De dollars rollen Spanje binnen
„In De Drie
Vrijheid van reizen in Rusland
Gemeenteraad van Oostburg
Het geschil tussen McCarthy
en het leger
Amerikaanse nota aan
Tsjecho-Slowakije
Westduitse communisten
gearresteerd
Radio-actieve regen op
Sydney
Britse tegenspraak op
beschuldiging van
Churchill
over conferentie
van Genève
McCarthy
De strijd tegen de Mau Mau
Georgia en de gerechtelijke
beslissing over apartheid
op scholen
Jordaanse beschuldiging
jegens Israël
Een rood tapijt, het bed van Elisabeth en geheime clausules
MT Ni~\ E MFtOOTTrrrS
NEDERLANDERS.
West-Duitse regering
wijzigt verklaring overSaar
In binnenland moeilijk - naar het buitenland practisch onmogelijk
Toen op Zondag 4 April om
half zeven 's morgens senor Ar
burua, de Spaanse minister van
Handel uit het speciale vliegtuig
stapte, dat hem van Madrid naar
Washington had gebracht, had
hy zeker niet gedacht op een zo
grandioze wijze te worden ont
vangen.
Het was de eerste keer in de
geschiedenis, dat een Spaans
minister een officieel bezoek
bracht aan Noord-Amerika.
Don Manuel Arburua werd
ontvangen met het volledige eer
betoon, voorbehouden aan staats
hoofden en bezoekers van konink
lijke bloede.
De Amerikaanse regering heeft
de buitenwereld willen laten zien,
dat er wel iets veranderd is in de
betrekkingen met Franco.
Met zichtbare voldoening zette
de minister zijn voet op het rode
tapijt, dat men voor het vlieg
tuig had uitgespreid. Maar zeker
nog meer tevreden was Leque-
rica, de Spaanse ambassadeur,
een der meest handige diploma
ten van het huidige Spanje. Van
1952 af heeft Lequerica onophou
delijk gewerkt aan de verbete
ring van de Spaans-Amerikaanse
betrekkingen. Hij was een der
promotors van het accoord tus
sen beide landen. Het is dus zeer
goed te begrijpen, dat deze telg
van de oudste Spaanse adel, zich
op 4 April vergenoegd in de han
den wreef en ondanks het diplo
matiek decorum glunder grin
nikte
Het was niet om de vele hoge
autoriteiten, die de Spaanse gast
op het vliegveld opwachtten,
maar veel meer om dat rode ta
pijt, het bewijs dat de regering
van Washington de afgezant van
Frankrijk, als een zeer belangrijk
personage beschouwde. Een
mooie beloning voor Lequerica's
werk. Amerika stelde prijs op
dit bezoek.
Het drieweekse verblijf van
senor Arburua kenmerkte zich
door vele kleine attenties, die
door de Spanjaarden zo zeer
worden gewaardeerd. De minis
ter logeerde te Washington in
het Blair House, een paleis, dat
alleen gebruikt wordt voor ko
ningen en staatshoofden.
Onlangs verbleven hier het
Griekse koningspaar en de Turk
se president. Toen Elisabeth van
Engeland, de huidige koningin,
als kroonprinses een bezoek
bracht aan de Verenigde Staten
logeerde ook zij te Blair House
en wel in dezelfde kamer. Zij
sliep in hetzelfde bed waarin nu
de Spaanse minister zich
's avonds ter ruste legde. Men
mag zich afvragen of senor Ar
burua niet van Gibraltar heeft
gedroomd.
Liever arm en geïsoleerd
Verleden jaar op 23 Septem
ber werd in de Spaanse hoofd
stad het Amerikaans-Spaans ver
drag ondertekend en iedereen
moest toegeven, dat Franco een
diplomatieke overwinning had
behaald. Maar ook de Verenigde
Staten tonen zich voldaan met
dit accoord, waarvan de voorbe
reiding meer dan twee jaar
vergde.
