-10%
Middelburgse favoriet
bij bodybuildwedstrijd
De bomen
lijn binnen.
de Ruiter
intratuin
P.de Klerk parketvloeren
32S0 L
PRIJS
VERLAGING
t/m 31-12-1992
wegens
koersdaling
Benut deze kans!
JAN DINGEMANSE VLIEGT VOOR Z'N HONDERDSTE VERJAARDAG NOG EVEN NAAR AMERIKA
Toen hij 80 jaar was
hing hij aan een
touw uit het raam
om de kozijnen te
schilderen. Op zijn
95e legde de Mid
delburger zonder
hulp een houten
vloer in zijn kamer.
En op 8 februari
viert Jan Dingeman-
se zijn honderdste
verjaardag. Maar
voordat het zover is
maakt hij eerst nog
even een reisje naar
Amerika.
Zijn familie probeerde
nog voorzichtig om hem
om te praten, tegen be
ter weten in overigens.
Maar geen stok kan de
oude man ervan weer
houden om zaterdag 28
november op het vlieg
tuig naar Vancouver te
die stijl verraadt
Wedgwood
PRIJSVERLAGING
PZC WEEKBLADEN
stappen. Zijn dochter
gooide het nog over een
andere boeg en liet hem
medisch onderzoeken.
'Kerngezond', oordeelde
de medische weten
schap over de eeuwe-
ling. Dus vertrekt Jan
Dingemanse die zater
dag in zijn eentje naar
zijn zoon in het Ameri
kaanse Rochester.
Geen bejaarden
huis. Dat is voor
oude mensen.
Ik riep nog om
hulp. Maar als je
alleen bent helpt
dat niet.
Vroeger kostten
die dingen maar
een paar cent
GEEN SUIKERGOED EN MARSEPEIN VOOR KASIA VAN BELZEN
Suikergoed en marsepein is er deze dagen voor de
Middelburgse huisvrouw Kasia van Belzen niet bij.
Ze bereidt zich namelijk voor op de internationale bo
dybuildwedstrijd op zondag 6 december in het Con
gresgebouw Den Haag. Vier jaar geleden werd ze
eerste tijdens dezelfde wedstrijd die toen een natio
naal karakter had. De verwachtingen zijn niettemin
hooggespannen.
ALTIJD MOOIE VLOEREN
VOOR BILLIJKE PRIJZEN
seispleinö middelburg 01180-26721
Oorlogsbrood. Ik
weet niet wat dat
voor rommel was.
Het is er rond de
kerst veel gezelli
ger dan hier.
Honderd worden?
Pffft. Wat zal ik er
van zeggen.
Meeste Zeeuwen
tegen profvoetbal
in de provincie
'N GOED BOEK
BLIJFT VERRASSEND
"PAK EENS UIT
MET EEN BOEK"
Volop keus bij:
Boekhandel
Wij helpen u graag!
SERVICE KWALITEIT GARANTIE
LANGE DELFT 50 MIDDELBURG
01180-13221
22e JAARGANG NUMMER 49
Niet kunnen is dood
Tot 1 januari 1993
i.v.m. lage koers
Engelse pond.
Middelburg, Nieuwe Burg 8
Vlissingen, Lange Zelke 26
01180-13266/01184-11477
Oplage: 24.100.
Gratis huis-aan-huis op
geheel Walcheren in
combinatie met de Faam.
Totale oplage: 48.035.
Uitgave: Provinciale Zeeuwse
Courant b.v.
Administratie:
PZC
Oost-Souburgseweg 10,
postbus 18, 4380 AA
Vlissingen.
Steunpunt:
Boekhandel Bikker,
Walstraat 94, Vlissingen.
Advertentieverkoop:
G.J.A. van den Eeden
Tel. 01184-72283.
Redactie: Ad Hanneman,
01180-81171 en Marien Kaat,
01180-81170.
Redactie-adres: Postbus 5017,
4330 KA Middelburg
Faxnr. 01180-81215
Bezorging: 01184-84215.
Druk: Vink-Rotadruk b.v.,
postbus 36, 4570 AA Axel.
Druktechniek: offsetrotatie.
Sluitingstijd: advertenties
vrijdag PZC, Oost-Souburgseweg
10, 17.00 uur. Postbus 18, 4380
KA Vlissingen, tel. 01184-84000
(Boekhandel Bikker vrijdag 16.00
uur).
De Faam en De Vlissinger
maken deel uit van de Zeeland
Combinatie huis-aan-huisbladen
in Zeeland.
Totale oplage: 168.170.
