Mevrouw Geub
adopteerde
zes kinderen
Als
„dame en
heer"
ondér
de wol
Juliet Collins
In Frankrijk Heeft
een hond geen
„hondeleven"
Perssecretaris
Omclat de ooievaar haar huis voorbijvloog.
Gastvrijheid
Badproblemen
Ook in ons land bestaat vooral b|j
kinderloze echtparer interesse voor
het adopteren van een vreemd kind.
In dit opzicht spant West-Duitsland
echter de kroon. Want op ieder kind
dat daar voor adoptie beschikbaar is
zijn wel vier ouderparen, die zo'n kind
je graag zouden willen hebben. De
bureaus voor jeugdzorg hebben in de
grote steden dan ook wachtlijsten aan
gelegd, waarop de namen van hon
derden ouderparen zijn ingevuld. Op
zo'n wachtlijst staan wil nog niet zeg
gen, dat men ook een kind krijgt toe
gewezen. Dat kan nog vele jaren du
ren en tegen de tijd dat men mis
schien geluk heeft, is het ouderpaar
wellicht te oud geworden om een kind
met succes te kunnen grootbrengen.
TJit dit tekort aan adoptiekinde
ren is een soort „import van kinde
ren uit het Verre Oosten" ontstaan.
Er zijn in Azië duizenden ongewenste
kleinen, die door de moeders te von
deling worden gelegd. In deze landen
bestaat echter nauwelijks belangstel
ling voor adoptie. Een aantal van de
ze vondelingen hebben nu reeds
een nieuw tehuis en ouders in West-
Duitsland gevonden.
Zo is in Düsseldorf een klein meis
je uit India liefderijk opgenomen, in
Bonn een Chinees jongetje, in Würz-
burg zijn twee en' in Marburg drie
kinderen uit India ondergebracht. Het
record houdt een voormalige onderwij
zeres in de Eifel. Zij heeft in haar
huis zeven kinderen uit India en drie
uit andere landen opgenomen en ge
adopteerd.
HET GEZIN GEUB
Telkens wanneer meneer Geub in
Sinzig de laatste jaren vader is ge
worden, is hij niet met een grote bos
bloemen naar de kraamkliniek ge
gaan, maar samen met zijn vrouw
naar het vliegveld in Frankfort aan
de Main. Want het gezin Geub is
sedert 1961 uitgebreid met vier meis
jes uit India en een uit China. „We
hebben eerst geprobeerd Duitse kin
deren te adopteren", zegt mevrouw
Geub. „En na lang wachten kregen
we er ten slotte één, onze Brigitte,
die nu 15 jaar oud is. Maai we wil
den graag meer kinderen hebben. We
bezitten twee huizen en een goede
zaak, dus we kunnen best voor een
groot gezin zorgen".
Bij de overheid kreeg de familie
Geub echter te horen dat ze geen
schijn van kans had meer kinderen
toegewezen te krijgen. Toen mevrouw
Geub vernam, dat er ergens in In
dia een tehuis was met wel achtdui
zend kinderen, allen vondelingetjes,
stond haar besluit vast. De kinderen
in India hebben onze hulp nog veel
dringender nodig, zei ze tegen haar
echtgenoot. Ook zij hebben er recht
op om in de geborgenheid van een
gezin op te groeien.
In oktober 1961 adopteerde het echt-
paar Geub de thans zevenjarige Va
lerie, een kindje uit India. Een jaar
later kon het gezin Geub de nu zes
jarige Barbara uit Hongkong afha
len en in 1963 de nu vijfjarige Ma
ria uit Bombay. De vier meisjes vroe
gen echter telkens weer of ze niet nóg
een zusje konden krijgen. En in juli
1966 werd deze gemeenschappelijke
wens vervuld, toen Theresia en Ber-
nadette met het vliegtuig uit Bombay
aankwamen. Beide meisjes zijn nu
twee jaar oud. Bij Maria stond oorspron
kelijk de voornaam „Pusharani' in
het paspoort, hetgeen zoveel betekent
als „allerzoetste koningin". De Geubs
lieten het meisje eenter Maria dopen.
