FEUILLETON.
ni v at toepast, die staat verbaasd over het
een en ander, dat met dankbaarheid
F i worden moet.
e rr arom kan de laatste dag van het jaar ook wel
/riendi vroolijke dag zijn en kan men het opgeruimd en
'jvreden goeden nacht weusehenals het maar niet
*r vergeten wordt, wat goeds die twaalf maanden, hij
al het verdriet en misschien door het verdriet zelf,
ons hebben gebracht.
Op den laatsten dag van het jaar maakt iederdie
maar een weinig orde in zijne zaken heeft, zijn boek
op en onderzoekt wat de uitslag is: winst of verlies,
voor- of achteruitgangeen goed slot of een nadee-
lig saldo.
Er zijn er, die het niet der moeite waard achten
boek te houden. Hunne inkomsten zijn toch zoo ge
ring en zoo altijd gelijk en hnnne uitgaven komen
steeds op hetzelfde neder, waartoe dan die omslag,
die moeite.
Dwaze redeneering. Als het goed en voordeelig is
nauwkeurige aanteekening te houden van ontvang en
uitgaaf, dan zal het dat wel in de eerste plaats zijn
voor hendie het dubbeltje driemalen moeten om-
keeren eer zij het uitgeven.
Ik zou nog verder durven gaan en bewijzen, dat
als zijdie heel weinig ontvangen en evenveel be
hoeften hebben als anderennauwkeurig alles aan-
teekenden, hun daardoor menige wenk zou gegeven
wordendie een volgende rekening beter deed sluiten,
en dat ze met meer grond zouden kunnen spreken
van werkelijke behoeften, waarin zij niet konden
voorzien.
Nu gaat men het eene jaar uit en het andere in,
zonder eenige berekening, en vandaar zooveel klacht,
zooveel ontevredenheid, zooveel gebrek, dikwijls ook
zooveel angst voor het nieuwejaar, dat wel weder
even slecht zal zijn als het oude.
31 December vraagt u: aan wien de schuld?
Ze zijn er ook, die naar de kunst, of meer gebrek
kig, maar toch getrouw boekhouden en nu eens een
uurtje apart gaan zitten, om de balans optemaken.
Zeker zijn er daaronder, die bij menigen schade
post, maar ook bij enkele winstnoteeringen iets on
voldaans gevoelen en maar blijde zijn, dat ze door
niemand worden gezien, als een dwaze stap of eene
minder eerlijke handeling hun een blos op de wan
gen brengt.
Voor dezulken is zulk een dag van balans opma
ken goed, als ze tenminste niet moeten gerekend
worden onder die ongelukkigendie zich geoefend
hebben te schijnen wat zij niet zijn en te zijn wat
niemand eigenlijk wil wezen.
Van ganscher harte wensch ik alle boekhoudenden
toedat zede boeken sluitendemet een opgeruimd
hart zeggen kunnen, al is het niet voor ieders oor:
,,'t is een goed jaar geweest." Maar was het soms
minder en sluit ge met winstderving of verliesoch
zit daarom niet aanstonds zuchtend neer, maar zet
met nieuwen moed de taak voort en zorgt maardat
nooit de sluitpost moet zijn: Eigen tekortkomingen
De oudejaarsavond is ook een geschikt oogenblik,
om de balans optemaken van die dingenwaarvan
men geen boek houdt. Gij begrijpt welwat ik zeg
gen wil. Ik denk aan de levensbalansals ik het zoo
noemen magaan ons goed en kwaadaan den voor-
of achteruitgang van ons zedelijk leven. Ook daar
geldt het, dat winst en verlies beiden bedachtzaam
heid moeten leerenen dat alles in rekening moet
worden gebracht, zooals de boekhouder aan een hal
ven cent hecht.
Bijna zeker zou ik durven zeggen, dat die reke
ning velen niet vroolijk stemt. Wie in dat opzicht
eerlijk is, zal wel erkennen, dat veel anders en be
ter had kunnen wezen, 't Kan geen kwaad. Integen
deel wie het nauwkeurigst berekent, wat hem ont
breekt doet een eersten stap om wijzer en beter te
worden. Leg u daarom nog eens uw levensboek voor,
ga post voor post ernstig na, maak daarna de som
op en houdt in gedachten welke de uitkomst is
strooien witte vlokken, die as witgevleukte veugel-
tjes om 'er 'een dwaelen en Onze Lieve-n-'Eer
luuster niet achter die groote grauwe wolke as 'et
kind vraegt: ,,Och 'Eertje, laet 'et waeter noe mae
truggaen as-je-blieftnae vaoderdie za me wel
'elpen, 'k Ae zoo 'n kouwe
En eindelienge is 't waeter truggegaen en as voor
veel jaeren loopt Marien mi z'n Pleuntje in z'n er-
men nae moeder de vrouwe. Mae noe lacht i nie as
i kiekt nae dat blauwe gezich'je mit de gesloten
oogjes. Maer in ees, jae noe lacht i en 'en zunne-
strael vaolt diep in z'n boste. I voelt 'oe Pleuntje
d'r eigen tegen 'era ansluuti ziet de oogjes open-
gaenlankzaem en zwaer'en rillieuge gaet deur d'r
lejen en dan lacht ze tegen 'emnet as toen ze
voo 't eeste droog, jaeren gelejen.
„k Bin toch joe Pleuntje vaoder?"
„Zeker, mien kind."
„k Bin van joe om da je mien gevonden 'eit eh
„Jae liefje, zeker."
„Dan is Joosje noe va mien!" en weer
lach' z' 'eel evetjes en sluut 'er eigen zachjes tegen
vao Ier aumae dan vaol ze zwaer in z'n ermen trug.
Marien loopt 'arder deur mit zién Pleuntje in z'n
ermen nae moeder de vrouwe en let nie op de
witte veugeltjes die dichter en dichter rond 'em neer-
vaollen nerges 'eit. i oogen voor as voor zién ge
vonden kind, dat i verloren 'eit, al draegt i 't in
I z'n ermen.
GEVONDEN EN VERLOREN.
WALCHERSCHE VERTELLINGDOOR H. E. BEUNKE.
(Vervolg en Slot.)
Versteven van kouwe en van angste noe z' allinnig
voo' d'r eigen ao te zurgenwis ze nie wat te doen
en ielk oogenblik goeng ze varder en varder van den
kant. Der afspriengen dos' ze nie meer't waeter
zou hoven d'r oot staen en aoltied dreef ze var-
der, varder die wieje zee inlankzaemer en lankzaemer,
mae zeker. Raedeloos viel z' op'er knieën en ze bad:
„Och 'Eertje 'elp meen toen ze weer nae den kant
zag jae kiek! dae kwam 'ulpe! Mannen en vrou
wen kwammen angeloopen en jae, kiek! de voo'ste
was vaoder„Dank je 'Eertjezee z' 'ardop. „Vaoder
za zién Pleuntje nie naer lengeland laeten wegdrie-
ven!" Kiek, dae vliegt i 't waeter in 't staet a
tot an z'n knieën tot an z'n middenen wat is i
nog 'en 'end van 'er van daenDe menschen an den
kant schreeuwen ie'sda ze nie verstaet en vaoder
bluuf stillestaen. Zou i nie kommen? Dae zet i z'n
'anden an z'n mond en i roept ie's tegen 'er. Ien-
kelden woorden verstae ze: „Bluuf zitteu bedeen
trugdrieven mit opkommend waeter Jae, ze za
bluven zitten, mae die kouwe en 'er versteven
beenen Varder drief ze weg, noe 'eel lankzaem
maer toch aoltied varder. En de grauwe wolken