Door zijn ambassadeur Legue-
rica was Franco op de hoogte
van het Amerikaans verlangen
om vaste voet te krijgen in
Spanje. Generaal Franco is een
behendig diplomaat, die de kunst
verstaat om geduldig te kunnen
wachten en die een ingenomen
standpunt niet gauw loslaat. On
der geen enkele voorwaarde
wenste hij ook maar iets van de
Spaanse souvereiniteit prijs te
geven. Hij verkoos een arm en
geïsoleerd Spanje boven een
land, dat een deel van zijn on
afhankelijkheid mist. Van dit
beginsel week hij niet en Ame
rika gaf toe.
En zo werd in de herfst van '53
door de Amerikaanse ambassa
deur James Dunn en de Spaanse
minister van Buitenlandse Za
ken, Martin Artajo, in naam van
hun regeringen een accoord on
dertekend, dat voor Spanje het
begin werd van een nieuwe toe
komst.
Amerika heeft aan Tsjecho-
Slowakije een nota gezonden,
waarin het zegt, dat de Ameri
kaanse regering niet tussenbei
de kan komen als een particu
liere instelling propagandabal-
lons naar Tsjecho-Slowakije
laat zweven. Zij kon particulie
re Amerikaanse burgers niet
verbieden zich met andere vol
ken in verbinding te stellen. De
Amerikaanse regering geeft
Tsjecho-Slowakije de raad om
de grenzen open te stellen „op
dat dergelijke ballons niet meer
nodig zijn".
De nota vormt een antwoord
op een Tsjechoslowaakse klacht
tegen het zenden van propa-
gandaballons door het „comité
voor de kruistocht voor de vrij
heid".
Spaans eigendom.
In die overeenkomst is na
tuurlijk sprake van de verdedi
ging van Europa. Vliegvelden en
havens kunnen door Amerika
worden aangelegd en gebruikt;
echter steeds onder Spaans toe
zicht. Het Amerikaans personeel
mag buiten de diensturen in het
openbaar geen uniform dragen.
Alle installaties worden Spaans
eigendom. Verder ontvangt Span
je moderne wapens, vliegtuigen
en schepen.
Heel belangrijk zijn de vele
millioenen dollars, bestemd voor
de Spaanse economie. Hoe dit
geld verdeeld wordt, willen wij
u nader uitleggen. De economi
sche hulp voor het fiscale jaar
1953/1954 vertegenwoordigt 85
millioen dollar. Van deze som
zijn 30 millioen 850 duizend dol
lar voor de aankoop van grond
stoffen (kolen, koper, aluminium
en hoofdzakelijk katoen).
Vijf millioen dollar zullen die
nen om het wegennet te verbete
ren. De toeristen, die Spanje per
auto bezochten, weten dat dit
dringend nodig was. De spoor
wegen ontvangen 11 millioen dol
lars. Wanneer men weet, dat de
gemiddelde treinsnelheid in
Spanje 25 km per uur is en dat
geen trein, de luxe Talgo uitge
zonderd, sneller rijdt dan 60 km
in verband met de slechte toe
stand van het materiaal, dan be
grijpt men ook, dat deze dollars
zeer welkom zijn!
Meer stroom en kolen.
12.500.000 dollars dienen om de
electriciteitsvoorziening uit te
breiden. Spanje bezit slechts 10
regelmatig werkende termische
kracht'stations. De andere elec-
trische fabrieken zijn hydrau
lisch, maar in het ene geval ont
breken er kolen, in het andere
zijn er niet genoeg waterreser
voirs of stuwdammen. Tot Fe
bruari was er nog een electrici-
teitsrestrictie van drie dagen
per week.
Voor 4 millioen dollar komen
er machines voor de cement-
fabricatie, voor 8 millioen pro
ducten voor de ijzerindustrie. De
nieuwe uitrusting, welke de
kolenmijnen hard nodig hebben,
mag 2% millioen kosten. Er be
staan in Spanje nog veel mijnen
met rijke kolenlagen, die door
het gebrek aan moderne machi
nes niet geëxploiteerd worden.
In sommige streken liggen de
kolen zo dicht bij de aardopper
vlakte, dat men slechts een die
pe kuil behoeft te graven, om
het zwarte goud te bereiken. Er
zijn mijntjes in het bezit van
families, waar al de leden mee
werken. Des morgens wordt
vader plus de zoons met een
touw in de kuil neergelaten. De
losgeharkte kolen trekt men in
kleine mandjes naar boven,
waar zij door de rest van het
huisgezin worden gesorteerd
De landbouw krijgt 8.450.000
dollars. Voor dit bedrag stuurt
Uncle Sam tractoren en moder
ne werktuigen. Het peil van de
landbouw zal nu wel verhogen,
want vele boeren bewerken nog
hun land met primitieve houten
ploegen.
