No. 64 Zaterdag li Augustus 1922 45® Jaargang r Een geheimzinnig geval. m (lelijk, president! FEUILLETON Il Stadsnieuws* 1 Dit blad verschijst Woensdag en Zaterdag. Abonnementsprijs voor Goes 50 cent per kwartaal, voor buiten Goes f1,50 per halt jaar franco per post. ADVERTENTIËN voor Dissdag- es Vrijdagmiddag ïllBI* te bezorgen bij N.V, Goesche Courant ea Kleeuwens Ross' Drukkers- en Uitgeversbedrijf. Advertentiën 10 ct. per regel. Bij contracteerea vas minstens ïOOO regels per jaar zeer belangrijke reductie. Advertentiëa, als geboorte-, huwelijks-, verjariags-, doodberichtes ea da daarop betrekking hebbende daskhetnlgiage®, aiet ssêst das acht regels beslaande, voor den prijs vaa f 1, Een paar weken geleden was er in de Yereenigde Staten van Noord - Amerika een staking onder de mij n werkers. Algemeen was die staking niet. Maar, gelijk het veelal gaat, de werkwilligen werden door de stakers lastiggevallen. De regeering vatte toen het plan op, om troepen naar de mijnbekxens te zenden ter bescherming der werkwilligen. De voorzitter eener groote vereeniging van spoorwegbeambten, die even eens staakten, zond nu een telegram aan den president der Amerikaan- sche republiek, waarin hij dit plan noemde „een poging tot het invoeren van slavernij." En de tnsscbenkomst der soldaten zou, naar die voor zitter meende, niets minder dan revolutie tot gevolg hebben. Presi dent Harding antwoordde, ook tele grafisch, dat alleen de troepen wet teloosheid en geweld kunnen voor komen. Hjj voegde daarbij: „Dezelfde onbetwistbare vrijheid, die u en uw medestanders veroorlooft om den arbeid neer te leggen, is volstrekt niet in mindere mate het erfdeel van den vrijen Amerikaan, die ver kiest om arbeid te aanvaarden". Dat is andere taal en dat is een andere daad dan de socialistische uitingen van onzen „rooden" minis ter. Hier worden werkwilligen niet door soldaten beschermd. Neen, hier wordt aan werkwilligen het werken, zoolang zij willen, door de wet ver boden. Dank zij bedoelden minister zijn we hier in het socialistische paradijs, „genieten" we met volle teugen van de socialistische „vrij heid" Als een klein baasje door IS Roman van II. W. Bevend, met luid kloppend hart, stond net meisje in de nauwe gang. De slag der deur, achter haar, had haar in 't oor geklonken als die van een grafzerk. Wat zij gedaan had, was ondoordacht geweest. Daar buiten op straat had ze om hulp kunnen roepen, wanneer haar gevaar mocht bedreigen. Hoe op straat te komen, wanneerEn hier in dit doodstille huis. Ze wilde terug en tastte in nameloozen angst naar den trekker van het slot. Daar zag ze op den achtergrond, hij het naderend mat licht, een vrouwelijke gedaante, geheel in 't grijs gekleed, deze zette de brandende lamp op een gangtafeltje, kwam toen naar haar toe, opende een deur en gaf langdurigen, noesten arbeid in de behoeften van zijn gezin zou willen voorzien, wat hij met weinig werken niet kan, wordt hem dit door de wet verboden Als een winkelier zijn zaak, die hij alleen of slechts met zijn familieleden bedient, langer dan tot een bepaald uur zou willen openhouden, wordt hem dit door de wet verboden. Van eigen krach ten en gaven al het nut trekken, dat er van zou te krijgen zijn, is, wanneer het niet binnen wettelijke grenzen blyft, verboden. Inderdaad, we wonen niet meer in het vrije Nederland, maar in het oude Pruisen, waar alles en nog wat bereglemerf* teerd was. Waarvoor dat alles? Waarom moet onze aloude viijheid vervan gen worden door dwang, die met recht tot slavernij voert Alles ten bate en ten pleziere van lijntrek kers, ook wei dagdieven genaamd. Hoog loon trekken, maar zoo wei nig mogelijk werkendat is tegen woordig het ideaal van de groote massa. Als enkelen wat langer en wat vlugger zouden willen werken, moet dat belet worden, zoo noodig met geweld. Want die enkelen zou den het ook voor anderen noodza kelijk maken, dat ze de handen uit de mouwen gingen steken Of als sommigen zich neerleggen bij eenige loonsverlaging, omdat de zaak, die zij dienen, anders niet zou kunnen bestaan, dan worden zy gemoles teerd. Het wachtwoord isgeen loonsverlaging en geen verlenging van werktijd Ook wij zijn daar tegen, als op een andere manier beterschap in slechte, economische toestanden is te verkrijgen. Ook wij vinden het een gruwel, dat op haar zwijgend een wenk om binnen te gaan. Zia stond onbeweeglijk, vast be> sloten geen schrede te doen, zoo lang ze niet overtuigd was, dat haar weldoener haar hierheen had laten brengen. Ze keek in het slechts flauw verlicht vertrek en zag ook daar een vrouwelijke figuur in donker reisgewaad, die haar op den drempel tegemoet trad. De angst van het meisje vermin derde een weinig. En tegelijk kwam de gedachte in haar op, dat papa Lübke haar wensch vervullen en haar hier het antwoord op haar vragen geven zou, dat ze hem hier moest opwachten, want hij had immers de vigilante besteld „Pardon hoorde ze een volle maar onzekere vrouwestem