Na vrijwillige arbeid in hei rampgebied D Verslikken kan ernstige gevolgen hebben de 1 \Jtouw HARRY MORGAN TERUG NAAR AMERIKA BOEKENHOEKJE nc vrouiveii KV, PATRICIA PERRY Schiphol was nog droog PRINSESSEN BEATRIX EN IRENE MET YACANTIE NAAR AMERIKA 150.000 wachten op hun eigenaresse.,,.. Enkele richtlijnen voor hulpverlening Charmante 7000-ste Schip te Rotterdam De dood van Kathy Tongay "N WORDT MOHAMMEDAANSE j—V. Soms dreigt de verstikkingsdood... es# s s Een jonge, idealistische, blijmoedige arbeiderszoon is als volbloed „goodwill- ambassadeur" van ons land naar zijn eigen fa milie in Amerika te ruggekeerd. Met een weemoedig hart, boordevol van onuitwis bare indrukken over het leed, dat hij in Zeeland met eigen ogen en oren had waargenomen, met 'n gëmoed zo dankbaar voor alle Vriendelijkheid, die gulle en joviale Nederlan ders hem hadden betoond, dat hij telkens opnieuw tevergeefs trachtte zijn gevoelens onder woorden te brengen, heeft Harry Morgan, de 19-jarige scho lier uit Salinas in Califor- nië, afscheid genomen van het lage landje aan de Noordzee, dat hij kwam helpen, toen het in nood was. En hoe? Negen weken lang heeft Harry, die in jeugdige over moed besloot Nederland met zijn handen te gaan helpen, toen hij in de Amerikaanse kranten over de ramp las, gezwoegd en geploe terd, stenen gesjouwd en ge schrobd, gegraven en gebouwd err daarbij des nachts geslapen in een oude kerk, op een simpele en harde matras. Voor zijn vertrek op Schiphol, zeide hij tegen de verslaggevers: „Er is nog één ding, dat ik wil zeggen. Ik weet niet hoe ik het precies zal zeggen, maar mis schien begrijpt u me wel. Ik ben maar een jongen van de velen die geholpen hebben. En al die an deren, tenminste de meesten van hen, hebben veel meer opgegeven dan ik. Er was een jongen uit Alkmaar, die had een prachtige betrekking, die hij opgezegd heeft om te kunnen helpen en hij deaft nog harder gewerkt dan ik •art minder dankbaarheid onder vonden". Bij stukjes en beetjes hoorden ié journalisten, die hem met vragen bestormden, zijn hele vethaaL „Ik had 150 dollar", vertelde Harry, „en m'n vrienden lachten me uit, toen ik het plan opperde om daarmede 9000 mijl naar Ne derland te reizen. Ja, ik had spe ciale belangstelling voor Neder land, omdat ik een jaar tevoren Gerard Bedding uit Amsterdam in New York had ontmoet. Hij had toen tegen me gezegd: als je ooit in Nederland bent, kom me dan opzoeken. Dat heb ik gedaan ook. Mijn vader zei tegen me: je mag het wat mij betreft probe ren, good luck. En toen ben ik naar Chicago gelift. Ze hebben daar een radio-programma vol met advertenties en om 's mor gens om 7 uur geklap in de stu dio bij de uitzendingen te krijgen, geven ze iedereen, die daar komt gratis ontbijt. Ik moest zuinig zijn dus ik ging in die studio ont bijten. Ze lieten me een formu lier invullen, zoals iedere toe schouwer dat moet doen en daar op werd ook gevraagd waar je heen ging. Toen ze zagen, dat ik naar Holland wilde, vroegen ze me of ik voor de microfoon wilde komen. Zo werd ik geïnterviewd en vervolgens hebben zij mijn overtocht betaald. Daarmee maakten ze dan weer reclame". „Half Maart kwam ik op Schip hol aan. Toen ik Amerika verliet had ik gedacht heel Nederland onder water te vinden. Ik dacht, dat ik op Schiphol waterlaarzen nodig zou hebben. Toen ik zag, dat zelfs in Zeeland het meeste werk al gedaan was, was ik een beetje teleurgesteld, nou ja, na tuurlijk niet teleurgesteld, maar het was anders, dan ik me hda voorgesteld, minder erg, dacht ik aanvankelijk". „Maar dit heb ik wel geleerd, je hebt 3 weken nodig om het leed werkelijk te peilen. Als je ziet, dat van 1100 mensen uit een dorp maar 40 