Verpleegsters- droom GEWILD ALS WANDVERSIERING Johanna M. C. Prins portretteert moderne rozen De nieuwe Philips Philishave 2000S scheert u schoner, sneller en soepeler PHILIPS PHILISHAVE The rose today Schilderende huisvrouw Haringvangst begonnen Donderdag 26 mei 1966DE v^RIJE ZEEUW pagina u Patent op rozen 39,95 46,50 59,50 79,50 Nieuw zijn de fijn uitgeslepen cirkels in de verende scheerhoofden van de Philishave 1000 S en 2000 S. Daardoor perfect uitscheren, zonder dat de huid ook maar iets te lijden heeft. En veel langer het plezier van goed geschoren te zijn. Nieuw is de Eurosteker (past in elk Europees stopcontact) en de praktische stalen klapcassette voor het opbergen. Nieuw is ook de uitschuif bare tondeuse van de 2000 S en het luxe spiraalsnoer. Nog nooit was scheren tegelijk zo glad, zo snel en plezierig als met de nieuwe Philips scheerapparaten. 'Rozen vandaag DOOR LILIAN WOODWARD 66 slot) De volgende ochtend klom ze de stenen trap op naar de kade. Ze was na een ontbijt in de sloep naar Femosa gevaren. Bovenaan op de laatste trede bleef ze even stilstaan en wuifde naar de man die haar gebracht had. Bezorgd keek ze in het rond voor een taxi, maar er stond al leen een ezelwagentje in de hel dere zonneschijn. Angstig keek Janice op haar horloge en liep toen op de koetsier af, die half- slapend tegen de kademuur stond, „Kunt u me naar het vliegveld brengen?" vroeg ze. „Ik heb haast." Hij zei niets, haalde alleen maar zijn schouders op en klom op de bok. Janice aarzelde geen ogenblik. Ze sprong achterin en wachtte ongeduldig tot hij zijn onver stoorbare ezeltje aan het lopen kreeg. Even later gingen ze kalmpjes in de richting van het steile straatje dat de stad uit voerde, in de richting van het vliegveld. David Blake was al vroeg aan boord van het vliegtuig. Hij nam. een zitplaats aan het middenpad. Hij wilde de laatste minuten die hij op het eiland was, niet ge bruiken om uit te kijken naar Patula waar zovele van zijn dro men in rook waren opgegaan. Toen de motoren daverend begonnen te ronken, voelde hij iets van opluchting. Het vlieg tuig zou nu heel spoedig ver trekken. Voor hem lag Londen, en zijn werk. Er zou erg veel voor hem te doen zijn. Genoeg om hem moe te maken en hem te doen vergeten wat had kun nen zijn. Achter zich hoorde hij de ste wardess met iemand praten. „Wilt u deze plaats hebben, mevrouw? U boft dat u het vliegtuig nog gehaald hebt. Een minuut later en we zouden weg geweest zijn." „Ik wil graag nog een plaats verder naar voren als dat kan." De stem leek zoveel op die hij wilde vergeten, dat David Blake een steek door zijn hart voelde gaan. Er ging iemand naast hem zit ten. Hij draaide zich om om te kijken wie zijn reisgezelschap was. Zijn adem stokte toen hij Ja nice in de lachende ogen keek. „Janice!" „We schijnen elkaar altijd in vliegtuigen te ontmoeten," zei ze glimlachend. „Ik hoop dat je het niet erg vindt." „Erg vindt!" Hij begreep er helemaal niets van. „Maar... ik snap het niet. Smailford... je zou met hem naar Amerika gaan..." Het vliegtuig taxide weg. Maar geen van beiden had er erg in dat ze op het punt stonden op te stijgen, „Ricky is om middernacht naar Londen gevlogen," zei Janice rustig. „We zijn als heel goede vrienden uiteen gegaan." „Maar jullie zouden trou wen..." „Hij was tot de conclusie ge komen diat ik achteraf bekeken toch niet het meisje voor hem was. Weet je, hij besefte... dat ik niet van hem hield." Hij staarde voor zich uit. De vliegmachine draaide de neus in de wind. De motoren ronkten op volle kracht toen het toestel 'd'e startbaan afreed, daarbij