Japan twistpunt voor het westen
Amerika wenst herbewapening
Engeland is er tegen
Levenslang geëist
wegens moord.
Koks en schrijvers op Korea
in de stellingen
Dc geallieerde troepen
in West-Duitsland
Karninaal Mindszentys
„bekentenissen"
ONEERLIJKE
JONGENS
Zoontje aan gezag van
moeder onttrokken
Vergelijking met Duitsland
gaat niet op
De ongeregeldheden
te Singapore
Een schaduw van onze beschaving?
HOE DE AANVAL OP HET
NEDERL. BATALJON GESCHIEDDE
DE
ZWARTE VLEK
TWEEDE BLAD
Zaterdag 3 Maart 1951
7e Jaargang No. 1669
Mr. Foster Dulles, die voor president Truman
diplomatieke missies van bijzondere importantie
onderneemt, is in Tokio geweest en heeft daar met
Japanse politici onder leiding van de altijd glim
lachende premier Josjida onderhandeld. De resul
taten van deze besprekingen, neergelegd in een com
muniqué, komen neer op een accoord over een te
sluiten vredesverdrag, dat aan Japan alle souvereine
rechten met inbegrip van de herbewapening zal her
geven en over een militair bondgenootschap, dat
Amerika in staat zal stellen militaire bases in Japan
te onderhouden, zolang het zulks nodig oordeelt.
De Japanse regering heeft daarmee „gretig inge
stemd".
Toespraak van pres. Soekarno
te Sodkaboemi
Aflevering veevoeder
voorlopig gehalveerd
TjamI van zennwen?
DE VRIJE ZEEUW
Na zijn onderhandelingen in
Tokio succesvol te hebben afge
sloten, is Mr Foster Dulles door
gereisd naar de Philippijnen en
vandaar zal hij zich nog naar
Australië en Nieuw-Zeeland be
geven. Naar hetgeen de Ameri
kaan daar te horen zal krijgen,
kan men slechts raden, maar wel
kan men als .zeker aannemen,
dat hij er geen „gretige instem
ming" zal vinden. De Philippino's
zijn de verschrikking van de Ja
panse bezetting nog lang niet ver
geten en de Australiërs realiseren
zich nog iedere dag, dat zij slechts
op een haar na aan deze gruwel
ontsnapten.
Het is met de Amerikaanse
plannen voor Japan vreemd ge
lopen. Oorspronkelijk was gene
raal MacArthur, die er niet
slecht de militaire maar in
hoogste instantie ook de civiele
macht uitoefent, er vast van over
tuigd, dat Japan voor minstens
twee generaties ontwapend zou
moeten blijven, wilde men zijn
bevolking van het extreme natio
nalisme en militarisme, waartoe
het door zijn leiders was opge
voed, genezen. Daarom werd ook
de permanente ontwapening in
de nieuwe Japanse grondwet ver
ankerd. De koude oorlog heeft de
Amerikanen echter tot andere
inzichten gebracht. Toen duide
lijk werd, dat men met de Russen
niet tot overeenstemming zou
kunnen komen over een vredes
verdrag voor Japan (de Russen
wilden van een vredesconferen
tie een onderonsje van Amerika,
Engeland, de Sowjet-Unie en Chi
na maken, met een vetorecht voor
heel wat meer dan de Russen tot
het bijzonder de Australiërs, die
elk der deelnemers, waartegen in
Japans nederlaag hadden bijge
dragen, protesteerden), besloot
Washington de zaak in eigen
hand te nemen, terwijl tegelijk
aan die zijde de wens tot een her
bewapening van Japan groeide.
De Amerikanen zijn van oordeel,
dat slechts de Japanners ter
plaatse een tegenwicht kunnen
vormen tegen de agressieve com
munistische krachten op het vas
teland van Azië. De toestand in
het Verre Oosten vraagt om sta
biliteit; stabiliteit vraagt om
evenwicht der krachten en even
wicht der krachten vraagt om
Japans herbewapening.