terugkeren, terwijl de anderen dood of geëvacueerd zijn, dan benauwt je dat. Als je ziet hoe een oud vrouwtje in doffe gelatenheid haar verwoeste woning bekijkt, maar dan toch genoeg veerkracht vindt om weer aan de schoonmaak te beginnen, terwijl ze iedere hulp Afslaat, dan De Prinsessen Beatrix en Irene zullen de zomervacantie als gasten van de familie Feaver in Cape Cod (Mass.) doorbren gen. De dochter van mevrouw Feaver, Renée Roell, is een grote vriendin van de Prinsessen. De heer Feaver is chef van het protocol van het Canadese de partement- van Buitenlandse Zaken. Mevrouw Feaver, de vroegere mevrouw Roell, wier echtgenoot tijdens de oorlog door de Duit sers is gefusileerd, heeft met haar dochtertje Koningin Julia na gedurende de oorlog verge zeld. „Als een blad in de storm" door dr Yutang. Uitg. Zuid-Hollandse Uitgeversmij, Den Haag. Prijs geb. 11,50. Een roman uit de Cultuurserie over China tijdens de inval van de Japanners en de daaruit voort vloeiende ellende voor de mil- fioenen, die de kuststreken ont vluchtten in de hoop diep in het onmetelijke binnenland rust en vrede te zullen vinden. Met op de achtergrond het patriarchale familieleven van een rijke Chi nese familie schiep Lin Yutang een roman over het lijden van het Chinese volk en meer in het Bijzonder over het leven van een arm jong meisje, dat na een on gelukkige jeugd haar grote wens lid te worden van een oude ach tenswaardige familie in vervul ling zag gaan, zonder echter daar in nog het geluk, dat zij had ge dacht daarmee te bereiken, te kunnen vinden. Een boek, dat men niet licht zal vergeten. Ook de uitvoering is voortreffelijk! „Het rijk der insecten" door A. Kolsteren. Deel 30 in de serie „Wat leeft en groeit". Uitg. „Het Spectrum", Utrecht. Prijs ing. ƒ2,90, gebd. ƒ3,90. Nadat reeds de belangrijkste en meest bekende groepen insec ten aparte deeltjes waren gewijd, vormt dit slotdeel een overzicht van het gehele insectenrijk. Veel aandacht wordt besteed aan de grote uitgebreidheid van dit rijk. Aparte hoofdstukken zijn gewijd aan de classificatie en aan de ge daanteverwisseling of metamor phose. Het boekje verschaft een goed inzicht in het insectenrijk en geeft vooral van de lagere soor ten een kort overzicht, zodat men zich ook omtrent de ontwikke ling van dit rijk enige voorzich- telijke voorstellingen kan maken. Foto's van Kees Hana en vele tekeningen en een literatuurlijst maken het werkje voor hen die omtrent deze zaken meer wensen te weten tot een boeiend geheel. doet dat je iets, dat je niet onder woorden kan brengen. Het doet je zeker meer, dan wanneer je in een krant leest, dat kleine Jan zijn moeder heeft verloren". Harry heeft voornamelijk in 's-Gravendeel en in Dreischor op Schouwen-Duiveland gewerkt. „De mensen daar zijn zo ont zettend aardig tegen me ge weest", vertelt hij enthousiast verder. „In het begin was het wat vreemd. Vele mensen daar hadden nog nooit een Amerikaan gezien en aangezien Nederlands er de voertaal is, kun je niet van hen verwachten, dat ze Engels kunnen spreken. Dikwijls werd ik uitgenodigd om op de thee te komen. Dan zaten we daar een uur lang bij elkaar zonder iets tegen elkaar te kunnen zeggen, tot ik dan weer wegging en zei: „dag", want dat woordje had ik gauw geleerd." „Werd 'je nog betaald voor je werk?" „Nee, het was allemaal vrijwil lig. We kregen wel ons voedsel. Maar we wilden ook geen beta ling. We waren met een hele groep, mensen uit allerlei landen en we hebben afgesproken, dat we over twee of drie jaar nog eens in Zeeland een reünie zullen houden.'' „FRIEND OF HOLLAND". Dan gaat Harry weer uitwei den over de Nederlandse gast vrijheid. „Een wildvreemde fa milie