No, 72
Zaterdag 9 September 1922
45* jaargang
Een geheimzinnig geval.
Dit blad verschijnt Woensdag en Zaterdag.
Abonnementsprijs voor Goes 50 cent per kwartaal,
voor bulten Goes f 1,50 per halt jaar franco per post.
ADVERTENTIËN voor Dinsdag- en
Vrijdagmiddag 12 UUP te bezorgen
bij N.V, Goesche Courant
en Kleeuwens Ross'
Drukkers- en Uitgeversbedrijf.
Advertentiën IO ct. per regel.
Bij contracteeren van minstens 1000 regels per jaar
zeer belangrijke reductie.
Advertentiën, als geboorte-, huwelijks-, verjarings-, doodberichten en de daarop betrekking hebbende dankbetuigingen, niet sneer dan acht
regels beslaande, voos des prijs van f I,
Ginds en hier.
In de Vereenigde Staten van
Nooid-Amerika bestaat een staking
bij de spoorwegen, waarvan het
geheele publieke leven aldaar grooten
last ondervindt. Bovendien schijnen
de stakers zich, gelijk dat bij derge
lijke dingen meer gebeurt, vrij
onbehoorlijk te gedragen. Een en
ander is oorzaak, dat de justitie
zich ermee bemoeit en besloten
heeft, maatregelen te nemen „tegen
de stakende arbeiders van de spoor
weg werkplaatsen en tegen alle
organisaties, die zijn aangesloten
bij den Amerikaanschen arbeids-
bond".
Bedoelde maatregelen komen in
hoofdzaak neer op het volgende.
Niet alleen wordt geweld tegen
werkwilligen en inmenging in den
treinenloop verboden, maar ook
wordt den stakers belet te posten
of zich op andere wijze op te houden
bij de in- en uitgangen van instel
lingen, die aan de spoorwegen toebe-
hooren. Verboden wordt samen te
zweren, of overeen te komen de
spoorwegen te belemmeren in het
vsrvoerc-n van reizigers, goederen
of postzendingen. Het is verboden,
om schriftelijk of mondeling iemand
aan te moedigen den dienst der
spoorwegen te verlaten of zich ervan
te onthouden, daarbij in dienst te
treden
Bovendien wordt den stakers van
andere vakvereenigingen verboden,
eenigerlei mededeeling of openlijke
aanwijzing aan leden hunner organi
saties te doen, om hen ertoe te
FETl L L K T O i\
Mevr. Wallenthin nam den ijs-
kouden doek van het voorhoefd. Hy
haalde diep adem en bewoog het
hoofd als om zijn dankbaarheid te
betuigen.
„Ik durf niets te vragen", prevelde
mevr. Wallenthin, hem angstig
aanziende. „Ik durf hem niet te
herinneren voordat hij zelf,.. Ver
langt ge iets?" vroeg ze luider.
Hij schudde het hoofd. En nadat
hij weer ettelijke minuten met
gesloten oogen daar had gelegen,
hoewel hij blijkbaar reeds na
dacht, werd hij plotseling on
rustig.
Zyn gedachten en herinneringen
werden wakker. Hij drukte de hand
tegen het voorhoofd en een zacht
gekreun kwam over zijn lippen.
Met beide armen om zich heen
zwaaiend, drukte hij het hoofd dieper
iu het kussen, en bleef toen styf
en roerloos liggen, als zag hy voor
brengen iets te doen of te zeggen,
wat een spoorwegman aanleiding
zou kunnen geven, zijn werk te
verlaten.
Het gebruiken der gelden van
vakvereenigingen voor de bevor
dering van eenige'op deze wyze
verboden daad wordt eveneens als
een overtreding beschouwd.
Zooals men ziet, maakt het mi
nisterie van justitie in de Ver.
