Gelukkig hebben wij alleen maar
ut Q?
het
takBÊart
Weet u het nog?
GROENEVELD
HEEFT OOKVOORU
HET BESTE HOORTOESTEL
Groeneveld helpt ubeter horen.
MIDDELBURG - NUTH - MIDDELBURG
ii
I
i
MARIA BUIJSROGGE
SURFHOTEL ARNEMUIDEN
DE VLISSINGER
Woensdag 3 juni 1987
Sfeertje
Mogelijkheden
Collegas
f
X
f V
Maria Buijsrogge, een der mededirecteuren van het Surfhotel
aan het Veerse Meer in Arnemuiden moest zich op die win
terochtend van het vorige jaar even in de ogen wrijven. "Er
stond een bus met toeristen voor de deur" had haar man Jos
gezegd. Het zou wel een geintje wezen, want er stond een
weddenschap op het spel waarbij haar man een tientje kon
verdienen en een bus met bezoekers was daar een onderdeel
van. Het was geen geintje. De bus stond er inderdaad en de
inzittenden waren vogelliefhebbers uit Duitsland die op de
een of andere manier bij het Surfhotel waren uitgekomen.
Sindsdien is het Surfhotel een vaste pleisterplaats voor de
dagtochten waarbij 'vogels- en broedplaatsen bekijken aan
het Veerse Meer' op het programma staat.
1%
i
"Daar hadden wij eigenlijk
nooit bij stilgestaan", vertelt
Maria, terwijl ze behoedzaam in
een kopje koffie roert. "Het
Surfhotel was nog maar pas
open en we hadden onze adver
tenties gericht op de bekende
doelgroepen. Maar dat er nu
mensen, écht bussenvol, naar de
vogels hier in de buurt komen
kijken? Nou, nee, daar hadden
we nooit aan gedacht".
Er zijn trouwens meer zaken
waar menigeen zich deerlijk in
vergist heeft. Was er in den be
ginne de nodige scepcis over het
wel en wee van het Surfhotel,
wie er enige tijd doorbrengt zal
alras moeten concluderen, dat
het beslist geen overlast aan
doend etablissement is. Geen
surfers die 'hun eigen gang
gaan', geen watersporters of
toeristen die denken dat het ho
tel van hun is en zich menen al
les te kunnen permitteren, maar
doodgewoon een gezellig hotel
met 'alles d'r op en d'r an' en
mensen die bewust rekening
houden met elkaar.
"Dat is nu zo juist het aardige
van alles", vervolgt mevrouw
Buijsrogge. "Wat hier komt va
rieert van jong tot oud en van
sportief tot mensen die gewoon
wat lekker over het Veerse Meer
willen kijken en rust willen heb
ben. Wat dat betreft zitten ze
hier dus prima, want op het
Veerse Meer valt natuurlijk ge
noeg te zien en te beleven en 's
avonds is het hier zalig rustig".
Ze heeft gelijk. Op het moment
dat het gesprek plaats vindt is er
vrijwel niemand meer op het
water, het Veerse Meer ligt er
nagenoeg rimpelloos bij en bui
ten tokkelt iemand zachtjes op
een gitaar. Er gaat iets van uit
dat de meeste watersporters wel
kennen; de serene rust, de sfeer,
het meer en het gefluister van de
ruisende bomen op de ach
tergrond.
Het Surfhotel mag er dan ook
wezen. Ruime twee-, vier- of
zespersoonskamers, instructie
lokalen, een kiene keuken voor
zowel gasten als deelnemers aan
de cursussen, een EHBO-post,
stalling voor de surfplanken en
ga zo maar door, tot zelfs een
reddingsboot toe. En niet alleen
voorzieningen voor de 'gast'
maar ook voor de surfer of
surffamilie die zo maar een dag
je surft naast het hotel. Voor die
groep is er eveneens stallingsmo
gelijkheid, is er een 'keuken
voor het buitengebeuren' en
kunnen zij gebruik maken van
douches. Het kost ze geen cent,
want het hoort allemaal bij de
voorzieningen die het Surfhotel
biedt.
