(Mo. 14. Zaterdag 15 Februari 1890. jaargang. Dit blad verechijnt lederen Woensdag Zaterdag. De prijs per halfjaar f 0 50, franco per post f 0,90, waarover per halfjaarlijkache kwitantie wordt beschikt. Afzonderlijke nommerszijn a 1 cent verkrijgbaar, i ADVERTENTIEN voor Dinsdag- I Dienataanvragen wordengeplaatst tegen cent en Vrijdagmiddag 12 uur te bezorgen bij den eQ Advertentiën tegen 6 cent per regel nitRcver J. A, Itffss, Goes. Öroote Lettere en Afbeeld, naarplaatsruimte. I Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing der- zelfde advertentie wordt de prijs slecht» twee maal berekend, uitgezonderdDienstaanvrRgen. Oplaag 1500 Exemplaren. Advertentiën, als; Geboorte-, Huwelijks-, Verjarings-, Doodberichten en de daarop betrekking hebbende Dankbetuigingen, niet meer dan acht rogels beslaande, voor den prijs van vijftig cent. POLITIE. Aan het commissariaat van politie zijn inlichtingen te be komen omtrent een muntbiljet van 1 io,dat jl. Dinsdag op een kantoor te Goes op den vloer is gevonden. AANBEVELINGEN. Wjj mogen aannemen, dat zoo zachtjesaan ieder een weet, welke cacao de beste en de gezondste is, tenminste aan pogingenom de menschen tot die wetenschap te brengenontbreekt het niet. Dagelijks bevatten de couranten in het oog loopeude aanbeve lingen de trams rijden ze op sommige plaatsen overal rond, aan de hoeken der straten vindt men ze op groote bordengeen spoorwegstation is erwaar zij niet nwe aandacht vragen, en enkele scheurkalenders vermelden iederen dag eene nieuwe goede eigenschap van de cacao. Onwillekeurig dringen zich twee ge dachten bij ons opvooreerstdat de menschheid het wel mag waardeerendat zulk een heilzaam product overal goedkoop te verkrijgen isen ten an deren, dat de fabrikanten wel veel geld moeten ver dienen, om op znlk eene groote schaal te kunnen adverteeren. 't Ligt natuurlijk niet in onze bedoeling over dit handelsartikel te spreken. Wij hopen, dat het wer- kelgk al die deugden bezit, die men er aan toekent en dat de concurrentiedie de verschillende fabri kanten elkander aandoen, er alleen toe leiden magom het fabrikaat, zoo mogelijknog beter en goedkooper te maken. Dat adverteeren op groote schaal schijnt een zeer doeltreffend middel te wezen om de waren aan den man brengen, anders zon men het zeker niet doen. Wel zegt een oud spreekwoord, „dat goede wijn geen krans behoeft", maar zoo dat ooit de waarheid heeft gezegd, het tegenwoordige geslacht hondt zich daar niet meer aan. Wie dan ook iets in den handel brengtmaakt in den regel van die krans al heel veel werk en on dervindt, dat die minstens evenveel bijbrengt tot het algemeene verbruik als het gehalte zelf. Er behoort ook heel wat moed toeom nog te durven wantrouwenwat eiken dag met zooveel op hef wordt aanbevolen't is of uit die aankondigingen waarin de woorden: goed, best, onovertreffelijkon misbaar zelfs, eene groote rol spelen, de algemeene opinie spreektwaarvoor iedereen moet zwichten. Eenerzijds kan dit geen kwaad. Heeft iemand iets aan te biedendat werkelijk goed iswelnn hij make I dit bekend in den ruimst mogelijkeu kring. Iedereen 1 heeft het misschien niet dagelijks noodig en daar het bekend is, dat de mensehen zelden notitie nemen van wat hun niet aangaat (sommige zaken daargelaten) zoo is het noodig, dat zij op het oogenblik, dat ze er behoefte aan gevoeleneene goede aanwijzing onder de oogen krijgen. Maar aan den anderen kant hebben die voortdu rende aanprijzingen ook hun nadeel, of kunnen dit ten minste hebben, als zij het middel zijn om wat in den grond der zaak minder deugdelijk iseen' goeden naam te bezorgen. In dat geval is .de sterke aanprijzing eene speculatie op de lichtgeloovigheid FEUILLETON. 