Het jaar van Eisenhower en Korea De hoop herleefde in 1952 Een jaar van inspanning ging been Tegenstellingen verscherpt Oorlogsgevaar verminderde economische moeilijkheden hieven Nederland op weg naar financieel herstel Enige vooruitgang te constateren Tegenvallers bleven ons land niet bespaard HOOFDSTAD ONTWRICHT DOOR SNEEUW. Frankering bij abonnement: Terneuzen Directeur-Hoofdredacteur I. van de Sande Redactie-adres: Noordstraat 5557 Terneuzen Telefoon 2510 Nd 5*uur 2073 Gironummer 38150 Abonnementsprijs: 5,20 per kwartaal; per maand 1,75; per week 42 cent. Losse nrs 8 ct- DE VRIJE ZEEUW DONDERDAG 1 JANUARI 1953. 8e Jaargang No. 2229. Verschijnt dagelijks Uitgeefster N.V. v/h Firma P. J. van de Sande, Terneuzen Advertentieprijs: per mm 12 ct.; minimum pel advertentie 1,80. Rubriek Kleine Advertendes: 5 regels 75 cent; iedere regel meer 15 cent. Vermelding: Bureau van dit Blad, of: Adres Bureau van dit Blad 15 cent meer. Inzending advertenties tot 's namiddags 2 uur Voor het Maandagnummer: Zaterdags 11 uur Het jaar 1952 zal in de eerste plaats worden genoemd als het jaar, waarin generaal Eisenhower werd gekozen tot president van de Ver. Staten. Dit beheerst op het ogenblik de internatio nale politiek. Het is voor Washington een levensbelang, dat aan de over zijde van 2 Oceanen de kustgebieden niet in handen komen van de sterkste mogendheid in Europa en Azië, de Sovvjet-L'nie. Zo lang de Russen noch de Atlantische Oceaan noch de Stille Zuid zee (die ze reeds op enkele punten bereiken) met sterke vloten bevaren, zolang achten de Ver. Staten zich niet bedreigd. Na 1948, na de staatsgreep in Tsjecho-TSlowakije, hebben de Ver. Staten alle aandacht ge schonken aan West-Europa. Nu Joego-Slavië weerstand heeft geboden aan de Russische ex pansiedrang; nu W.-Duitsland wel stevig anti-communistisch lijkt en ook voor Italië het grootste gevaar is afgewend; nu in de Middellandse Zee ze kere stabilisatie in aantocht lijkt nu is de tijd gekomen voor Washington om bijzondere aandacht te schenken aan het Vei re Oosten. Nadat China de bondgenoot wa.s geworden van de Sowiet- Unie, moest Washington be wijzen, dat het niet slechts zijn Japanse bondgenoot wilde be schermen, maar ook bereid was elke agressie (ook die van N. Korea) te bestraffen. Nu duurt de Koreaanse oorlog echter ïeeds twee en een half jaar door de inmenging van Peking. Het Amerikaanse volk wil een einde maken aan deze oorlog, die 10 Amerikaanse divisies, een grote vloot en een enorme luchtmacht bindt op een af stand van 6000 km van de voor naamste Amerikaanse bases. In alle opzichten is zulk een oorlog koistbaar: reeds 120.000 Amerikanen zijn door dood, verwonding of gevangenneming uitgeschakeld. Daarom koos een zo grote meerderheid in Novem ber een generaal als Eisenhower tot president. Deze heeft de re putatie ook een diplomaat te zijn. Hij koos tot minister van Buitenlandse Zaken Dulles, die eer. krachtiger optreden tegen het communisme verstaat. Hij is bereid Peking met rust te laten, indien dit de oorlog in Korea beëindigt. Zo niet, dan zou hij willen optreden tegen de Chinese bases van de vliegtui gen, die de Noordkoreanen hel pen en van de troepen, die tel kens weer in het vuur worden gebracht in Korea. WAT NU? Tegen het einde van 1952 was de spanning over hetgeen Eisen hower zou gaan doen, gestegen. Want men begreep zeer goed, dat indien inderdaad de koers van Truman zou worden gewijzigd uitbreiding van de vijandelijkhe den in het Verre Oosten mogelijk zou zijn. In West-Europa was men daarvan in het algemeen huiverig. Men kon vooral in Lon den niet goed inzien, hoe