EVE R-
NDENT
MAANDAG 24 DECEMBER
NT
Eerst© Blad
SCHAAF
riste.
gen.
m
No303
KERSTZANG.
FEUILLETON
Gestolen Geluk
24)
HET JAAR 1923.
62.2 te Biarritz
45.5 te Tihors-
d van 23 De-
urt Westelijke
of betrokken,
n regenbuien.
EN FIETSEN.
uur
4.18
4-18 jj
SSINGEN.
n.m.
1.29
2.05
2.41
en, Openbare
gen enz,
gadering afd.
ud-gepension-
2.30 uur.
n avond bios-
ng 8 uur.
n Zondagmrd-
ks bioscoop-
s 8 uur.
Zondagmid-
Soirée „T. O,
'ap".
irée dansclub
Oude Vriend-
Cabaret-avond
eeniging do
odde V ri end-
Klem e Stem",
roder, Boule-
Tooneel- en
ingschè Post-
8 uur.
1-masqué van
1 Vriendschap".
ANGE.
bevat de
hoeveel-
ATUUR-
erpakt in
cent.
bij
AAT 35.
stdagen
van
EN en
N
prijzen,
artijen bil-
rdt zonder
is bezorgd,
velend,
BUCK,
Vlissingen.
rt een bij-
in Middel-
het kantoor
solide
EN
J. MEIJER,
gemeente
G.
en aan de
Courant",
ssingen.
te
hoenhandel.
Rotterdam
plaatsen.
ASSAOIERS
VEE.
11144.
W
8
t. Bütt.
.in, 54i
8
8
romen
isport- en Exp
Q. VOS, Tel
OORN, TeL153r
ïOUT.Tel. 282.
TeL 101.
VL1SSINGSCHE COURANT
Dit nummer bestaat utt 2 bladen
WEGENS HET KERSTFEEST ZAL
DE „VLISSINGSCHE COURANT"
DINSDAG 25 EN WOENSDAG 26 DE
CEMBER NIET VERSCHIJNEN.
Als alles om ons heen daarbuiten
spreekt van somberheid en rouw als
ontdaan van allen luister beemd en
gaarde, weg en weide roerloos, als ge
storven, zich onder den grauwen hemel
uitstrekken als de zon, laat verrezen,
alreeds weder vroeg ter kimme zinkt,
na nauwelijks een enkel uur van helder
schijnsel over het kille aardrijk te heb
ben uitgespreid dan kan het daar
binnen in weerwil van alle zorg en
ongerustheid, van kwelling en kommer
toch zoo weldadig behagelijk zijn,
warm, naar lichaam niet alleen, maar
veel meer nog naar ziel en harte. Want
wanneer de kortste dagen zijn aange
broken, wanneer zon en zomer, blijheid
en koestering ons zoo verre schijnen als
nooit, dan juist is het Kerstieest dédr,
om ons de lafenis, de verkwikking te
brengen, waarnaar we dorsten, om ons
op te beuren uit angst en wrevel, uit
bekommering en verdriet, en ons te
midden van al de kleinere en grootere
narigheden van het dagelijksch leven, te
komen herinneren, dat boven al ons
worstelen en wroeten, ons strijden en
lijden, ons ai te zeer verdiepen en on
dergaan in tijdelijke dingen, de eeuwige
verhevenheid en luister van het groot
vertroostend Licht der Wereld de aarde
beschijnt. De aarde en al wat mensch
is op de aarde. Want dat Licht is opge
gaan, meer dan negentien eeuwen te
rug, niet alleen voor de kleine scharen
rondom Bethlehem's stal, niet voor de
oosterlingen alleen van toen, maar voor
die van alle tijden en alle plaatsen, voor
westerlingen alsmede, voor noorder- en
zuiderlingen niet minder, voor alle de
menschen, van alle deelen der wereld
en van alle eeuwen. Het Kerstevangelie,
de blijde boodschap van liefde en vrede,
omvat alle creaturen, geen enkele uitge
sloten. En het is die blijdschap, welke
in onze harten zetelt en aan welker wel
dadige, koesterende warmte we ons
laven en verkwikken.