Staten niet veel praatjes, maar
tracht het spijkers met koppen te
slaan. Want de Amerikaansche re
geering meent, dat ze in de eerste
en voornaamste plaats te zorgen
heeft voor het algemeen welzy/n,
waarvan ook het spoorwegvervoer
een onderdeel uitmaakten eerst
daarna voor kleinere groepen van
personen. Het leven der maat
schappij, zegt zij, mag niet lijden
onder den druk van spoorweg
personeel. Heeft dat personeel grie
ven of verlangens, dan kunnen deze
langs regelmatigen weg aan de
betrokken besturen, en zoo noodig
aan de regeering, kenbaar worden
gemaakt. Maar de president zeido
het onlangs immers reeds duide
lijk de stakers hebben de volle
vryheid, te staken en honger fe
lijden. Doch een even groote mate
van vrijheid moet aan de werk
willigen worden gelaten. Wordt de
vryheid der laatstgenoemden met
geweld aangetast, dan zal deze
aanval ook met geweld worden
tegengegaan.
De loop der treinen is van zóó
groot openbaar belang, dat alles,
wat ertegen wordt gedaan, moet
beschouwd worden als een misdrijf,
zijn gesloten oogen een toon eel, dat
hem met schrik vervulde.
„Thans herinnert hij zich
Mevr. Wallenthin sidderde, toen za
dat aanzag, want ze bracht het in
verband met het verdwijnen van
'tjonge meisje. Thans zou hij spre
ken zoo verwachtte ze angstig.
Een enkel geluid, een woord kon
haar licht verschaffen.
Maar hij zweeg. De stuipachtige
spanning zijner zenuwen en spieren
hield op en een toestand als van
algemeene verstijving hield hem
lang gevangen.
Eerst toen die geweken was,
toonde hij eenig bewustzyn te be
zitten. Hij scheen kalmer, geruster
en wierp een erkantelijken blik op
de naast hem gezeten vrouw. Hij
wilde zelfs spreken, maar een toe
stand van verdooving scheen zijn
geest en tong nog te verlammen;
hij zocht, terwijl zijn handen over
de dekens dwaalden, naar woorden
en vond ze niet.
Mevr. Wallenthin's oogen hingen
aan zijn verdroogde lippen. Ze
durfde nog altijd niet vragen, en
thans zag hij haar aan, als wilde
hij iets van haar weten. Hy keek
in de kamer rond, als zocht hij
als een gewelddadige -aanslag op de
maatschappij zelf. Deze misdrijven
moeten zooveel mogelijk worden
voorkomen en, als ze eenmaal zijn
begaais, snel en krachtig worden
gestraft.
L)at alles verschilt wel eenigszins
met de toestar den in ons land. De
spoorwegmannen in Nederland zijn
nog wel niet in staking; doch het
zou er binnenkort van kunnen
komen. Men weet, dat ons spoorweg-
bestuur loonsverlaging en werktijd-
verlenging wil invoeren Tegen deze
voorgenomen maatregelen gaat het
spoorwegpersoneel voorloopig
alleen nog op vergaderingen en met
woorden krachtdadig te keer,
waarbij het onder anderen beweert,
dat de groote spoorwegtekorten op
geheel andere wijze kunnen en
moeten aangezuiverd worden. Dat
het personeel met die laatste be
wering voor een deel gelijk heeft,
daarvan zijn ook wij geheel over
tuigd. Doch dan ook slechts ten
deele, en dit wordt te veel vergeten.
Dat de geweldige tekorten kunnen
worden aangezuiverd en voor de
toekomst kunnen worden vermeden
op een andere manier en met andere
middelen dan de genoemde, kan niet
geheel juist zijn. Daartoe zijn de
tekorten te groot en die andere
middelen te klein, al zouden deze
zeer zeker een mooie bijdrage
vormen.
Het hoofdmiddel zal wel moeten
zijnminder loon en meer werk.
We mogen het betreuren, zooveel
we willen wat we dan ook
inderdaad doen maar ook het
spoorwegpersoneel zal zich een offer
iemand anders dan haar.