Geheime clausules.
Het is merkwaardig, dat de
wapenindustrie en de fabrieken,
die voor het leger werken,
slechts 1 millioen dollar ontvan
gen en dat de burgerluchtvaart
niet meer ontvangt dan 700.000
dollars. Die laatste twee cijfers
zijn belachelijk in verhouding tot
de Spaanse behoeften. De Ame
rikanen weten dit zeer zeker ook
en het is derhalve zo goed als
zeker, dat het Amerikaans-
Spaans accoord enkele geheime
clausules bevat.
De reis van senor Arbqrua, di
rect gevolgd door die van de
minister van luchtmacht, gene
raal Gallarza, houdt zeker ver
band met die onbekende over
eenkomsten.
Arburua verklaarde, dat hij
naar Amerika ging, niet om te
bedelen, maar om de vriend
schapsbetrekkingen te verstevi
gen en om nieuwe zakenrelaties
aan te knopen.
Maar welk soort zaken kunnen
de Spanjaarden doen met de
Amerikanen? Veel bijzonders
heeft Spanje aan Amerika niet
te verkopen. In elk geval kunnen
die enkele producten het lange
oponthoud van de minister niet
rechtvaardigen, noch zijn ont
vangst op het rode tapijt en zijn
koninklijke huisvestig.
Achter die reis van twee
Spaanse vertegenwoordigers zit
iets anders. Het is heel waar
schijnlijk, dat men de ware oor
zaak slechts te weten zal komen
bij het uitbreken van een Rus-
sisch-Amerikaans conflict.
De Westduitse politie heeft in
het afgelopen weekeinde op last
van de openbare aanklager van
het opperste gerechtshof te
Karlsruhe 5 vooraanstaande le
den van de Westduitse commu
nistische partij aangehouden,
aldus is officieel in Frankfort
bekendgemaakt.
Zij worden verdacht van ver
raderlijke handelingen, aange
zien de leider van de Westduitse
communistische partij, Max
Reimanri^qvoor herstel van een
ernstige/jgiekte in een sanato
rium im O.-Duitsland of de
Sowjet-Unie verblijft, bestaat 't
feitelijke partijbestuur nog uit
Heinz Renner en Josef Led-
wohn.
(De gearresteerden zijn: Wal
ter FischJ voormalig afgevaar
digde in 'de Westduitse bonds
dag, Frit^ Rische, eveneens een
voormalige bondsafgevaardigde,
Richard j,Scheringer en Karl'
Zemke, beiden lid van het par
tijbestuur en Christl Zellner 'n
leidende functionaris
partij in Beieren.
In Sydney is radio-actieve re
gen gevallen, waarschijnlijk als
gevolg van de Amerikaanse wa-
terstofbomproeven in de Stille
Oceaan. De waargenomen hoe
veelheid radio-activiteit in het
regenwater was echter niet ge
vaarlijk.
Ook na de Britse atoomproe-
ven in Montebello was indertijd
radio-activiteit boven Sydney
gemeten.
van de
De
ston
TH. STOLS.
Regeringspolitiek ongewijzigd.
Britse premier, sir Win-
Churchill, heelt in ant
woord op vragen over de confe
rentie van Genève en een ver
drag voor Zuid-Oost-Azië, in
het Lagerhuis verklaard dat de
politiek van de regering onge
wijzigd blijft.
„Het Huis kan van mij niet
verwachten, dat ik thans nog
meer zeg".
De Britse regering streeft te
Genève naar een vruchtbaar re
sultaat in samenwerking mei
haar bondgenoten en „natuur
lijk met de Ver. Staten, waar
mee wij zulke kostbare banden
onderhouden".
Churchill herhaalde, dat de
besprekingen van de stafofficie
ren van Frankrijk, Engeland, de
Ver. Staten, Australië en Nieu,.