Hoort de Kerstklokken luiden hun
blijde galmen door de luchten en de
ooren der menschen vergasten zich aan
hun lieflijke klanken hoort de Kerst
zang klinkt door de hooge gewelven
der statige kathedralen en eeuwenoude
hoofdkerken in alle steden der Christe
lijke landen, de Kerstzang die ook klinkt
en zingt in de nederigste stulp, en het
hart des schameien vertroosten komt.
Ziét de vuren zijn ontbrand, de kaarsen
ontstoken, de Kerstboom ontgloeid in
tallooze lichtschijnsels en zijn takken
zijn getooid met kleurige versierselen,
wier glinstering zich duizendwerf weer
kaatst. En de Kerstliederen, zij wellen
ons uit de borst als voorheen, de
eeuwen oude, de altoos jonge, de immer
Roman van REINHOLD ORTMANN.
Maar ais dan een het zwijgen ver
brak, dan was het stellig met een ge
dachte aan den doode, met een herinne
ring aan iets, dat hij gedaan of gezegd
had en een onbevooroordeeld toe
hoorder had slechts moeilijk kunnen on
derscheiden, of het de moeder of de
verloofde was, die in zulke oogenblik-
ken de diepste vereering voor den ge
storvene, het meest vaste geloof in de
vlekkeloosheid van zijn karakter open
baarde.
Wat ooit aan verbittering en wan
trouwen tegen Ilse in haar hart was
geweest, de moeder had het lang al ver
geten. En haar geest was niet meer be
wegelijk genoeg, dan dat zij had kun
nen nadenken over de zonderlinge te
genspraak, die tusschen de vroegere en
tegenwoordige houding van het meisje
bestond. Zij herinnerde zich nog nau
welijks welke bange vrees voor het
geluk van haar zoon de zonderlinge
houding van zijn verloofde in haar had
wakker geroepen. Zij kon tegenover
zoo'n droefheid toch waarlijk niet lan
ger twijfelen, dat Ilse hem zoo diep en
oprecht bemind had, als hij het ver
diende. Dat nu haar heele toekomstige
leven eenig aan deze onuitbluschbare
droefheid, aan deze uitsluitende verple
ging van zijn aandenken gewijd zou
blijven, leek haar volkomen natuurlijk
lieflijke liederen van het Hoogste
Feest van het jaar „Vrede op aarde,
in de menschen een welbehagen".
Hoe oneindig weldadig, hoe goed,
hoe onontbeerlijk komt het Kerstfeest
ons telken jare met zijn zang en zijn
licht, zijn hocge blijdschap en zijn
diepste ontroering verhalen van het on
misbaarste wat de menschheid kent: de
Naastenliefde. Maar die dan ook geheel
en onverkort, zuiver, onbesmeurd. O
zeker, de weg naar het volmaakte is de
moeilijkste, de doornigste van alle gan
gen ter wereld zijn zijpaden zijn vele,
de afdwalingen gemakkelijk, de terug
keer zoo moeilijk. Maar geen worsteling
zonder strijd, geen streven zonder de
grootste inspanning, zal het doel bena
derd, zal het gewonnen, zal het bereikt
worden. En naarmate het doelwit hoo-
ger staat, het oogmerk verhevener,
grootscher en schooner is, naar die
zelfde mate zal ook de arbeid van onze
krachten meer en meer, ja alles komen
opeischen.
Van die offering aller krachten, aller
vermogens van ziel en van lichaam, al
ler gaven van hart en van geest, voor
het ééne groote alles omvattende doei,
het doel de menschheid het reinste ge
luk, de hoogste gelukzaligheid te bren
gen, klinkt met den Kerstzang de ge
wijde de diepe, de ontroerende betee-
kenis in onze harten door. Mochten
toch allen haar ten volle verstaan
i.
