Ho. 89.
Woensdag 5 November 1890. 13® Jaargang.
Dit blad yerachijnt lederen Woensdag en 1
Zaterdag
De prijs per halfjaar f O 50, franco por post f 0,90,
waarover per halfjaarlijksche kwitantie
wordt beschikt.
Afzonderlijke nommerszijn a 1 cent verkrijgbaar.
ADYERTERTIEN voor Dinsdag
en Vrijdagmiddag 12 uur te bezorgen bij den
uitgever J. A. ROSS, Goes,
Dienstaanvragen woxdengeplaatst tegen 5 cent
en Advertentiën tegen 6 cent per regel
Groote Letters en Afbeeld, naarplaataraimte.
Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing der
zelfde advertentie wordt de prijs slechts twee
maal berekend, uitgezonderdDienBtaanvragen.
Advertentiën, als: Geboorte-, Huwelijks-, Verjarings-, Doodberichten en de daarop betrekking hebbende
Dankbetuigingen, niet meer dan acht regels beslaande, voor den prijs van vijftig cent.
Bij dit no. behoort een Bijvoegsel.
JAM EN ALLEMAN.
ANTJE.
Die lieve naam was haar volle eigendomzij had
ook wel diugen die haar niet zoo geheel toebehoorden,
maar op dieu naam had niemand aanspraak. Eu hij paste
zoogoed bij het meusch, dat hem droeg; want ze was
een beminnelijk vrouwtje, zooals alien die haar ge
kend hebben, heel goed weten. Juist omdat het al
tamelijk lang geleden is, dat zij te Goes rondwan
delde, mogen wij dit van haar zeggen. Zij woonde in
een straat, aan welker naam men kan hooren, dat
die tot het nieuwe gedeelte der stad behoorteen
straat, waar het ruim en licht is. Met haar woning
was dit niet precies het gevaldie was vrij klein en
eenigszins duister.
Nu moet men niet geloovendat Antje het zoo
wildeomdat haar werken het licht niet konden ver
dragen. O neenze reed met haar grootenecht
ouderwetschen mandewagen dwars de stad door; ieder
een kon haar zien. Of iedereen haar daarom wel gaarne
zag, durven wij niet beslissen. Naar haar uiterlijk
te oordeelenzouden we daaraan zelfs wel een beetje
twijfelen.
Haar hoofd was tegen weer en wind beschutvoor
eerst door een muts, die aan den voorkant een groote
menigte plooitjes of pijpjes droeg, met een pjjpijzer
heel zorgvuldig erin gemaakt.
We zeggen pijpjes, maar beter was het, ze pijpen
te noemen, want ze waren zoo groot, dat de heele
voorrand over Antjes gezicht bengelde Men geeft
aan zulk een hoofddeksel wel eens den naam van
floddermuts: doch dat woord heeft zoo'n leelijken klank,
dat wij het hier liefst niet gebruiken. Antje toch
was volstrekt geen flodder; integendeelze was kraak
zindelijk. En misschien om haar hagelwitte muts rein
te houdendroeg ze nog een tweede hoofdbeschutselT
een grooten, zwarten hoed, tennaastenbij van den
vorm van een boerinnehoed. Dit voorwerp droeg ze
in den zomer tegen bet stof en 's winters tegen gure
vlageD. Men zei wel, dat ze er mee naar bed ging.
Haar breede gestalte was bekleed met een lang,
paars, sitsen jak en dito rok, die door haar grooten
omvang en de vele bewegingenaan haar arbeid ver
bonden niet al te glad zaten. Een breede tekort vol
tooide do ltleedij.
Haar uitzicht was uiet bepaald fraai te noemen;
want ze had grijze oogen, die niet al te best zicht
baar waren, omdat Antje ze meestal half dichtkneep.
Grijsblonde haren en een breed, ietwat gerimpeld ge
laat maakten haar ook niet tot een schoonheid.