Zeeland, die te Washington zui
len worden gehouden, betrek
king zullen hebben op practi-
sche kwesties van onmiddellijk
belang en niets uitstaande heb
ben met de organisatie van een
verdrag voor Zuid-Oost-Azië,
waarvan de uitvoering aan
zienlijk veel tijd zou vergen. De
staf-besprekingen brengen geen
enkele verplichting van de zij
de der betrokken mogendheden
met zich mee, aldus de pre
mier.
De Britse regering heeft de
beschuldiging van senator Mc
Carthy, dat Engeland voorne
mens zou zijn wapens naar
communistisch China te ver
schepen, tegengesproken.
De parlementaire staatssecre
taris van Defensie, Nigel Birch,
verklaarde in het Lagerhuis, dat
het weliswaar de politiek der
regering is de uitvoer van con
ventionele wapens naar landen
van het gemenebest en andere
bevriende staten toe te staan,
maar dat er een verbod rust op
de verkoop van wapens van alle
typen naar het Sowjet-blok en
China.
De raad der gemeente Oost
burg vergaderde Maandagavond
in openbare zitting onder voor
zitterschap van burgemeester mr
K. Hoekzema.
Blijkens een schrijven van de
minister van Wederopbouw en
Volkshuisvesting heeft deze geen
aanleiding gevonden op het des
betreffend verzoek van de zijde
van de raad de percentages van
de huurverhoging voor Oostburg
te verlagen, zodat de bij de wet
geregelde percentages volledig
toegepast dienen te worden.
Naar aanleiding van het schrij
ven van mej. J. J. van Houte de
naam van Burg. Van Houtestraat
aan een andere straat te verbin
den dan thans werd z.h.s. afge
wezen.
Voor kennisgeving werd aange
nomen het schrijven van de ge
meente Sas van Gent inzake de
toepassing van de Winkelslui
tingswet 1951, aangezien in Oost
burg een regeling tot stand is ge
komen welke door velen is aan
vaard. Er bestaat geen behoefte
hierin wijziging te brengen.
Tot lid van het college van cu
ratoren van de gymnasiale afde
ling van het Koningin Wilhelmi-
nalyceum werd met algemene
stemmen ds Th. Rienks, geref.
predikant, gekozen.
De bespreking over de benoe
ming van een plantsoenarbeider
werd met gesloten deuren ge
voerd. Na het weer openbaar
worden der vergadering werd uit
een voordracht van drie met tien
stemmen en 1 blanco no 1 der
De Amerikaanse minister van
het leger, Stevens, en senator
McCarthy zijn vrijwel onmiddel
lijk slaags geraakt, toen het on
derzoek naar het geschil tussen
het leger en de senator na een
week onderbreking werd hervat.
Toen Stevens langdurig onder
vraagd werd over de beschuldi
gingen van het leger, dat McCar
thy en zijn medewerker Cohn
gepoogd hebben voor hun collega
Schine een voorkeursbehandeling
in het leger te verkrijgen, ver
klaarde hij herhaaldelijk, dat hij
verantwoordelijk was voor het
indienen van de beschuldigingen.
Toen hij glimlachte, zei McCar
thy, dat dit geen zaak om te
lachen was. „U kunt niemand
dekken door de verantwoorde
lijkheid op u te nemen", aldus
de senator. „Hier behoeft nie
mand te worden gedekt", ant
woordde Stevens boos.
De behandeling van de zaak
was een week opgeschort naar
aanleiding van Eisenhowers ver
bod om iets los te laten over een
bespreking tussen vooraanstaan
de functionarissen op 21 Januari.
McCarthy heeft als zijn mening
te kennen gegeven, dat op deze
bijeenkomst de beschuldigingen
van het leger tegen hem waren
„bekokstoofd".
Volgens inlichtingen, welke aan
de pers zijn verstrekt door
iemand uit de omgeving van
McCarthy, zou vice-president
Nixon niet vreemd zijn aan het
aan het rollen brengen van de
zaak tussen het leger en de sena
tor.
De Westduitse regering heeft
Dinsdag haar verklaring, in het
weekeinde over de Saarbespre-
kingen afgelegd, gewijzigd.
Zij had eerst gezegd, dat West-
Duitsland en Frankrijk te
Straatsburg „volledige overeen
stemming" hadden bereikt over
de beginselen van een Europees
statuut voor het Saargebied.
