Matroos en soldaat in Korea
Over pijnlijke handen en luiers
Traditionele
Walcherse ringrijderij
r
Het huis zonder sleutel
voor een
Het plan
Europees leger
Kameraadschap en teamgeest
7e Jaargang No. 1815
TWEEDE BLAD
Zaterdag 25 Augustus 1951
Ik heb het grote voorrecht gehad in de afgelopen
negen maanden afwisselend bij de vrijwilligers in
Korea te mogen zijn en Harer Majesteits schepen te
kunnen bezoeken en ik meen er goed aan te doen u
eens een en ander te vertellen over het verschil tus
sen beide onderdelen, die onze Nederlandse naam bij
de United Nations zo hoog houden, zo begon res. Ie
luitenant W. Dussel zijn volgend verslag uit Korea.
)e Westelijke defensie
en Duitsland
Harriman naar Tito?
Russen
voltooien onderaardse
vliegtuigfabriek
Dertig personen
verdronken in Mexico
Hoe dikwijls komt het niet voor, dat men als arts
er niet in slaagt betrekkelijk onschuldige maar bui
tengewoon hinderlijke en zelfs pijnlijke aandoenin
gen tot genezing te brengen, alleen omdat de sociale
omstandigheden daartoe niet meewerken!
Een van die aandoeningen is bijv. het eczeem aan
de handen met pijnlijke diepe kloven en gezwollen
nagelbed, waaraan zo talloze huismoeders sukkelen,
die de was en de „vaat" zelf moeten doen, de gehele
dag met alcalische wasmiddelen zitten te ploeteren
en de mishandelde en pijnlijke huid niet de gelegen
heid kunnen (of willen) geven eens geheel tot rust en
op zijn verhaal te komen.
135 rijders namen aan de kamp deel
MeJitclie
ftubnek
Vorming van twintig „Europese" divisies
waarvan vijl tot zes Duitse divisies zouden zijn
Orkaan over Mexico
uitgewoed
De conferentie van
San Francisco
Noodwet
ouderdomsvoorziening
UIT INDONESIË
Er is verschil, ja zelfs groot ver
schil tussen de levens van beide
groepen, het verschil is zelfs zo
groot, dat op velerlei gebied een
vergelijking nauwelijks mogelijk is.
In Korea hebben onze soldaten, na
hun aankomst in November nim
mer meer een stukje zee gezien.
Op de „Van Galen" daarentegen
heeft nog niemand ooit een voet
op Koreaanse bodem gezetae
Korea-vrijwilligers hebben een
zwervend bestaan geleid. Zij heb
ben ontberingen geleden zoals nog
nooit tevoren een onderdeel van de
Nederlandse strijdmacht. Koude,
vocht, sneeuw, ijs, honger en dorst
zijn maar enkele. Zij hebben hoog
in de bergen en diep in de dalen
geworsteld en gestreden tegen een
altijd weer overmachtige vijand en
in meer dan enkele zware gevech
ten tientallen van hun kameraden
verloren.
Zij zijn bijna^nooit afgelost, ver
keerden vrijwel constant in de
voorste lijn en waren dus door
lopend in lev. ïsgevaar.
En nu de ma-men van de „Evert-
sen" en van d ,Van Galen", die je,
als je bij hen .an boord komt, aan
kijken alsof ze willen zeggen: „zie
je dat? Dar.- heb je er één uit
Korea. Wan' op een schip weet
men niet wat Korea is. Dat schip
vaart maar en vaart maar. Het
beveiligt een carrier, het vaart zijn
patrouille gedurende een bepaald
en veelal van te voren vastgesteld
aantal dagen. Men weet precies
wanneer men op de basis Sasobo of
Kure terug is
Men weet echter ook, dat-al
„vaart en v art dat schip maar"
het de aanwezigheid van de „Van
Galen" en al die andere zeestrijd-
krachten is, die het leger te velde
mogelijk maakt, zich van de zee
zijde onbedreigd te voelen en dat
die vloot daar op zee het mogelijk
maakt, dat alle voorraden van wa
pens, munitie, uitrusting, mensen,
kortom alles wat een modern leger
te velde nodig heeft, in een onaf
gebroken stroom, dat leger kan be
reiken.
Men weet eveneens, dat mocht
er wat gebeuren, de zeemacht
direct ter plaatse is om te zorgen,
dat die stroom van goederen hen
blijft bereiken. Tenslotte weet
men, dat het wellicht wel eens de
simpele aanwezigheid van die sche
pen zou kunnen zijn, die een torpe
dering van troepenschepen door
een „onbekende onderzeeboot", zo
als wij dat vóór de afgelopen oor
log hebben gezien, heeft verhin
derd, omdat alle schepen paraat
zijn om ogenblikkelijk in te grijpen.