De voornaam Pusharani zou in het
Rijnland teveel opvallen en het kind
later misschien alleen maar moeilijk
heden berokkenen, meende mevrouw
Geub.
BEELDSCHONE LOTUSBLOEM
„Mammie, mag ik een koekje...?"
vraagt Barbara, waaraan men thans
al kan zien, dat zij later een beeld
schone Lotusbloem zal zijn. Het kleine
Chinese meisje uit Hongkong spreekt
evenals haar zusjes onmiskenbaar met--
Keulse tongval. De in Keulen gebo-
Ten Margarete Geub zegt „dat hebben
ze van mij'.
Tot dusver kwamen er nauwelijks
moeilijkheden voor, zegt Frau Geub,
die door al haar zes kinderen „Mam
mie" wordt genoemd. Wel hebben kin
deren uit het dorp de kleine Barbara
eens voor „Chinees, Chinees" uitge
jouwd, maar Frau Geub heeft haar
schare goed voorbereid. „Barbara is
er trots op een Chinees kind te zijn".
Wanneer zij oud genoeg zijn, zeggen
wij, dat zij rtiet in Duitsland zijn ge
boren. Dan vertellen wij hun van hun
geboorteland. Zij weten allemaal, dat
zij er anders uitzien dan Duitse kin
deren. We willen ze helpen bestand te
zijn tegen eventuele onaangenaamhe
den. Dan kunnen zij later best hun
eigen boontjes doppen".
De Geubs sparen zoveel mogelijk,
want „onze kinderen krijgen allemaal
al naai gelang van hun aanleg en
talent een goede opleiding". Het echt
paar ontvangt 205 D.M per maand
aan kinderbijslag, maar natuurlijk
kosten de kinderen meer. Van reizen
en ander vermaak moet het echtpaar
dan ook afzien, en 's avonds snort
in de keuken de naaimachine, want
„ik brei en maak alle kleren zelf",
zegt mevrouw Geub. Het echtpaar heeft
voor ieder kind ruim duizend D.M.
betaald, d.w.z. voor het vervoer en
vooral voor de administratieve forma
liteiten. Er zijn stempels verplicht, die
wed 12 D.M. per stuk kosten en om
een kind te krijgen, zijn er nogal wat
van dergelijke officiële stempels no
dig. ij-
De Geubs zeggen dit niet omdat
zij financiële steun van overheidswe
ge zouden willen ontvangen. „Toen wij
onlangs ons huis lieten bouwen/ heb
ben wfl afgezien van een bouwkrediet
tegen lage rente, dat speciaal aan gro
te gezinnen wordt verleend. Niemand
zal van ons kunnen beweren, dat wij
profijt trekken van de kinderen". Even
als van andere gezinnen, die een kind
uit Azië hebben geadopteerd, kan men
ook van de Geubs vernemen „vele
Duitse echtparen zouden een kind aan
nemen, wanneer er niet zo'n onbeschrij
felijke administratieve overheidsromp-
»lomp mee gemoeid was'.
ZELF-VERZONNEN
VERJAARDAGEN
De vondelingen hebben geen geboor
tebewijs. Zonder geboortebewijs bestaan
zij evenwel officieel niet en kunnen
derhalve niet geadopteerd worden.
„Het duurt maanden tot de over
heid bevestigt, dat het kind „bestaat'.
Deze geboorte is moeilijker en pijn
lijker dan een „echte' geboorte. De
kinderen merken van dit alles niets.
De ouders trachten hen de zonzijde
van het leven te laten zien. .Wij vie
ren ook Ieders verjaardag. Omdat we
de werkelijke geboortedatum niet ken
nen, hebben we gewoon voor allemaal
een verjaardagsdatum verzonnen. De
kinderen zijn een bron van genoegen
voor ons, zodat we de ergernis om
het geharrewar met de autoriteiten
er door vergeten".
