EEN BASIS
IN ROME?
AMERIKA CONSERVEERT ZIJN
18de EEUWSE HISTORIE
GEEN WIJZIGING
ONGEHUWDENTARIEF
Door
P. G. VAN DEN BOSSE, Secretaris der Gemeente Axel
DE VRIJE ZEEUW
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiMHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiM
DE voornamelijk op de christen-democraten steunende regerin
gen hebben >in Italië minder dan gehoopt en aangekondigd werd,
waar kunnen maken van de opening naar links, van een speciaal
vooruitstrevender beleid. Een goede reden daarvoor was, dat de
steun in het parlement voor een dergelijk programma steeds wat
aan de krappe en weifelende kant bleef. Die steun moest komen
van de linkervleugel van de christen-democraten, van de soci
aal-democraten en voor het overige moest men dan maar hopen
op de niet in de regering vertegenwoordigde socialistische partij
van Nenni.
Deze partij nu heeft een congres gehouden dat al historisch werd
genoemd toen het aan de gang was. Die betiteling is terecht, zij
het dan dat men nog moet afwachten in welke zin het historie
maakt.
De hoop van Nenni is hij heeft dat in een grote rede kenbaar
gemaakt dat dit congres het keerpunt zal zijn dat een vooruit
strevend beleid op wat steviger basis mogelijk maakt. In principe
gaat de P. S. I. zijn langdurige en steeds onvruchtbaar gebleven
oppositie opgeven: de onafhankelijke socialist wil nu zelf deel
nemen aan een regering en dat wil dus ook zeggen mee richting
geven aan het beleid dat naar links moet openen.
40% VOOR VOLKSFRONT
voorlaatste kabinet. En dan mag
Nenni wel bogen op 59 van de
101 afgevaardigden in het cen
traal comité van de partij, vijf
tien daarvan zijn aanhangers
van Lombardo die weliswaar tot
Nenni's zienswijze bekeerd heet
te zijn, maar toch nog altijd niet
vrij is van scepsis ten aanzien
van bepaalde concessies die Nen
ni deed. Zo bijvoorbeeld zijn
aanvaarden van de N.A.V.O.
Binnenkort kunnen de onder
handelingen beginnen voor een
nieuwe regering die het huidige
overgangsbewind moet aflossen.
De P. S. I. stelt daarbij als voor
waarde dat ze niet langer mee
doet als voorstellen van de re
gering alleen maar door het par
lement komen als de uiterst
rechtse oppositiegroepen of de
communisten voorstemmen, dus
wanneer een deel der coalitie
genoten tegen stemt.
MET OPEN DEUR
vraagd de christen-democraten
hebben van oudsher te kampen
met allerlei vleugels en vleugel
tjes en ook zijn eigen groep is
niet zo'n homogeen geheel.
Maar al kan men nog wel zo
zijn twijfels hebben: dit is in
ieder geval al een historisch feit,
dat er eindelijk een goede kans
bestaat dat een Italiaanse rege
ring kan gaan steunen op een
parlementaire basis waarin de
scheuren niet al te zeer in het
oog lopen. Zoiets is lang geleden.
(Nadruk verboden.)
(Adv.)
NENNI heeft na lang manoe-
vreren zijn partij daar inderdaad
voor meegekregen. Maar niet
van ganser harte. Er is een gro
te groep van een veertig pro
cent, geleid door Vecchietti, die
Nenni's streven verfoeit. Die
wil de oude solidariteit van het
volksfront met de communisten
handhaven; waarschijnlijk deels
uit oudsocialistisch principe,
deels uit overweging dat het de
uiterst linksen goed ging: de
communisten wonnen bij de ver
kiezingen, Nenni's P. S. I. ver
loor, wellicht doordat zij zich zo
inschikkelijk toonde jegens het
DE P. S. I. houdt zich op die
manier een weg open om altijd
weer uit de coalitie te kunnen
treden. Maar het voornaamste
argument is, dat het vooruitstre
vende beleid alleen kan slagen
als het kan rekenen op voldoen
de steun. Een krachtig beleid is
niet mogelijk, aldus de redene
ring die niet van logica is ge
speend, als de indiener van een
wetsontwerp maar moet hopen
dat de oppositie vriendelijk ge
noeg zal zijn er zijn goedkeu
ring aan te hechten.