heeft me na de 9 weken zo maar op "acantie meegenomen naar Frankrijk, Zwitserland, Bel gië en Luxemburg. Ze wonen in Leidsendam, alles voor me be taald. En de burgemeesters van 's-Gravendeel en Dreischor heb ben me alle twee een zilveren lepeltje meegegeven van hun plaatsjes, als herinnering". „Neem je nog meer souvenirs mee terug?" „Ja", zegt Harry en dan toont hij vol trots zijn polshorloge. Het is een gouden klokje, vol-auto- matisch, dat zichzelf door de be wegingen van de pols opwindt. Achterop staat heel simpel ge graveerd: „Harry Morgan, friend of Holland, 1953". Harry weet niet van wie hij dat gekregen heeft. Het is hem anoniem per postpakket toegestuurd. „Hoeveel geld is er nu nog over van die 150 dollar?" „Vijftien dollar en vier gul den", zegt Harry. Dan gaat het vliegtuig vertrek ken. „Ik ben zo dankbaar", zegt hij tot slot, „ik weet niet hoe ik het zeggen moet. Ik geloof niet, dat ik me erg goed heb uitge drukt." „Je hebt je duidelijk genoeg uitgedrukt", zegt een der ver slaggevers, „good luck, Harry". En dan stapt Harry met in zijn handen de klompen, waarin hij gewerkt heeft en waarop al zijn vrienden hun handtekening heb ben gezet, naar het vliegtuig. „So long", roept hij, „dag". Ergens in Engeland leeft een mens, die recht heeft op de som van 150.000 en die zich daar niet van bewust is. Vijf jaar geleden begon een advocatenkantoor te Sheffield het spoor te zoeken van een vrouw, die thans 59 jaar is en die het geld in bezit kan nemen, als ze haar identiteit be wezen heeft. Het hele verhaal gaat terug tot het jaar 1943, toen mevrouw Lucy Flowerday uit Sheffield, de weduwe van een houtkoopman, kwam te sterven en haar bezittingen naliet aan haar zuster, mevrouw Ellen Raw- ding. Maar mevrouw Rawding stierf twee dagen na haar zuster en liet geen testament na. Het geld zou dus nu hebben moeten ko men aan haar broer Richard Saxton, een metaalarbeider; hij stierf eehter al in 1915. Hij had echter een dochter en zij nu, Madge Saxton, is degene, waar men sedert 1948 al naar zoekt. Registers zijn nageslagen, dozij nen mensen zijn ondervraagd en toch schijnt zij verdwenen, zon der enig spoor te hebben achter gelaten. Een paar jaar geleden werd een advertentie in de bla den geplaatst, maar nimmer kwam er antwoord en 150.000 wachten op een eigenaar 1 Het is heel wel mogelijk dat iemand die zich verslikt daar weinig hinder van ondervindt. Zo nu en dan komt het echter voor, dat er na het verslikken dadelijk een vrij alarmerende situatie ontstaat. Het slachtoffer kan dan plotse ling geen lucht meer krijgen. Het gezicht wordt blauw, het een situatie waarbij het moeilijk wordt doeltreffende hulp te ver lenen. TWEE VINGERS. Wat men op zulke ogenblikken te doen heeft kan men vinden in het bekende Oranje-Kruisboekje, de voortreffelijke Nederlandse gelaat vertoont een angstige uit- handleiding tot het verlenen van drukking. De ogen puilen uit en eerste hulp bij ongelukken de ongelukkige grijpt wanhopig naar de keel. In dergelijke omstandigheden is het zaak snel hulp te bieden. Hoe eerder men hier handelend optreedt, hoe beter. Wanneer men treuzelt totdat de patiënt door gebrek aan lucht bewuste loos omvalt en tussen stoel en Men steke twee vingers in de keel van de patiënt en men trachte het verkeerd ingeslikte voorwerp te verwijderen. Soms zal het daartoe nodig zijn de mond van het slachtoffer verder te openen. Dat wordt dan na tuurlijk gedaan. Bij het uitvoeren van deze tafel op de grond zakt, ontstaat handgreep moet worden voor- O o-:-; pb65g-«q«z. Wij hebben ldtmaal een pyjama gekozen voor onze rubriek met het uitgezette patroon. Van de zijde van onze leraressen bereik ten ons reeds vele