Vlasland
Officieel Nieuws- en Advertentieblad voor Overflakkee en Goedereede
EERSTE BLAD
met Verlof
ROOIJ.
M1NO
htsehe
;n a 99 pCL
a a 92 pCL
waarin tevens opgenomen de „ONZE EILANDEN".
IUUR:
j. KOERT Cz.,
8—1
SOMMELSDIJK
actie ter inzage.
Stoomen
;dden.
Kinder-
toeden.
1
Proeftuin
/erflakkee
mm
17de Jaargang
Zaterdag 10 Februari 1917.
No. 14
Uitgave der
Flakkeesche
Boek- en Handelsdrukkerij
te MIDDELHARNIS.
f 0,60
0,10
DE WIJDE, WIJDE WERELD
I mat zaven, WIND-
AJUINZAADZEIL,
AARTPLOEG, var-
JRRIE RULBLOK,
2 MESTPUTTEN,
VORKEN, emaoo-
la den haar Teunis
en VAN DEN BERG.
iNieuwland.
IELIJK en GOED-
ONTBIJT en MID-
Ban naar bet
rrxonie"
efooo Wo. 18.
Lkrijgbaar is een
ER A acht cent. En
rgaan met de ver-
porten ALCOHOE?-
EN, vooral niet to
ljjke, verfrisscbeni
aende Champagne
is vanaf heden
GESLOTEN.
IL te huur voor
Ian geschikt.
oevelend,
LEEUWEN.
n
I1DDELHARN1S.
KRING IN:
|h ek vollek
{ek, beddek,
ek matrassen.
pefd aan voor het
franco door ge-
3A.P DER
rerverij en
LI£" te Dordrecht.
Chem. I
Irecht.
In
BK SCHENK,
DIRKSLAND.
I
lG
ri
is (Langeweg)
voor belangstel-
GANKELUK. -
de tuinman alle
hten worden ver-
IRDRECHT.
left uit:
5 pand-
gestaakt.
i verstrekt door
[REN A.Dz.
LARS IR.
Dit blad verschijnt eiken ZATERDAG.
Prijs per kwartaal, franco per post 0,50
Afzonderlijke nummers
n 0,05.
Prijs der Advertentiënvan 1—6 regels
Iedere regel meer
Groote letters naar plaatsruimte.
Driemaal plaatsing wordt slechts tweemaal berekend
Alle solide Boekbandelaars en Advertentie-Bureaus
nemen Advertentiën aan.
Berichten van correspondenten en Advertentiën te adresseeren aan de Flakkeesche Boek- en Handelsdrukkerij te Middelharnis.
Oistributiewet.
Uit eene circulaire van den Minislei
Posthuma beeft men vernomen, als men
het nog niet wist, dat de in de verschil
lende gemeenten gemaakte bepalingen,
om 'n gelijkmatige verdeeling van goede
ren over alle inwoners te bezorgen, niet
steeds het geweuschte resultaat hebben
gehad. Dit is al zeer euphemistisch uit
geef ukt, waar zelfs het geval zich heeft
voorgedaan, dat een gemeentebestuur
zijn pfcht om Minister Posthuma in zijn
moeilijke taak te steunen, aldus opvaile,
dat het de toegezonden regeei ingsgoede-
ren onder elkaar verdeelde, om tegen
een mogelijken kwaden dag gevrij waard
te zijn. Daarnaast staan de vele trucs
van hen, die over ruime beurs beschik
ken, om niet alleen eigen competente
portie, maar ook het aan anderen toe
komende deel machtig te worden.
Er zat nu eene verordening worden
gemaakt, waardoor al die knoeierijen
moeten werden voorkomen; de Regeering
zal daarvan het concept aan de gemeente
besturen toezenden, en de gemeente, die
na 17 Februari zulk eene verordening
niet heeft gemaakt, zal geen regeeriugs-
goederen meer krijgen. Een uitstekende
maatiegel, die bewijst dat de Regeering
doet wat ze kan. Wat ze kan, zeggen
wij met allen nadruk, want wij zijn ook
over dezen maatregel hoogst sceptisch
ge-temd. De doeltreff ndheid van de
noodmaatregelen hangt toch in de eerste
plaats af van den gemetDtescnapszin van
hen, die ze hebben uit te voeren, van
hun ernstigen wil, om het 'loei, dat daar
mee beoogd wordt, te bereiken. En die
wil ontbreekt bij velen ten eenenrnale.
