Bewoners van Badhuisstraat winnen eerste slag om blauwe zone HET WEEKBLAD VOOR WALCHEREN t CHRIS LATUL SWINGT WEER Herdenkingsboek watersnoodramp Wedgwood 25 a 30% PRIJSVERLAGING ZONDAGMENU Willem Joppe van Parcival: z Woensdag 5 januari 1983 N": èa-s 1 NKr'M L<' T-li ciale zeeuwse courant b.v. administratie: markt 51, postbus 5017, 4330 ka middelburg, 01180-27651. advertentie: walstraat 56-60, postbus 18, 4380 aa vlissingen. 01184-15144, privé w. melse, 01184-62320. redaktie: ad hanneman. 01180-27651toestel 54. k J Bewonderaars van Chris Latul met zijn swingende gitaar en zangstem kunnen deze musicus in leven de lijve aanschouwen. Zaterdagavond komt Chris Latul met zijn band naar Middelburg. Vanaf kwart over acht is de Latul Band in het Zuiderba ken te zien en te horen. Het is even stil geweest rond Latul en zijn makkers, maar sinds hij zijn groep heeft teruggebracht tot zes man, is het steeds beter gegaan. Dat blijkt ook uit de nieuwe single 'Love is on the line", die onlangs is uitgekomen. Chris Latul is geen onbekende in de muziekwe reld. Hij speelde lange tijd in Massada en schreef een groot aantal titels voor die groep. In 1979 ver liet hij Massada omdat de muzikale opvattingen te ver uit elkaar lagen. Inmiddels heeft Latul zijn eigen band. De Chris Latul-band bestaat momen teel uit René van Leersum, slagwerk. Ben Ver meulen, toetsinstrumenten, Ruud Baron, basgi taar, Shuanti Mohanpersad, slaggitaar en Chris Latul sologitaar en zang. Neppy Noya en Seth Mustamu zijn gastpercussionisten. DEZE WEEK IN Nieuwjaarswens burgemeester Westerhout Het jasje van de boulevards Autopagina: Isuki op Nederlandse markt gouden klok die hij moet luiden, en over de Wonderbaarlijke Doos met de Stille Dingen waarvan hij zaam wegebben, en terwijl hij de eerste dialogen spreekt, pakt hij twee stokpoppen, houdt ze in de Foppenspeler Willem Joppe en Mr. Punch. het geheim kent. Het is doodstil. De kinderen hangen aan zijn lip. Dan mogen de jarige kinderen naar voren komen. Ze krijgen een toespraak en als geschenk een verjaardagskaarsje. Joppe steekt het echt aan en voetje bij voetje nemen de kinderen het mee naar hun plaats. Daar blazen ze het uit 'want anders steek je de kinderen in de fik...'. Nu doven de lichten, langzaam glijdt het gordijn open en het spel kan gaan beginnen. Iemand zei: 'Als hij je vraagt om de voorstelling achter de kast mee te maken, doe het dan niet. Ik heb het een keer gedaan en ik hield voortdurend m'n hart vast dat hij wat zou laten vallen'. Zo'n op merking is natuurlijk een extra uitnodiging om het toch te doen. vonden wij, en even later bevin den wij ons aan de andere kant van het sprookjestheater. Willem wijst ons een plaats en geeft ons instructies: niet praten, niks ver leggen. niet om het hoekje loeren, niet lachen en niet kuchen. Wat mogen we wel? Doodstil kijken De grond van de kast is bezaaid met poppen, decorstukken, veel snoeren, knoppenkastjes, enz. Joppe speelt op zijn knieën. Boven zijn hoofd heeft hij een zo- genaaöde speelplank, en achter zich ook zo'n plank, maar dan hoger. Hij speelt vanmiddag op twee niveau's. Razendsnel kleedt hij zich om. luidt de klok, zet de muziekband aan, dooft het zaal licht, dooft het theaterlicht, loopt naar de andere kant van zijn kast en trekt langzaam en plechtig het gordijn open, duikt omlaag en laat langzaam de voorste spotjes op gloeien, zet