Verpleegsters-
droom
GEWILD ALS WANDVERSIERING
Johanna M. C. Prins portretteert
moderne rozen
De nieuwe
Philips Philishave 2000S
scheert u schoner,
sneller en soepeler
PHILIPS PHILISHAVE
The rose today
Schilderende
huisvrouw
Haringvangst begonnen
Donderdag 26 mei 1966DE v^RIJE ZEEUW pagina u
Patent op rozen
39,95 46,50 59,50 79,50
Nieuw zijn de fijn uitgeslepen cirkels in de verende
scheerhoofden van de Philishave 1000 S en 2000 S.
Daardoor perfect uitscheren, zonder dat de huid ook
maar iets te lijden heeft. En veel langer het
plezier van goed geschoren te zijn.
Nieuw is de Eurosteker (past in elk Europees stopcontact)
en de praktische stalen klapcassette voor het opbergen.
Nieuw is ook de uitschuif bare tondeuse van de
2000 S en het luxe spiraalsnoer. Nog nooit was scheren
tegelijk zo glad, zo snel en plezierig als met de
nieuwe Philips scheerapparaten.
'Rozen vandaag
DOOR LILIAN WOODWARD
66 slot)
De volgende ochtend klom ze
de stenen trap op naar de kade.
Ze was na een ontbijt in de sloep
naar Femosa gevaren. Bovenaan
op de laatste trede bleef ze even
stilstaan en wuifde naar de man
die haar gebracht had.
Bezorgd keek ze in het rond
voor een taxi, maar er stond al
leen een ezelwagentje in de hel
dere zonneschijn. Angstig keek
Janice op haar horloge en liep
toen op de koetsier af, die half-
slapend tegen de kademuur
stond,
„Kunt u me naar het vliegveld
brengen?" vroeg ze. „Ik heb
haast."
Hij zei niets, haalde alleen
maar zijn schouders op en klom
op de bok.
Janice aarzelde geen ogenblik.
Ze sprong achterin en wachtte
ongeduldig tot hij zijn onver
stoorbare ezeltje aan het lopen
kreeg. Even later gingen ze
kalmpjes in de richting van het
steile straatje dat de stad uit
voerde, in de richting van het
vliegveld.
David Blake was al vroeg aan
boord van het vliegtuig. Hij nam.
een zitplaats aan het middenpad.
Hij wilde de laatste minuten die
hij op het eiland was, niet ge
bruiken om uit te kijken naar
Patula waar zovele van zijn dro
men in rook waren opgegaan.
Toen de motoren daverend
begonnen te ronken, voelde hij
iets van opluchting. Het vlieg
tuig zou nu heel spoedig ver
trekken. Voor hem lag Londen,
en zijn werk. Er zou erg veel
voor hem te doen zijn. Genoeg
om hem moe te maken en hem
te doen vergeten wat had kun
nen zijn.
Achter zich hoorde hij de ste
wardess met iemand praten.
„Wilt u deze plaats hebben,
mevrouw? U boft dat u het
vliegtuig nog gehaald hebt. Een
minuut later en we zouden weg
geweest zijn."
„Ik wil graag nog een plaats
verder naar voren als dat kan."
De stem leek zoveel op die hij
wilde vergeten, dat David Blake
een steek door zijn hart voelde
gaan.
Er ging iemand naast hem zit
ten. Hij draaide zich om om te
kijken wie zijn reisgezelschap
was.
Zijn adem stokte toen hij Ja
nice in de lachende ogen keek.
„Janice!"
„We schijnen elkaar altijd in
vliegtuigen te ontmoeten," zei
ze glimlachend. „Ik hoop dat je
het niet erg vindt."
„Erg vindt!" Hij begreep er
helemaal niets van. „Maar... ik
snap het niet. Smailford... je zou
met hem naar Amerika gaan..."
Het vliegtuig taxide weg. Maar
geen van beiden had er erg in
dat ze op het punt stonden op te
stijgen,
„Ricky is om middernacht
naar Londen gevlogen," zei
Janice rustig. „We zijn als heel
goede vrienden uiteen gegaan."
„Maar jullie zouden trou
wen..."
„Hij was tot de conclusie ge
komen diat ik achteraf bekeken
toch niet het meisje voor hem
was. Weet je, hij besefte... dat
ik niet van hem hield."