daar door een besjissing zou worden afgedwongen, omdat het onme telijke China niet door Ameri kaanse troepen kan worden be zet en moeilijk door luchtaanval len bedwongen. Bovendien zou de indruk van een Amerikaans-Chinese oor log in Azië nadelig zijn voor de Ver. Staten. Tenslotte zou Washington veel minder aan dacht kunnen schenken aan de defensie van West-Europa. Men hoopte dus vurig, dat Feking eerder bereid zou zijn concessies te doen en het Eisen hower mogelijk zou maken een eervolle wapenstilstand te doen afkondigen. De bestaande on zekerheid en het voorgevoel, dat men beslissingen tegemoet ging van grote betekenis, vergezelden liet aflopen van de periode van 1952. DE RUSSISCHE POLITIEK Kort vóór de Amerikaanse verkiezingen van November was de Russische communistische partij in congres bijeen geko men. Zij had Stalin, die nog stevig de teugels in handen bleek te hebben en die 't almach tige politieke bureau uitbreidde en de naam gaf van „presi dium" der partij, luide toege juicht. zij beloofde het volk, dat na een periode van ontbe ringen en na de hoge kosten van de industrialisatie en de wederopbouw, nu meer ver- bruiksartikelen, levensmiddelen, kleren enz. beschikbaar zouden komen. De leiders sloten oorlogsge vaar uit. Klaarblijkelijk wilden ze de eerder gewekte onrust stillen. De Ver. Staten zijn immers indu strieel en militair (althans ter zee en in de lucht) veel sterker dan de Sowjet-Unie. Nu leerden de leiders van het Kremlin, dat de niet-communistische wereld te zeer was verdeeld dan dat zij ver enigd kon optreden tegen Mos kou. Waardoor zo verdeeld? Wel, zo zeiden de Stalinisten, omdat Japan en Duitsland nu ook als herstelde industriële landen af zetgebieden en grondstoffen no dig hebben en de concurrenten worden van Britten, Fransen enz. Economische crises werden aangekondigd in het Westen. Moskou hoopt, dat er op den duur geen plaats zal zijn voor Duitsland en Japan, die zich dan wel tot Rusland en China zouden wenden. Zij werden ge sterkt in hun geloof door wat in de Ver. Naties naar buiten trad: een tegenstelling tussen de minder ontwikkelde gebieden van iN.-p4.frika, Azië en Zuid- Amerika enerzijds en de Atlan tische wereld anderzijds. In de Ver. Naties keerde een meerderheid zich tegen de wij ze waarop Frankrijk Tunesië en Marokko bestuurde, tegen de rassenwetgevingen in Z.4Afrika en zij vroeg niet slechts snel lere ontvoogding van nog min of meer afhankelijke landen, maar ook grote investeringen van kapitaal, opdat de voedsel productie en de winning van grondstoffen, ja ook de in dustrialisatie in de minder ont wikkelde gebieden kon worden verhoogd. Dit is het anti-kolo niale jaar van de V.N., zo zeide een gedelegeerde van Pakistan. Waar iis, dat van het Westen nu niet alleen wordt verwacht, dat het ongeveer de hele wereld zal beschermen tegen agressie, van het Sowjetblok of China, maar dat het ook milliarden zal lenen en beleggen in Arabische, Aziatische en Latijns-tAmeri- kaanse landen. Ook in dit op zicht wa*3 1952 van grote bete kenis. Zal het Westen de Sow- iet-uitdaging doeltreffend door grote inspanning kunnen be antwoorden? Zal het achterlij-ke gebieden zó kunnen ontwikke ien, dat de wereldhandel er be langrijk door wordt uitgebreid? INTEGRATIE VAN EUROPA Wat de Ver. Staten wensen en wat W-Europa ook wel moet nastreven, was toenemende in tegratie. In Augustus werd het Hoge Gezagsorgaan ingesteld van de staal- en isteenkoolge- meensehap (plan-Schuman) van Frankrijk, W-Duitsland. Italië en Benelux. In Septem ber kwamen te Straatsburg zo wel de assemblée bijeen van het kleine Europa der 