Schermvereniging Epee op de goeie weg
PLAATS VOOR JEUGD
EN GEHANDICAPTEN
Pommetje Horlepiep en veel g
k&ften in De Kruitmolen
HET WEEKBLAD VOOR WALCHEREN
62 óU&'l
Autobedrijf RIJK B.V.
Middelburgse paragnoste
schrikt soms van zichzelf
Noodfonds voor uitgewezen
Surinaamse en vier kinderen
S DICHTER BIJ JAZZ
MOOIE KLEURENFOTO'S
IN BOEK 'VLISSINGEN
TUSSEN EB EN VLOED'
DEZE WEEK IN
DE VUSSINGER
HAARPROBLEMEN
BIOSCALIN NEMEN!!
J.P.A. R0SSËL
Psychometreren
Cowboy verhalen
ZONDAGMENU
Verblijfsvergunning
IN IT IA TIE F ZE EU WS 'B LIJFHUIS
Onhoudbaar
FESTIVAL a.s. zaterdag Vestzaktheater Vlissingen
Druppel
Woensdag 24 november 1982
zeeuwse courant b.v. administratie: markt 51postbus 5017,4330 ka middelburg, 01180-27651advertentie: walstraat 56-60 postbus 18
4380 aa vlissingen, 01184 15144, privé: w. melse, 01184-62320. redaktie: ad hanneman. 01180-16859.
De bekende kinderartiest
Bram Biesterveld (Pommetje
Horlepiep) is zondag 28 no
vember 10.15 tot 11.15 uur) te
gast op de nationale katten
tentoonstelling van Felikal in
de sporthal De Kruitmolen in
Middelburg. Felikat is een
Nederlandse organisatie van
fokkers en liefhebbers van de
gesnorde spinners.
Op de tentoonstelling zijn
meer dan vierhonderd katten
te bewonderen. Een interna
tionale jury geeft een neutraal
oordeel over keurig gesoig
neerde poezen en katers. Ook
de 'Best in show'-kat wordt
gekozen. Deze show begint
omstreeks vier uur zondag
middag. Als extra attractie
vindt ook een beoordeling
plaats van asielkatten zonder
indrukwekkende stamboom.
Die asielkatten wachten trou
wens zondag op een nieuwe
baas of bazin.
Felikat geeft tevens informa
tie in een aantal stands over de
verzorging van de h isdieren
op deze show, die voor de
derde keer in Middelburg
wordt gehouden.
Het Vlissingse echtpaar
Markies over hun drijfveren
om in Vlissingen een kunst
galerie te exploiteren
Op de voorlichtingspagina
van de gemeente Vlissingen
informatie over de Walra-
darcentrale aan de Com-
mandoweg,
Vlissingse vismijn breekt re
cord
Interessante berichten in
Korte Informatie
Ongeveer één jaar hebben drie
enthousiaste Vlissingers gewerkt
aan een boek over Vlissingen. En
vorige week was het dan zover
dat de Vlissingse burgemeester
drs. Th.J. Westerhout van
uitgever Peter Bikker het officiële
eerste exemplaar ontving uit de
oplage van 2500 stuks. Uiteraard
werd de uitgever met de drie
makers omgeven door een flink
stel genodigden, dat gretig dit
unieke exemplaar in ontvangst
nam. De titel luidt 'Vlissingen
tussen eb en vloed'. Lex de
Meester leverde de foto's, Ed
Reindersma de tekst en Lex de
Loof tekende voor de
samenstelling. In de boekhandel
kost de fraai verzorgde uitgave
59,50 (druk Den Boer
Middelburg).
De eerste 19 bladzijden (5 tot en
met 24) verhalen over de
geschiedenis, de ontwikkeling en
de relatie met de zee (havenstad)
en de tradities. Reindersma duikt
daarbij niet al te naarstig in het
diepe zoute water, maar wie zich
een globaal beeld wil vormen
over Vlissingen heeft voldoende
aan zijn bespiegelingen.
De overige bladzijden 15 tot en
met 141) zijn bedrukt met foto's
van Lex de Meester. Vooral de
goeie kleurenfoto's vallen op.
