Vlissingsche Courant DERDE BLAD VAN AMSTEL EN IJ wanneer ik een stuk zeep koop met een Engelsch fabrieksmerk en wanneer ik een Duitsch dienstmeisje neem. „Andere landen sluiten óók hun gren zen waarschuwt mijn man. Maar lijkt dit niet op kinderwerk Als jij niet wilt, wil ik ook niet Als jij het doet, doe ik het ook Wantrouwen wekt haat en zet tot slechte daden aan. Wan trouwen doe ik mijn kinderen nooit. Ik ver trouw ze, altijd weer opnieuw, ook als ze het vertrouwen van moeder beschaamd heb ben. En zoo moest het ook in de wereld zijn. Maar ik ben maar een doodgewone huis moeder en heb van politiek noch economie verstand. Ik ben maar een domme vrouw en mijn man zegt, dat het maar goed is, dat ik geen dictator kan worden. Emotie-volle weken. Een sen- scitioneele Kerstavond. Na den brand in de centrale. Prestaties ook der telegrafie. Van een ver dwenen diamant. Zeeuwsche actie. Succesvolle opvoering van „Aan Flarden". De laatste weken van het snel ten einde spoedend jaar zijn voor Amsterdam dan wel emotie-vol geweest. Met het enthousiast gevierd ambtsjubilé van den burgemeester als inzet, waarvan de bijzonderheden onzen lezers reeds be kend zijn, volgde de eene sensationeele ge beurtenis de andere de succesvolle record vlucht van de „Pelikaan" (men spreekt al van een nieuw record op de retourvlucht), de geheimzinnige brand in de telefooncen trale, de ongeluksnacht van Maandag op Dinsdag en eindelijk de ontstellende tijding- op den Eersten Kerstdag van de treinramp in Frankrijk. Wel zijn bij dit ontzettend spoorweg ongeval geen Nederlandsche slachtoffers te betreuren, doch Amsterdam heeft beide Kerstdagen toch innig meegeleefd met de beklagenswaardige slachtoffers en hun zoo zwaar beproefde betrekkingen. De kleine Fransche kolonie hier ter ste de, diep onder den indruk van' de ramp, heeft onmiddellijk haar voorgenomen Kerstfeestviering afgelegd. Ook zal het Fransche consulaat, ten teeken van rouw, de officieele Nieuwjaarsreceptie ditmaal liiet houden. In onze ziekenhuizen liggen nog tal van gewonden, die bij de valpartijen van Maan dagavond meer of minder ernstige kwetsu ren hebben opgeloopen. Oude Amsterdam mei. herinneren zich niet ooit zulk een gladheid te hebben meegemaakt. Ongeveer 7 uur 's avonds waren de straten nog" mod derig en viel er een dreinerig regentje en een uur later bleek plotseling iedere stap, die men op het spiegelgladde asphalt zette, levensgevaarlijk. Oud en jong zagen we van uit onze taxi op handen en voeten kruipend hier of daar een veilig plekje zoeken, dat echter sporadisch te vinden was. Men moest zich meestal met een deurknop of hek tevreden stellen. Dan ging het, na van den eersten schrik bekomen t- zij" weer „schuifelend" verder, bij voorkeur „en groupe" Taxi's en auto's durfden geen grachten of bruggen te berijden, weigerden dus „vrachtjes" op rjskant traject kortom, het was een ware paniek, die nog toenam, naarmate er bezoekers van kerst boomvieringen, theaters enz. huiswaarts keerden. Het aantal in de ziekenhuizen behandel de vrij ernstige kwetsuren, w.o. vele arm en beenbreuken, bedraagt, naar we heden vernamen, ruim 300. Eén doode valt te betreuren. Men vreest bovendien dat een aantal gewonden deels invalide zal blijven. Terecht is er tijdens de valpartijen ge klaagd over de nagenoeg algemeene toe passing van het asphalt, dat niet alleen bij gladheid, maar ook wanneer het regent of de wegen modderig zijn, gevaar oplevert. Voor de trottoirs is een asphalt-bedekking totaal overbodig en zou een klinkerbestra ting (men heeft deze ook in moderne kleu ren) boven ieder andere aan te bevelen zijn. Wij betwijfelen het echter of publieke wer ken de asphalt-rage, waardoor ook de straatverlichting in hooge mate wordt ge absorbeerd, er aan zal willen geven. O In een onzer vorige correspondenties wezen we reeds op een bedenkelijke gisting- onder het personeel der gemeentebedrijven. Deze dateert al uit den tijd der eerste loonsverlagingen. In een extremistische vergadering is toen zelfs openlijk gezin speeld op daden van verzet en de algemee ne indruk was, dat daarmede geen stakin gen bedoeld werden, maar