Bijna nog harder dan op de
herbewapen.ng van Duitsland
dringt Amerika daarom op de re-
militarisatie van Japan aan
Evenals in het Duitse geval wijst
Washington daarbij op het ge
vaar van een militair luchtledig.
Toch zijn beide problemen niet
gelijk. In West-Europa zullen de
Duitse troepen worden opgeno
men in een Atlantisch leger en
de Duitse contingenten zullen
In verband met de sterk geste-
mi besprak president Soekarno
de nationale strijd, waarbij hi
o.a. zeide: „Wat wij tot nu toe
bereikt hebben, moet worden ge
bruikt als kapitaal ter voortzet
ting van de strijd". „Ik heb u al
tijd voorgehouden, dat Indonesië
een strijdende natie moet zijn.
Noch onze politieke idealen zijn
bereikt (Irian), noch onze sociale
rechtvaardigheid." Deze laatste,
aldus Soekarno verder, kan al
leen worden bereikt door geza
menlijke inspanning. Thans
komt de arbeidsproductiviteit
40 van de voor-oorlogse niet
te boven. Hij eindigde met het
aanhalen van een Japans gezeg
de: „kinro hoshi" (gezamenlijke
arbeid) zeggend: „waarom zou
den wij dit voorbeeld niet volgen,
zelfs al is het Japans?"
daarin nog vele jaren een min
derheid blijven. Dit schakelt de
gevaren, verbonden aan een
Duitse herbewapening, wel niet
geheel uit, maar het vermindert
deze toch aanzienlijk.
In het Verre Oosten echter be
schikt het Westen niet over
krachten, om een herbewapend
Japan in toom te houden. Men
kan Japan wrel zijn strijdmacht
hergeven om een evenwicht
tegen het opdringende Aziatische
communisme te scheppen, maar
men kan nimmer garanderen,
dat deze ook inderdaad tegen het
communisme zal worden ge
bruikt. Integendeel, men mag
niet aannemen, dat dit chauvinis
tische volk van 80 millioen, dat
rich ieder jaar met nog een mil
lioen uitbreidt, door vijf jaren
Amerikaanse bezetting zozeei
van het militairisme is genezen
dat het zijn wapens slechts vooi
jen zaak des vredes zou inzetten.
Veeleer moet men vrezen, dat dr
Japanners een nieuwe strijd
macht zullen gebruiken voor zui
ver Japanse belangen en mer
kan zich voorstellen, dat zij daar
toe op een gegeven ogenblik ook
gemene zaak met de Sowjeti
zouden willen maken.
Dit maakt een remilitairïsatie
van Japan heel wat riskanter dar
die van West-Duitsland en men
kan er zeker van zijn, dat landen
als Australië en Nieuw-Zeeland
er zich met hand en tand tegen
zullen verzetten. En achter ziel:
zullen zij ook Engeland vinden
Er dreigt daarom opnieuw een
ernstig meningsverschil tussen
Washington en Londen over een
van de belangrijkste zaken der
internationale politiek.
De heer W. L. Blythe, de „co
lonial secretary", zette voor de
commissie van onderzoek naar de
ongeiegeldheden te Singapore
uiteen, dat groepen Mohammeda
nen in taxis door Singapore had
den gereden op de eerste avond
van de onlusten, die waren ont
staan naar aanleiding van het pro
ces Bertha Hertogh en dat zij de
menigte aanspoorden tot geweld,
dadigheden tegen Europeanen en
Indo-Europeanen.
Deze lieden, verklaarde hij, had.
den een zodanige invloed, dat de
menigte aan hun aansporingen ge
hoor gaf.