De menschheid, als de mensch, heeft
behoefte zich rekenschap te geven. En
het is goed, dat zij dat doet, want alleen
bij het licht, dat zij zelf over eigen
daden ontsteekt, kan zij den weg zoe
ken, dien ze te gaan heeft naar wat
toch als een doel haar moet wenken
door den duisteren doolhof der eeuwen.
Het is een onzekere weg. En wanneer
we luisterend naar de klokken, die het
oude jaar uitluiden, achter ons zien over
de velden van het verleden en rondom
ons over de onbegrijpelijkheden van het
heden, dar. vragen we ons onwillekeu
rig af, of er wel ergens een doel is en
of we, zoo het er is, wel ooit den weg
daarheen zullen vinden.
Er is een oogenblik geweest, nu meer
dan 5 jaar geleden, toen plotseling de
kanonnen zwegen en in Amerika presi
dent Wilson.zich opmaakte om als een
moderne apostel ons de boodschap des
vredes te brengen, dat we het doel, dat
we een doel althans zoo dichtbij waan
den, dat we de hand slechts meenden
te moeten uitsteken om het te grijpen.
Wanneer we nu, aan den avond van het
vijfde jaar, nadat de verschrikking van
den oorlog voor goed scheen te zullen
eindigen, aan dat geloof terugdenken,
dan kunnen we een glimlach nauwe
lijks onderdrukken. Maar het is een
glimlach der bitterheid. Want het is
niet, omdat de gebeurtenissen sterker
bleken dan wij, het is de eigen waanzin,
de waanzin van den oorlog eens, die
ons verder wegdreef van het ideaal,
waarnaar we reeds reikten. En zoo de
wereld verwoest ligt, zoo millioenen
zonder noodzaak hongeren en millioe
nen anderen hun leven verteren in bit
terheid en haat, dan weten we nu, dat
het de waanzin van het eigen geloof
was, die die verwoesting van honger en
en iets, dat bijna vanzeif sprak. Zij
vergat het onderscheid tusschen haar
eigen gebrekkigen, wenschloozen
ouderdom en Use's bloeiende jeugd. In
haar zelfzuchtige smart om den afge
storvene, die voor haar door niemand
en niets te vervangen was, had zij nooit
meer kunnen begrijpen, dat er na zijn
dood nog nieuw geluk en nieuwe le
vensvreugde kon zijn voor een wezen,
dat hem eens had lief gehad.
Zoo liet zij het zonder tegenspraak
toe, dat Ilse zich van elke, ook de on
schuldigste verstrooiing onthield, dat zij
slechts voor de noodzakelijkste bood
schappen het huis verliet en in angstige
vrees alle aanraking met vroegere be
kenden vermeed. Zij kon haar gezel
schap ook volstrekt niet meer ontberen.
Als Ilse ook maar voor een enkel uur
weg was, kon zij zeker zijn, de oude
vrouw bij haar thuiskomst in trooste-
loozen gemoedstoestand te vinden, en
zoo was dus begrijpelijkerwijze tus
schen hen nooit de gedachte opgekomen
aan de mogelijkheid, dat het jonge
meisje op zekeren dag de oude vrouw
kon verlaten, om haar eigen weg té
gaan.
Zoo was de winter voorbij gegaan,
zoo ging ook het voorjaar en een groot
deel van den zomer voorbij. De krach
ten der weduwe waren zoo zeer toege
nomen dat zij zelfs verre wandelingen
zonder al te vermoeid te worden, kon
ondernemen. Haar lichamelijk welzijn
was beter dan de laatste jaren, en dok
ter Stockmar mocht met trots zeggen,
dat hem hier een zijner gelukkigste ku
ren geslaagd was. Des te slechtet be
haat en ellende heeft teweeg gebracht
en dat, erger wellicht, nog dan honger
en haat, de cynische bitterheid der ont
goocheling aan de krachten der
menschheid knaagt. Het is niet alleen,
dat wé niet meer gelooven, het is voor
al, dat we het dwaas virtden ooit ge
loofd te hebben, is het niet-Wilson zelf,
de geestdriftige vredes-apostel eens,
die iets van de bitterheid dezer ont
goocheling uitspreekt, wanneer hij in
de eerste boodschap, die hij weer tot
zijn volk richt, zegt, dat Frankrijk en
Italië van het vredesverdrag van Ver
sailles een vodje papier gemaakt heb
ben Wat is er overgebleven van het
>verk, dat hij te volbrengen dacht Zijn
VOLKENBOND
staat nog overeind, als symbool van
het geloof aen het verlangen, dat de
menschheid vijl' jaar geleden bezielde.