Thans werd verklaard, dat de
bijzonderheden van de voorgeno
men verklaring over de beginse
len nog niet geregeld zijn.
Er waren te Straatsburg vor
deringen gemaakt, welke de hoop
wettigen, dat er spoedig overeen
stemming zal worden bereikt.
door
PIKE NORTON WILL'S
14)
(Nadruk verboden).
Het Britse hoofdkwartier in
Oost-Afrika meldt, dat vorige
week 124 leden van de Mau Mau
zijn gedood. Aan eigen kant
vi -'->n 5 doden en 8 gewonden
en onder de burgerbevolking 23
doden en 1 gewonde.
Kwaad was ze weggegaan, hem
toesnauwend, dat zij toch wilde
gaan. Als hij niet meewilde, dan
maar alleen. Maar gaan zou ze!
Toch zat er pit in dat meisje
moest hij toegeven. Ze durfde!
Wrevelig wierp hij de gedachte,
dat hij misschien te conservatief
was, van zich af. Niemand zou
zoiets toch zeker goedkeuren of
aan meewerken?
Hij drukte zijn sigaret uit in
een bloempot zijn hospita had
daar een verschrikkelijke hekel
aan, maar dat kon hem op dat
moment niet schelen en liet
zich in een fauteuil vallen. Bob
kwam kwispelstaartend naar
hem toe, maar met een snauw
stuurde hij het beest terug naar
zijn mand. Bob droop af, stiekum
omglurend of zijn baas dat nu
wel meende. Peter zag het niet
eens. Wat zou Milly nu uitvoe
ren? Ze had durf genoeg om
haar voornemen zonder hem uit
te voeren. Daar had ze trouwens
ook mee gedreigd.
Korzelig stond hij weer op,
nam een nieuwe cigaret en wierp
die enkele ogenblikken weer
weg.
Uit onverschilligheid zette hij
zijn hoed scheef op zijn hoofd en
liep de straat op. Verbluft keek
Bob hem na. Het gebeurde niet
vaak, dat de baas hem niet mee
nam. Zuchtend liet het beest zijn
kop op het kussen vallen en
jankte zachtjes.
Peter liep intussen met snelle
passen in de richting van Ro
bert's huis, dat een paar straten
van het zijne verwijderd lag.
Toen hij Milly's kamer passeer
de keek hij tersluiks even naar
boven. Zou ze thuis zijn? Hij zag
geen licht branden en vervolgde
toen zijn weg. Bij Robert wacht
te hem een nieuwe teleurstelling.
Diens hospita vertelde hem, dat
hij niet aanwezig was.
Peter onderdrukte een lelijk
woord en liep uit verveling naar
de binnenstad. De drukke Kal-
verstraat en Dam bevielen hem
echter ook niet en hij slenterde
verder naar een rustiger oord.
Hij keek even op, toen hij een
café voorbij ging, waaruit de
snerpende klanten van een der
derangs dansorkest hem toe
waaiden.
Louter uit baloorigheid stapte
hij er naar binnen. In een rustige
hoek vond hij een nog onbezet
De gouverneur van de Ameri
kaanse staat Georgia, heeft Zon
dag in een vraaggesprek over de
radio gezegd, dat „verscheidene
divisies van het leger nodig zou
den zijn om toezicht te houden
op elk schoolgebouw in Georgia
en dat deze dan nog niet de
scholen zouden kunnen dwingen
de uitspraak van het hoogge
rechtshof, die apartheid op scho
len verbiedt, ten uitvoer te bren
gen".
De procureur-generaal van
Georgia zeide in hetzelfde pro
gramma, dat de beslissing van
het hooggerechtshof de weg
opent voor een aanval op de wet
ten van Georgia, die huwelijken
tussen blanken en negers verbie
den. „Wanneer kan worden aan
getoond, dat negers aan een min
derwaardigheidscomplex lijden,
omdat zij niet met blanken kun
nen trouwen, zou het hof vol
gens dezelfde redenering deze
wetten ongeldig moeten verkla
ren," aldus de procureur-gene
raal.
tafeltje en bestelde bij de toe
schietende kellner een borrel.
