DE VRIJE ZEEUW
Krachtiger politiek
tegenover Moskou
MIG'S EN SABRES
De bevrijding van Zeeland
Herbewapening
van West-Duitsland
Aanval op Zuid-Beveland en Walcheren
Quadronal
In de Koreaanse lucht:
Senaatsverhoor inzake
verdovende middelen
^Scliaakrnlincli
Reshevsky wint te New York
TERNEUZENAARS
IN HET GEALLIEERDE LEGER
7* Jaargang'No. 1768
TWEEDE BLAD
Zaterdag 30 Juni 1951
Komende twee jaren zijn kritiek
Moskou verstaat slechts krachtige taal en het is tijd,
dat wij die weer eens laten horen. Dit is, in het kort
weergegeven» de reactie van de Amerikanen geweest
op de feitelijke weigering van Moskou om deel te
nemen aan een nieuwe conferentie van de ministers
van Buitenlandse Zaken der Grote Vier. En men is
onmiddellijk begonnen er naar te handelen. Want,
hoewel men verheugd is over Maliks vredesvoorstel
inzake Korea, men blijft vooralsnog vrezen, dat dit
in hoofdzaak is gedaan met het doel het Westen tot
een verslapping in zijn defensieve inspanning te be
wegen.
Drogisterij W. Dingemanse
Uitwisseling boerendochters
FORMOSA
Wie de officiële en officieuze gegevens omtrent de
Koreaanse luchtoorlog heeft verzameld, komt tot een
interessante optelling van de duels, welke daar zijn
uitgestreden tussen Amerikanen en Russen. Daar
over willen wij eens iets vertellen. In de eerste plaats
spreken wij zonder blikken of blozen over „Russen",
terwijl toch nergens in de wereld Russen en Ame
rikanen officieel tegen elkaar vechten. Zeker is, dat
de vliegtuigen van Russische makelij zijn, maar wie
de piloten zijn of waren, is niet zo gemakkelijk vast
te stellen.
Engels vliegkampschip voor
het Oosten
„Wialdrecht"
aan de grond gelopen
Euwe en Najdorf op de tweede plaats
Het Kremlin opperde in het be
gin van het jaar het denkbeeld,
gezamenlijk nog eens naar een
mogelijkheid tot vermindering van
de huidige spanning te zoeken. Dat
geschiedde ongetwijfeld onder de
indruk van de plannen, welke de
leden-staten van het Atlantisch
Pact eind 1950 in Brussel smeed- I
den. Het was in het bijzonder één
onderdeel daarvan, dat de Russen
plotseling zo verlangend naar over
leg maakte: het voornemen om
West-Duitsland te bewapenen. Dat
wilden zij verhinderen, weliswaar
niet tot iedere prijs, maar zo nodig
wel door het doen van niet onaan
zienlijke concessies. Toen echter
gedurende de conferentie der
plaatsvervangers duidelijk werd,
dat de herbewapening van de re
publiek van Bonn, vooral ten ge
volge van Franse en Duitse weer
stand, die op zijn beurt weer
voortvloeide uit vrees om de Rus
sen op een kritiek moment voor
het hoofd te stoten, op de lange
baan was geschoven en voorts niet
voor de Russen verborgen bleef,
dat het voorgeschreven tempo bij
de opbouw van de Atlantische de
fensie niet werd bereikt, verdween
de bereidheid tot praten. Op dat
ogenblik kwam Moskou met de
voor het Westen onvervulbare eis
naar voren, dat het Atlantische
Pact en de Amerikaanse bases in
het buitenland op de agenda van
een conferentie der ministers van
Buitenlandse Zaken zouden worden
geplaatst.
Amerika's antwoord daarop staat
nu vast. De Russen wilden wel on
derhandelen, toen zij meenden, dat
het Westen werkelijk de grootste
spoed met zijn herbewapenings
plannen zou maken, maar niet
meer, toen zij bemerkten, dat daar
in wat de klad gekomen was.
Goed, zeggen de Amerikanen, dan
zullen wij die haast alsnog be
trachten.
