Na vrijwillige arbeid in hei
rampgebied
D
Verslikken kan ernstige gevolgen
hebben
de 1
\Jtouw
HARRY MORGAN TERUG NAAR AMERIKA
BOEKENHOEKJE
nc vrouiveii
KV,
PATRICIA PERRY
Schiphol was nog droog
PRINSESSEN BEATRIX EN
IRENE MET YACANTIE
NAAR AMERIKA
150.000 wachten op hun
eigenaresse.,,..
Enkele richtlijnen voor hulpverlening
Charmante
7000-ste Schip te
Rotterdam
De dood van Kathy Tongay
"N
WORDT MOHAMMEDAANSE
j—V.
Soms dreigt de verstikkingsdood...
es# s s
Een jonge, idealistische,
blijmoedige arbeiderszoon
is als volbloed „goodwill-
ambassadeur" van ons
land naar zijn eigen fa
milie in Amerika te
ruggekeerd.
Met een weemoedig hart,
boordevol van onuitwis
bare indrukken over het
leed, dat hij in Zeeland
met eigen ogen en oren
had waargenomen, met 'n
gëmoed zo dankbaar voor
alle Vriendelijkheid, die
gulle en joviale Nederlan
ders hem hadden betoond,
dat hij telkens opnieuw
tevergeefs trachtte zijn
gevoelens onder woorden
te brengen, heeft Harry
Morgan, de 19-jarige scho
lier uit Salinas in Califor-
nië, afscheid genomen van
het lage landje aan de
Noordzee, dat hij kwam
helpen, toen het in nood
was.
En hoe? Negen weken lang
heeft Harry, die in jeugdige over
moed besloot Nederland met zijn
handen te gaan helpen, toen hij
in de Amerikaanse kranten over
de ramp las, gezwoegd en geploe
terd, stenen gesjouwd en ge
schrobd, gegraven en gebouwd
err daarbij des nachts geslapen in
een oude kerk, op een simpele en
harde matras.
Voor zijn vertrek op Schiphol,
zeide hij tegen de verslaggevers:
„Er is nog één ding, dat ik wil
zeggen. Ik weet niet hoe ik het
precies zal zeggen, maar mis
schien begrijpt u me wel. Ik ben
maar een jongen van de velen die
geholpen hebben. En al die an
deren, tenminste de meesten van
hen, hebben veel meer opgegeven
dan ik. Er was een jongen uit
Alkmaar, die had een prachtige
betrekking, die hij opgezegd
heeft om te kunnen helpen en hij
deaft nog harder gewerkt dan ik
•art minder dankbaarheid onder
vonden".
Bij stukjes en beetjes hoorden
ié journalisten, die hem met
vragen bestormden, zijn hele
vethaaL
„Ik had 150 dollar", vertelde
Harry, „en m'n vrienden lachten
me uit, toen ik het plan opperde
om daarmede 9000 mijl naar Ne
derland te reizen. Ja, ik had spe
ciale belangstelling voor Neder
land, omdat ik een jaar tevoren
Gerard Bedding uit Amsterdam
in New York had ontmoet. Hij
had toen tegen me gezegd: als je
ooit in Nederland bent, kom me
dan opzoeken. Dat heb ik gedaan
ook. Mijn vader zei tegen me: je
mag het wat mij betreft probe
ren, good luck. En toen ben ik
naar Chicago gelift. Ze hebben
daar een radio-programma vol
met advertenties en om 's mor
gens om 7 uur geklap in de stu
dio bij de uitzendingen te krijgen,
geven ze iedereen, die daar komt
gratis ontbijt. Ik moest zuinig
zijn dus ik ging in die studio ont
bijten. Ze lieten me een formu
lier invullen, zoals iedere toe
schouwer dat moet doen en daar
op werd ook gevraagd waar je
heen ging. Toen ze zagen, dat ik
naar Holland wilde, vroegen ze
me of ik voor de microfoon wilde
komen. Zo werd ik geïnterviewd
en vervolgens hebben zij mijn
overtocht betaald. Daarmee
maakten ze dan weer reclame".
