500
300
100
25
I
Itads-enprovinoenieuw?
BUREAU VOOR BEROEPSKEUZE
9 NOVEMBER
EERSTE BLAD
1935;
<1^
Uitgavefirma F. VAN Df VEIDE Ir., Walstraat 58-80,Vlissingen.
86287
Verschijnt dagelijks, uitgezonderd op Zondag en algemeen erkende Christelijke feestdagen
DE KORTSTE WEG.
ABONNEMENTSPRIJS: Voor alle gemeenten op Walcheren en waar agentschappen geves
tigd zijn f2.20 per 3 maanden. Franco door het geheeie rijk f2.50. Voor België, Duitschland
en Frankrijk f3.40. Voor de overige landen bij wekel. v.erz. f3,20. Afzonderlijke nrs. 5 cent.
COURANT
ADVERTENTIEPRIJS: Van 15 regels f 1.25; iedere regel meer 25 cent. Bij abonnement
speciale prijzen. Reclames 50 ct. p. regel. Kleine advertenties van 1—5 regels 50 ct Iedere regel
meer 10 ct (max. 10 regels). Bij 3 maal plaatsing van 1 5 regels fl.alles bij vooruitbetaling
De abonné's in 't bezit eener
Polis, zijn GRATIS verze
kerd tegen ongelukken voor:
gulden bij levens
lange ongeschikt
heid tot werken.
dood
gulden bij
door
een ongeluk.
gulden bij verlies
van een
hand, voet of oog.
gulden bij verlies
van
een duim.
gulden bij verlies
van een
wijsvinger.
gulden bij verlies
van een
anderen vinger.
AANGESLOTEN BI] HET BUREAU VOOR PUBLICITEITSWAARDE, INGESTELD DOOR DE VEREF.NIGING „DE NEDERLANDSCHE DAGBLADPERS"
Dit nummer bestaat uit 3 bladen
en een Kindercourant.
Gelden voor de ambulance naar Abessinië.
Voor de uitzending van de ambulance
van het Ned. Roode Kruis naar Abessinië
is door de Transportcolonnevereeniging van
het Ned. Roode Kruis, afdeeling Vlissingen,
een bedrag van 10 beschikbaar gesteld.
De Gereformeerde Meisjesvereeniging „Dor
cas" (naaikrans) heeft eenzelfde bedrag
voor dit doel afgestaan. Moge dit goede
voorbeeld nog door vele vereenigingen ge
volgd worden, teneinde deze liefdadige
actie zooveel mogelijk te steunen.
De Hagespelers.
Concertgebouw.
16 jaar, het spel in 3 bedrijven van Aimée
«n Philip Stuart, in de vertaling van Adr.
Canivez, ging gisteravond voor A.G.O.,
waarvan de leden in grooten getale opge
komen, het Concertgebouw vulden.
De inhoud van het stuk laat zich in eeni-
ge zinnen vertellen. Een weduwe, Jennifer
Lawrence (vertolkt door Tine Medema),
woont met haar twee dochters Irene Law
rence (Adrienne Canivez) en Baba Lawren
ce (Dolly Bouwmeester) in brj haar moeder,
mevr. McNeil (uitgebeeld door Rika Hop
per).
De trouwplannen met mr. John Corbett
(vertolkt door Eduard Verkade) brengen
de sensitieve gevoelens van Irene, die bij 't
begin van het spel haar 16en jaardag vier
de, dermate in de war, dat zij zelfmoord wil
plegen, wat natuurlijk verijdeld wordt. Door
de redeneering van dr. Sloane, waarvan
Jacques van Hoven een aardige doktersrol
maakte, wordt de gespannen toestand tus-
schen moeder en dochter wat minder kri
tiek. Als laatste vrouwenrol noemen we
juffr. Queen, de dienstbode, door de grimee
ring en de uitbeelding door Marie van Wes
terhoven tot la note gaie gemaakt in dit
stuk.