Het komt hun daarbij van pas,
dat de bezwaren der Duitsers
tegen het leveren van strijdkrach
ten aan het leger van generaal
Eisenhower sterk aan het vermin
deren zijn. De Amerikaanse Hoge
Commissaris in Duitsland, McCloy,
heeft daarover dezer dagen een
gunstig rapport in Washington
uitgebracht.
Reeds eind vorige week is er
daarom bij de vertegenwoordigers
van het Atlantisch Pact, die tot op
dracht hebben met de gedelegeer
den van Bonn te onderhandelen,
op aangedrongen meer vaart te
zetten achter de pogingen, West-
Duitse eenheden op te nemen in
een Europees leger.
Verwacht wordt, dat deze po
gingen niet zonder succes zullen
blijven. Wat de Amerikanen voo
ogen staat en waarvoor zjj de !n-
stemming van hun bondgenoten en
de Duitsers hopen te krijgen,
schijnt een Duitse strijdmacht van
ten minste tien divisies te zijn,
samengesteld uit vrijwilligers.
Men verheelt zich in Amerika
niet, dat de wereld nu een periode
van uiterste spanning tegemoet
zal gaan, ook al zou er vrede in
Korea komen. Zelfs al slaagt Was
hington erin zijn bondgenoten en
de West-Duitsers te bewegen tot
een maximale defensieve inspan
ning, dan nog zal het tot begin
1953 duren, vóór in Europa het
militaire evenwicht zal zijn ge
schapen, waarvan men aanneemt,
dat het Moskou zal kunnen dwin
gen tot een redelijk vergelijk. Maar
zal het Kremlin zolang wachten?
Nog heeft de Sowjet-Unie op
het gebied der conventionele wa
pens in Eurazië een enorm over
wicht. Daar staat tegenover, dat
Amerika een voorsprong heeft wat
betreft atomische wapens. Men
vreest echter, dat de Sowjet-Unie
binnenkort over de middelen zal
beschikken, die het voeren van een
oorlog minder riskant zullen ma
ken dan in verband met de ato
mische superioriteit der Amerika
nen op het ogenblik nog het geval
is. Een andere overweging is, dat
wapens snel verouderen. Over
enige jaren zal ongetwijfeld veel
van wat de Russen nu bezitten
niet veel meer waarde dan oud-
•oest hebben.
Voor Hitler was dit een van de
redenen om de oorlog in 1939,
toen Frankrijk en Engeland juist
met hun herbewapening waren be
gonnen, te ontketenen.
Toch hoopt en gelooft men in
Amerika, dat de Sowjet-Unie de
totale oorlog niet wenst en wel in
hoofdzaak hierom: de Amerikanen
zijn er van overtuigd, dat zij de
oorlog op de duur in ieder geval
zullen winnen en dat dit geloof
ook door Moskou wordt gedeeld,
Het is deze overtuiging, die
sommige Amerikanen er toe heeft
gebracht, zich af te vragen, of het
niet beter is een einde aan de
bestaande spanning te maken, door
een preventieve oorlog te begin
nen. Dergelijke geluiden kan men
vernemen van de republikeinse
Senatoren Wherry, McCarthy en
Kersten.
Maar de eveneens republikeinse
Senator Morse deed dezer dagen
een dringend beroep op de leiders
van zijn partij, toch vooral te ver
hinderen, dat hun „Grand Old
Party" de naam van „oorlogspar
tij" krijgt. Het ziet er naar uit,
dat dit beroep niet te vergeefs zal
zijn gedaan, want de leiding van
de „G.O.P." distanciëert zich met
de dag meer van generaal Mac-
Arthur en zijn aanhang van „tough
guys" (flinke kerels).
Ook al staat ons van de zijde
van Amerika thans een krachtiger
politiek tegenover de Sowjet-Unie
te wachten, voor een roekeloze po
litiek behoeft men zeker niet be
vreesd te zijn.
(Adv.)
's werelds beste pijnstiller.
TERNEUZEN
Drie Amerikaanse boerendoch
ters zijn op weg naar Nederland,
waar zij ongeveer 4 maanden in
boerengezinnen zullen worden on
dergebracht.