aan sabotage moest worden gedacht. Wij maakten destijds ook melding van het geheim-politietoezicht in werkplaatsen en op terreinen, de spoorlijnen in de omge ving inbegrepen. Zoo staat het nu dan ook voor leek en deskundige onomstootelijk vast, i t de brand opzettelijk gesticht is en men brengt hem onwillekeurig in verband met hetgeen vooraf ging. Van den c-fi.ier van justitie, mr. Thiele, wiens buitengewone scherpzinnigheid ge bleken is tijdens de ontmaskering van het Nijenrode-complot (deze geheimzinnige zaak bevindt zich nog steeds in stadium van onderzoek), was het o.i. juist gezien de onder vei'denking staande ambtenaar geen minuut langer vast te houden, dan voor het onderzoek noodzakelijk was. Dat on derzoek kon eerst Dinsdagnacht beëindigd woi-den en in een rapport vastgelegd. Bij de telefooncentrale is een groot per soneel werkzaam en onder dit gioot perso neel bevinden zich aanhangers van diverse Uit do Persil klankfilm „wosch gemoxkelijk, wasch voordeeïig 1" Wat wenschen w' U van harte toe In 't aanstaand nieuwe jaar? Dat het U voor den wind mag gaan, Precies zoo goed als haar. Dat Hientje hier zoo glunder kijkt, Niemand, die dat verbaast: Wie naar Persil grijpt, weet vooruit: Ik „grijp er vast niet naast". van de van Zaterdag 30 December'33. No. 307 TU5SCHEN TWEE MENSCKEN, DE MODE OP OUDEJAARSAVOND. In vele famliiès is de Oudejaarsavond in groote lijnen een herhaling van de pas gevierde Kerstdagen, De kerstboom, voor zien van nieuwe kaarsjes, wordt ontsto ken, men komt bij elkaar, men eet, drinkt, praat, houdt zich onledig met bridge of een ander spel, en het is het middernachte lijk uur, dat voor een oogenblik alles doet ter toch hoofdzakelijk door zijn kleur, iets feestelijk geeft. Zoo is bijvoorbeeld het moderne groen een tint, die de vrouw niet alleen voortreffelijk staat, maar die ook opvalt zonder echter opdringerig te zijn. Een japon van deze kleur is niet zelden met bont gegarneerd. Natuurlijk zijn het altijd kortharige bontsoorten, zooals lams- Als we eens nagaan wat er in 't alge meen wordt verstaan onder een „goede verhouding" tusschen twee volwassen men- schen, hetzij in een huwelijk, hetzij in eeni- gen anderen gewettigden of in een vrijen vorm van samengaan, zullen we honderd- tegen-één te hooren krijgen, dat een goede verhouding zich kenmerKt door het zijn voor elkander als een „opengeslagen boek", door het zich voor elkander volkomen en in ieder opzicht uitspreken, door het voor el kander geen geheimen hebben. „Zul je me altijd alles zeggen vraagt het meisje, dat trouwen gaat. En de jongeman belooft het haar. Hij doet het graag en met op rechte gevoelens. Want „elkaar altijd alles zeggen" is immers het mooiste en het ideaalste van wat men zich in een huwe lijk wenschen kan. Niets voor elkander te moeten verbergen, vrij-uit te kunnen vertel len van zorgen, verwachtingen, aansluipen de gedachten, gevoelenshet is een rijk dom, die niet te evenaarden is Het zal zorgen, angst en verdriet tot op de helft van hun proporties terugbrengen. „En jij", vraagt de man dan op zrjn beurt, „zul jij ook nooit iets voor me verzwijgen Zul je altijd open en eerlijk tegen me zijn Niets achterhouden Niets alleen uitvechten Natuurlijk heeft het meisje zich dit al lang voorgenomen. Zij wenscht niet anders. Zij wil dat haar huwelijk een goed huwelijk zal Zijn. Zij wil dat haar man blijven zal de „herrlichste von allen", die al's geen ander haar kent, van den eenen dag op den ande ren en tot in de verste schuilhoeken van haar innerlijk. En plechtig en ontroerd doet zij haér belofte, dat zij zich altijd en in alle dingen zonder de geringste terughouding zal uitspreken. In sommige verhoudingen tusschen een moeder en een volwassen kind, in vriend schap tusschen volwassen menschen, is die stelling van „niets voor elkaar verbergen" en „zich altijd voor elkander uitspreken" misschien minder in woorden vastgelegd, maar dat zij bestaat, valt zeer stellig niet te betwijfelen. Ook tusschen vrouwen, die niet zoo heel jong meer zijn, die elkaar in de moeilijk gedragen en onvruchtbare een- stilstaan en dat het vrijwel eenige onder