Ais het scherm opgaat zien we het vroo-
lyke tweetal, Irene, de reeds bijna volwas
sen dochter en de geestige enfant-terrible-
achtige Baba in den omgang met de eenigs-
zins moeilijk zich voortbewegende groot
moeder. Wat keurig stil spel gaf Rika Hop
per al dadelijk te zien en wat leuk was het
tegenspel der twee gezusters in dat eerste
bedrijf. Uitbundig juicht vooral Baba het
voorstel toe van den aanstaanden tweeden
vader John Corbett, om den jaardag te vie
ren met een dinertje en een uitgang naar
den schouwburg. Maar als, na thuiskomst,
Jennifer en Corbett elkaar omhelzen, wordt
dit gemerkt door Irene, wier hyper-sensi
tieve aard daaraan verdere gedachten vast
knoopt, die hun hoogtepunt vinden in het
tafereeltje in de slaapkamer der zusjes, als
Baba spreekt over een mogelijke baby. Deze
laatste moet zich ijlings uit de voeten ma
ken voor de furie-achtige woede van haar
oudere zuster. Mooi was in deze scène het
gedrag, de gebaren van Irene, hoewel we
niet gelooven, dat een meisje in haar afkeer
van 't tweede huwelijk harer moeder, zoo
zeer in extase en opwinding kan geraken.
Prachtig was ook 't spel van Rika Hopper,
die tracht de opstandige, geëxalteerde tot
rede te brengen. Eveneens sterk overtui
gend in haar angst, als de dienstbode komt
melden, dat Irene verdwenen is en ze van
de school bericht krijgt, dat ze daar niet
aanwezig is. Naast de geestige, terrible-
enfant-achtige Baba de super-sensatieve
Irene, die in dit stuk een sterk staaltje le
verde van haar vermogen zich in een rol in
te kunnen leven en haar natuurlijk weer te
gevende gemoedelijke en rake zetten, als
bij haar neus langs, te berde brengende
juffr. Queen, de dienstbode, noemen we de
moeder der zusjes, die haar vrij moeilijke
rol natuurlijk vertolkte. De heerenrollen,
waarvan wij de bezetting reeds noemden,
waren in goede handeri bij Eduard Verkade,
die den aanstaanden tweeden echtgenoot
uitbeeldde en die vaak heel aardig tegen
spel leverde met de dames van het gezel
schap, en een gemoedelijke oude dokter,
tijdgenoot van de grootmoeder, die de beide
meisjes had zien geboren worden en die
daardoor goede kennis had in de vroegere
levensomstandigheden van hetgezin, was
Jacques van Hoven. Juist door die kennis
was hij dè aangewezen persoon om de hy-
per-sensatieve Irene weer tot rede te bren
gen. In dat gedeelte vooral was zijn spel
zeer sterk en tegelijkertijd of misschien
juist daardoor zeer natuurlijk.
We kunnen deze beschouwing over dit
stuk, waarin, onzes inziens,de gevoelens
van het 16-jarige meisje sterk overdreven
worden, niet besluiten, zonder een woord
van lof te brengen aan de regie van Eduard
Verkade, die het stuk in een zeer aantrek
kelijke ensceneering wist te doen opvoeren.
Ook mogen we, na deze eerste tooneeluit-
voeiring, die we in de gerestaureerde zaal
van het Concertgebouw bijwoonden, niet
nalaten de exploitanten onzerzijds te
complimenteeren met de gezellige, warme
omgeving, waarin we van dit spel der Hage
spelers mochten genieten.
A.G.O. heeft haar seizoeningezet met
een mooien avond.
Vrouwendag.
Evenals andere jaren viert ook dit jaar
weer de afdeeling Vlissingen van de Soci
aal-Democratische Vrouwenclub een' Vrou
wendag. Deze dag, welke landelijk in de
meeste plaatsen wordt gevierd, wordt dit
jaar gehouden onder de leuze ,,'t Plan van„
den Arbeid wijst ons den weg!'> Maandag
avond wordt in „De Oude Vriendschap"
een bijeenkomst gehouden, waar als spreek
ster zal optreden mevrouw H. BrandsTe
Boekhorst. Verder komen op het program
ma voor zang, muziek, tooneel en attrac
ties. 1
Men zie verder de in dit blad voorkomen
de advertentie.
Propaganda-vergadering Chr. Besturenbond
De gewone jaarlijksche propaganda-ver
gadering van den Christelrjken Besturen
bond alhier zal worden gehouden op Dins
dag 12 November, des avonds om 8 uur, in
het Concertgebouw.
Als sprekers zullen optreden de heeren
A. S. Boone van Amsterdam, met het on
derwerp „In bewogen tijd" en A. Vinger
ling van Goes, met het onderwerp „Koers
houden", terwijl door ds. G. émeenk, Geref.
predikant alhier^ het slotwoord zal worden
gesproken.
De Christ. Gem. zangvereeniging „Hosan
na", directeur de heer J. W. Bommeljé, zal
haar welwillende medewerking verleenen.
