Het gaat om de laatste gaten....
Amerikaanse arbeider wordt
conservatief
i
Vroeger
ie
zou
aan dichten niei meer
denken zijn geweest
Betogingen in Roemenië?
Onrustige wereld brengt de verworven
welvaart in gevaar
wtte urouuicn
Mevr. Roosevelt en het
onderzoek naar
on-Amerikaanse activiteit
Amerikaans bouwpro
gramma voor vliegdek
schepen van 60.006 ton
Terug uit Siberië
TWEEDE BLAD
Zaterdag 27 Juni 1953
8e Jaargang No. 2377
VRIJE
(Van een waterstaatkundige medewerker).
Langzamerhand begint het her
stel van onze zo zwaar gehaven
de dijken te vorderen. Hier en
daar zijn reeds grote gaten ge
dicht en een aantal polders werd
zelf reeds drooggemalen. Dat
men bij het herstel van de wa
terkeringen soms op onoverko-
menlijke moeilijkheden stuit, is
uiteraard niet te vermijden. Maar
een volk, dat de Zuiderzee heeft
weten te bedwingen, is ook in
staat de gevolgen van deze wa
tersnood op te vangen.
In vroeger tijden zouden de
gaten, die in de dijken zijn ge
slagen, niet meer te dichten zijn
geweest. Hierbij doelen wij niet
op de gaten in de binnendijken
maar op die in onze grote wa
terkeringen, zoals bijv. op Schou
wen en Duiveland. Verschillende
eilanden zouden dan voor goed
een prooi van de zee zijn gewo:
den. En het -is nog niet eens zo
heel lang geleden, dat de tech
niek de middelen heeft gevonden,
welke het mogelijk maken de
waterkeringen weer in hun oude
staat terug te brengen.
Want de methode om de gaten
met zandzakken te dichten is
slechts een noodoplossing. Hoe
wel de zandzakken, mits met vol
doende hoeveelheid aangewend,
tijdelijk het gevaar kunnen ke
ren, kunnen zij toch nooit het
woeste geweld van wind en wa
ter weerstaan. En het is logisch,
dat zandzakken geen enkel nut
hebben bij de grote stroomgaten,
waardoor het water ziedt en
kolkt. Want het zijn juist die ga
ten, waardoor de getijstromen
hun weg zoeken en die de mees
te moeilijkheden opleveren bij
het dichten.
Vier maal per dag rijst en daalt
het water. Bij eb stroomt het de
polder uit en bij vloed weer naar
binnen, dikwijls met een snelheid
van 100 km per uur.
Soms is het getijverschil meer
dan 3 meter. En hierin ligt ook
het grote gevaar van verdere
uitschuring van de gaten. Binnen
enkele dagen kunnen gaten, die
eerst gemakkelijk te dichten wa
ren, enige malen groter worden
gemaakt door het steeds weer
uitschurende water.
KEILEEM IS DUUR.
Bij het bouwen van de afsluit
dijk had men voor het eerst in
grote mate met deze moeilijk
heden te kampen. Want er is
geen wezenlijk verschil tussen
het sluiten van een laatste ope
ning in een nieuw aan te leggen
dijk en het dichten van een gat,
dat in een bestaande dijk is ge
slagen. De afsluitdijk heeft 200
millioen gulden gekost. Wellicht
waren de totale kosten lager ge
weest, wanneer men destijds de
moderne methoden had gekend.
Naast bazaltblokken is keileem
één der voornaamste materialen
bij het bouwen van dijken. Dit
keileem echter is schaars en
daardoor zeer duur.
Toen men de afsluitdijk moest
dichten, zijn ettelijke tonnen kei
leem in het water gestort, die
door de stroming weer werden
weggevoerd.
Maar men bleef storten, om
dat wanneer tenslotte meer kei
leem in het water werd gestort
dan verloren ging, het gat geslo
ten kon worden. Dit is tenslotte
ook gelukt, maar het verlies aan
materiaal en kapitaal is moeilijk
te schatten.
Men zag echter in, dat dergelij
ke methoden op de duur niet te
handhaven waren. Daarom be
studeerden de technici alle moge
lijkheden, die zich voordeden. Bij
het aanleggen van de dijken, ron
dom de Noordoostpolder traden
in dit opzicht geen moeilijkheden
op. Door de afsluitdijk hadden
immers de getijstromen geen vrij
spel meer in het IJselmeer.