In de kamer van zijn huisje aan
de Kleine Werfstraat zit de fa
milie bijeen. Zijn achterklein
dochter heeft haar babytje
meegenomen. Vijf generaties
zitten er tussen de jongste
telg van de familie (vier maan
den) en het oudste lid. „Maar
het is al zijn derde achter
achter kleinkind, hoor", zegt
zijn 66-jarige dochter Corrie
Brasser. „De oudste is al weer
acht jaar". Zij blijft met haar
man bij het gesprek, terwijl de
rest van de familie vertrekt.
„Om het gesprek wat beter te
laten verlopen", zegt ze. Hoe
wel Dingemanse zo gezond is
als een vis, is hij sinds een jaar
of twee een beetje hard
horend.
Dingemanse werd op 8 februari
1893 in Biggekerke geboren,
maar verhuisde na een paar
maanden al naar Middelburg,
waar hij sindsdien gewoond
heeft. In 1916 verkaste hij - na
eerst in een 'oud rotkot in de Bo-
gardstraat' geleefd te hebben -
naar het huisje in de Kleine
Werfstraat waar hij vandaag de
dag nog steeds zit. Geen haar op
zijn hoofd denkt erover om weg
te gaan. „Een bejaardenhuis? Dat
is voor oude mensen", spot hij.
Op zijn 99e knapt hij nog zelf al
zijn zaakjes op en kookt hij iedere
dag zijn eigen potje. „Een oude
prak van de dag ervoor dat is
niks", klinkt het misprijzend.
„Groenten, die brengen de buren
voor me mee en de aardappelen
haal ik hier schuin over", zet hij
zijn boodschappenpatroon uit
een. „De slager en de bakker zijn
dichtbij, daar loop ik zelf naartoe.
En als het te zwaar is komen ze
het brengen". Plotseling schiet
het hem te binnen dat hij zijn
speculaaspoppen nog op moet
halen bij de bakker. „Die heb ik
besteld om mee te nemen naar
Amerika".
Zolang het nog kan wil hij het
liefst alles zelf doen. De enige
keer dat zijn familie een wijkver-
zorgster en tafeltje-dekje inscha
kelde was toen hij twee jaar
geleden van de trap viel. Dinge
manse herinnert zich nog dat hij
boven stond met zijn armen vol
was. „Het volgende moment lag
ik beneden aan de trap. Ik riep
nog om hulp maar als je alleen
bent helpt dat niet. Ik ben toen
naar de telefoon gekropen en heb
opgebeld", vertelt hij. Laconiek
voegt hij er aan toe: „Tja, je
wordt niet zomaar honderd",
hoewel de dokter slechts een
paar kneuzingen constateerde en
hem als 'een man van ijzer' om
schreef. Na het voorval werd zijn
bed naar beneden gehaald en
werd hem verboden ooit nog op
een trap of ladder te gaan staan.
Zijn dochter wijst veelbetekend
naar een stukje met tape afge
plakte muur bij het plafond. „Kijk
maar", zegt ze. „Hij negeert dat
verbod gewoon".
Vrees is iets dat de bejaarde
vreemd is. „Op zijn tachtigste
stond hij de bovenste ramen van
een café tegenover het postkan
toor te schilderen", vertelt doch
ter Corrie Brasser. Als die
gebeurtennis hem in herinnering
wordt gebracht komt het hem
weer allemaal voor de geest.
„Vijftien meter hoog waren die
ramen. Met mijn potje verf ben ik
langs een uitschuifladder naar
boven geklommen". Boven bond
hij vervolgens, om een val te
voorkomen, een touw rond zijn
middel dat hij binnen aan de trap
bevestigde, „want als je over
wicht krijgt dan ga je. Nee, tegen
woordig gaat dat allemaal veel
makkelijker met die ijzeren bak
jes". En: „Maar nu doe ik 't niet
meer".
Niet kunnen is dood, is zijn gelief
de uitspraak. Waarom zou je op
je 95e niet eigenhandig een
vloertje in je huis kunnen leggen?
Niemand wist iets van zijn plan
nen af tot de klus geklaard was.
„De houten planken heb ik hier
voor gehaald, f 63,- per stuk wa
ren ze", klinkt het verbolgen. „En
ik had er vijf nodig. Vroeger kost
ten die dingen een paar cent". Hij
had nog aan zijn overbuurman
gevraagd of die niet kon helpen,
maar die „verrekte van de pijn".
Dus sleepte hij op eigen houtje
het kunstleren bankstel, de fau
teuils en kastjes naar de andere
kamer om vervolgens zijn vloertje
in elkaar te timmeren.