Op een schip heeft ieder zijn
„eigen hoekje". Ze zitten er aan
hun „bakstafels" en eten en drin
ken op tijd. Als je er een paar
dagen bent, kun je, bij wijze van
spreken, je vaste kennissen steeds
op dezelfde plaats terug vinden.
Op een schip heeft ieder z'n
eigen bed een kooi z'n eigen
kastje, ja, z'n eigen-alles. Er zijn
douches en er is stromend water,
warm en koud nog wel. Er is elec-
trisch licht en er is zelfs air-condi
tioning al werkt die dan ook
wel eens onvoldoende.
In Korea is dat alles natuurlijk
biet. We hebben er ons eigen bed,
het gat-in-de-grond, waarin we zit
ten, liggen en als het kan
slapen. We eten er en we wassen
ons er niet. Dat hebben we wel
eens in vijf weken niet kunnen
doen. We kregen er ook nooit bier,
zoals op de schepen. Bier! om je
dood te lachen. BierWe zou
den eerder nog vrede verwachten
De „Van Galen" heeft bier aan
boord uit Holland nog wel
en ieder krijgt twee tinnetjes per
dag. Eerlijkheidshalve vertel ik lT
er bij, dat alleen de Nederlandse
schepen dat hebben. Amerikanen
en Engelsen, alsook Canadezen,
Australiërs en Nieuw-Zeelanders
hebben geen bier aan boord. Ge-
volgmen doet zich er (te veel) te
goed aan als het schip binnen is.
Gevolg daarvan de Nederlandse
matrozen slaan een veel beter fi
guur met passagieren.
Op de „Van Galen" hebben ze
een paar keer per week film aan
boord. Je stikt van de hitte als je
er naar gaat kijken in een van de
hete verblijven, maar goed, je ziet
dan toch een film. In Korea kre
gen wij onze eerste rolprent na vier
maanden
Natuurlijk moet u ook weer niet
denken dat het leven aan boord ge
lijk dat van de befaamde luis is.
Helemaal niet. De grootste erger
nis is misschien wel het feit „dat
er niks gebeurt". „We varen maar
en we varen maar" zegt de beman
ning. „En er gebeurt niets. We
hadden gedacht dat het hier link
zou zijn, maar het valt mee. Het
valt zelfs zo erg mee, dat het
tegenvalt".
In verband hiermee wil ik direct
het tweede typische noemen: de
teamgeest, die (nog) niet zo is, als
zij wel moet zijn. De bemanning
van de „Evertsen" was lang van
huis geweest en kreeg, toen zij ein
delijk zou gaan, er nog eens negen
maanden Koreaanse wateren bij.
Dat lange op-een-schip zitten be
vordert de teamgeest, het saam
horigheidsgevoel, en daarmee ver
andert de sfeer.
Nogmaals: op de „Van Galen" is
dat nog niet zo. Het zijn allemaal
„nieuwe" jongens, afkomstig uit
verschillende inrichtingen in Ne
derland, en veelal nog niet van
huis geweest. De honderdprocent
goede geest, die honderd procent
kameraadschap komt stellig.
Tijd, engebeurtenissen zul
len dat uitmaken. Zoals een der
„ouden" het zo treffend zei: „We
moeten eerst eens in onze stinkerd
zitten. Er moet eerst geschoten
worden, of we moeten een typhoon
over ons hoofd krijgen of wat dan
ook. Dan moet je ze eens zien
Afgezien van dit alles: Er wordt
bij oude en nieuwe jongens toch
wel gekankerd. Dat is in Korea zo,
dat is op de schepen zo. Het zou
ook beslist niet goed zjjn als je
niets hoorde.
De één wil gevarentoelage en de
ander vindt dat ze gek zjjn om die
verwenste patrijspoorten dag en
nacht dicht te houden. Door het
hele schip brandt 's avonds rood
licht, om in geval van alarm
(waarbij het grootste deel van de
bemanning aan dek moet komen)
geen moeilijkheden met de duister
nis te hebben. Vanzelfsprekend
wordt ook dit rode licht verfoeid,
maar het is nu eenmaal in het be
lang van die kankeraar zelf.