Deze meisjes maken deel uit
van een groep van 58 Amerikaan
se jongeren, die in het kader van
het internationale uitwisselings
programma voor plattelandajon.
geren enige tijd in het buitenland
zi Hen doorbrengen om kennis te
maken met het boerenbedrijf in
andere landen en zich op de hoog
te te stellen van de daar heersen
de gewoonten.
Uit Nederland zullen) dit jaar 5
boerendochters naar Amerika
vertrekken.
Zij worden 1 Juli in Amerika
verwacht.
Tsjoe Teh, de opperbevelhebber
van het Chinese leger, schrijft in
een artikel, dat in talrijke Chine
se bladen is opgenomen, dat Chi.
na ongetwijfeld Formosa zal be
vrijden.
,,Het eigenlijke doel van de
Amerikaanse agressie in Korea is
een inval in ons land zjbals de Ja
panse imperialisten vóór hen de.
den", aldus Tsjoe Teh.
Het lichte Engelse vliegkamp
schip „Warrior" heeft 70 vlieg
tuigen aan boord genomen, die
voor bases in het gebied van dé
Middellandse Zee en het Verre
Oosten zijn bestemd.
Het schip zal tegelijkertijd 80
officieren en 750 manschappen
meenemen.
De datum van vertrek is nog
niet bekend.
Tijdens een heftige verkie
zingscampagne op Jamaica is een
jonge ingenieur, bestuurslid van
de Nationale Boerenpartij, dood-
gestenigd en -geranseld.
Uit Sevilla wordt gemeld,
dat een Spaans militair vliegtuig
bij Moren tegen een berg is ge
vlogen.
De bemanning vatn 7 koppen
kwam om tiet leven.
Natuurlijk zijn de Amerikanen
er op uit zo'n vijandelijke vlie
ger in handen te krijgen. Theore
tisch moet dit mogelijk zijn, want
aan beide zijden vallen slachtof
fers. Tot dusver bedraagt het
Amerikaanse verliescijfer 426
voor de luchtmacht. Dat betekent,
dat sedert Juni 1950 de lucht
strijdkrachten, welke onder de
UNO-vlag opereren, 426 man heb
ben verloren aan doden, doch ook
grondpersoneel en technische
krachten. Dit verliescijfer is laag,
althans in verhouding tot het
werk, dat werd verricht. Daarbij
moet meteen worden vastgesteld,
dat de tegenstanders minstens
een gelijk aantal aan luchtvaart
mensen hebben verloren, zodat
het mogelijk geweest moet zijn
zo'n „Rus" in handen te krijgen.
Dat dit niet is geschied, kan
worden verklaard uit het voor
zichtige beleid, dat de Russen voe
ren. Hun vliegtuigen opereren
practisch nooit boven het terrein,
dat de Amerikaanse grondtroepen
in handen hebben Ontstaat er 'n
luchtgevecht, dan speelt zich dat
in de regel af ver achter het
front, boven gebied dat de com
munisten controleren. Gebeuren
daarbij ongelukken, waarbij rode
piloten sneuvelen of een noodlan
ding moeten maken, dan vallen zij
tenminste niet in Amerikaanse
handen en hun vliegtuigen blijven
ook vrij van Amerikaanse inspec
tie. Het is duidelijk, dat bij een
dergelijk optreden de Chinese
luchtmacht weinig te betekenen
heeft. Vrijwel nergens in de ge
hele campagne, die toch al een
jaar aan de gang is, zijn Ameri-
I kaanse stellingen ook maar een
I ogenblik bedreigd geworden door
vijandelijke vliegtuigen. Het aan
tal aanvallen, dat de Noord-Ko-
reanen hebben ondernomen op
Amerikaanse luchtbases, kan op
de vingers van één hand worden
nageteld.