Nenni vraagt op die manier
een garantie dat alle regerings
partijen zich eensgezind en met
kracht achter de vooruitstre
vendheid van het kabinet zal
scharen.. Het lijkt wat veel ge-
De regering heeft ten aanzien
van de verhouding tussen ge
huwden en ongehuwden in de
loon- en inkomstenbelasting geen
voornemens, welke gericht zyn
op een wijziging. Bedacht moet
worden dat het ongehuwden-
tarief nog in het recente verleden
is verlaagd. Wat er van de vraag
of de verhouding van de tarieven
voor beide groepen in alle op
zichten juist is, in ieder geval
staat een verdere verlaging van
het ongehuwdentarief in priori
teit achter bij een afzwakking
van de steile progressie en een
verhoging van de belastingvrije
vo'et, zowel voor gehuwden als
voor ongehuwden.
Aldus deelt minister Wittevecn
in de memorie van antwoord op
de algemene financiële beschou
wingen mee.
„Levende musea"
scheppen de illusie het
verleden zelf te beleven.
(van onze correspondente)
New-York (P. P.) - Met de auto vijf uur van New-York en een
uur van Boston verwijderd ligt iets terzijde van de grote weg en
slechts over een voetpad en een brug bereikbaar het dorpje
Old-Sturbridge. Het telt ongeveer honderd inwoners en bestaat uit
een kerk, dertig huizen, een raadhuis en een molen. Maar de
duizenden, die het dagelijks met film- en fototoestellen bezoeken,
komen in een zeldzaam oord: sinds het jaar 1799 schijnt hier de
tijd te hebben stilgestaan.
De bezoekers, die hun auto's op
een reusachtig parkeerterrein in
de nabijheid hebben moeten ach
terlaten, verzamelen zich op het
dorpsplein, waar onder een linde
een gebaarde jongeman voor een
meisje zonder make-up oude lief
desliederen zingt; de shorts en
sporthemden volgen deze flirt
tussen wambuis en crinoline aan
dachtig.
Wie daarna een wandeling maakt
langs de oude huizen, waarvan de
deuren alle openstaan, ziet hier
iemand weven, daar een smid de
voorhamer zwaaien en nog iets
verder een oud vrouwtje was
kaarsen vervaardigen. En men
koopt het plaatselijke krantje, di
rect uit de hand van de redacteur,
die het geheel alleen schrijft, zet
en op een voorhistorische pers
drukt. Het heet „Massachussets
Spy" (de „Spion van Massachus
sets") en het verscheen reeds in
1799.
Schoenen uit in bed
Op de herberg prijken nog steeds
de oude opschriften, „Het is ver
boden met de schoenen aan naar
bed te gaan". Maar de prijs van
een overnachting, indertijd slechts
twintig cents, is inmiddels geste
gen tot veertig gulden Daarvoor
leeft men dan in een dorpsge
meenschap, die precies zo gekleed
is en werkt als de mensen in de
achttiende eeuw.
Het is moeilijk te geloven, maar
tien jaar geleden graasden op deze
plek nog de koeien. Het „oude
dorp" is in werkelijkheid pas
twaalf en een half jaar oud. Twee
rijke lieden uit de omgeving koch
ten in 1951 de grond, lieten oude
woningen in de wijde omgeving
afbreken en in Old-Sturbridge
weer opbouwen en richtten deze
in met meubelen en andere voor
werpen uit hun particuliere kunst
verzamelingen. Daarna trok men
de meesters van vrijwel uitgestor
ven ambachten aan.
Zo ontstond een werkzame dorps
gemeenschap, die leeft van de
verkoop van de produkten van
hun arbeid aan de bezoekers
toeristen, die een uitstapje in het
verleden maken. Grappige bij
komstigheid is, dat velen van de
ze Amerikaanse toeristen denken,
dat dit hun verleden is, maar van
het grootste deel van deze bezoe
kers leefden de voorvaderen in
1799 nog in Europa.
Méér levende musea.
In het gehele land stuit men te
genwoordig op dergelijke „leven
de" musea. En daar zij steeds de
historisch belangrijkste tijden van
hun landstreek vertegenwoordi
gen, kan men er bijna het gehele
verleden van Amerika in ont
moeten.