een microfoon vast op z'n hoofd, laat de muziek lang- coulissen. en laat ze opkomen: een meisje dat door haar stief moeder met een stok voortge duwd wordt. Als de stiefmoeder rechts is weggelopen, kruipt Wil lem op zijn knieën naar links, en zonder dat hij zijn ogen van de spelende pop afwendt, pakt hij een andere pop met zijn lege hand, die even later opkomt. Zo zal hij de hele voorstelling tekeer gaan: licht dimmen, muziekband, decorverwisselen, alles doet hij alleen en wie het mag aanschou wen, hier in zijn keuken, krijgt het idee van een soort kruip-sluip- door spel. De poppen waarmee hij speelt zijn uiterst eenvoudig. Ei genlijk bestaan ze alleen uit een kop op een stok met een lapje eromheen. Maar op zijn hand be wegen ze alsof ze zweven. Als hij ook zijn andere hand eronder steekt, kan de pop iets pakken. Zo kan een pop iets van de grond oprapen en nieuwsgierig aan alle kanten bekijken. Het is verba zingwekkend om te zien hoe zo'n dood wezentje door de poppen speler als het ware tot leven wordt gewekt. Hij speelt soms dingen die ernstig zijn. maar draait dat dan net een kwart slag, waardoor het ironisch wordt. De kinderen in de J.P.A. ROSSËL TANDPROTHETICUS KUNSTGEBITTEN REPARATIE Spoedig klaar Tel. afspraken 01184-14533 Hobeinstraat 52, Vlissingen zaal reageren daarop met een gulle lach. Twee poppen naast el- 'kaar. dat betekent meestal ook twee stemmen. Het viel ons op hoe hij de ene pop de andere in de rede liet vallen, daarbij in een fractie van een seconde van stem wisselend. Toch praat hij niet de hele tijd. Soms is zo'n pop alleen maar stil. Maar ook op die mo menten is de uitstraling optimaal. De kinderen weten dan ook haar fijn wat zo'n stil-bewegende pop uit wil drukken. Soms valt hem blijkbaar iets in. Dat verwerkt hij a la minuut, waarom niet alleen de zaal, maar ook hij moet lachen. Uit de zaal klinkt een stemmetje: 'Ik moet naar de WC'. Willem laat de pop die op dat moment 'op' is, naar het bewuste kind kijken. De pop zegt: 'Hoe kan je nu naar de WC gaan. als ik mijn spinspoeltje moet zoeken?' Hilariteit in de zaal. Het kind vergeet de aan drang en blijft verder kijken. La ter zal hij vertellen dat misschien wel het grootste verschil in het spelen voor kinderen of voor vol wassenen is, dat kinderen bereid zijn minder of geen afstand tot het spel van de poppen te nemen. Daardoor zijn ze spontaner en durven te reageren op wat de poppen aangeven. Joppe vertelt dat het publiek bij een kinder voorstelling de belangrijkste fac tor is. 'Natuurlijk geniet die vol wassenen ook, maar dat gaat veelal via het genieten van de kinderen. Voor volwassenen moet je veel afstandelijker spelen, om dat ze nu eenmaal een ingeboren theater-afstand hebben'. 'Het is een vak dat me nooit meer los laat', zucht hij vermoeid nadat de laatste kinderen weg zijn. 'Is je dat opgevallen? Ze zeggen dat ze het fijn vonden en sommigen nemen even afscheid van me voordat ze naar huis gaan. Dat betekent dat ze een fijne middag hebben ge had, ze hebben gedroomd, ze zijn even betoverd geweest, ze hebben erg veel en vaak gelachen en ze hebben de nodige dosis spanning gehad. Wie zei er ook alweer dat sprookjes uit de tijd zijn?' Over dat vak, dat hij binnen Parcival, evenals Saar den Hollander, ui toefent: 'Je verdiept het elke keer. Je maakt er telkens een verhaal bij en onderje handen voel je ook dat vak groeien. Dat