Maar hij is er na aan toe een carica-
tuur te worden van wat de volken eens
bedoelden. En zijn eigen gestie in het
afgeloopen jaar heeft er niet weinig toe
bijgedragen hem hiertoe te doen ver
worden. Dat de garantie-verdragen,
vooral zooals Frankrijk die naar aan
leiding van het ontwapeningsvoorstel,
die voorstelde, geheel in strijd waren
met de Volkenbondsgedachte, scheen
men nauwelijks meer te beseffen. Maar
erger was, dat de Bond de geweldda
den van Polen en Lithauen eenvoudig
sanctionneerde, toen het Wilna aan
Polen en het door de Lithauers over
weldigde Memel aan Lithauen toebe
deelde en door de toedeeling van Oost-
Galicië aan Polen bewees, meer over de
politieke belangen van Polen en Frank
rijk dan over het recht der Galiciërs
zich zorgen te maken. Het ergste leed
echter het prestige van den Bond door
het Grieksch-ltaliaansche geschil, al
kan niet ontkend worden, dat zoo al
niet zijn daden dan toch zijn bestaan
op de regeling van dat geschil niet zon
der invloed is gebleven. Toen Grieken
land na het ultimatum van Italië en de
bezetting van Korfoe, die op de ver
moording van Italiaansche officieren in
Albanië volgden, op den Volkenbond
een beroep deed,' was deze krachtens
het Volkenbondsverdrag verplicht ge
weest, in te grijpen. Maar het besliste
verzet van Italië verhinderde dit. En het
was een ongedachte uitkomst voor den
Volkenbond, die het van een smadelijke
nederlaag redde, toen de gezantencon
ferentie, die de zaak aanging, omdat de
vermoorde officieren deel uitmaakten
van de door haar benoemde delegatie
tot vaststelling der Grieksch-Aibanee-
sche grenzen, de aangelegenheid van
haar overnam en door de Italiaansche
eischen met een niet noemenswaardige
wijze tot de hare te maken, Grieken
land een weg opende om deze eischen
te aanvaarden. Het geschil, dat een
oogenblik een gevaarlijk aanzien had,
toen Engeland zich tegen Italië's hou
ding uitsprak, kreeg daarmee een op
lossing, die Mussolini wel niet geheel
zal bevredigd hebben, omdat Korfoe
ontruimd moest worden en die ook
Griekenland wel niet naar den zin zal
geweest zijn, maar die althans het
voortbestaan van den Volkenbond mo
gelijk maakte en den vrede van Europa
redde.
Die vrede werd ook, schoon niet zeer
ernstig, bedreigd van uit
HET NABIJE OOSTEN,
toen de Turken weigerden op de confe
rentie van' Lausanne in de eischen te
treden der geallieerde mogendheden in
zake de capitulaties, de bepalingen be
treffende de minderheden, de petro-
viel hem, ais arts, het uitzien van Ilse.
Hij had de bleekheid van haar wangen
en de schaduwen onder de oogen ver
klaarbaar gevonden, zoolang zij bij de
smart om den doode ook nog de licha
melijke inspanning van een nieuwe zie
kenverpleging van zich vorderde nu
echter, waar voor de weduwe al lang
niet meer gewaakt behoefde te, worden
en naar zijn meening sedert den dood
van den bouwmeester reeds genoeg tijd
was verstreken om de eerste wanho
pige smart te hebben overwonnen nu
hebben de onbedriegelijke kenteekenen
van een aangetaste gezondheid hem
ernstig bezig te houden en ongerust te
maken. Een klacht kwam er weliswaar
niet over Use's lippen, en hij kreeg op
zijn deelnemende vragen slechts ont
wijkende of ontkennende antwoorden.
