile vocht, in elkaar
storten.
Dezelfde smerige damp zal Fr'du-
lein Lorelei van haar rots verdrijven,
waar zij zo lang in het eertijds gou
den zonlicht haar gouden haar zat te
kammen.
De wijngaarden zullen onvrucht
baar worden, met als gevolg dat de
cola definitief over de Liebfraumilch
en de Niersteiner zal zegevieren.
En van de tijd dat er in de Rijn nog
wel eens vissen zwommen zal slechts
een hoogst enkele wankele grijsaard
zich nog vaag iets herinneren.
Een leuk vooruitzicht! Ik kan be
grijpen, dat sommige mensen voor
die toekomst van ons een beetje bang
zijn....
Hoe het nu precies met die twee
duizend gulden in elkaar zit, die
het de heer Jan Cremer mogelijk
hebben gemaakt dat toneelstuk te
schrijven waarin die twee actrices
weigerden op te treden, is mij niet
duidelijk geworden. Juffrouw Klom-
pé, die het officieel weten moest,
heeft er in het parlement niet veel
zinnigs over kunnen zeggen.
Maar vaststaat dan toch maar, dat
die staat van ons eens zo eerzaam,
eens zo preuts direct of indirect er
een aardig bedragje voor overheeft
om en auteur, of wat daarvoor door
gaat, in staat te stellen nu eens wat
lekkere naaktscènes, uiteraard wéér
in een klooster, te bedenken, waar
mee allerleukst en allerludiekst te
gen die verdomde eerbaarheid van
de achterlijke burgerman wordt aan
geschopt.
Ik ga het ook eens proberen. Voor
tweeduizend gulden. Poep en pies en
pies en poep en poep en pies, en zo
tot in het oneindige door, twintig
bladzijden lang. Keurig getikt stuur
ik dat oeuvre dan aan juffrouw
Klompé. Poep en pies en pies en poep
en lekker nog eens pies en lekker nog
eens poep, en zo maar eindeloos door.
En dan meteen de nota erbij.
Tweeduizend gulden waarom
zou alleen de heer J. Cremer die tou
cheren? De staatskas is er toch voor?
En een stichtelijk stukje tot besluit.
Wie als belangstellend toeschouwer
de rommelende revolutie in de ka
tholieke kerk gadeslaat, zou allicht
verwachten, dat het bezoek aan Lour
des flink achteruit gaat. Als alles uit
de tijd is, dan zo'n negentiende-
eeuwse bedevaartsplaats annex devo
tie natuurlijk óók.
Maar laat de statistiek nu het te
gendeel uitwijzen! In 1968 werd
Lourdes door 2.746.853 pelgrims be
zocht, in 1969 steeg dat aantal tot
3.013.627
Ik verbaas mij daarover niet. Wie
het in Lourdes zelf allemaal wel eens
heeft meegemaakt en aangezien, weet
hoe 'n belangrijke „functie" zo'n
plaats dan toch maar heeft: ergens op
de wereld is er een plek waar men
sen met hun ellende terecht kunnen
en waar ze, ook als hun ziekten er
niet genezen, toch weer getroost van
daan gaan. Omdat ze er in hun Ma-
ria-verering iets van dat eeuwige
mensheidsverlangen naar de helpen
de moeder kwijt konden.
En daarom, neem het maar aan
van een protestant die in Lourdes
door de kitsch héénkeek daarom
zal dat wonderlijke bezoek aan die
wonderlijke plek in de Pyreneeën
voorlopig nog wel niet afnemen.
Ook al zou er straks bij ons zélfs
een bisschop trouwen en het laatste
wierookvat bij de uitdrager terecht-
