MEMS El !E!Hi VRIJDAG lO JANUARI. Bio- 57e «3o«2r££&]gijg ar ir it» CURSUS nes. MM ütschappij van sart GEMEENTEBESTUUR* Od Zeepkaartper persoon 1 stuk KLEIZEEP a f 0.10 per stuk. Vlissingen, 10 Januari 1919. BIM?!UAND^° FEUILLETON ÏSBEURS i tie Handelsschool mei tweejarigen icnschïppen aantal lesuren 14' I! bedraagt f150.— tesuu:. htingen bij tier. A.DRONKERS. zenden viC- 15- 10 JAKUARI. AL DE RUYTER" vonds8 uur. :dsn kunnen zich tit ik: 1 .melden. BESTUUR. gen HAARVET- ladmuts-mod el. uk Beleefd aan- 1GERMAN, Kan- 37. R<re/t-r. door de. poiiiekerBoom. slijm np. e hg e hoest spoedig ■aar in de snee. ie ^is'.viRkels, in a 60 eer! er. te C BEMEST. WALCHEREN". regeling vanaf Oer 191S. raar Dót du:.:; naar Vlisti,- gen ram 6 10 uii ot Mirt leiburg, t.25 aanfcos Vbssing u run- om 8 uur uit ekkenae elec- 'üasiBgeu terug- Zou- en feest- ÏOOTDiËttST, vanaf 56 De- 1918. raar Bierkegs n.m 1.256, 3.—. naar Vl'ssingen n.m. i .45, 3.35. Feestdagen ver m 10 30.' j van den trein toot naar Bres-, vachten. Ncu- naar Ter 1.25c. naar Viissin- 2.45. vsn den tteit! boot naar Ter 30 tnii nten ige;. dc booten half uur na bei sirgen of van alcheren en uit ineu viaViake- euzett bereiker. rik ntake van uit Viissirt- trg 5 en G"os- kc5 30 Vertrek snt naar Hatts- vértrek van i naar 'Ier test dagen geeft •duTing, omiat 5 55 uit ilans- iting.) 11 d d e 1 b u r g r d a m. in Januari. Midd. J v. Kott. j vin. 7. vordt des sttor- n. :komen Transport en Erven O. VOS EENHOORN OS-TERHOUT; iRENOSJT. 1919e» ADVERTENTIE-PRIJS Van 1—4 regels 0.70 voor iedere regel meer 17% centplaatsing 3j2 X bij abonnement speciale prijs. Recla mes 35 cent per regel. Dieagtaastbte- dhsgen en dlenstaaovragea 10 cwrt per regel, bij contante betaling. Familieberichten vaat 16 regels 1.15, iedere regel meer 17% e«»t ABONNEMENTS-PRIJS Voor Vfisstngen en gemeenten op Walcheren 1.70 per drie maanden. Franco door het geheele rijk 2. Weelt-abormementen 13 cent. Afzon derlijke nummers 3 cent. RSQEER1NGSGOEDLREN. Burgemeester en Wethouders van Vlissingen brengen ter algeineene kennis dat ingevolge hunne kennisgeving van 28 Februari 1917, behoorende bij de voor hunne gemeente geldende distributieregeling van regeeringsgoe- deren d.d. 12 en 19 Februari 1917 A no. 213, gedurende de week van 10 Januari tot en met 17 Januari 1919 verkrijgbaar is op bon. no. 155: 4 K.G. ZAND- AARDAPPELEN a f 0.053-5 per K.G. op bon no. 156 >2 pond BRUINE BOONEN a f 0.22 per K.G. op bon no. 157: 1 ons KAAS (diverse soorien) op bon no. 158: 1 stuk CHOCO LADE a f 0.12% per stuk; op bon no. 159: pond SUIKER (diverse soorten) op Kindersuikerbon no. 1 pond SUIKER (diverse soorten) op bon no. 160: 1 pond GECON DENSEERDE TAPTEMELK MET SUIKER a f 0.30 per pond per flesch van 1 pond f0.33; op bon 110. 161 1% ons JAM a f 0.11 per ons op Kindermeelbon no. 10pond KINDERMEEL a f 0.21 per pond Burg. en Weth. voornoemd, VAN DOORN VAN KOUDEKERKE. De Secretaris, J. P. v. ROSSUM JR. Thee. Verscheidene millioer.en ponden thee zijn met machtiging van het ministerie van levensmiddelen te Londen geveild, met het doe! om den Britschen uit voerhandel in tbee te heropenen. Er werd een brief voorgelezen van het ministerie van levensmiddelen, waarin het voornemen werd aangekondigd om op ruime schaal