"Jammer dat er niet wat tekst bij
staat. Een ietsie pietsie maar",
reageerde een genodigde
fluisterend tijdens de presentatie
vorige week. En terecht. De
makers laten de lezers soms in
het ongewisse. Wie Vlissingen
daarentegen goed kent. behoeft
geen uitleg. De prenten spreken
dan voor zich en geven vooral
Vlissingers zelf of regelmatige
bezoekers een duidelijk beed van
de dynamiek en sfeer in de
Scheldestad.
Te verwachten is. dat Sinterklaas
de komende dagen talrijke
exemplaren van 'Vlissingen
tussen eb en vloed' uit de
pakkamer zal halen en in de
schoorsteen of de rieten mand
dropt. Want niet geheel zonder
trots vertelde uitgever Bikker dat
zijn uitgave het eerste en enige
boek in die vorm over Vlissingen
is.
Overigens is het tekstgedeelte ook
in de Engelse taal verkrijgbaar,
voor de meerprijs van 5,—
EEN GEVOELIGE GEEST
Een Fins wetenschappelijk team van de
Universiteit te Helsinki is er na ruim
10 jaar onderzoek in geslaagd een middel
samen te stellen dat uitstekende resul
taten geeft bij sterke haaruitval en roos,
dunnend en slap haar etc. Het middel dat
onder de naam BIOSCALIN wordt uit
gebracht is in Nederland verkrijgbaar
bij apotheker, drogist en kapper. Het be
staat uit een elixer, welke bij voorkeur
in combinatie met de BIOSCALIN spe
ciaal Shampoo dient te worden gebruikt
om optimale resultaten te kunnen ver
wachten. Voor deskundigen is er weten
schappelijke literatuur beschikbaar.
inl. bü BIOSCALIN (Nederland)
Tel. 070-8977 52 - Postbus 16140
2500 BC Den Haag
TANDPROTHETICUS
KUNSTGEBITTEN
REPARATIE
Spoedig klaar
Tel. afspraken 01184-14533
Hobeinstraat 52, Vlissingen
Lenie van der Heijden lijkt de
gedoodverfde opvolgster van de
wereldberoemde paragnost
Gerard Croiset. Ruim zeven
jaar geleden ontdekte de
36-jarige Middelburgse dat ze
mediamiek was. En toen ze
haar paranormale gaven had
leren accepteren, bleek zij over
dezelfde bovenmenselijke
eigenschappen te beschikken
als Gerard Croiset, ook al een
Middelburger. Behalve de
overeenkomsten met Croiset,
ontfermt ook zijn vroegere
begeleider, D. West uit
Utrecht, zich over het wel en
wee van de Middelburgse.
Daarnaast heeft de
parapsycholoog professor Van
Praag - opvolger van de
grondlegger van de
wetenschappelijke benadering
van de parapsychologie in
Nederland professor Ten Haef
- meer dan normale
belangstelling voor de vrouw
uit Middelburg-Zuid. "Ik
schrik soms van mezelf',
huivert ze.
In haar naar wierook ruikende
bovenkamertje ontvangt ze haar
cliënten. De verwachte kaarten of
een glazen bol ontbreken. Behalve
een beeldje van de heilige Anto-
nius, die in Katholieke kringen
veelal wordt aangeroepen om
verloren kleinoden op te sporen,
met ernaast een rozenkrans op
een misboek, wijst niets op de
'zwarte kunst' die zij beoefent. Als
de fotograaf met meubels begint
te schuiven en er plotseling een
wit porceleinen vogeltje op de
grond valt, geeft ze de eerste blijk
van haar overgevoelige geest. "Ik
voel een enorme spanning". Als
de fotograaf zijn werk heeft ge
daan en de kamer heeft verlaten,
wordt ook zij rustiger.
"Toch wist ik vanmiddag al datje
een snor had", omzeilt ze even de
vraag hoe het allemaal is begon
nen. Om dan serieuzer het verle
den op te rakelen. Ze voelde
steeds maar pijnen en besefte niet
dat het de pijnen waren van an
deren. "Tien jaar lang slikte ik
zenuwtabletten. Ik had het gevoel
dat niemand me begreep".
