No. 75. Woensdag 17 September 1890. 13° Jaargang.
■WgT-fcTtr .|T5g-S5S.-ga:Tr-A Tl-
Dit blad verschijnt lederen Woensdag en ADVERTENTIES voor Dinsdag- Dienstaauvragen wordengejjlaatsUegenöcent
Zaterdag. en Vrijdagmiddag 12nur te bezorgen bij den en Advertentiën tegen 6 cent per regel
De prijs per halfjaar f 0-50, franco per post f 0,90, nit<rfnrar J A ROSS Tops Groote Letters en Afbeeld, naarplaatsruimte.
waarover per halfjaarlijksche kwitantie --Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing der-
wordt beschikt. Dhlnnrr IRflfi Pvnwihlnvov) zelfde advertentie wordt de prijs slechts twee-
Afzonderlijke nommers zijn 1 cent verkrijgbaar. UylQQg IOUU LXofri'piU/o/l. maal berekend, nitgezonderdDienstaanvragen.
Advertentiën, als: Geboorte-, Huwelijks-, Verjarings-, Doodberichten en de daarop betrekking hebbende
Dankbetuigingen, niet meer dan acht regels beslaande, voor den prijs van vijftig cent.
NEDERLAND.
GoesOmtrent de candidatuur door de Roomsch-
Katholieken voor het lidmaatschap van de Provin
ciale Staten in ons district te stellen, doen verschil
lende berichten de rondte. Terwijl de M. Ct. mede
deelt, dat de Katholieken in dit district den heer
M. N o o r d ij k e candidaat hebben gesteld, lezen wij
in de Zeeuwdat door de R. K. Kiesvereeniging te
Goes, in hare vergadering van Vrijdag besloten werd
een eigen candidaat te stellenen dat de candidatuur
is aangeboden aan den heer S. de Meulemees-
t e r alhier en bij diens bedauken aan den heer P. G.
T i m a n s te 's-Heerenhoek. Maar bovendièn wordt
in de G. Ct. door het bestuur van de R. K. Kiesv.
bekend gemaakt, dat deze besloten heeft zich van
stemming te onthouden en tevens aan alle Katholie
ke kiezers verzocht dit voorbeeld te volgen.
Eene ondubbelzinnige verklaring en verbetering
van onjuiste berichten ware zeker gewenscht.
Voor velen, die met de kermis de vertooniug van
Magneta gingen zienbleef het een onverklaarbaar
verschijnseldat deze zich zonder eenig steunpunt
vrij in de lucht kon bewegen. Wel trachtte ieder
eene verklaring te zoeken, doch slechts aan enkelen
gelukte het de juiste te vinden.
Op een dwaalspoor geleid door de spiritistische
vertooning vóór de tent, meenden sommigen, dat ook
daarbinnen met behulp van spiritisme het gewenschte
effect werd verkregen. Weer anderen schreven het
toe aan magnetische aantrekking van een ijzeren ring,
waarin de dame zich bewoog en waardoor zij de zwaar
tekracht kon overwinnen.
De juiste verklaring is de volgende:
Vóór den toeschouwer, maar onder diens gezichts
veld, bevindt zich eene ronde tafeldie op rails ge
plaatst, voor- en achteruit kan bewogen worden. Op
de tafel, die om hare as draaibaar is ligt Magneta
ruggelings uitgestrekt, met bet hoofd in de richting
van de toeschouwers. Bij de voeten is een spiegelglas
aangebracht, dat een halven rechten hoek maakt met
het blad van de tafel.
In den spiegel wordt nu het beeld van de persoon,
die op de tafel ligt, teruggekaatst en de toeschou
wer ziet niet Magneta zelf, maar haar beeld recht voor
zich.
Wordt nu de tafel voor-of achteruit bewogen dan
stjjgt of daalt het beeldwordt de tafel gedraaid dan
draait ook het beeld in den spiegel, terwijl de bewe
gingen, die Magneta maakt, natuurlijk ook door den
spiegel getrouw worden weergegeven.
Tegenwoordig betaalt men een stuiver port voor
j brieven wegende van één tot 15 gramterwijl met
een port van tien eenten belast worden brieven van
I 15 tot 100 gram. In dergelijke opklimming vindt
een inzender in de ArnhCtiets onbillijks, wijl
het eigenlijk geen opklimmen is. Het verschil tus-
schen 1 tot 15 en 15 tot 100 gram is daarvoor te
groot.
Nu is het een feit, dat een gewone brief van 80
of 90 gram tot de zeldzaamheden behoortdaaren-
„Neenik bedoel maar, moeder
-de menschen zeggen, als iemand
al wat hij heelt uit de spaarbank neemt,
dat hij nooit van zijn leven meer iets zal
kunnen overleggen."
„Neem dan niet alles! Twintig mark
is voldoende. Laat er vijf staanen op
den eersten, als Ulrich zijn geld krijgt,
breng je er de twintig ook weer naar
toe."
