revolver trok en eenige schoten !n
de lucht afvuurde. De vluchteling
schrok zoodanig, dat hij viel en
gearresteerd kon worden. Iets verder
op een brug, bevonden zich nog
twee verdachten, de kantoorbediende
N. J. C. L. en de advertentiereiziger
J. H. W., die eveneens gearresteerd
werden. De medeplichtige van mr.
v. d. M. werd in het bezit gevonden*
van een valschen duplicaat-vracht
brief voor 500 rollen koperdraad.
Deze partij was verkocht aan den
heer B. voor f 16,000. Het desbe
treffend koopcontract werd eveneens
in het bezit van den medeplichtige
gevonden. Mr. v. d. M. en L. en W.
zijn naar Rotterdam gevoerd en
aldaar in bewaring gesteld.
De voorzitter van het hoofdbestuur
der Limburgsche Ver. tot bescher
ming van Dieren, A. Cannegieter,
schrijft aan de N. R. Crt.
Het Nederlandsche leger en de
mitrailleurhonden.
In het begin van den oorlog wer
den door ons leger de mooiste en
krachtigste honden aangekocht om
dienst te doen als mitrailleurhonden.
Menige eigenaar, gehecht aan zijn
dier, zag het met leedwezen heen
gaan, doch hij troostte zich met de
gedachte, dat een goede verzorging
en oppassing het wachtte. Hoe zullen
zij teleurgesteld zijn, die, evenals ik,
de verkooping der arme stakkers
want dat waren het in den volsten
zin van het woord op Maandag
20 Januari jl. te Susteren (Limburg)
hebben bijgewoondhet was de
verkooping der honden van het
mitrailleurpeloton van het 16e regi
ment infanterie,
De staat, waarin al die 28 rijks
honden verkeerden, tart inderdaad
elke beschrijving en vormt één groote
aanklacht tegen allen, die belast
waren met de verzorging en het
onderhoud van die 28 dieren, doch
die aanklacht treft oneindig meer
hen, die op dat onderhoud en die
verzorging moesten toezien, die zijn
aangewezen door hun rang, voor
anderen een voorbeeld te zijn, ook
omdat zij behooren tot de meer
beschaafden en ontwikkelden. Zij in
de eerste plaats hadden te bedenken,
dat tegenover de plichten van hun
dieren ook rechten staan recht op
een goede behandeling na gedanen
arbeid, recht op goed voedsel, recht
op goede ligging. Is het geen schande
voor Nederland ook tegenover
andere volken dat een verkooping
van Nederlandsche legerhonden alles
zins gelijkt op een te-kijk-stelling
van hondengeraamten en honden
skeletten En dan zwijg ik liefst over
de arme zieke, gewonde en kreupele
honden, die onder de 28 ten verkoop
aangeboden exemplaren bevonden.
Jammer, driewerf jammer is het,
dat de prijzen, die desniettegenstaan
de door het publiek bij opbod werden
besteed, ons, gemachtigden van het
Werkcomité inzake het trekhonden-
vraagstuk, hebben belet meer dan
een viertal van de allerellendigste
honden te koopen onze bedoeling
was, te voorkomen, dat zoovele voor
verdere diensten totaal ongeschikte
dieren wederom in handen zouden
vallen van lieden, die blijkbaar in
de meening verkeerden, dat een
rijkshond uit den aard der zaak een
geschikte trekhond moet zijn en
waarvan een pijnlijk afbeulen van
het onmachtige en uitgemergelde
dier een treurig gevolg zou zijn.
Wat ik met eigen oogen zag en
mededeelde, betreft natuurlijk enkel
de honden van het mitrailleur-peloton
van het 16e regiment. Over andere
kan ik geen oordeel uitbrengen, mis
schien dat andere dierenvrienden hun
bevinding daaromtrent willen pnbli-
ceeren. Ik wil echter hopen, dat de
behandeling van genoemde trekdieren
bij de overigs regimenten meer
humaan zal zijn geweest.
UIT DEN VREEMDE.
Drie vrouwen-moord.
Een afschuwelijk drama heeft zich
te Ransart (bij Charleroi) afgespeeld.
Een Franschman, Edmond Sinte, woonde
reeds gedurende enkele jaren bij de
weduwe Dusart in, die met haar twee
dochters te Ransart woont. Toen de
vorige week Engelsche soldaten, die in
dat huis ingekwartierd waren, thuis
kwamen, vonden zij de drie vrouwen
dood in de kamer. Het bleek, dat zij
door middel van een scheermes om hals
gebracht waren. In een andere hoek van
de kamer, waar het drama zich afgespeeld
had vonden zij het lijk van Sinte, die
zichzelf ook den hals afgesneden had.
Men gelooft, dat de man uit jaloezie
den moord gepleegd heeft, daar het
bekend was, dat hij ten zeerste verliefd
was op de oudste dochter.
Een medewerker van de Dernière
Heure heeft een onderhoud gehad
met mevr. Carton de Wiart, echt-
genoote van den voormalfgen Belgi
schen minister van justitie, die
tegelijkertijd met Rosa Luxemburg
in de gevangenis te Berlijn heeft
gezeten.