Hij staarde voor zich uit. De
vliegmachine draaide de neus in
de wind. De motoren ronkten op
volle kracht toen het toestel 'd'e
startbaan afreed, daarbij de
snelheid iedere meter opvoerend.
Janice voelde hoe haar hand
gepakt werd. Ze keek opzij en
ontmoette Davids ogen. Hij zei
iets, maar ze kon het niet ver
staan boven het geronk van de
motoren uit.
„Ik versta het niet!"
Hij boog zich naar haar toe,
zodat zijn lippen dicht bij haar
wang kwamen.
„Wat ga je doen in Londen?"
„Ik denk dat ik naar 't zieken
huis terugga," zei ze, bijna
schreeuwend.
Hij schudde zijn hoofd. Hij
glimlachte warm.
„Er is in het St. Jacob Zieken
huis geen plaats voor ons bei
den..."
Ze fronste haar voorhoofd.
„Maar..." begon ze.
Hij drukte haar hand tegen
zijn lippen. Plotseling werd het
luide geronk van de motoren
minder. Ze waren los van de
aarde.
„Janice, ik heb al een hele
poos van je gehouden," zei hij
zacht, nu het stil geworden was.
„Zou je denken dat je het zie
kenhuis zou kunnen opgeven om
in plaats daarvan voor mij te
zorgen?"
Haar ogen vulden zich met
tranen. Tranen van geluk deze
keer. Het was dus niet allemaal
een droom geweest. Hij hield
echt van haar, zoals zij van hem.
Ze probeerde iets te zeggen,
maar de woorden' wilden niet ko
men.
Terwijl het vliegtuig steeds
hoger steeg boven de blauwe
Middellandse Zee, zaten ze daar
zwijgend, met harten zo licht als
de lucht die ze doorkliefden op
hun weg naar huis.
EINDE
Tachtig trawlers en negen drijf
netvissers uit de Nederlandse
vissershavens Vlaardingen,
Katwijk aan Zee, IJmuiden en
Scheveningen moeten nu, als
alles goed is, op de visgronden
zijn aangekomen. De visvangst
vindt plaats nabij de 56ste
breedtegraad. Woensdag in de
vroege morgenuren hebben
reeds twee trawlers de netten
uitgeworpen, echter zonder
resultaat. Er hangt mist, waar
door het zicht beperkt is tot
ruim een mijl, maar de „Mar-
garetha Sch. 307" voer onbe
kommerd door, daar zij uitge
rust is met radar. Zij kon een
topsnelheid behouden van 12
mijl. Om half elf gistermorgen
heeft de „Margaretha" haar
netten uitgeworpen. De eerste
trek is echter nog niet binnen.
Inmiddels is gistermorgen ook
het hospitaalkerkschip „De
Hoop" vertrokken uit Euro
poort. Dit schip zal de grootste
groep trawlers opzoeken en bij
deze groep in de buurt blijven
kruisen. Niet alleen medische
hulp is hier aan boord, zoals
een arts en een tandarts, maar
ook geestelijke hulp. Elke zon
dag is er een kerkdienst aan
boord, waartoe de zeelieden
per motorboot van hun schip
worden opgehaald.
SHERIFF JIM CLARK
TOCH VERSLAGEN
Sheriff Jim Clark, die vorig
jaar opzien baarde door de wijze
waarop hij een einde maakte aan
een demonstratie voor gelijke
burgerrechten in Alabama, heeft
zijn strijd voor herbenoeming als
kandidaat voor het ambt van
sheriff verloren. Een districts
rechtbank heeft dinsdag bepaald
dat de inhoud van zes stembus
sen uit negerkiesdistricten, wel
ke volgens Clark niet geldig wa
ren omdat de bussen niet af
doende waren bewaakt, toch
moet worden meegeteld.
Als gevolg van deze bepaling
heeft Wilson Baker, die bekend
staat als gematigd, 600 stemmen
meer dan Clark en twee andere
kandidaten. Wilson Baker is dus
nu democratisch kandidaat voor
het sheriff-ambt
Mevrouw Johanna M. C. van
Lansehot-Prins, die de glorieuze ro
zen schilderde voor het internationale
werk The rose to-day, o.a. uitgegeven
door L. J. C. Boucher, Den Haag.
gemaakte dames. De compositie van de
kasroos is ook moeilijker. Dat zie ik nog
altijd aan de Baccara, de enige kasroos
uit het boek. Ik heb telkens eerst een
schets gemaakt in aquarel, dan pas het
portret om de juiste compositie. De bo
tanische eisen van vorm en kleur werken
remmend, dat is de moeilijkheid".