"Dit hotel is echt multifunctio
neel om maar eens een duur
woord te gebruiken", stelt be
drijfsleider Johan van Boudt die
er intussen ook is bij komen zit
ten. "Een personeelsvereniging
die een weekend wil surfen. Pri
ma. Een groep die een cursus
wil hebben of wil leren omgaan
met een catamaran? Ook wel
kom, want we zijn er op inge
richt en leiden op voor het
ANWB-vaarbewijs of het inter
nationale IWS-diploma. Wat
cursussen en zo betreft kunnen
wij dan ook volledige arrange
menten aanbieden. Daarnaast
zijn we nog 'hotel' voor het
vliegveld Midden Zeeland. Daar
komen regelmatig buitenlandse
bezoekers, zakenmensen of
sportvliegers en die mensen
moeten natuurlijk ergens wor-
den ondergebracht. Die halen
we gewoon even met het busje
op. Simpele service. Vroeger
sliepen die in een van de chalets
van Camping 'De Witte Raaf'.
Maria Buijsrogge: "Kijk, met
z'n allen en dan bedoel ik bij
voorbeeld het vliegveld, de cam
pings en restaurants in de buurt
zijn allemaal bezig met een on
derdeel van het vak 'recreatie'.
Dan vinden wij gewoon dat je
de mensen zo veel mogelijk
moet kunnen bieden. Hebben
wij een bepaalde voorziening
niet en de buurman wel, dan
stuur je zo'n bezoeker toch een
deur verder? Op die manier heb
je er allemaal iets aan en houd je
tevreden toeristen. Je kunt ze
ook met een kluitje in het riet
sturen, maar dan ben je ze kwijt
en daar heeft niemand baat bij.
Nee, gelukkig hebben wij wat
dat betreft alleen maar collega's
en geen concurrenten".
Plannen hebben de Buijsrogge's
met 16 jaar campingervaring
nog genoeg. "Maar alles op zijn
tijd", vindt Maria. "Voorlopig
hebben wij voor wat het Surfho
tel betreft een aanvraag inge
diend om een aanlegsteiger te
mogen bouwen. In een T-vorm
met een lengte van 25 en een
breedte van 37 meter. Dan kun
nen andere watersporters ten
minste 'fatsoenlijk' aanleggen.
En
een
verder? Het moet gewoon
gezellig hotel blijven met
vriendelijk personeel en gezelli
ge gasten". En dan lachend:
en zo te zien zijn wc
prima in geslaagd". Ze
gelijk.
achend:
ive daar I
ie heeft I
Op Hemelvaartsdag vertrok een groep toerrijders vanuit Middel
burg, onder aanvoering van burgemeeester Rutten, naar het Lim
burgse Nuth. Vanuit deze plaats stond de volgende dag een Ar-
dennentocht op het programma. De 30ste mei keerden de renners
vanuit het Limburgse landschap terug naar het vlakke Zeeland.
In het 60 koppen sterke peleton zaten veel fietsers van de toerclubs
Walcheren en Middelkamp. Maar ook enige politici zoals de
Tweede Kamerleden Jan te Veldhuis en Ad Nijhuis.
Een van de deelnemers heeft op verzoek van De Faam De Vlissin-
ger wat notities gemaakt. Zijn relaas volgt hier... Maar wel ano
niemstelt hij als voorwaarde en strompelt weg.
*Het overgebleven vocht van één der deelnemers is bij thuiskomst
voor het dochtertje.
Wet houder M. Vinke schiet de snelle groep in alle vroegte weg.
En koud dat het was".
*Het tweede kamerlid Ad Nijhuis (gastrenner) repareert zijn
schoen. Het gemeenteraadslid Katrien Koster uit Middelburg kijkt
kritisch of dat we! goed gebeurt.
*Hoe sterk is de eenzame fietser. Dat is niet sterk, maar afzien
Een goed samenspel tussen oorarts en audiciën is van groot belang voor het
eindresultaat. Het toestel moet nauwgezet gekozen worden aan de hand van
het voorschrift. Dat luistert heel nauwLetterlijk in dit geval. Kies
daarom de hoortoestellenspecialist die daar het belang van inziet. Dan weet u
zeker dat u kiest voor het juiste hoortoestel én voor ervaring en vakmanschap.
VLISSINGEN, Lange Zelke 93, tel. 01184 - 12398
zich als een kamikaze naar bene
den stort, de afzink in. Voor snel
heden rond de 65 kilometer draait
hij zijn hand niet om. Echt ge
vaarlijk, vooral in een tijd waar
priesterroepingen niet meer regel
zijn. Zelf ga ik met zo'n 60 kilo
meter per uur de Keutenberg af,
die vaak als scherprechter fun
geert bij de Amstel Gold Race.
Maar bij het klimmen haal ik net
de 3 kilometer. Ik blijf echter in
het zadel. Bij de steille beklim
mingen in de Ardennen is het
voor de meesten van ons afzien.
Er wordt weinig gepraat. Iedereen
heeft het te druk met zichzelf. Al
leen op de vlakke stukken wordt
wel gesproken en veel gegeten.