Het blad van de Zuidslavische
communistische partij „Borba",
haalt in haar editie van Don
derdag uitlatingen van vluchte
lingen aan, volgens welke ook in
Roemenië arbeiders betogingen
tegen de regering hebben ge
houden.
Onlangs zou er ernstige on
rust hebben geheerst in een van
de grootste Roemeense fabrie
ken, een metaalfabriek te Boe
karest. De arbeiders hadden
hier het werk neergelegd toen
de directie hun loon niet op tijd
uitbetaalde. De autoriteiten
hadden toegegeven en onmid
dellijk betaald.
Volgens de verhalen van de
Roemeense vluchtelingen zou er
eveneens onrust heersen op het
platteland. De voedseltoestand
was, volgen hen, critiek. Voor 'n
half rantsoen brood zou men 5
uur in de rij moeten staan.
VIER METER VERSCHIL
Bij de herstelwerkzaamheden
aan de dijken van Walcheren,
vlak na de bevrijding, kwamen
deze moeilijkheden weer naar
voren. Hier waren zij nog groter,
omdat het getijverschil bij Wal
cheren veel groter is dan bij de
Waddenkust. Bij Vlissingen na
melijk zijn verschillen van rond
4 meter geen zeldzaamheid, ter
wijl het verschil bij Den Helder
soms „slechts" 1% meter be
draagt.
Hoe groter het getijverschil,
hoe sterker de stroming, omdat
de hoeveelheid water dan ook
veel groter is. Bovendien moest
men het werk na de bevrijding
zonder voldoende materialen-aan
pakken. En zoals het veelal gaat
in tijden van nood, kreeg de tech
niek gelegenheid zich in ijltempo
te ontwikkelen. Toen bleek, dat
de normale hulpmiddelen zoals
keileem, bazaltblokken en zink-
stukken niet voldeden, liet men
in de gaten oude landingsvaar
tuigen zinken. De eerste keer
mislukte ook dit, zodat men er
aan wanhoopte Walcheren ooit
boven de zeespiegel te zien uit
komen. De tweede poging had
betere resultaten en de techniek
had een grote stap vooruit ge
daan.
Bij het sluiten van de dijken in
de Brielse Maas en de Braakman
werd gebruik gemaakt van cais
sons. Deze grote betonnen dozen
waren uit Engeland afkomstig.
Zij waren n.l. gefabriceerd in de
oorlog om dienst te doen bij het
aanleggen van een landingsha
ven. Rijkswaterstaat bezit thans
nog twee van deze pontons.
IN TIEN MINUTEN.
Maar ook bij het dichten van
gaten op deze manier ontbreken
de problemen niet. Het welslagen
van een sluiting door middel van
een ponton hangt van verschil
lende omstandigheden af. In de
eerste plaats is er het getij, de
stroomsnelheid van het water en
het verschil tussen eb en vloed.
Doch deze factoren kan men be
rekenen. Daarnaast spelen de
weersomstandigheden een be
langrijke rol. Bij een tamelijk
sterke wind uit een bepaalde
hoek kan soms het gehele plan
mislukken.
Eén van de resultaten van het
dichten van gaten door middel
van pontons is geweest de slui
ting bij Hellevoetsluis. Bij gebrek
aan beter waren hier twee beton
nen olietanks aan elkaar gekop
peld.
Hier had men een tijd van c.a.
10 minuten om de caisson op zijn
plaats te brengen en te doen zin
ken. Dat was de tijdsduur van
de' kentering tussen eb en vloed.
Men wacht n.l. tot het water zo
veel mogelijk uit de polder is ge
stroomd en op hetzelfde ogenblik
dat de vloed weer komt opzetten,
wordt het gat gesloten. Bij Hel
levoetsluis ontstond door het
vastraken van de ponton een ver
traging van enkele minuten. De
technici, die belast waren met de
leiding van het werk, hebben dus
enkele benauwde ogenblikken
doorgemaakt.
Onmiddellijk nadat de ponton
op zijn plaats lag, werden onder
de waterspiegel kleppen geopend
zodat het water kon binnenstro
men en de ponton zonk. Daarna
vulde men deze op met zand en
dichtte de overgebleven openin
gen tussen de ponton en de dijk.
Dit laatste was een zware taak,
omdat het opkomende water met
een enorme kracht door de over
gebleven opening spoot. Hier ont
stond een groot gevaar, dat de
dijk zou afbrokkelen onder de
voortdurende wrijving van het
water en zodoende het gehele
werk zou mislukken.