vergunningen te ver- leenen voor den uitvoer van Ihee naar de neutralen en de geallieerden. Er werden uitstctren.de prijzen gemaakt. Koutende week zal wees een miliioen pond of meer aangebeden worden. De „N. R. CL" voegt hieraan toe: Zooals bekend is, zal Nederland ten ROMAN VAN Fr. L2HH®, 3D In de grootste smart hoorde deze de verpletterende inededeeling aan en de kinderen konden het nog niet begrijpen, dat ze de geliefde moeder verliezen moesten. Zacht en kalm sliep juffrouw Biirk- ner tegen den avond voor altijd in. De familie week de laatste uren niet meer van de legersponde en in de oogen der stervende lag zooveel liefde voor allen, dat dezen diep waren geroerd. Op Edith rustte nu de zorg voor het huishouden. Ze deed voor haar gebroken vader, wat ze maar kon. Ze moest zich echter geweld aandoen, opdat de toorn tegen de familie Hil- debrandt niet de baas werd over de smart over den dood van haar moe der. Ja, Thankmar, de Hildebrandt's zijn de schuld, dat moeder is heen gegaan, zeide Edith tot haar broeder. Ze hebben haar in den dood gedre ven. Oom ook met zijn brutaliteit. Hij wist toch, hoezeer zijn oudste zuster ontzien moest worden. Ik zou het hem in 't gezicht kunnen slinge ren. Of hij het wagen zal, hier te gevolge van de averechtsche politiek van onze regecring hiervan niet kunnen piofiteeren. Spek. Thans is naai het „Hbid." meldt, met de Engeische regeeriag onder voorbehoud van keuring een contract afgestoten Inzake de bereiding van 12.000 ton bacon, die buiten het agree ment om zullen worden geleverd. Ver moedelijk neg deze week zullen keur meesters van den veterinairen dienst naar Engeland vertrekken om de bacon te keuren. Zij moet over het algemeen van bruikbare «jualiteit zijn met uitzonde ring van een partij van 2800 ton. Een lading cacao voor Nederland. Het onlangs te Lissabon aangeko men nieuwe stoomschip „Irene', van de Kon. Ned. Stoomboot-Mijzal een lading cacao innemen voor Amsterdam. Gpriefflng stations-commando's. Met ingang van 16 januari wordt o de stalions-eommando's opgeheven, met uitzondering van die te Amersfoort en fe Roosendaal. Het kamp te Harderwijk. Nu het interneeringskamp te Harder wijk door de Belgen is verlaten en weldra daarna werd betrokken door geallieerde krijgsgevangenen, d!e daar op scheepsgelegenheicTmoeten wachten, is dat kamp veranderd in een oord van de hevigste vervuiling. Er zijn ongeveer 7000 Italianen, Portugeezen,' Franschen en Engelschen, die alles in de grootste wanorde gebracht hebben, met name de itnüanen die verregaand lui en on zindelijk zijn. Er wordt door de kamp bewoners, onder wie geen lucht heerscht en die het prikkeldraad eenvoudig door knippen, als ze een uitstapje willen maken, heel wat gestolen ten nadeele van de boeren in den omtrek. DE TOODSDIENST OP DE SCHELDE. In het tijdschrift bet „Nederlandsch Zeewezen" komt van de hand van C. K. eer. interessant artikel voor over den toodsdienst op de Schelde. Tiet artikel is voor een zeer groot deel van onze lezers van zooveel be lang, dat wij het in zijn geheel over nemen. Toer. in 1914 de groote wereldbrand losbrak, maakte Nederland, uit oorlogs- noodzaak, onmiddellijk van zijn souve- -einiteitsreebt op de Schelde gebruik, om, volkomen correct, den Belgischen toodsdienst op deze