Men vraagt zich af wat doen
die Russische vliegtuigen in de
Koreaanse oorlog? Men kan niet
zeggen, dat zij de strijd ontwij
ken. Integendeel, er zijn thans
een paar dozijn ontmoetingen in
de lucht geweest, waarbij het
heel hard is toegegaan. Wij be
schouwen het optreden van Rus
sische toestellen dan ook zuiver
als experimenteel, zoals de Rus
sen in de Spaanse burgeroorlog
ook verscheidene vliegtuigen te
gen Duitse en Italiaanse eenhe
den lieten optreden, alleen om
practische gegevens te verkrij
gen omtrent de gevechtswaarde
van hun product.
De balans van Noord-Korea is
positief in het voordeel van de
Amerikanen. De verliescijfers
verhouden zich ongeveer 1 op
10. Dat weten de Russen natuur
lijk ook, doch zij blijven nieuwe
jachtvliegers naar Korea zenden
om de mensen wat ervaring te
laten opdoen. Want het is wel
zeker, dat het Russische product
met zijn beste vertegenwoordi
ging in de Mig-15 niet slechter
in kwaliteit is dan de Lockheed
Shooting-Star, de populairste
straaljager van de Amerikanen.
De nieuwste jager, de Sabre, is
wel beter dan de Russische ma
chine, doch ook niet weer zoveel,
dat men kan zeggen, dat de Sa-
bres de Russen de lucht uitjagen.
Onze conclusie is dus, dat Rus
land materieel blijft aanvoeren
om ervaring op te doen. Een
tweede vraag is, wie de jacht
vliegtuigen besturen.
Daarover kunnen wij kort zijn.
Het is onwaarschijnlijk, dat de
Russen veel mensen van hun
eigen nationaliteit voor dit werk
afstaan. Daarentegen is het aan
nemelijk, dat zij op hun bases
dicht bij het front Koreanen en
Chinezen bekwamen in het vak
en dat het daardoor zuivere „sa-
telieten" zijn, met wie de Ame
rikanen hoog in de lucht de
strijd aanbinden. Daaruit is ook
te verklaren, dat het verliescijfer
bij de Chinezen zo hoog is.
Naar een schatting hebben de
Russen thans 80 van hun mo
dernste jagers verloren in lucht
gevechten en dat is, gezien de
geringe frequentie van hun op
treden in de Koreaanse lucht-, een
hoge verliespost. En ongetwijfeld
een punt in het voordeel van de
Amerikanen.
Het 10.441 ton metende tank
schip „Wieldrecht" van de firma
Van Ommeren te Rotterdam
heeft ongeveer een half uur in
het Maydon-kanaal bij Durban
aan de grond gezeten, nadat de
sleepkabel was losgeraakt. De
„Wieldrecht" kreeg de volle laag
te verduren van een sterke wind
van 72 km per uur en liep aan de
grond. Het schip werd vlot ge
bracht met behulp van de krach
tigste sleepboot van Durban. De
„Wieldrecht" heeft vermoedelijk
geen schade opgelopen, doch zal
in het droogdok worden nage
zien.
Het is druk in de schaakwereld.
Drie belangrijke internationale
scfaaaktournooien, gelijktijdig ge
speeld in En-geland, Spanje en in
Amerika.
In Engeland vallen onze verte
genwoordigers Donner en Van
Scheltinga tegen.
'Ze wisselen goede dingen af met
hele slechte.
Beter was het in Spanje, waar
onze landgenoot Prins het gehele
toumooi de leiding had en zelfs
een grote voorsprong had geno
men.
Jammer genoeg kwam een in
zinking waardoor Prins 3 keer
achtereen verloor.
Niettemin won hij de eerste
prijs.
Ook onze oud-wereldkampioen
heeft zich weer met de krijgs-
kleuren beschilderd en in New
York een goed begin gemaakt
door van Fine te winnen.
Euwe eindigde tenslotte eervol
op de tweede plaats achter Re
shevsky, samen met Najdorf.
Natuurlijk was Rcshevsky de
grote favoriet en daar was ook
reden voor.
De vindingrijke verdedigings
kracht vaar de kleine Amerikaan
is bekend en gevreesd.
Een fraai staaltje hiervan zien
we in de volgende partij.:
P. Kerès (Wit).
Si. Reshevsky (Zwart).
1. e2e4, e7—e5; 2. Pgl—f3,
Pb8c63 Liflb5, a7—a6; 4.
