500 300 100 25 I Itads-enprovinoenieuw? BUREAU VOOR BEROEPSKEUZE 9 NOVEMBER EERSTE BLAD 1935; <1^ Uitgavefirma F. VAN Df VEIDE Ir., Walstraat 58-80,Vlissingen. 86287 Verschijnt dagelijks, uitgezonderd op Zondag en algemeen erkende Christelijke feestdagen DE KORTSTE WEG. ABONNEMENTSPRIJS: Voor alle gemeenten op Walcheren en waar agentschappen geves tigd zijn f2.20 per 3 maanden. Franco door het geheeie rijk f2.50. Voor België, Duitschland en Frankrijk f3.40. Voor de overige landen bij wekel. v.erz. f3,20. Afzonderlijke nrs. 5 cent. COURANT ADVERTENTIEPRIJS: Van 15 regels f 1.25; iedere regel meer 25 cent. Bij abonnement speciale prijzen. Reclames 50 ct. p. regel. Kleine advertenties van 1—5 regels 50 ct Iedere regel meer 10 ct (max. 10 regels). Bij 3 maal plaatsing van 1 5 regels fl.alles bij vooruitbetaling De abonné's in 't bezit eener Polis, zijn GRATIS verze kerd tegen ongelukken voor: gulden bij levens lange ongeschikt heid tot werken. dood gulden bij door een ongeluk. gulden bij verlies van een hand, voet of oog. gulden bij verlies van een duim. gulden bij verlies van een wijsvinger. gulden bij verlies van een anderen vinger. AANGESLOTEN BI] HET BUREAU VOOR PUBLICITEITSWAARDE, INGESTELD DOOR DE VEREF.NIGING „DE NEDERLANDSCHE DAGBLADPERS" Dit nummer bestaat uit 3 bladen en een Kindercourant. Gelden voor de ambulance naar Abessinië. Voor de uitzending van de ambulance van het Ned. Roode Kruis naar Abessinië is door de Transportcolonnevereeniging van het Ned. Roode Kruis, afdeeling Vlissingen, een bedrag van 10 beschikbaar gesteld. De Gereformeerde Meisjesvereeniging „Dor cas" (naaikrans) heeft eenzelfde bedrag voor dit doel afgestaan. Moge dit goede voorbeeld nog door vele vereenigingen ge volgd worden, teneinde deze liefdadige actie zooveel mogelijk te steunen. De Hagespelers. Concertgebouw. 16 jaar, het spel in 3 bedrijven van Aimée «n Philip Stuart, in de vertaling van Adr. Canivez, ging gisteravond voor A.G.O., waarvan de leden in grooten getale opge komen, het Concertgebouw vulden. De inhoud van het stuk laat zich in eeni- ge zinnen vertellen. Een weduwe, Jennifer Lawrence (vertolkt door Tine Medema), woont met haar twee dochters Irene Law rence (Adrienne Canivez) en Baba Lawren ce (Dolly Bouwmeester) in brj haar moeder, mevr. McNeil (uitgebeeld door Rika Hop per). De trouwplannen met mr. John Corbett (vertolkt door Eduard Verkade) brengen de sensitieve gevoelens van Irene, die bij 't begin van het spel haar 16en jaardag vier de, dermate in de war, dat zij zelfmoord wil plegen, wat natuurlijk verijdeld wordt. Door de redeneering van dr. Sloane, waarvan Jacques van Hoven een aardige doktersrol maakte, wordt de gespannen toestand tus- schen moeder en dochter wat minder kri tiek. Als laatste vrouwenrol noemen we juffr. Queen, de dienstbode, door de grimee ring en de uitbeelding door Marie van Wes terhoven tot la note gaie gemaakt in dit stuk. Ais het scherm opgaat zien we het vroo- lyke tweetal, Irene, de reeds bijna volwas sen dochter en de geestige enfant-terrible- achtige Baba in den omgang met de eenigs- zins moeilijk zich voortbewegende groot moeder. Wat keurig stil spel gaf Rika Hop per al dadelijk te zien en wat leuk was het tegenspel der twee gezusters in dat eerste bedrijf. Uitbundig juicht vooral Baba het voorstel toe van den aanstaanden tweeden vader John Corbett, om den jaardag te vie ren met een dinertje en een uitgang naar den schouwburg. Maar als, na thuiskomst, Jennifer en Corbett elkaar omhelzen, wordt dit gemerkt door Irene, wier hyper-sensi tieve aard daaraan verdere gedachten vast knoopt, die hun hoogtepunt vinden in het tafereeltje