ZINKSTUKKEN.
Soms is het gat te diep om er
een ponton in te laten zinken.
Dan moeten eerst zinkstukken
worden gelegd. Deze zinkstuk
ken, gemaakt van rijshout en
verzwaard met stenen, zijn ge
weldig duur. Door de sterke stro
ming gebeurt het dikwijls, dat
een zinkstuk wegslaat of uit el
kaar wordt gerukt. Zo werd het
gat bij Hellevoetsluis van bVz
meter diep bij laag water terug
gebracht tot 4% meter. Toen pas
was het mogelijk een ponton tot
zinken te brengen.
De zinkstukken doen, onmid
dellijk nadat de ponton is gezon
ken, ook goed dienst. Het opko
mende water tracht zich voortdu
rend een weg te banen naar de
polder. Door de ontzettende
kracht van de stroming wordt
het zand onder de ponton dik
wijls weggegraven. Hierdoor zou
het water toch nog in de polder
kunnen komen en zou het ge
vaar ontstaan, dat de ponton van
zijn plaats wordt gedreven. Om
dit te voorkomen worden tegen
de zijkanten van de ponton direct
zinkstukken gezonken. Deze hou
den het zand vast.
Al deze werkzaamheden moe
ten in enkele uren worden uitge
voerd, zodat er soms op een paar
honderd meter honderden arbei
ders door elkander wriemelen.
Een dergelijk werk is alleen te
volbrengen door de kracht van
het water te overbluffen met een
grote hoeveelheid materieel en
mensenkracht.
OOK GOEREE!
Het is logisch, dat men talloze
berekeningen moet maken, eer
men tot sluiting kan overgaan.
Met alle factoren moet rekening
worden gehouden en soms kan
het gebeuren, dat juist een bun
deling van bepaalde factoren het
werk onmogelijk maakt. Dit was
vooral de moeilijkheid bij het
sluiten van het grote stroomgat
op Goeree.
Prof. Thijsse werkte echter in
het waterloopkundig laborato
rium onvermoeid aan dit grote
werk. Hij was er reeds in Febru
ari van overtuigd, dat ook dit gat
gesloten zou worden. Want deze
man, die ook de berekeningen
heeft gemaakt voor het sluiten
van de gaten in de dijken van
Walcheren, zal nooit toelaten,
dat de zee zijn prooi kan behou
den. En zolang hij en alle tech
nici, die hun sporen reeds hebben
verdiend op waterstaatkundig ge
bied, deze grote taak, het terug
geven van het land aan de bewo
ners, op zich hebben genomen,
behoeven wij over de resultaten
niet te wanhopen.
Al zal het niet te vermijden
zijn, dat soms een poging mis
lukt. Want de mens is niet op
permachtig.
Bridgeport in de staat Connecti
cut is een Amerikaanse industrie
stad van gemiddelde grootte. Het
voornaamste deel van zijn arbeids
krachten werkt in fabrieken, die
naai. en schrijfmachines maken.
Georganiseerd in sterke vakvereni
gingen geven de arbeiders de stad
jarenlang een socialistisch bestuur.
Bij de presidentsverkiezingen boek
ten de democraten in Bridgeport
steeds een grote overwinning.
Maar in 1952 werd dit democrati
sche bolwerk op een haar na door
de republikeinen veroverd.
Hetzelfde geschiedde in de
meeste andere industriecentra
der Verenigde Staten. Weliswaar
hebben de democraten in bijna
alle grote steden nog een meer
derheid, maar deze is zo geslon
ken, dat de staten, waarin deze
steden liggen, in hun geheel aan
de republikeinen zijn toegevallen.
Reeds in 1950 behaalde de con
servatieve senator Taft, bij re
gionale verkiezingen in de staat
Ohio, met zijn vele industrie
steden, een onverwacht groot
succes. In dat jaar was de naam
van Eisenhower nog niet aan de
republikeinse partij verbonden
zijn populariteit kon daarbij dus
geen rol hebben gespeeld. Hoe
het fenomeen dan wel te verkla
ren? Er is, geloof ik, maar één
antwoord mogelijk: de Ameri
kaanse arbeider begint conserva
tief te worden.
VEEL WERK, HOGE LONEN.