Zij werden overal gegroet er
sommigen hunner deelden voedse"
uit. Volgens de heer Blythe war
het doel van het „actie-comité Na
dra" niet alleen 't meisje Hertogh
uit het katholieke klooster te krij
gen, doch tevens de Moslimse ge
meenschap te stijven in haar voor
nemen zich niet neer te leggen bi'
een uitspraak van het opperste
geiechtlshof, als deze uitspraak in
een bepaalde richting zou uit\al
len.
De le luitenant W. Dussel
schrijft d.d. 14 Februari '51 uit
Korea:
Voor de derde keer ben ik de
weg van Wonju naar Chung ju
langs gekomen. Voor de derde
keer in iets meer dan een maand
tijd. Er was weinig verschil tus
sen toen en nu. De vernielingen
waren nog wat groter, er waren
nog minder burgers en nog meer
puinhopen.
Ik was alleen dit keer, want ik
heb de troep niet kunnen berei
ken, toen ik van een opdracht in
Tokio op het vliegveld bij Wonju
landde. De nacht heb ik op het
vliegveld gezeten. Het artillerie-
gedreun was niet van de lucht en
k kon slechts hopen, dat het mocht
oaten voor de troepen voor.
Maar ge weet het: het heeft
maar weinig gebaat. De aanval
lers zijn gekomen ondanks tanks,
ondanks artillerie, ondanks de
moordende bombardementen, die
de gehele dag hebben geduurd.
Het is onbegrijpelijk, waar de vij
and vandaan is gekomen, maar zij
s gekomen. Met de handen om
hoog kwamen de mannen in het
wit en in het groen in het avond
lijk duister op onze stellingen af.
r>~i." „ipnpr, ze „rok troops,
all ok" (Republic of Korea, Schr.).
En ze kwamen de eersten, omdat
ïog geen vijand verwacht werd,
tot op enkele meters afstand al
vorens hun aanval te beginnen. Zjj
smeten met handgranaten, de ach
ter hen komende begonnen te
vuren met handwapens, mortieren
kwamen in actie. En zo begon het
gevecht.
Er was 's morgens al een aanval
geweest van een kleine groep vij
andelijke troepen, maar blijkbaar
is dit een voorpost geweest van de
De correspondent van de „New
York Times" te Bonn, Drew Mid
dleton, schrijft dat de Noord-At
lantische mogendheden naar ver
wachting tegen het einde van de
zomer, „wanneer de omstandig
heden het gunstigst zijn voor een
Russische aanval op West-Euro
pa", dertien volledige divisies en
zes brigades in Duitsland zullen
hebben, „namelijk zes Ameri
kaanse, vier Britse en drie Fran
se divisies en twee Belgische,
een Noorse, een Deense, een Ca
nadese en een Nederlandse bri
gade." (De brigades van België,
Noorwegen en Denemarken be
vinden zich reeds in Duitsland,
hoewel niet op volle sterkte).
Middleton zegt dat deze strijd
macht geen West-Duitse troepen
zou bevatten. Onder aanhaling
van een „gezaghebbende Duitse
bron" verklaart hij, dat het twij
felachtig is, „dat vóór de zomer
van 1952 geoefende en uitgeruste
Duitse eenheden in het veld kun
nen worden gebracht, ook al zou
den de Bondsdag en de geallieer
de mogendheden dit voorjaar de
herbewapening ten volle steu
nen".
„Omdat men in Westelijke
kringen gelooft dat de Russen de
oogmerken van de Westelijke
militaire politiek zeer goed in
zien, houdt men zozeer rekening
met de mogelijkheid van een Rus
sische aanval in 1951. Men ge
looft dat, als de Russische poli
tieke strategie geen vertraging
der militaire voorbereidingen van
het Westen kan bewerken door
middel van een viermogend-
hedenconferentie of door enkele
aanzienlijke concessies in West-
Europa, de militaire extremisten
in de Sowjet-Unie Rusland tot
een aanval zullen dwingen onder
aanvoering dat dit het laatste
jaar is dat de Sowjet-Russische
legers een goedkope overwinning
in West-Europa kunnen verwach
ten", aldus de correspondent.