„Waar is onze Zla Waar
omkomt ze niet vroeg hij
met een matte stem.
Die vraag sloeg haar met ver-
lammenden schrik. Hij miste het
meisje aan zijn bed. In den toon
zijner stem lag blijkbaar het beklag
Waarom bekommert ze zich niet
om mij En ze had van hem
inlichtingen over Zia's verdwynen
verwacht
Wat zou ze antwoorden Ze
keek radeloos voor zich heen en
haar in den schoot gevouwen handen
beefden.
„Ook hy weet niets van haar?"
fluisterde ze, de laatste hoop op
gevende, en als hij van haar ver
nemen moest, hij, die met zulk een
onbegiensde liefde aan het kind
hing
Ze waagde 't niet hem in den
toestand waarin hij zich bevond,
over haar angst te sprekenze
staarde hem slechts aan in de hoop,
dat hy misschien iets had vergeten
als smeekte ze hem zijn gedachten
te verzamelen, in zyn geheugen te
zoeken.
„Men moet haar laten roepen,
ik wilhaar zien Ik herinner
moeten getroosten. Trouwens, hoe
veel duizenden in den lande hebben
heel wat grootere offers moeten
brengen, zóó groot, dat hun voor
malige welvaart gevloden is en
plaats heeft gemaakt voor armoede,
wat bij de spoorwegmenschen vol
strekt niet het geval zou zijn, al
werden de voorgenomen maatregelen
doorgezet.
Nu zou men kunnen zeggen laat
men beproeven, één der twee mid
delen toe te passen, doch niet beide
tegelijk. Daartegen zijn twee dingen
aan te voeren. Toen de groote loons-
verhoogingen werden ingevoerd,
ging men niet harder werken, werkte
men zelfs niet evenveel als ge
woonlijk, maar aanmerkelijk minder.
Als deze twee dingen samen gingen,
kunnen nu ook de twee tegenge
stelde middelen gelijktijdig in toe
passing komeD. En vervolgenswaar
de noodstand bij de spoorwegen
dringend voorziening eischt, kan
dit het snelste gebeuren door de
twee middelen samen aan te wenden,
waar by dan natuurlyk ook de andere,
door het personeel aangewezen
middelen niet vergeten mogen
worden.
De Wielingen-kwestie
Aan dhr H. v. O. De dal weg (in
de Wielingen) is niet te zien", zegt
gij, en daarom stelt gij een andere,
beter zichtbare grenslyn tusschen
de souvereiniteitsrechten voor. Het
is hier dus vooreerst een kwestie
van meer of minder kenbaarheid
der grens. Al is nu de dalweg niet
te zien, hij is toch op te looden.
me ik heb haar iets belangrijks
te zeggen Ik zou erger kunnen
worden
Hij scheen aan een zekere onrust
ten prooihy drukte zyn handen
op het dek krampachtig samen
hij was in zijn gedachten met iets
bezig en dat scheen hem te prik
kelen. Zonder acht te geven op zijn
toestand, richtte hy zich op.
„Mevr. Wallenthin \u riep hij
eensklaps helder en duidelijk, //ik
bid u, stuur dadelijk om het meisje,
of haal haar zelfIk heb immers
geen oppassing noodig, maar ik
moet Zia zien ze kan vandaag
haar les wel uitstellenze zal 't
wel langer moeten doen 't Is iets
belangrijks, wat ik haar te zeggen
heb, want het zou kunnen zyn
Hy greep naar zijn voorhoofd en
drukte de hand er vast tegen. „Ja
het kan gebeuren Maar niet
voordat ik haar heb gesproken
Het had al vroeger moeten gedaan
zijn, maar er is nog niets ver
loren, als.Ik bid u, ga spoedig".
Hy liet zich weer achterover zinken,
sloot de oogen en scheen te luisteren,
of ze heenging.
Wordt vervolgd
25 Roman van H. W.