Lb5—a4, Pg8f6; 5. 0—0, Pf6X
e4;
(Een voortzetting die gedurfd
is, maar tot levendig spel voert).
6. d2d4, b7b57. La4_b3,
d7d5; 8 d4Xe5, Lc8—e6; 9. Ddl
e2, Pe4—c5; 10. Tfl—dl Pc5X
b3; 11. a2Xb3, Dd8—c8; 12. Lel—
g5, h7h6- 13. Lg5h4, Lfl_c5;
14. Pblc3
(Nu zal zwart een pion ver
liezen, want Wit dreigt zowel
Pd5 als Pb5, enz.).
14. g7g5; 15. Lh4g3,
Dc8—Ib7; 16. Pc3Xd5, 0-0-0;
(Dit is Reshevsky. Onverwachte
manoeuvres die hem aanval ver
schaffen.
Wit heeft een) pion méér, maar
zit geheel in de veddediging).
17. Pd5—f6, g5g4; 18. Pf3
el, (beter was Td8: om aldus
Th8 van zijn plaats te halen,
waardoor het oprukken van de
torenpion wordt voorkomen).
18. Rc6d4; 19. De2—fl,
h6h5; 20. Lg3f4, h5h4- 21.
Lf4e3, h4h3!
(Waarmee is bewezen dat het
niet voldoende is een pion te win
nen. Zwart heeft véél -bewegings
vrijheid en Wit zit in de verdedi
ging).
22. Tdl—d2 h3Xg2; 23. DflX
g2, Pd4f3f24, PelXf3, Lc5X
e3;
(Na 24. gXf3; 25. TXdSf
TXd8; 26. Dg5 en de witte kan
sen lijken het beste, daar zijn
vrije h-pion gevaarlijkkan wor
den).
25. Td2Xd3t, Th8Xd8; 26.
Pf3—el?
(Kerès wil zijn verkregen aard
se goederen -behouden, maar be
ter was de zwarte loper te ne
men, daar nu het loperpaar te
sterk wordt).
26. Le3—d4; 27. Pel—d3,
Le6—f5; 28. Tal—el, a6—a5;
29. Pf6e4, Kc8b8; 30. b3—
b4ü
(Eén van de venijnige valstrik-
jes van Kerès.
Op aXb4; PXb4, LXb2; (of
Xe5;) -Pc5ü DXg2t; KXg2 en de
zwarte stelling is niet -best. Maar
de kleine Sammy" is op zijn
hoede!)
30. a 5a4ü 31. c2—c3,
Lf5Xe4; 3-2. TelXe4, Ld4Xc3U
33. Te4e3, Dfo7Xg2; 34. KglX
g2, Td8Xd3ü!
(Eten kwaliteitsoffer dat de weg
naar de overwinnig baant).
35. Te2Xd3, Lc3Xb2 36. Td3
d5, c7c6; 37. Td5—d8f, Kb8—
c7; 38. Td8a8, Kc7—b7; 39.
Ta8—T8, Db2JXe5; 40. Tf8Xf7,
Kb7—b6;
-Hier werd de partij afgebroken
en bij de hervatting zonder verder
spelen door wit opgegeven.
Zwarts vrijpion op de a-lijn js
niet te remmen.
Voor de Amerikaanse senaats
commissie, die verhoren afneemt
inzake het gebruik van verdoven
de middelen door de jeugd, heeft
een Amerikaanse tussenpersoon
bij deze handel, Charles Siragusa,
verklaard, dat wijlen de Siciliaian-
se ibandiet Charles Luciano de
leiding had bij de smokkel van
verdovende middelen uit Italië.
Volgens Siragusa heeft Lucia
no, die vijf jaar geleden naar Ita
lië werd overgebracht na zijn ont
slag uit de gevangenis, de lei
ding gehad van een bende, die
in grote hoeveelheden heroine
uit Italië naar Amerika ver
scheept. Siragusa las een verkla
ring van Luciano voor, waarin
deze toegaf, dat Amerikaanse
„vrienden" hem sinds zijn depor
tatie duizenden dollars hadden
bezorgd. Siragusa verklaarde on
der ede, dat Luciano, van Italië
uit werkende, over gewapende
handlangers in Amerika had be
schikt, die zijn bevelen met ge
weld uitvoerden en dat interna
tionale boodschappers Luciano
zijn winst hadden doen toekomen.
