het zegelkantoor is de nalatenschap voorloopig bere
kend op 7% millioen mark.
Opnieuw wordt een vreeselijk spoorwegongeluk nit
Amerika gemeld. Terwijl een pleiziertrein naar de
Niagara-watervallen over een brug reed, stortte deze
in en de trein verdween in de diepte. Men vreest,
dat 200 personen bij deze ramp bet leven verloren,
terwijl bet aantal gekwetsten 400 zou bedragen.
Eene schromelijke vergissing heeft er in een der
hospitalen te Parijs plaats gehad. Voor ruim twee
maanden kreeg een Si/2-jarig zoontje van zekere wedu
we Dukamel, concierge, de pokken, zoodat het naar
het ziekenhuis werd gebracht. Daar zij zelve geen
berichten kon iöwinnen omtrent den toestand van
haar kindliet zij herhaaldelijk door een ander daar
naar vragenen telkens kreeg deze aan het zieken
huis ten antwoorddat het kind herstellende was.
Eiudeijjk ontving de moeder bericht, dat haar kind
volledig hersteld wasea zij zond uu eene vriendin
naar het ziekenhuis om het af te halen en naar de
moeder te brengen. Doch groot was de verbazing der
vriendin, toen men haar aan het ziekenhuis een kind
wilde overgevendat volstrekt niet op den kleinen
Georges, het kind der cbucisrge, geleek, en zjj wei
gerde het in ontvangst te nemen.
Eenige dagen later bracht eene zieken oppasseres
hetzelfde kind aan de concierge, die. dadelijk zien
de, dat het niet haar kind was, insgelijks weigerde
het te ontvangen. Op verzoek der arme, diep bedroefde
moeder werd nu een onderzoek ingesteld, en daaruit
is gebleken, dat de kleine Georges reeds den 7 Juni
gestorven was, en dat het kind, hetwelk men voor
Georges had aangezien dat was van zekeren Molera.
Hoe nu is deze vergissing ontstaan?
Georges was in eene der ziekenzalen in een ledi
kant geplaatst naast het ledikant van deu kleinen
Molera, die van denzelfden leeftijd was. Eene week
later gaf de geneesheer last de beide kinderen naar
eene andere zaal over te brengen. De ziekenverpleeg
ster, aan wie deze zorg opgedragen was, verwarde
de beide kinderen met elkander, die zoodanig door de
pokken waren geschonden, dat zij niet te herkennen
warenen tevens verwisselde zjj de genommerde kaar
ten die boven de ledikanten der beide kinderen
hingen. Georges nu stierf, en ten gevolge van het
verwisselen der kaarten kreeg Molera berichtdat
zjjn kind overleden was. Hjj geleidde het dan ook
naar de begraafplaats, meeuende, dat het zijn zoontje
was. Toen de vergissing was ontdekt, werden de moeder
van Georges en Molera voorzichtigli]k van de zaak
onderricht. De moeder was radeloos, Molera daar
entegen overgelukkig. Ziehier hoe Molera werd
voorbereid op de voor hem zoo heugelijke tjjding.
Een beambte van het ziekenhuis ging Daar hem
toe, sprak hem over de kleedereu van zjjn kind en
verzocht hem mede te gaan naar het ziekenhuis om
de kleederen terug te nemen. Onderweg zeide
Molera tot den beambte: „Vreemd, toen ik het lijk
van mijn kind zag, heb ik het niet herkend." De
beambte vroeg hem hierop, of zijn kind ook eenige
bjjzondere teekens op het lichaam had. „Ja", ant
woordde de vader, „het had op deu rug een moeder
vlekje en het droeg aan den hals drie kleine medailles,
eene familiegedachtenis." De beambte ging nu met
behoedzaamheid verder te werken toen beiden in het
ziekenhuis waren gekomen, zag Molera zjjn kindge
heel hersteldnaar hem toekomen en in zijne armen
vliegen.
De ziekenverpleegsterdie in achteloosheid de kaar
ten verwisseld had, is tot straf ontslagen.
Aan den ambtenaar van den burgerlijken standbij
wien eene verkeerde aangifte van het sterfgeval was
gedaanis nu verzocht de overlijdeusacte in het reine
te brengen.
Zonderlinge weddenschappen. Eens, over een brug
iii Londen gaandezag Vieustemps een armen drom
mel op de borstwering klimmen en hals over kop
zich in de Theems storten. Dadelijk was er een op
loop om dit schouwspel te zien, en te midden van
het gegons van stemmen onderscheidde men het ge
roep der wedders:
„Hjj zal verdrinken
„Hij zal niet verdrinken!"