Zeker, het is warm en benauwd
aan boord, heet en drukkend. Voor
al het machinekamerpersoneel en
de koks in de kombuis verdienen in
dit verband een extra woord van
hulde voor hun uithoudingsvermo
gen. De verblijven, waarin eigen
lijk te veel mensen slapen en
zeker bjj de geschetste toestand
van altijd gesloten patrijspoorten
zjjn in deze omstandigheden
niet, wat ze moesten zijn en de
wachtregeling is zodanig, dat ieder
een behoorlijke portie te verwer
ken krjjgt.
In Korea is de soldaat gewend
in God's vrjje natuur te liggen
ik wil niet zeggen: „slapen", want
daar komt 's nachts weinig van
maar in ieder geval: hij kent bij
alle beperkingen die hem opgelegd
zijn deze een toch niet: gebrek aan
ruimte.
Nu ik het heb over voordelen in
Korea: er is er warempel nog een:
de post. Brieven van zeven dagen
oud zjjn bjj het Nederlandse batal
jon helemaal geen zeldzaamheid.
Op de „Van Galen" daarentegen
heb ik meer dan twee weken lang
geen enkele brief aan boord zien
komen en voor en na mjjn bezoek
is er ook dagenlang geen post ge
weest. Dat is nu weer het nadeel
van een varend schip
De bemanning van de „Evert
sen" en ook van de „Van Galen" i:
zich dit alleswel degelijk bewust
de uiteindelijke voordelen van de
matroos vergelekën met die van de
soldaat. Hoe eentonig het leven
aan boord zo nu en dan ook ljjkt
men verkiest het toch nog altijd
boven dat van de man in Korea.
„Het is maar hoe je het bekijkt"
zei een matroos tegen me, nadat ik
een poosje met hem in de geest van
dit artikel had gepraat. „Als we
altijd maar denken dat er altijd
mensen zijn die het nog niet zo
goed hebben als wij, dan is het
leven nog zo gek niet. Nee, geef
my dan de „Van Galen" maar
Naar de mening van gezagheb
bende regeringskringen te Bonn
kan WestJDuitsland slechts dan
een bijdrage tot de verdediging
van het Westen in overweging ne
men als een verdrag van weder
zijdse bijstand tussen de bondsre
publiek enerzijds en de geallieerde
regeringen anderzijds gesloten
wordt, aldus het Westduitse
nieuwsbureau D.P.A.
Hierdoor zouden de westelijke
geallieerdeen gedwongen zijn alle
risico's en verplichtingen voor
een wederzijdse verdediging op
zich te nemen.
Volgens te Bonn ontvangen in-
lichtingen worden de besprekin
gen in Parijs over de vorming van
een Europees leger voortgezet.
Volgens een welingelichte Ame
rikaanse woordvoerder in Tehe
ran zal Harriman waarschijnlijk
naar Belgrado vliegen. Hij zou
door maarschalk Tito persoonlijk
zijn uitgenodigd. In officiële
kringen wilde men geen com
mentaar op dit bericht geven.
Donderdag heeft maarschalk
Tito in zijn zomerresidentie te
Bied de Britse onderminister van
Buitenlandse Zaken, Ernest Da-
vies, ontvangen. De Britse ge
zant in Joego-Slavië en de
plaatsvervangende Joego-Slavi-
sche minister van Buitenlandje
Zaken woonden de bespreking
bij.
Naar een Berbjnse correspon
dent van het officiële orgaan van
de Royal Aero Club'' flight"
meldt, hebben de Russen een on
deraardse vliegtuigfabriek te He
re ld bij Chemnitz voltooid, die de
Junker_maatschappij in 1943 be
gonnen was te bouwen.
De Russen zouden daar installa
ties hebben aangebracht om vlieg
tuigen van het type „Mig" te bou
wen.
Volgens dezelfde correspondent
zouden in Oost-Duitsland bases
voor bommenwerpers zijn inge
richt. Het vliegveld Brandbriesen
zou worden ingericht voor vlieg
tuigen van het type ,,Tu". Bij de
V2-fabrieken in Peenemiiede zou
den Migs-15 worden geconcen
treerd.
Door het breken van een dam
te Cardenas, een stadje in de Me
xicaanse staat San Luis Potosi,
zijn tenminste 30 personen ver
dronken, aldus een in Mexico ont
vangen bericht.
Mogelijk is het aantal doden tot
50 mannen, vrouwen en kinderen
gestegen. 20 personen zij ernstig
gewond, veertig huizen geheel
■v emietigd.
Een trein met arbeiders voor
herstelwerkzaamheden en hulp
verlening wordt naar het gebied
gezoden.