rivier stop te zetten, -in zoover dat deze toodsdienst een loodsstandplaais te Hansweert uitzette, welker kxnisen de schepen voor Antwerpen bestemd, van Hans- weert tot Antwerpen en vicè-versa loodsten. De zee- en 'oinnentoodsdienst werd dus op de Schelde alleen door het Nederlandsche toodspersoneel verricht. Tegelijk was echter ook, eveneens correct, de Nederlandsche loodspost te Antwerpen teruggetrokken, en deze loodsen te 'Hansweert geplaatst, ten einde vandaar tot Vlissingen hun dienst uit te oefenen. Deze maatregelen verwekten onder het Belgisch ktodspersoneei vrijwat ontstemming, zelfs een protcstvergade- ring werd te Vlissingen belegd, doch komen? Ik wil niemand van hen zien. Ik haat ze. A! lagen ze smee- kend aan mijn voeten, ik zou hen niet kunnen vergeven. Haar gelaat droeg een harde, on verbiddelijke uitdrukking en in haar oogen glom een onnatuurlijk vuur. Edith, is je temperament je weer eens de baas zeide Thankmar zacht verwijtend. Welke gedachten. Die zijn zeker niet in overeenstem ming met die onzer moeder. Heb ik dan ongelijk, Thank mar Aioeder was weer hee! best, tot ze het ongelukkige besluit nam, naar de Hildebrandt's te gaan. En toen Ja, ja, je hebt gelijk, maar Geen maar, Thankmar, viel Edith hem in de rede. Ik wil ze niet zien, als ze durven komen. Vader heeft hun geschreven roep mij lie ver niet. En Edith liet zich niet zien, toen Hildebrandt met zijn vrouw kwam condoleeren. Hij betreurde den dood zijner zuster zeer. Het was echter vooruit te zien, dat het nog eens onverwachts zou gebeuren, meende hij. Bij deze woorden trof hem zuik een veelzeggende blik van Thankmar, dat hij verder zweeg, want hij voelde zich niet geheel vrij van schuld. Na dat zijn zuster destijds was heenge gaan, had zijn vrouw hem verweten, dat hij zoo heftig was geweest. Hij daar bleek spoedig dat Nederland slechts van zijn bevoegdheid gebruik maakte, daartoe slechts gedrongen tfoor oorlogsnoodzaak. Hierbij bleef het' dar. ook, en tevens was de onder het Belgisch personeel veel gehuldigde stel regel „Wij moeten, doch Nederland ra a g op de Schekie loodsen", op vol doende wijze weerlegd.- De concurrentie tusschen beide loods- tiiensten was dus voortoopig uitgescha keld, en onder hel Nederlandsch perso neel hoorde men de algemeene verzuch ting „Gelukkig als wij er nu maar voor altijd van bevrijd zijn." Die jarenlange concurrentie en de naijver daaruit ontstaanwat een onrust en moeite hadden de loodsen daarvan wederzijds al niet ondervon den I Wie onzer .kent niet dien rusteloozen strijd op zee tusschen. de Nederland sche er, Belgische kruisposten. Het harde zeilen, prangen en knijpen met de loodsschoeners, het met slecht weer soms veel te lang bemannen der schepen, of, bij sfiite, het uren en uren lang wegfoeien met de jol, cis er ntaar een rookpluim boven de kim kwam I Wat een listen, en lagen werden soms gebruikt om «Jen concurrent uit liet gezicht tv komen of te kievart van hem Op een prik kenden de weder- zijdsche bemanningen, eikaars capaci teiten. eigenaardigheden en gewoonten. Nauwkeurig werd van elkaar nagegaan hoevee! loodsen dc tegenpartij nog aan boord had, wanneer hij binnen moest komen, welke schoener er d?.p. in dc plaats kwam, kortom alles wat moge lijk kon dienen om elkaar een