verzoeken eens een damespyjama te plaatsen, aan welk verzoek wij hiermede gaarne voldoen. Ons model heeft een z.g. vleu gelkraag, dit is een echt vrouwe lijk kraagtype, dat het bij een pyjama uitstekend doet. Het jasje, dat vrij wijd is, heeft een middenvoorsluiting en kan zo wel open als gesloten worden ge dragen. De panden zijn gerim peld aan schouderpassen ge plaatst en hebben afgeschuinde rondvormige steekzakken. Het achterpand is eveneens gerimpeld aan een schouderpas gezet. De mouwen hebben een prettige wijdte en zijn aan de onderkant met een opgestikte bies gegar neerd. De broek is vrij simpel; is ook tamelijk wijd, en heeft, zoals bij de mouwen het geval is, aan de onderkant der pijpen opgestikte biezen In de taille komt elastiek. Wij kiezen als materiaal een goed wasbare katoen of zijde, dat kleurecht dient te zijn. Leuk is het om materiaal met een fleu rig bloemetje te nemen, maar ook effen pastelkleurig poplin is uitermate geschikt. Bij verwer king van effen stof nemen we de biezen van mouwen en broeks pijpen, alsmede de kraag van een andere, maar goed contrasteren de kleur, echter van hetzelfde materiaal. Bij een breedte van 80 of 90 cm is 5 m nodig. In de kraag doen we ter versteviging een stukje katoen en ook doen we verstandig een reep katoen onder het beleg te plaatsen. Ons uitgezet patroon bevat alle benodigde delen en is bestemd voor maat 40. De getallen bij de stippellijnen duiden centimeters aan. Bij het patroon zijn nog geen naden en zomen berekend, deze moeten dus nog worden bijgeknipt. Voor onze abonné's stellen wij een knippatroon met uitstekende pasvorm beschikbaar a 0,90 voor de maten 38 tot en met 50. BESTELLEN. Knippatronen van dit model kunnen voor de maten 38 tot en met 50 worden besteld bij Pers- Patronendienst, postbus 35 te Utrecht. Bestellingen kunnen ge schieden per postwissel of per brief met insluiting van post zegels a 0,90. Na ontvangst van het bedrag en de juiste vermelding van adres, maat en nr P. B. 65 wordt het patroon u zo spoedig moge lijk toegezonden. BARBARA. Voor het gebouw van de Franse communisische partij te Bayonne is een bom ontploft, die aanzienlijke schade aan het pand en aangrenzende winkels aan richtte. Er vielen geen slacht offers te betreuren. komen, dat men door de in nood verkerende patiënt op de vingers wordt gebeten. Daarom verdient het aanbeveling op het ogenblik dat men de vingers van de hand die redding moet brengen naar achteren en naar beneden schuift tezelfdertijd met de andere hand de wang van buitenaf enigszins tussen de kaken te drukken. Het is bij dit alles niet van doorslaggevende betekenis of men het de ademhaling belem merende voorwerp ook daadwer kelijk bereikt. Door de bij deze handelwijze optredende braakbe- wegingen komt het vaak vanzelf van zijn plaats en krijgt de pa tiënt daardoor al lucht. HARDHANDIG. Wanneer deze pogingen geen succes hebben kan men zijn toe vlucht nog tot andere maatrege len nemen. Dan grijpe men de patiënt met de ene hand stevig bij de borst en met de andere hand geve men hem een paar harde slagen op de rug tussen de schouderbladen. De op deze wijze stootsgewijze uit de longen geperste lucht zal het voorwerp misschien van zijn plaats brengen. Een kind kan men bij deze handelwijze met het hoofd naar beneden houden, dan In verreweg de meeste geval- ;n heeft men met een van deze eide methoden succes. Dege- toe te passen. Door de samen drukking van de borstkas die hierbij plaats vindt, is er kans, dat het in de weg zittende voor werp alsnog naar buiten gedre ven wordt. Is er toevallig een dokter aan wezig, dan kan deze in zulk een noodgeval nog met een puntig mes de luchtpijp onder de ver