Frederick Wiehl, de Ameri
kaanse advocaat van een van de
op 7 Juni te Landsberg opgehan
gen Duitse oorlogsmisdadigers,
generaal-majoor Oswald Pohl, is
uit Duitsland gewezen, aldus een
bekendmaking van de Ameri
kaanse hoge commissie. Wiehl
zou sinds 1932 nauwe betrekkin
gen met de nazi's onderhouden
hebben.
Donderdag werd onder zeer
grote belangstellingniet in de
laatste plaats van talloze vreem
delingen, die In de stad vertoef
den, op het Molenwater te Mid
delburg de jaarlijkse traditionele
ringrijderij de g™1*1 PrUs van
Walcheren gehouden. Ditmaal na
men aan dit ringrijdersfeest, dat
georganiseerd was door de V.V.V.
en de Zeeuwse Bingrijdersverenl-
glng, niet minder dan 185 rijders
deel, die elkaar op vier banen be-
kampten.
In de ochtenduren werden de
voorwedstrijden verreden, waar
uit bleek welke rijders in aanmer
king kwamen om te strijden om
het bezit van de vijf wisselbekers,
die voor dit evenement beschik
baar zijn. Bij de voorronde werden
30 rijders geselecteerd, die 's mid
dags op een der banen met inzet
van al hun kracht poogden zoveel
mogelijk ringen in de wacht te
slepen. Voor de vreemdelingen
bood dit vooral een bijzonder aar
dig schouwspel, omdat voorwaar
de was, dat alle rijders gekleed
waren in Walcherse dracht. Bo-
vemdien was zeer veel werk ge
maakt van de versiering der
paarden, waarvoor aparte prijzen
beschikbaar waren gesteld. Des
middags moesten de dertig rijders
acht maal naar de ring steken. Er
ontwikkelde zich een zeer span
nende strijd, waarin uiteindelijk
P. Peper uit Aagtekerke als eer
ste uit de strijd kwam. Hij slaag
de er in om acht maal de ring aan
ztn lans te rijgen. Een zeer bij
zondere prestatie, die in de afge
lopen dertig jaar slechts eenmaal
eerder is tot stand gebracht.
Om de andere bekers moest ge_
kampt worden tussen P. Brouwer
uit Domburg, J Riemens uit Me-
diskerke m A. Brasser uit Kle-
verskerke, die alle drie zeven
ringen van de acht hadden ge
stoken. Na deze kamp bleek, dat
Brasser de wisselbeker van Prin
ses Wilhelmina in de wacht sleep
te, Brouwer de beker van het ge
meentebestuur en Riemens de
beker van de voorzitter der ring-
rijderij-commissie, Mr. P. C.
Adriaanse. Nadat opnieuw gere
den was, wist L. P. Brasser uit
Veere beslag te leggen op de wis
selbeker van wijlen de heer J.
Frank.
De grote prjjs, de beker van
Koningin Juliana, was dus voor
Peper. Deze beker werd vorig jaar
beschikbaar gesteld en werd de
eerste maal gewonnen door J. de
Klerk uit Nieuw- en St. Joosland,
die hem echter moest afstaan,
daar hij maar zes van de acht rin
gen veroverde. i
Na afloop overhandigde de Com
missaris der Koningin in Zeeland,
Jlu-, Mr. A. F. C. de Casembroot,
aan de winnaars Peper en A.
Brasser de bekers van de Konin
gin en Prinses Wilhelmina. De
burgemeester van Middelburg, Mr.
Dr. N. Bolkesteijn, reikte de wis
selbeker van het gemeentebe
stuur uit aan P. Brouwer. Der
traditie getrouw werden de beker
winnaars door hun kameraden
drie maal hoog de lucht in ge
gooid, tot groot vermaak van de
vele toeschouwers.
Allen warein het er over eens,
dat deze ringrijderij wel de ge-
slaagdste was na de bevrjjding,
ook wat de publieke belangstelling
betreft.
Er deed zich slechts één inci
dent voor, n.l. ih de morgenuren,
toen kort na elkaar twee paarden,
vermoedelijk tengevolge van een
hartverlamming, m elkaar zakten
en stierven.
Zalfjes en crèmes zijn dan niet
voldoende. Ik heb in zulke ge
vallen natuurlijk een hele reeks
goede raadgevingen tot mijn be
schikking waarvan ik de onnozel
heid al lang heb leren inzien,
maar die ik toch maar steeds op
nieuw afdraai, al was het alleen
maar om de reactie er op te ver
nemen. Ik begin dus altijd met
te zeggen: „Kunt U Uw man
niet eens een tijdje de vaat laten
doen?" In enkele uitzonderings
gevallen is het mij inderdaad wel
eens gelukt een brave echtgenoot
voor dat werkje te strikken.
