Matroos en soldaat in Korea Over pijnlijke handen en luiers Traditionele Walcherse ringrijderij r Het huis zonder sleutel voor een Het plan Europees leger Kameraadschap en teamgeest 7e Jaargang No. 1815 TWEEDE BLAD Zaterdag 25 Augustus 1951 Ik heb het grote voorrecht gehad in de afgelopen negen maanden afwisselend bij de vrijwilligers in Korea te mogen zijn en Harer Majesteits schepen te kunnen bezoeken en ik meen er goed aan te doen u eens een en ander te vertellen over het verschil tus sen beide onderdelen, die onze Nederlandse naam bij de United Nations zo hoog houden, zo begon res. Ie luitenant W. Dussel zijn volgend verslag uit Korea. )e Westelijke defensie en Duitsland Harriman naar Tito? Russen voltooien onderaardse vliegtuigfabriek Dertig personen verdronken in Mexico Hoe dikwijls komt het niet voor, dat men als arts er niet in slaagt betrekkelijk onschuldige maar bui tengewoon hinderlijke en zelfs pijnlijke aandoenin gen tot genezing te brengen, alleen omdat de sociale omstandigheden daartoe niet meewerken! Een van die aandoeningen is bijv. het eczeem aan de handen met pijnlijke diepe kloven en gezwollen nagelbed, waaraan zo talloze huismoeders sukkelen, die de was en de „vaat" zelf moeten doen, de gehele dag met alcalische wasmiddelen zitten te ploeteren en de mishandelde en pijnlijke huid niet de gelegen heid kunnen (of willen) geven eens geheel tot rust en op zijn verhaal te komen. 135 rijders namen aan de kamp deel MeJitclie ftubnek Vorming van twintig „Europese" divisies waarvan vijl tot zes Duitse divisies zouden zijn Orkaan over Mexico uitgewoed De conferentie van San Francisco Noodwet ouderdomsvoorziening UIT INDONESIË Er is verschil, ja zelfs groot ver schil tussen de levens van beide groepen, het verschil is zelfs zo groot, dat op velerlei gebied een vergelijking nauwelijks mogelijk is. In Korea hebben onze soldaten, na hun aankomst in November nim mer meer een stukje zee gezien. Op de „Van Galen" daarentegen heeft nog niemand ooit een voet op Koreaanse bodem gezetae Korea-vrijwilligers hebben een zwervend bestaan geleid. Zij heb ben ontberingen geleden zoals nog nooit tevoren een onderdeel van de Nederlandse strijdmacht. Koude, vocht, sneeuw, ijs, honger en dorst zijn maar enkele. Zij hebben hoog in de bergen en diep in de dalen geworsteld en gestreden tegen een altijd weer overmachtige vijand en in meer dan enkele zware gevech ten tientallen van hun kameraden verloren. Zij zijn bijna^nooit afgelost, ver keerden vrijwel constant in de voorste lijn en waren dus door lopend in lev. ïsgevaar. En nu de ma-men van de „Evert- sen" en van d ,Van Galen", die je, als je bij hen .an boord komt, aan kijken alsof ze willen zeggen: „zie je dat? Dar.- heb je er één uit Korea. Wan' op een schip weet men niet wat Korea is. Dat schip vaart maar en vaart maar. Het beveiligt een carrier, het vaart zijn patrouille gedurende een bepaald en veelal van te voren vastgesteld aantal dagen. Men weet precies wanneer men op de basis Sasobo of Kure terug is Men weet echter ook, dat-al „vaart en v art dat schip maar" het de aanwezigheid van de „Van Galen" en al die andere zeestrijd- krachten is, die het leger te velde mogelijk maakt, zich van de zee zijde onbedreigd te voelen en dat die vloot daar op zee het mogelijk maakt, dat alle voorraden van wa pens, munitie, uitrusting, mensen, kortom alles wat een modern leger te velde nodig heeft, in een onaf gebroken stroom, dat leger kan be reiken. Men weet eveneens, dat mocht er wat gebeuren, de zeemacht direct ter plaatse is om te zorgen, dat die stroom van goederen hen blijft bereiken. Tenslotte weet men, dat het wellicht wel eens de simpele aanwezigheid van die sche pen zou kunnen zijn, die een torpe dering van troepenschepen door een „onbekende onderzeeboot", zo als wij dat