zeggen „Er is hier geen gevaar, ge zijt in goede handen, mijn kind De toespraak klonk zoo vertrou welijk, en er lag ook welwillend heid in den toon der stem. Aar zelend trad Zia over den drempel en stond toen in een armoedig gemeubeld vertrek, Achterdochtig keek ze naar de honderderlei wijzen van hoogerhand met geld wordt gesmeten, en dat, als daardoor een zaak misloopt, de lagere beambten en werklieden het loodje moeten leggen. Maar andersAls het blijkt, dat achteruitgang en vernietiging van zaken in hoofdzaak veroorzaakt worden door hoog loon bij weinig arbeid, zoodat bij handhaving hier van de tegenwoordige maatschap pelijke ordening tenonder gaat, dan moet er een einde komen aan de vrees voor en de aanbidding van het social'stendonr en zijn uitwassen. Dan moeten we met eenige veran dering president Hardmg kunnen nazeggen dezelfde onbetwistbare vrijheid, die den eenen arbeider ver oorlooft om in zijn werktijd te gaan slapen, waarvoor geen loon behoeft te worden betaald, is in even groote mate het erfdeel van den vrijen Nederlander, die verkiest lang en hard te arbeiden, opdat daardoor zijn welvaart vermeerderd worde. Het streven onzes tijds, in ons land sterk aangewakkerd door een minister Aalberse, een prof. Veraart, een kamerlid Nolens, de Nederland- sche bisschoppen, loopt ten slotte uit op de dwaasheden van Merx en de beruchte stelling van Proud- homeigendom is diefstal. Doch deze stelling en cle onmiddellijk daarmee samenhangende, dat geen kapitaalrente mag bestaan, gelden slechts tijdelijk en wel juist zoolang, als de aanhangers dier leer zelf kapitaalbezitters en rentetrekkers zijn geworden. Want het is niet om kapitaalvernietiging, maar alleen om kapitaalverschuiving te doen. De laatstgenoemde stelling zou "dan ook in den mond der massa moeten onbekende, een voorname verschij ning, die in een trotsche houding vóór haar stond maar tevergeefs trachtte ze 't gelaat te onderschei den de donkere hoed overscha duwde het gelaat bij 't. mat scbyn- sel van het kaarslicht en de voile reikte tot over de kin. Dat was, dat moest dezelfde dame zijn, die ze op de tentoonstelling had gezien en over wie mevrouw Wallenthin zooveel gesproken had Maar wat wilde ze van haar Schier ver stijfd van schrik bleef ze staan. //Stel u gerust, mijn kind", her nam de vreemdelinge, "Ge staat voor uwe moeder, aan wier lief hebbende armen men u in uw prille jeugd heeft ontrukt, om u aan vreemden over te geven. Het waarom zult ge vernemen, zoodra ik de zekerheid heb, dat ge mij weer toebehoort". Hare moederHet meisje beefde. Stem en woorden klonken even zacht en aandoenlijk, maar Zia's argwaan behield nog de overhand. Haar oude vriend en beschermer had haar zoo dikwijls gewaarschuwd I voorzichtig te zijn, wanneer zich luidenuw eigendom is diefstal, de mijne is recht. Wij, die waaldijk niet voor eigen altaar een kaars branden, wij zien dan ook niet in, waarom de maatschappelijke houw omgekeerd zou moeten worden. Wel geven we grif toe, dat er veel te verbeteren is. Doch we gaan niet mee met hen, die verandering wenschen door gewelddadige om keering. Onze vryheid, zoo weinig mogelijk door wetten aan banden gelegd, moet worden geëerbiedigd Wie veel en hard wil werken en zich met al zijn krachten en gaven langs eer lijken weg welvaart wil verwerven, moet daartoe de vrijheid bezitten. En wie weinig wil werken en v iel slapen en daardoor arm wil worden, welaan, die moet dat zelf weten en ook daarvoor de vrijheid bezitten. Maar weg met den dwang, om voor weinig en slechten arbeid veel te moeten betalen Benoemd tot onderwijzeres aan een Chr. School te Delfzijl naej. H. Kuiper, thans als zoodanig werkzaam aan de Chr. School, Wijngaardstraat alhier. Bij Kon, besluit van 29 Juli is aan den heer J. J. Oehtman alhier, op zijn verzoek, eervol ontslag verleend als lid van het college voor de visscherijen, onder dankbetuiging voor de in die betrekking bewezen diensten. Naar wij vernemen, zal de gewone iemand aan haar wilde opdringen. Zwijgend en bij zichzelf overleggend dacht ze nog steeds aan vluchten. Ze gevoelde zich zoo beklemd, ter wijl ze daar voor die blijkbaar zoo voorcame viouw stond, en uit de gang viel de schaduw der andere vrouw, die niet ver achter haar stond, naast haar op den vloer. „Mijn tijd is beperkt", vervolgde de dame, een weinig gejaagd. „Ik kwam alleen om u hier. De nachttrein wacht mij en u. Ge zult voortaan mij weer toebehogren en u in omstandigheden verplaatst zien, geheel overeenkomstig uw maatschappelijke positie". Zia zweeg nog steeds, 't Was haar welkom, uit haar t.^genwoor- digen toestand verlost te worden mafir ze vond het even verrassend als beangstigend, dat het zoo snel in zijn werk ging. En hij, de oude goede man, aan wien ze met zulk een kinderlijke liefde gehecht was! //Weet mijnheer Lübke ervan?" vroeg ze, eindelijk opziende. [Wordt vervolgd). VOL IV. Benoemd. Eervol ontslag. De markt.

Krantenbank Zeeland

Volksblad | 1922 | | pagina 1