Op een dag zei haar man tegen
haar: "Als jij zo depressief bent,
dan ben je Leen niet". Toen ging
BMW-dealer voor WALCHEREN
teasing
inbouw gasinstallatie
alle plaat- en spuitwerk
en zaterdag de gehele dag geopendI
INDUSTRIEWEG 27-29
Tel. 01184-14400
Vlissingen
er een lichtje branden' "Ik had er
natuurlijk wel eens over gehoord
en ook vaag ergens wat gelezen
maar ik schudde het steeds van me
af. dat dergelijke gaven aan mij
waren toebedeeld".
"Zo liep ik bijvoorbeeld altijd met
blaasontstekingsverschijnselen.
Er mankeerde echter niets. Later
bleek dat mijn beneden-buurvrouw
die kwaal had. Ook kreeg ik via
voorwerpen contact met mensen
waar dat voorwerp van was. Psy
chometreren heet dat".
De Middelburgse ging uiteinde
lijk boeken lezen.
Ook probeerde Lenie van der
Heijden allerlei dingen uit. "Als
iemand me belde zei ik dingen
tegen ze die soms heel persoonlijk
waren. Ze riepen dan verbaasd
tegen me:"Mens hoe kun jij dat
weten". Dat bevestigde hetgeen ik
voelde. Maar denk nu maar niet
dat het allemaal in je kouwe kle
ren gaat zitten. Ik ben door een
hel gegaan en heb me in het begin
enorm verzet. Pas toen ik toegaf
aan de gevoelens werd ik rustiger.
Zo'n zeven jaar geleden nam ik
dan ook het besluit om de gaven
die ik bezat in dienst van het geluk
van de mensen te stellen. Eerst
werkte ik pro deo. Nu werk ik met
een honorarium. Maar je hoeft
niet in de krant te zetten hoeveel
dat is", sluit ze lachend haar be
toog.
De kwaliteiten die Lenie van der
Heijden bezit zijn behalve hel
derziend, ook helderhorend. hel-
derruikend. heldervoelend en ze
heeft genezende handen (magne
tiseren) Verder is ze in staat - ze
benadrukt ze - een medische
diagnose te stellen. "Soms leidt
dat tot pijnlijke constateringen,
bijvoorbeeld als iemand aan kan
ker lijdt. Ik houd er echter niet van
om dat aan de mensen te vertel
len".
Vanuit de medische wereld wordt
sceptisch tegen de praktijken van
Lenie aangekeken. "Sommige
artsen geloven me anderen weer
niet", zucht ze.
Wél doet ze aan stervensbegelei
ding en blijft met de gestorven
persoon in contact. Aan de ouders
van gestorven kinderen brengt ze
boodschappen over. Zo zag ze
ooit een kind op een bepaalde dag
met een bos bloemen. Aan de ou
ders deelde ze die gebeurtenis
mee en het bleek dat de vader en
moeder op die dag hui) trouwdag
vierden. Lenie van der Heijden
heeft over dat onderwerp vele
voorbeelden.
In het rijk der overledenen heeft
Lenie ook contact met de vader
van Marijke Huysman uit Vrou
wenpolder. De dood van haar
vader bracht mevrouw Huysman
danig in de war. Via een kennisje
kwam ze terecht bij de Middel-
Heyden in huis en dronk een
kopje koffie. Plotseling vroeg Le
nie aan mij waarom ik zo depres
sief was. Nu heb ik uiteraard ge
durende de lange tijd dal ik dit
werk doe geleerd om de mensen
zo zakelijk mogelijk te benaderen.
En dat lukte vrijwel altijd. Ik wist
dus niet wat ik hoorde. Toen zei ze
onmiddellijk daarna dat ik pro
blemen had met mijn dochter. Ze
zei. nadat ik een en ander om
zichtig had uitgelegd, dat alles
weer goed zou komen. Op het
moment dat dit voorval plaats
vond. was er overigens geen en
kele aanleiding om daar geloof
aan te hechten. Maar alles wat ze
zei klopte en wat ze voorspelde is
uitgekomen. Mijn kleinzoon komt
weer bij mijn dochter en ze is in
derdaad weer in verwachting".