Verveeld keek hij de zaal eens
rond. Schuin tegenover hem pro
duceerde een dansorkest een se
rie onsamenhangende klanten,
waarop een grote groep mensen
dansten en te oordelen naar
hun gezichtuitdrukking zich
nog schenen te amuseren ook.
Peter mocht op zijn tijd graag
een stukje dansmuziek horen,
maar hij was er vanavond niet
voor in de stemming.
De zaal bood verder dezelfde
aanblik als iedere andere. Groep
jes mensen, die praatten, lachten
en dronken. Een paar tafeltjes
verder lachte een juffrouw erg
vriendelijk tegen hem. „Hmm"
zei Peter tegen zichzelf en keek
de andere kant uit.
Plotseling werd zijn oog ge
trokken door een bekend figuur
tje. Wie was dat? Waar had hij
zo'n meisje meer gezien? Er
rees reeds een bang voorgevoel.
Blond haar, slank, en een een
voudig toiletje. Toen het meisje
even haar gezicht naar haar met
gezel toekeerde, zag hij het. Er
was geen twijfel mogelijk! Het
was Milly! Wat deed zij nu hier
en in wiens gezelschap was zij.
Hij spande zich in om het ge
zicht van de man naast haar te
zien. Door de grote afstand en de
dichte rook, kon hij hem echter
niet goed opnemen. Het was
geen bekende van hem, dat zag
hij wel. Een jaloers gevoel be
kroop hem. Wie voor de drom
mel was dat?
Ze stonden nu op en liepen
naar de dansvloer. Milly scheen
zich uitstekend te amuseren en
VAN DEZE 1000 NEDER
LANDERS
[bezitten pr ca .18
een pprsonenauto
-bezitten er ca
450een flets
komen binnen I
jddr ca 9 Huwelijken
..zullener binnen I
Iddr ca mensen
sterven
zullen er binnen I
Iddr ca 2 2 baby's
worden geboren
zgner caoïdie
?0iaar of ouderzijn'
zijnercaJiOdie
0 -K jaar zin
aanbeveling, D. Harmsen uit
Veenendaai, benoemd.
Z.h.s. ging de raad er toe over
enkele stroken grond langs de
weg Oostburg—Waterlandkerkje
te verkopen.
Goedgunstig werd door de
raad beschikt op het verzoek van
de heer P. J. de Milliano en de
lam. Le Nobel om een gedeelte
van het z.g. Zuidstraatpad aan
het openbare verkeer te onttrek
ken.
Voorts werd besloten, teneinde
industriële vestiging in de ge
meente mogelijk te maken, de
oude Ambachtschool aan te ko
pen voor 7.000.
Z.h.s. trad de gemeente Oost
burg toe als lid der Stichting
Zeeuwse Muziekschool.
Tijdens de rondvraag infor
meerde de heer Schippers
(PvdA) naar de stand van zaken
bij de plannen tot oprichting van
een z.g. cultureel centrum in de
gemeente.
Deze plan jn zijn nog m voor
bereiding. i-ijT is reeds contact ge
weest met de adviescommissie.
Voorts wees spr. op het feit,
dat gedurende geruime tijd wo
ningen in de Finlandwijk leeg
staan. Spr. vond dit, gezien de
woningnood, niet verantwoord.
Inderdaad, aldus de voorzitter,
is dit voorgekomen, buiten de
schuld van B. w. om, die er
steeds naar streven de woningen
zo spoedig mogelijk te doen be
zetten.
Voorts bracht de heer W. de
Coene (KVP) de noodzaak van
het aanbrengen van een eenvou
dig kleedlokaal voor het gymna
stiekonderwijs nogmaals onder
de aandacht.
De heer A. M. de Schot infor
meerde naar het instellen van de
commissie welke de aanleg van
speelplaatsen in de gemeente in
studie zal nemen. Z.i. is het thans
de hoogste tijd dat wordt over
wogen op welke wijze de kinde
ren van de straat gehouden kun
nen worden.
Jordanië heeft Israël beschul
digd van het verwekken van een
nieuw grensincident, waarbij
een Israëlische soldaat werd
gedood.