stopte plaats openen, hetgeen dan de zo hoog nodige lucht ook verschaft. Dr A. BRIEDE. In de haven van Rotterdam is het 7000ste schip van dit jaar gearriveerd. Het was het 8292 brt. metende s.s. Alblasserdijk van de Holland-Amerika lijn, dat met stukgoed van Hamburg kwam. Vorig jaar kwam het 7000ste schip op 23 Juni binnen. Het was toen het 7142 brt. metende s.s. KIngsbridge van de „Ca- peside Steamschip Co. Ltd." te Londen. Door W. KERREMANS 44) Nadruk verboden. Russell Tongay, de vader van de zogenaamde „waterkinderen" is ontlast van de beschuldiging van moord op zijn 5-jarig doch tertje Kathy. Het gerecht heeft thans een beschuldiging tegen hem inge bracht van dood door schuld, omdat hij op 5 Mei j.l. Kathy gedwongen zou hebben een duik te nemen van een hoogte van 10 meter „zonder aandacht te schenken aan de vereisten voor haar veiligheid". „Als je de rijschool hebt afge lopen, wachtmeester", zei de of ficier, „dan is het je tijd om met groot verlof te gaan en wat heb ik dan aan hetgeen je in Amers foort hebt geleerd?" Venkel nam snel een besluit, waarover hij tot op dat moment in onzekerheid was geweest. Hij antwoordde dat het zijn plan was, voorlopig nog 2 jaren in dienst te blijven. De ritmeester knikte en zei; „Zo, dat is wat anders, dan zal ik je verzoek gunstig adviseren. Zend me dan ook je verzoek om nog 2 jaren te dienen". „Zie zo", dacht Venkel, tevre den met het resultaat, „nu is het beslist". De onaangename tijd met Puygens had hem doen wan kelen in zijn aanvankelijk plan 4 jaren onder de wapenen te blij ven, maar nu was hij verheugd het besluit te hebben genomen. Nog 2 mooie jaren van rijden en paarden, dan zou hij 23 jaar zijn en dat was een betere leeftijd om zich voor een betrekking aan te melden dan 21. Hij zou dan 4 jaren ervaring en opleiding heb ben gehad, hij zou een geoefend en goed geïnstrueerd ruiter zijn en kon de nog komende 2 jaren besteden aan verdere studie over het paard. Venkel werd gedetacheerd bij de rijschool en genoot van het voortreffelijke rijonderricht. Hier leerde hij begrijpen hoe moeilijk het paardrijden is en dat men nooit kan zeggen volleerd te zijn in die kunst. Venkel leerde het rijden opnieuw van het begin af en daarna in hoger begrip. Niet slechts hoe te zitten, hoe te rij den, hoe de hulpen aan te wen den enz., maar nu moest hij zelf zijn zit beoordelen en spanning en controle op de teugels verbe teren. Later ging hij nog verder en leerde iets hogeschool rijden pirouettes, Spaanse gang, caprio len, piaffe, sassage. Hij begreep nu hoe de ruiter moet meegaan met de bewegingen van het paard, verstond beter wat men bedoelde met het schot naar vo ren geven en kon het paard de lichte en zwevende gang doen gaan, die de toeschouwer doet denken dat het dier dit uit eigen beweging doet. Hij kon nu rijden zonder vermoeid te worden; bij het draven, zowel bij doorzitten als bij Engels draven kwam hij bijna niet uit het zadel en in galop nauwelijks meer. Hij liet het paard alle bewegingen uit voeren zonder dat men zien kon dat hij handen of been aanwend de, zelfs bij hoge schoolgangen, zodat hij bij het regiment terug keerde, niet als een volmaakt rui ter, want die bestaan niet, maar wel als een voortreffelijk paard rijder. Kort na zijn hervatting van de gewone dienst ging Cornelisse met groot verlof en deze kwam hem met een ontroerde stem danken voor wat Venkel voor hem had gedaan. Hij zou 't nooit vergeten dat hij aan Venkel zijn redding verschuldigd was, hij was nu gerust en zeker van zich zelf en had de drankzucht geheel overwonnen. Enige weken later keerde hij nog eens terug met zijn vader, die niet had willen rusten voor ook hij de man gezien en