vóór de afgelopen oor log hebben gezien, heeft verhin derd, omdat alle schepen paraat zijn om ogenblikkelijk in te grijpen. Op een schip heeft ieder zijn „eigen hoekje". Ze zitten er aan hun „bakstafels" en eten en drin ken op tijd. Als je er een paar dagen bent, kun je, bij wijze van spreken, je vaste kennissen steeds op dezelfde plaats terug vinden. Op een schip heeft ieder z'n eigen bed een kooi z'n eigen kastje, ja, z'n eigen-alles. Er zijn douches en er is stromend water, warm en koud nog wel. Er is elec- trisch licht en er is zelfs air-condi tioning al werkt die dan ook wel eens onvoldoende. In Korea is dat alles natuurlijk biet. We hebben er ons eigen bed, het gat-in-de-grond, waarin we zit ten, liggen en als het kan slapen. We eten er en we wassen ons er niet. Dat hebben we wel eens in vijf weken niet kunnen doen. We kregen er ook nooit bier, zoals op de schepen. Bier! om je dood te lachen. BierWe zou den eerder nog vrede verwachten De „Van Galen" heeft bier aan boord uit Holland nog wel en ieder krijgt twee tinnetjes per dag. Eerlijkheidshalve vertel ik lT er bij, dat alleen de Nederlandse schepen dat hebben. Amerikanen en Engelsen, alsook Canadezen, Australiërs en Nieuw-Zeelanders hebben geen bier aan boord. Ge- volgmen doet zich er (te veel) te goed aan als het schip binnen is. Gevolg daarvan de Nederlandse matrozen slaan een veel beter fi guur met passagieren. Op de „Van Galen" hebben ze een paar keer per week film aan boord. Je stikt van de hitte als je er naar gaat kijken in een van de hete verblijven, maar goed, je ziet dan toch een film. In Korea kre gen wij onze eerste rolprent na vier maanden Natuurlijk moet u ook weer niet denken dat het leven aan boord ge lijk dat van de befaamde luis is. Helemaal niet. De grootste erger nis is misschien wel het feit „dat er niks gebeurt". „We varen maar en we varen maar" zegt de beman ning. „En er gebeurt niets. We hadden gedacht dat het hier link zou zijn, maar het valt mee. Het valt zelfs zo erg mee, dat het tegenvalt". In verband hiermee wil ik direct het tweede typische noemen: de teamgeest, die (nog) niet zo is, als zij wel moet zijn. De bemanning van de „Evertsen" was lang van huis geweest en kreeg, toen zij ein delijk zou gaan, er nog eens negen maanden Koreaanse wateren bij. Dat lange op-een-schip zitten be vordert de teamgeest, het saam horigheidsgevoel, en daarmee ver andert de sfeer. Nogmaals: op de „Van Galen" is dat nog niet zo. Het zijn allemaal „nieuwe" jongens, afkomstig uit verschillende inrichtingen in Ne derland, en veelal nog niet van huis geweest. De honderdprocent goede geest, die honderd procent kameraadschap komt stellig. Tijd, engebeurtenissen zul len dat uitmaken. Zoals een der „ouden" het zo treffend zei: „We moeten eerst eens in onze stinkerd zitten. Er moet eerst geschoten worden, of we moeten een typhoon over ons hoofd krijgen of wat dan ook. Dan moet je ze eens zien Afgezien van dit alles: Er wordt bij oude en nieuwe jongens toch wel gekankerd. Dat is in Korea zo, dat is op de schepen zo. Het zou ook beslist niet goed zjjn als je niets hoorde. De één wil gevarentoelage en de ander vindt dat ze gek zjjn om die verwenste patrijspoorten dag en nacht dicht te houden. Door het hele schip brandt 's avonds rood licht, om in geval van alarm (waarbij het grootste deel van de bemanning aan dek moet komen) geen moeilijkheden met de duister nis te hebben. Vanzelfsprekend wordt ook dit rode licht verfoeid, maar het is nu eenmaal in het be lang van die kankeraar zelf. Zeker, het is warm en benauwd aan boord, heet en drukkend. Voor al het machinekamerpersoneel en de koks in de kombuis verdienen in dit verband een extra woord van hulde voor hun uithoudingsvermo gen. De verblijven, waarin eigen lijk te veel mensen slapen en zeker bjj de geschetste