Men zie verder de in dit nummer voorko
mende advertentie.
Ned. Chr. Vrouwenbond.
Woensdag 13 November zal voor boven-
genoemden bond in het Militair Tehuis als
spreker optreden de heer J. K, Voogd, van
Souburg, met het onderwerp „Willen".
„Alhambra"-theater.
Men in White.
Houd je roer recht.
„Mannen in het Wit" is een groote film,
waarbij men het minst van al denkt aan
de technische meesterschap, waarmee zij is
gemaakt en waarvan alle finesses voor den
eersten keer ons niet dadelijk bewust wor
den, maar waarvan men eens en vooral de
werking ondergaat. Een sterke, aangrij
pende werking.
De echtheid voelt men, ook al zonder
het waarmerk van authenticiteit van een
concilium van Amerikaansche medici. In
den regisseur moet men prijzeningetogen
heid, het niet-gebruiken van tendentieuze
middelen en overdrijvingen.
Reeds dadelijk het ongeluk. Zonder
eenig dramatisch accent vertelt hij het,
eenvoudig als een gemengd bericht. Als de
ziekenhuisauto aanrijdt, vangt hij het
eerste woord op van de twist over een
wit vest en een meisje met rood haar, dat
de vroolyke noot blijven zal. Even het
uitzinnig schreien van een vrouw, een
indruk, die meteen wordt uitgevaagd door
de onverschillige mededeeling, dat de zoo
juist binnen gebrachte patiënt in de lift
overleden is. „Ga het zijn vrouw zeggen.".
In den lichtcirkel van de schijnwerper in
„ziekenhuislucht" komen dan de menschen,
ieder met een eigen probleem, dokters,
assistenten, verpleegsters, patiënten. Op
den voorgrond dr. Ferguson en zijn ver
loofde, Laura, en tegenover hen Hochberg,
den grooten chirurg. Als die botsing van
de roeping van den man met de vrouw,
die aanspraken maakt op een „eigen le
ven" tot een scène leidt, gebeurt het, dat
Ferguson tegenover Barbara, de leerling
verpleegster komt te staan, in een eenheid
van besef van het „just being alive now",
die hen voor één nacht bij elkander houdt.
Zeer zuiver en menschelijk wordt dit
geval uitgespeeld tot een van de machtig
ste, indrukwekkendste momenten van de
film. Een hoogtepunt met een simpel mi
nimum van middelen geteekend.
Simultaankrijgt men dan den strijd
om Ferguson tusschen Laura (de huwe-
lyksrepetitie) en Hochberg, welke laatste
den arts voor de wetenschap wil behouden.
De chirurg tracht Laura te overtuigen
van den ernst van de roeping door haar
een operatie te laten bijwonen. Het is
echter een operatie op Barbara, die haar
onverwachts en nauwelijks het geheim van
dien éénen nacht onthult.
Barbara sterft j een magnifieke scène
in de film, in de eerste plaats om de
wy'ze, waarop de laatste oogenblikken wor
den weergegeven en dan om de manier,
waarop het doode hoofd uit het beeldvlak
wegzakt. -Laura vindt in Europa Ferguson
terug en vindt haar carrière in zijn leven
van werken en onafgebroken zelfwerk-
zaamzijn.
Prachtig spel wordt in deze film gele
verd door Clarck Gable en Myrna Loy en
door allen in de kleinere rollen. Boven
alles uit gaat de figuur van Hochberg
een creatie van Jean Hershoit, zoo levend
en door en door geleefd, dat men van hem
uit een werkelijkheidssuggestie voelt, die
al het andere tot zijn peil schijnt op te
heffen. Dr. Hochberg van Hershoit be
hoort tot het schoonste, dat de filmspel
kunst tot dusver opgeleverd heeft. Een
groote film, en daarin een zoo groote
creatie, dit is de groote verdienste van
„Men in White".
„Join the Navy" ïs de inspiratie, die het
Amerikaansche ministerie van oorlog in de
film met Joe E. Brown legt. Schoon is
dus het leven bij de Amerikaansche ma
rine. Omdiat alle mooie Amerikaansche
meisjes zoo verschrikkelijk verliefd op den
sailor zijn, schoon om de afwisseling dei-
vele zeeën en schoon om de vele havens
met veel vertier.
„Handsome" Oalaghan is een der bru
taalste en meest voortvarende matrozen.