de snelheid iedere meter opvoerend. Janice voelde hoe haar hand gepakt werd. Ze keek opzij en ontmoette Davids ogen. Hij zei iets, maar ze kon het niet ver staan boven het geronk van de motoren uit. „Ik versta het niet!" Hij boog zich naar haar toe, zodat zijn lippen dicht bij haar wang kwamen. „Wat ga je doen in Londen?" „Ik denk dat ik naar 't zieken huis terugga," zei ze, bijna schreeuwend. Hij schudde zijn hoofd. Hij glimlachte warm. „Er is in het St. Jacob Zieken huis geen plaats voor ons bei den..." Ze fronste haar voorhoofd. „Maar..." begon ze. Hij drukte haar hand tegen zijn lippen. Plotseling werd het luide geronk van de motoren minder. Ze waren los van de aarde. „Janice, ik heb al een hele poos van je gehouden," zei hij zacht, nu het stil geworden was. „Zou je denken dat je het zie kenhuis zou kunnen opgeven om in plaats daarvan voor mij te zorgen?" Haar ogen vulden zich met tranen. Tranen van geluk deze keer. Het was dus niet allemaal een droom geweest. Hij hield echt van haar, zoals zij van hem. Ze probeerde iets te zeggen, maar de woorden' wilden niet ko men. Terwijl het vliegtuig steeds hoger steeg boven de blauwe Middellandse Zee, zaten ze daar zwijgend, met harten zo licht als de lucht die ze doorkliefden op hun weg naar huis. EINDE Tachtig trawlers en negen drijf netvissers uit de Nederlandse vissershavens Vlaardingen, Katwijk aan Zee, IJmuiden en Scheveningen moeten nu, als alles goed is, op de visgronden zijn aangekomen. De visvangst vindt plaats nabij de 56ste breedtegraad. Woensdag in de vroege morgenuren hebben reeds twee trawlers de netten uitgeworpen, echter zonder resultaat. Er hangt mist, waar door het zicht beperkt is tot ruim een mijl, maar de „Mar- garetha Sch. 307" voer onbe kommerd door, daar zij uitge rust is met radar. Zij kon een topsnelheid behouden van 12 mijl. Om half elf gistermorgen heeft de „Margaretha" haar netten uitgeworpen. De eerste trek is echter nog niet binnen. Inmiddels is gistermorgen ook het hospitaalkerkschip „De Hoop" vertrokken uit Euro poort. Dit schip zal de grootste groep trawlers opzoeken en bij deze groep in de buurt blijven kruisen. Niet alleen medische hulp is hier aan boord, zoals een arts en een tandarts, maar ook geestelijke hulp. Elke zon dag is er een kerkdienst aan boord, waartoe de zeelieden per motorboot van hun schip worden opgehaald. SHERIFF JIM CLARK TOCH VERSLAGEN Sheriff Jim Clark, die vorig jaar opzien baarde door de wijze waarop hij een einde maakte aan een demonstratie voor gelijke burgerrechten in Alabama, heeft zijn strijd voor herbenoeming als kandidaat voor het ambt van sheriff verloren. Een districts rechtbank heeft dinsdag bepaald dat de inhoud van zes stembus sen uit negerkiesdistricten, wel ke volgens Clark niet geldig wa ren omdat de bussen niet af doende waren bewaakt, toch moet worden meegeteld. Als gevolg van deze bepaling heeft Wilson Baker, die bekend staat als gematigd, 600 stemmen meer dan Clark en twee andere kandidaten. Wilson Baker is dus nu democratisch kandidaat voor het sheriff-ambt Mevrouw Johanna M. C. van Lansehot-Prins, die de glorieuze ro zen schilderde voor het internationale werk The rose to-day, o.a. uitgegeven door L. J. C. Boucher, Den Haag. gemaakte dames. De compositie van de kasroos is ook moeilijker. Dat zie ik nog altijd aan de Baccara, de enige kasroos uit het boek. Ik heb telkens eerst een schets gemaakt in aquarel, dan pas het portret om de juiste compositie. De bo tanische eisen van vorm en kleur werken remmend, dat is de moeilijkheid". Van de zesendertig beste portretten