kan betekenen dat er dingen bijkomen die eigen lijk bij het toneel thuishoren, maar dat overgangsgebied is soms interessant, dat hebben we bij Jo zef van den Berg gezien Toch schuilt er in die manier van wer ken het gevaar datje het poppen spel op zich. gaat verlaten. En als je dit vak niet grondig, elke dag blijft doen, dan doe je het op een gegeven moment slecht. En je moet maar afwachten of je ook als tonelist dezelfde uitstraling hebtHij vertelt dat het pop penspel zijn eigen theaterwetten heeft. 'Wij kunnen wat het toneel niet kan. Dingen die op het toneel ongeloofwaardig overkomen, zijn bij ons volstrekt aanvaardbaar'. Een paar jaar geleden maakte Willem samen met iemand anders een middeleeuwse toernooitent. Daarin speelt hij elke zomer op straat. Om het geheel te comple teren werd er tevens een hofnar- renpak ontworpen. Willem:'Pas vorig jaar durfde ik in dat pak te dansen op straat. Sindsdien voel ik iets van de vrijheid van een hofnar in me. Niet dat dat door dat pak komt hoor, nee dat had ik al langer in me. Maar die nar heeft een geweldige invloed gekregen op mijn manier van spelen. Al mijn spelen zijn humoristisch. In feite maak ik nu een soort fools- theater. Pas als de mensen gela chen hebben, ben ik tevreden. Er is dus een narrende ondertoon in mijn stukken. Ik denk dan ook met rillingen (op de rug) terug aan de tijd dat ik ernstige, loodzware stukken speelde, overgoten met mistige privé-mystiek of psycho analyse, en gebracht met een grafstem. Brrr! Als ik daar nog aan denk. Wat een misrekening van mezelf. Nee, dan heb ik het nu heel wat plezieriger. En mijn publiek ook. Toen, dat waren de donkere tijden van het-stuk-met- een-boodschap. waaraan ik vorm 1953-1983 Het Zeeuws Kunstenaarscentrum afdeling liteiatuur, wil in 1983, het jaar waarin het 30 jaar geleden is dat de watersnoodramp ons land teisterde, een herdenkingsboek uitgeven. Dat zal niet bestaan uit het bijeenzetten van allerlei gedichten en verhalen die na de ramp door bekende schrijvers zijn gepubliceerd. Er is niet zo. zoveel over de ramp geschreven door literair Nederland. Ook wil het Kunstenaarscentrum niet aan de huidige Zeeuwse schrijvers vragen om alsnog eens op de ramp te reageren. Het is dan niet onwaarschijnlijk dat de je dan een kunstmatige ramp veroorzaakt. Bovendien hebben sommige Zeeuwse schrijvers de ramp niet eens bewust meegemaakt. Het Z.K.C. wilde watersnoodramp weer onder de aandacht brengen met haar uitgave. Daarom vraagt zij originele documenten als b.v. dagboekfragmenten, aantekeningen, foto's, tekeningen: gedichten en verhaaltjes die tijdens of vlak na de ramp werden gemaakt. Levensechte im- en expressies, zonder dat daarbij is gedacht aan een fraaie vorm. Afhankelijk van wat het Kunstenaars centrum ontvangt zal een boekwerk worden samengesteld. In ieder geval een deeltje in de bekende Slibreeks van het Z.K.C. Alle documenten blijven het eigendom van de inzenders en deze zullen te zijner tijd worden teruggestuurd. Wie iets opgenomen wenst te zien in dit herdenkingsboek, moet zijn/haar materiaal inzenden voor 15 januari 1983 aan Zeeuws Kunstenaarscentrum, Molstraat 13.4331 SM Middelburg. 