Van de zesendertig beste portretten
werden er in overleg met uitgevers en
drukkers 18 gekozen, waarbij alleen nog
artistieke waarden telden. „En na toe
stemming van de uitvinders van de roos
natuurlijk. Jazeker, op rozen is een pa
tent. Ongevraagd mag je niets publice
ren. Als je een roos uitvindt mag nie
mand die zonder toestemming kweken.
De eerste kweker houdt levenslang pa
tent. Meilland in Cannes is een van de
allergrootsten en heeft talloze rozen ge
kweekt. Er staan er zes van in het boek
Jackson Perkins in Amerika is dok zo'n
belangrijke". En bladerend in het boek:
„Kijk, dit is de lilla roos, er bestaan er
maar drie, een mijlpaal in de rozenge-
schiedenis. Via de lila roos naar de blau
we. Daar wordt koortsachtig naar ge
zocht. Het zou bijvoorbeeld een slag zijn
voor Meilland als Jackson Perkins de
blauwe het eerst vond.
Dit is de eerste publicatie van Jo
hanna Prins, maar een glorieuze.
Losbladig of vast, teder of fel van
kleur, ligt elke roos als een juweel
op het blad van het boek. Ze wor
den ook als losse platen verkocht;
er is belangstelling voor een Duitse
uitgave. „Na dit boek ben ik heel
los gaan schilderen, plenzen water
en bijna onherkenbare bloemen
Uit-de-band na zoveel gebonden
heid.
Op de vleugel staan nog twee origine
len. Twee oorspronkelijke aquarellen uit
het boek. Waar zijn de anderen gebleven?
Verkocht. Twee aan Het Provinciaal Mu
seum in Den Bosch, twee aan Hunt Bo
tanical Library in Pittsburg, de rest aan
particulieren. „Staat er op het ogenblik
weer iets groots op stapel?" „Nee, op het
ogenblik heb ik mijn zoon met vrouw en
kind uit het buitenland over" En er ligt
zowaar een baby als een roos in de wieg.
Philips Philips Philips Philips
snoerloze Philishave Philishave 120 S Philishave 1000 S Philishave 2000 S
62023
(Van een onzer verslaggeefsters)
ROZENPLATEN gedrukt naar oude gravures, zijn momenteel bij
zonder geliefd en hangen aan de wand, ook in het moderne inte
rieur. Het zijn ouderwetse portretten van ouderwetse rozen, waarvan
er nu bijna geen enkele meer gekweekt wordt. Zijn er dan geen kunst
zinnige portretten van moderne rozen Bjj L. J. C. Boucher te 's-Gra-
venhage en tegelijkertijd bij Ariel Press te Londen verscheen het
prachtwerk THE ROSE TO-DAY. Achttien luistervolle levensgrote
aquarellen van hedendaagse rozen, geschilderd door Johanna M. C.
Prins, fraai gedrukt in zes en acht kleuren offset door K.G. Lohse te
Frankfurt, worden voorafgegaan door een toelichting van Gerd Krüss-
mann, Directeur van de Botanische Tuin te Dortmund en auteur vau
talloze dendrologische werken.
„Ik heb nu tien rozestruiken in mijn
kleine tuin", zegt mevrouw Hans van
Lansohot-Prins, „maar toen ik hieraan
begon, had ik er niet een".
Als meisje haalde zij de tekenacte NXI
en leerde in die opleiding*tijd grondig de
techniek van het aquarelleren. „Ik heb
er altijd een voorliefde voor gehouden.
Ik schilder ook met olieverf, maar dat
werken met grote kwasten en veel verf,
nee, de aquarel is intiemer".
Zij trouwde jong, ging naar het buiten
land en het huwelijk betekende voorlopig
het einde van de kunstbeoefening, „AS
huisvrouw-alleen is het misschien nog te
doen, maar als er kinderen zijn moet Je
er mee ophouden. Je probeert het nog.
Je werkt een middag en het moet de vol
gende dag doorgaan, maar dan schikt
het niet. Je verscheurt de boeL Je stopt
er mee tot de kinderen groter worden".