Als oogmerk van de westelijke
militaire politiek geeft Middle
ton aan het scheppen van om
standigheden, die een aanval op
West-Europa op zijn minst „on
voordelig" voor de Sowjet-Unie
maken.
In verband metde sterk geste
gen prijzen van geïmporteerde
veevoeders heeft de regering be
sloten op de voedertoewijzingen
voor de veehouderij voor de
maand Maart 1951 voorlopig
slechts 50 pet. van de hoeveel
heid voeder beschikbaar te stel
len. Het ligt in de bedoeling d>.
veevoedernormen voor dit jaar tp
verlagen. Verwacht -mag wor
den, dat binnenkort een defini
tieve regeling tot stand komt, zo
deelt het Ministerie van Land
bouw, Visserij en Voedselvoorzie
ning mede.
hoofdmacht, die des avonds om
ongeveer half negen de giOle aan
val begon, waaroy wecleiom ge
bruik werd gemaakt van de reed.
bekende hoornsignalen, die een
ieder met een soort panische angs.
moeten vervullen. VVat er van dn
sinistere geschal uitgaat, niemanc.
kan het zeggen, maar zeker is, dai
het geluid van deze hoorntjes een
spanning teweeg brengt, die niei
te beschrijven is.
Tot ongeveer elf uur in de avond
van Maandag de 12de Februar
hebben de gevechten geduurd,
waarbij de enunente commandant,
overste Den Ouden met enkelt
leden van het detachement sneu
velden.
Onze mannen hebben gevochten
als leeuwen, zij hielden wat zi„
konden, maar zij moesten tenslot-
ten wijken voor de overweldigende
meerderheid van Chinezen en N.-
Koreanen, die van alle kanten
binnen de stellingen slopen.
Nimmer hebben wij zoiets mee
gemaakt; nimmer hebben wij de
veelal fantastische verhalen willen
geloven, die anderen ons wel eens
ophingen. Nimmer ook waagde
een vijandelijke eenheid het om
ons detachement aan te vallen,
omdat zjj de naam had een der
beste te zijn.
Ook deze avond had zij weer dc
eervolle, maar moeilijke opdracht:
de dekking van de terugtocht van
twee Amerikaanse bataljons. Een
bataljon was reeds gepasseerd, het
wachten was op het tweede. Maar
het tweede kwam niet. De Neder
landers wachtten en wachtten. De
wagens waren gepakt en gezakt.
Men zou zó kunnen vertrekken,
maar de opdracht diende uitge
voerd te worden. En zo kon de
overval plaats hebben, de overval,
voornamelijk op het hart van het
detachement, de stafcompagnie,
gericht.
Schier onmogelijk lijkt de taak
van onze nieuwe commandant,
majoor W. D. B. Eekhout, om dit
bataljon, dat reeds beneden de
sterkte uit Nederland vertrok en
dat nu zulke gevoelige klappen
heeft gekregen, te leiden.
Reeds weken lang zijn onze man
nen in de weer, waarvan vooral de
laatste dagen bijna het onmoge
lijke van hen werd geëist.
Geslagen is het bataljon, maar
niet verslagen, want een der groot
ste deugden van ons volk komt
hier weer tot zijn recht: de vaste
wil, het hechte geloof, de saam
horigheid en het vertrouwen in en
op elkaar om te blijven doorzetten,
ook al lijkt het onmogelijk. Dit
doet denken aan de donkerste
dagen van onze vaderlandse ge
schiedenis, waarin wij nimmer ver
saagden.
Nederland, de allerbesten van
uw zonen vechten hier tegen wat
ook bij u vandaag of morgen vooi
de deur kan staan. Zij vallen hier
ver van huis en in een vreemd
land, dat lijdt als wellicht geen
ander land, in een oorlog heeft ge
leden.