6 genoemde landen als die van de Raad van Europa van alle 15 Wetsteurope- se naties. Er bleek wrijving te bestaan tussen beide lichamen, omdat vooral Engeland en Scandinavië hun souvereinf teitsrechten niet wilden ver. minderen ten bate van een >su- pra-nationaal gezagsorgaan In voorbereiding was en is nog steeds de Europese defer, sie-gemeenischap van dezelfde G landen van het „kleine Euro pa", die ook reeds de oprichting van een politiek gezag bestu deren. Het gemeenschappelijk Europees atoomonderzoek hield een belofte in. Met of zonder Brittendat was echter de vraag. Eden sprak te Straats burg en hij drong er op aan, niets te doen buiten de grote Raad van Europa. En hoewel de integratiepogingen van de zes landen worden geremd, is het duidelijk, dat zij zowel econo misch (in de Europese beta lingsunie, de handel met het gemenebest enz.) als militair (voor de defensie van W.-Euro- pa) de medewerking van En geland (dat nu ook over de atoombom beschikt) niet kun nen ontberen. Nu de Ver. Sta ten minder belangstelling tonen en minder geld zullen zenden, is zulk een Europese aaneenslui. ting neg noodzakelijker gewor. den. Een grote tegenvaller was het dat Frankrijk en Duitsland het niet eens konden worden over het Saargebied. De ruzie daar over nam zelfs toe, toen op 30 November de Fransen en de Saarregeringen verkiezingen in Saarland nodig achtten, waar van pro-Duitse partijen waren uitgesloten. Het is duidelijk, dat Bonn tracht volkomen gelijke rechten te verkrijgen binnen 'Noordatlantssch verband. Het hoopt dat de Ver. Staten druk zullen uitoefenen op Frankrijk. Onder deze omstandigheden kon de vergadering van de At lantische raad in December niet veel opleveren vooral ook omdat de gestelde defensie doeleinden niet waren bereikt en verdere uitbreiding der in dustriële productie in 1952 enigszins stagneerde. HET NABIJE OOSTEN Terwijl in Tunesië geweldda dig verzet tegen de Fransen en weerstand van de bey tegen Pa rijs de aandacht trokken, scheen in het Oostelijke bekken van de Middellandse Zee enige conso lidatie op komst. Joego-Slavië keerde zich nog duidelijker van Moskou af, bereid om met Grie kenland en-Turken één militair front te vormen. In Griekenland kwam in No vember generaal Papagos aan het bewind, sterk pro-Ameri kaans en de „sterke man". In Egypte vonden grote verande ringen plaats. Nadat generaal Naguib de macht aan zich had getrokken, zette hij koning Fa- roek af. Hij is op weg naar een accoord met Engeland. De Soe dan zal zelf mogen bepalen, of dit Nijlland ten Zuiden van Egypte onafhankelijk zal zijn of nauw verbonden zal- worden met Egypte. Britse troepen zul len de zone vaft het Suez-ka- naal verlaten, 'als Egypte toe treedt tot een defensie-pact voor het naburige Oosten, waar toe niet alleen de betrokken gebieden maar ook de Ver. Sta ten, Engeland en Frankrijk zul len behoren. Men heeft hoop op zulk een overeenkomst. In Perzië, waar Mossadeq nu dictator is geworden, is de ver houding minder goed doordat de betrekkingen met Engeland zijn verbroken wegens de olie- kwestie. Als eenmaal de Arabi sche wereld echter (met Egyp te) tot een accoord zal zijn ge komen met het Westen, hoopt men ook op een vergelijk met Perzië dat tenslotte zijn olie al leen aan het Westen kan ver kopen. EEN OMMEKEER? Zo heeft het jaar 1952 een wending gebracht in de Ame rikaanse politiek, waarvan de gevolgen nog onbekend zijn; 'n enigszins vertroebelde verwach ting van snellere integratie van Europa; uitzicht op consolidatie ir. het nabije Oosten (ondanks het negativisme van Mossadeq in Perzië)nog niet geslaagde pogingen in de