Op zijn talrijke, niet altijd even glorieuze,
avonturen is het geluk met hem.. Tal van
vlotte matrozen en leuke, goed-gekleede
en goed-verzorgde meisjes staan hem
daarbij terzijde.
In zulke Amerikaansche films, die ook
propaganda voor de Amerikaansche weer
macht bedoelen en dus een sbow geven
van echte kruisers en vlagschepen en
dozijnen vliegmachines in actie, wordt het
allemaal met veel humor en zelfs met een
zekere kwajongensachtigheid en met bra-
vcur voorgesteld. Niet zl het hier
brochure-achtig zou gebeuren. Wel ont
breekt een zekere destinctie af en toe,
maar het doel wordt bereikt;
Joe E. Brown en zijn medewerkers krij
gen onder het motto van „vroolijken onzin"
een serie kansen, die ze uitstekend weten
te benutten.
Het journaal geeft de mobilisatie in
Abessinië onder veel wild gedoe en den
Italiaanschen opmarsch.
De bekende radio-zanger Albert de Boorj
zingt het populaire „Laat me toch met
rust".
Luxor-theater.
Onbewaakte overwegen.
Zuster Angelika.
Het programma van deze week opent
met 'n interessant Ufa-nieuws gevolgd door
een fraaie sportfilm (Wintersport), waarin
ook de vroolijke noot niet ontbreekt. Dan
een buitengewoon geestige musical act en
een vermakelijke twee-acter Studentenjool.
Als eerste hoofdnummer draait een sen-
sationeele spoorweg-speelfilm, waarin een
onbewaakte overweg geen onschuldige
slachtoffers maakt, doch door het afsluiten
met een locomotief de bemanning in de ge
legenheid stelt een stelletje spoorwegdie-
ven in de pan te hakken. Aan spanning
ontbreekt het in deze rolprent, die verhaalt
van ontvreemding op groote schaal, waar
van de spoorweg-detective het geheim maar
niet ontdekken kan, zooöat hij ontslagen
zal worden, geenszins. Zijn n is het, die
een plan weet te beramen, dat tot gunstig
resultaat leidt. Déze (Frank Albertson)
vindt daarbij in den de lachlust nogal eens
opwekkenden Rufe (Charles Sale) een goe
den steun en in diens nichtje Louise (Diane
Sinclair) tot besluit een lief vrouwtje.
Het tweede hoofdwerk is een voortreffe
lijk product van de" nog jonge Tsjechische
filmkunstde hoofdrollen worden vertolkt
door Suzanne Marviile en Hugo' Haas. Dit
realistisch levensdrama telt tal van tref
fende momenten en aangrijpende scènes
van opofferende zusterliefde. In een ruzie
schiet de bar-pïaniste Carla Richter haar
minnaar neer. Zij vlucht en leert dan onder
typische omstandigheden een opgangma
kend componist, Paul, kennen. Tusschen
beiden ontstaat op het eerste gezicht een
innige liefde, welke echter niet verhinderen
kan, dat de politie Carla arresteert en dat
zij tot één jaar dwangarbeid veroordeeld
wordt. In de gevangenis wordt zij bezocht
door haar zuster Angelika, een kloosterzus
ter, die zij weet te bewegen voor één dag
haar plaats in te nemen. Carla keert niet
terug en Angelika is gedwongen te blijven.
Als deze na eenigen tijd gratie bekomt,
wordt zij in het klooster geweigerd, huurt
kamers en ontvangt op een goeien dag be
zoek vanPaul, dien zij natuurlijk niet
kent. De persoonsverwisseling der beide
zusters wordt Paul aanvankelijk noodlot
tig, want als, hij den volgenden dag Carla
ontmoet, wil hij niets met haar te maken
hebben, denkende, dat zij het is, die hem
TE VLISSINGEN.
Zitting op a s. DINSDAG 12 NOVEMBER
Badhuisstraat, van 7'/29 uur.
Inlichtingen, zoowel voor meisjes als
jongens, worden kosteloos verstrekt.
Ouders, kiest een beroep voor uw kind
in overleg met het Bureau.
daags te voren de deur heeft gewezen.
Wees echter gerust, waarde lezers en leze
ressen het komt toch nog voor mekaar.
Angelika gaat weer terug naar het kloos
ter met bet blijde gevoel twee menschen
gelukkig te hebben gemaakt. Een zeer
goede film, mooi van fotografie, met uit
stekend spel. speciaal van Suzanne Mar
viile.