Siragusa, wiens voorouders uit
Sicilië stammen, vertelde van
zijn ondergrondse werk in de
V.S. en Italië, waar hij de zaken
van Luciano behartigde en van
anderen, die hij leiders van de
Mafia noemde. De handel in ver
dovende middelen is volgens Si
ragusa het winstgevendste be
drijf van de Mafia. Joe Pici, die
na een veroordeling wegens sla
venhandel naar Italië werd gede
porteerd, was „Luciano's agent
voor verdovende middelen." Pici
was enige jaren geleden op clan
destiene wijze de V. S. binnenge
komen met een fortuin aan he
roine en bevindt zich nu mis
schien nog in Amerika. Te Kan
sas had Pici vijftien kilogram he
roine afgeleverd „aan de Mafia-
bende", hetgeen een ongeloof
lijke winst moet hebben opgele
verd, aldus Siragusa.
„AGENT, ZOEK MIJN MAN
EVEN
„Ergens in Den Haag wer
ken m(jn man en zijn knecht.
De vrouw van de knecht is erg
ziek. Wilt u hen even opzoe
ken?" Aldus luidde het verzoek
van de vrouw van een aanne
mer aan de alarmcentrale van
de politie.
Het radio-alarm ging uit.
Agenten met jeeps snorden door
de straten op zoek naar een
stootwagen, waarop onder verf
en kalk wel ergens de naam
van de aannemer zou staan.
Binnen tien minuten kwam
het bericht dat kar, eigenaar en
knecht waren gevonden. De
laatste was al op weg naar zijn
zieke vrouw.
XV.
Langs de dijk worden overal
posten uitgezet. Onze artillerie
houdt de vijand bezig en tracht
hem op een dwaalspoor te leiden,
terwijl onze jongens op weg zijn
naar de overkant van het Sloe.
Van patrouille lopen komt die
nacht niets meer. Nu twee vol
ledige compagnieën over een
grote afstand de dijk -bezet hou
den, is het ook niet direct nood
zakelijk.
's Morgens om 4 uur duiken
Willem en ik de schuur in om
met nog enige Schotten een
ogenblik rust te nemen. Het is
er ibitter koud op de onbedekte
stenen vloer, vooral ook omdat
het door een paar spleten onder
de deuren verschrikkelijk tocht.
Als het op de harde en koude
vloer niet langer uit te houden
is, klimmen de Schotten naar
boven en beginnen in het donker
een hoop bossen naar omlaag te
gooie.n Wat het is, kunnen we
niet zien, maar zodra ik een
schoof oppak, voel ik dat het
tarwe is.
Wij leggen enige bossen voor
de deuren en we spreiden er een
aantal op de vloer uit, zodat we
nu tenminste niet langer op de
stenen behoeven te liggen.
Af en toe sluimeren we even
in, maar van slapen komt niets.
Onze gedachten toeven (bij de vele
kameraden op het Sloe en we
weten dat ook wij spoedig aan de
beurt zullen komen.
Bij het krieken van de dag
staan we weer buiten. Het is te
koud in de schuur en om ons te
verwarmen, kunnen we beter wat
heen en weer lopen.
Onze eerste gang 'is natuurlijk
naar de dijk, waar de schild
wachten juist iets in het vizier
hebben gekregen.
„Kijk," zeggen ze, „krijgs
gevangenen, daar op het schor"
Inderdaad hebben enige van
onze makkers een partijtje Duit
sers aangevoerd, die ze naar deze
kant moeten zien te krijgen.
Er blijken zich echter ook ge
wonden onder te bevinden van
onze eigen compagnieën. De ver-
plegingstroepen hebben handen
vol werk. Het zal een hele kar
wei zijn de gewonden hier aan de
wal te brengen. Het is laag
water en het slik is breed en
daaribij uiterst gevaarlijk. Er
schijnt geen bodem onder te zit
ten en het is ondoenlijk er door
heen te waden. Wie in dit slib
terecht komt, raakt er zonder
hulp niet meer uit.