Maar meestal is de reactie van
dien aard, dat ik maar snel van
dit onderwerp afstap en mijn
laatste schot afvuur door te ver
klaren: „Mevrouw, een man is
altijd datgene, wat een vrouw
van hem weet te maken!"
Meer succes is te bereiken door
de huisvrouwen attent te maken
op bepaalde verkeerde gewoon
ten, die ze bij het wassen en het
gebruik van diverse wasmiddelen
hebben.
Niet ieder kan zich de luxe
van 'n wasmachine veroorloven.
Maar het bezit van een wringer
is toch wel heel noodzakelijk en
een houten stamper kan een deel
van het handenwerk overnemen.
Sommige vrouwen halen de
soda met hun handen uit het
bakje, waarbij dan kristalletjes
onder de nagels blijven zitten die
daar hun beschadigende invloed
uitoefenen. Vooral chloorwater
kan een funeste invloed op de
huid van de handen hebben en
het contact daarmede moet voor
al worden vermeden.
Gummihandschoenen mogen
nooit lange tijd achter elkaar
worden gedragen, anders weken
ze de huid op. En zeepwater dat
langs de bovenkant ervan of door
een scheurtje naar binnen is ge
drongen, kan het kwaad nog ver
ergeren. Ditzelfde gebeurt, wan
neer bij het uittrekken van de
handschoenen de binnenkant
naar buiten wordt gekeerd en de
handschoen niet voldoende wordt
schoongespoeld en daarna ge
droogd.
Dan maken vele vrouwen hun
kwaal nog erger door er op
eigen gelegenheid aan te gaan
dokteren en hun handen in te
smeren met glycerine of een
mengsel van glycerine en kam-
pherspiritus of met een vaseline-
praeparaat. Dit Is meestal geheel
verkeerd.
Er bestaan echter vele goede
handencrêmes, zowel In de han
del als op doktersvoorschrift te
bereiden, zoals bijv. dit recept.
Camphorae 5
Tinct. Benzoës 5
Extract Hamamelis 5.
Adeps lanae 50
Ol. Olivar ad 100.
Maar de enige goede manier
van behandelen is de handen
enige tijd rust te geven. En juist
dit is voor de meeste huismoe
ders niet mogelijk. In de meeste
gevallen kan men het kwaad
hoogstens een beetje beperken.
Over dit beperken zou ik het nog
even met U willen hebben. De
meest geplaagde huismoeders
zijn zij, die baby's hebben en da
gelijks luiers moeten wassen.
Iedere moeder die er in slaagt,
haar baby zo spoedig mogelijk
zindelijk te maken, bespaart zich
daarmee een ontzettende hoe
veelheid werk.
Dit onderwerp hangt ten nauw
ste samen met het gehele civili
satieproces van de mens. Al naar
gelang het begrip van de ouders
wordt door middel van bestraf
fingen, vriendelijke overredingen
of 'beloningen aan het kind één
van de belangrijkste eigenschap
pen van de geciviliseerde mens
bijgebracht, n.l. persoonlijke rein
heid. Het kan niet anders of deze
eerste leerschool moet op zijn
verdere levenshouding grote in
vloed hebben.
Zeer jonge baby's hebben nog
niet de minste controle over hun
ontlasting. De natuur regelt dit
proces voor hen. Maar tussen de
12 en 24 maanden breekt het
ogenblik aan, waarop zij belang
stelling voor dit proces gaan
tonen. Ook dan is nog de reactie
zeer verschillend. Sommige kin
deren zijn trots op de producten
van hun eigen lichaam en gaan
er mee spelen. Andere vinden
het verschrikkelijk om met een
vuile of natte luier in bed te lig'
gen. Nu zjjn er twee factoren die
't zindelijk worden van een kind
bepalen. In de eerste plaats het
feit van het ouder worden zelf.
Dit is een natuurlijk proces, dat
men ook bij dieren aantreft.
Jonge biggetjes zoeken voor dat
doel ook al een bepaalde hoek
van hun stal op en van katten
weten wij allen, hoe buitenge
woon kieskeurig ze zijn. Wan
neer men dus kinderen geheel
aan zich zelf overlaat, gaan ze
krachten evenals over de opleiding.
Genoemde hoge commissaris zou
de productie en de standaardisatie
van de bewapening regelen en be
slissingen nemen omtrent promo
ties, benoemingen en legering. Hij
zou voorts het contact tot stand
brengen tussen die Europese lan
den, die daadwerkelijk aan het
Europese leger medewerken en die
landen, die niet zouden deelnemen.