ge dankt had, van wie zijn zoon hem had verteld hoe deze hem tegen gehouden had op de gevaarlijke weg, waarop hij aan het afglij den was. Venkel bleef de twee jaren dat hij nog diende, voldoening en genoegen beleven aan zijn werk en betreurde nooit dat hij zijn diensttijd had verlengd. Het stond bij hem echter wel vast niet nogmaals bij te tekenen. Hi; moest verder, geen onderofficier blijven. In het weekblad „Het Paard", waarop hij zich geabon neerd had, las hij de advertenties en vond er nu en dan aanvragen die hem geleken zouden hebben als hij niet gebonden was ge weest en toen hij zijn laatste jaar was ingegaan nam Marien zich voor, tegen de expiratie van zijn verband te gaan solliciteren Zijn geestelijk leven was meer en meer vrijzinnig geworden. Hij bleef gelovig, maar bezocht een vrijzinnige kerk en ging zonder enig gewetensbezwaar naar ver maken, die hij vroeger voor zon dig had gehouden en dansen vooral vond hij een groot genoe gen, zelfs in dancings. Op een avond was hij met een vriend zo'n dansgelegenheid bin nen gegaan en wilde na gedanst te hebben naar zijn tafeltje gaan toen een meisje op besliste wijze op hem toekwam en vroeg: „Ben jij niet Marien Venkel?" „Jadat ben ik en wie „Kom eens mee, dan gaan we wat zitten en zal ik je zeggen wie ik ben". Zij zochten een tafel en daar vertelde zij, Lien Scheepers te zijn, dat zij als dienstbode naar de stad was gegaan, verkering had gekregen, die was afgeraakt, dat zij toen de smaak beet had van het uitgaan, andere jongens vond die haar traceerden en dat zij nu... elke avond daar kwam en voor de pret leefde zoals hij het noemde. Lien Scheepers. Marien herin nerde zich haar. Hij was met haar op school geweest en had bij zijn verloven wel over haar In een Mohammedaanse Mos kee in Engeland, zo meldt „Sun day Pactorial", sloegen dezer dagen 2000 volgelingen van Mo hammed een knappe Londense onderwijzeres gade. die daar neerknielde en openlijk haar be kering tot het Mohammedaanse geloof bekend maakte. Thans is zij bezig met de laat ste voorbereidingen voor haar overtocht naar Jordanië, waar zij een rijke Arabier zal trouwen, die zij nog nooit gezien heeft. In haar kleine kamer in Guild ford vertelde de 23-jarige Patricia Perry met de ravenzwarte haren, horen spreken als een verloren de verslaggevers over haar a.s. schepsel, dat het brede pad op huwelijk. was gedoold en niet meer thuis „Mijn huwelijk is een gearran- mocht komen. Het was nog het geerd huwelijk. Het Oosten type van een flinke, gezonde heeft zij altijd enorm gefasci meid, die de brandende levens- neerd. Een mede-student van lust uit de vurige ogen straalde mij, die zich in Jordanië ging ves- en die het vermoedelijk niet aan vereerders zou ontbreken. (Wordt vervolgd.) tigen, heeft voor mij het huwelijk geregeld met Fakhri Mousa Ma'ani, een 25-jarige advocaat. We zijn in briefwisseling getre den en we hebben foto's uitge wisseld en toen hebben we onze trouwdag bepaald. Het is nodig, dat ik zijn geloof belijd en vertrouwd raak met de manier van leven in zijn deel van de wereld. Ik ben bezig Ara bisch te leren". Fakhri Mousa Ma'ani heeft Patricia gezegd, dat hij het zeer op prijs zou stellen, als ze lang haar had en dus heeft ze het laten groeien. Zijn moeder blijft het hoofd van het gezin, als ik er ben", zo vertelde Patricia. „Ik zal van haar leren van welke schotels hij houdt en verder alle dingen te -doen, waarvan hij wil, dat zijn vrouw die doet". Patricia heeft maar één ver driet. Ze is dol op honden, maar ze moet haar kleine hondje ach terlaten, want Mohammedanen houden geen honden als huis dieren.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1953 | | pagina 6