Deze ommezwaai naar het con
servatisme is, op zijn beurt, ge
makkelijk te verklaren. Ruim
tien jaren al verheugt Amerika
zich in een groeiende welvaart,
waarvan de arbeiders in hoge
mate medeprofiteren. Nog nooit
zijn de lonen zó hoog geweest,
nog nooit het arbeidsaanbod zó
groot. De student, die in zijn
eigen onderhoud moet of wil
voorzien, kan behoorlijk betaalde
betrekkingen, die hem genoeg
vrije tijd tot studeren laten, te
over krijgen.
De 40-urige werkweek is in
bijna alle takken der industrie
reeds lang een feit; het ideaal,
waarnaar men streeft is nu de
30-urige werkweek. Zijn „job",
waarvan hij immers niet meer
behoeft te vrezen, dat hij hem
kwijtraakt, is voor de Ameri
kaanse arbeider niet meer het
voornaamste. Dat is zijn vrije
tijd. En om deze aangenaam
door te brengen heeft hij de daar
toe nodige dollars, een royale
auto, een televisietoestel.
Zijn vrouw kan het zich ge
makkelijk maken zij heeft in
haar huis alle arbeidsbesparende
apparaten, die een vindingrijke
industrie heeft kunnen uitden
ken. Zijn kinderen gaan goed ge
kleed, genieten een goede oplei
ding en krijgen hun pleziertje.
TOCH ONTEVREDEN
Wanneer de Amerikaanse ar
beider zich desondanks onbeha
gelijk voelt, komt dit, doordat hij
de kosten van het levensonder
houd met sprongen omhoog ziet
gaan. Maar dat is iets wat niet
slechts hem, maar ook iedere an
dere Amerikaan treft. En met
de meeste andere Amerikanen
zoekt hij de oorzaak daarvan in
de internationale toestand, die
WW* -
Een der caissons, die werden gebruikt bij de afsluiting van de Braakman.
Door W. KERREMANS
50)
(Nadruk verboden).
„Venkel, je kent je plaats niet.
Je kunt hier maar niet in en uit
lopen alsof het een kroeg is.
Wanneer je mij iets te vragen
hebt behoor jij je aan te melden
bij mijnheer Grip van Overzij,
die zal beoordelen of het nodig
is dat je mij lastig komt vallen.
Vergeet dat niet. Wat heb je?"
„Ik heb", sprak Venkel, tot op
zijn gebeente verkild, „een rap
port geschreven over wat naar
mijn mening in de stallen en zo
veranderd zou moeten worden
en nu wilde ik.
Van Deurne nam het papier
onwillig en verstoord aan en keek
hem uit de hooogte en nors aan,
wierp een blik op het rapport en
gaf het Venkel terug.
„Venkel", zei hij gemelijk, „je
begrijpt je positie hier verkeerd.
Ik heb een stalmeester gevraagd
en niet iemand, die mij de les
komt lezen. Als er iets te veran
deren of te verbeteren is, dan
zijn mijn zoons en ik heel goed
in staat om dat zelf op te mer
ken en te laten uitvoeren, daar
voor behoef jij je tijd niet te ver
spillen. Zie toe dat hetgeen ge
beurd, goed gebeurt, zorg dat de
paarden in conditie zijn en doe
verder wat de beide heren en ik
je zullen zeggen. Overigens niets.
Heb je dat goed begrepen?"
„Ik heb dat zeer goed begre
pen", antwoordde Venkel met
ijzerige nadruk, „en ik zal er
naar handelen".
„Dat verwacht ik ook".
Diep teleurgesteld en verne
derd gevoelde Venkel zich, ter
neergeslagen. Hoe goed waren
zijn plannen geweest, hoe nodig
die veranderingen die hij had
voorgesteld en inplaats van eni
ge waardering, weigert die trot
se man er zelfs kennis van te
nemen.
Hij ging naar de stal en onder
hield zich met Koos de stal
knecht.
„Ben U bij de baas geweest?"
vroeg Koos.
Venkel knikte. Koos grinnikte.
„Een lollige vent, niet? Je kunt
zo echt gezellig met hem kletsen.
Heb ie je niet op de thee ge
vraagd? Bat doet ie mijn altijd".
Venkel gaf geen antwoord en
legde een zadel recht op de za-
delstoel.
„Is Gipsy al afgestapt van
daag?" vroeg hij.
„Neen nog niet. Misschien gaat
jonker Charles er wel op uit."
De twee zoons van Van Deur
ne moesten door het personeel
met jonker worden aangespro
ken, hoewel zij geen adellijke ti
tel hadden, maar „meneer" was
niet patricisch.