werden er in overleg met uitgevers en drukkers 18 gekozen, waarbij alleen nog artistieke waarden telden. „En na toe stemming van de uitvinders van de roos natuurlijk. Jazeker, op rozen is een pa tent. Ongevraagd mag je niets publice ren. Als je een roos uitvindt mag nie mand die zonder toestemming kweken. De eerste kweker houdt levenslang pa tent. Meilland in Cannes is een van de allergrootsten en heeft talloze rozen ge kweekt. Er staan er zes van in het boek Jackson Perkins in Amerika is dok zo'n belangrijke". En bladerend in het boek: „Kijk, dit is de lilla roos, er bestaan er maar drie, een mijlpaal in de rozenge- schiedenis. Via de lila roos naar de blau we. Daar wordt koortsachtig naar ge zocht. Het zou bijvoorbeeld een slag zijn voor Meilland als Jackson Perkins de blauwe het eerst vond. Dit is de eerste publicatie van Jo hanna Prins, maar een glorieuze. Losbladig of vast, teder of fel van kleur, ligt elke roos als een juweel op het blad van het boek. Ze wor den ook als losse platen verkocht; er is belangstelling voor een Duitse uitgave. „Na dit boek ben ik heel los gaan schilderen, plenzen water en bijna onherkenbare bloemen Uit-de-band na zoveel gebonden heid. Op de vleugel staan nog twee origine len. Twee oorspronkelijke aquarellen uit het boek. Waar zijn de anderen gebleven? Verkocht. Twee aan Het Provinciaal Mu seum in Den Bosch, twee aan Hunt Bo tanical Library in Pittsburg, de rest aan particulieren. „Staat er op het ogenblik weer iets groots op stapel?" „Nee, op het ogenblik heb ik mijn zoon met vrouw en kind uit het buitenland over" En er ligt zowaar een baby als een roos in de wieg. Philips Philips Philips Philips snoerloze Philishave Philishave 120 S Philishave 1000 S Philishave 2000 S 62023 (Van een onzer verslaggeefsters) ROZENPLATEN gedrukt naar oude gravures, zijn momenteel bij zonder geliefd en hangen aan de wand, ook in het moderne inte rieur. Het zijn ouderwetse portretten van ouderwetse rozen, waarvan er nu bijna geen enkele meer gekweekt wordt. Zijn er dan geen kunst zinnige portretten van moderne rozen Bjj L. J. C. Boucher te 's-Gra- venhage en tegelijkertijd bij Ariel Press te Londen verscheen het prachtwerk THE ROSE TO-DAY. Achttien luistervolle levensgrote aquarellen van hedendaagse rozen, geschilderd door Johanna M. C. Prins, fraai gedrukt in zes en acht kleuren offset door K.G. Lohse te Frankfurt, worden voorafgegaan door een toelichting van Gerd Krüss- mann, Directeur van de Botanische Tuin te Dortmund en auteur vau talloze dendrologische werken. „Ik heb nu tien rozestruiken in mijn kleine tuin", zegt mevrouw Hans van Lansohot-Prins, „maar toen ik hieraan begon, had ik er niet een". Als meisje haalde zij de tekenacte NXI en leerde in die opleiding*tijd grondig de techniek van het aquarelleren. „Ik heb er altijd een voorliefde voor gehouden. Ik schilder ook met olieverf, maar dat werken met grote kwasten en veel verf, nee, de aquarel is intiemer". Zij trouwde jong, ging naar het buiten land en het huwelijk betekende voorlopig het einde van de kunstbeoefening, „AS huisvrouw-alleen is het misschien nog te doen, maar als er kinderen zijn moet Je er mee ophouden. Je probeert het nog. Je werkt een middag en het moet de vol gende dag doorgaan, maar dan schikt het niet. Je verscheurt de boeL Je stopt er mee tot de kinderen groter worden". Twaalf jaar woonde zij in Parijs, wilde nog wel eens gaan tekenen op de Grande Chaumière, beroemde Parijse academie, maar het haalde niets uit. Terug hier in het land, vestigde zij zich te Vught en keerde weer tot de oude liefde. „De kin deren