Toen achtte hij het eindelijk zijn plicht
met de moeder een ernstig woord over
haar te spreken, en zoo nadrukkelijk
gaf hij daarbij uitdrukking aan zijn be
zorgdheid, dat de oude dame door
schrikkelijke angst werd aangegrepen,
dat ook deze geduldige, zachte, deel
nemende gezellin haar te eeniger tijd
■kon worden ontnomen. Met betraands
oogen bezwoer zij den arts, haar te
zeggen, wat er voor Use's gezondheid
te doen viel. Deze haalde de schouders
op en zeide
Met de middeien der artsenijkunst
is hier naar mijn meening niet veel aan
te vangen. Zij moet allereerst uit deze
droeve atmosfeer weg, die haar zenu
wen vernielt en haar levenskracht ver
teert. Als u het werkelijk goed met haar
meent, moet u-daarvoor zorgen, dat zij
ieumvelden van Mosoel, waarop Enge
land gaarne beslag wilde leggen enz.
tn toen na de aanvankelijke mislukking
der conferentie Turkije de marine de
zer mogendeheden sommeerde de ha
ven van Smyrna te verlaten en Grieken
land aanvechtingen scheen te krijgen
voor een nieuw avontuur. Maar ten
slotte bracht toch de onderteekening
van het verdrag van Lausanne, door
veel toegeeflijkheid der mogendheden
en door den afstand van den driehoek
van Karagatz door Griekenland aan
Turkije mogelijk geworden, een rege
ling van de kwestie, waardoor Europa
zoo lang in onrust werd gehouden en
die door de ontruiming van Konsfanti-
nopei door de Engelsche, Fransche en
Italiaansche troepen haar beslag kreeg.
Die toegeeflijkheid kwam zeker niet
uit zuivere vredelievendheid voort. Het
was een andere kwestie, brandender en
gevaarlijker dan deze, die de geallieer
de mogendheden en in de eerste plaats
zeker Frankrijk dwong. Zoo Turkije zijn
wil wist door te zetten, was het niet het
minste, omdat
HET SCHADEVERGOEDINGS-
VRAAGSTUK
het leven van Europa beheerschte en
zijn krachten zoowel als de aandacht
van alle volken op slorpte. Want deze
kwestie en de feitelijke onwil der En-
tente-mogendheden, van Frankrijk en
Beigië vooral, om haar te regelen op
de eenige wijze, die mogelijk lijkt, zijn
het, die niet alleen Duitschland vernie
tigd en het Duitsche volk tot den hon
gerdood gebracht, maar ook het oeco-
nomisehe leven van Europa en een
groot deel der wereld ontredderd en de
internationale verhoudingen vergiftigd
hebben. Engeland heeft dat ingezien,
schoon het uit dat inzicht nog niet de
noodzakelijke consequenties getrokken
heeft, evenmin als Amerika, welks in
zicht ouder en vollediger is. En Italië
begint er ook de lucht van te krijgen.
Maar Frankrijk, zoo het dit ongetwij
feld ook wel begrijpt, houdt zich van
den domme. Het wil niet de schadever
goeding, zei Bonar Law, met wat an
dere woorden, toen hij thuis kwam van
de Parijsche conferentie, waar Frankrijk
tot de Roerbezetting besloot, maar
Duitschland's vernietiging. En deze wil
heeft natuurlijkerwijs zijn houding en
daden bepaald, waarbij het België in
dezelfde richting drong, Zijn Roerbezet
ting in Januari was er de uiting van.