scheid is tusschen een Kerst- en Oudejaars- party. Wat draagt de vrouw op den laatsten dag van het jaar, die min of meer feeste lijk gevierd wordt Vóór alles wil zij, zich in haar kleeding bij haar omgeving aanpassen. Zij wil er niet bescheiden, maar evenmin te op dringerig uitzien. Zij wil den gulden mid denweg bewandelen, en het is opmerkelijk hoe meestal het instinct van de vrouw dien weg aanwijst. Brengt de vrouw den Oudejaarsavond ?n haar eigen kring door, dan draagt zij na tuurlijk een zeer eenvoudig kleed, dat ech- vel, hermelijn, tijger, seal enz. Het spreekt vanzelf, dat het toilet van de vrouw heel anders is als zij den Oude jaarsavond buitenshuis doorbrengt. Haar kleeding is dan wat sierlijker, wat legenheids-toiletje, waarvan de heden- daagsche mode er vele en zeer voortreffe lijke in haar collectie heeft. Een vaak voorkomend model is dat met een tunique. luxueuser. Zij vertoont zich dan in een ge- die vaak van metaal doorwerkte zijde is en die gedragen wordt op een bijna lan gen rok van fluweel. De mouwen zijn lam-; of driekwart lang, in welk laatste geval zij gecombineerd worden met handschoe nen in de kleur van den rok. der kunnen maken als ze den tijd wordt ge laten zich te ontwikkelen en vaster vorm aan te nemen. Het zijn de vrouwen, die het meest en het strengst van al de verplichting stellen zich volkomen uit te spreken, al zullen zij dat woord „verplichting" met verontwaar diging van de hand wijzen. Zoo zij al niet vragen „Zul je me altijd alles vertellen", dan hebben ze toch vaak iets in hun blik, hun houding, zelfs in hun zwijgen de ver wachting daartoe uitgedrukt en even dui delijk een zacht of verpletterend verwijt wanneer aan die verwachting niet wordt beantwoord. Een vrouw voelt zich nu een maal minder sterk in het leven staan dan een man. Voor een vrouw is de liefde van een mensch, van een kind vaak het heele leven, terwijl ze voor een man maar zelden meer is dan een plezierige bijkomstigheid of alleen maar een episode. Door er altijd maar op aan te dringen, dat de man, het kind of de vriendin, waarop ze haar leven heeft gebouwd, zich uit zal spreken en voor haar, die alles begrijpen wil, niets zal ver bergen, meent zij het geliefde wezen dich ter en sterker aan zich te binden. Een mee ning, die dikwijls op het tegendeel uitloopt. Het is tragisch, maar niet heelemaal on vermijdelijk. Liefde en genegenheid culmi- neeren niet in indringen in elkander's inner lijk leven, in het mee aanraken van wat den ander beroert en beheerscht. Liefde, vriendschap en genegenheid vinden hun bewijs minder in daden dan in stil en be reid wachten. Hun zegen wordt ondervon den daar, waar behoefte ze zoekt. We moeten leeren eerbied hebben voor het innerlijk van den mensch, voor het innerlijk van den man, het volwassen kind, den vriend, de vriendinWe moeten niet brutaal willen binnendringen in dien veiligen schuilhoek, waar wordt geordend en gestreden en waartoe de mensch in eenzaamheid met een absolute ovez'gave neigen moet om zichzelf te kun nen blijven. We moeten juist zooveel geven als de ander vraagt, juist zooveel vragen als de ander behoefte heeft te geven. Dan zullen wij zijn de vrouw, de moeder, die Opmerkingen van een domme vrouw. Ik ben maar een doodgewone huis moeder. Ik kan perfect koken, bakken en braden. Ik maak al mijn kleeren en die voor de kinderen zelf en als mij gevraagd wordt hoe satin, fluweel, wol, batist enz. gewassche:. moet worden, weet ik daarop dadelijk antwoord te geven, een antwoord dat in de practijk niet teleur zal stellen. Maar dergelijke dingen worden van geen belang genoemd en men zegt, dat men er niet ver de wereld mee doorkomt. Het zal wel zoo wezen. En daar ik niet het minste verstand heb van politiek en economie en 's avonds binnen een half uur klaar ben met het lezen van een krant, zal ik wel een domme vrouw zijn. Ik ben dus een domme vrouw en het zal dan ook daardoor wel komen, dat ik niet begrijp waarom ons, Hollandsche vrouwen, zoo op 't hart wordt gedrukt bij onze in- koopen aan Hollandsch fabrikaat de voor keur te geven en geen ander dan Hoi- landsch personeel in dienst te