Als mensen Lenie van der Heij
den eenmaal hebben bezocht
blijven ze met haar in contact; ze
bezoeken of bellen haar. Soms
voor elk wissewasje. Opvallend is
echter dat.de meeste cliënten van
builen Zeeland komen. Ook al om
"De betere geschenken"
Lenie van der Heijden brengt rust in het hoofd (foto Ruben Oreel)
burgse paragnoste. Het verdriet
ging weldra over.
Marijke Huysman' vertelt: "Ik
nam een foto van mijn vader mee
naar Lenie. Onmiddellijk om
schreef ze mijn vader tot in de
kleinste details. Ik vertelde haar
ook dat ik het gevoel had. dat ik
hem wel eens in mijn buurt voel
de. Dat bevestigde zij. Na een
tijdje belde Lenie me op en gaf
mij de titel van een boek. Mijn
vader had haar die titel doorge
geven. Hoewel de titel niet hele
maal duidelijk was ben ik naar de
boekhandel gegaan en het bleek
'Wonderen en Wetten' van G ijs-
bert de Zeeuw te zijn. Ook gaf
Lenie me een gedicht door van
mijn vader. Het was frappant, hoe
de stijl overeenkwam met die van
mijn vader".
Na enig tegenstribbelen ging ook
echtgenoot Huysman overstag.
Aanvankelijk hield hij zich op de
achtergrond en zette de nodige
vraagtekens bij hetgeen zijn
vrouw met de Middelburgse pa
ragnoste beleefde. "Maar we
hebben nu zo'n bijzondere erva
ringen met haar. dat hij niet an
ders kan dan geloven in de gaven
van Lenie". benadrukt Marijke
Huysman.
Joop van Driel is «eer op een heel
andere wijze in contact gekomen
met de Middelburgse paragnoste.
Hij is controleur van het Sociaal
Fonds Bouwnijverheid en in die
functie controleerde hij een jaar
geleden de heer Van der Heijden.
Ongeveer drie maanden geleden
bezocht hij Van der Heijden an
dermaal, die inmiddels net als zo
vele collega's werkloos is gewor
den.
"Ik ben iemand die nooit in cow
boy-verhalen heeft geloofd", lacht
hij cn voegt daaraan toe dat zijn
opvoeding in een Haags socialis
tisch milieu daar mogelijk debet
aan is.
"Ik zat bij de familie Van der
die reden overwoog ze serieus om
naar elders te vertrekken. Haar
Zeeuwse cliënten en vrienden
stelden echter alles in het werk om
dat te voorkomen. Nu staat haar
besluit vast: ze blijft in Zeeland.
Haar werk blijft ze tegen een ver
goeding ("Ik hoef niet rijk van
mijn gaven te worden") doen om
mensen te helpen. Vooral mensen
die in geestelijke nood verkeren,
lijken in haar handen veelal tot
rust te komen. Iemand die even
wel middels haar hulp geldelijk
gewin nastreeft, komt van een
koude kermis thuis. "Dat doe ik
niet", briest ze. "Hetgeen ik kan, is
me gegeven door de Schepper.
Het is bedoeld om mensen te hel
pen en niet om ze er rijker van te
maken".
Waarzeggerij in de vorm van het
muurbloemetje voorspellen dat
ooit de prins op de witte schimmel
in aantocht is, is eveneens iets dat
ze niet doet. Ook, honden en kat
ten spoort ze niet op. Wél men
sen
Het lijkt er op dat de schermsport
in Zeeland weer vaste voet in aar
de heeft gekregen. Na een jaar telt
Epee. de Schermvereniging Mid
delburg. tegen de vijftig leden die
actief deze elegante sport beoefe
nen. Daarnaast heeft deze prille
Zeeuwse club een bestuur dat aan
de weg timmert. Nu namelijk de
seniorengroep zonder al te veel
bestuurlijke bemoeienissen elke
maandagavond traint om wat
meer techniek onder de knie te
krijgen' is er plaats voor nieuwe
initiatieven. Op korte termijn
hoopt de club te starten met jon
geren en gehandicapten. Voor wat
die laatste groep betreft zijn al de
eerste contacten gelegd. Onder
andere met therapeuten van het
zeehospitium Zonneveld in Oost-
kapelle.