Hier geven de besten onzer bes
sten hun leven, opdat de wereld
wakker worde. Geve God, dat het
niet tevergeefs zij.
In de nacht van 20 op 21 Febr.
van het vorige jaar heeft de 28-
jarige tuindersknecht J. W. van
der Ark in de slaapkamer van
zijn woning te Loosduinen zijn
vrouw door bijlslagen en dolk
steken van het leven beroofd. De
Haagse rechtbank veroordeelde
hem wegens deze moord tot 18
jaar gevangenisstraf. De officier
van Justitie, die levenslange ge
vangenisstraf had geëist, vond de
ipgelegde straf echter te licht en
:ekende appèl aan. Dit beroep
diende Vrijdagmorgen voor het
Haagse Gerechtshof.
Het echtpaar Van der A. be
woonde enkele kamers in de wo-
ning van de ouders van de vrouw.
Van der A. kon niet overweg
met zijn schoonouders. Wanneer
er conflicten waren, koos zijn
vrouw steeds de zijde van haar
ouders. Bij een van deze ruzies
werd Van der A. met een gat in
zijn hoofd het huis uitgegooid.
Dit gebeurde nog een tweede
keer.
Voor het Hof verklaarde Van
der A„ dat hij op de avond van
de twintigste Februari naar het
huis van zijn vrouw was gegaan
om alles weer goed te maken.
Om zijn schoonouders te vermij
den drong hij gewapend met een
bijl via de achterdeur de woning
binnen. De bijl had hij bij zich,
zo zei hij, om zich bij een even
tuele ontmoeting met zijn schoon
ouders te kunnen verdedigen.
Zijn vrouw liet hem de slaap
kamer binnenkomen. Van elf
uur tot de volgende morgen
kwart voor vijf bespraken man
en vrouw de moeilijkheden rond
hun huwelijk. Toen om kwart
voor vijf ergens in het huis een
wekker begon te ratelen zei de
vrouw dat hij maar moest ver
dwijnen. Een verzoening was
toen niet bereikt. „Wat moet er
dan met onze kleine meid gebeu
ren?" vroeg Van der A.
-Die zal eerder dan je denkt
een andere vader hebben", ant
woordde zijn vrouw. Woedend
greep Van der A. daarop de bijl,
die hij voor het bed had neerge
legd en sloeg op zijn vrouw in.
Ook bracht hij haar steken toe
met een dolkmes, dat hij bij zich
droeg.
„Ik kan me indenken, dat u
driftig werd door het antwoord
van uw vrouw", zo zei de presi
dent, „maar ik kan me niet ver
plaatsen in de afschuwelijke wij
ze waarop u haar hebt afge
slacht".
De advocaat-fiscaal was van
oordeel, dat het slechte huwe
lijksleven geen excuus vormt
voor de moord. De advocaat-fis
caal meende dat voor deze moord
slechts de zwaarste straf de juis
te vergelding kan zijn en hij eiste
levenslange gevangenisstraf.
De uitspraak zal op 16 Maart
geschieden.
Mijobardl'i Zen u wtabletier
helpen U er overheen.
Uiteindelijk moest men terug
trekken, met achterlating van vrij
wel alles. En weer ging men de
weg terug, de weg, die men een
maand geleden óók is gegaan: van
Hoengsong naar Wonju. Dodelijk
vermoeid kwamen de eerste man
nen des nachts om ongeveer drie
uur aan bij net vliegveld Wonju.
De gehele nacht door is het blijven
stromen en tegen de morgen was
een groot gedeelte van het deta
chement weer bijeen. Maar er kon
niet gerust worden. De orders
luidden: „Wonju moet behouden
olijven".
En zo zijn onze vrijwilligers,
waaivan velen niets meer bezitten
dan min wapen en wat ze aan heb-
oen, weer in de stellingen gegaan,
ter veidediging van Wonju en
omgeving, ren sleutelstelling op
de weg naar iet Zuiden een kans
om via deze weg de troepen bij
Seoul af te sluiten.