Uit de Noordamerikaanse „oud
heid" - dus de periode, waarin het
land nog een kolonie was - werd
in Virginia gedurende de laatste
jaren de meer dan 400 huizen om
vattende, tot de laatste deurknop
historisch ingerichte stad Wil
liamsburg samengesteld en met
het leven van 1760 gevuld. In het
noorden van de staat Vermont
vindt men het bergdorpje Weston
en aan de kust van Coonecticut,
de zeehaven Mystic, beelden uit
de jaren kort na de stichting van
de republiek - die men de Ame
rikaanse middeleeuwen zou kun
nen noemen.
De tijd van de heldensagen komt
voor Amerika pas na de middel
eeuwen en deze speelt zich af in
het westen, waar de pioniers,
boeren en woudlopers het wereld
deel ontsloten. Daar is, als lag het
nog steeds aan de rand van het
oerwoud, het dorp New-Salem ge
bouwd en zijn bewoners leven
precies zo als Cooper, Aymard en
Karl May het hebben beschre
ven - alleen de vijandige India
nen ontbreken. Nog verder naar
het westen hadden goudzoekers,
avonturiers en gokkers eens de
stad Virginia City gesticht en -
nadat de goudzegen teneinde
was - verlaten; nu heeft een New-
yorkse zakenman, die de kaviaar-
potten van de grote stad zat was,
het verlaten dorp gerestaureerd.
Men kan er, indien er het geld
voor wordt betaald, 24 uur per
dag het oude wilde westen bele
ven.
Ford vooraan.
In het Brandywine-dag tussen
Pennsylvania en Delaware roken
sinds 1958 de schoorstenen van
een dozijn oude fabrieken uit het
begin der negentiende eeuw, die,
nadat zij lang hadden leeg ge
staan, naar hier werden overge
bracht, om volgens de toen hoogst-
moderne methoden katoen, staal
en glas te gaan vervaardigen. En
de bezoekers bewonderen dit
ouderwetse fabrieksstadje als Ne
derlandse toeristen het slot Loe-
vestein.
„Geschiedenis is onzin", meende
eens Henry Ford en zijn uitlating
werd een gevleugeld woord. Maar
juist uit Fords nalatenschap is
1 enige jaren geleden het in de na-
Hoe merkwaardig het in onze ogen ook mag lijken, maar
dit is een beeld waarom Amerika ons benijdt. Een oude
ruïne uit de lang vervlogen middeleeuwen. Rijke Ameri
kanen schromen niet om zo'n kasteel in Europa te kopen,
steen voor steen te laten afbreken en op een mooie plaats
in de V.S. weer te laten opbouwen.
bijheid van Detroit gelegen mu
seumterrein Greenfield gefinan
cierd. Daar ziet men onder meer
het laboratorium, waarin Thomas
Edison zijn eerste gloeilamp con
strueerde, het gerechtsgebouw,
waarin de jonge Abraham Lincoln
als advocaat optrad, en het fiet-
senfabriekie, waarin de gebroe
ders Wright hun eerste vliegtuig
bouwden.
Enige jaren geleden heeft Ameri-
ka's oudste herberg, de in de om
geving van Boston gelegen „Old
Wayside Inn", die in 1680 werd
gebouwd en in 1955 door brand
werd vernield, zijn poorten weer
geopend; de kosten van de her
bouw, niet minder dan 2 miljoen
gulden, werden door de Ford-
Foundation betaald.
Het verleden leert voor morgen.
Hoe komt de Yankee er zo plot
seling toe, het verleden weer le
vend te maken? Het geschiedt
beslist niet, zo kan men vaststel
len, uit een verlangen naar de
„goede oude tijd". Veeleer moet
men het verschijnsel zien als een
poging om te demonstreren wat
Amerika sinds de dagen van zijn
stichting heeft bereikt. Steeds
weer worden de restauraties als
„educational" - de opvoeding die
nende - aangeprezen.
Niet uit sentimentaliteit blaast
men het verleden weer leven in,
maar met het doel om er de les
sen voor morgen uit te kunnen
trekken.
(Nadruk verboden)
VLUCHT
NAAR
TEHERAN
Een Convair van de Sabena met
vluchtnummer 663 rijdt langzaam naar
liet uiteinde van de startbaan van het
vliegveld van Zaventem. Het vliegtuig
heeft een vertraging van 25 minuten.
Niemand weet waarom.