'We voelen ons op een schandalige manier behandeld. Dit is discrimi nerend, ondemocratisch en onfat soenlijk'. Aldus morden de bewo ners van de Badhuisstraat in Vlis- singen, toen ze via de krant verna men dat Burgemeester en wethou ders van de gemeente hadden be sloten in hun straat een zoge naamde 'blauwe zone' aan te brengen. Tussen 8.00 en 18.00 uur zou men slechts een half uur mo gen parkeren, daarbij gebruik ma kend van een parkeerschijf. 'Ze kunnen me wat', zei iemand en zette zijn auto toch voor het huis. Het gevolg was wel een hele stapel parkeerbonnen, want de politie liet zich veelvuldig zien in de straat. 'Het lijkt wel een poli tiestaat, bromde een ander. Een bewoner vertelt: 'Ik legde wel een parkeerschijf neer, maar dat was zo'n oude, zo'n gele. Ik zit in de auto, een politie-agent rent op me af, rukt de deur open en bijt me toe dat die schijf niet geldt. Oh, zeg ik, dan koop ik wel een ande re. Ik zal je nu nog laten gaan, zegt die man, maar de volgende keer is het mis. Later dacht ik: wat een kinderachtige vent. Zoiets zeiden de vriendjes van vroeger ook: als ik je tegenkom krijg je een pak slaag, want jou moet ik nog heb ben...' In een woedende protestbrief eis ten de bewoners dat het besluit onmiddellijk herroepen zou wor den en dat de uitgedeelde bonnen nietig verklaard zouden worden. Maar B. en W. bleven geloven in het eigen gelijk. Het zat de gemeente al langer dwars dat de beschikbare par keerruimte ingenomen werd door langparkeerders. Daardoor kwam ook dubbelparkeren voor en dat leidde tot uiterst gevaarlijke si tuaties. De Badhuisstraat is im mers een belangrijke invalsweg naar de binnenstad. Het regende klachten bij de gemeente dat de winkels en bedrijven nauwelijks meer bereikbaar waren. Dat de Amro-bank verplaatst werd, mocht hierin geen verandering brengen. Vandaar bovengenoemd besluit. De bewoners, en hiermee bedoelen wij ook de groep die al leen maar werkt in de Badhuis- verfijnde tafelsfeer" door de fabriek Door direkle levering uit Engeland Sneeuwwitje. waarin, vanwege de weinige ge parkeerde auto's nu veel harder gereden wordt, en dat zelfs door deze toestand één bewoner een garage heeft moeten huren, enz." De Raad van State schorste dan ook, hangende het beroep bij de Kroon, het besluit van B. en W. Vanaf nu kan men vrij parkeren vanaf 17.00 uur tot en met de vol gende ochtend 10.00 uur. Tussen 10.00 uur en 17.00 uur geldt de maatregel onverkort: een half uur parkeren, en een parkeerschijf aanbrengen. Een bewoner: 'Zo, de eerste etap pe hebben we gewonnen. Dit zal de gemeente moeten slikken. Maar ja, die borden staan er nog. Ik denk dat ze op de uitspraak van de Kroon wachten...' Tot zover de Blauwe Badhuisslag. Foto: 'Blauwe zone' Badhuisstraat. gaf. Dat is voorbij, gelukkig. Ik ben me sindsdien gaan richten op het volksverhaal. Daar kan ik alles mee, en er bestaan er genoeg op de wereld. Door de merkwaardige dingen die er in gebeuren, zit er al veel humor in verborgen. Ga maar na: ik zou best wel eens een halfhaantje willen spelen'. Hij schatert. Hij vertelt dat dit jaar erg belang rijk voor hem wordt. Begin maart begint hij in de Brakstraat met een serie volwassenenvoorstellingen. 'Ik zeg er nog niet veel over. alleen dit: ik ben er anderhalfjaar al mee bezig. Het wordt een vermenging van sfeer, poëzie en droge humor. Het wordt poppenspel, hoewel er wel een merkwaardig soort pop pen in voorkomen Eigenlijk speel ik het spel met nagenoeg niks. Ik laat zien wat ik wil met ...