vlieg af te vangen, werd gewikt en gewogen. Een belangrijk deel der gesprekken was dan ook gewijd aan boo:"d aan de oppositie („ompesisie", zou Gerrit van de Boulevard zeggen). Daarbij waren de Belgen niet te onderschatten, en hunne schepen veel vlugger dan de Nederlandsche. Dan zorgden zij zooveel mogelijk twee sche per. tegen één Nederlandse!: in zee te hebben, zooda! het veeltijds een hard stuk werk was de concurrentie tegen hen vol te houden. Dan, wanneer een schip in de reede van Vlissingen kwam I Wanneer de Nederlandsche en de Belgische „gal ley's" (lange lictoe sloepen) na elkaar van achter het doodshoofd te voor schijn schoten, de roeiers en schippers tot het uiterste ingespannen om elkaar voor te blijven, of voor te komen, wat genoten dan Botiievardwandelaars I De betrokken opvarenden genoten echter niet zoo erg voor hen was het zwaar en ingespannen roeien. Zoo lang het weer het maar cenïgs- zins toeliet werd van de galley's ge bruik gemaakt, en menig uurtje is er bij vloed en Westenwinden, half door nat en verkleumd, in doorgebracht, als de natuurkrachten sterker bleken dan menschenkracht, en de sloepen het hoofd .niet meer konden halen. Of, wanneer het al te bar werd, en de groote zeilbooten in gebruik moes ten genomen worden Hoe bij donkere stormnachten tegen elkaar werd ge zeild, om het eerst langszij wpn het te beloodsen schip te komen, met geen ander licht dan een roodschijnende lan taren, welke af ert toe boven het boord werd getoond. Wat moest dan niet worden opgepast om elkaar niet te overzeilen (de andere boot voer na tuurlijk eveneens zonder vast licht) en had in alle kalmte „neen" kunnen zeggen, want gebeurde er nu wat, Line mocht zich immers niet opwin den, dan kregen zij de schuld, had ze gezegd. En toen daarop de korte mede- deeling van zijn zwager kwam over den dood van diens vrouw, gevoelde meneer Hildebrandt zich toch schuldig en geen verontschuldiging, dat Line ziek was en een plotseling einde vooruit te voorzien was, kon het ge voel van verwijt in zijn binnenste tot zwijgen brengen. Hij kocht een prach- tigen krans en nam natuurlijk met Luciaan Waldow aan de begrafenis deel. Mevrouw Hildebrandt wiide Edith dien dag wel met alles terzijde staan, maar deze toonde zoozeer haar tegentin, ja, verachting bijna, dat ze haar pogingen te troosten en op te beuren spoedig opgaf en thuis duchtig haar hart lucht gaf over dat „trotsche nest". Martha had eentge woorden van deelneming gezonden en zich wegens ziekte verontschuldigd. Luciaan Waldow had Edith hartelijk de hand gedrukt en tot haar gespro ken ze had echter langs hem heen gezien en bedrukt over deze afwijzing had hij zich tot Thankmar gericht. Edith had een te open en heet- bloedig karakter, dan dat ze haar gevoel lang zou hebben kunnen ver bergen. Haar gezonde, krachtige na tuur was wars van alle halfslachtig- wat werden de inzittenden dikwijls heerlijk bedacht met „spraywater" In overvloed, terwijl de snelzeilende boo ten als dot door de aanloopende zeeën schoten, om dan, als men langszij van het schip kwam, veeltijds te vernemen dat een loods van de tegenpartij aan boord was, en de gezagvoerder een binnenloods van dezelfde partij ver langde. Of wanneer na veel praten en uit leggen de Nederlandsche zeeioods ge