in de slaapkamer der zusjes, als Baba spreekt over een mogelijke baby. Deze laatste moet zich ijlings uit de voeten ma ken voor de furie-achtige woede van haar oudere zuster. Mooi was in deze scène het gedrag, de gebaren van Irene, hoewel we niet gelooven, dat een meisje in haar afkeer van 't tweede huwelijk harer moeder, zoo zeer in extase en opwinding kan geraken. Prachtig was ook 't spel van Rika Hopper, die tracht de opstandige, geëxalteerde tot rede te brengen. Eveneens sterk overtui gend in haar angst, als de dienstbode komt melden, dat Irene verdwenen is en ze van de school bericht krijgt, dat ze daar niet aanwezig is. Naast de geestige, terrible- enfant-achtige Baba de super-sensatieve Irene, die in dit stuk een sterk staaltje le verde van haar vermogen zich in een rol in te kunnen leven en haar natuurlijk weer te gevende gemoedelijke en rake zetten, als bij haar neus langs, te berde brengende juffr. Queen, de dienstbode, noemen we de moeder der zusjes, die haar vrij moeilijke rol natuurlijk vertolkte. De heerenrollen, waarvan wij de bezetting reeds noemden, waren in goede handeri bij Eduard Verkade, die den aanstaanden tweeden echtgenoot uitbeeldde en die vaak heel aardig tegen spel leverde met de dames van het gezel schap, en een gemoedelijke oude dokter, tijdgenoot van de grootmoeder, die de beide meisjes had zien geboren worden en die daardoor goede kennis had in de vroegere levensomstandigheden van hetgezin, was Jacques van Hoven. Juist door die kennis was hij dè aangewezen persoon om de hy- per-sensatieve Irene weer tot rede te bren gen. In dat gedeelte vooral was zijn spel zeer sterk en tegelijkertijd of misschien juist daardoor zeer natuurlijk. We kunnen deze beschouwing over dit stuk, waarin, onzes inziens,de gevoelens van het 16-jarige meisje sterk overdreven worden, niet besluiten, zonder een woord van lof te brengen aan de regie van Eduard Verkade, die het stuk in een zeer aantrek kelijke ensceneering wist te doen opvoeren. Ook mogen we, na deze eerste tooneeluit- voeiring, die we in de gerestaureerde zaal van het Concertgebouw bijwoonden, niet nalaten de exploitanten onzerzijds te complimenteeren met de gezellige, warme omgeving, waarin we van dit spel der Hage spelers mochten genieten. A.G.O. heeft haar seizoeningezet met een mooien avond. Vrouwendag. Evenals andere jaren viert ook dit jaar weer de afdeeling Vlissingen van de Soci aal-Democratische Vrouwenclub een' Vrou wendag. Deze dag, welke landelijk in de meeste plaatsen wordt gevierd, wordt dit jaar gehouden onder de leuze ,,'t Plan van„ den Arbeid wijst ons den weg!'> Maandag avond wordt in „De Oude Vriendschap" een bijeenkomst gehouden, waar als spreek ster zal optreden mevrouw H. BrandsTe Boekhorst. Verder komen op het program ma voor zang, muziek, tooneel en attrac ties. 1 Men zie verder de in dit blad voorkomen de advertentie. Propaganda-vergadering Chr. Besturenbond De gewone jaarlijksche propaganda-ver gadering van den Christelrjken Besturen bond alhier zal worden gehouden op Dins dag 12 November, des avonds om 8 uur, in het Concertgebouw. Als sprekers zullen optreden de heeren A. S. Boone van Amsterdam, met het on derwerp „In bewogen tijd" en A. Vinger ling van Goes, met het onderwerp „Koers houden", terwijl door ds. G. émeenk, Geref. predikant alhier^ het slotwoord zal worden gesproken. De Christ. Gem. zangvereeniging „Hosan na", directeur de heer J. W. Bommeljé, zal haar welwillende medewerking verleenen. Men zie verder de in dit nummer voorko mende advertentie. Ned. Chr. Vrouwenbond. Woensdag 13 November zal voor boven- genoemden bond in het Militair Tehuis als