De autoriteiten geven openlijk toe, dat
zij niet graag kinderen uit het Verre
Oosten willen toelaten. De bureaus
voor jeugdzorg hebben opdracht der
gelijke verzoeken met grote terughou
dendheid en in zeer beperkte mate te
„bewerken". „Landesverwaltungsrat"
Sauerbier van het bureau jeugdzorg
van het land Rijnland in Keulen, ver
kondigt de opvatting, dat het voor de
kinderen veel beter zou zijn, wanneer
ze in hun geboorteland bleven. Men
zou ze toch ook daar kunnen helpen.
HET GAAT NIET OM GELD
Margarethe Geub spreekt dit tegen
„met het sturen van geld is het niet
gedaan. De kinderen hebben de ge
borgenheid, de nestwarmte van een ge
zin nodig". Daaromtrent zegt Sauer
bier „Het mag allemaal heel mooi zijn
om de kinderen te verlossen uit hun el
lendige verblijfplaatsen. Maar wat ge
beurt er wanneer zij groter worden en
zich hier ongelukkig voelen? Zij bren
gen op grond van hun afstamming al
lemaal een heel andere erfelijke aan
leg mee. Dat heeft niets met rassis-
tische bezwaren te maken. Wanneer
zij groter zijn, dan kunnen zij alleen
al moeilijkheden krijgen omdat zij er
anders uitzien dan Duitse kinderen.
De verplanting kan goed gaan, maar
zij kan ook op een fiasco uitlopen.
Zolang wij dat niet zeker weten moe
ten wij in het belang van de kinderen
zelf skeptisch zijn".
Het gezin Geub en andere ouders
zijn er echter van overtuigd „dat de
kinderen hier een nieuw geboorteland
In het „ongecompliceerde" leventje zo.
als een kind dat leidt, is het slapen-gaan
een dagelijks terugkerend ritueel. Het
is uit zijn bestaantje niet weg te den
ken. Slapen-gaan heeft bjj het kind een
eigen sfeer. Daar hoort dat ene bed bij,
dat ene poppetje aan de muur, die vaste
Dit zeer aparte jurkje van witte jersey Crylor heeft twee grote, verticale
zakken, waarvan de kleppen als het ware zijn opgehangen aan de ceintuur.
vinden en het oude vergeten. Wanneer
onze kinderen volwassen zijn en naar
India of Hongkong zouden willen te
rugkeren, dan zullen wij ze niet te-
gehouden. Wij zullen hen zelfs het
reisgeld geven. Trouwens, wij hebben
allemaal een dienovereenkomstige ver
plichting voor ieder kind moeten on
dertekenen".
Al zullen er heus wel bezwaren aan
dit soort adoptie kleven, bewondering
moet men wel hebben voor dit soort
ideale pleegouders, dat tegen kosten
nog moeite opziet om verstoten klei
nen gelukkig te maken.
plaats van zjjn tandenborstel en die ene
pyjama of nachtpon. Elke kleine ver
andering geeft onmiddellijk aanleiding
tot opwinding. Hoe fantastisch vonden
we het vroeger zelf niet als we een echt
„groot" bed kregen in plaats van het
houten 'ledikantje. Dan gingen we im
mers wekenlang met plezier naar bed!
Een nieuwe pyjama zal hetzelfde effect
hebben. Een kind kan er zich werkelijk
op verheugen met een nieuwe pyjama
(die nog zo lekker ruikt) in bed te mo
gen stappen. En in de winkels is volop
gelegenheid een keus te bepalen. Zowel
voor jongens als voor meisjes zijn er
talloze variaties en combinaties. Er zijn
stoere jongenspyjama's in ruiten en
strepen. Voor kleine dametjes zijn er
nachtponnetjes in zachte pasteltinten
met romantische kantjes. Voor de aller
kleinsten zijn er hansopjes of trappel
zakken in allerlei leuke kleurstellingen
te krijgen. De moeder doet haar kind
een groot plezier en voor het gelei hoeft
ze het niet zelf te gaan zitten maken!