toestand van altijd gesloten patrijspoorten zjjn in deze omstandigheden niet, wat ze moesten zijn en de wachtregeling is zodanig, dat ieder een behoorlijke portie te verwer ken krjjgt. In Korea is de soldaat gewend in God's vrjje natuur te liggen ik wil niet zeggen: „slapen", want daar komt 's nachts weinig van maar in ieder geval: hij kent bij alle beperkingen die hem opgelegd zijn deze een toch niet: gebrek aan ruimte. Nu ik het heb over voordelen in Korea: er is er warempel nog een: de post. Brieven van zeven dagen oud zjjn bjj het Nederlandse batal jon helemaal geen zeldzaamheid. Op de „Van Galen" daarentegen heb ik meer dan twee weken lang geen enkele brief aan boord zien komen en voor en na mjjn bezoek is er ook dagenlang geen post ge weest. Dat is nu weer het nadeel van een varend schip De bemanning van de „Evert sen" en ook van de „Van Galen" i: zich dit alleswel degelijk bewust de uiteindelijke voordelen van de matroos vergelekën met die van de soldaat. Hoe eentonig het leven aan boord zo nu en dan ook ljjkt men verkiest het toch nog altijd boven dat van de man in Korea. „Het is maar hoe je het bekijkt" zei een matroos tegen me, nadat ik een poosje met hem in de geest van dit artikel had gepraat. „Als we altijd maar denken dat er altijd mensen zijn die het nog niet zo goed hebben als wij, dan is het leven nog zo gek niet. Nee, geef my dan de „Van Galen" maar Naar de mening van gezagheb bende regeringskringen te Bonn kan WestJDuitsland slechts dan een bijdrage tot de verdediging van het Westen in overweging ne men als een verdrag van weder zijdse bijstand tussen de bondsre publiek enerzijds en de geallieerde regeringen anderzijds gesloten wordt, aldus het Westduitse nieuwsbureau D.P.A. Hierdoor zouden de westelijke geallieerdeen gedwongen zijn alle risico's en verplichtingen voor een wederzijdse verdediging op zich te nemen. Volgens te Bonn ontvangen in- lichtingen worden de besprekin gen in Parijs over de vorming van een Europees leger voortgezet. Volgens een welingelichte Ame rikaanse woordvoerder in Tehe ran zal Harriman waarschijnlijk naar Belgrado vliegen. Hij zou door maarschalk Tito persoonlijk zijn uitgenodigd. In officiële kringen wilde men geen com mentaar op dit bericht geven. Donderdag heeft maarschalk Tito in zijn zomerresidentie te Bied de Britse onderminister van Buitenlandse Zaken, Ernest Da- vies, ontvangen. De Britse ge zant in Joego-Slavië en de plaatsvervangende Joego-Slavi- sche minister van Buitenlandje Zaken woonden de bespreking bij. Naar een Berbjnse correspon dent van het officiële orgaan van de Royal Aero Club'' flight" meldt, hebben de Russen een on deraardse vliegtuigfabriek te He re ld bij Chemnitz voltooid, die de Junker_maatschappij in 1943 be gonnen was te bouwen. De Russen zouden daar installa ties hebben aangebracht om vlieg tuigen van het type „Mig" te bou wen. Volgens dezelfde correspondent zouden in Oost-Duitsland bases voor bommenwerpers zijn inge richt. Het vliegveld Brandbriesen zou worden ingericht voor vlieg tuigen van het type ,,Tu". Bij de V2-fabrieken in Peenemiiede zou den Migs-15 worden geconcen treerd. Door het breken van een dam te Cardenas, een stadje in de Me xicaanse staat San Luis Potosi, zijn tenminste 30 personen ver dronken, aldus een in Mexico ont vangen bericht. Mogelijk is het aantal doden tot 50 mannen, vrouwen en kinderen gestegen. 