Voorlopig zou de taal van dit leger
Frans en Engels zijn. De militaire
theorieën zouden volgens een enkel
stelsel onderwezen worden.
Aanvankelijk zou de recrutering
op nationale basis geschieden. De
recruten zouden eenter onmiddel
lijk tot „Europeaan" uitgeroepen
worden en zij zouden door „Euro
pese officieren" opgeleid worden.
Een „Europees patriottisme" zou
boven het .nationale patriottisme"
komen te staan.
De bevelhebber van iedere natio
nale eenheid zou van dezelfde na
tionaliteit zjjn als degenen, over
wie hij het bevel voert.
Volgens de Gaullistische afge
vaardigde Philippe Barres is men
op de conferentie over een Euro
pees leger niet tot overeenstem
ming gekomen over de omvang
van iedere nationale eenheid. De
Duitsers willen, dat deze zo groot
mogelijk zal zjjn, terwijl de Fran
sen deze zo klein mogelijk wensen.
De Gaullisten, communisten en
socialisten hebben gevraagd om
een volledig debat over het plan;
voordat de Franse ministers naar
de bijeenkomsten van de Nato te
Washington en Rome gaan.
Waarnemers te Parijs voorzien,
dat het plan ernstige tegenstand
in de nationale vergadering zal
ontmoeten op grond van de over
weging, dat het nationale leger in
Frankrijk als onafhankelijke
strijdmacht zou verdwijnen en op
genomen worden in een organisa
tie die niet direct aan de Franse
regering verantwoordelijk zal zijn.
Barres, die lid is van de commis
sie voor buitenlandse zaken van de
nationale vergadering zei, dat het
nog niet bekend was of de Euro
pese hoge commissaris zijn begro
ting aan de deelnemende landen
zou kunnen opleggen.
De Belgen en Italianen waren
van mening, dat de hoge commis
saris in dit opzicht te veel macht
gegeven zou worden, aldus Barres.
Hervé Alphand, voorzitter van
de conferentie over een Europees
leger heeft in een vertrouwelijk
rapport aan enige vooraanstaande
ministers plannen uiteengezet voor
de vorming van een Europees
leger. Vice-premier Bidault ver
klaarde na afloop van de vergade
ring van ministers, dat men over
het algemeen het plan-Van Al
phand gunstig beoordeelde.
Naar verluidt voorziet het in de
vorming van twintig „Europese"
divisies waarvan vijf tot zes Duitse
divisies zouden zjjn. De vorming
diende tegen 1953 voltooid te zijn.
Het leger zou onder een Euro
pese commissaris van defensie
staan, die op grond van zijn capa
citeiten gekozen zou worden. Hij
zou daarom een Duitser kunnen
zjjn, zo had Alphand gezegd.
De beslissingen van de hoge com
missaris zouden bindend zjjn. Hij
zou het gezag hebben over het ge
hele burgerlijke en militaire per
soneel van de Europese strjjd
De tropische orkaan, die eerst
Jamaica teisterde _n vervolgens
woedde over het scliiereiland Yu
catan en de Mexicaanse oliehaven
Tampico, is in de bergen aan de
buitenkant van deze stad uitge
woed.
Hlet zal verscheidene maanden
duren, voordat alle schade in
Tampico zal zijn hersteld. Volgens
de jongste schattingen bedraagt
de schade anderhalf a twee mil-
lioen gulden.
Het ergste werd de woonwijk
langs de kust getroffen, niet al
leen door de orkaan, maar ook de
stortzeeën en zware regens.
De Sowjet-Russische „Literaire
Gazet" schrijft, dat de V. S.
vooraf stappen hebben gedaan
om enige „samenwerking" in het
opstellen van een vredesverdrag
voor Japan dat de volgende
maand te San Francisco zal wor
den „besproken", uit te sluiten
Het blad is van mening, dat de
opvattingen van Foster Dulles
en Dean Acheson zeer weinig
aanhangers in andere landen
vinden. West-Europese kringen
hadden zich „geprikkeld" ge
toond over „Washingtons haast"
met het sluiten van een verdrag.
De afwezigheid van communis
tisch China maakte een vreed
zame regeling in het Verre Oos
ten „ondenkbaar". De openbare
mening in de Aziatische landen
had het besluit van de, Sowjet-
Unie om deel te nemen aar. de
conferentie toegejuicht.
tussen de 18 en 24 maanden
reeds zelf enige tekenen van zin
delijk worden vertonen. Ze wor
den zich bewust, dat ze aandrang
krijgen, kunnen die in zekere
mate controleren en geven er
uiting aan.