In een tirade tegen de Weste
lijke mogendheden ging het
dagblad „Trud", het orgaan van
de Sowjet-vakverenigingen, on
langs heftig te keer tegen de
genen, die durfden beweren, dat
er een IJzeren Gordijn bestond.
„De volkeren zien zelf, dat er
geen IJzeren Gordijn bestaat in
de U.S.S.R., waar buitenlandse
gasten vrij kunnen reizen, ste
den bezoeken en de mensen le
ren kennen", aldus de schrijver
van het artikel. Bovendien zo
voegde hij er bij, ontvangen de
Russen de bezoekers niet alleen
graag en zeer gastvrij, maar zij
reizen zelf ook naar landen, die
be~eid zijn hen te ontvangen.
Het heeft geen zin, dergelij-
kingen te maken tussen de U.S.
S.R. en andere landen, wanneer
wij het er niet over eens zijn,
wat onder „vrijheid van reizen"
verstaan wordt. Wij bedoelen
hiermede, dat wij naar het sta
tion kunnen gaan om een kaar
tje te kopen; gemakkelijk en
vlug een paspoort een eventueel
een visum kunnen krijgen; op
een trein kunnen stappen en zo
ver kunnen gaan, als onze por-
temonnaie dit toelaat; zonder
lachte veel. Onwillekeurig moest
Peter denken aan die avond op
het Leidseplein. Het viel niet te
ontkennen, dat hij zich toen geen
minuut verveeld had. Korzelig
wendde hij zijn blikken af maar
telkens betrapte hij zich er op,
dat hij weer hun kant uitkeek.
„Verdraaid" dacht hij. „Ik zal
haar eens wat anders laten zien."
Snel keek hij om zich heen naar
een meisje, dat hij ten dans kon
vragen. Die juffrouw, daar
Nee, die had net al zo vriendelijk
tegen hem gelachen. Liever niet.
Aha, dat meisje daar was wel
geschikt.
Hij stond op en begaf zich naar
een tafeltje, waar een meisje al
leen triest voor zich uit zat te
staren. Hij ging nu iets doen,
wat hij in andere omstandighe
den nooit gedurfd zou hebben.
Er was echter geen spoor van
verlegenheid bij hem te bemer
ken toen hij met een volmaakte
buiging 't meisje ten dans vroeg.
Met iets van verwondering in
haar blik knikte ze ja en Peter
begeleidde haar trots naar de
dansvloer.
Het orkest speelde nu een fox
trot en Peter die zijn best
deed om zo goed mogelijk voor
de dag te komen was daar
dankbaar voor. Hij wierp een
snelle blik om zich heen en zag*
tot zijn genoegen, dat Millij ook
nog aan het dansen was. Hij ma
noeuvreerde zo, dat hij vlak bij
haar in de buurt kwam en hij
haar gezicht in het oog kon hou
den.
(Wordt vervolgd).
sh!o
moeite een plaats kuhnëfi'"bë
machtigen; het met nodig'is' om
de politie te verwittigen, dat
men op reis gaat en waarheen;
dat wij vrij zijn om elk moment
onze plannen te veranderen
zonder daarvoor toestemming te
moeten vragen; en dat wij met
iedereen, die wij ontmoeten,
goede maatjes kunnen worden
en vrij over alles praten.
Zo is het in het grootste ge
deelte van de wereld, doch niet
in de U.S.S.R. Hier moedigt men
immers bezoekers allerminst
aan en belet hen vrij te spreken
of vrij overal heen te gaan,
waar men wil .wanneer men
aankomt.
Bovendien gaat Rusland het
vrij reizen van zijn eigen be
volking tegen en slechts aan 'n
enkeling is het toegestaan, om
buiten het IJzeren Gordijn te
reizen.
De „Trud" gaat er in zijn ar
tikel prat op, dat in 1952, 115
delegaties de Sowjet-Unie be
zochten, doch de leden van zul
ke delegaties werden mei zorg
uitgekozen en aller i zij, die of
ficieel door de U.S.S.R. uitgeno
digd worden, mogen Rusland
binnenkomen. Er bestaat een
toeristenverkeer zoals bij ande
re landen. Wanneer wij 30 als
het gemiddelde aantal leden van
de delgaties nemen wat aan
de hoge kant is dan zou dit
betekenen, dat nog geen 4000
buitenlanders in 1952 Rusland
hebben mog^n bezoeken.