„Half Maart kwam ik op Schip
hol aan. Toen ik Amerika verliet
had ik gedacht heel Nederland
onder water te vinden. Ik dacht,
dat ik op Schiphol waterlaarzen
nodig zou hebben. Toen ik zag,
dat zelfs in Zeeland het meeste
werk al gedaan was, was ik een
beetje teleurgesteld, nou ja, na
tuurlijk niet teleurgesteld, maar
het was anders, dan ik me hda
voorgesteld, minder erg, dacht ik
aanvankelijk".
„Maar dit heb ik wel geleerd,
je hebt 3 weken nodig om het
leed werkelijk te peilen. Als je
ziet, dat van 1100 mensen uit een
dorp maar 40 terugkeren, terwijl
de anderen dood of geëvacueerd
zijn, dan benauwt je dat. Als je
ziet hoe een oud vrouwtje in
doffe gelatenheid haar verwoeste
woning bekijkt, maar dan toch
genoeg veerkracht vindt om weer
aan de schoonmaak te beginnen,
terwijl ze iedere hulp Afslaat, dan
De Prinsessen Beatrix en
Irene zullen de zomervacantie
als gasten van de familie Feaver
in Cape Cod (Mass.) doorbren
gen. De dochter van mevrouw
Feaver, Renée Roell, is een grote
vriendin van de Prinsessen. De
heer Feaver is chef van het
protocol van het Canadese de
partement- van Buitenlandse
Zaken.
Mevrouw Feaver, de vroegere
mevrouw Roell, wier echtgenoot
tijdens de oorlog door de Duit
sers is gefusileerd, heeft met
haar dochtertje Koningin Julia
na gedurende de oorlog verge
zeld.
„Als een blad in de storm" door
dr Yutang. Uitg. Zuid-Hollandse
Uitgeversmij, Den Haag. Prijs
geb. 11,50.
Een roman uit de Cultuurserie
over China tijdens de inval van
de Japanners en de daaruit voort
vloeiende ellende voor de mil-
fioenen, die de kuststreken ont
vluchtten in de hoop diep in het
onmetelijke binnenland rust en
vrede te zullen vinden. Met op
de achtergrond het patriarchale
familieleven van een rijke Chi
nese familie schiep Lin Yutang
een roman over het lijden van
het Chinese volk en meer in het
Bijzonder over het leven van een
arm jong meisje, dat na een on
gelukkige jeugd haar grote wens
lid te worden van een oude ach
tenswaardige familie in vervul
ling zag gaan, zonder echter daar
in nog het geluk, dat zij had ge
dacht daarmee te bereiken, te
kunnen vinden. Een boek, dat
men niet licht zal vergeten. Ook
de uitvoering is voortreffelijk!
„Het rijk der insecten" door A.
Kolsteren. Deel 30 in de serie
„Wat leeft en groeit". Uitg. „Het
Spectrum", Utrecht. Prijs ing.
ƒ2,90, gebd. ƒ3,90.
Nadat reeds de belangrijkste
en meest bekende groepen insec
ten aparte deeltjes waren gewijd,
vormt dit slotdeel een overzicht
van het gehele insectenrijk. Veel
aandacht wordt besteed aan de
grote uitgebreidheid van dit rijk.
Aparte hoofdstukken zijn gewijd
aan de classificatie en aan de ge
daanteverwisseling of metamor
phose. Het boekje verschaft een
goed inzicht in het insectenrijk en
geeft vooral van de lagere soor
ten een kort overzicht, zodat men
zich ook omtrent de ontwikke
ling van dit rijk enige voorzich-
telijke voorstellingen kan maken.