Dat klonk heel verstandig! Nochtans
bleef de jonge vrouw aarzelen. „Ik doe
het ongaarnemoeder. Als u wist-"
„Maar nu zag juffrouw Siegmann hare
schoondochter zoo uitvorschend aandat
der schuldige eene koude rilling door de
leden voer. Als zij eens wistEn moest
de oude vrouw met haar heldere hoofd
het geheim niet doorgronden, indien An
na nog langer bleet weerstreven?
Zoo nam zij dan hare mand en ging,
onwilligmoedeloosmet het donkere
voorgevoel van in haar verderf te loopen.
Er waren veel menschen in het betaal-
kantoor der spaarbanken Anna moest
wachten; lang, eindeloos lang viel haar
de tijd. Dezelfde beamte, die haar toen
maals Augusta Rademachers driehonderd
thaler uitbetaald had, zat ook heden ach
ter den lessenaar. Hij haastte zich niet
hij nam iederen nieuwaangekomene van
het hoofd tot de voeten op. Ongetwij
feld, hij zocht haar! Thans ontmoetten
zijne oogen de hare, met ontzetting voelde
zijhoe het bloed haar naar het hootd
steeg. Koudscherpsnijdend als een
mes, scheen zijn blik zich in hare ge
heimste gedachten te dringen ontledend,
onderzoekendaan het licht brengend.
Zij kon het niet verdragen. Met knik
kende knieën wendde zij zich omten
einde te vluchten weg van hier
veg! toen hij haar terugriep.
Wordt vervolgd.)
FEUILLETON.
7) EENE ZONDARES,
door L. IVestkirch.
„Ja", hoorde zij den geliefden man
aan hare zijde antwoordenen „ja" zeide
ook zijhaastig en zenuwachtig. Zij wis
selden de ringen. Het was geschied
Het huwelijk had dan toch plaats gehad 1
Zij voelde niets wat naarberouw zweemde,
slechts eene soort blijde voldoening, de
daad te hebben gewaagd, waardoor zij
den man harer liefde verkregen had.
En nu hare vrees niet verwezenlijkt was
nu de Heer haar niet straffend uit zijn
heiligdom gewezen hadwaren haar angst
en schroom geweken en hadden plaats
gemaakt voor opgewonden vroolijk-
heid. Het overige van den dag was zij
werkelijk niet te herkennen.
Veertien heerlijke dagen waren er voor
bijgegaan.
Juist wischte zij eenige onzichtbare
stotjes van de phptographieën, thans met
ééne vermeerderd, haar en Ulrich als
bruid en bruidegom voorstellend. Het
was nog de oude woning: alleen had
men er een kamertje, dat juist ledig
stond, bij gehuurd; doch het oude,ver
schoten karpet was door een nieuw ver
vangen, de oude meubelen waren opge
knapt de stoelen en sota nieuw over
trokken. Daarenboven was alles zoo
keurig schoon gemaakt, geschuurd en
gewrevendat niemand het armoedige
vertrek van voorheen er uit zou herkend
hebben. Anna had eene gelukkige hand;
waar zij aan het werk toog, blonk alles
van helderheidverspreidde zij orde en
behaaglijkheid in het rond.
Thans was zij gereed; zij legde den
stofdoek weg, schoot den ruiker versghe
bloemen netjes midden op tafel en ging
toen naar de keukenwaar juffrouw
Siegmann bezig was aardappelen te schil
len voor het middagmaal.
„Bent u nu weer niet gaan zitten,
moederEn het staan valt u zoo moei
lijk! Waartoe hebben we dan al die
stoelen?" Zij schoof den gemakkelijksten
bij de tafel. „Ga nu dadelijk zitten en
vermoei u niet! Het beetje werk, dat er
te doen valtkan ik immers gemakkelijk
alleen af."
De oude vrouw ging glimlachend zit
ten. „Zoo ben ik al mijn leven nog niet
verwend geworden. Maar laat mij van
daag nu maar eens voor het eten zor
gen, kind. Ik zou graag willen, dat jij
eene boodschap gingt doen."
„Waarheenmoeder
„Ach, het is eene vervelende geschie
denis Anna. Ik heb je vreugde niet wil
len verstorenmaar eindelijk moet ik toch
spreken. Kijk, jelui bruiloft was netjes
in orde, niet waar? Eigenlijk was zij
wel wat boven onzen stand. Maar Ulrich
wilde er in de vreugde zijns harten niet
van hooren, dat het in eenig opzicht
karig zou toegaan. Het meeste is ook
betaald. Maar de rekening in de her
berg aan den overkantwaar ik de eene
kan bier vóór en de andere na gehaald
heb, staat er nog, en de man wordt on
geduldig en dringt en maant alle dagen.
Ik heb mij al suf verzonnen waarvan wij
hem toch zouden kunnen betalen want
vóór den eersten krijgt Ulrich geen geld
en daar is mij nu ingevallendat jij
noch vijf-en-twintig mark op de spaar
bank hebt staan."
Anna was zoo wit geworden als de
geschuurde tafel, waarop zij sidderend
de handen steunde. „Naar de spaarbank
zou ik moeten" stamelde zij.
„Dat is toch niets om van te schrikken!"