Het is voortdurend opletten met
dat natte wegdek. Op wat losse
steenslag voel ik een paar maal
zijn achterwiel wegslippen. Als
beloning van deze 120 kilometer
lange Ardennenrit komen we te
rug in een nat Nuth. De pijn in
m'n knie zit er nog. Deze dag
baart Bram Moens veel opzien
door op z'n ligfiets steeds als eer
ste boven te komen.
Tijd voor herstel wordt niet gebo
den op de derde en laatste dag. De
hele terugtocht staat de wind op
kop. Ik wil hier niet vervallen in
een klaaglitanie, maar die rech
terknie blijft als een trouwe ka
meraad bij me. Stilletjes laat ik
me afzakken naar de achterste re
gionen van de groep om zo weinig
mogelijk wind te vangen. Als ik
me omdraai, kijk ik in het vrien
delijke gezicht van Catrien
Koster, die de volgwagen chauf
feert. Het is net of ze vanachter
het glas zegt: "Laat je niet ken
nen". Ik zie dat anderen het ook
moeilijk hebben. Hannie Vonk,
die zich al die dagen kranig ge
weerd heeft, zit wat bleekjes voor
zich uit te staren. Maar de benen
malen maar door. Ik moet ook
doorzetten, niet uit mijn candans
geraken, die knie krijgt in Mid
delburg wel rust. Het groepje
zwijgers in mijn pelotonnetje
wordt steeds groter. Knoestige
mannentaal is slechts afkomstig
van de oude gelouterde rotten die
dit soort monstertochten al jaren
rijden. Ook de heren politici we
ren zich goed. Ze lijken even ge
makkelijk op het racezadel te zit
ten als op het pluche van de Twee
de Kamer. Ik wil me niet laten
kennen en bijt eens extra op m'n
tanden. Waar blijft de Lange
Jan?
Ik probeer nu aan leuke dingen te
denken:een warm bad,een lekker
bed en wat vers fruit. In het over
dadige fluitekruid langs de weg ga
ik mijn toeschouwers zien. Die
hagen onafzienbare supporters
moeten mij naar de finish
schreeuwen. Achter me knikt Ca
trien Koster me bemoedigend toe
of denk ik dat maar? Bij Levve-
dorp rijdt de man van de RAWA
ons tegemoet, het ergste leed is
geleden.
De snelle groep wacht ons op in
Nieuw-en St. Joosiand. Geza
menlijk rijden we op naar het
PZEM-gebouw waar de heer
Kannekens, directeur Zekatel,
onze gastheer is. Met saucijze-
broodjes en frisdrank vergelijk ik
hem met een jeugdherbergvader,
die ik in mijn jeugd lange jaren op
mijn gemoffelde fiets met een be
zoek vereerde.
Vijfentwintig jaar later bezit ik nu
een vederlicht fietsje die de 600
kilometer met glans heeft
doorstaan. Het trappen, het
stampen, het afzien en het lijden
zijn echter onveranderd gebleven.
Als ik een paar dagen later deze
notities bij Ad Hanneman inle
ver, voel ik nog steeds die knie.
Aantekeningen
van een
toerrijder
Wat is het koud die ochtend, de
28ste mei. Of bibber ik van de ze
nuwen voor de voor mij onbeken
de afstand van 250 kilometer?
Met ruim zestig anderen zijn we
om half acht weggeschoten. We
vertrekken in twee groepen: de
supersnellen en de groep die een
gemiddelde van 25 kilometer per
uur aflegt. Ik kies voor de laatste
categorie. Dit groepje bestaat uit
25 personen van wie de meesten
elkaar kennen. Zij zijn immers lid
van de toerclubs "Walcheren" of
"Middelkamp". Als ongeorgani
seerde ken ik niemand.
Maar in zo'n pelotonnetje leg je
snel contacten. Al is het alleen
maar omdat een aantal renners op
hetzelfde merk racefiets rijdt.
Geen wonder dat de allereerste
gesprekken gaan over het uitwis
selen van de nieuwste snufjes op
fietsgebied.