Foto's van Kees Hana en vele
tekeningen en een literatuurlijst
maken het werkje voor hen die
omtrent deze zaken meer wensen
te weten tot een boeiend geheel.
doet dat je iets, dat je niet onder
woorden kan brengen. Het doet
je zeker meer, dan wanneer je in
een krant leest, dat kleine Jan
zijn moeder heeft verloren".
Harry heeft voornamelijk in
's-Gravendeel en in Dreischor op
Schouwen-Duiveland gewerkt.
„De mensen daar zijn zo ont
zettend aardig tegen me ge
weest", vertelt hij enthousiast
verder. „In het begin was het
wat vreemd. Vele mensen daar
hadden nog nooit een Amerikaan
gezien en aangezien Nederlands
er de voertaal is, kun je niet van
hen verwachten, dat ze Engels
kunnen spreken. Dikwijls werd
ik uitgenodigd om op de thee te
komen. Dan zaten we daar een
uur lang bij elkaar zonder iets
tegen elkaar te kunnen zeggen,
tot ik dan weer wegging en zei:
„dag", want dat woordje had ik
gauw geleerd."
„Werd 'je nog betaald voor je
werk?"
„Nee, het was allemaal vrijwil
lig. We kregen wel ons voedsel.
Maar we wilden ook geen beta
ling. We waren met een hele
groep, mensen uit allerlei landen
en we hebben afgesproken, dat
we over twee of drie jaar nog
eens in Zeeland een reünie zullen
houden.''
„FRIEND OF HOLLAND".
Dan gaat Harry weer uitwei
den over de Nederlandse gast
vrijheid. „Een wildvreemde fa
milie heeft me na de 9 weken zo
maar op "acantie meegenomen
naar Frankrijk, Zwitserland, Bel
gië en Luxemburg. Ze wonen in
Leidsendam, alles voor me be
taald. En de burgemeesters van
's-Gravendeel en Dreischor heb
ben me alle twee een zilveren
lepeltje meegegeven van hun
plaatsjes, als herinnering".
„Neem je nog meer souvenirs
mee terug?"
„Ja", zegt Harry en dan toont
hij vol trots zijn polshorloge. Het
is een gouden klokje, vol-auto-
matisch, dat zichzelf door de be
wegingen van de pols opwindt.
Achterop staat heel simpel ge
graveerd: „Harry Morgan, friend
of Holland, 1953". Harry weet
niet van wie hij dat gekregen
heeft. Het is hem anoniem per
postpakket toegestuurd.
„Hoeveel geld is er nu nog over
van die 150 dollar?"
„Vijftien dollar en vier gul
den", zegt Harry.
Dan gaat het vliegtuig vertrek
ken. „Ik ben zo dankbaar", zegt
hij tot slot, „ik weet niet hoe ik
het zeggen moet. Ik geloof niet,
dat ik me erg goed heb uitge
drukt."
„Je hebt je duidelijk genoeg
uitgedrukt", zegt een der ver
slaggevers, „good luck, Harry".
En dan stapt Harry met in zijn
handen de klompen, waarin hij
gewerkt heeft en waarop al zijn
vrienden hun handtekening heb
ben gezet, naar het vliegtuig. „So
long", roept hij, „dag".
Ergens in Engeland leeft een
mens, die recht heeft op de som
van 150.000 en die zich daar niet
van bewust is. Vijf jaar geleden
begon een advocatenkantoor te
Sheffield het spoor te zoeken
van een vrouw, die thans 59 jaar
is en die het geld in bezit kan
nemen, als ze haar identiteit be
wezen heeft. Het hele verhaal
gaat terug tot het jaar 1943, toen
mevrouw Lucy Flowerday uit
Sheffield, de weduwe van een
houtkoopman, kwam te sterven
en haar bezittingen naliet aan
haar zuster, mevrouw Ellen Raw-
ding.