Rosa Luxemburg was, kort na het
uitbreken van den oorlog, wegens
revolutionaiee propaganda, gevangen
gezet en 't was in de gevangenis,
waar mevr. Carton de Wiart, toen zij
uit België gedeporteerd was, heen
gezonden werd, dat beide vrouwen
elkaar ontmoetten
Hare cel was gelegen onder de
mijne. Rosa Luxemburg voedde, op
het vensterkozijn, voor de tralies,
vogeltjes met kruimels brood. Wan
neer zij naar buiten mocht gaan,
neuriede zij de Internationaledit
was het overeengekomen signaal en
ik kon dan tersluiks eenige woorden
met haar wisselen. Zij las toen met
gretigheid een Belgisch boek: Charles
De Coster's Uilenspiegel. Want Rosa
Luxemburg sprak met dezelfde ge
makkelijkheid Duitsch, Ecgelsch,
Fransch, Spaansch, Italiaansch en
Russisch. Zij was op 30 Juli 1914
nog op de meeting van het Inter
nationaal Socialistisch Bureel te
Brussel geweest, zij had er gedachten
van vrede en broederschap verkon
digd en indien die kleine, tengere
vrouw een revolutionaire was, dan
heeft het bruut geweld het haar
gemaakt.
Wij hebben een heelen tijd alzoo
met elkaar kunnen spreken, tot er
lont geroken werd en wij van kwartier
veranderd werden. Ik heb haar nooit
meer terug gezien.
De begrafenis van Liebknecht.
Zaterdag zijn 32 slachtoffers der
Spartacistische ongeregeldheden,
waaronder Karl Liebknecht, begraven.
Na de ervaringen van den laatsten
tijd had de regeering gevreesd, dat
de Spartaciërs de begrafenisplechtig
heid zouden uitbuiten tot één der
betoogingen, gelijk Berlijn er thans
genoeg heeft doorgemaakt. Er waren
daarom vérstrekkende voorzorg
maatregelen fgetroffen. Geheel Frie-
drichstadt, alsmede gedeelten van
het centrum, van het Rijksdaggebouw
tot het Alexanderplein waren in een
wijden kring afgezet. De onafhanke-
lijken en Spartaciërs hadden het
voornemen, evenals bij vroegere ge
legenheden, hun weg in gesloten
gelederen van de Siegesallee uit te
nemen. Dit plan werd tengevolge van
de in bet ochtendblad van heden
bekend gemaakte officieele mede-
deeling verijdeld.
Om elf uur had zich een groot
aantal deputaties met kransen, onge
veer 100 man, verzameld, die eerst
poogden door de Brandenburgsche
Poort te marcheeren. Hier stieten zij
op een keten van regeeringssoldaten
en namen toen hun weg over Moabit.
Ook de later verschenen kleine
groepen werden in verschillende
richtingen teruggedrongen.
De binnenstad geleek reeds in de
eerste ochtenduren opnieuw een
legerkamp. De trams werden in een
andere richting geleid en bleven
veelal staan, In de Wilhelmstrasse
hield een troep regeeringssoldaten
een bord omhoog met de reeds in
Berlijn bekende waarschuwing Halt,
wie doorloopt wordt doodgeschoten
Op vele plaatsen waren machine
geweren opgesteld. Op de Potsdamer
Piatz, evenais op het Kemperplein
waren veldkanonnen neergezet.
Vrachtauto's met machinegeweren
reden door de straten.
De rust werd nergens gestoord. De
bijzettingsplechtigheid begon om 12
uur. Er vormde zich bij Friedrichs-
haln een lijkstoet, die daarop naar
Friedrichsfeld trok. De kisten werden
op acht met sparregroen getooide en
met rood overdekte wagens van het
lijkenhuis naar Friedrichsfeld ver
voerd.
De begrafenis van Liebknecht heeft
zonder incidenten plaats gehad,
's Middags om 1 uur zette de lijk
stoet zich van Friedrichshain in be-
weging. Voor den stoet reden wagens,
waarop de met kransen bedekte lijk
kisten waren geplaatst. Een groot
aantal afgevaardigden, die met kost
bare bloemen waren komen aan
dragen, volgden de wagens. In den
stoet werden roode vlaggen en schil
den meegedragen, waarop stond aan
gegeven, vanwaar de afvaardigingen
kwamen, terwijl voor de eerste maal
de bekende schilden met ophitsende
opschriften ontbraken.
Op den eersten wagen stond met
nog drie andere de lijkkist van Lieb
knecht, bedekt met twee kransen van
roode rozen Op het eene lint stond
geschreven Hij was een waar vriend
van het volk, daarom werd hij belas
terd en vermoord. Op het andere
lint stond een afscheidsgroet van zijn
vrouw en kinderen.
Liebknechts echtgenoote en kin
deren volgden als eersten den wagen.
Bij hen bevonden zich de leidende
mannen van den Spartacusbond. Uit
het geheele Duitsche rijk waren af
gevaardigden verschenen. Vele dui-
zenden vergezelden Liebknecht naar
zijn laatste rustplaats.