Bij verschillende boeren in de
buurt halen wij lange ladders, die
we in de boten laden en tot tegen
het slik brengen. Ook bij de
boer, waar we vannacht in de
schuur hebben gelegen, h-alen
we twee lange fruitladders weg.
Tot mijn ergernis reclameert hij
heftig.
„Als ik mijn ladders maar héél
terug krijg", jammert hij luide.
Willem maakt zich kwaad en
mompelt iets van de ladders on-
4er een glazen stolp terug te
brengen.
Ook over de tarweschoven op
de dorsvloer gaat onze boer ge
weldig te keer. Mijn vingers
jeuken om hem de schoven links
e,n rechts om de oren te slaan...
Maar onze kameraden staan te
wachten en we laten de boer met
zijn jammerklachten alleen.
Met flinke pas marcheren wij
zover dat mogelijk is langs de
voet van de dijk door de vette
glibberige klei naar de plaats,
waar de te water gelaten boten
liggen te wachten. Wij hebben
nog zes flinke ladders te pakken
gekregen, maar het blijkt nu dat
we een paar lange einden touw
tekort komen. Aan beide einden
van de ladders moeten n.l. tou
wen bevestigd worden, zodat de
mannen op het schor de ladders
naar zich toe kunnen trekken. Als
er een gewonde op vastgebonden
is, kan men in dè boten de hele
vracht weer inhalen. Het is een
ingewikkelde geschiedenis, maar
het kan momenteel niet anders
en hoofdzaak is, dat we de ge
wonden zo safe mogelijk naar de
ze kant transporteren.
Terwijl Willem bij de boten
blijft helpen, spoed ik mij terug
naar de boerderij, waar ik beleefd
en kalm twee lange touwen
vraag. De (boer slaat ijlings weer
aan het weeklagen:
„Jullie halen hier alles maar
weg", krijt hij met zijn armen om
hoog. „Wie zal zeggen of ik die
touwen ooit nog terugzie"
„Na de oorlog zal ik ze bij je
terugbezorgen", beloof ik hem
met een effen gezicht.
De ironie van het antwoord ont
gaat hem volkomen. Hij geeft mij
tenminste zonder verdere klaag
liederen twee behoorlijke, lange
touwen, waarmee ik mij naar de
boten haast
Vóór de eerste ladders de over
kant bereiken, zijn enige van
onze verplegingsmanschappen
met een touw om hun middel
door het slik „gezwommen"
Gezwommen zeg ik, omdat ik
het niet anders kan noemen,
wanneer ik iemand op zijn buik
door de modder zie voortschui-
ven.
In overjassen gewikkeld, wor
den een aantal gewonden met een
touw naar de boten getrokken.
Het is weinig minder dan een
marteling voor de knapen. Zodra
de ladders arriveren, gaat het
gelukkig beter en pijnlozer. Ook
de Duitse gewonden halen we zo
naar ons toe. Daarna komen de
gezonde krijgsgevangenen aan
de beurt
Van de voormalige grootheid
en verwatenheid van het alles
onder de voet lopende „Herren
volk" is bjj deze schuw kijkende
soldaten niets overgebleven en al
ploeterend en sjouwend vraag ik
mij af, of ze van ons wellicht een
behandeling hadden verwacht,
die zijzelf zo vele anderen hébben
doen ondergaan
Midden onder het werk worden
Wlilem en ik teruggeroepen naar
de boerderij. Met tal van Schot
ten moeten we ons gereed maken
voor de overtocht. We kopen een
paar liter melk van de boerin en
we voelen, hoe goed de kostelijke
drank ons doet na de vermoeie
nissen van de urenlange arbeid
in modder en smurrie.
Dan komt het bevel: „Alles
klaar voor de overtocht!"