Het gaat daarmee als met het smokkelen,
waartegen alweer strenger wettelijke
maatregelen ontworpen zijn, en die niet
noodig waren geweest, als al wier taak
het is tegen smokkelen te waken, dit ook
FEUILLETON.
DOOR
ELIZABETH WETHERELL.
(JmaothorlNPPrrle overdruk van het gelijknamig boek, ver-
echeuen bij de Firma l> BOLLE te Botterdam.
79)
Als alle Christenen op u geleken, zeide
Juffrouw Sophia, clan zou ik er gunstiger over
denken maar het zijn zulke zonderlinge men
schen; er schynt nog geest, nog leven onder
hen te zyn.
Gy oordeelt, zeide zy, evenals de meeste
menschen over datgene, wat zy zien. Zij even wel
weten het best, of zy gelukkig zyn. Wat is het,
dat my gelukkig maakt, denkt ge?
Sophia zweeg. Alice legde hare magere hand
in de hare.
fk sta op het punt alles, wat my in deze
wereld lief is, te verlaten. Zou ik gelukkig zyn,
als ik niet ergens heenging, dat my nog dier
baarder is? Zou ik gelukkig zyn. als ik geen
zeker vooruitzicht had, hen weder fe zulle»'
ontmoeten? of als ik twyfelde, of ik in die
plaats, waar ik hoop heen te gaau, wel zou
aangenomen worden?
Sophia barstte in tranen uit.
Och, ik weet het niet, zeide z\j; ik vermoed,
deden, in plaats dat sommigen van dezen
tot devies hebben: tooden pypen samen
deelen.
Het is wel treurig, dat men deze din
gen moet zeggen, maar het helpt niets
voor de Waarheid daarvan de oogen te
sluiten, en deconirote, of eeue bevolking
van zes millioeu inwoners zich aan de
bepalingen van de uistributiewet-veror-
deningen houdt, kan naar onze beschei
den meening nooit afdoende wezen. Men
kan nu eenmaal geen egoïsten door de
wet tot altruïsten maken. Toen wij de
suikerschaarschte hadden, om eens een
voorbeeld te noemen, en de winkeliers
niet meèr afgaven dan één po >d tegelijk,
waren er huishoudens, waarvan man,
vrouw en kinderen iederen dag een pond
haalden, totdat zij een vo >rraad bijeen
hadden, die eigen ik bevredigde. Eu als
de Regeering zich zou willen overtuig, u
hoe gruot de leveusmiddelenvoorraad in
ons land is, z >u ze alle pardculiere
woningen ook moeten onderzoeken, wal
natuurlijk ondoenlijk is. Men zou even
goed kunnen gaan zoeken naar al nel
verdwenen zilver, waardoor telkens
nieuwe aanmaak van zilverbons nood
zakelijk werd.
Eene distributiewet is een mooi ge
dacht iets, maar met ander men-chen-
materiaal dan in ons vaderland beschik
baar is.
Mammon.
Kan men alle pogingen, om ons voor
het vervolg te vrijwaren tegen zoo groole
ramp als toans de wereld trol, als heug-,
ijk verschijnsel begroeten; zeker is en
blijft het toch, dat er oorlog zal wezen,
zoolang de god zonder kerk n, die Mam
mon heet, de meeste en trouwste diena
ren blijlt behouden. In eene maatschap
pij, waarin iedereen zou zijn als Agur,
die bad: Houd rijkdom en armoede ver
van mij, o Heer, maar geet mij heden
mijn dagelijksch brood, zou de oorlog
niet meer voorkomen, de oorlog, die
macht wil veroveren om lot een bezit
dat ge geljjk hebt; maar ik begrijp het niet.
Alice truk haar gelaat naar hel nare, en fluis
terde haar iets in het oor.
Alice had ongetwijfeld, zoowel rondom zich
als in zich zelve, veel, dat een leu einde spoedend
leven gelukkig kon maken. Vrouw Vaw&e en
Juffrouw Marshmau waren twee vriendinnen eu
ziekeooppasters. die elk op hare wjjze, niet
overtroffen konden worden. Margarelha'smoeder
lijke toegenegenheid, haar ijver en hare ervaring
lieten voor haar soort vau werkzaamheden niets
te wenschen over En alles, wal toegenegenheid
gevoel en vriendelijkheid in de ruimste mate
honden verschaffen, was tol Alice's dienst
Nochtans was Ellen haar groolsle troost,
nure gedurige, zorgvuldige verzorgster: de dui
zenden teedere oplettendheden, van de rozen,
die dagelijks op hare tafel geplaatst werden tot
de hool'dsiukken, die zij tiaar voorlas, en de
gezangen, die zij zong; de glimlach, waaronder
zich dikwijls angst verborg; de liefelijke woorden
en de toon, die menigmaal uit een beklemd
nart voortkwamen, dat alles was Alice des daags
en des nachts tot verkwikking.