Eu wat zat of lag er nu wel in haar mandewagen
Meu kon dit gemakkelijk te weten komen, als men
haar volgde. Altijd hield ze voor hetzelfde gebouw
stilzoodra de voeten tot rust waren gekomenbe
gon de ontlading van het voertuig. De meest ver
schillende dingen kwamen nu voor den dag: eeu oude jas
en een mooie lamp, een stuk nieuw linnen of katoen
en een gebroken spiegel, kinderkleertjes en zilveren
lepels of vorken. En alle? werd het bedoelde gebouw
binnengedragen. Na eenige oogenblikken kwam ons
vrouwtje terug 011 duwde ze even kalm haar wagen
weer- huiswaarts: Antje was naar de bank van leaning
geweest.
Waren al die „pandjes" dan van Antje? Welneeu!
Maar, zooals we reeds zeiden, Antje was een lief
mensch. En nu wilde ze haar medemenscheu gaarne
de schande besparen die erin steekt om iets naar den
„lommerd" te brengen, en daarom deed zij dat voor
hen. Als de lui met het een of ander dingetje bij
haar kwamenbehoefden ze niet eens te wachten op
het geld, dat de leenbank erop zon geven: Antje was
zoo goed, zelf daarvoor een sommetje te betalen. Nie
mand kon haar kwalijk nemen dat zij voor een zaak,
waarop de bank bijv. een gulden zou geven, vijftig
ceut uitkeerde; zij moest ook liet gevaar van niet-
terugbetaling doorstaan. Wel kon ze dan de goederen
verkoopeu dat werd vooruit gezegdmaar wie
weetof ze er dan nog wel zooveel van maakte. In
de tweede plaats was het toch ook natuurlijkdat ze
bij de terugbetalingbehalve het voorgeschoten geld
en de zestien percent van de bank, nog wat voor
ziehzelve rekendezij mocht toch ook wel een on-
noozel percentje interest hebben. Eu verder sprak
het immers ook van zelf, dat men haar nog een dub
beltje of zoo voor het brengen naar de bank betaalde;
Aut.je behoefde toch niet voor niemendal te werken.
Eens waren we hij haar aan huis, om een kijkje
te nemen in haar welvoorzienen winkelwant zij
kocht en verkocht alle mogeljjke zaken. Een jon
getje kwam zijn buisje beleenen vader was niet thuis
gekomen, en nu had moeder geen geld om boodschappen
te koopen. Hij kreeg van Antje een guldenwaar
mee het ventje op een draf naar moeder liep. Maar
er waren misschien geen tien minuten verloopenof
het knaapje kwam weer aanrennen met den gulden
in zijn hand. „Vader is thuis met geld, Antje; en
nu vraagt moeder, of ik mijn huis terugkrijganders
kan ik morgen niet de deur uit. Hier is de gulden."
„Ja, ventje, je buis kun je krijgen; maar dan moet
je eerst nog een kwartje gaan halen, hoor. Ik ben
geen meid voor je moeder voor niemendalweetje."
„Ochmeneer", zei Antje tot ons„een mensch
moet toch een kleinigheid verdienenze zouen je voor
der laten werkenzie je."
Men kon ook allerlei dingen bij haar koopen,
zeiden we. Bij dien handel toonde Antje alweer haar
menschlievenden aard. Een arm mensch bocht bijv.
van haar een tafel voor twee gulden. Nu begeerde
zij volstrekt niet, dat die som dadelijk ineens betaald
werd; neen, men kon zijn schuld aan haar afdoen
bij kleine gedeelten, bijv. een dubbeltje per week. Zij
bad natuurlijk bij die twee gulden al een heel, heel
lileiDe wiust berekend; maar omdat het nu zoolang
duurde, eer zij al haar geld ontvangen had, maakte
zij de bepaling dat men behalve het genoemde dub
beltje nog tien centjes erbij moest betalendat was
weer interestziet ge. Een verstandig menseh neemt
toch rente van z'n geld. Eu daarenboven, het meu
bel versleet bij het gebruikdat tweede dubbeltje kon
men dus ook buur uoemen. Als nu de schuldenaar zoo
gemeen was om eens een week overteslaan met be
talen, wat schoot er dan voor Antje anders over, dan
haar tafel weer terugtehalenzonder het reeds ont
vangen geld aan de nalatigen weerom te geven?
Eens is het lieve meusch in de gevangenis ge
raakt, maar wij moeten het eerlijk bekennen
volmaakt onschuldig. Op een winteravond hij helde
ren maneschijn vermaakten haar dochter met eenige
anderen zich op het ijs. Daar vonden ze aan den