Venkel liep wat heen en weer
en zocht of hij een werkje kon
vinden.
„U kunt wel zoeken, wacht
meester", riep Koos, „maar U
zult niks vinden, dat niet in or
de is".
„Zou je denken? En deze sin
gel dan, is die wit? En dit hak
stuk is dat gepoetst en die teu
gels zijn die lenig? Neen man, in
orde is dat allemaal niet. Kijk
daar eens een losse splinter aan
de latierboom, straks krijgt het
paard die aan zijn been".
„Dingen van niks, die krijgen
allemaal een beurt. Daar heb ie
de jonker al".
De twee jonkers waren opge
voed in het volle begrip van hun
waardigheid en gedroegen zich
stijf, voornaam en hautain te
genover alle leden van het per
soneel.
„ZegehVenkel, hoe is
het met de paarden? Is Gipsy af
gestapt vandaag?"
„Neen jonker, ik vroeg het juist
aan Koos. Hij dacht dat U er op
wilde rijden".
„Hm.... ja.... neen.... straks,
vanmiddag misschien. Neem hem
in elk geval maar een uurtje aan
de longe, maar niet laten sprin
gen. Ik zou graag zien dat je Jen
ny wat meer liet springen, dat
kan een goed springpaard wer
den".
Venkel wilde zeggen dat niet
Jenny maar Moor aanleg voor
springen had, maar hij bedacht
zich en zweeg. Hij haalde Gipsy
en liet lusteloos het dier lang aan
de longe draven, galopperen en
stappen. Jonker Charles kwam
nu en dan eens kijken en gaf
wenken. Venkel hield de longe te
strak, zei hij en dan weer te los.
Hij moest meer meevoelen met
het paard. Het longeren was niet
zo gemakkelijk, vertelde hij, lang
niet ieder kon dat.
Venkel zweeg en verbeet zich.
Hij bracht Gipsy terug naar zijn
stal en begaf zich naar het ver
trek dat voor het personeel was
bestemd. Het had hem bij zijn
nieuwe functie wel gehinderd,
dat hij moest eten met de mei
den. de knechts en de stalknecht
en dat alleen de stom verwaan
de butler een afzonderlijke be
diening genoot, maar hij had zich
daarin geschikt en gepoogd op
vertrouwelijke voet te komen
met de anderën. Dat ging gemak
kelijk genoeg en een der dienst
boden was naar zijn zin wel wat
al te vertrouwelijk met hem. Hij
ontweek haar, maar zij achter
volgde hem met haar attenties
en toen zij eindelijk begreep dat
Venkel geen toenadering wenste,
werd zij woedend als een ver
smade vrouw kan zijn en belas
terde hem bij de anderen.
(Wordt vervolgd).
Mevrouw Eleanor Roosevelt,
weduwe van wijlen president
Franklin Roosevelt van de Ver.
Staten, heeft meegedeeld het
eens te zijn met een professor,
die had gezegd dat de commissie
van het huis van afgevaardig
den voor onderzoek naar on
Amerikaans activiteit de Ameri
kaanse reputatie in de rest van
de wereld vernietigt.
Mevr. Roosevelt zeide te wen
sen, dat de sub-commissie van
onderzoek van de senaat wordt
afgeschaft en dat alles in het
werk wordt gesteld om het
bondsbureau voor onderzoek in
zijn taak te versterken.
Volgens een vraag-en-ant-
woord-artikel in het Juli-num-
mer van McCalls Magazine, zou
zij in normale omstandigheden
niet verhelen dat een vriend
eens lid is geweest van de com
munistische partij, maar zij zou
er aan toevoegen dat hij nu een
trouwe staatsburger is.
Maar als ik te maken heb met
een dergelijke hysterische toe
stand, dat een verklaring van
dit soort deze man de gelegen
heid om zijn brood te verdienen
zou ontnemen en indien ik wist
dat er geen belangrijke redenen
zijn voor het geven van een der
gelijk getuigenis, zou ik weige
ren, aldus mevr. Roosevelt.
zijn land dwingt enorme verplich
tingen in het buitenland op zich
te nemen. Daarover moppert hij.
Maar zijn ontevredenheid is
geen radicale kracht meer, doch
een conservatieve. De vertwijfe
ling van de dertiger jaren, met
hun grote werkloosheid, spoorde
de arbeiders aan, hun steun te
geven aan moedige experimen
ten, ter verwezenlijking van
nieuwe ideeën. Op het ogenblik
hebben de arbeiders aan de goe
deren der maatschappij deel; zij
willen dit aandeel bewaren en
verlangen naar een stabiliteit,
waarin zij van hun welstand kun
nen genieten.