En deze bezetting heeft feitelijk het ge-
heele jaar door het schadevergoedings-
vraagstuk beheerscht,
Op de Parijsche conferentie, die het
gevolg was van Duitschland's verzoek
om een moratorium, stonden het Fran
sche en het Engelsche inzicht onmiddel
lijk tegenover elkaar. Engeland, over
tuigd, dat Duitschland momenteel niet
betalen kan en nooit voldoen kan het
fantastisch bedrag van 132 milliard, dat
vroeger was vastgesteld, wilde dit be
drag verlagen tot 40 milliard en een
moratorium verleenen van 4 jaar, waar
na dan successievelijk met 2 milliard
per jaar de betalingen zouden begin
nen. Maar Frankrijk, dat van verlaging
van het totale bedrag niet wilde hoo-
ren, wenschte alleen in een moratorium
van 2 jaar toe te stemmen, wanneer het
productieve onderpanden kreeg en dus
toezicht op de kolenmijnen in het Roer
bekken, belasting op de kolenproductie,
heffing van de douanerechten op den
linker Rijnoever enz. Toen overeen
stemming onmogelijk bleek, liet Poin-
caré de commissie van herstel, die zich
ondanks het verzet van Bradbury, den
voor een poos in een andere, minder
droefgeestige omgeving komt, al was
het tegen haar eigen wil.
De weduwe keek hem met grenze-
iooze verbazing aan.
Ik begrijp u niet, dokter U wil
toch niet, dat ik haar wegzend En al
wilde ik dat ook doen, gelooft u dan,
dat zij daarmee van den last harer
smart was verlost Zou zij die sombere
atmosfeer, zooals u dat noemt, niet
overal met zich mee nemen al ging
zij tot het einde der wereld
Ik verwacht inderdaad niet, dat
de smart, die haar gezondheid onder
mijnt, in één nacht verdwijnen zal.Maar
het maakt toch wel een groot verschil,
of hij in zekeren zin kunstmatig gevoed
wordt, zooals in het eenzame leven in
dit huis gebeurt, dan of de verstrooien
de invloed van een nieuwe, vroolijkere
omgeving zijn weldadige werking doet
gelden. Als ik u een raad mag geven,
dan is het, met de jonge dame een poos
op reis te gaan. Dat zal u en haar ten
zegen gedijen.
Doch het was niet zoo gemakkelijk,
de weduwe voor zoo'n plan te winnen.
Het leek haar als zonde tegen den be
minden doode, dat zij er aan zou den
ken, de plek te verlaten, waar hij zijn
laatsten adem had uitgeblazen, en meer
dan eens verzekerde zij den arts, waar
hij de volgende dagen telkens op het
onderwerp terugkwam, dat zij in den
vreemde, onder deehtemingslooze men
schen, van verlangen naar het stille
huis zou omkomen. fAaar haar tegen
spraak verloor toeh langzamerhand alle
beslistheid, werd zwakker en aarzelen-
Engelschen afgevaardigde, geheel naar
Frankrijk's wenschen pleegt te schik
ken, Duitschland in gebreke stellen we
gens een gering tekort in de houtleve
ranties en bezette het Roer-gebied. De
bedoeling heette alleen de productie
onder toezicht en zoo noodig leiding
van Fransche, Belgische en Italiaansche
ingenieurs fe doen plaatsen, ter wier
bescherming de troepen dan moesten
dienen. Maar het verzet van de Duit
sche regeering en van de Roer-bevol
king, die niet onder vreemde leiding
wilde werken en een lijdelijk verzet te
gen de bezetting begon, verhinderde dit,
zoo het in het plan gelegen heeft. De
regeering te Berlijn zette alle leveran
ties aan Frankrijk, België en Italië stop
en verbood kolen- en andere leveran
ties aan de Roer. De Franschen tracht
ten door streng en gewelddadig optre
den dit verzet te breken. Ze sloten met
behulp der Belgen het bezettingsgebied
van het overige Duitschland af door
een douane-cordon, namen geld en
waarden in beslag, waar ze die maar
vinden konden en zetten het spoorweg
verkeer stop, toen het personeel niet
onder Fransche leiding werken wilde.