Maar mevrouw Rawding stierf
twee dagen na haar zuster en
liet geen testament na. Het geld
zou dus nu hebben moeten ko
men aan haar broer Richard
Saxton, een metaalarbeider; hij
stierf eehter al in 1915. Hij had
echter een dochter en zij nu,
Madge Saxton, is degene, waar
men sedert 1948 al naar zoekt.
Registers zijn nageslagen, dozij
nen mensen zijn ondervraagd en
toch schijnt zij verdwenen, zon
der enig spoor te hebben achter
gelaten. Een paar jaar geleden
werd een advertentie in de bla
den geplaatst, maar nimmer
kwam er antwoord en 150.000
wachten op een eigenaar
1
Het is heel wel mogelijk dat
iemand die zich verslikt daar
weinig hinder van ondervindt. Zo
nu en dan komt het echter voor,
dat er na het verslikken dadelijk
een vrij alarmerende situatie
ontstaat.
Het slachtoffer kan dan plotse
ling geen lucht meer krijgen.
Het gezicht wordt blauw, het
een situatie waarbij het moeilijk
wordt doeltreffende hulp te ver
lenen.
TWEE VINGERS.
Wat men op zulke ogenblikken
te doen heeft kan men vinden in
het bekende Oranje-Kruisboekje,
de voortreffelijke Nederlandse
gelaat vertoont een angstige uit- handleiding tot het verlenen van
drukking. De ogen puilen uit en eerste hulp bij ongelukken
de ongelukkige grijpt wanhopig
naar de keel.
In dergelijke omstandigheden
is het zaak snel hulp te bieden.
Hoe eerder men hier handelend
optreedt, hoe beter. Wanneer
men treuzelt totdat de patiënt
door gebrek aan lucht bewuste
loos omvalt en tussen stoel en
Men steke twee vingers in de
keel van de patiënt en men
trachte het verkeerd ingeslikte
voorwerp te verwijderen. Soms
zal het daartoe nodig zijn de
mond van het slachtoffer verder
te openen. Dat wordt dan na
tuurlijk gedaan.
Bij het uitvoeren van deze
tafel op de grond zakt, ontstaat handgreep moet worden voor-
O
o-:-;
pb65g-«q«z.
Wij hebben ldtmaal een pyjama
gekozen voor onze rubriek met
het uitgezette patroon. Van de
zijde van onze leraressen bereik
ten ons reeds vele verzoeken eens
een damespyjama te plaatsen,
aan welk verzoek wij hiermede
gaarne voldoen.
Ons model heeft een z.g. vleu
gelkraag, dit is een echt vrouwe
lijk kraagtype, dat het bij een
pyjama uitstekend doet. Het
jasje, dat vrij wijd is, heeft een
middenvoorsluiting en kan zo
wel open als gesloten worden ge
dragen. De panden zijn gerim
peld aan schouderpassen ge
plaatst en hebben afgeschuinde
rondvormige steekzakken. Het
achterpand is eveneens gerimpeld
aan een schouderpas gezet. De
mouwen hebben een prettige
wijdte en zijn aan de onderkant
met een opgestikte bies gegar
neerd.
De broek is vrij simpel; is ook
tamelijk wijd, en heeft, zoals bij
de mouwen het geval is, aan de
onderkant der pijpen opgestikte
biezen In de taille komt elastiek.
Wij kiezen als materiaal een
goed wasbare katoen of zijde, dat
kleurecht dient te zijn. Leuk is
het om materiaal met een fleu
rig bloemetje te nemen, maar
ook effen pastelkleurig poplin is
uitermate geschikt. Bij verwer
king van effen stof nemen we de
biezen van mouwen en broeks
pijpen, alsmede de kraag van een
andere, maar goed contrasteren
de kleur, echter van hetzelfde
materiaal. Bij een breedte van
80 of 90 cm is 5 m nodig. In de
kraag doen we ter versteviging
een stukje katoen en ook doen
we verstandig een reep katoen
onder het beleg te plaatsen.