20 personen zij ernstig gewond, veertig huizen geheel ■v emietigd. Een trein met arbeiders voor herstelwerkzaamheden en hulp verlening wordt naar het gebied gezoden. Frederick Wiehl, de Ameri kaanse advocaat van een van de op 7 Juni te Landsberg opgehan gen Duitse oorlogsmisdadigers, generaal-majoor Oswald Pohl, is uit Duitsland gewezen, aldus een bekendmaking van de Ameri kaanse hoge commissie. Wiehl zou sinds 1932 nauwe betrekkin gen met de nazi's onderhouden hebben. Donderdag werd onder zeer grote belangstellingniet in de laatste plaats van talloze vreem delingen, die In de stad vertoef den, op het Molenwater te Mid delburg de jaarlijkse traditionele ringrijderij de g™1*1 PrUs van Walcheren gehouden. Ditmaal na men aan dit ringrijdersfeest, dat georganiseerd was door de V.V.V. en de Zeeuwse Bingrijdersverenl- glng, niet minder dan 185 rijders deel, die elkaar op vier banen be- kampten. In de ochtenduren werden de voorwedstrijden verreden, waar uit bleek welke rijders in aanmer king kwamen om te strijden om het bezit van de vijf wisselbekers, die voor dit evenement beschik baar zijn. Bij de voorronde werden 30 rijders geselecteerd, die 's mid dags op een der banen met inzet van al hun kracht poogden zoveel mogelijk ringen in de wacht te slepen. Voor de vreemdelingen bood dit vooral een bijzonder aar dig schouwspel, omdat voorwaar de was, dat alle rijders gekleed waren in Walcherse dracht. Bo- vemdien was zeer veel werk ge maakt van de versiering der paarden, waarvoor aparte prijzen beschikbaar waren gesteld. Des middags moesten de dertig rijders acht maal naar de ring steken. Er ontwikkelde zich een zeer span nende strijd, waarin uiteindelijk P. Peper uit Aagtekerke als eer ste uit de strijd kwam. Hij slaag de er in om acht maal de ring aan ztn lans te rijgen. Een zeer bij zondere prestatie, die in de afge lopen dertig jaar slechts eenmaal eerder is tot stand gebracht. Om de andere bekers moest ge_ kampt worden tussen P. Brouwer uit Domburg, J Riemens uit Me- diskerke m A. Brasser uit Kle- verskerke, die alle drie zeven ringen van de acht hadden ge stoken. Na deze kamp bleek, dat Brasser de wisselbeker van Prin ses Wilhelmina in de wacht sleep te, Brouwer de beker van het ge meentebestuur en Riemens de beker van de voorzitter der ring- rijderij-commissie, Mr. P. C. Adriaanse. Nadat opnieuw gere den was, wist L. P. Brasser uit Veere beslag te leggen op de wis selbeker van wijlen de heer J. Frank. De grote prjjs, de beker van Koningin Juliana, was dus voor Peper. Deze beker werd vorig jaar beschikbaar gesteld en werd de eerste maal gewonnen door J. de Klerk uit Nieuw- en St. Joosland, die hem echter moest afstaan, daar hij maar zes van de acht rin gen veroverde. i Na afloop overhandigde de Com missaris der Koningin in Zeeland, Jlu-, Mr. A. F. C. de Casembroot, aan de winnaars Peper en A. Brasser de bekers van de Konin gin en Prinses Wilhelmina. De burgemeester van Middelburg, Mr. Dr. N. Bolkesteijn, reikte de wis selbeker van het gemeentebe stuur uit aan P. Brouwer. Der traditie getrouw werden de beker winnaars door hun kameraden drie maal hoog de lucht in ge gooid, tot groot vermaak van de vele toeschouwers. Allen warein het er over eens, dat deze ringrijderij wel de ge- slaagdste was na de bevrjjding, ook wat de publieke belangstelling betreft. Er deed zich slechts één inci dent voor, n.l. ih de morgenuren, toen kort na elkaar twee paarden, vermoedelijk tengevolge van een hartverlamming, m elkaar zakten en stierven. Zalfjes en crèmes zijn dan niet voldoende. Ik heb in zulke ge vallen natuurlijk een hele reeks goede raadgevingen tot mijn be schikking waarvan ik de onnozel heid al lang heb leren inzien, maar die ik toch maar steeds op nieuw afdraai, al was het alleen maar om de reactie er op te ver nemen. Ik begin dus altijd met te zeggen: „Kunt U Uw man niet eens een tijdje de vaat laten doen?" In enkele uitzonderings gevallen is het mij inderdaad wel eens gelukt een brave echtgenoot voor dat werkje te strikken. Maar meestal is de reactie van dien aard, dat ik maar snel van dit onderwerp afstap en mijn laatste schot afvuur door te ver klaren: „Mevrouw, een man is altijd datgene, wat een vrouw van hem weet te maken!" Meer succes