Mijnheer Humphreys kwain dikwijls naar zjjnc
dochter kijken, doch bleef nooit lang. Het was
duidelijk, dat hij het niet verdragen kon. Hel
Z'mi Alice wellicht ook moeilijk gevallen zjjn,
nel te verdragen: zjj verlangde echler naar haar
lirocdcr. Zij berekende den tijd, die er lusschen
het verzenden van den brief van Mevrouw
Chauncey verloopen moesl lot dien. waarin 'ij
hem verwachten kon; dooh eenige ongeregeld-
te geraken, dat onuitputtelijke bron van
rijkdom en dus van weelde za zijn.
Wij kwamen weder eens tot deze
gedaente door een ingezonden stuk in
ue Nederlander" van Zaterdag 1,1. van
Je han i van een gereformeerd predikant.
Tot goed verslaan vau hetgeen wij nu
verder gaan zeggen, wete men, dat in
genoemd blad uitvoerige gedacutenwi
seling is gevoerd over den nood, die
door honderden predikanten wordt ge
leden, en die inderdaad schrijnend is;
velen van hen hebben op üitoogenhlik
minder inkomen dan een boereuai bei
der. En het geval is voor hen des ie
erger, omdat, als zij klagen, zij vooi
onchristelijk worden uitgemaakt, dan
nouden de leden vau de boeienkerke-
rauen hunne hand op hunne zakken,
die uitpuilen van oorlogswinst, en voe
gen den (uinimumlijder toe: Denker om,
dat Eiia gespijzigd werd onder den
jeue verboom door een engel, en vragen
verwijlend, of de klager dan zijn ver
trouwen op God verloren heeft.
Wij kuuneu ons begrijpen, dat het den
door ons genoemden gereformeerden
predikant te sterk is geworden, en dat
nij den menschen, die verplicnt zijn hem
te helpen, maar dit niet doen, op hun
vraag: „Of hij het dan niet met zijn
God durli wagen," antwoordt: „Ja, om
dat de Heere zijne rechten in zake het
levensonderhoud heelt gegeven. Met het
tuestemm nd autw.ord, spreek ik dus
gelijkelijk uit, dat ik die ordinantie ge
loof, en het voor die rechten zal opne
men. Wanneer ik echler die rechten met'
voeten laat vertreden, en vertreed<fen
eene 1 delijke houding aanneem, neb ik
geen recht van kiagen, wannen, de Heere
niet geeft de vertolking van Zijne belof
ten. Dau sta ik mede schuldig, en heeft
een lid der gemeente reden tot mij te?
zeggen: 'tis uw eigen schuld. Deze din
gen moge men nimmer vergeten. Behagen
heeft de Mammondieuaar in den weg
der lijdelijkheid."
Deze beklagenswaardige man heeft
schoon gelijk, maar zyn beklag geefl
heden in den loop van de post maakten het
onmogeljjk met zekerheid den juisten tijd van
zjjne komst te bepalen Inmiddels namen hare
krachten snel at. Vrouw Vawse begon te vreezen
dat hij niet bijtijds kom.n zou.
De weken van Juni liepen ten einde; de rozen
bloeiden en verwelkten alle op eenige weinige
na van eene latere soortde maand Juli kwam
Op zekeren morgen, toen Ellen hare kamer bin
nentrad. trok Alice haar dichter bij zich en zeide:
Gij zjjt mij tot een dierbare troost en tot
een zegen geweest, wij zullen elkander in
den hemel liefhebben. Ellen.
Alice kuste haar herhaalde malen ernstig,
daarop onttrok Ellen zich aan hare omhelzing
en snelde weg Hel duurde lang. eer zjj terug
kon komen Eindelijk kwam zjj evenwel, en
loeld zich dien ganscben dag. zooals zjj weken
lang gedaan had De dag viel lang, waut ieder
zag met reikhalzend verlangen de komst van
Jan Ie gemoet daar men van gevoelen was
dat zjjne zuster den volgenden dag niet zou be
leven. De dag ging voorbjj, uur en uur verliep
er zonder dat hjj kwam; en de avond viel.