Ons uitgezet patroon bevat alle
benodigde delen en is bestemd
voor maat 40. De getallen bij de
stippellijnen duiden centimeters
aan. Bij het patroon zijn nog
geen naden en zomen berekend,
deze moeten dus nog worden
bijgeknipt. Voor onze abonné's
stellen wij een knippatroon met
uitstekende pasvorm beschikbaar
a 0,90 voor de maten 38 tot en
met 50.
BESTELLEN.
Knippatronen van dit model
kunnen voor de maten 38 tot en
met 50 worden besteld bij Pers-
Patronendienst, postbus 35 te
Utrecht. Bestellingen kunnen ge
schieden per postwissel of per
brief met insluiting van post
zegels a 0,90.
Na ontvangst van het bedrag
en de juiste vermelding van
adres, maat en nr P. B. 65 wordt
het patroon u zo spoedig moge
lijk toegezonden.
BARBARA.
Voor het gebouw van de
Franse communisische partij te
Bayonne is een bom ontploft, die
aanzienlijke schade aan het pand
en aangrenzende winkels aan
richtte. Er vielen geen slacht
offers te betreuren.
komen, dat men door de in nood
verkerende patiënt op de vingers
wordt gebeten. Daarom verdient
het aanbeveling op het ogenblik
dat men de vingers van de hand
die redding moet brengen naar
achteren en naar beneden schuift
tezelfdertijd met de andere hand
de wang van buitenaf enigszins
tussen de kaken te drukken.
Het is bij dit alles niet van
doorslaggevende betekenis of
men het de ademhaling belem
merende voorwerp ook daadwer
kelijk bereikt. Door de bij deze
handelwijze optredende braakbe-
wegingen komt het vaak vanzelf
van zijn plaats en krijgt de pa
tiënt daardoor al lucht.
HARDHANDIG.
Wanneer deze pogingen geen
succes hebben kan men zijn toe
vlucht nog tot andere maatrege
len nemen. Dan grijpe men de
patiënt met de ene hand stevig
bij de borst en met de andere
hand geve men hem een paar
harde slagen op de rug tussen de
schouderbladen.
De op deze wijze stootsgewijze
uit de longen geperste lucht zal
het voorwerp misschien van zijn
plaats brengen. Een kind kan
men bij deze handelwijze met het
hoofd naar beneden houden, dan
In verreweg de meeste geval-
;n heeft men met een van deze
eide methoden succes. Dege-
toe te passen. Door de samen
drukking van de borstkas die
hierbij plaats vindt, is er kans,
dat het in de weg zittende voor
werp alsnog naar buiten gedre
ven wordt.
Is er toevallig een dokter aan
wezig, dan kan deze in zulk een
noodgeval nog met een puntig
mes de luchtpijp onder de ver
stopte plaats openen, hetgeen
dan de zo hoog nodige lucht ook
verschaft.
Dr A. BRIEDE.
In de haven van Rotterdam is
het 7000ste schip van dit jaar
gearriveerd. Het was het 8292
brt. metende s.s. Alblasserdijk
van de Holland-Amerika lijn,
dat met stukgoed van Hamburg
kwam.
Vorig jaar kwam het 7000ste
schip op 23 Juni binnen. Het
was toen het 7142 brt. metende
s.s. KIngsbridge van de „Ca-
peside Steamschip Co. Ltd." te
Londen.
Door W. KERREMANS
44)
Nadruk verboden.
Russell Tongay, de vader van
de zogenaamde „waterkinderen"
is ontlast van de beschuldiging
van moord op zijn 5-jarig doch
tertje Kathy.
Het gerecht heeft thans een
beschuldiging tegen hem inge
bracht van dood door schuld,
omdat hij op 5 Mei j.l. Kathy
gedwongen zou hebben een duik
te nemen van een hoogte van
10 meter „zonder aandacht te
schenken aan de vereisten voor
haar veiligheid".