Ten slotte komt de lijkstoet in den
laten namiddag op de begraafplaats
aan. Alleen de naaste bloedverwanten
en de meest intieme vrienden moch
ten tot aan het graf naderen. De
vrienden van den overledene begon
nen daarop te spreken.
Luise Zietz roept hem (ook in
naam der onafhankelijken) de laatste
afscheidswoorden „Frauer und An-
klage< toe en daarna wordt in de
langzaam dalende schemering de
lijkkist van Liebknecht's lijk in het
graf neergelaten. De lijkkisten van
de andere gevallen Spartacusstrijders,
in het geheel 32, volgden.
Het was een indrnkwekkende lijk-
plechtigheid, waarmee Liebknecht
grafwaarts werd gedragen.
De Bolsjewiki.
De bedriegelijke hooge loonen.
Toen de bolsjewiki in het vroe
gere czarenrijk de macht kregen,
werden de loonen hooger. O, zeker,
zij, die vroeger 100 tot 160 roebel
per maand verdienden, ontvingen nu
(in de tweede helft van December
1918 zijn deze cijfers genoteerd) 700
tot 1200 roebel per maand. Een
geweldige vooruitgang. Maar wat
konden zij, in de door het wanbeleid
der bolsjewiki ontstane duurte, daar
voor koopen?
Men rekene het zelf na, om de
waarde van dit Russisch geld te
waardeeren (in Rusland is een pond
4 ons) zwart meel 15 roebel, een
pond vleesch 25, spek 40, suiker 70,
aardappelen 10, groenten 7 roebel,
een haring 12 roebel, een pend
visch 15 roebel. En dit moest dan
nog clandestien worden gekocht,
want aan de markt was er niets I
Kleedingstukken kosten kapitalen,
een paar schoenen b.v. 700 roebel,
een costuum meer dan 1000 roebel,
het keeren of vermaken ervan 300
tot 400 roebel.
Iemand heeft de menschen, met
hun 700 roebels per maand, om zich
heen zien omkomen van ellende, zij rei
nigden het veegsel van lijnkoeken en
zemelen en maalden dat en bakten
er „brood" van, terwijl zij wisten dat
van dergelijk voedsel paarden waren
gestorven.
Er was niets anders. De bolsjewiki
in de regeering zorgden voor geen
toevoer, dachten alleen aan hun
macht en lieten het volk sterven
van jammerlijke ellende. Niemand
waagde te klagen, want de bolsje
wiki zijn meedoogenlooze meesters.
Zoo ontstonden, onder de arbei
ders, toestanden van ware gruwelijke
ontzetting.
Een aanslag op Scheidemann be
raamd
Naar aanleiding van het gerucht,
als zou een aanslag op Scheidemann
zijn gepleegd, deelt het partijbestuur
der soc.-democraten mede, dat de
extra-trein, waarmede Scheidemann
naar Berlijn terugreisde, tweemaal op
een ander spoor gebracht moest
worden, n.l. te Eichenberg en te
Nordhausen, daar de Spartacisten
een aanslag op den trein hadden
beraamd, die echter nog bijtijds werd
ontdekt. Een onderzoek ia terstond
ingesteld.
Ingezonden Stukken.
VOLKSTUINTJES.
Zfj, die wel eena een reis per stoom
schip hebban gemaakt, sollen wel eens
opgemerkt Rebben, dat de stoelen aan
boord sQn voorzien van een sware
ijzeren voet, deze dient om bjj 't slim
geren van 't schip de stoel zooveel
mogelijk staande te honden.
'k Herinner mj nog, dat een passa
gier beweerde dat zoo'n stoel zelfs bfj
row weer niet kon omvallen.
Deze heer maakte berekeningen op
esa stok papier, trok van oit 't middel
punt van den stoel lijnen, vergeleek
deze met de graden weike een schip
door slingeren overhelt, en kwam tot
genoemde conclusie.
Even nadat de berekening uitge
werkt was helde het schip flink over
en. de stoel viel om.
Dat was theorie en practtyk.
Vroeger verschilden deze nog al eens
van elkaar, en ik geloof dat «ij nu
nog wel eens met elkaar verschillen...
Althans, 'klas in 'tlaatste raads-
▼erslag, dat de voorzitter zeide, dat
'tniet gemakkelijk was voor volks
tuintjes geschikte grond te vinden.
Van terzijde vernam ik reeds, dat het
land, eertjjds van de wed. van der
Hoek, ongeveer 400 roeden groot,
door een deskundige ongeschikt was
geoordeeld. Maar als dat land In
theorie ongeschikt is, is het dan in
de praktijk ook zoo?
Men denke aan de berekening van
den stoel.
Laat, zou ik zeggen die ongeschik
te grond, dan volkstuintjes worden
doch, men zegge den liefhebbers, dat
de grond niet best is, en dat 't als
proef wordt gegeven.
Wie weet, wat de ervaring zal
leeren?
Als dat land voor volkstuintjes
wordt afgestaan, dan behoeft men
thans de beide medepachters plotseling
Mijnheer de Redacteur,