Het is typerend, dat de Ameri
kaanse arbeider thans de rugge
steun van een traditie zoekt. De
wederopleving van de religieuze
belangstelling, die in de laatste
jaren is waar te nemen, vormt
daarvoor een indrukwekkend be
wijs. Zowel de rooms-katholieke
kerk als de verschillende sekten,
die onder de Amerikaanse arbei
ders de meeste aanhang hebben,
beloven zo'n stabiliserende tra
ditie.
LEIDING GEVRAAGD.
Tegenover de verwarrende on
zekerheid van onze tijd en de
daaruit voor hem voortvloeiende
gevaren zoekt de Amerikaanse
arbeider ook een zekere leiding-
Hij vindt die steeds minder bij
zijn vakvereniging, omdat deze
immers slechts het terrein van
zijn arbeid bestrijkt. Wel is hij
er zich van bewust, dat deze mis
schien nog wat betere loontarie-
ven voor hem bedingen kan.
Maar cfat beschouwt hij als een
vanzelfsprekendheid. In ieder ge
val is hij niet bereid de vakver
eniging in vraagstukken, die
niets uitstaande hebben met de
arbeidsverhoudingen, een aan
spraak op leiderschap te geven-
Waar hij naar zoekt, is een poli
tieke leiding, die hem orde en
stabiliteit op alle gebieden van
het leven belooft.
Natuurlijk heeft het conserva
tisme der Amerikaanse arbeiders
een nieuw karakter. Zij denken
geenszins aan een terugkeer
naar het „rugged ïndivudualism".
naar het ongebreidelde individua
lisme uit de pionierstijd; even
min verlangen zij naar een (be-
eindiging van de staatsbemoeiin
gen, waaraan zij in de laatste
jaren zoveel te danken hadden
Veeleer streven zij naar het be
houd van de bereikte zekerheid
en de uitbreiding daarvan tot ge
bieden, waarop deze nog niet
aanwezig is.
De Amerikaanse marine heeft
verzocht om toewijzing van gel
den voor de bouw van een derde
vliegdekschip van 60.000 ton.
Het eerste vliegdekschip van
deze klasse, de „Forrestal", die
217 millioen dollar zal kosten,
zal volgens de plannen in 1955
in dienst worden genomen. Het
tweede, de „Saratoga", onge
veer een half jaar later.
Uit gepubliceerde verklaringen
van de onder-minister van Ma
rine voor een congrescommissie
is gebleken, dat de Amerikaanse
marine plannen maakt voor de
bouw van een vliegdekschip van
de „Forrestal"-klasse per jaar.
tot 10 van deze schepen in ge
bruik zullen ziin.
Hij verklaarde, dat deze vlieg
dekschepen alle bestaande ty
pen vliegtuigen van de marine,
ook de typen geschikt voor het
vervoer van atoomhommen,
kunnen opnemen, evenals de
vliegtuigen, waarvoor plannen
worden gemaakt.
Henrijk Zaborski, een 26-jarige
Pool, die uit gevangenschap in
Siberië wist te ontsnappen, heeft
voor radio-München verslag ge
daan van zijn ondervindingen.
Hij heeft vijf jaar in Russische
gevangenschap doorgebracht, de
eerste vier jaar wegens onder
gronds anti-communistisch werk
en een jaar voor poging tot ille
gale grensoverschrijding van
Russisch naar Duits-Polen.
Onder de 35.000 gevangenen
van verschillende nationaliteit in
het kamp te Potma, op ongeveer
350 km afstand van Moskou, be
vonden zich volgens hem o.a.
Svetlana Kostioekowskaja, een
ballerina van het Moskouse
Bolsjoi-theater, die gehuwd is
met een officier van de Ameri
kaanse missie in de Sowjet-Unie
tijdens de oorlog; verder de Sow-
jet-generaal Kalinin, kolonel Stoe-
katoeroff, voormalig Russisch
militair attaché te Warschau en
Konstantin Zaskjoff, schaakkam
pioen van Georgië.
In de Amerikaanse staten
Texas, Oklahama, Arkensas en
Louisiana verschroeien de ge
wassen op het veld en komt veel
vee om door de grote droogte,
gepaard gaande met een hitte
golf.