Ook koks en schrijvers zitten
thans in de s elhngen. Het keu
kenmateriaal afgevi erd, men
leeft weer van ations, o j uit de
lucht worden ai 'evoerd.
Dat Kardinaal Mindszenty tij-1 voorts dat, toen de documenten
dens zijn verhoor in 1949 „toe- voor de gerechtelijke vervolging
kend" heeft als gevolg van het aan het krntoor van de Procu-
inspuiten van een speciaal verdo- reur-Generaal voor commentaar
vingsmiddel werd bevestigd door
twee Hongaarse ambtenaren van
de justitie, die kortgeleden naar
West-Oostenrijk ontvluchtten, tij
dens een interview met een cor
respondent van de Daily Tele
graph te Salzburg. De ambtena
ren bezochten de Kardinaal op
een officiële inspectieronde kort
vóór hun vlucht uit Hongarije, en
de bijzonderheden over hetgeen
zij achter de schermen zagen ge
beuren werden Donderdag in
Londen door de Daily Telegraph
gepubliceerd. De ambtenaren
konden geen nadere inlichtingen
geven over de samenstelling van
t verdovingsmiddel, maar wiste-
te vertellen, dat het bekend stond
onder de letters „C. K." De Kar
dinaal kreeg de eerste inspuiting
op de achtste dag van zijn ver
hoor, nadat hij ondanks pijnigin
gen steeds had geweigerd te be
kennen. Na de eerste injecties
begon de Kardinaal „bekentenis
sen" af te leggen en gedurende
de 24 dagen van de ondervraging
kreeg hij met tussenpozen nog
meer injecties. Gedurende de
laatste 20 dagen van het verhoor
was het enige voedsel, dat de
Kardinaal kreeg, één kop melk en
één broodje met boter per dag.
De ambtenaren verklaarden
waren doorgegeven, door deze in
stantie geweigerd werd advies te
geven en gewezen werd op het
feit, dat de wijze waarop de Kar
dinaal werd behandeld onwettig
was. Daarna en gedurende het
gehele verhoor bleef de zaak uit
sluitend in handen van de poli
tieke politie.
De kinderpolitie te Amsterdam
heeft op het ogenblik een lv.ja-
rige fietsjongen in bewaring, die
een paar dagen geleden voor zijn
patroon een bedrag van 21&
moest innen en met dit bedrag en
een transportfiets was verdwenen.
De jongeman had de fiets in 'n
stalling gezet en was met het geld
oip stap gegaan.
Aan het slot van zijn uitstapje
had hy nog 4,75 over. Heti vorig
jaar heeft hij zich aan precies het_
zelfde feit schuldig gemaakt, waar
voor (hij toen een voorwaaidelijke
veroordeling heeft gekregen.
Hij zal hans voor de officier van
Justitie worden geleid.
Bovendien heeft de kinderpo_
litie een jongen van 't opleidings
schip Pollux in bewaring, die en
kele dagen geleden van het schip
is weggelopen en het kantoor van
een vroegere patroon is binnenge-
diongen. Hij was van de situatie
aldaar zeer goed op de hoogte en
heeft met name kans gezien het
alarmsysteem uit te schakelen.
Daarna drong hij het kantoor
binnen en maakte daar een bedrag
van 130 buit. Hiervan heeft hij
goede sier gemaakt voor hij werd
gearresteerd. Hij weigerde perti
nent naar zijn ouders terug tie
gaan en wilde ook niet meer aan
boord van de Pollux, hoewel de
commandant te kennen had gege
ven het nog eens met hem te wil
len proberen.
Later bleek," dat'hij bij de politie
wilde blijven om nog een tweede
misdrijf te kunnen bekennen. Hij
bleek in de tijd, dat hij op stap
was geweest een étalageruit toe
hebben ingegooid en een lucht
drukpistool te hebben gestolen.