Als de ouders dan daarop direct
reageren en steeds een pot bij de
hand hebben, kan dit proces in
goede banen worden geleid, waar
bij het verlangen van het kind
om oudere mensen te imiteren
een grote rol speelt.
In de tweede plaats komt het
verlangen van het kind om de
goedkeuring en daarmede de lief
de van zjjn moeder te verwerven.
Het Is natuurlijk ook weer een
fout om bij het kind al te veel
aandacht aan dit onderwerp te
schenken. Natte en vuile luiers
zijn gedurende het eerste levens
jaar een normaal verschijnsel.
Maar het bljjft een feit. dat er
voor moeders op dit gebied een
mogelijkheid bestaat om him las
ten te verkleinen.
Dr. P. H. VAN DER HOOG.
Tot dusver konden alleen Ne
derlanders en Belgen, die min
stens zes jaar in Nederland
woonden, voor een uitkering in
gevolge de noodwet ouderdoms
voorziening in aanmerking ko
men. Dit is thans veranderd.
Door een Vrijdag afgekondigde
algemene maatregel van toestuur
wordt voor de toepassing der
bepaling inzake deze uitkering
met woonplaats in Nederland ge
lijkgesteld woonplaats in België
voor die personen van Belgische
of Nederlandse nationaliteit, die
in het genot zijn van een invalidi-
teitsrente, een weduwenrente, of
een ouderdomsrente ingevolge de
Nederlandse Invaliditeitswet.
Dit brengt mede dat bijvoor
beeld een Nederlandse rentetrek
ker, die de laatste zes jaren deels
in Nederland en deels in België
heeft gewoond en thans zijn
woonplaats in België of in Neder
land heeft, in aanmerking komt
voor een uitkering ingevolge de
noodwet ouderdomsvoorziening.
Hetzelfde geldt ten aanzien van
een Belg, die in het genot is van
een Nederlandse rente.
Een en ander is geschied op
grond van het Ned.-Belgisch we
derkerigheidsverdrag inzake so
ciale verzekering van 29 Aug.
1947.
De maatregel heeft terugwer
kende kracht tot 1 October 1949.
Belanghebbenden kunnen zich
voor de uitkering wenden tot de
Raad van Arbeid, waarbij hun
verzekering krachtens de Invali
diteitswet loopt.
door
EARL DERR B1GGERS
Vertaling van P. Oreille
57) Nadruk verboden).
Chan was nog niet in het hotel
en de klerk deelde John Quincy
mee, dat juffrouw Carlota naar
de stad was gegaan. Ongetwij
feld voor dat onderhoud met
haar vader. Hij hoopte, dat het
getuigenis van de cheque Egan's
invrijheidstelling zou bewerken.
Het scheen hem toe, dat de man
eigenlijk om een vrij vage reden
werd vastgehouden.
Hij ging op het zijbalkon zit
ten, waar hij zowel het tuinpad
als de rusteloze wateren van de
Stille Zuidzee kon zien. Op het
strand zag hij een man in een
purperen zwempak, die versla
gen zat te staren, en John Quin
cy glimlachte. Meneer Saladine,
alleen met zijn smart, tuurde
over de wateren die hem beroofd
hadden ongetwijfeld wachtend
tot de vloed de buit zou weer
geven.
Meer dan een kwartier ver
streek, en toen klonken er stem
men in de tuin. Hij zag Hallet I
beplakt en daaronder wa-
xix xxx; lix.i. xxxj ..6 xxxxxx..„Wacht eens even", riep hij .mona
en Chan aankomen en ging hen I legen de klerk. Hij wees naar de ren oudere labels, die een ver-
1 oudachtige dame op het strand 1 broken verhaal vertelden van
tegemoet.
„Prachtige morgen", zei Chan.
„Mooie dag om een nieuw pad in
te slaan, dat onvermijdelijk lei
den zal tot een belangrijke ont
dekking."
John Quincy ging met hen
naar de schrijftafel. De Japanse
klerk keek met norse, onvrien
delijke blikken naar hen; hij
was de gebeurtenissen van de
vorige dag nog niet vergeten. Bij
stukjes en beetjes moesten de in
lichtingen uit hem gehaald wor
den. Ja, de heer en mevrouw
Brade waren er. Zaterdag aan
gekomen, met de „Somona". Me
neer Brade was er nu niet. Me
vrouw zat op het strand mooie
schilderijen te maken.
„Goed", zei Hallet. „Ik ga even
rondkijken in hun kamer voor ik
hem ondervraag. Breng ons er
heen."