Als de motoren worden losgelaten, is
Brussel snel uit het gezicht verdwenen.
De hoogte is 3500 meter en de snelheid
ruim 400 km per uur. Vriendelijke ste
wardessen serveren de lunch. De boord-
luidsprekers verschaffen zo nu en dan
enige gegevens. Luxemburg blijft on
zichtbaar, doch Straatsburg laat een
glimpje los. Na 1% uur komt Zürich in
het vizier. Deze stad baadt in het zon
licht. Om 12.20 uur heeft de Convair
haar plicht gedaan. De ruim 30 passa
giers gaan ieder hun weegs. Voor de
genen die verder moeten biedt het res
taurant van de Swissair een welkome
afwisseling. Er is daar van alles te krij
gen. Iedereen wisselt geld, om het daar
na weer uit te geven voor rookgerei,
dranken, tijdschriften, surprises, enz.
Om 13.30 uur begint vluchtnummer
374. Het is een imposante Caravelle
van de Swissair. De meer dan 100 zit
plaatsen zijn rijkelijk voldoende voor de
ruim 60 passagiers. Het vliegtuig heeft
4 straalmotoren. Ook dit vliegtuig gaat
langzaam naar het begin van de start
baan. Eenmaal daar aangekomen, staat
het even stil. Plotseling beginnen de
motoren te loeien. Een orkaan van hels
lawaai perst uit hun monden en met
duivels geweld schiet de Caravelle om
hoog. Na enkele seconden verdwijnt de
vertrouwde aarde onder de vleugels van
dit technisch wonder. Wat een verschil
met die propellerende Convair!
De riemen zijn vastgemaakt en nie
mand mag roken.
Als de verlichte waarschuwingen
„Fasten Seat Belt" en „No smoking"
weer uitgaan, komen er andere instruc
ties. „In geval van nood bevinden de
zwemvesten zich onder uw zetels. Lees
de handleiding. Krachtens internationale
voorschriften bent U er aan gehouden
hiervan kennis te nemen."
De „nieuwelingen" pakken gehoor
zaam de boekjes en gaan studeren. De
„veteranen" reageren niet. Een dame
uit Yemen, die kennelijk onder de eer
ste categorie valt, reageert evenmin. Zij
spreekt alleen haar moedertaal en staat
geheel buiten het onderwerp dat nu zo
actueel is. Trouwens, zij heeft heel wat
anders te doen. Ze verslindt haar vierde
pakje kauwgom met het doel haar
trommelvliezen weer in een normale
staat te krijgen. Ook andere passagiers
kampen met het trommelvlieseuvel, dat
zich openbaart bij luchtdrukverschillen.
Om 14.15 uur maakt de Caravelle een
tussenlanding in Genève. De gebruike
lijke pauze is snel om en te 14.45 uur
begint het vliegtuig aan de-lange route
naar Beiroeth in Libanon. De Mont-
Blanc laat haar mooiste gezicht zien.
De Caravelle stijgt tot bijna 12.000
meter. De luchtdruk wordt nu kunst
matig op peil gehouden. Mocht er een
technisch defect ontstaan, dan kunnen
de passagiers onmiddellijk grijpen naar
een zuurstofmasker, dat boven de zit
plaatsen achter een luik is aangebracht.
De snelheid bedraagt nu 960 km per
uur.
Italië, de Adriatische Zee en Grieken
land gaan vrijwel onzichtbaar voorbij.
De bedieningswagen rolt door de loop
gang. Het eten is goed, appetijtelijk en
uitgebreid.
De hoofdstad van het oude Attica,
Athene, blijft in nevelen gehuld, maar
de steward wordt onvoorwaardelijk ge
loofd als hij mededeelt, dat de naamge
note van de godin der wijsheid in de
grauwe diepte ter linkerzijde van het
vliegtuig ligt. Het is 17.00 uur.
De aarde lijkt ver weg. Een oceaan
an wolken bedekt de planeet. De sche
mering begint. Het kleurenspel is fas- j
cinerend. Duizende zonnestralen doen
een vertwijfelde poging licht te bren
gen in de aanstormende duisternis. De
Caravelle stoort zich aan niets, ook niet
als ze kletterende regenbuien doorklieft.