Dingemanse staat op om zijn ka
cheltje wat hoger te zetten, want
„Ik voel dat ik vooruit ben ge
gaan", meldt ze. „Hoe ik dat
voel? De spieren zijn groter en ik
kan redelijk eten. Ik hoef niet op
dieet om vet kwijt te raken. Ik
moet natuurlijk niet allerlei vet en
snoep eten, maar ik kan bijna ge
woon met de pot hier thuis eten.
En als het allemaal een beetje
meezit doe ik eind februari weer
mee aan het Nederlands kam
pioenschap".
Kasia van Belzen zit al zo'n tien
jaar in de bodybuildsport. En niet
zonder succes. Haar eerste suc
ces behaalde ze tijdens de eerste
wedstrijd in 1984. „Een club
wedstrijd voor Walcheren. Daar
na heb ik steeds aan grotere
wedstrijden meegedaan". In
1986 werd ze tweede bij een in
ternationaal treffen in Eindhoven
en tijdens de natural wedstrijd in
Den Haag, in 1988, nam ze de
grootste beker mee naar huis. Be
gin 1990 werd ze derde bij de
Nederlandse kampioenschappen.
„Zo'n natural wedstrijd betekent
dat het een gecontroleerde wed
strijd is", legt ze uit. „Deelnemers
mogen alleen natuurlijke produk-
ten gebruiken. Ikzelf bijvoorbeeld
neem alleen eiwitten en vitami
nen. Als bodybuilder moet je let
ten op de koolhydraten. Verder
moet je gewoon zorgen dat je ge
zond eet".
Behalve op zaterdag traint Kasia
van Belzen elke dag. Plus minus
anderhalf uur van de dagindeling
is ingeruimd voor krachttraining
en een half uur doet ze aan loop
training. „Wat veel mensen on
derschatten is de posetraining.
Het is een vreselijke krachtin
spanning om je spieren goed te
tonen". Ze traint zes dagen per
week. Op zaterdag besteedt ze
de tijd volledig aan haar gezin,
een man en twee kinderen. „Niet
dat die op andere dagen worden
verwaarloosd", voegt ze er aan
toe.
De Middelburgse wordt gezien
als favoriet aanstaande zondag.
„Het is moeilijk om een voorspel
ling te doen. Het gaat goed en ik
zie wel", zegt ze tot slot.
Kasia van
wedstrijden.
Be/zen tijdens één van haar succesvolle
het begint wat frisjes voor hem
te worden in de kamer. Als hij
weer is gaan zitten haalt hij wat
dingen uit een verder verleden
op, zoals de school in de Verwe-
rijstraat bij de Oostkerk. „Jonge-
pier was het hoofd van de
I-school". Hij weet het nog pre
cies. Hoewel hij een goede leer
ling was mocht hij, hoewel het
hem aangeraden werd, van zijn
vader niet verder studeren. „Mijn
vader werkte bij de gemeenterei
niging en is maar 57 jaar gewor
den''* verkondigt hij zonder dat er
enige samenhang tussen de
twee is. Na zijn schooltijd ging hij
aan het werk als uitvoerder in de
weg en water bouw. Tot zijn 68e
werkte hij voor verschillende aan
nemers in heel het land.
Het leven bestond voor Dinge
manse in die tijd uit werken-en
slapen. Terugbladerend in zijn le
vensgeschiedenis verzeilt hij - na
een kleine hint van zijn schoon
zoon - bij één van zijn eerste wer
ken in Nieuwland. De oude man
vertelt dat hij in die tijd van zes
uur 's ochtends tot half zes 's
middags werkte. „Maar voordat
je er was moest je eerst nog een
uur lopen, hé", legt zijn zwager
hem in de mond. „Ja", vult hij
aan als hij weet waar het om
gaat, „je moest helemaal via het
station rondlopen om aan de
overkant van de Arne te komen.
Een bootje voer er natuurlijk zo
vroeg nog niet". Een fiets? „Die
had toen nog geen mens. En als
je er één had was je een rijk
man".
In de Eerste Wereldoorlog moest
hij „onder de wapens. Veertien
maanden lagen we met 120 man
bij het Fort Ellewoutsdijk. Maar in
1418 - het jaartal draait hij stee
vast om - waren we neutraal, hé.
Ik was ordonnans en moest van
de kapitein bloemetjes naar zijn
meisje in Vlissingen brengen. Op
de fiets. Ik kreeg dan een kaart
waarmee ik overal door kon en
als ik de bos afgeleverd had was
ik vrij". De Eerste Wereldoorlog
betekende voor hem armoede,
twee aardappelmaaltijden per
dag („want die waren vrij") en
oorlogsbrood („wat dat voor rom
mel was weet ik niet"). „Alles
was op de bon. Ik heb er zelfs
nog een paar liggen".
