No, 72 Zaterdag 9 September 1922 45* jaargang Een geheimzinnig geval. Dit blad verschijnt Woensdag en Zaterdag. Abonnementsprijs voor Goes 50 cent per kwartaal, voor bulten Goes f 1,50 per halt jaar franco per post. ADVERTENTIËN voor Dinsdag- en Vrijdagmiddag 12 UUP te bezorgen bij N.V, Goesche Courant en Kleeuwens Ross' Drukkers- en Uitgeversbedrijf. Advertentiën IO ct. per regel. Bij contracteeren van minstens 1000 regels per jaar zeer belangrijke reductie. Advertentiën, als geboorte-, huwelijks-, verjarings-, doodberichten en de daarop betrekking hebbende dankbetuigingen, niet sneer dan acht regels beslaande, voos des prijs van f I, Ginds en hier. In de Vereenigde Staten van Nooid-Amerika bestaat een staking bij de spoorwegen, waarvan het geheele publieke leven aldaar grooten last ondervindt. Bovendien schijnen de stakers zich, gelijk dat bij derge lijke dingen meer gebeurt, vrij onbehoorlijk te gedragen. Een en ander is oorzaak, dat de justitie zich ermee bemoeit en besloten heeft, maatregelen te nemen „tegen de stakende arbeiders van de spoor weg werkplaatsen en tegen alle organisaties, die zijn aangesloten bij den Amerikaanschen arbeids- bond". Bedoelde maatregelen komen in hoofdzaak neer op het volgende. Niet alleen wordt geweld tegen werkwilligen en inmenging in den treinenloop verboden, maar ook wordt den stakers belet te posten of zich op andere wijze op te houden bij de in- en uitgangen van instel lingen, die aan de spoorwegen toebe- hooren. Verboden wordt samen te zweren, of overeen te komen de spoorwegen te belemmeren in het vsrvoerc-n van reizigers, goederen of postzendingen. Het is verboden, om schriftelijk of mondeling iemand aan te moedigen den dienst der spoorwegen te verlaten of zich ervan te onthouden, daarbij in dienst te treden Bovendien wordt den stakers van andere vakvereenigingen verboden, eenigerlei mededeeling of openlijke aanwijzing aan leden hunner organi saties te doen, om hen ertoe te FETl L L K T O i\ Mevr. Wallenthin nam den ijs- kouden doek van het voorhoefd. Hy haalde diep adem en bewoog het hoofd als om zijn dankbaarheid te betuigen. „Ik durf niets te vragen", prevelde mevr. Wallenthin, hem angstig aanziende. „Ik durf hem niet te herinneren voordat hij zelf,.. Ver langt ge iets?" vroeg ze luider. Hij schudde het hoofd. En nadat hij weer ettelijke minuten met gesloten oogen daar had gelegen, hoewel hij blijkbaar reeds na dacht, werd hij plotseling on rustig. Zyn gedachten en herinneringen werden wakker. Hij drukte de hand tegen het voorhoofd en een zacht gekreun kwam over zijn lippen. Met beide armen om zich heen zwaaiend, drukte hij het hoofd dieper iu het kussen, en bleef toen styf en roerloos liggen, als zag hy voor brengen iets te doen of te zeggen, wat een spoorwegman aanleiding zou kunnen geven, zijn werk te verlaten. Het gebruiken der gelden van vakvereenigingen voor de bevor dering van eenige'op deze wyze verboden daad wordt eveneens als een overtreding beschouwd. Zooals men ziet, maakt het mi nisterie van justitie in de Ver. Staten niet veel praatjes, maar tracht het spijkers met koppen te slaan. Want de Amerikaansche re geering meent, dat ze in de eerste en voornaamste plaats te zorgen heeft voor het algemeen welzy/n, waarvan ook het spoorwegvervoer een onderdeel uitmaakten eerst daarna voor kleinere groepen van personen. Het leven der maat schappij, zegt zij, mag niet lijden onder den druk van spoorweg personeel. Heeft dat personeel grie ven of verlangens, dan kunnen deze langs regelmatigen weg aan de betrokken besturen, en zoo noodig aan de regeering, kenbaar worden gemaakt. Maar de president zeido het onlangs immers reeds duide lijk de stakers hebben de volle vryheid, te staken en honger fe lijden. Doch een even groote mate van vrijheid moet aan de werk willigen worden gelaten. Wordt de vryheid der laatstgenoemden met geweld aangetast, dan zal deze aanval ook met geweld worden tegengegaan. De loop der treinen is van zóó groot openbaar belang, dat alles, wat ertegen wordt gedaan, moet beschouwd worden als een misdrijf, zijn gesloten oogen een toon eel, dat hem met schrik vervulde. „Thans herinnert hij zich Mevr. Wallenthin sidderde, toen za dat aanzag, want ze bracht het in verband met het verdwijnen van 'tjonge meisje. Thans zou hij spre ken zoo verwachtte ze angstig. Een enkel geluid, een woord kon haar licht verschaffen. Maar hij zweeg. De stuipachtige spanning zijner zenuwen en spieren hield op en een toestand als van algemeene verstijving hield hem lang gevangen. Eerst toen die geweken was, toonde hij eenig bewustzyn te be zitten. Hij scheen kalmer, geruster en wierp een erkantelijken blik op de naast hem gezeten vrouw. Hij wilde zelfs spreken, maar een toe stand van verdooving scheen zijn geest en tong nog te verlammen; hij zocht, terwijl zijn handen over de dekens dwaalden, naar