Is dit inderdaad mooie programma op
zich zelf reeds een bezoek aan Luxor
waard, den bezoekers van de eerste vijf
speeldagen van deze week biedt de directie
nog een extra-gratis-attractie op de nog
resteerende avonden-in den vorm van Le-
har's verfilmde operette
Paganini.
De levensloop van het natuurwonder
Nicolo Paganini (17821840), een pheno-
meen onder de violisten, zooals voor noen
na hem bestaan heeft, was avontuurlijk,
koortsachtig, vol hartstochten en uitbar
stingen zelfs toen de dood aan dit zenuw
achtig lichaam kalmte bracht, bleef zijn
lijk onrustig rondtrekken het werd twee
maal gebalsemd, acht maal begraven en
vond tien „laatste" rustplaatsen. De le
vensgeschiedenis van dezen kunstenaar, om
wiens figuur tallooze legenden gesponnen
zijn (men hield hem voor behekst, ce dui
vel leidde zijn spel), is in de film vrij be
handeld. Zijn passie voor het schoons ge
slacht heeft hem zijn geheeie leven lang
beheerscht. (Gern hab' ich die Frau'n ge-
küsst). In 1805 veroverde hij in Lucca als
bij tooverslag de vorstin Maria Elise, zus
ter van Napoleon, die hem benoemde tot
kamervirtuoos en hofkapelmeester. Hun
liefdesband spoorde hem aan tot steeds
grooter prestaties. Zijn onbedwingbare vrij
heidszin kreeg ten slotte de overhand op
zijn banden met de vorstin, hij vroeg verlof
en ging naar Turijn, waar hij een nieuwen
liefdesroes doorleefde, nu met Maria Elise's
zuster, de vorstin Maria Pauline Borghese.
In 1809 ging hij naar Florence, omdat het
hof van Lucca daarheen verplaatst wa3.
Maar naar aanleiding van een oneenigheid
met Maria Elise vluchtte hij op een nacht
in 1813 naar Milaan.
„Het Vaderland" schreef over deze film
„De' titelrol zingt en speelt hier Iwan Pe-
trovitsj. Zijn vertolking is voldoende, fysiek
wint hij het van Tauber, maar hij mist zijn
orgaan, wat natuurlijk voor hen, die den
beroemden zanger hoorden, een teleurstel
ling is.
De film biedt geslaagde tusschenbeelden,
zoo zijn er bijv. veel achtervolgingen te
paard, die den demonie->n kant in het
karakter van den grooten vioolkunstenaar
Paganini relief geven, hetgeen het tooneel
natuurlijk niet bieden kan. De hofsfeer
wordt sterk gesuggereerd, wat voorname
lijk is te danken aan Theo Lingen en Adèle
Sandrock. Tal van charmante vrouwen ver
beelden hier de nimfen, die Paganini's le
ven afleiding gaven, wanneer de violist zijn
instrument niet van noode had. De film
vormt een geslaagd en behorend geheel. De
regisseur E. W. Emo heeft zich met zorg
va.n zijn taak gekweten. Al moet hij de eer
van het succes ook deelen met Franz Lehar.
In „De Tijd" en „De Maasbode" lazen we
„Men ontmoet in deze film dus veel min
nende dames en men maakt er kennis met
dwaze hofint-riges, waar tusschen Paganini
smeltend viool speelt, een en ander in
prachtige costuums."
„Het Volk" zeide „Iwan Petrovitsj fun
geert voor Paganini en hanteert de viool
met bednegelijke vaardigheid, al is het dui
delijk, dat niet hij het is, die speelt. Eliza
iriard als hertogin blijkt over een mooie
sopraan te beschikken. Adèle Sandrock
verschijnt in een van haar bekende karak
terrollen. En verder kan men volop van
uniformschittering, glimmende parketvloe
ren en eindelooze paleiszalen genieten."
De aanloophavens.
Bij het afdeelingsonderzoek der Tweede
Kamer van de verkeersfondsbégrooting
voor het dienstjaar 1936 betuigden eenige
leden instemming met de plannen tot ver
betering van de aanlegplaatsen van de
provinciale oeverbinding over de Wester-
schelde, in aansluiting met den weg nr. 60.
Een taxi stond vol ronkmisbaar
Laatst aan den Singel aftochtklaar
Afscheid van beide zijden
Een ferme zoen nog ten besluit
Een zwaai voor 't laatst naar d'autoruit.
Bij 't haastig henenrijden.