spreker optreden de heer J. K, Voogd, van Souburg, met het onderwerp „Willen". „Alhambra"-theater. Men in White. Houd je roer recht. „Mannen in het Wit" is een groote film, waarbij men het minst van al denkt aan de technische meesterschap, waarmee zij is gemaakt en waarvan alle finesses voor den eersten keer ons niet dadelijk bewust wor den, maar waarvan men eens en vooral de werking ondergaat. Een sterke, aangrij pende werking. De echtheid voelt men, ook al zonder het waarmerk van authenticiteit van een concilium van Amerikaansche medici. In den regisseur moet men prijzeningetogen heid, het niet-gebruiken van tendentieuze middelen en overdrijvingen. Reeds dadelijk het ongeluk. Zonder eenig dramatisch accent vertelt hij het, eenvoudig als een gemengd bericht. Als de ziekenhuisauto aanrijdt, vangt hij het eerste woord op van de twist over een wit vest en een meisje met rood haar, dat de vroolyke noot blijven zal. Even het uitzinnig schreien van een vrouw, een indruk, die meteen wordt uitgevaagd door de onverschillige mededeeling, dat de zoo juist binnen gebrachte patiënt in de lift overleden is. „Ga het zijn vrouw zeggen.". In den lichtcirkel van de schijnwerper in „ziekenhuislucht" komen dan de menschen, ieder met een eigen probleem, dokters, assistenten, verpleegsters, patiënten. Op den voorgrond dr. Ferguson en zijn ver loofde, Laura, en tegenover hen Hochberg, den grooten chirurg. Als die botsing van de roeping van den man met de vrouw, die aanspraken maakt op een „eigen le ven" tot een scène leidt, gebeurt het, dat Ferguson tegenover Barbara, de leerling verpleegster komt te staan, in een eenheid van besef van het „just being alive now", die hen voor één nacht bij elkander houdt. Zeer zuiver en menschelijk wordt dit geval uitgespeeld tot een van de machtig ste, indrukwekkendste momenten van de film. Een hoogtepunt met een simpel mi nimum van middelen geteekend. Simultaankrijgt men dan den strijd om Ferguson tusschen Laura (de huwe- lyksrepetitie) en Hochberg, welke laatste den arts voor de wetenschap wil behouden. De chirurg tracht Laura te overtuigen van den ernst van de roeping door haar een operatie te laten bijwonen. Het is echter een operatie op Barbara, die haar onverwachts en nauwelijks het geheim van dien éénen nacht onthult. Barbara sterft j een magnifieke scène in de film, in de eerste plaats om de wy'ze, waarop de laatste oogenblikken wor den weergegeven en dan om de manier, waarop het doode hoofd uit het beeldvlak wegzakt. -Laura vindt in Europa Ferguson terug en vindt haar carrière in zijn leven van werken en onafgebroken zelfwerk- zaamzijn. Prachtig spel wordt in deze film gele verd door Clarck Gable en Myrna Loy en door allen in de kleinere rollen. Boven alles uit gaat de figuur van Hochberg een creatie van Jean Hershoit, zoo levend en door en door geleefd, dat men van hem uit een werkelijkheidssuggestie voelt, die al het andere tot zijn peil schijnt op te heffen. Dr. Hochberg van Hershoit be hoort tot het schoonste, dat de filmspel kunst tot dusver opgeleverd heeft. Een groote film, en daarin een zoo groote creatie, dit is de groote verdienste van „Men in White". „Join the Navy" ïs de inspiratie, die het Amerikaansche ministerie van oorlog in de film met Joe E. Brown legt. Schoon is dus het leven bij de Amerikaansche ma rine. Omdiat alle mooie Amerikaansche meisjes zoo verschrikkelijk verliefd op den sailor zijn, schoon om de afwisseling dei- vele zeeën en schoon om de vele havens met veel vertier. „Handsome" Oalaghan is een der bru taalste en meest voortvarende matrozen. Op zijn talrijke, niet altijd even glorieuze, avonturen is het geluk