nemen, terwijl we er allemaal van overtuigd zijn, dat het er in de wereld beter uit zou zien als het er verdraagzamer zou toegaan, als alle lands grenzen vervielen en we om maar vast een begin te maken de vereenigde staten van Europa kregen. Met mijn man waag ik het wel eens hier over te redeneeren. Hij zegt „Als alles normaal is, is er natuurlijk niets tegen waren en ai'beidskrachten uit het buitenland te betrekken, maar nu vrijwel alle stelsels ontwricht zijn, mogen we dat niet doen." Maar ik vind, dat het er juist nu op aan komt te toonen, dat het ons ernst is. Ik blijf dan ook consequent en het kan me niets schelen of ik iets koop wat in En geland, Frankrijk, Duitschland of waar ook vervaardigd is, zoo min als ik me afvraag of de dingen, die ik in de huishouding ge bruik, wel van Hollandsch fabrikaat zijn. „Je benadeelt je landgonooten er mee, zegt mijn man. Dat kan natuurlijk wel zijn, maar als wc eensgezindheid willen, moeten we ook nici meer spreken van „landgenooten". We zijn „menschen" en ik benadeel geen mensch Onder redactie van TRUUS EYGENHUYSEN. zaamheid van verloren illusies gevonden hebben, vrouwen die gaan samenwonen en geen mogelijkheid zien om in een andere veilige haven te belanden, leeft zij met een intense en bestendige kracht, en nu en dan krijgt men den indruk zooals trouwens ook wel in een huwelijk dat zij op de loer ligt om naar voren te springen waar maar even getracht wordt haar te ontduiken. Dit alleen al geeft aan, dat deze stelling, dit „kenmerk van een goede verhouding", in de praktijk minder houdbaar en begeer lijk is dan ze in theorie schijnt te zijn. Dat ze aanwezig is, valt niet zoo moeilijk te verklaren. Het is de menschelijke zucht naar volkomen en onvervreemdbaar bezit, die haar in 't leven riep, het intuïtief besef, dat een mensch-alleen minder sterk staat dan een harmonische twee-eenheid, het on bewust verlangen naar een veiligen, wan- kelloozen muur, die een troostend houvast biedt temidden van alles dat valt onder den meedoogenloozen druk van omstandigheden of noodlot. Teruggebracht tot haar oor sprong berust zij dus op zuiver egoïsme en de vraag „Zul je me altijd alles zeggen en „Zul je nooit iets voor me verbergen kunnen we dan ook tot de ego-centrische rekenen. Hiermee zullen velen het niet eens zijn, en hiertoe zullen in elk geval behooren zij, die soortgelijke vragen stellen aan de meest geliefde vrouw, den beminden man, de vriendin, het kindaan diengene, waar naast de levenstocht wordt afgelegd. Zij zullen willen beweren, dat deze vragen juist niét op zelfzucht en zelfbehoud baseeren, maar daarentegen getuigen van zelfvergetelheid. Zij zullen willen aantoo- nen, dat gelegenheid om zich uit te spre ken een van de dingen is, waaraan ieder mensch behoefte heeft. En dit laatste zal ze niet zoo moeilijk vallen, want ieder on zer heeft wel eens behoefte gevoeld zorgen, gedachten en gevoelens uit te leggen. Maar wie vraagt „Zul je me altijd alles zeg- Het kan een huwelijk, een vriendschap langzaam en tot den dood toe vergiftigen. Het kan den eenen mensch den anderen doen haten op een verbijsterende wijze. Want er leven in ons vele onvolgroeide, verwarde dingen, broos en onwezenlijk, die geen woorden verdragen, die óf ruw worden óf uiteen vallen als ze worden aangevat om naar buiten gedragen te worden. Het zijn dingen, die ons leven voller, rijker en bree- een onuitwischbaar beeld achterlaat en naar wie de warmste gevoelens en de lichtendste gedachten zullen uitgaan. gen en „Zul je niets voor me verborgen houden opent hiermee niet de gelegen heid om aan de nu en dan vlug opschieten de behoefte van zich eens heelemaal uit te spreken te voldoen, maar stelt de verplich ting constant en volkomen elk innerlijk be leven bloot te leggen. Behoefte en verplichting. Twee tegen el kander botsende begrippen. Het eene heeft iets vlots, het andere iets stroefs. Het vol doen aan een behoefte is een bevrijding, het nakomen van een verplicüting kan een be klemming zijn, zelfs de verplichting zich uit te spreken tegen het meest geliefde wezen.

Krantenbank Zeeland

Vlissingse Courant | 1933 | | pagina 9