is te bereiken door de huisvrouwen attent te maken op bepaalde verkeerde gewoon ten, die ze bij het wassen en het gebruik van diverse wasmiddelen hebben. Niet ieder kan zich de luxe van 'n wasmachine veroorloven. Maar het bezit van een wringer is toch wel heel noodzakelijk en een houten stamper kan een deel van het handenwerk overnemen. Sommige vrouwen halen de soda met hun handen uit het bakje, waarbij dan kristalletjes onder de nagels blijven zitten die daar hun beschadigende invloed uitoefenen. Vooral chloorwater kan een funeste invloed op de huid van de handen hebben en het contact daarmede moet voor al worden vermeden. Gummihandschoenen mogen nooit lange tijd achter elkaar worden gedragen, anders weken ze de huid op. En zeepwater dat langs de bovenkant ervan of door een scheurtje naar binnen is ge drongen, kan het kwaad nog ver ergeren. Ditzelfde gebeurt, wan neer bij het uittrekken van de handschoenen de binnenkant naar buiten wordt gekeerd en de handschoen niet voldoende wordt schoongespoeld en daarna ge droogd. Dan maken vele vrouwen hun kwaal nog erger door er op eigen gelegenheid aan te gaan dokteren en hun handen in te smeren met glycerine of een mengsel van glycerine en kam- pherspiritus of met een vaseline- praeparaat. Dit Is meestal geheel verkeerd. Er bestaan echter vele goede handencrêmes, zowel In de han del als op doktersvoorschrift te bereiden, zoals bijv. dit recept. Camphorae 5 Tinct. Benzoës 5 Extract Hamamelis 5. Adeps lanae 50 Ol. Olivar ad 100. Maar de enige goede manier van behandelen is de handen enige tijd rust te geven. En juist dit is voor de meeste huismoe ders niet mogelijk. In de meeste gevallen kan men het kwaad hoogstens een beetje beperken. Over dit beperken zou ik het nog even met U willen hebben. De meest geplaagde huismoeders zijn zij, die baby's hebben en da gelijks luiers moeten wassen. Iedere moeder die er in slaagt, haar baby zo spoedig mogelijk zindelijk te maken, bespaart zich daarmee een ontzettende hoe veelheid werk. Dit onderwerp hangt ten nauw ste samen met het gehele civili satieproces van de mens. Al naar gelang het begrip van de ouders wordt door middel van bestraf fingen, vriendelijke overredingen of 'beloningen aan het kind één van de belangrijkste eigenschap pen van de geciviliseerde mens bijgebracht, n.l. persoonlijke rein heid. Het kan niet anders of deze eerste leerschool moet op zijn verdere levenshouding grote in vloed hebben. Zeer jonge baby's hebben nog niet de minste controle over hun ontlasting. De natuur regelt dit proces voor hen. Maar tussen de 12 en 24 maanden breekt het ogenblik aan, waarop zij belang stelling voor dit proces gaan tonen. Ook dan is nog de reactie zeer verschillend. Sommige kin deren zijn trots op de producten van hun eigen lichaam en gaan er mee spelen. Andere vinden het verschrikkelijk om met een vuile of natte luier in bed te lig' gen. Nu zjjn er twee factoren die 't zindelijk worden van een kind bepalen. In de eerste plaats het feit van het ouder worden zelf. Dit is een natuurlijk proces, dat men ook bij dieren aantreft. Jonge biggetjes zoeken voor dat doel ook al een bepaalde hoek van hun stal op en van katten weten wij allen, hoe buitenge woon kieskeurig ze zijn. Wan neer men dus kinderen geheel aan zich zelf overlaat, gaan ze krachten evenals over de opleiding. Genoemde hoge commissaris zou de productie en de standaardisatie van de bewapening regelen en be slissingen nemen omtrent promo ties, benoemingen en legering. Hij zou voorts het contact tot stand brengen tussen die Europese lan den, die daadwerkelijk aan het Europese leger medewerken en die landen, die niet zouden deelnemen. Voorlopig zou de taal van dit leger Frans en Engels zijn. De militaire theorieën zouden volgens een enkel stelsel onderwezen worden. Aanvankelijk