Links: Tussen baby-doll en pyjama: rose
katoen gegarneerd met Engelse broderie.
(Model Carabi).
Midden: Vóór het naar bed gaan eerst de
haren kammen. Eet meisje links draagt 'n
Tergal-pyjama met een fantasie-dessin. Het
kleine meisje heeft onder haar lichtblauwe
duster een nachthemd in dezelfde kleur en
van hetzelfde materiaal. De combinatie is
afgezet met wit kant.
Rechts: Stoere boy in zijn Judo-pyjama.
Het ruitje is in de kleuren wit-grijs. De bies
langs het jasje en de ceintuur zijn rood.
(Model Carabi.)
Er zijn mensen wier gastvrijheid wel
gemeend is, doch die zich toch niet
los kunnen maken van de eis van
wederzijdsheidZodra ze door de we
derpartij niet even vaak, even hartelijk
en even royaal worden teruggenodigd
voelen ze zich teleurgesteld en ge
griefd, ja, min of meer „bekocht".
Diep in hun hart voelen ze zich eigen
lijk het slachtoffer van klaploperij.
Wie meent dat we onze gastvrijheid zó
op een goudschaaltje kunnen afmeten,
maakt wel een ernstige vergissing. Al
lerlei factoren spelen immers hun rol.
De een staat er soms financieel wat
beter voor dan de ander; een zwakke
re gezondheid kan maken dat het ont
vangen van gasten bezwaarlijker
wordt. Wie in een eigen huis leeft,
heeft het makkelijker dan iemand die
op kamers woont en misschien maar
een klein hoekje heeft om te koken.
Ook de grootte van de huishouding, de
vraag of de huisvrouw soms meehelpt
in de zaak of andere werkzaamheden
heeft speelt natuurlijk een rol. Aan de
ene kant vinden we soms dwars tegen
al deze factoren in een warme ont
vangst, die dan wel bijzonder prettig
aandoet, maar aan de andere kant
moeten we toch ook kunnen aanvaar
den dat er mensen zijn die een andere
opvatting van gastvrijheid huldigen
dan juist precies de onze.
Wat de een schrieT aandoet, kan voor
de ander normaal zijn, terwijl deze
laatste zich misschien helemaal niet
gelukkig zou voelen bij een overdadi
ge ontvangst, hoe hartelijk ook be
doeld. Zulke mensen stuit het uitbun
dige tegen de borst. Voor hen wordt
juist het prettige samenzijn bedorven
door het gevoel dat men zich voor hen
uitslooft.
Men kan zich natuurlijk enigszins aan
passen aan de smaak en de gevoelens
van wie men ontvangt, doch overigens
kan ieder zich het best spontaan ge
ven zoals hij is, zonder daarbij aan te
geneisen te denken. In een oprechte,
open verhouding schikt zich alles het
gemakkelijkst. Mogelijk zal er lange
tijdaan één zijde meer gegeven dan
ontvangen worden, tot zich opeens om
standigheden voordoen waarbij blijkt
hoeveel erkentelijkheid zich had opge
hoopt. Doch door het woordje „terug"
radicaal uit te bannen besparen we
onszelf ook iedere grotere of kleinere
teleurstelling.
JETTY
Omdat in Frankrijk de belasting op
huisdieren werd ingevoerd, moest men
weten hoeveel van deze huisdieren in
dat land aanwezig waren. De overheid
registreerde vijf miljoen honden en ze
ven miljoen katten, maar er zullen er
wel enige door de mazen van het
net zijn geslipt. Rondom dit enorme
aantal dieren is een goed florerende
industrie ontstaan. Waar vroeger de
huisdieren het' met eenvoudige kost
en eventueel zelfs restjes van de
tafel moesten stellen, krijgen ze thans
vagk, omdat ook hier het gemak de
mens dient, voedsel uit een blikje.