Ver. Naties iets te bereiken inzake Korea; grote eisen van de minder ontwikkel de landen aan het Westen. Maar ook de hoop van Moskou, dat de niet-communistische wereld haar moeilijkheden niet zal kunnen oplossen. In 1953 zal deze moeten tonen met zulke oplossingen een doel treffend begin te maken. Sinds 1948 is er evenwel reeds zoveel bereikt om de Atlantische we reld en vele landen van de Stille Zuidzee nader tot elkaar te bren gen, is zoveel economisch herstel geslaagd en is de-vrees voor een Sowjet-aanval zozeer afgenomen, dat men weinig historisch begrip zou tonen pessimistisch te oorde len over wat in het afgelopen jaar ondanks alles is geconsoli deerd. DR. A. C. Op de grens van twee jaren wordt de gemiddelde mens on danks zichzelf sentimenteel. Zelfs in deze „bezeten" wereld is hij geneigd een wijle stil te staan en zich af te vragen wat hij van het gestorven jaar heeft gemaakt. Vol zorgen en moeite, vol ge varen en angsten is 1952 ge weest. Nog altijd gaat het ge plaagde mensdom gebukt onder de druk van nauwelijks te tor sen lasten en werpen oorlogs dreigingen hun sombere schadu wen vooruit Toch zijn er na de voorafgaan de jaren van een toegespitste „koude oorlog" onmiskenbaar lichtpuntjes zichtbaar geworden (zij het dan ook aan een verre, verre horizon), die reden geven voor een weinig optimisme. De hoop herleefde in 1952 en gelukkig niet geheel ten on rechte. Het is waar, Panmoendjon is een „drama" geworden („come- die" volgens anderen) en de klo ven tussen Oost en West bleven ook in de V. N. onoverbrugbaar. De Benelux blijft een strijdperk van (over) gevoeligheden, die hun centrum vinden in de sterk uiteenlopende loon. en prijspoli tiek van Nederland en België. Kostbare tijd is daar overal ver loren gegaan in eindeloze en on vruchtbare discussies. Eeuwen geleden heeft Confucius het al gezegd, dat de mens eigenlijk niets zozeer moet betreuren als die verloren tijd. Het schijnt nu, dat de „groten op aarde" zelf een woordje mee gaan spreken. Churchill is op weg naar Amerika om bespre kingen te voeren met de nieuwe president Eisenhower. En Stalin heeft juist vóór de Kerstdagen te kennen gegeven, dat ook hij gaarne een ontmoeting mei Eisenhower zou hebben. Hij voegde eraan toe, dat hij een oorlog tussen Amerika en Rusland niet als onvermijdelijk beschouwt. De nieuwe Ameri kaanse minister van 't State De partment, John Foster Dulles, heeft (en dit stellig in overleg met Eisenhower) verklaard, dat eventuele Russische voorstellen voor het bevorderen van de vrede in Amerika met ernst en sym pathie ontvangen zouden wor den. Dat ziet er dus hoopgevend uit. De ogen van de hele wereld zijn thans gericht op dat grote en machtige trio, Eisenhower, Churchill en Stalin, die samen de koorden der internationale politiek in handen houden en het wel en wee van het bang-ver- trouwende mensdom beheersen. Laten wij de vredesduif een goede tocht toewensen door de donkere luchten van deze dagen en laat er in 's hemelsnaam niet op geschoten worden, van geen enkele zijde! Want de hoop is herleefd in de laatste uren van 1952. NEDERLANDS FINANCIëLE POSITIE. Wat de binnenlandse situatie betreft is er in meer dan één op zicht reden tot tevredenheid. On ze betalingbalans toont een heel wat gunstigér beeld dan in de voorafgaande jaren ooit het ge val is geweest. Dit wil natuur lijk niet zeggen, dat alle moeilijk heden ten volle zijn overwonnen, maar er zijn in elk geval pers pectieven die aanleiding mogen geven tot optimisme en dat wil in deze benarde tijden al heel wat zeggen. De woningbouw beweegt zich nog steeds in stijgende lijn. Even. als