De ex-zeeman Jack Th. Blaset uit
Vlissingen volgt sinds enige tijd in
Leiden een speciale cursus om
gehandicapten vertrouwd te ma
ken met de schermsport. Momen
teel traint hij daar zelfs gehandi
capten. die succesvol deelnamen
aan de Olympische Spelen. Maar
nog belangrijker dan dat: hij
hoopt na zijn opleiding perma-
HELDERE WIIDS0EP
HAZEBOUT "ST. HUBERT-
VERSE APPEL EN PREISSELBEEREN
GEGRATINEERDE PUREE
GLAS RODE WIJN
OP ZONDAG IS HET KINDERMENU GRATIS!
nent een Zeeuwse groep te coa
chen.
Blaset daarover: "In principe is er
nauwelijks verschil tussen scher
men voor validen en gehandicap
ten. Het enige verschil is, dat de
rolstoelen zijn vastgezet -op een
rail. We werken nu hier in Mid
delburg aan een deugdelijke con
structie".
Maar ook - zo is gebleken - heb
ben gehandicapten meer angst om
aan de schermsport te beginnen.
"De meesten zijn bang dat ze uit
hun stoel vallen", constateerde
Blaset. "Maar die angst is snel
voorbij als ze merken dat dit niet
kan gebeuren. En zou dat onver
hoopt toch het geval zijn, dan le
ren ze ook de techniek om er snel
weer in te komen".
Dat laatste geldt echter uitsluitend
voor gehandicapte schermers, die
nog een goed been hebben "Som
migen worden ook vastgezet met
een riem. En dan kan er helemaal
niets gebeuren", oppert Blaset.
Waar het bij de gehandicapten
vooral op aan komt is dat ze hun
bovenlichaam goed ontwikkelen.
"In Leiden gaat de groep scher
mers in rolstoel regelmatig de
straat op om de conditie van het
bovenlichaam op te schroeven.
Soms worden afstanden van vijf
kilometer afgelegd, dwars door
een park". En volgens Blaset is er
momenteel in Leiden niemand
meer die daar vreemd van opkijkt.
Het perspectief voor een Zeeuwse
groep gehandicapte schermers
lijkt gunstig. In Zonneveld be
merkte het Epee-bestuur dat er
wel animo was, hoewel sommigen
ook wat argwaan tegen deze
vechtsport vanuit een rolstoel
koesterden. "Als maar eenmaal de
eerste stap is gezet, volgt de rest
vanzelf. Ons voornemen is om te
starten met een klein groepje,
"rekent Blaset. "Als dat eenmaal
draait, kunnen we uitbreiden. Een
van onze eerste activiteiten is in
elk geval om een demonstratie te
laten plaatsvinden in een sporthal
ergens in Zeeland".
Wie interesse heft in de scher
msport kan zich nog steeds mel
den. Elke maandagavond van 19
tot 21 uur traint Epee (een ander
woord voor degen) in de sporthal
aan de Gerrit van der Veenstraat
in Middelburg. Gehandicapten
die willen schermen kunnen in
formatie krijgen bij de andere
Epee-traincr Huib Lavooy in
Middelburg op de woensdaga
vonden vanaf 18 uur. Het tele
foonnummer van Lavooy is
01180-34582.
De Stichting Blijf van m'n Lijf in
Zeeland heeft Carla Dihal gea
dopteerd en voor haar een nood
fonds in het leven geroepen. Deze
26-jarige Surinaamse werd ruim
een week geleden met haar vier
kinderen op het vliegtuig naar Su
riname gezet. Van de vreemdelin-
gepolitie kreeg ze geen toestem
ming om in Nederland te blijven.
De rechter bekrachtigde die me
ning. In Suriname is Carla Dihal
en haar kroost van respectievelijk
drie, vier, zes en zeven jaar opge
vangen in het huis voor daklozen,
De Schuilplaats in Paramaribo.
Ze krijgt een uitkering van om en
nabij de veertig gulden per maand.