hebben dat énig geaccepteerd". De jongste werd wel eens meegenomen als zij buiten ging schilderen, dan zat hij met een penseel en papier in het gras. „Ik voelde me nog altijd amateur of schoon ik wel eens wat verkocht. Maar ik besteedde er wel veel tijd aan, soms vier middagen in de week, dat ging van het huishouden af. Toen vond ik dat ik de liefhebberij reëel moest maken en dacht aan portretten, maar portret maakt me zenuwachtig. Je hebt altijd een andere kijk op de gelijkenis dan het model". En op dat ogenblik, de twee oudste kinderen verlieten het huis, de twee jongsten werden groter, noemde iemand met za kelijke relaties tot kwekers, Redouté en gaf haar de ra/id moderne rozen te aqua relleren. „We dachten nog helemaal niet aan een boek. Ik ging eens rondkijken bij be roeps- en amateurkwekers, mensen met rozentuinen. Er zijn zoveel mensen die van rozen honden, ze kennen ze als hun kinderen. Er bestaat ook een rozenver- eniging, de voorzitter hiervan gaf me een lijstje van moderne gangbare soor ten. Toen begon ik serieus en maakte twaalf aquarellen. Ik ging ermeer naar eer. botanicus. En die keurde ze bijna allemaal af. Een klap was het. Hij zag precies als er een doorntje niet goed zat!" Zulke rozeportretten moeten tegelijker tijd nauwkeurig zijn als in een catalogus, en poëtisch als kunstwerk. Het is bijna aan elkaar tegenstrijdig. Maar de botani cus keurde óek de roos af die alle schil ders het hoogst roemden. „Ik ben koppig van aard en het afkeu ren van die éne roos heeft mij laten door zetten". De volgende zending ging naar professor Venema van de Plantensystema tiek in Wageningen, een zeer kunstzinnig man. ,,Ik durfde niet zelf te gaan, het is of je je eigen kinderen komt presents en, ik had het niet verdragen als ze afge keurd waren. Maar hij vond ze mooi! Toen pas ging ik zelf naar Wageningen en daar in zijn rosarium mocht ik zomaar knippen! Als je er 's morgens vroeg bent, zie je ze opengaan, ik knipte ze in knop en in alle fosen, soms wel tien. Ik reed vroeg van huis en zorgde om 10 uur weer terug te zijn. Dan onmiddellijk aan het werk, wel tot 8 uur toe. Want bloemen veranderen. Soms houden ze zich niet goed, laten de kopjes hangen. Soms wordt een roos ineens vervelend, dan wilde ik er niets van maken. Maar de Ivory Fas hion keek mij op een morgen in die roze- tuin zo maar recht aan. Ik knipte hem en het portret is ineens goed gelukt. Hij staat zo in het boek. Hij kijkt me nog al tijd aan". Drie zomers is er voor dit boek ge werkt. Alleen in de rozentijd want de rozen die buiten groeien zijn vrijer, on regelmatiger, ook anders van blad, dan de kasroos. Ze zijn dichterlijker. „Kas- rozen staan op een lange steel, zo gelijk vormig „aan elkaar, allemaal keurig op- Het zijn vooral de gravures van Re douté, gemaakt ten tijde van het eerste Franse keizerrijk, die blijven bekoren omdat zij de poëzie van de roos weerge ven in een compositie die zo geschikt blijkt te zijn als wandversiering. Johan na Prins heeft in de geest van Redouté gewerkt door zich deze twee voorwaar den als taak te stellen. Als model nam zij echter de moderne roos, enkele van de geheel nieuwe soorten van onze tijd. Als techniek koos zij de aquarel, die poëtisch geen grenzen kent. Wie zich aan zulk een gespecialiseerde taak zet, moet wel een rosarium bezitten? Geaquarelleerd portret van de Ivory Fashion, een weelderig bloeien de, geurige roos, ivoorwit van kleur met oranje-gele tinten naar het hart toe. Een dankbare roos voor de tuin van da liefhebber.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1966 | | pagina 11