minister Lieftinck heeft mr. In 't Veld zijn opvolger een de partement overgedragen, waar alles reeds in gereedheid lag voor de jaren die komen. Voor Zee land is het eerste optreden van minister Witte overigens niet zo gelukkig geWébst, toen hij tot verbazing van vriend en vijand ,,De tijd gaat voorbij", zeggen wij maar wij vergissen ons: de tijd blijft en wij zijn het die voorbijgaan, zo luidt een uitspraak van Raspail. Het_is buitengewoon moeilijk voor de moderne mens die vindt, dat de tijd zo snel gaat in te zien, dat de tijd niet snel gaat. Het rythme is constant, maar de mens is het die de snelheid, waarmede zijn acties elkaar opvolgen opvoert. Zo behoort dan ook het jaar 1952 weer tot het verleden. Aan de vooravond van de scheiding zijn wij geneigd een blik terug te werpen. Is het jaar 1952 voor ons land gunstig of ongunstig geweest? In het middelpunt ven de be langstelling stond natuurlijk onze defensie en de samenwer king van ons land met de an dere partners van het Atlanti sche Pact, daar dit ten nauw ste verband houdt met de handhaving van onze hoogste gcederen, vrijheid en onafhan kelijkheid. Het begon met een bevredi gend resultaat van de bespre kingen der ministers van Bui tenlandse Zaken, Defensie en Financiën van Frankrijk, Italië, West-Duitsland en de Benelux- landen, die ons weer een stapje dichter bij een verenigd Europa brachten. In Mei werd deze sa menwerking bekroond met de tekening van de overeenkomst, die de Europese verdedigings gemeenschap tot een realiteit maakte. De kleine werven wer den ingeschakeld om de uitbrei ding van onze vloot te verwe zenlijken en de becherming bur gerbevolking werd ter hand ge nomen. Een dreigde er een kink in de kabel te komen, toen een be richt in de New York Times de indruk vestigde, dat ingeval van een aanval de verdediging van Nederland in geallieerd ver band niet zou vaststaan. Er ging een golf van verontwaar diging door ons land, die zich uitte in de vragen die het Twee de Kamerlid prof. Romme de regering stelde. Gelukkig kon de min.-president geruststellen de woorden laten horen, het geen ons weer bracht tot onver minderde inspanning. Bevredi gend kon generaal Opsomer zich uitlaten over de Nederland se prestatie bij de geallieerde landoefening Hold Fast, waar aan wij in September deelna men. Steeds bouwen wij verder en het nieuwe legerplan 1953 voor ziet in een regelmatige beschik king over één parate divisie en twee mobilisabele divisies, het geen de sterkte van ons leger in totaal op drie divisies brengt, een kleine maar goed geoefende strijdmacht, die in geallieerd verband ongetwijfeld tot be hoorlijke prestaties in staat zal zijn. INCIDENTEN. iNcg steeds zijn wij in scher mutseling met Indonesië over de kwestie Nieuw-Guinea. Het begon aan het einde van het vorige jaar met het incident Blitar, waarbij Indonesië zon der schroom bekende, dat het West-llrian (Ned. Nw.-Guinea) als een Indonesische provincie beschouwde, hetgeen volkomen in strijd is met de overeen komsten, gemaakt in het unie statuut. Dit leidde tot krasse uitspraken, waarvan die van admiraal Helfrich wel duidelijke taal sprak, toen hij geheel Indo nesië een vacuum noemde, een vacuum in de strijd tegen het communisme. Wanneer volgens de admiraal Nieuw-Guinea in handen van Indonesië komt, zou dit vacuum nog vergroot worden. De besprekingen, welke ge durende 6 weken in Den Haag over dit probleem werden ge voerd tussen vertegenwoordi gers van beide regeringen, brachten geen 'uitkomst en het werd niets anders dan een po litiek spitsroeden lopen. De verhoudingen werden op nieuw toegespitst, toen