VLISSINGEN/
OOST-SOUBURG
'IJSLAND - ISLAND'
TOEGANG VRIJ
5 SEPTEMBER T/M 11 OKTOBER
met dank aan Elf Atochem Vlissingen b.v.
IJsland in Zeeland
i.s.m. Galerie Van den Berge Goes en Zeeuws Museum Middelburg
De kunstenaars zijn hetzelfde gebleven, de filoso
fie is hetzelfde gebleven, alleen het decor is veran
derd. De Sirenen zijn terug!
Niet als de verleidelijke van erotiek overbubbelen-
de dames, maar als vrouwen die dicht bij de natuur
staan. Onder de vlag van new female energy is
'Nature Women' het parool geworden.
Anya Janssen, Tjarda Sixma en Mitsy Groenendijk
zijn veranderd van femmes fatales in blozende
boerinnen. Maar pas op! Dit betekent niet dat ze
ineens timide zorgzame vrouwtjes zijn geworden.
Alles is hen even dierbaar: hun kroost, maar ook
hun werk. De Sirenen zijn gewoon zichzelf, niet
gedicteerd door mannen óf vrouwen.
De zwangere vrouw is een van de oudste archety
pes in onze maatschappij. Het staat voor nieuw
leven, voor verzorging en voor zuiverheid. Sixma,
Groenendijk en Janssen zijn zwanger: zwanger
van ideeën, zwanger van kunst, zwanger van alles
dat hen lief is.
Vorig jaar op de KunstRai was 'lust en verleiding'
het leitmotiv, dit jaar is het in exposities in Galerie
Apunto in Amsterdam en De Watertoren in Vlissin-
gen het 'natuurinstinct'. En welke metafoor is daar
voor beter dan de boerin, die heel dicht bij moeder
aarde staat? De tuin der lusten van de KunstRai
wordt daarom in de komende exposities omgeto
verd tot een boerenerf, inclusief stro en dierenge
luiden.
Zowel Mitsy Groenendijk, Anya Janssen alsTja'da
Sixma maken sterk autobiografisch werk. Dit zet
zich door in de schilderijen die ze voor de tentoon
stellingen hebben gemaakt, leder van hen heeft
het thema 'vrouw en de natuur' vanuit de eigen
persoonlijke situatie benaderd.
Op de uitnodigingskaart staan Tjarda Sixma met
haar hondje Lupa en haar pas geboren dochtertje
Tota Mercedes, Anya Janssen met een varkentje
(een metafoor voor haar hondje Zeno) en Mitsy
Groenendijk met een palet en haar zesjarige zoon
tje Mo. Bij elkaar levert dit een foto op, waarin alle
elementen zitten die op hun eigen leven van toe
passing zijn: het moederschap (de baby), de kunst
(het palet) en toch wild, ongebonden en genietend
van het volle leven (het varken, de beesten).
Voor de tentoonstelling in Vlissingen hebben de
drie kunstenaars ieder een paneel voor een groot
panorama geschilderd. De horizon is in alle drie de
werken gelijk, de landschappen verschillen echter
totaal.
Mitsy Groenendijk zit samen met haar zoontje Mo
op een enorme prijsstier op de prairie, Tjarda
Sixma haalt haar dochtertje Tota in het bos uit een
enorme groene kool (terwijl ze haar borst gereed
houdt om te voeden) en Anya Janssen is met een
opwaaiend zomerjurkje te zien als varkenshoed
ster in een droomlandschap.
Vanuit de watertoren bieden de kunstenaars zo
een ruime blik op het leven.
Jonge kunst uit een boeiend land
Hrafnkell Sigurdsson
IJsland als blikpunt
Sigurdsson komt uit IJsland, hij studeerde ondermeer aan
de Jan van Eyck Academie in Maastricht en werkt afwisse
lend in zijn geboorteland en in Nederland. In zijn werk neemt
IJsland een belangrijke plaats in.
Op een folder over Sigurdsson zien we een fragment van
een doorzichtige wereldbol met de Stille Oceaan en tropi
sche eilanden. Door de bol heen schijnt de beeltenis van de
kunstenaar: die staat achter de bol en houdt hem vermoede
lijk vast, want langs de rand van de foto is nog een stuk van
zijn arm zichtbaar. Sigurdsson doorziet vanuit IJsland de
aardbol. Hij legt zich niet neer bij het isolement. Hij verkent
zijn land en brengt zijn waarnemingen naar buiten. Zo toon
de hij in Galerie van den Berge fotocollages van woeste
berglandschappen, de zee en ijsbergen. Hij versneed die
foto's volgens een bepaald patroon, dat hij baseerde op een
gestileerd HS, zijn monogram. Binnen de lijnen van dat
monogram zag je dan een landschap, daarbuiten een ander
stuk natuur, al dan niet uit dezelfde omgeving. Een verwar
rend beeld met een heldere structuur. Het leek op een dool
hof. Maar het was ook een spel met natuurvormen en droge
geometrie. Sigurdsson eigende zich als het ware het land
schap toe, maar liet het toch in zijn waarde; het zal zich
nooit helemaal laten kennen, het zal altijd raadsels houden.
In de watertoren gaat hij door op dit gegeven. Hij eigent zich
nu het interieur van de toren toe, door grote vellen transpa
rant materiaal in de ruimte te spannen. Ze zijn bedrukt met
aan zijn monogram ontleende patronen. Het belooft een
boeiend schouwspel te worden!
Ragna Sigurdardóttir
De magische band tussen beeld en tekst
'Toen ik een meisje was, zat ik vaak tijdschriften te lezen bij
mijn grootouders op zolder. Door het raam had ik een drie
hoekig uitzicht. De zon scheen altijd, de zee en de bergen
waren blauw'.
'Zij bracht mij haar spullen in een plastic tasje. Het waren
brieven en een blauw shirt dat van kleur veranderde in het
zonlicht. Zij vroeg mij of ik ze 27 dagen voor haar wilde
bewaren
Deze teksten schreef Ragna Sigurdardóttir bij foto's van
anonieme hotelkamers. Met nog 25 andere vormden zij een
tentoonstelling: 27 kamers. Alle foto's tonen keurige kamers,
met opgemaakte bedden en wat schaars meubilair. Toch
verschillen ze sterk qua sfeer: door de kleuren van vloerbe
dekking en gordijnen, door de spreien, de lampjes enzo
voorts. De teksten die Sigurdardóttir schreef, kwamen asso
ciatief tot stand. In al hun subjectiviteit verwijzen ze naar
herinneringen en ervaringen; die zouden iets met die
kamers te maken kunnen hebben. Zo verbindt zij plekken,
waar ook ter wereld, met verhalen. Zij nodigt de toeschou
wer uit de werkelijkheid van die plekken zelf verder te
construeren. Kort gezegd ging die tentoonstelling over twee
dingen: het idee dat elke plek verhalen zou kunnen vertellen
en de vraag wat het verband kan zijn tussen beeld en tekst.
In haar werk voor de Watertoren komen die ideeën ook naar
voren. Het grijze beton van het toreninterieur deed haar aan
huizen in IJsland denken: zij groeide op in een voorstad van
Reijkjavik en zag daar ook woonwijken in aanbouw. Die
beelden bleven haar bij en kwamen naar boven door het
ongenaakbare interieur van de toren. Door foto's van
IJslandse huizen te tonen en daarbij weer teksten te presen
teren, legt zij verband tussen het gebouw in Oost-Souburg,
plekken elders ter wereld en mensen die daar wonen. De
toren is even het centrum van Sigurdardóttirs' wereld en u
kunt van daaruit naar binnen kijken...