In de Tweede Wereldoorlog was
Dingemanse al te oud om te die
nen en werkte hij voor de aanne
mer Van Oort in Vlissingen.
Rijdend op zijn fiets - die hij intus
sen had aangeschaft - over het
Koopmansvoetpad moest hij re
gelmatig de berm induiken, ter
wijl de granaatsplinters hem om
de oren vlogen. Tijdens het bom
bardement 1940 toen Middel
burg in brand stond, vluchtte hij
uit zijn huis de dijk op omdat het
binnen te warm werd. „Toen een
fabriek met munitie explodeerde,
was de druk zo groot dat ik de
scherven later in mijn behang te
rugvond".
Na 35 jaar als uitvoerder in weg
en waterbuw kunde gewerkt te
hebben, ging hij op zijn 68e met
pensioen. „Ik pakte allerlei klus
jes aan. Tuintjes spitten, stoepjes
leggen, schilderen". Een extra
centje kon hij goed gebruiken.
„Zoveel AOW kreeg je niet". Wat
hij voor zijn klusjes rekende?
„Niet veel, zomaar een gulden of
vijf per dag".
Zaterdag 28 november stapt Din
gemanse op het vliegtuig naar
Vancouver. Al sinds 1971 maakt
hij elk jaar en soms zelfs twee
keer per jaar een trip naar Ameri
ka. Voor geen geld wil hij de ver
jaardag van zijn zoon Piet, die op
zijn 18e naar Amerika emigreer
de, missen. „Bovendien is het er
rond Kerst veel gezelliger dan
hier. Verlichte winkels en veel
pakjes rond de kerstboom". Vol
gens Dingemanse gaat er hier in
vergelijking met Amerika maar
kalm aan toe. Tijdens zijn bezoe
ken aan Amerika heeft hij heel
wat van het land gezien, al was
het alleen al door de vier verhui
zingen van zijn zoon. De laatste
keer, vijf jaar geleden, verliet deze
zijn woonplaats Chicago voor
Seatle. Zijn vader, die bij de ver-
Nee, we laten u niet in de kou staan.
Al onze kersverse kerstbomen staan
binnen voor u klaar. Van fijnspar,
Nordmann spar, Korea spar tot
blauwspar en Servische spar.
En of u nu kiest voor mét of
zonder kluit, we pakken hem
keurig voor u in. Van top tot
teen. Service van de zaak.
HET GROENE WARENHUIS
FOTO ANDA VAN RIET
huizing aanwezig was, reisde met
de auto mee Vier dagen door de
bergen van de ene kant van
Amerika naar de andere.
De reis naar de Verenigde Staten
is iets waar de bejaarde ieder jaar
weer naar toe leeft. In mei stuurt
hij zijn kleindochter al om een tic
ket. En - „omdat ze nogal op en
neer kunnen gaan" - houdt hij de
dollarkoersen goed in de gaten.
Deze de zomer (in de week van
de kermis) toen de munt laag ge
noeg stond naar zijn zin, stapte
hij naar de bank om het geld voor
de vakantie van zijn rekening te
halen. „Ziezo", zei hij tegen de
bankbediende toen hij de bank
biljetten naar zich toehaalde, „nu
kan ik tenminste weer naar de
kermis". Zijn dochter voegt er
trots aan toe: „Kun je je dat voor
stellen? Hij komt maar nauwelijks
boven het locket uit". Ze pro
beert zich in te denken hoe de
man achter de balie gekeken
moet hebben.
Na een rechtstreekse vlucht van
een uur of tien wordt Dingeman
se zaterdag in de avond opgepikt
door zijn zoon. Als alles goed ver
loopt tenminste, want vorig jaar
ging het mis toen hij een vlucht
met een tussenstop in Calgary
had. „Maar dat was een fout van
het reisbureau", zegt Dingeman
se verwijtend. „Die hadden ver
teld dat het een non-stop was".
In de veronderstelling dat hij al in
Vancouver gearriveerd was stap
te hij uit het toestel, dat zijn weg
vervolgde. Uiteraard stond er nie
mand op hem te wachten, maar
de vertraging duurde niet lang.
