(Mo. 14.
Zaterdag 15 Februari 1890.
jaargang.
Dit blad verechijnt lederen Woensdag
Zaterdag.
De prijs per halfjaar f 0 50, franco per post f 0,90,
waarover per halfjaarlijkache kwitantie
wordt beschikt.
Afzonderlijke nommerszijn a 1 cent verkrijgbaar, i
ADVERTENTIEN voor Dinsdag- I Dienataanvragen wordengeplaatst tegen cent
en Vrijdagmiddag 12 uur te bezorgen bij den eQ Advertentiën tegen 6 cent per regel
nitRcver J. A, Itffss, Goes. Öroote Lettere en Afbeeld, naarplaatsruimte.
I Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing der-
zelfde advertentie wordt de prijs slecht» twee
maal berekend, uitgezonderdDienstaanvrRgen.
Oplaag 1500 Exemplaren.
Advertentiën, als; Geboorte-, Huwelijks-, Verjarings-, Doodberichten en de daarop betrekking hebbende
Dankbetuigingen, niet meer dan acht rogels beslaande, voor den prijs van vijftig cent.
POLITIE.
Aan het commissariaat van politie zijn inlichtingen te be
komen omtrent een muntbiljet van 1 io,dat jl. Dinsdag
op een kantoor te Goes op den vloer is gevonden.
AANBEVELINGEN.
Wjj mogen aannemen, dat zoo zachtjesaan ieder
een weet, welke cacao de beste en de gezondste is,
tenminste aan pogingenom de menschen tot die
wetenschap te brengenontbreekt het niet. Dagelijks
bevatten de couranten in het oog loopeude aanbeve
lingen de trams rijden ze op sommige plaatsen overal
rond, aan de hoeken der straten vindt men ze op
groote bordengeen spoorwegstation is erwaar zij
niet nwe aandacht vragen, en enkele scheurkalenders
vermelden iederen dag eene nieuwe goede eigenschap
van de cacao. Onwillekeurig dringen zich twee ge
dachten bij ons opvooreerstdat de menschheid
het wel mag waardeerendat zulk een heilzaam
product overal goedkoop te verkrijgen isen ten an
deren, dat de fabrikanten wel veel geld moeten ver
dienen, om op znlk eene groote schaal te kunnen
adverteeren.
't Ligt natuurlijk niet in onze bedoeling over dit
handelsartikel te spreken. Wij hopen, dat het wer-
kelgk al die deugden bezit, die men er aan toekent
en dat de concurrentiedie de verschillende fabri
kanten elkander aandoen, er alleen toe leiden magom
het fabrikaat, zoo mogelijknog beter en goedkooper
te maken.
Dat adverteeren op groote schaal schijnt een zeer
doeltreffend middel te wezen om de waren aan den man
brengen, anders zon men het zeker niet doen. Wel
zegt een oud spreekwoord, „dat goede wijn geen krans
behoeft", maar zoo dat ooit de waarheid heeft gezegd,
het tegenwoordige geslacht hondt zich daar niet meer
aan. Wie dan ook iets in den handel brengtmaakt
in den regel van die krans al heel veel werk en on
dervindt, dat die minstens evenveel bijbrengt tot het
algemeene verbruik als het gehalte zelf.
Er behoort ook heel wat moed toeom nog te
durven wantrouwenwat eiken dag met zooveel op
hef wordt aanbevolen't is of uit die aankondigingen
waarin de woorden: goed, best, onovertreffelijkon
misbaar zelfs, eene groote rol spelen, de algemeene
opinie spreektwaarvoor iedereen moet zwichten.
Eenerzijds kan dit geen kwaad. Heeft iemand iets
aan te biedendat werkelijk goed iswelnn hij make
I dit bekend in den ruimst mogelijkeu kring. Iedereen
1 heeft het misschien niet dagelijks noodig en daar het
bekend is, dat de mensehen zelden notitie nemen van
wat hun niet aangaat (sommige zaken daargelaten)
zoo is het noodig, dat zij op het oogenblik, dat ze
er behoefte aan gevoeleneene goede aanwijzing onder
de oogen krijgen.
Maar aan den anderen kant hebben die voortdu
rende aanprijzingen ook hun nadeel, of kunnen dit
ten minste hebben, als zij het middel zijn om wat
in den grond der zaak minder deugdelijk iseen'
goeden naam te bezorgen. In dat geval is .de sterke
aanprijzing eene speculatie op de lichtgeloovigheid
FEUILLETON.
1)
DONKERE 0A8EN.
Uit het Italiaansch
van Salvatore Farina.
Mijn hart was bezwaarddoch mijn
aangezicht glimlachteom mijne Evan-
gelina niet te verontrusten. Zij echter
zag door mijn aangezicht heen in mijn
hart.