Alice liet geen ongeduld hljjken, maar zjj ver
langde blijkbaar naar hem Ellen bemerkte, toen
het licht gebracht was. dat z(j nu en dan de
oogen opendeed en de kaïner uilvorschend rond
keek Dat kon Ellen met verdragen; zjj sloop
zachtjes weg, ging do trap af en zette zich op
tien drempel van de glazendeur neer, alsof zjj
met daar Ie wachten, iels vroeger Ie welen kon
komen, hetgeen zjj zoozeer verlangde.
tev ns antwoord aan hen, die zich ver
wonderd afvragen, hoe het mogelijk is,
dat wij na bijna 2000 jaar Christen
dom nog bezocht kunnen worden met
een oorlog, die in gruwelijkheid Dan-
le's Inferno verre te boven gaat. De
Christelijke Kerk,- die natuu'lijk niet
verward moet worden met de Christe
lijke r ligie, heeft de Mammooislen zoo
ontzien en wij hebben het in dit
verband allerminst over eene bepaalde
Kerk dat zij er zelfs niets tegen ver
mag als dezen op het gestoelte der
eere g. zeten geene hand uitsteken om
den verhongerden evangeliedienaar te
hulp te komen, maar hem n->g hoo-
oen door het aanhalen van Bijbelwoor
den, waarvan zooals bet spreekwoord
zegt, ook de duivel zch bedient ais het
in zijn kraam te pas komt.
En de oorzaak van dit alles De
gereformeerde predikant zal het ons
zelf vertellen: „Vroom wezen"wil men
wel. Maar de gierigheid moet niet wor
den bestreden. Laat een predikant eens
eenige malen over de zonde van de
gierigheid preeken Wat wordt gezien?
Dat de schare niet meer trouw opkomt
terwijl velen van de hoorders met
booze gelaatstrekken de prediking aan-
hooren. Wanneer de predikant ben
Mammon laat behouden, en bun een
eeuwige heerlijkheid belooft, dan zijn
ze tevreden."
Ziedaar eene droeve bekentenis, to
droever, omdat, zij waarheid bevatwij
herinneren in dit verband aan de groote
beroering, die Ta ma als jong predikant
in eene vergadering van collega's
teweeg bracht, toen hij er op wees,
dat het wel degelijk de taak was der
predikanten om voor betere sociale ver
houdingen op te komen, wat dus wilde
zeggen, dat zij den werkgevers er op
hebben te wijzen wat hun plicht was
in zake het verschaffen van een mensch-
waardig bestaan aan bun arbeiders. En
vanwaar toen de rumor in casa? Om
dat de collega's zeer goel begrepen,
dat, als zij dien weg opgingen, zij 't
Het was een heerlijke, stille zomeravond. De
maan scheen helder op het kleine grasveld, en
liet hare stralen op Ellen vallen, evenals een
jaar geleden op dien avond, dien zjj zich nog
zoo goed herinnerde Naar den helderen, katmen
hemel opziende, terwjjl hare tranen langs bare
wangen vloeiden en in haar schoot vielen, kwa
men vele van die woorden voor den geest, d>e
zjj gewoon was geweest, aan hare moeder en
Alice voor te lezen, en die zjj goed kende en
beminde.
Terwjjl zjj die dierbare tekslen hjj zich zelve
herhaalde, en hunne beteekenis krachtiggevoelde
in deze hare biltere droefheid, drong haar, door
Ie volkomen stille van den avond, liet flauwe,
verivjjdi rde, maar welbekende geluid van hoef
slagen in het oor, het kwam met ieder oogen-
blik nader. Zjj hoorde het met eene gemengde
aandoening van droefheid en hljjdschapzjj rees
terstond overeind, en drukte hare hand op het
hart, terwjjl de snelle hoefslagen al duidelijker
werden, totdat zjj vlak voor de deur stilhielden.
Dil duurde slechts eenige minuten; maar het
waren oogenblikken van ontzaglijke bitterheid.
Het vermoeide paard liet den kop hangen/ter
wijl zjjn berijder uit den zadel sprong en naar
de deur kwam, waar Ellen als vastgvnsg- ld stond.
E'-n hllk vroeg, en een hlik beantwoordde de
vra .g, die de lippen niet konden uitspreken.
Ellen wees sleehls den weg. en uitte het woord
.hoven": en Jan snelde naar hinnen. Aan de
deur van de kamer herstel e hij zich evenwél
eerst, alvorens haar te openen, en ging daarop