Twaalf jaar woonde zij in Parijs, wilde
nog wel eens gaan tekenen op de Grande
Chaumière, beroemde Parijse academie,
maar het haalde niets uit. Terug hier in
het land, vestigde zij zich te Vught en
keerde weer tot de oude liefde. „De kin
deren hebben dat énig geaccepteerd". De
jongste werd wel eens meegenomen als
zij buiten ging schilderen, dan zat hij met
een penseel en papier in het gras.
„Ik voelde me nog altijd amateur of
schoon ik wel eens wat verkocht. Maar ik
besteedde er wel veel tijd aan, soms vier
middagen in de week, dat ging van het
huishouden af. Toen vond ik dat ik de
liefhebberij reëel moest maken en dacht
aan portretten, maar portret maakt me
zenuwachtig. Je hebt altijd een andere
kijk op de gelijkenis dan het model". En
op dat ogenblik, de twee oudste kinderen
verlieten het huis, de twee jongsten
werden groter, noemde iemand met za
kelijke relaties tot kwekers, Redouté en
gaf haar de ra/id moderne rozen te aqua
relleren.
„We dachten nog helemaal niet aan een
boek. Ik ging eens rondkijken bij be
roeps- en amateurkwekers, mensen met
rozentuinen. Er zijn zoveel mensen die
van rozen honden, ze kennen ze als hun
kinderen. Er bestaat ook een rozenver-
eniging, de voorzitter hiervan gaf me
een lijstje van moderne gangbare soor
ten. Toen begon ik serieus en maakte
twaalf aquarellen. Ik ging ermeer naar
eer. botanicus. En die keurde ze bijna
allemaal af. Een klap was het. Hij zag
precies als er een doorntje niet goed zat!"
Zulke rozeportretten moeten tegelijker
tijd nauwkeurig zijn als in een catalogus,
en poëtisch als kunstwerk. Het is bijna
aan elkaar tegenstrijdig. Maar de botani
cus keurde óek de roos af die alle schil
ders het hoogst roemden.
„Ik ben koppig van aard en het afkeu
ren van die éne roos heeft mij laten door
zetten". De volgende zending ging naar
professor Venema van de Plantensystema
tiek in Wageningen, een zeer kunstzinnig
man. ,,Ik durfde niet zelf te gaan, het is
of je je eigen kinderen komt presents en,
ik had het niet verdragen als ze afge
keurd waren. Maar hij vond ze mooi!
Toen pas ging ik zelf naar Wageningen
en daar in zijn rosarium mocht ik zomaar
knippen! Als je er 's morgens vroeg bent,
zie je ze opengaan, ik knipte ze in knop
en in alle fosen, soms wel tien. Ik reed
vroeg van huis en zorgde om 10 uur weer
terug te zijn. Dan onmiddellijk aan het
werk, wel tot 8 uur toe. Want bloemen
veranderen. Soms houden ze zich niet
goed, laten de kopjes hangen. Soms wordt
een roos ineens vervelend, dan wilde ik
er niets van maken. Maar de Ivory Fas
hion keek mij op een morgen in die roze-
tuin zo maar recht aan. Ik knipte hem
en het portret is ineens goed gelukt. Hij
staat zo in het boek. Hij kijkt me nog al
tijd aan".
Drie zomers is er voor dit boek ge
werkt. Alleen in de rozentijd want de
rozen die buiten groeien zijn vrijer, on
regelmatiger, ook anders van blad, dan
de kasroos. Ze zijn dichterlijker. „Kas-
rozen staan op een lange steel, zo gelijk
vormig „aan elkaar, allemaal keurig op-
Het zijn vooral de gravures van Re
douté, gemaakt ten tijde van het eerste
Franse keizerrijk, die blijven bekoren
omdat zij de poëzie van de roos weerge
ven in een compositie die zo geschikt
blijkt te zijn als wandversiering. Johan
na Prins heeft in de geest van Redouté
gewerkt door zich deze twee voorwaar
den als taak te stellen. Als model nam
zij echter de moderne roos, enkele van
de geheel nieuwe soorten van onze tijd.
Als techniek koos zij de aquarel, die
poëtisch geen grenzen kent. Wie zich aan
zulk een gespecialiseerde taak zet, moet
wel een rosarium bezitten?
Geaquarelleerd portret van de
Ivory Fashion, een weelderig bloeien
de, geurige roos, ivoorwit van kleur
met oranje-gele tinten naar het hart
toe. Een dankbare roos voor de tuin
van da liefhebber.