met hem.. Tal van vlotte matrozen en leuke, goed-gekleede en goed-verzorgde meisjes staan hem daarbij terzijde. In zulke Amerikaansche films, die ook propaganda voor de Amerikaansche weer macht bedoelen en dus een sbow geven van echte kruisers en vlagschepen en dozijnen vliegmachines in actie, wordt het allemaal met veel humor en zelfs met een zekere kwajongensachtigheid en met bra- vcur voorgesteld. Niet zl het hier brochure-achtig zou gebeuren. Wel ont breekt een zekere destinctie af en toe, maar het doel wordt bereikt; Joe E. Brown en zijn medewerkers krij gen onder het motto van „vroolijken onzin" een serie kansen, die ze uitstekend weten te benutten. Het journaal geeft de mobilisatie in Abessinië onder veel wild gedoe en den Italiaanschen opmarsch. De bekende radio-zanger Albert de Boorj zingt het populaire „Laat me toch met rust". Luxor-theater. Onbewaakte overwegen. Zuster Angelika. Het programma van deze week opent met 'n interessant Ufa-nieuws gevolgd door een fraaie sportfilm (Wintersport), waarin ook de vroolijke noot niet ontbreekt. Dan een buitengewoon geestige musical act en een vermakelijke twee-acter Studentenjool. Als eerste hoofdnummer draait een sen- sationeele spoorweg-speelfilm, waarin een onbewaakte overweg geen onschuldige slachtoffers maakt, doch door het afsluiten met een locomotief de bemanning in de ge legenheid stelt een stelletje spoorwegdie- ven in de pan te hakken. Aan spanning ontbreekt het in deze rolprent, die verhaalt van ontvreemding op groote schaal, waar van de spoorweg-detective het geheim maar niet ontdekken kan, zooöat hij ontslagen zal worden, geenszins. Zijn n is het, die een plan weet te beramen, dat tot gunstig resultaat leidt. Déze (Frank Albertson) vindt daarbij in den de lachlust nogal eens opwekkenden Rufe (Charles Sale) een goe den steun en in diens nichtje Louise (Diane Sinclair) tot besluit een lief vrouwtje. Het tweede hoofdwerk is een voortreffe lijk product van de" nog jonge Tsjechische filmkunstde hoofdrollen worden vertolkt door Suzanne Marviile en Hugo' Haas. Dit realistisch levensdrama telt tal van tref fende momenten en aangrijpende scènes van opofferende zusterliefde. In een ruzie schiet de bar-pïaniste Carla Richter haar minnaar neer. Zij vlucht en leert dan onder typische omstandigheden een opgangma kend componist, Paul, kennen. Tusschen beiden ontstaat op het eerste gezicht een innige liefde, welke echter niet verhinderen kan, dat de politie Carla arresteert en dat zij tot één jaar dwangarbeid veroordeeld wordt. In de gevangenis wordt zij bezocht door haar zuster Angelika, een kloosterzus ter, die zij weet te bewegen voor één dag haar plaats in te nemen. Carla keert niet terug en Angelika is gedwongen te blijven. Als deze na eenigen tijd gratie bekomt, wordt zij in het klooster geweigerd, huurt kamers en ontvangt op een goeien dag be zoek vanPaul, dien zij natuurlijk niet kent. De persoonsverwisseling der beide zusters wordt Paul aanvankelijk noodlot tig, want als, hij den volgenden dag Carla ontmoet, wil hij niets met haar te maken hebben, denkende, dat zij het is, die hem TE VLISSINGEN. Zitting op a s. DINSDAG 12 NOVEMBER Badhuisstraat, van 7'/29 uur. Inlichtingen, zoowel voor meisjes als jongens, worden kosteloos verstrekt. Ouders, kiest een beroep voor uw kind in overleg met het Bureau. daags te voren de deur heeft gewezen. Wees echter gerust, waarde lezers en leze ressen het komt toch nog voor mekaar. Angelika gaat weer terug naar het kloos ter met bet blijde gevoel twee menschen gelukkig te hebben gemaakt. Een zeer goede film, mooi van fotografie, met uit stekend spel. speciaal van