De Russen zelf mogen niet
naar het buitenland reizen, be
halve als lid van een officiële
missie. De „Trud" pocht er op,
dat er tussen Juli 1949 en Octo
ber 1953 niet minder dan 222
delegaties naar het buitenland
gezonden zijn. Het werkelijke
aantal inwoners van de Sowjet-
Unie, dat het land mag verla
ten, is gemiddeld 2000 per jaar.
Wanneer wij hierbij aanteke
nen, dat het aantal Amerika
nen, dat jaarlijks Engeland be
zoekt, 130.000 is en bijv. uit zo'n
klein land als België in 1951
46.0000 mensen naar Engeland
kwamen, 23 maal zoveel als
er Russen toestemming kregen,
om naar 22 landen te reizen
dan is er toch iets niet in orde
met deze „vrijheid om te reizen"
van de Russen.
REIZEN IS NIET ZO EEN
VOUDIG. ALS U DENKT.
Het komt op het ogenblik
practisch niet voor, dat reizi
gers individueel de Sowjet-Unie
bezoeken. Slechts in enkele spe
ciale gevallen worden hiervoor
visa verstrekt, en zelfs wanneer
men weer het normale toeris
tenverkeer zou hervatten, dan
zouden er toch zoveel hinderpa-
lUMtt
i qfnnfTQÜlQQh flSiOffV
len zijn, dat een reis naar Kugj
land Dijna onmogelijk wisxcLHet
grootste oostakel vormt wel het
reusachtige koersverschil, waar
door zeiis rijke mensen er niet
aan Kunnen denken, om een
tijdje in uit land te vertoeven.
Dan is er net georek aan per
soonlijk contact met de Russen,
die maar al te goed weten, welk
risico zij lopen, als zij te vrien
delijk tegen de buitenlanders
zijn. Veroer is er nog de moei-
lijKheid om onderdak te krijgen
en om spoorkaartjes te bemach
tigen en de talrijke beperkingen,
waaraan de reizigers onderwor
pen zijn, wanneer ze andere de
len van Rusland willen bezoe
ken.
Sinds 1941 bestaan er zeer
strenge beperkingen voor de be
zoekers van de Sowjet-Unie en
voor de diplomaten, die er wo
nen. Deze werden in Juni 1953
slechts gedeeltelijk gewijzigd.
Tot dat tijdstip was reizen
practisch onmogelijk. Doen,
zelfs na de verzachtende maat
regelen van Juni blijven nog
tairijke gebieden en steden voor
buitenlanders gesloten. Hiero».
der vallen o.a. net industriege
bied van de Geral, de belang
rijke steden langs ds Trans-
Siberische spoorweg, de Balti-
sche republieken, d* Westelijke
delen van de Ooiitine '.vroeger
van Polen- «u het grootste ge
deelte van Ue Pair lls-he kust
gebied.
De vrijhïid van reizen voor de
bevonusis van oowjet-Rusiend
bestaat slechts in de verbeel
ding van dn schrijver r&n het
artikel in de „Truu". Men heeft
zeiis eer. paspoort nodig, orn in
Rusland z«lf te reizen en wan
neer men, hoe kort ook, zijn
eigen adte* wil verlaten, moet
men hiervan aangifte doen bij
de politie van zijn eigen district
en aan het- distriet, waarheen
men werut te gaan.
Bovendien zijn de moeilijkhe
den om op de plaats van be
stemming te komen, zo groot,
dat'iemand de iezt om te reizea
wel vergaat; in ieder geval
komt de gewone werkman, wan
neer hij een treinkaartje wil
hebben, pas op de laatste plaats
te s+ an op de lijst van degenen,
die voorrang hebben. Vaak moet
hij meer dan een week wachten,
voordat hij er één bemachtigt.
En de overvolle, bonkende trei
nen, de slechte acomodatie, de
verwarring en :"e andere onge
makken van een treinreis in
Rusland maken wel, dat de
meeste mensen maar liever
thuis blijven.
Het kan zijn, dat dit is, wat
de Sowjet-Unie onder „vrijheid
van reizen" verstaat. Wij heb
ben hierover een andere me
ning.