zou de recrutering op nationale basis geschieden. De recruten zouden eenter onmiddel lijk tot „Europeaan" uitgeroepen worden en zij zouden door „Euro pese officieren" opgeleid worden. Een „Europees patriottisme" zou boven het .nationale patriottisme" komen te staan. De bevelhebber van iedere natio nale eenheid zou van dezelfde na tionaliteit zjjn als degenen, over wie hij het bevel voert. Volgens de Gaullistische afge vaardigde Philippe Barres is men op de conferentie over een Euro pees leger niet tot overeenstem ming gekomen over de omvang van iedere nationale eenheid. De Duitsers willen, dat deze zo groot mogelijk zal zjjn, terwijl de Fran sen deze zo klein mogelijk wensen. De Gaullisten, communisten en socialisten hebben gevraagd om een volledig debat over het plan; voordat de Franse ministers naar de bijeenkomsten van de Nato te Washington en Rome gaan. Waarnemers te Parijs voorzien, dat het plan ernstige tegenstand in de nationale vergadering zal ontmoeten op grond van de over weging, dat het nationale leger in Frankrijk als onafhankelijke strijdmacht zou verdwijnen en op genomen worden in een organisa tie die niet direct aan de Franse regering verantwoordelijk zal zijn. Barres, die lid is van de commis sie voor buitenlandse zaken van de nationale vergadering zei, dat het nog niet bekend was of de Euro pese hoge commissaris zijn begro ting aan de deelnemende landen zou kunnen opleggen. De Belgen en Italianen waren van mening, dat de hoge commis saris in dit opzicht te veel macht gegeven zou worden, aldus Barres. Hervé Alphand, voorzitter van de conferentie over een Europees leger heeft in een vertrouwelijk rapport aan enige vooraanstaande ministers plannen uiteengezet voor de vorming van een Europees leger. Vice-premier Bidault ver klaarde na afloop van de vergade ring van ministers, dat men over het algemeen het plan-Van Al phand gunstig beoordeelde. Naar verluidt voorziet het in de vorming van twintig „Europese" divisies waarvan vijf tot zes Duitse divisies zouden zjjn. De vorming diende tegen 1953 voltooid te zijn. Het leger zou onder een Euro pese commissaris van defensie staan, die op grond van zijn capa citeiten gekozen zou worden. Hij zou daarom een Duitser kunnen zjjn, zo had Alphand gezegd. De beslissingen van de hoge com missaris zouden bindend zjjn. Hij zou het gezag hebben over het ge hele burgerlijke en militaire per soneel van de Europese strjjd De tropische orkaan, die eerst Jamaica teisterde _n vervolgens woedde over het scliiereiland Yu catan en de Mexicaanse oliehaven Tampico, is in de bergen aan de buitenkant van deze stad uitge woed. Hlet zal verscheidene maanden duren, voordat alle schade in Tampico zal zijn hersteld. Volgens de jongste schattingen bedraagt de schade anderhalf a twee mil- lioen gulden. Het ergste werd de woonwijk langs de kust getroffen, niet al leen door de orkaan, maar ook de stortzeeën en zware regens. De Sowjet-Russische „Literaire Gazet" schrijft, dat de V. S. vooraf stappen hebben gedaan om enige „samenwerking" in het opstellen van een vredesverdrag voor Japan dat de volgende maand te San Francisco zal wor den „besproken", uit te sluiten Het blad is van mening, dat de opvattingen van Foster Dulles en Dean Acheson zeer weinig aanhangers in andere landen vinden. West-Europese kringen hadden zich „geprikkeld" ge toond over „Washingtons haast" met het sluiten van een verdrag. De afwezigheid van communis tisch China maakte een vreed zame regeling in het Verre Oos ten „ondenkbaar". De openbare mening in de Aziatische landen had het besluit van de, Sowjet- Unie om deel te nemen aar. de conferentie toegejuicht. tussen de 18 en 24 maanden reeds zelf enige tekenen van zin delijk worden vertonen. Ze wor den zich bewust, dat ze aandrang krijgen, kunnen die in zekere mate