„Als je de rijschool hebt afge
lopen, wachtmeester", zei de of
ficier, „dan is het je tijd om met
groot verlof te gaan en wat heb
ik dan aan hetgeen je in Amers
foort hebt geleerd?"
Venkel nam snel een besluit,
waarover hij tot op dat moment
in onzekerheid was geweest. Hij
antwoordde dat het zijn plan
was, voorlopig nog 2 jaren in
dienst te blijven.
De ritmeester knikte en zei;
„Zo, dat is wat anders, dan zal
ik je verzoek gunstig adviseren.
Zend me dan ook je verzoek om
nog 2 jaren te dienen".
„Zie zo", dacht Venkel, tevre
den met het resultaat, „nu is het
beslist". De onaangename tijd
met Puygens had hem doen wan
kelen in zijn aanvankelijk plan 4
jaren onder de wapenen te blij
ven, maar nu was hij verheugd
het besluit te hebben genomen.
Nog 2 mooie jaren van rijden en
paarden, dan zou hij 23 jaar zijn
en dat was een betere leeftijd om
zich voor een betrekking aan te
melden dan 21. Hij zou dan 4
jaren ervaring en opleiding heb
ben gehad, hij zou een geoefend
en goed geïnstrueerd ruiter zijn
en kon de nog komende 2 jaren
besteden aan verdere studie over
het paard.
Venkel werd gedetacheerd bij
de rijschool en genoot van het
voortreffelijke rijonderricht. Hier
leerde hij begrijpen hoe moeilijk
het paardrijden is en dat men
nooit kan zeggen volleerd te zijn
in die kunst. Venkel leerde het
rijden opnieuw van het begin af
en daarna in hoger begrip. Niet
slechts hoe te zitten, hoe te rij
den, hoe de hulpen aan te wen
den enz., maar nu moest hij zelf
zijn zit beoordelen en spanning
en controle op de teugels verbe
teren. Later ging hij nog verder
en leerde iets hogeschool rijden
pirouettes, Spaanse gang, caprio
len, piaffe, sassage. Hij begreep
nu hoe de ruiter moet meegaan
met de bewegingen van het
paard, verstond beter wat men
bedoelde met het schot naar vo
ren geven en kon het paard de
lichte en zwevende gang doen
gaan, die de toeschouwer doet
denken dat het dier dit uit eigen
beweging doet. Hij kon nu rijden
zonder vermoeid te worden; bij
het draven, zowel bij doorzitten
als bij Engels draven kwam hij
bijna niet uit het zadel en in
galop nauwelijks meer. Hij liet
het paard alle bewegingen uit
voeren zonder dat men zien kon
dat hij handen of been aanwend
de, zelfs bij hoge schoolgangen,
zodat hij bij het regiment terug
keerde, niet als een volmaakt rui
ter, want die bestaan niet, maar
wel als een voortreffelijk paard
rijder.
Kort na zijn hervatting van de
gewone dienst ging Cornelisse
met groot verlof en deze kwam
hem met een ontroerde stem
danken voor wat Venkel voor
hem had gedaan. Hij zou 't nooit
vergeten dat hij aan Venkel zijn
redding verschuldigd was, hij
was nu gerust en zeker van zich
zelf en had de drankzucht geheel
overwonnen.
Enige weken later keerde hij
nog eens terug met zijn vader,
die niet had willen rusten voor
ook hij de man gezien en ge
dankt had, van wie zijn zoon hem
had verteld hoe deze hem tegen
gehouden had op de gevaarlijke
weg, waarop hij aan het afglij
den was.