in Mei van dit jaar enkele avontuur lijk aangelegde fanatici een aanslag pleegden op de Indo nesische militaire attaché in Nederland, overste Harjcne. Dit was koren op de molen van de Indonesiërs, die deze gelegen heid te baat namen eens extra vuil te spuiten over hun unie partner. De verhouding bleef verder gespannen en uitte zich in Oc tober door middel van onlusten in Djakarta, waarbij Neder landse vlaggen door extreme elementen werden neergehaald, hetgeen zich in November in Makassar herhaalde. De stand punten zijn echter wel duidelij ker geworden dan aan het be gin van het jaar. Indonesië heeft het masker af geworpen en ook de Nederlandse regering heeft duidelijke taal ge sproken, toen zij onlangs ver klaarde dat Nieuw-Guinea on danks Indonesische dreigingen Nederlands gebied blijft. Zij is niet van plan enige concessie te doen. BUITEN ONS LAND De emigratie die bij heel het Nederlandse volk in het mid delpunt van de belangstelling ■staat, heeft in 1952 normaal voortgang gehad. Ondanks het feit, dat Australië zich verplicht heeft gezien de immigratie enigszins te beperken, bereikten ons toch gunstige berichten. Waar ter wereld ook, de Neder landers zijn als immigranten zeer gezien en Australië zal voor het grootste deel Nederlanders blijven opnemen. Nieuwe pers. pectieven opende de good-will- reis van de Prins naar Zuid- Amerika voor de emigratie. Ook verschillende Zuidamerikaanse landen zijn niet ongenegen grote hoeveelheden Nederlan ders op te nemen, waarbij de regeringen alle steun hebben toegezegd. Deze reis van de Prins heeft ons trouwens ook nauwere re latief verschaft met de 'Zuid- amerikaanse staten, welke re laties ongetwijfeld van econo misch belang kunnen worden. Ons vorstenpaar heeft in 1952 niet stilgezeten en het heeft er voor gezorgd, dat de naam van Nederland een diepere klank heeft gekregen in de Ver. Sta ten. Zijn bezoek aan dit land is een enorm succes geworden. MOEILIJKHEDEN. Een dissonant vormde de strubbeling over de samenstel ling van een nieuw kabinet. Verschillende formateurs strui kelden over de .enge partijbe langen en dit leidde tot een langdurige crisis, die nu niet bepaald bevredigend werd opge lost. Met een zekere angts in het hart vraagt men zich af, hoe lang de nieuwe regering zich zal kunnen handhaven. Ook in de Benelux is het dit jaar niet alles over rozen ge gaan. Nog steeds kan men niet tot succes komen. Overal vindt men voetangels en klemmen en demonstraties als van de Sibe- lux in België dragen nu niet be paald bij tot het bereiken van de gewenste resultaten. De re geringen gaan echter onverdro ten voort en langzaam vorderen wij in de goede richting, zoals de laatste conferentie te Knok- ke ons bewees. Gedurende de Olympiade stond Nederland in het teken van de sport, die bijna al het overige nieuws van de voenrpa- gina's van de kranten ver drong. De magere resultaten in Helsinki zullen ongetwijfeld een stimulans zijn en leiden tot grotere inspanning en ernstiger training. Hierdoor zullen wij de volgende Olympische spelen met meer vertrouwen tegemoet kunnen zien. Zo keken wij om naar wat het jaar 1952 ons bracht en met hoopvolle blik zien wij het nieu we 1953 tegemoet. Zal dit ons dan brengen wat wij allen zo gaarne wensen: begrip voor elkaar, sa menwerking envrede? verklaarde, dat er in Zeeland geen woningnood meer bestond. In de provinciale staten heeft dit reeds tot enige protesten ge leid en het ligt voor de hand, dat het laatste woord er nog niet over gevallen is. Neen, dan was minister Algera gelukkiger met zijn mededelin gen over de vrije veren op de Westerschelde. Na