„Twee tegen éen, dat hij verdrinkt!"
„Drie guinjesdat bij er wel weer uitkomt."
Iutusschen was Vieuxtemps iu een bootje gespron
gen én door twee of drie schippers geholpenroeide
hij wat hjj kon, om den ongelukkigen drenkeling.te
redden. Het gelukte hun hem te bereiken en men
wilde hem in het bootje ophalen, toen zich van de
brug een woedend geschreeuw deed hooren
„Laat hem los! Je hebt bet reebt niet hem aan
te raken! Er zijn weddenschappen aangegaan!"
Daarop lieten de schippers, uit eerbiediging van
het recht der weddershunne riemen zakken en wei
gerden eeu handje te helpen. De ongelukkige ver
dronk onder hunne oogen.
Vooral in het begin dezer eeuw was de manie van
wedden in Engeland sterk. De levenskansen van Na
poleon 1 waren inzonderheid een onuitputtelijk on
derwerp. Men verhaalt van een baronet Sir Mark Sy-
kes, die in 1809 aanbood eeu guinje per dag te be
talen aan dengeendie er 100 gninjos als totale som
tegen verwedde. Een predikant ging de weddenschap
aan. Sir Mark Sykes betaalde drie jaar lang, toen
gaf hjj het op, werd in rechten vervolgdberiep zich
op de exceptioueele omstandigheid van het spelen
won zjjn proces.
Een andere baronet had gewed, dat hjj den ge-
heelen dag op de Londensche brug zou staan met
eene schaal, vol goudstukken, gloednieuw van de
Munt komende, die hij den voorbijgangers voor een
dubbeltje het stuk zou aanbiedenen dat niemand
er een van zou willen hebben. Hij verloor de wed
denschap, doordat eene kindermeid hem er een af
kocht om een schreeuwend kind tneê zoet te honden.
Een bankier, Bulliot genaamd, die het volste ver
trouwen stelde in de Éngelsehe St. Margriet, (die
daar den 15n Juli invalt en Saint Swithin genoemd
wordt) bood aantegen ieder die maar wilde en zoo
veel ais meu maar wilde, te wedden, dat het veer
tig dagen lang zou regenen. De wedders kwamen in
menigte op. Bnlliot wedde, zette zooveel tegen als
men verkoos en ging zelfs ver boven zijn vermogen.
Aanvankelijk scheen de kans in zjjn voordeel te zjjn;
het regende éeu-en-twintig dagen na St. Margriet,
dat ook eeu regenachtige dag was geweest. Maar den
twee-en-twiutigsten dag hield de regen op, en de
ongelukkige Bulliot was totaal geruïneerd.
KERKELIJKE ZAKEN EN ONDERWIJS.
De Zeeuvvsche Kerkbode meldt:
De dolecrende kerken in de classe Walcheren kwamen
Woensdag in classikale vergadering bijeen.
Tegenwoordig waren de kerken van Middelburg, Vrouwe
polder GapingeSerooskcrke en Koudekerke.
Tot preeses werd gekozen dhr. Klaarhamer, tot assessor
dhr. Crucq èn tot scriba dhr. C. Verliage.
Ook de heer Lion Cachet woonde als gecommitteerde van het
synodaal convent van Rotterdam de vergadering bij.
Als consulent over de reeds ontkomen of nog vrijkomende
kerken werd aangewezen dhr. Klaarhamer en als gedeputeerden
der classe voor de belangen der nog niet ontkomen kerken
cle bh. Klaarhamer en Crucq.
Verder werdén de afgevaardigden uit de kerken, door wij
len dhr. Ledcboer gevormdontvangendaarbij waren tegen
woordig de kerkcraden van Middelburg, Terneuzcn, Poortvliet
en St.-Maartensdijk.
Den-afgevaardigden werd verzocht zoo mogelijk voor de eerst
volgende classe vergadering in Nov. hun algemeene vergadering
ter behandeling der gewichtige zaak der saamsmelting, waarvan
ook zij de noodzakelijkheid en mogelijkheid erkenden, saam
te roepen; dan een paar hunner opzieners te committeeren,
om met de gecommitteerden van 't convent deze zaak te re
gelen en voor te bereiden, en dan opnieuw bij de classe te
brengen.
Dit werd aangenomen en bepaald werd,- dat de volgendeJ
vergadering zou worden gehouden den 2en Woensdag in No
vember 'a., en dat de oproeping dan zal gedaan worden door
de kerk van Serooskerke.
De vorige week had. te Bath eene benoeming voor een
notabel in de Hew. Gem. plaats. Naar het schijnt moeien
daarbij onregelmatigheden plaats gehad hebben; door stem-