In november 1980 kwam de stich
ting Blijf van m'n Lijf in contact
met Carla Dihal. Ze verbleef toen
twee maanden in Nederland. On
der het mom van 'gezinshereni
ging' kreeg ze van de autoriteiten
verlof om haar man in Rotterdam
te bezoeken. Die had echter geen
enkele boodschap aan het vijftal
en mishandelde zowel zijn vrouw
als zijn kinderen. Weldra greep de
Rotterdamse politie in en ver
schafte de vrouw en kinderen een
beschermd onderkomen in het
Zeeuwse Blijf van m'n Lijf-huis.
Toen bleek ook dat de vrouw in
het ootje was genomen. In plaats
van een normaal visum, om lan
gere tijd bij haar man te blijven
wonen, was ze slechts in het bezit
van een toeristenvisum. Deson
danks startte Carla Dihal een
scheidingsprocedure en in haar
achterhoofd speelde de gedachte
dat ze na het uitspreken van de
scheiding in Nederland kon blij-
ven. In september 1981 vroeg ze
een verblijfsvergunning aan. Ze
meldde zich regelmatig bij de
vreemdelingenpolitie en niets
wees er op dat Nederland haar
ooit zou opnemen. Ze kreeg zelfs
volkomen reglementair een huis
op 't Fort in Vlissingen. De
vreemdelingenpolitie bleef gedu
rende de hele periode in alle op
zichten vriendelijk. In februari
van dit jaar kwam de rechterlijke
uitspraak, die een eind maakte
aan de gastvrijheid van de Staat
der Nederlanden.
Met behulp van de inmiddels op
gebouwde kennissen-en vrien
denkring dook Carla onder Tege
lijkertijd werd een kort geding
tegen de staat aangespannen. Op
het onderduikadres leefde de jon
ge moeder met haar kinderen van
giften.
De situatie in de te kleine schuil
plaats werd echter onhoudbaar.
Op donderdag 11 november le
verde de geestelijk volkomen uit
geputte vrouw haar pas in bij de
politie. Daar kreeg ze de bood
schap dat ze op dinsdag 16 no
vember op het vliegtuig naar haar
geboorteland zou worden gezet.
De dag ervoor moest ze zich mel
den. De nacht bracht ze als een
misdadiger door in de gevangenis.
Volgens vertegenwoordigsters van
het Zeeuwse blijfhuis is die veertig
gulden uitkering in Suriname niet
eens genoeg om de huishuur te
betalen, laat staan de kinderen
onderwijs te laten volgen. Van de
houding van de vreemdelingen
politie begrijpen de Blijf van m'n
Lijfhuis-vrouwen nauwelijks iets.
Ze veronderstellen dan ook dat
het géfn kwaadaardige opzet is
geweest maar pure bureaucrati
sche regels die de vreemdelinge-
politie tot het definitieve uitwijzen
van Carla noopten. 'Had men
haar meteen het land uitgezet, dan
was er geen enkele verwachting
bij haar gewekt", zuchten de Vlis
singse vrijwilligsters die Carla en
haar kinderen tot Schiphol bege
leidden.
De Zeeuwse Blijf-vrouwen geven
toe dat de steun aan Carla en haar
kroost slechts een druppel op een
gloeiende plaat is. Er zijn immers
meer schrijnende gevallen be
kend. Toch hebben ze dit initiatief
doorgezet en een gironummer
voor het Noodfonds 'Carla' aan
gevraagd. "Maar als er meerdere
druppels zijn, heb je al spoedig
een plas", redeneren zij.
Op dit moment zijn er al zo'n acht
mensen die toezegden maande
lijks geld te storten op het Nood
fonds 'Carla'. "Elke bijdrage is
welkom. Of het nu een gulden-is
of meer. Vooral het feit dat de
kinderen van de bijdrage onder
wijs kunnen volgen vinden we
belangrijk", aldus de vrouwen van
het Blijf van m'n Lijf-huis.
Voor informatie over het Nood
fonds 'Carla' kan men schrijven
naar Postbus 231 in Middelburg.
Het gironummer is 4286509.