(bijna)niks'. Voor kinderen heeft hij het beroemde verhaal van de Chinese keizer en de nachtegaal op stapel, en ook de legende van koning Arthur en de ridders van de ronde tafel. En verteltheater, wat bedoelt hij daarmee? 'Och, dat is een andere tak van mijn vak. Ik heb ontdekt dat er niet meer verteld wordt, niet meer op school, niet meer thuis. Naast nar heb ik altijd ook graag troubadour of minstreel willen zijn. die vertellen alle drie. dus dacht ik: ik ga een vertelpro gramma maken. Zonder poppen. Alleen met woorden en gebaren en hier en daar een voorwerpje'. Hij zegt te hopen in de toekomst de vaste poppenspeler op de bou levard te worden. De hoofdrol spelers voor die voorstellingen, mr. Punch en zijn vrouw Judy (naar Engels voorbeeld), liggen al klaar. Ook is te verwachten dat Parcival vanaf februari op de za terdagmiddag in Vlissingen een wekelijkse voorstelling verzorgt. In het onlangs verschenen thea terjaarboek 1982 staat Parcival terecht vermeld met de destijds ontwikkelde voorstellingen en een foto met een fragment uit een spel van Saar den Hollander die in dat jaar de meeste aktiviteiten ont plooide. Het is hard gegaan in tien jaar tijds: in 1973 begonnen in het Vestzaktheater, daarna het eerste vaste theater in een molen in Middelburg-zuid, het Brak- straattheater. voorstellingen door heel Zeeland en in alle Amster damse theaters en schouwburgen, voorstellingen door het hele land. in België... Willem en Saar ont wikkelden binnen Parcival een geheel eigen, persoonlijke, pro fessionele stijl. Wat de één doet, lijkt vaak niet op dat van de ander. Artistiek gezien zijn ze twee vogels .van diverse pluimage. Het enige wat op een overeenkomst lijkt is hun enthousiasme voor de wereld van het theater. Een wereld vol van kunstzinnig opgeroepen sfeer- en droombeelden, die, een maal door het publiek ervaren, niet meer zo gauw uitgewist wor den In januari speelt Willem op de woensdagmiddag twee soorten voorstellingen: "Ik heet Sneeuw witje" (5 en 12 januari), over Sneeuwwitjes verbanning, haar verblijf bij de dwergen. Sneeuw witje in het glazen kistje en de voorbijkomende prins die alles weer goed maakt. "Repelsteeltje" (19 en 26 februari) gaat over een meisje dat haar kind moet afstaan aan een klein manneke, zij mag het houden, wanneer zij zijn naam raadt. Deze voorstellingen zijn geschikt voor al of niet feestvie rende kinderen vanaf vier jaar en hun ouders. Wel even plaatsen bespreken01180-16171 KWALITEIT - VUDDELBURC GARANTIE U 80-1 322 T HELDERE OSSESTAARTSOEP WIENER ROSTBRATEN GEBAKKEN AARDAPPELTJES VERSE SALADE GLAS RODE WIJN OP ZONDAG IS HET KINDERMENU GRATIS! 'Ben ik te laat'?, vraagt een mevrouw met aan haar hand een beteuterd kijkend meisje. Maar gelukkig, ze is net op tijd voor de voorstelling van het Middelburgs Stadspoppentheater Parcival. Zij blij, het kind blij. Even later begint het te lopen, daar op de Brakstraat 9. Horden kinderen. Kinderen die met een verjaarsfeestje meekomen, kinderen die met hun ouders naar het theater mogen, kinderen die op de fiets uit zichzelf komen. Het is zo langzamerhand een vertrouwd woensdagmiddagbeeld geworden Als vader of moeder een kaartje gekocht hebben ('Dat is ook niet duur', zegt een meneer, 'De ker mis is duurder, en hier krijg je nog koffie en limonade toe ook..'), krijgen de kinderen een plaatsje aangewezen. Omdat er nog tijd is, geven ze hun ogen goed de kost, want de entourage van dit kleine theater is heel opmerkelijk. Boven de hoofden hangen vaandels en de ouders zitten op een bank met een soort luifel. Het geheel doet daardoor wat middeleeuws aan, en dat laat zich goed begrijpen, want Parcival was een ridder aan de ronde tafel van de legendari sche koning Arthur. Vooraan op het podium staat een sprookjest heater. Opvallend is de ovale opening, een soort medaillon met aan weerszijden flakkerende kaarsjes. 