„Wat is er?'' riep zijzoodra ik dev
kamer binnentrad.
„Niets. Waar zijn de kinderen?"
„Zij spelen."
Ik glimlachte' nog beslisteren wilde
haar eenen kus geven; doch zij wierp
plotseling het hoofd terug, om mij in
de oogen te ?ien. Ik voelde mij ont
maskerd.
„Wat scheelt je vroeg zijdringen
der en de angst, die eensklaps haar
hart van vrouw en moeder bekroop
deed hare stem gedempt klinken.
„Niets"herhaalde ik„August en
Laurina spelen dus samen?"
„Ja ja, zij spelen samen!.... Maar
waarom vraag je dat zoo?"
Ik behoefde niet te antwoorden want
daar kwamen de beide lieve kleu
ters aangesprongen.
August is de eersteen zit met éénen
sprong op mijnen arm. Laurina, vlak
achter hem werpt zich tusschen mijne
voeten. Kussen en vragen wisselen el
kander stormachtig af. August voert
het woorden Laurina stamelt hem na.
Doch heden luister ik niet naar deze
muziekzij is mij zoo goed als onver
staanbaar. Lang, lang zie ik mijne beide
kleinen aan en voor het eerst voel
ik daarbij in mijne borst eenen angel.
Een onderzoekende blik van Evangelina
doet mij het hoofd afwenden. Ik be
speur in hare oogen eenen weerschijn
van de heimelijke pijn, die mij kwelt
ik laat August op den grond glijden en
maak de hardnekkige Laurina van mijne
beenen los.
„Gaat maar spelenkinderenzeg
ik „maar weest niet te wild en stoeit
jé niet zoo in het zweetHet ven
ster is immers dicht?"
De kinderen antwoorden niet. Zij zijn
al in de keuken.
„Stil!" zeg ik tot mijne vrouw: „Hoor
eensAugust speelt voor generaal
en voor tamboer tegelijk en Laurina
marcheert hem op de hielen en stelt
het leger voor.
Een oogenblik bleef de arme viouw
zwijgen. Toen vioeg zij, met eene stem
in welke al de snaren van het moeder
hart trilden:
„Wat is er gebeurd?"
„Niets", zeide ik. „Ik ben dwaas,
dat ik mij zoo ongerust maak alsof
ons nu terstond hetzelfde ongeluk tref
fen moest!"
„Welk ongeluk?" vroeg Evangelina
haastig, blijkbaar door mijne woorden
al zeer weinig gerustgesteld.
„Als iemand van onze bekenden eene
dakpan op het hoofd krijgt
Op het gelaat mijner goede vrouw be
speurde ikhoe deze ondoordachte ge
lijkenis eene uitwerking, haddie ik er
niet van had verwacht.
„Neen neen!" hernam ik „je moet
nu niet noodeloos schrikken. Vannacht
is het zoontje van advocaat Marrozzi ge
storvenen ik wou je juist onder
het oog brengen dat dit nog geene
reden is om
„Het kind is aan diphteritis gestorven?"
viel Evangelina mij in de rede, terwijl
zij zeer bleek geworden was.
„Aan diphteritisja"stamelde ik.
„Maar, zooals ik daareven al zeggen
wou wanneer iemand van onze be
kenden ja zelfs een goede vriend van
ons, eene dakpan op zijn hoofd krijgt,
dan behoeit dit voor ons nog geene re
den te zijn om bij eiken voetstapdien
wij op de straat zetteniets dergelijks
te verwachten."
Evangelina legde mij met eenen wenk
het zwijgen op, en luisterde. Uit de
keuken en de gang drong het geroffel
der oorlogstromtelkens afgebroken
door het commando-geroep van den
generaal. De discipline verhinderde het
leger niet, zijne stem menigmaal aan die
van den bevelvoerenden overste te pa
ren.
„Het was een flinke jongen", zeide
mijne vrouw, op den grond starende:
„gezond en stevigEn in zoo korten
tijd is hij gestorven?"
„Binnen enkele dagen.
„En de dokters?"
„De dokters hebben er niets aan kun
nen doen. Zij hebben hem zijne keel
verbrand en hem kinine ingegeven. Eer
gisteren leek hij wat beter, doch giste
ren is hij gestorven."
Evangelina bedekte zich het gelaat met
de handen. Toen schudde zij het hoofd
en in hare oogen blonk eene wilde ener
gie, terwijl zij luidkeels riep
„AugustLaurina
Men hoorde de stem van den gene
raal, die „ingerukt, marsch!" comman
deerde en terstond maakte het leger
van de vergunning gebruik om op ma
ma toe te springen en haar te.omhelzen.
Wordt vervolgd.