Na eerst het grondpersoneel op
het hart te hebben gedrukt zijn
zoon te verwittigen van zijn op
onthoud, stapte hij na een half
uur alsnog in een klein vliegtuig
met bestemming Vancouver. „En
ik kreeg nog een fles Champagne
op de koop toe", zegt hij verge
noegd, eraan toevoegend dat het
hem nu uiteraard niet meer zou
overkomen. Maar met zijn
rechtstreekse vlucht is dat on
waarschijnlijk.
Een maand voor zijn verjaardag,
op 10 januari keert, Dingemanse
terug van zijn Amerika-trip. Het
etentje en de receptie in hotel Du
Commerce moeten dan geregeld
zijn door zijn familie Een laatste
vraag. Hoe kijkt hij er tegenaan
om honderd te worden. De reac
tie tekent de persoon. „Pffft, wat
zal ik er van zeggen".
Bijna tweederde van de Zeeuwse
bevolking ziet niets in betaald
voetbal in Zeeland. Dat blijkt uit
een onderzoek van P T ELedrijf-
sadviseurs uit Heinkenszand in
opdracht van Omroep Zeeland. In
totaal deden 299 Zeeuwen mee
aan de telefonische enquete die
eind oktober, begin november
werd gehouden. Deelnemers aan
het onderzoek kregen vragen
voorgelegd als vindt u profvoet
bal nodig als recreatieve voorzie
ning? Ervaart u het als een gemis
dat er nu in Zeeland geen prof
voetbal meer is? En Is volgens u
een profvoetbalclub nodig in
Zeeland?
Hoewel meer dan de helft van de
Zeeuwse bevolking (55%) geïn
teresseerd is in voetbal, kan be
taald voetbal volgens de
onderzoekers Ton Hulstijn en An
ton Bil in Zeeland nauwelijks op
brede maatschappelijke steun re
kenen. Hulstijn: "Over het alge
meen reageerden de mensen ook
wat lauw, er was hier en daar een
zekere mate van desinteresse te
bespeuren". Toch was 58% van
de in totaal 513 benaderde Zeeu
wen bereid mee te werken aan
het onderzoek. Hulstijn en Bil vin
den dat "een redelijk hoog per
centage voor een telefonische
enquete".
Vier op de tien Zeeuwen (39%)
vinden profvoetbal nodig in Zee
land, maar een meerderheid
(57%) vindt dat niet. De vraag of
men profvoetbal nodig vindt als
recreatieve voorziening, levert
eenzelfde beeld op 39% van de
ondervraagden vindt van wel en
55% zegt van niet. Vooral in
Noord-Zeeland (Schouwen-
Duiveland, Tholen) werd negatief
op die vraag geantwoord. Drie
kwart (72%) van de mensen in
dat gebied ziet niets in betaald
voetbal als recreatieve voor
ziening.
Ondanks die weinig enthousiaste
reacties zegt 43% van de onder
vraagden dat het provincie
bestuur een profclub best zou
mogen subsidiëren. De helft van
de Zeeuwen (51%) is het daar
niet mee eens.
Een ruime meerderheid van de
Zeeuwse bevolking (79%) er
vaart het niet als een gemis dat
Zeeland geen betaald voetbal
meer heeft. Eén op de vijf Zeeu
wen (18%) mist het profvoetbal
wel. De onderzoekers plaatsen
daarbij de kanttekening, dat
waarschijnlijk veel mensen het
profvoetbal weliswaar als een
aardige bijkomstigheid zien, maar
zij missen het betaalde voetbal in
Zeeland niet echt.
Veel onduidelijkheid is er bij de
Zeeuwen over de huidige werk
groep, die in Vlissingen nog
steeds pogingen in het werk stelt
om het profvoetbal nieuw leven
in te blazen. Maar liefst 43% van
de Zeeuwen heeft daarom geen
mening over de werkgroep of
stelt er maar weinig vertrouwen
in. Drie op de tien (30%) ziet het
niet zitten in de werkgroep en
27% heeft er wel vertrouwen in.
Op de vraag welke plaats ge
schikt zou zijn voor de eventuele
vestiging van een Zeeuwse prof
club scoort Goes (38%) het
hoogst, gevolgd door Middelburg
(34%), Vlissingen (25%) en Ter-
neuzen (6%).
KOUDEKERKE
Galgeweg 5. tel. 01185-1623
Paul Krugerstraat 55-57
4382 MB Vlissingen
Tel. 01184-12733
Geopend: maandag t/m vrijdag
van 9.00-12.30 uur en van
13.30-18.00 uur. zaterdag van
9.00-17.00 uur
Vrijdagavond koopavond
Bij ons óók pincode-
betalingsmogelijkheid
GOCDBOEK-
ooeociuK