Voor beide feiten is hij voor de
officier van Justitie geleid.
Amerikaanse vliegtuigen
zullen worden uitgerust met ean
radiografisch te besturen reddings
boot die geleid kan worden naar
een plek waar zich overlevenden
van een ramp ophouden, nadat
zij per parachute is neergelaten, en
dan ook verder van het vliegtuig
uit bestuurd kan worden.
Voor het Amsterdamse ge
rechtshof heeft gisterenmiddag
n hoger beroep terecht gestaan
de 37-jarige koopman R. A. Tol
uit Velsen, die in eerste instantie
door de rechtbank in Haarlem
veroordeeld was tot 14 dagen
hechtenis omdat hij zijn vijfjarig
zoontje, dat door de justitie, han
gende een echtscheidingsproce
dure, aan de zorgen van de moe
der was toevertrouwd, „aan het
wettig gezag had onttrokken".
Ter zitting vertelde de verdach
te, dat hij thans in een woning
verblijf houdt, die nauwelijks 100
Roman
door
NIEK VAN DER ZWAAN.
14)
Nadruk verboden.
„Och wat,' bromde De Rooij,
vertederd door de liefkozingen
van zijn jongste, zijn oogappel.
,Nu hebben jullie gezien, dat
Wijnandse een heel eenvoudig
mens is. Ik had dat boord niet
eens behoeven om te doen. Als ik
jullie zin gedaan had, zat ik nu
ook nog in m'n zwarte pak."
„En die arme paps gevoelt zich
maar het lekkerst in zijn Man
chester broek en z'n boezeroen,
nietwaar?"
„Zo is het," antwoordde het
slachtoffer.
„Ja, maar nu weet ik nog niet,
wat jullie er van denken
.neende mevrouw.
Gonnie, die klaar was met het
lange golvende haar, verklaarde,
dat zij het uitstekend vond.
„Waar wou U hem stoppen,
mams?" vroeg Jo.
Haar moeder keek het meisje
verbaasd aan. „Stoppen?" her
haalde ze. „Wat bedoel je?"
„Nu ja," verduidelijkte ze la
chend, „ik bedoel: welke kamer u
hem wilt geven.'
„De kamer van Daan. Hij kan
dan wel op de zolder in het klei
ne achterkamertje gaan slapen,
niet jongen?"
„Al was het in de schuur bij
de geit," antwoordde deze droog.
Vader De Rooy geeuwde. „En
nu naar bed,commandeerde hij.
„Vooruit, naar boven. Ik vind het
welletjes voor vandaag."
Enige minuten later was het
rustig in huis. Alleen de beide
zusters, op hun kamer, spraken
nog wat na over de gast.
„Dat zou nu net een man voor
mij zijn,verklaarde Jo, met
haar handen or.a3r het 1 oofd
gekruist naar de zclder stare.id.
„Och blaag,'" spotte de oudste,
„hoe weet jij nu, o* Wijnandse
een man voor jou is? Je kent
hem alleen nog maar van van
avond."
„Liefde op het eerste gezi.ht
antwoordde de ander droog.
Gonnie draaide zich even naar
haar zusje toe en haalde toen
verachtelijk haar neus op. „Daar
aan geloof ik niet. Overigens,
wat weet jij van liefde?"
„Nou, word jij dan maar een
oude vrijster,' antwoordde het
meisje heftig. „Ik wil best weten,
dat ik graag een aardige man wil
trouwen, hoor!"
Maar daar zij geen antwoord
meer kreeg, knipte ze het lampje
op haar nachtkastje uit. Ze dacht
echter nog lange tijd aan de
knappe Wijnandse en 's nachts
droomde ze, dat ze zijn eerste
boek van hem cadeau kreeg met
een eigenhandig door hem ge
schreven opdracht -er in.
IV.