1) DONKERE 0A8EN. Uit het Italiaansch van Salvatore Farina. Mijn hart was bezwaarddoch mijn aangezicht glimlachteom mijne Evan- gelina niet te verontrusten. Zij echter zag door mijn aangezicht heen in mijn hart. „Wat is er?'' riep zijzoodra ik dev kamer binnentrad. „Niets. Waar zijn de kinderen?" „Zij spelen." Ik glimlachte' nog beslisteren wilde haar eenen kus geven; doch zij wierp plotseling het hoofd terug, om mij in de oogen te ?ien. Ik voelde mij ont maskerd. „Wat scheelt je vroeg zijdringen der en de angst, die eensklaps haar hart van vrouw en moeder bekroop deed hare stem gedempt klinken. „Niets"herhaalde ik„August en Laurina spelen dus samen?" „Ja ja, zij spelen samen!.... Maar waarom vraag je dat zoo?" Ik behoefde niet te antwoorden want daar kwamen de beide lieve kleu ters aangesprongen. August is de eersteen zit met éénen sprong op mijnen arm. Laurina, vlak achter hem werpt zich tusschen mijne voeten. Kussen en vragen wisselen el kander stormachtig af. August voert het woorden Laurina stamelt hem na. Doch heden luister ik niet naar deze muziekzij is mij zoo goed als onver staanbaar. Lang, lang zie ik mijne beide kleinen aan en voor het eerst voel ik daarbij in mijne borst eenen angel. Een onderzoekende blik van Evangelina doet mij het hoofd afwenden. Ik be speur in hare oogen eenen weerschijn van de heimelijke pijn, die mij kwelt ik laat August op den grond glijden en maak de hardnekkige Laurina van mijne beenen los. „Gaat maar spelenkinderenzeg ik „maar weest niet te wild en stoeit jé niet zoo in het zweetHet ven ster is immers dicht?" De kinderen antwoorden niet. Zij zijn al in de keuken. „Stil!" zeg ik tot mijne vrouw: „Hoor eensAugust speelt voor generaal en voor tamboer tegelijk en Laurina marcheert hem op de hielen en stelt het leger voor. Een oogenblik bleef de arme viouw zwijgen. Toen vioeg zij, met eene stem in welke al de snaren van het moeder hart trilden: „Wat is er gebeurd?" „Niets", zeide ik. „Ik ben dwaas, dat ik mij zoo ongerust maak alsof ons nu terstond hetzelfde ongeluk tref fen moest!" „Welk ongeluk?" vroeg Evangelina haastig, blijkbaar door mijne woorden al zeer weinig gerustgesteld. „Als iemand van onze bekenden eene dakpan op het hoofd krijgt Op het gelaat mijner goede vrouw be speurde ikhoe deze ondoordachte ge lijkenis eene uitwerking, haddie ik er niet van had verwacht. „Neen neen!" hernam ik „je moet nu niet noodeloos schrikken. Vannacht is het zoontje van advocaat Marrozzi ge storvenen ik wou je juist onder het oog brengen dat dit nog geene reden is om „Het kind is aan diphteritis gestorven?" viel Evangelina mij in de rede, terwijl zij zeer bleek geworden was. „Aan diphteritisja"stamelde ik. „Maar, zooals ik daareven al zeggen wou wanneer iemand van onze be kenden ja zelfs een goede vriend van ons, eene dakpan op zijn hoofd krijgt, dan behoeit dit voor ons nog geene re den te zijn om bij eiken voetstapdien wij op de straat zetteniets dergelijks te verwachten." Evangelina legde mij met eenen wenk het zwijgen op, en luisterde. Uit de keuken en de gang drong het geroffel der oorlogstromtelkens afgebroken door het commando-geroep van den generaal. De discipline verhinderde het leger niet, zijne stem menigmaal aan die van den bevelvoerenden overste te pa ren. „Het was een flinke jongen", zeide mijne vrouw, op den grond starende: „gezond en stevigEn in zoo korten tijd is hij gestorven?" „Binnen enkele dagen. „En de dokters?" „De dokters hebben er niets aan kun nen doen. Zij hebben hem zijne keel verbrand en hem kinine ingegeven. Eer gisteren leek hij wat beter, doch giste ren is hij gestorven." Evangelina bedekte zich het gelaat met de handen. Toen schudde zij het hoofd en in hare oogen blonk eene wilde ener gie, terwijl zij luidkeels riep „AugustLaurina Men hoorde de stem van den gene raal, die „ingerukt, marsch!" comman deerde en terstond maakte het leger van de vergunning gebruik om op ma ma toe te springen en haar te.omhelzen. Wordt vervolgd.

Krantenbank Zeeland

Volksblad | 1890 | | pagina 1