Suzanne Mar viile. Is dit inderdaad mooie programma op zich zelf reeds een bezoek aan Luxor waard, den bezoekers van de eerste vijf speeldagen van deze week biedt de directie nog een extra-gratis-attractie op de nog resteerende avonden-in den vorm van Le- har's verfilmde operette Paganini. De levensloop van het natuurwonder Nicolo Paganini (17821840), een pheno- meen onder de violisten, zooals voor noen na hem bestaan heeft, was avontuurlijk, koortsachtig, vol hartstochten en uitbar stingen zelfs toen de dood aan dit zenuw achtig lichaam kalmte bracht, bleef zijn lijk onrustig rondtrekken het werd twee maal gebalsemd, acht maal begraven en vond tien „laatste" rustplaatsen. De le vensgeschiedenis van dezen kunstenaar, om wiens figuur tallooze legenden gesponnen zijn (men hield hem voor behekst, ce dui vel leidde zijn spel), is in de film vrij be handeld. Zijn passie voor het schoons ge slacht heeft hem zijn geheeie leven lang beheerscht. (Gern hab' ich die Frau'n ge- küsst). In 1805 veroverde hij in Lucca als bij tooverslag de vorstin Maria Elise, zus ter van Napoleon, die hem benoemde tot kamervirtuoos en hofkapelmeester. Hun liefdesband spoorde hem aan tot steeds grooter prestaties. Zijn onbedwingbare vrij heidszin kreeg ten slotte de overhand op zijn banden met de vorstin, hij vroeg verlof en ging naar Turijn, waar hij een nieuwen liefdesroes doorleefde, nu met Maria Elise's zuster, de vorstin Maria Pauline Borghese. In 1809 ging hij naar Florence, omdat het hof van Lucca daarheen verplaatst wa3. Maar naar aanleiding van een oneenigheid met Maria Elise vluchtte hij op een nacht in 1813 naar Milaan. „Het Vaderland" schreef over deze film „De' titelrol zingt en speelt hier Iwan Pe- trovitsj. Zijn vertolking is voldoende, fysiek wint hij het van Tauber, maar hij mist zijn orgaan, wat natuurlijk voor hen, die den beroemden zanger hoorden, een teleurstel ling is. De film biedt geslaagde tusschenbeelden, zoo zijn er bijv. veel achtervolgingen te paard, die den demonie->n kant in het karakter van den grooten vioolkunstenaar Paganini relief geven, hetgeen het tooneel natuurlijk niet bieden kan. De hofsfeer wordt sterk gesuggereerd, wat voorname lijk is te danken aan Theo Lingen en Adèle Sandrock. Tal van charmante vrouwen ver beelden hier de nimfen, die Paganini's le ven afleiding gaven, wanneer de violist zijn instrument niet van noode had. De film vormt een geslaagd en behorend geheel. De regisseur E. W. Emo heeft zich met zorg va.n zijn taak gekweten. Al moet hij de eer van het succes ook deelen met Franz Lehar. In „De Tijd" en „De Maasbode" lazen we „Men ontmoet in deze film dus veel min nende dames en men maakt er kennis met dwaze hofint-riges, waar tusschen Paganini smeltend viool speelt, een en ander in prachtige costuums." „Het Volk" zeide „Iwan Petrovitsj fun geert voor Paganini en hanteert de viool met bednegelijke vaardigheid, al is het dui delijk, dat niet hij het is, die speelt. Eliza iriard als hertogin blijkt over een mooie sopraan te beschikken. Adèle Sandrock verschijnt in een van haar bekende karak terrollen. En verder kan men volop van uniformschittering, glimmende parketvloe ren en eindelooze paleiszalen genieten." De aanloophavens. Bij het afdeelingsonderzoek der Tweede Kamer van de verkeersfondsbégrooting voor het dienstjaar 1936 betuigden eenige leden instemming met de plannen tot ver betering van de aanlegplaatsen van de provinciale oeverbinding over de Wester- schelde, in aansluiting met den weg nr. 60. Een taxi stond vol ronkmisbaar Laatst aan den Singel aftochtklaar Afscheid van beide zijden Een ferme zoen nog ten besluit Een zwaai voor 