Op een gegeven moment wordt het
vliegtuig onrustig en trilt. Het duurt
maar enkele minuten, maar later her
haalt zich dit steeds. Het weertype is
voor de zoveelste keer gewijzigd.
Boven het oostelijk deel van de Mid
dellandse Zee ten zuiden van Turkije
zoekt de Caravelle haar weg naar het
vliegveld van Beiroeth. Een kwartier
lang duurt de daling. Eindelijk land in
zicht. Intelbare lichtpuntjes liggen daar
in de diepte. Als een bliksemstraal
schiet de Caravelle op de landingsbaan
af. Als ze stil staat, gaan alle passa
giers er uit. Het vliegtuig wordt inwen
dig geheel schoon gemaakt. De tanks
worden opnieuw gevuld. Het is 18.25
uur, doch de plaatselijke tijd is reeds
één uur later.
De refreshment-room is vol. Koop
lieden proberen hun waren aan de man
te brengen. Er zijn veel' soldaten. De
taalverwarring is compleet. Maar ieder
een behelpt zich en alles komt terecht.
Een Libanese dame in uniform regelt
de lopende zaken in het restaurant. Vier
keer wordt het vertreksein gegeven,
doch steeds loos alarm. Een stortvloed
van woorden daalt neer op het arme
kind, doch dit heeft geen enkele zin.
Vier keer op en neer in een overvolle
lift.
Om 19.31 uur vangt de laatste ronde
aan. In de duisternis. In de regen. Nog
éénmaal het imponerende startschot.
De Caravelle stijgt nog sneller dan in
Genève. De wetten van de zwaarte
kracht bewijzen hun bestaan. Het li
chaam wordt zwaar. Het is eenvoudig
onmogelijk in de paden te lopen. Trou
wens, het mag niet, iedereen zit vast-
geriemd, ook het personeel. Buiten
heerst een temperatuur van 16 graden
beneden het vriespunt, doch in de Cara
velle is het behagelijk warm.
De gehele bemanning is gewisseld,
ook de stewardessen. Nieuwe verver
singen worden aangeboden. Er zijn nu
minder passagiers aan boord, doch de
Yemenitische dame op leeftijd zit nog
altijd trouw in haar hoekje. Zij is nog
steeds druk bezig haar kauwprogramma
af te werken. Ze vraagt hoe laat het is.
Ze is slim, want ze wijst naar een hor
loge van een medereiziger. Iedereen
probeert haar duidelijk te maken hoe
laat het wel is, maar ze begrijpt er niets
van. Ze kan ook de klok niet lezen. Dan
maakt een nog slimmere passagier een
beweging met de hand onder zijn hoofd
en laat de ogen een slaapbeweging ma
ken. Nu is de Yeminitische tevreden:
ze begrijpt dat de nacht aanstaande is.
Om 21.15 uur maakt de stewardes be
kend, dat de daling een aanvang neemt.
Syrië en Irak zijn. al lang gepasseerd.
De daling gaat vlugger dan in Beiroeth.
Hier, in Iran, zijn er bergen, die een ge
leidelijke daling onmogelijk maken. De
stemmen vervagen. De snelle lucht
drukveranderingen veroorzaken een bij
zondere sensatie.
Daar komt een stad in het zicht. Van
uit de diepte groeten ontelbare licht-
stipjes de daverende Caravelle. Riemen
vast. Daar is Mehrabad, het vliegveld
van de hoofdstad van Iran. Om 21.20 uur
maken de wielen opnieuw contact met
moeder aarde. Nog één keer gieren de
motoren voor het afremmen. Trap en
bus staan gereed. De regen heeft opge
houden.
In het douanegebouw vinden de con
troles plaats. Om 22.00 uur is alles ge
beurd. Nu de horloges gelijk zetten. Het
is 23 oktober 1963, plaatselijke tijd 0.30
uur middernacht. Teheran, de miljoe
nenstad van het Midden-Oosten is nu
vlakbij.
A A A A A AA A A A A A A AA A A A A A A AA A A A A A A A
iiiii[iiii!iiniiinniiiiiiiiiiinffl!iiu!miiiiiiii[iiiiiaiiiiiNiiiiiniijniii!iiiii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimirin<int!mraiimira)ii>B«fflHMiiiiiiiiiiitaiiiL]!iiwiMMiiimiii!iii[iiiiHMi(iifliiniiii!iiiiiamitHMgB
■t