Venkel bleef de twee jaren
dat hij nog diende, voldoening en
genoegen beleven aan zijn werk
en betreurde nooit dat hij zijn
diensttijd had verlengd. Het
stond bij hem echter wel vast
niet nogmaals bij te tekenen. Hi;
moest verder, geen onderofficier
blijven. In het weekblad „Het
Paard", waarop hij zich geabon
neerd had, las hij de advertenties
en vond er nu en dan aanvragen
die hem geleken zouden hebben
als hij niet gebonden was ge
weest en toen hij zijn laatste jaar
was ingegaan nam Marien zich
voor, tegen de expiratie van zijn
verband te gaan solliciteren
Zijn geestelijk leven was meer
en meer vrijzinnig geworden. Hij
bleef gelovig, maar bezocht een
vrijzinnige kerk en ging zonder
enig gewetensbezwaar naar ver
maken, die hij vroeger voor zon
dig had gehouden en dansen
vooral vond hij een groot genoe
gen, zelfs in dancings.
Op een avond was hij met een
vriend zo'n dansgelegenheid bin
nen gegaan en wilde na gedanst
te hebben naar zijn tafeltje gaan
toen een meisje op besliste wijze
op hem toekwam en vroeg:
„Ben jij niet Marien Venkel?"
„Jadat ben ik en wie
„Kom eens mee, dan gaan we
wat zitten en zal ik je zeggen
wie ik ben".
Zij zochten een tafel en daar
vertelde zij, Lien Scheepers te
zijn, dat zij als dienstbode naar
de stad was gegaan, verkering
had gekregen, die was afgeraakt,
dat zij toen de smaak beet had
van het uitgaan, andere jongens
vond die haar traceerden en dat
zij nu... elke avond daar kwam
en voor de pret leefde zoals hij
het noemde.
Lien Scheepers. Marien herin
nerde zich haar. Hij was met
haar op school geweest en had
bij zijn verloven wel over haar
In een Mohammedaanse Mos
kee in Engeland, zo meldt „Sun
day Pactorial", sloegen dezer
dagen 2000 volgelingen van Mo
hammed een knappe Londense
onderwijzeres gade. die daar
neerknielde en openlijk haar be
kering tot het Mohammedaanse
geloof bekend maakte.
Thans is zij bezig met de laat
ste voorbereidingen voor haar
overtocht naar Jordanië, waar
zij een rijke Arabier zal trouwen,
die zij nog nooit gezien heeft.
In haar kleine kamer in Guild
ford vertelde de 23-jarige Patricia
Perry met de ravenzwarte haren,
horen spreken als een verloren de verslaggevers over haar a.s.
schepsel, dat het brede pad op huwelijk.
was gedoold en niet meer thuis „Mijn huwelijk is een gearran-
mocht komen. Het was nog het geerd huwelijk. Het Oosten
type van een flinke, gezonde heeft zij altijd enorm gefasci
meid, die de brandende levens- neerd. Een mede-student van
lust uit de vurige ogen straalde mij, die zich in Jordanië ging ves-
en die het vermoedelijk niet aan
vereerders zou ontbreken.
(Wordt vervolgd.)
tigen, heeft voor mij het huwelijk
geregeld met Fakhri Mousa
Ma'ani, een 25-jarige advocaat.
We zijn in briefwisseling getre
den en we hebben foto's uitge
wisseld en toen hebben we onze
trouwdag bepaald.
Het is nodig, dat ik zijn geloof
belijd en vertrouwd raak met de
manier van leven in zijn deel
van de wereld. Ik ben bezig Ara
bisch te leren".
Fakhri Mousa Ma'ani heeft
Patricia gezegd, dat hij het zeer
op prijs zou stellen, als ze lang
haar had en dus heeft ze het
laten groeien.
Zijn moeder blijft het hoofd
van het gezin, als ik er ben", zo
vertelde Patricia. „Ik zal van
haar leren van welke schotels hij
houdt en verder alle dingen te
-doen, waarvan hij wil, dat zijn
vrouw die doet".
Patricia heeft maar één ver
driet. Ze is dol op honden, maar
ze moet haar kleine hondje ach
terlaten, want Mohammedanen
houden geen honden als huis
dieren.