'Die binne nie echt', bromt een jongetje, 'da binne lampjes, da zie'k eus wè..' En hij wijst met zijn vingertje in de hoogte, naar een kroonluchter: 'Da binne ook lampjes'. De zaal loopt vol. 'Je moet een week van tevoren afspreken', fluistert een mevrouw, 'anders zit je ernaast, dan sta je met je troep kinderen op de stoep. Kun je weer naar huis. Koekhappen'. Later zal blijken dat er zich nogal heel wat ver- jaardagsfeestjesvierders onder het publiek bevinden. Er gaat vooraan een gordijntje opzij. Willem Joppe. een van de straat, kregen het gevoel echter dat de gemeente het besluit nam, en meteen maar uitvoerde ook. De gemeente daarentegen zegt, dat al in 1977 op verzoek van een aantal zakenlieden en naar aan leiding van een advies van de Ka mer van Koophandel een bord werd geplaatst dat aangaf dat men tussen 10.00 en 17.00 uur dertig minuten mocht parkeren. Toch schort er iets aan de communica tie, zo menen de belanghebben den. De gemeente wijst er echter op dat het ondoenlijk is iedereen te raadplegen, vandaar dat, wie wil protesteren, welkom is op een van de openbare vergaderingen van de vaste commissie van advies en bijstand voor het verkeer: 'Men zal dus, het zij toegegeven, enige moeite moeten doen om aan de weet te komen, wat er op stapel staat, maar een betere methode staat het college om bovenge noemde redenen niet ten dienste'. Er is naar aanleiding van d^ze laatste opmerking in de Badhuis straat door iemand gezegd: 'Nu betreft het nog zoiets als parkeren, maar straks gaat het om ernstiger dingen. Als ze uit onmacht al zo'n afstand tussen hun bestuursor gaan en de bevolking incalcule ren. dan kan ons nog wat boven het hoofd hangen. En wij hebben geen politie om hen te bekeuren'. Maar wat de bewoners van de Badhuisstraat wel hadden, was de mogelijkheid om bij de Kroon in beroep te gaan. En dat hebben ze gedaan. Aan de Raad van State, afdeling voor de geschillen van bestuur (die adviseert de Kroon) legden ze het volgende voor: "De bewoners ondervinden een onevenredig na deel van de onmiddellijke uitvoe ring van het besluit (het plaatsen van die borden, het trekken van de blauwe strepen en de politie als waakhond red.), wij hadden het juister gevonden om de be langhebbenden in deze zaak te laten meespreken, het is ons niet duidelijk wat B. en W. bedoelen met een billijke verdeling van de parkeerruimte; uit een publikatie van de gemeente blijkt alleen dat men wordt verwezen naar een parkeerruimte op de Spuikom; wij zijn van mening dat dat voor velen te ver weg is; wij zien ook dat door deze maatregel de om liggende straten extra belast wor den; wij zijn niet van mening dat dat dubbelparkeren, dat alleen zo nu en dan maar eens voor kwam, nu ook leidde tot verkeersopstop pingen; dat het verkeersbelang niet is gediend met een straat die nu grotendeels leeg staat en twee poppenspelers bij Parcival. komt op. Hij vertelt allemaal ge heimzinnige dingen: van een

Krantenbank Zeeland

de Vlissinger | 1983 | | pagina 1