woorden en vond ze niet. Mevr. Wallenthin's oogen hingen aan zijn verdroogde lippen. Ze durfde nog altijd niet vragen, en thans zag hij haar aan, als wilde hij iets van haar weten. Hy keek in de kamer rond, als zocht hij als een gewelddadige -aanslag op de maatschappij zelf. Deze misdrijven moeten zooveel mogelijk worden voorkomen en, als ze eenmaal zijn begaais, snel en krachtig worden gestraft. L)at alles verschilt wel eenigszins met de toestar den in ons land. De spoorwegmannen in Nederland zijn nog wel niet in staking; doch het zou er binnenkort van kunnen komen. Men weet, dat ons spoorweg- bestuur loonsverlaging en werktijd- verlenging wil invoeren Tegen deze voorgenomen maatregelen gaat het spoorwegpersoneel voorloopig alleen nog op vergaderingen en met woorden krachtdadig te keer, waarbij het onder anderen beweert, dat de groote spoorwegtekorten op geheel andere wijze kunnen en moeten aangezuiverd worden. Dat het personeel met die laatste be wering voor een deel gelijk heeft, daarvan zijn ook wij geheel over tuigd. Doch dan ook slechts ten deele, en dit wordt te veel vergeten. Dat de geweldige tekorten kunnen worden aangezuiverd en voor de toekomst kunnen worden vermeden op een andere manier en met andere middelen dan de genoemde, kan niet geheel juist zijn. Daartoe zijn de tekorten te groot en die andere middelen te klein, al zouden deze zeer zeker een mooie bijdrage vormen. Het hoofdmiddel zal wel moeten zijnminder loon en meer werk. We mogen het betreuren, zooveel we willen wat we dan ook inderdaad doen maar ook het spoorwegpersoneel zal zich een offer iemand anders dan haar. „Waar is onze Zla Waar omkomt ze niet vroeg hij met een matte stem. Die vraag sloeg haar met ver- lammenden schrik. Hij miste het meisje aan zijn bed. In den toon zijner stem lag blijkbaar het beklag Waarom bekommert ze zich niet om mij En ze had van hem inlichtingen over Zia's verdwynen verwacht Wat zou ze antwoorden Ze keek radeloos voor zich heen en haar in den schoot gevouwen handen beefden. „Ook hy weet niets van haar?" fluisterde ze, de laatste hoop op gevende, en als hij van haar ver nemen moest, hij, die met zulk een onbegiensde liefde aan het kind hing Ze waagde 't niet hem in den toestand waarin hij zich bevond, over haar angst te sprekenze staarde hem slechts aan in de hoop, dat hy misschien iets had vergeten als smeekte ze hem zijn gedachten te verzamelen, in zyn geheugen te zoeken. „Men moet haar laten roepen, ik wilhaar zien Ik herinner moeten getroosten. Trouwens, hoe veel duizenden in den lande hebben heel wat grootere offers moeten brengen, zóó groot, dat hun voor malige welvaart gevloden is en plaats heeft gemaakt voor armoede, wat bij de spoorwegmenschen vol strekt niet het geval zou zijn, al werden de voorgenomen maatregelen doorgezet. Nu zou men kunnen zeggen laat men beproeven, één der twee mid delen toe te passen, doch niet beide tegelijk. Daartegen zijn twee dingen aan te voeren. Toen de groote loons- verhoogingen werden ingevoerd, ging men niet harder werken, werkte men zelfs niet evenveel als ge woonlijk, maar aanmerkelijk minder. Als deze twee dingen samen gingen, kunnen nu ook de twee tegenge stelde middelen gelijktijdig in toe passing komeD. En vervolgenswaar de noodstand bij de spoorwegen dringend voorziening eischt, kan dit het snelste gebeuren door de twee middelen samen aan te wenden, waar by dan natuurlyk ook de andere, door het personeel aangewezen middelen niet vergeten mogen worden. De Wielingen-kwestie Aan dhr H. v. O. De dal weg (in de Wielingen) is niet te zien", zegt gij, en daarom stelt gij een andere, beter zichtbare grenslyn tusschen de souvereiniteitsrechten voor. Het is hier dus vooreerst een kwestie van meer of minder kenbaarheid der grens. Al is nu de dalweg niet te zien, hij is toch op te looden. me ik heb haar iets belangrijks te zeggen Ik zou erger kunnen worden Hij scheen aan een zekere onrust ten prooihy drukte zyn handen op het dek krampachtig samen hij was in zijn gedachten met iets bezig en dat scheen hem te prik kelen. Zonder acht te geven op zijn toestand, richtte hy zich op. „Mevr. Wallenthin \u riep hij eensklaps helder en duidelijk, //ik bid u, stuur dadelijk om het meisje, of haal haar zelfIk heb immers geen oppassing noodig, maar ik moet Zia zien ze kan vandaag haar les wel uitstellenze zal 't wel langer moeten doen 't Is iets belangrijks, wat ik haar te zeggen heb, want het zou kunnen zyn Hy greep naar zijn voorhoofd en drukte de hand er vast tegen. „Ja het kan gebeuren Maar niet voordat ik haar heb gesproken Het had al vroeger moeten gedaan zijn, maar er is nog niets ver loren, als.Ik bid u, ga spoedig". Hy liet zich weer achterover zinken, sloot de oogen en scheen te luisteren, of ze heenging. Wordt vervolgd 25 Roman van H. W.

Krantenbank Zeeland

Volksblad | 1922 | | pagina 1