Al keuvelend tikken de kilometers
snel weg. Dit wordt nog eens ver
sterkt door de westelijke wind die
een behoorlijke steun in de rug
betekent. Een morele steun is ook
het Volkswagenbusje, dat achter
ons met reservemateriaal van
fietsspecialist Piet van der Lijke
rijdt. Dit beeld zal de volle drie
dagen dat de rit duurt, ongewij
zigd blijven. Tijdens het fietsen
krijg ik het niet warmer. Een aan
tal collega-toerrijders vindt het
dan ook onverstandig dat ik in
een korte koersbroek rij. "Zelfs
z'n benen staan niet in het vet",
hoor ik een gelouterde fietser, die
evenals de anderen de benen
gestoken heeft in een maillot,
mompelen. Bij de eerste eet- en
rustpauze zie ik iemand gevoerde
overschoenen over z'n raceschoe
nen aantrekken. Jaloerse blikken
van mijn kant vallen hem ten
deel. Na Huybergen gaan we de
grens over, richting Kalmthout.
Net over de grens stappen de eer
ste renners van de fiets voor een
sanitaire stop. Met deze daad le
veren we als Nederlanders weer
eens het bewijs dat we graag ons
afval bij de zuiderburen dumpen.
Het kwaad straft zichzelf want
even later worden we getracteerd
op de eerste kasseienstrook. Door
de prachtige Kalmthoutse heide
gaat het richting Kempen. De
geur van pas gemaaid gras en den
nenbos blijft bij ons tot aan de in
dustriële omgeving van Geel. In
Leopoldsburg, een stadje met een
bruisend uitgaansleven, gezien
het grote aantal nachtclubs, kon
digen affiches de komst van Nico
Haak aan. Sommige toerrijders
wagen zich in deze sfeer aan een
lekker Trappistenbiertje, over
moedig als ze geworden zijn door
het feit dat we op het tijdschema
voor liggen. Ik beperkt me tot de
voedings- en drinkadviezen die
Johan Goeree twee weken geleden
aan dit blad toevertrouwde. Som
mige renners nemen meerdere gla
zen Trappist. Opmerkingen van
mijn kant worden weggeveegd
door te stellen dat de benen het
werk moeten doen. En vandaag
blijkt dat iedereen over goede - al
zijn het bij mij steeds koude - be
nen beschikt.
Het gesprek in het peloton gaat
nu over de hoeveelheid kilometers
die sommigen onder de wielen
hebben. Weer anderen vertellen
dat Middelburg-Nuth v.v. voor
hen een voorbereiding is op de
Elfstedentocht per fiets of de Ve-
luwetocht. Een paar renners blij
ken geïnspireerd door het boek
"De Renner". Zij willen deze zo
mer dezelfde route afleggen waar
over Tim Krabbé zo beeldend
schrijft. In die route is de Mont
Ventoux als een soort dessert op
genomen. Maar in ons stuk ko
men op de eerste dag geen bergen
voor. De eerste heuvels doemen
pas op als we de Nederlandse
grens bereiken.
Hier worden we opgewacht door
toerrijders uit Nuth, die met de
paasdagen te gast waren in Zee
land. Een paar uur te vroeg ko
men we in Nuth aan. De eerste
groep meldt zich om kwart over
vier, wij volgen een uur later. In
de supersnelle groep is burge
meester Rutten vaak op kop te
vinden. In zijn spoor volgt
Constant van Waterschoot trouw
om op de laatste dag veel kop-
werk te verrichten, 's Avonds on
derscheidt Hans Bostelaar zich als
de grootste eter door het verorbe
ren van enorme hoeveelheden
pudding. "Krachten opdoen voor
de Ardennen", zo legt hij zijn dis
genoten uit.
De Ardennen, dat is andere koek,
dat is heroïek van de bovenste
plank. Om dit gegeven nog meer
drama te geven regent het de ge
hele dag. Via de Voerstreek, het
gebied waar Hapart de leider uit
hangt, gaat het richting Baraque.
Michel. De man die bij de toerrij
ders de lijntjes uitzet, is de wegka
pitein die het peloton constant
aanvoert. Voor de supersnellen is
dit Rob Voet van "Middel
kamp". Henk de Wit van "Wal
cheren" is mijn wegkapitein. De
ze mannen houden de snelheid in
de gaten, waarschuwen voor on
effenheden in de weg, blazen op
een fluit bij naderend verkeer en
ander onheil.
Maar terug naar de lange steile
klimmen waar het goed letten is
op het kiezen van de juiste ver
snelling. Vóór steek ik 42 tandjes,
achter kies ik beurtelings de 21 of
23. Het koude weer en de regen
eisen hun tol, ik krijg last van een
opspelende rechterknie. Slaat de
tendinitis, een ziekte waar veel
profrenners last van hebben, bij
mij toe? Fietsend consulteer ik
dokter Tom Bruynzeel, die me
adviseert rustig door te trappen.
Flink stampen doet echter de
pastoor van Nuth, die, vertrou
wend op zijn engelbewaarder,