Hij oogde d'auto wuivend na,
Die om den Singelhoek weldra
Aan 't oog zich ging onttrekken f
Toen keerde hij zich zuchtend om,
Terwijl een weemoedsparel glom
Op roode wungenplekken.
Toen stak hij over 't frisch plantsoen
Och waarom zou hij dat niet doen,
Om Tijd Geld te winnen?
Daarop trad hij, de rentenier,
(De deur stond practisch op een kier
Z'n cassmat weer binnen.
Doch nauwlijks onder 't vredig dak,
Om met een smokertje tabak
Z'n triestheid te verjagen,
Of een trawant van Hermandad
In taal en optreên dubbelglad
Komt in zijn rust hem plagen.
„Het spqt me maar ik zag U tradt
„Daar even op 't verboden pad
„Mag ik uw naam noteeren?
„U kent toch 't bord, daar neergezet?
„Ik moet U dus, naar eisch der Wet,
„Noodwendig verbaliseeren
De rentenier keek suf en sip,
En knabbeld' op z'n bovenlip
Doch kon de straf niet keeren.
„De wegdie 't kortst is er het rechtst
„Is in het. leven soms het slechtst
Dit moest hij pijnlijk leeren.
TELESCOOP.
Zij meenden te moeten, betwijfelen, of het
wel geheel juist is, dat de ontworpen ha
vens aan het eindpunt van weg no. 60 lig
gen en of Geaep. Staten wel met de plan
nen instemmen. De hier aan het woord
zijnde leden bleken van meening, dat het
veel juister en goedkooper waren de be
staande aanlegplaatsen te Hansweert en
Walsoorden te verbeteren. Gevraagd werd,
of deze mogelijkheid wel grondig is onder
zocht om welke redenen aan Kruiningen
en den Perkpolder ue voorkeur is gegeven
en hoeveel de ramingen van kosten ver
schillen.
Andere leden daarentegen meenden te
weten, dat de plannen volledige instemming
hebben van Gedep. Staten en van vrijwel
alle ledei van de Prov. Staten.
Enkele leden hadden tegen de plaats,
waar de havens zullen werden aangelegd,
onoverkomelijke bezwaren. De nieuwe weg,
die genomen wordt, is wel is waar iets kor
ter, maar dat is zoo onbeduidend, dat dit
voordeel wegvalt tegenover de bezwaren,
die uit anderen hoo'de bestaan. Met name
werd gewezen op den bestaanden weg, de
bestaande tramlijn, de ligging der dorpen.
Gewenscht is, zuo betoogde deze leden, de
haven aan te leggen tusscht:i den tegen-
woordigen aanlegsteiger te Walsoorden en
het oude havenhoofd. Zij is daar beter ge
legen, ook bij storm en ij gang en de aan
leg zal goedkooper zijn. Ook de gekozen
plaats bij Kruiningen werd niet de beste
geacht. Beter zou zijn de haven te maken
ten Westen van den tegenwoordigen ingang
van het kanaal naar Hansweert.
De hier aan het woori. iïjnde leden vroe
gen de nieuwe aanloophavens zoo groot te
maken, oat ook snderc schepen dan die van
den veerdienst daar km nen iiiloopen.
Verscheidene leden drongen er op aan,
dat de betrokken streken in deze aange
legenheid zouden worden geraadpleegd en
dat rekening worde gehouden met de ver
langens en de belangen van de bevolking.
MIDDELBURG
Vergadering: van de afdeeling Zeeland
van den A.N.W.B.
Dezer dagen heeft de afdeeling Zeeland
van den Kon. Ned. Toeristenbond A.N.
W.B. te Middelburg haar vergadering ge
houden.
Van het bestuur en de bondsofficials
waren aanwezig de heeren mr. A. M. J. de
Jager, lid van het dagelijksch bestuur,
voorzitter, W. A. M. Westeroüen van Mee-
teren, directeur, jhr. P. J. Boogaert, af-
deelings-consul te Middelburg, mr. H.
Doorenbos te Middelburg en J. W. Schuur
man te Domburg, leden van het algemeen
bestuur, G. Amsing Jr. te Tholen, E. Boom
te Breskens, H. J. Kruijder te Middelburg.
P. Oele te Goes, jhr. F. Beelaerts van
Blokland te Middelburg, G. C. Anker te
Zierikzee, J. C. A. L. Berkers te Sluis,
C. Gast te Brouwershaven en A.. Smit.