Er zijn vier trucks aangeko
men met z.g. „sidings". Dit zijn
kussens, van canvas vervaardigd
naar ik meen, bijna twee meter
lang en ongeveer 50 cm breed en
hoog. Deze sidings dragen we
met bekwame spoed naar het
punt, vanwaar we zullen over
steken. Er waait een stevige
bries en het is een helè toer met
zo'n gevaarte op je schouders te
lopen, zonder omver te slaan.
We werken als paarden, maar
we smaken dan ook het genoe
gen, dat alles in de kortst moge
lijke tijd gereed is. Terwijl we
de laatste boten te water laten,
varen de eerste reeds met de si
dings beladen af. Onder die kus
sens zijn brede dwarshouten be
vestigd, welke aan weerszijden
circa 25 cm naar buiten steken.
De sidings worden achter elkaar
op het slik gelegd en vormen zo
doende een pad om over te lopen.
Door de lange dwarshouten heo-
ben ze een brede oppervlakte
gekregen, waardoor het drijfver-
mogen aanzienlijk is opgevoerd.
Nog zijn alle sidings niet uitge
legd, of de tocht neemt een aan
vang. Het wordt weer menens!...
Willem en ik zitten in de voor
ste boot met de majoor, de ka
pitein en acht Schotse soldaten.
Het water wast snel, zodat de
eerste sidings al spoedig liggen
te drijven. De dingen schomme
len als kano's, als wij er op stap
pen.
De artillerie bij de Sloedam
heeft onze hulp nodig en wij
trekken de vijand tegemoet om
hem te beletten uit de St. Joost-
landpolder de Nieuw-Bijleveldse
polder in te trekken.
In korte tijd zijn wij over. Wie
uit de boot stapt, kijkt niet meer
om. Onze taak ligt vóór ons
Enige manschappen moeten
achter blijven om een nieuwe
groep krijgsgevangenen over te
zetten.
Daar het leggen van de sidings
nog niet voltooid is, hebben wij
de laatste acht k tien meter door
het slik gebaggerd, zodat wij al
direct met een flink modderbad
en een smerig modderpak onze
expeditie inzetten. Dan begint
de tocht over het verraderlijke
en glibberige schor. Majoor
Southwood en kapitein Webster
gaan voorop. Het lopen valt er
niet mee. Telkens moeten we
over diepe geulen springen en
verscheidene keren komt er
iemand in zo'n geul terecht. Dan
steekt een ander hem de loop van
zijn geweer toe en trekt hem
weer op het „droge".
Onze schoenen wegen als lood;
onze broeken staan stijf van de
modder en over onze hoofden
fluiten en joelen de granaten, die
op de vijandelijke stellingen wor
den afgevuurd om onze overtocht
te dekken.
Als we de dijk bereiken, ia onze
veldprediker daar zowaar ook
weer al present. Zo gaat het
altijd met deze man. Ik heb de
diepste bewondering en hoogach
ting voor hem. Wij zijn gewa
pend; hij is ongewapend en er
schijnen geen gevaren te be
staan, groot genoeg om hem te
beletten in de voorste linies te
verblijven. Hij is juist bezig een
Rode Kruissoldaat te helpen, die
een van onze jongens behandelt.
Deze soldaat is, naar ik later
hoor een voet afgeschoten
Tijd om stil te houden is er
niet. Langs de voet van de djjK
gaan wij verder tot de boerderij
van de landbouwer Noom. Hier
ijlen wij in looppas de dijk over,
voor zover er in onze bemodderde
toestand tenminste nog van een
looppas gesproken kan worden.
Zo diep gebukt als maar om-
gelijk is, snellen we de dijk af.
We steken langs achter de schuur
het erf over en komen zo op de
weg, die naar de St. Joostland-
polder loopt.
Op deze weg wacht ons een
warme ontvangst. Granaten
fluiten ons tegemoet, mitrailleur-
vuur knettert, geweerschoten
knallen.
Met één sprong verdwijnen wij
in een langs de weg lopende
sloot. Horen en zien vergaat
ons.
In het land en langs de sloot
liggen tal vai aardappelkuilen.
Bij massa's slaan de projectielen
daar in en van alle kanten vlie
gen de aardappelen en de stukken
klei ons rond de oren
(Wordt vervolgd.)