Z-'erdagsmiddags, toen het
pers, ieel uitbetaald was en Wij
nandse nog een sigaret zat te ro
ken, zei hij zo terloops tot zijn
secretaresse: „Ik ga vanmiddag
verhuizen, juffrouw Jacobs."
Het meisje, dat bezig was met
het opbergen van de boeken en
papieren op haar bureau, keek
hem een ogenblik verwonderd
aan.
„Verhuizen? Hoezo?" vroeg ze.
„Gaat u weer uit Wiilemspoort
vandaan?"
t „Integendeel,' antwoordde hij
lachend. „Ik word nu e' enlijk
pas recht een plaatsgenoot v a*, u
Ik ga namelijk in pension bij de
familie De Rooy aan de Singel."
„Aha," zei ze, „de bloemist.
Aardige mensen en heel eenvou
dig. Alleen de oudste dochter is
een beetje over het paard getild
Ze is namelijk onderwijzeres."
„Dit laatste weet ik," betoogde
hij, zich inwendig amuserend
over de definitie. „Wat het eerste
echter betreft, dat heb ik bij
Gonnie nog niet gemerkt."
„Kent u haar? vroeg de s
cretaresse verrast.
Hij knikte bevestigend. „Ik ben
deze week een avondje bij de fa
milie op visite geweest."
„Nou, u burgert hier al gauw
in," antwoordde ze.
„Dat ben ik ook van plan,"
antwoordde hij eerlijk. „Ik ben
tenminste niet van plan me te
isoleren. Wat heb ik daaraan?"
„Hoe vindt u Gonnie de Rooy?"
vroeg het meisje, zijn laatste
vraag negerend.
Wijnandse dacht, dat hij een
tikje jaloezie in haar stem hoor
de. Eigenlijk moest je met secre
taresse nergens anders over pra
te- dan het werk.
„Och,antwoordde hij ontwij
kend, „ik heb haar in die paar
uien ternauwernood gesproken,
zodat ik lierover eignelijk niets
kan zegg Maar ik vond het er
•el pre'tig en ik zal het daar in
:e cr 0 wal huiselijker hebben
da in mijn stille hotelkamer."
(Wordt vervolgd.)
meter van het huls van zijn
vrouw en kinderen verwijderd is.
Hij erkende herhaalde malen zijn
twee jonge kinderen, wanneer hij
ze op straat aantrof, mee naar
huis te hebben genomen. De
vrouw had hierover een klacht
bij de justitie ingediend.
Zowel man als vrouw verklaar
den voor het Hof, dat de man de
kinderen steeds dezelfde dag naar
huis terugstuurde. Het was voor
gekomen, dat hij ze meenam naar
een bloemencorso, een kermis of
een St NicolaasfeesL „Wan-
fteer ik mijn kinderen op straat
zie", zo zeide verdachte, „en ze
vliegen op mij af en springen bij
me in de auto. moet ik ze dan
weer de wagen uitzetten? Het
zijn toch mijn kinderen? Dan zou
ik geen goede vader zijn".
Als getuige gehoord verklaar
de zijn 35-jarige echtgenote, een
gewezen mannequin, dat zij de
gegeven de kinderen mee te
nemen.
Mr. J. Hoeffelman, procureur-
generaal, betoogde, dat verdach
te de wet in eigen hand wil
nemen. Hij eiste zes weken met
aftrek van achttien dagen pre
ventieve hechtenis.
De raadsman merkte op, dat
de verdachte, die immers nog
niet van zijn vrouw gescheiden
is, tot dusverre nog niet uit de
ouderlijke macht zou zijn ontzet
of geschorst.
De schuld in deze onverkwik
kelijke affaire ligt deels ook bij
de moeder, „misschien zelfs bij
de wetgeving, die geen bezoek-
reeht kent." Hij vroeg ontslag
van rechtsvervolging, subs, cle
mentie.
Uitspraak 16 Maart a.s.