controleren en geven er uiting aan. Als de ouders dan daarop direct reageren en steeds een pot bij de hand hebben, kan dit proces in goede banen worden geleid, waar bij het verlangen van het kind om oudere mensen te imiteren een grote rol speelt. In de tweede plaats komt het verlangen van het kind om de goedkeuring en daarmede de lief de van zjjn moeder te verwerven. Het Is natuurlijk ook weer een fout om bij het kind al te veel aandacht aan dit onderwerp te schenken. Natte en vuile luiers zijn gedurende het eerste levens jaar een normaal verschijnsel. Maar het bljjft een feit. dat er voor moeders op dit gebied een mogelijkheid bestaat om him las ten te verkleinen. Dr. P. H. VAN DER HOOG. Tot dusver konden alleen Ne derlanders en Belgen, die min stens zes jaar in Nederland woonden, voor een uitkering in gevolge de noodwet ouderdoms voorziening in aanmerking ko men. Dit is thans veranderd. Door een Vrijdag afgekondigde algemene maatregel van toestuur wordt voor de toepassing der bepaling inzake deze uitkering met woonplaats in Nederland ge lijkgesteld woonplaats in België voor die personen van Belgische of Nederlandse nationaliteit, die in het genot zijn van een invalidi- teitsrente, een weduwenrente, of een ouderdomsrente ingevolge de Nederlandse Invaliditeitswet. Dit brengt mede dat bijvoor beeld een Nederlandse rentetrek ker, die de laatste zes jaren deels in Nederland en deels in België heeft gewoond en thans zijn woonplaats in België of in Neder land heeft, in aanmerking komt voor een uitkering ingevolge de noodwet ouderdomsvoorziening. Hetzelfde geldt ten aanzien van een Belg, die in het genot is van een Nederlandse rente. Een en ander is geschied op grond van het Ned.-Belgisch we derkerigheidsverdrag inzake so ciale verzekering van 29 Aug. 1947. De maatregel heeft terugwer kende kracht tot 1 October 1949. Belanghebbenden kunnen zich voor de uitkering wenden tot de Raad van Arbeid, waarbij hun verzekering krachtens de Invali diteitswet loopt. door EARL DERR B1GGERS Vertaling van P. Oreille 57) Nadruk verboden). Chan was nog niet in het hotel en de klerk deelde John Quincy mee, dat juffrouw Carlota naar de stad was gegaan. Ongetwij feld voor dat onderhoud met haar vader. Hij hoopte, dat het getuigenis van de cheque Egan's invrijheidstelling zou bewerken. Het scheen hem toe, dat de man eigenlijk om een vrij vage reden werd vastgehouden. Hij ging op het zijbalkon zit ten, waar hij zowel het tuinpad als de rusteloze wateren van de Stille Zuidzee kon zien. Op het strand zag hij een man in een purperen zwempak, die versla gen zat te staren, en John Quin cy glimlachte. Meneer Saladine, alleen met zijn smart, tuurde over de wateren die hem beroofd hadden ongetwijfeld wachtend tot de vloed de buit zou weer geven. Meer dan een kwartier ver streek, en toen klonken er stem men in de tuin. Hij zag Hallet I beplakt en daaronder wa- xix xxx; lix.i. xxxj ..6 xxxxxx..„Wacht eens even", riep hij .mona en Chan aankomen en ging hen I legen de klerk. Hij wees naar de ren oudere labels, die een ver- 1 oudachtige dame op het strand 1 broken verhaal vertelden van tegemoet. „Prachtige morgen", zei Chan. „Mooie dag om een nieuw pad in te slaan, dat onvermijdelijk lei den zal tot een belangrijke ont dekking." John Quincy ging met hen naar de schrijftafel. De Japanse klerk keek met norse, onvrien delijke blikken naar hen; hij was de gebeurtenissen van de vorige dag nog niet vergeten. Bij stukjes en beetjes moesten de in lichtingen uit hem gehaald wor den. Ja, de heer en mevrouw Brade waren er. Zaterdag aan gekomen, met de „Somona". Me neer Brade was er nu niet. Me vrouw zat op het strand mooie schilderijen te maken. „Goed", zei Hallet. „Ik ga even rondkijken in hun kamer voor ik hem ondervraag. Breng ons er heen." De Jap aarzelde. „Hé