De ondernemingen die deze blikjes
honden- en kattenvoedsel fabriceren
halen een jaarlijkse omzet van vele
tientallen miljoenen guldens.
De gezondheid van de dieren ligt
de eigenaars bijzonder na aan het
hart, zoals de Franse dierenartsen u
kunnen meedelen. Het komt vaak voor,
dat de hondeneigenaars de dierenarts
verzoeken b|j hun dieren de blinde
darm te verwijderen, met het oog
op mogelijk risico van ontsteking. Jam
mer genoeg hebben honden geen blin
dedarm. Wanneer de Franse honden
overlijden, kunnen ze begraven worden
tegen bedragen, die bunnen oplopen
tot tweeduizend gulden.
Als baby nog echt klein is, levert
het baden geen enkel probleem op;
het kinderbadje geeft moeder alle ge
legenheid zonder moeilijkheden haar
spruit te wassen. Maar als baby zo
tegen het jaar loopt wordt hij te
groot voor het kinderbadje en is het
baden niet meer zo'n eenvoudige zaak.
Itt het Mgrote-mensen"-bad vindt hij
het meestal niet zo prettig; baby
heeft er weinig houvast en voelt zich
niet op zjjn gemak. Dit laatste geeft
hy dan ook wel op luide toon te ken
nen. Moeder vindt het echter ook geen
gemakkelijke onderneming; zij heeft
één hand nodig om baby rechtop te
laten zitten en één om het kind te
wassen.
Een Britse fabrikant heeft er iets
op gevonden. Hij brengt thans een
soort badstoeltje in de handel, dat aan
twee zijden door middel van gebogen
staven op de rand van het bad rust
en aldus de mogelijkheid dat het kind
met stoel en al in het bad zou val
len uitsluit. Baby kan nu niet meer
wegglijden maar alleen rechtop zitten,
hetgeen het wassen van het kind bij
zonder vergemakkelijkt, want moeder
heeft nu beide handen vrij. Voor de
constructie het frame is van staal
is 'n ruim gebruik gemaakt van
kunststof. Dit badstoeltje wordt in
Engeland warm aanbevolen door hos
pitalen en organisaties die zich be
zighouden met het vraagstuk van d®
veiligheid in het huishouden.
De tjjd is al lang voorbij dat de
vrouw als een „tweederangs wezen"
werd beschouwd en behandeld. In heel
West-Europa heeft de vrouw bewezen
haar „mannetje te staan", als men
haar de kans maar geeft. Ook typisch
mannelijke posten worden tegenwoor
dig vaak door vrouwen bekleed, èn
met succes.
De charmante Britse Juliet Collins
is een van de vrouwen, die het maar
wat goed doet. Ze kwam in het nieuws
toen zij, als eerste vróuw in de ge
schiedenis, werd aangesteld om de
persconferenties van het Britse mini
sterie van buitenlandse zaken te lei
den. Iedere dag staat zij bloot aan
vragen van Britse en buitenlandse jour
nalisten over alle aspecten van Groot-
Brittanndë's betrekkingen met andere
landen. Juliet Collins, een 32-jarige
Eerste Secretaris, is een deskundige
op het gebied van het Midden-Oosten
en was verantwoordelijk voor de re
gelingen voor de pers tijdens het be
zoek, eerder dit jaar, van Koning
Feisal van Saoedi-Arabië, aan Groot-
Brittannië.
Voordat zij werd toegevoegd aan de
staf van de afdeling nieuwsvoorziening
van het Foreign Office, maakte me
juffrouw Collins deel uit van de
Britse delegatie in Brussel voor de
eerste onderhandelingen over de Ge
meenschappelijke Markt in 1961.