't laatst naar d'autoruit. Bij 't haastig henenrijden. Hij oogde d'auto wuivend na, Die om den Singelhoek weldra Aan 't oog zich ging onttrekken f Toen keerde hij zich zuchtend om, Terwijl een weemoedsparel glom Op roode wungenplekken. Toen stak hij over 't frisch plantsoen Och waarom zou hij dat niet doen, Om Tijd Geld te winnen? Daarop trad hij, de rentenier, (De deur stond practisch op een kier Z'n cassmat weer binnen. Doch nauwlijks onder 't vredig dak, Om met een smokertje tabak Z'n triestheid te verjagen, Of een trawant van Hermandad In taal en optreên dubbelglad Komt in zijn rust hem plagen. „Het spqt me maar ik zag U tradt „Daar even op 't verboden pad „Mag ik uw naam noteeren? „U kent toch 't bord, daar neergezet? „Ik moet U dus, naar eisch der Wet, „Noodwendig verbaliseeren De rentenier keek suf en sip, En knabbeld' op z'n bovenlip Doch kon de straf niet keeren. „De wegdie 't kortst is er het rechtst „Is in het. leven soms het slechtst Dit moest hij pijnlijk leeren. TELESCOOP. Zij meenden te moeten, betwijfelen, of het wel geheel juist is, dat de ontworpen ha vens aan het eindpunt van weg no. 60 lig gen en of Geaep. Staten wel met de plan nen instemmen. De hier aan het woord zijnde leden bleken van meening, dat het veel juister en goedkooper waren de be staande aanlegplaatsen te Hansweert en Walsoorden te verbeteren. Gevraagd werd, of deze mogelijkheid wel grondig is onder zocht om welke redenen aan Kruiningen en den Perkpolder ue voorkeur is gegeven en hoeveel de ramingen van kosten ver schillen. Andere leden daarentegen meenden te weten, dat de plannen volledige instemming hebben van Gedep. Staten en van vrijwel alle ledei van de Prov. Staten. Enkele leden hadden tegen de plaats, waar de havens zullen werden aangelegd, onoverkomelijke bezwaren. De nieuwe weg, die genomen wordt, is wel is waar iets kor ter, maar dat is zoo onbeduidend, dat dit voordeel wegvalt tegenover de bezwaren, die uit anderen hoo'de bestaan. Met name werd gewezen op den bestaanden weg, de bestaande tramlijn, de ligging der dorpen. Gewenscht is, zuo betoogde deze leden, de haven aan te leggen tusscht:i den tegen- woordigen aanlegsteiger te Walsoorden en het oude havenhoofd. Zij is daar beter ge legen, ook bij storm en ij gang en de aan leg zal goedkooper zijn. Ook de gekozen plaats bij Kruiningen werd niet de beste geacht. Beter zou zijn de haven te maken ten Westen van den tegenwoordigen ingang van het kanaal naar Hansweert. De hier aan het woori. iïjnde leden vroe gen de nieuwe aanloophavens zoo groot te maken, oat ook snderc schepen dan die van den veerdienst daar km nen iiiloopen. Verscheidene leden drongen er op aan, dat de betrokken streken in deze aange legenheid zouden worden geraadpleegd en dat rekening worde gehouden met de ver langens en de belangen van de bevolking. MIDDELBURG Vergadering: van de afdeeling Zeeland van den A.N.W.B. Dezer dagen heeft de afdeeling Zeeland van den Kon. Ned. Toeristenbond A.N. W.B. te Middelburg haar vergadering ge houden. Van het bestuur en de bondsofficials waren aanwezig de heeren mr. A. M. J. de Jager, lid van het dagelijksch bestuur, voorzitter, W. A. M. Westeroüen van Mee- teren, directeur, jhr. P. J. Boogaert, af- deelings-consul te Middelburg, mr. H. Doorenbos te Middelburg en J. W. Schuur man te Domburg, leden van het algemeen bestuur, G. Amsing Jr. te Tholen, E. Boom te Breskens, H. J. Kruijder te Middelburg. P. Oele te Goes, jhr. F. Beelaerts van Blokland te Middelburg, G. C. Anker te Zierikzee, J. C. A. L. Berkers te Sluis, C. Gast te Brouwershaven en A.. Smit.

Krantenbank Zeeland

Vlissingse Courant | 1935 | | pagina 1