de niet be paald tactische wijze, waarop de heer Wemmers zich indertijd over Zeeuws-Vlaanderen uitliet, doet 't standpunt van de nieuwe minister van verkeer en water staat uiterst sympathiek aan. DE DIJK IS DICHT. Voor Zeeuws-Vlaanderen was het belangrijkste feit van het jaar ongetwijfeld de afsluiting van de Braakman. Nog zijn de werkzaamheden er in volle gang, maar reeds tekenen zich de toe komstmogelijkheden af, waarvan de landaanwinning en de kortere rechtstreekse verbinding tussen het oostelijk en het westelijk deel het meest in het oog sprin gen. Onder toenemende belang stelling van heinde en ver is de Braakman-afsluiting in het voor bije jaar voltooid. Dwars door het water strekt zich eindeloos de machtige dijk uit, waar nog slechts het monument ontbreekt, dat ook „Zeeland leeft, omdat het bouwde aan zijn toekomst". EEN GELUKKIG NIEUW JAAR! Zo staan wij dan nu weer aan het begin van een nieuw en on zeker jaar. Wat zal het ons bren gen? Duister is de toekomst, maar vaststaat dat wie met moed en energie 1953 ingaat, ook vol overtuiging zal slagen. Moge het ons allen gegeven zijn door geza menlijke krachtsinspanning nog een stap verder te doen op de weg naar de vooruitgang van ons vaderland, van de plaats on zer inwoning en van ons huis gezin. „Veel heil en zegen" en 'n „ge lukkig nieuwjaar" zijn wensen die weer luide en alom klinken op deze besneeuwde morgen van de eerste Januari 1953. Mogen het wensen zijn die in vervulling gaan en moge iedere bede om ge luk en voorspoed zijn verwezen lijking vinden in een wereld van vrijheid en vrede, waarin elk mensenkind zijn bestemming vindt. De directie en de redactie van „De Vrije Zeeuw" willen bij al die gelukwensen van ganser harte de hunne voegen. Gezond heid en voorspoed wensen wij al de lezers toe: geluk in het ge zin en vooruitgang'in zaken. Een goed en succesvol 1953 voor allen! En moge het een iegelijk brengen, wat wij er menselijker wijs van verwachten VERKEER IN EN OM De fijne stuifsneeuw, die sedert half negen Woensdagmorgen onafgebroken door de straten joeg, heeft het verkeer op Oude jaarsdag in en om de hoofdstad grote moeilijkheden berokkend, waarvan vooral het tramverkeer ernstige stagnatie ondervond. Zo talloos waren de aanrijdin gen, dat bijna geen enkele tram lijn de normale schema tijd kon aanhouden. Op vele halteplaatsen, b.v. van lijn 3, kon men verkleumde voet gangers een uur lang zien wach ten op een tram. Dan volgden 6 tot 8 tramstellen achter elkaar. Bij de hoofdstedelijke politie stroomden de meldingen binnen van botsingen, slippartijen en aanrijdingen, de meeste lussen auto's onderling, doch dikwijls waren er ook wielrijders of trams bij betrokken. Tot na het middaguur werd ge?n melding van ernstige ongelukken met lichamelijk letsel gemaakt. Ge rapporteerd werden tot dat uur bijna 50 botsingen overal in de stad. Aangenomen mag 'us worden, dat het werkelijke aantal nog VÏel groter was. Bij al die slip partijen en botsingen werd soms geringe, soms aanzienlijke mate riële schade veroorzaakt. Intussen rukte de gemeente lijke stadsreir.iging met groot materiaal uit. In totaal trokken 18 strooi-auto's uit, die tezamen met 100 tot 150 ton pekel en bo vendien met zand de strijd tegen de verradelijke sneeuw aanvin gen. Bovendien strooiden enkele honderden straatvegers, die met hun bakfietsen er op uit gingen, extra pekel op de gladde brug gen en op gevaarlijke kruispun ten. Ook de spoorwegen onder vonden hinder van de sneeuw, omdat de wissels niet meer naar behoren functionneerden.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1953 | | pagina 1