De Jap aarzelde. „Hé daar!"
riep hij. Het was maar voor de
leus, in het Rif en Palmhotel
waren geen bellejongens. Ten
slotte ging hij hen met een hou
ding van beledigde waardigheid
voor door een lange gang op de
zelfde verdieping als het kantoor
en ontsloot de deur van nummer
negentien, de laatste kamer
rechts. Hallet stapte naar binnen
en ging naar het raam.
die zat te schilderen. „Is dat
mevrouw Brade?"
„Ja", zei de Jap tussen zijn
tanden.
„In orde je kunt gaan." De
klerk ging. „Meneer Winterslip,
wilt u hier bij het raam gaan
zitten en die dame in het oog
houden? Als zij opstaat om naar
binnen te komen, zegt u het mij".
Hij staarde belangstellend rond
in de armelijk gemeubileerde
slaapkamer. „Ziezo, meneer Bra
de, ik ben benieuwd naar wat je
hebt."
John Quincy betrok de hem
aangewezen post, en voelde zich
daar zeer onbehaaglijk. Dit
scheen hem niet eervol toe. Hem
zou echter waarschijnlijk niet
gevraagd worden om mee te zoe
ken, en als politiemannen tot
deze onaangename dingen ge
dwongen waren nu, dan had
den ze dat moeten bedenken,
voor ze politieman werden. Niet
dat Hallet of Chan verlegen
scheen met de taak voor hen.
Er was heel wat bagage in de
kamer Engelse bagage, die ge
woonlijk groot en indrukwek
kend is. John Quincy zag een
grote koffer, twee enorme tas
sen en een kleine handkoffer.
Alles was met labels van de „So-
andere schepen en verre hotels.
Hallet en Chan waren dit
werkje gewoon; vlug en goed
doorzochten ze Brade's grote
koffer, maar vonden niets van
betekenis. De kapitein schonk
zijn aandacht aan de kleine
handkoffer. Met duidelijke blijd
schap haalde hij er een pak brie
ven uit en ging ermee aan een
tafel zitten. Het ergerde John
Quincy. Brieven van anderen
lezen dat was iets, dat men
eenvoudig niet deed.
Toch deed Hallet het. Even
later sprak hij. „Schijnt ambte
naar in de Britse civiele dienst
te zijn geweest, maar heeft ont
slag genomen", kondigde hij
Chan aan. „Hier is een brief van
zijn superieur in Londen, over
Brade's zes en dertig dienstja
ren en hij zegt, dat het hem spijt
dat Brade er uit gaat."
Hallet nam weer een brief, en
zijn gezicht klaarde op onder het
lezen. „Zeg eens, we zijn er!" Hij
overhandigde Chan een met de
schrijfmachine geschreven blad.
De Chinees keek er naar, en zijn
ogen straalden. „Hoogst belang
wekkend", riep hij en gaf het
door aan John Quincy.
(Wordt vervolgd).
DOOR RAMPOKKER
BESCHOTEN.
Een Chinese jongeman, die
Donderdagavond op de fiets naar
huis keerde van een oefening
voor een optocht op de nationale
feestdag werd op de Stationsweg
te Semarang aangehouden door
een onbekende, die hem van het
rijwiel wilde beroven. Toen de
jongeman niet snel genoeg af
stapte, loste de rover twee scho
ten, die hem aan de arm en de
heup troffen.
De rover verdween met de
fiets en de gewonde jongeman
moest zwaar gewond naar het
ziekenhuis worden overgebracht.
CRIMINALITEIT IN
DJAKARTA.
Zes rampokkers, onder wie
2 gewapend met pistolen, dron
gen Donderdagochtend het huis
van bewaring binnen. De bende
ging met een buit bestaande uit
lijfsgoederen en gouden sieraden
ter waarde van ongeveer R. 3480
er vandoor.
Ten nadele van de N.V. Philips,
is een jeep geroofd door drie on
bekenden van wie een bewapend
was.
Zes rampokkers, met een
pistool en twee stenguns bewa
pend, hebben hun slag; geslagen
ten huize van een bewoner van
Gang Paseban. Vier horloges,
twee fietsen en lijfgoederen wer
den geroofd. De schade wordt op
R. 3950 geschat.
Een voorbijganger werd door
enkele onbekenden aan de Pasar
Baru aangehouden. Onder be
dreiging van wapens werden
hem 50 horloges en R. 1000 aan
contanten afhandig gemaakt. De
straatrovers gingen er met een
gereed staande jeep vandoor na
een schot in de lucht te hebben
gelost. Een schadepost van R.
41.000 voor het slachtoffer.