De wederzijdsche verbittering steeg
voortdurend, waarvan vaak bloedige
botsingen als die bij de fabriek van
Krupp, waarvoor de directeuren tot
gevangenisstraf veroordeeld werden,
het gevolg waren. Door een nieuwe
aanbieding van 30 milliard trachtte de
Duitsche regeering tevergeefs tot on
derhandelingen te komen. Frankrijk
antwoordde niet eens en Engeland en
Italië slechts afwijzend. Een nieuw aan
bod, waarbij verschillende waarborgen
voor de nakoming werden gesteld en
Duitschland aanbood zich aan de be
slissing van internationale deskundigen
te onderwerpen, had meer succes. Zoo
wel Engeland als Italië vonden daarin
een geschikte basis voor verdere be
sprekingen. En toen Frankrijk daarvan
niet hoor en wilde en o.a. de vooraf-
.gaan opheffing van het lijdelijk verzet
aan de Roer eischte, stuurde de Engel
sche premier Baldwin, die Bonar Law
opgevolgd was, Poincaré een lijstje met
vragen, ten einde precies te weten te
komen, wat hij precies wilde. Maar het
antwoord bleef uit. De verhouding tus
schen Frankrijk en Engeland, dat zijn
werkeloosheid vooral aan de desorgani
satie in Midden-Europa weet, werd ei-
niet beter op. En de weigerng van
Frankrijk en België om met het ont-
werp-antwoord van Engeland aan
Duitschland mee te gaan, bracht de
Engelschen in steeds verbitterder stem
mingen. Het werd er niet beter op, toen
Poincaré op het dreigement van Bald
win de gewisselde stukken te pubiicee-
ren, zelf tot de openbaarmaking over
ging en bleek, dat Engeland de-Fran
schen in zake de schuld aan Engeland
wilde tegemoetkomen. In het Engelsche
parlement vielen harde woorden en
Baldwin stelde Frankrijk voor het alter
natief, öf de schadevergoeding, maar
dan ook een bloeiend Duitschland, dat
betalen kan, öf een geruïneerd Duitsch
land. De samenkomst tusschen Poincaré
en Baldwin scheen eenige ontspanning
te brengen. Maar het duurde niet lang.
Tot ten slotte de opheffing van het lij
delijk verzet door de Duitsche regeering
de oplossing scheen te beloven.
De steun aan de bevolking in den
Roer had de Duitsche financiën totaal
uitgeput en de Mark zoover beneden
het nulpunt doen dalen, dat herstel
onmogelijk scheen. De nood in het be
zette gebied en overal elders nam met
den dag toe. De afscheidsbeweging in
der, hoe meer zij zich overtuigde, dat
Stockmar's verklaringen omtrent Use's
gezondheid geen ongegronde waren. In
de zelfzucht van haar eigen verdriet
had zij geen oog voor de waarschu
wende teekenen gehad nu echter,waar
zijn waarschuwing haar blik had ge
scherpt, zag zij nog haast meer dan hij,
en op zekeren dag, nadat zij Use onder
een voorwendsel de kamer had uitge
zonden, verraste zij hem met de mede-
deeling, dat zij besloten was, zijn raad
op te volgen.
Maar u zal niet verlangen, dat wij
naar een van de drukke modebaden
gaan, nietwaar voegde zij er angstig
smeekend aan toe. Het rumoer van die
babbelende menigte zou mij dooden, en
ook Ilse zou er zich stellig meer door
gekrenkt en afgestooten gevoelen dan
er door worden afgeleid. Zij wilde
eerst heelemaal niets van reizen weten
en stemde eerst toe, toen ik haar deed
gelooven, dat het alleen om mijnentwille
gebeuren moest.
Dat was niet anders te verwach
ten, want haar droefheid ik kan mij
tegen dien indruk nu eenmaal niet ver
zetten heeft iets van de onnatuurlijke
kastijding eener boetelinge.
Eener boetelinge, dokter vroeg
de oude vrouw verwonderd. Hoe meent
u dat Waarvoor zou zij dan te boeten
hebben
De ondoordachte uiting had hem
reeds berouwd en hij haastte zich, ze te
doen vergeten door een ontwijkend ant
woord en daarna op de eerste vraag
van de oude dame terug te komen.
Naar een modebadplaats wilt u