daar!" riep hij. Het was maar voor de leus, in het Rif en Palmhotel waren geen bellejongens. Ten slotte ging hij hen met een hou ding van beledigde waardigheid voor door een lange gang op de zelfde verdieping als het kantoor en ontsloot de deur van nummer negentien, de laatste kamer rechts. Hallet stapte naar binnen en ging naar het raam. die zat te schilderen. „Is dat mevrouw Brade?" „Ja", zei de Jap tussen zijn tanden. „In orde je kunt gaan." De klerk ging. „Meneer Winterslip, wilt u hier bij het raam gaan zitten en die dame in het oog houden? Als zij opstaat om naar binnen te komen, zegt u het mij". Hij staarde belangstellend rond in de armelijk gemeubileerde slaapkamer. „Ziezo, meneer Bra de, ik ben benieuwd naar wat je hebt." John Quincy betrok de hem aangewezen post, en voelde zich daar zeer onbehaaglijk. Dit scheen hem niet eervol toe. Hem zou echter waarschijnlijk niet gevraagd worden om mee te zoe ken, en als politiemannen tot deze onaangename dingen ge dwongen waren nu, dan had den ze dat moeten bedenken, voor ze politieman werden. Niet dat Hallet of Chan verlegen scheen met de taak voor hen. Er was heel wat bagage in de kamer Engelse bagage, die ge woonlijk groot en indrukwek kend is. John Quincy zag een grote koffer, twee enorme tas sen en een kleine handkoffer. Alles was met labels van de „So- andere schepen en verre hotels. Hallet en Chan waren dit werkje gewoon; vlug en goed doorzochten ze Brade's grote koffer, maar vonden niets van betekenis. De kapitein schonk zijn aandacht aan de kleine handkoffer. Met duidelijke blijd schap haalde hij er een pak brie ven uit en ging ermee aan een tafel zitten. Het ergerde John Quincy. Brieven van anderen lezen dat was iets, dat men eenvoudig niet deed. Toch deed Hallet het. Even later sprak hij. „Schijnt ambte naar in de Britse civiele dienst te zijn geweest, maar heeft ont slag genomen", kondigde hij Chan aan. „Hier is een brief van zijn superieur in Londen, over Brade's zes en dertig dienstja ren en hij zegt, dat het hem spijt dat Brade er uit gaat." Hallet nam weer een brief, en zijn gezicht klaarde op onder het lezen. „Zeg eens, we zijn er!" Hij overhandigde Chan een met de schrijfmachine geschreven blad. De Chinees keek er naar, en zijn ogen straalden. „Hoogst belang wekkend", riep hij en gaf het door aan John Quincy. (Wordt vervolgd). DOOR RAMPOKKER BESCHOTEN. Een Chinese jongeman, die Donderdagavond op de fiets naar huis keerde van een oefening voor een optocht op de nationale feestdag werd op de Stationsweg te Semarang aangehouden door een onbekende, die hem van het rijwiel wilde beroven. Toen de jongeman niet snel genoeg af stapte, loste de rover twee scho ten, die hem aan de arm en de heup troffen. De rover verdween met de fiets en de gewonde jongeman moest zwaar gewond naar het ziekenhuis worden overgebracht. CRIMINALITEIT IN DJAKARTA. Zes rampokkers, onder wie 2 gewapend met pistolen, dron gen Donderdagochtend het huis van bewaring binnen. De bende ging met een buit bestaande uit lijfsgoederen en gouden sieraden ter waarde van ongeveer R. 3480 er vandoor. Ten nadele van de N.V. Philips, is een jeep geroofd door drie on bekenden van wie een bewapend was. Zes rampokkers, met een pistool en twee stenguns bewa pend, hebben hun slag; geslagen ten huize van een bewoner van Gang Paseban. Vier horloges, twee fietsen en lijfgoederen wer den geroofd. De schade wordt op R. 3950 geschat. Een voorbijganger werd door enkele onbekenden aan de Pasar Baru aangehouden. Onder be dreiging van wapens werden hem 50 horloges en R. 1000 aan contanten afhandig gemaakt. De straatrovers gingen er met een gereed staande jeep vandoor na een schot in de lucht te hebben gelost. Een schadepost van R. 41.000 voor het slachtoffer.

Krantenbank Zeeland

de Vrije Zeeuw | 1951 | | pagina 5