slaagd was het schip voor een zijner collega's te behouden. Dan bracht de binnenloods bet schip naar Antwerpen, om op het laatste «ogenblik, bij het „dokken" (het schip van stroom in de sluis brengen) van het schip een Bel- gisclten binnenloods op de brug te zien verschijnen, welke verklaarde ge zonden te zijn om het schip te dokken. Dan moest weer aan den gezagvoerder een uillengmg worden gegeven hoe dit weer in elkander zat. Die dokteodsengeschiedenis vooral was de nachtmerrie van het Neder landsche toodspersoneel. De Belgische binnenloodsen n.l. dokken hun, schenen zelf. Had nu een schip een Nederlandschen loods aan boord, dan stuurde de stad Antwerpen een Belgischen binnenloods aan boord om het schip ie dokken. De staat be moeide zich daarmede niet, doch stelde op verzoek der stad zijn loodsen be schikbaar, teneinde de schepen in en ook uit het dok op stroom te brengen als er een Nederlandsche binnenloods aan boord was. Nu zegt het reglement op de loods- diensten op de Schelde (1843) in art. 14 „Elk der beide landen is bevoegd om ten aanzien van zijn loodswezen zoodanige beschikkingen te nemen, als hetzelve in hef belang van den dienst en de scheepvaart zal nuttig oordeelen, in zooverre die beschikkingen met het tegenwoordige reglement niet strijdig zijn, en mits dezelve geen zoodanige gunsten of vrijdommen daarstellen, weike de voorkeur aan het ééne boven bet andere loodswezen zouden kunnen doen geven." De stad Antwerpen verklaarde geen Nederlandsch loodswezen voor zijn dokken te kennen, dus theoretisch vol komen in den haak, doch in dc praktijk een zeer gróót nadeel voor het Neder landsch loodswezen envolslagen ir, strijd met art. 14. Immers dc gezagvoerders zagen slechts noode het loodsen van hun schip juist op een kritiek moment (het van stroom brengen van het schip) in andere handen overgaan. Ais hun dan bleek, dat zij bij het nemen van een Belgischen loods te VlissingeXdat alles konden voorkomen, is het niet moeilijk te raden hoe hunne keuze een volgende reis zou uitvallen. Was er bij uitzondering eens geen Belgische loods beschikbaar, dan moest de Nederlandsche loods het schip zelf dokken. Een andere moeiiijk te ondervangen zaak was de hufp en voorkeur welke de te Antwerpen en Gent gevestigde scheepvaartkantoren aan de tegenpartij verleenden. „Bloed kruipt waar het niet gaan kan", en 200 ook liier. De gezagvoerders en reederiien wer den op de hoogte gesteld, en vele kan toren dachten er niet aan om hun sche pen bij het Nederlandsche loodswezen te doen uitklaren. heid en daarom huichelde zij ook niet tegenover haar verwanten ze voelde, dat voortaan alle gemeenschap met de Hildebrandt's had opgehouden. Het was echt treurig in huis. Het eten smaakte de drie, die nu om de tafel zalen, niet meer het gemis der moeder deed zich maar al te zeer gevoelen. Thankmar meende zich het best te kunnen troosten door ingespannen arbeid. Op een avond las Edith in de courant, dat in het begin der volgende week de eerste opvoering zou plaats hebben van Waldow's tooneelstuk „Charlotte Krondorf". Ze schoof haar broer de courant toe. Heb je 't gelezen, Thankmar? Neen, dat heb ik over 't hoofd gezien. We kunnen het dus nog be leven, hoe Waldow's stuk valt. Nu, dan heeft hij in Martha ook geen ge makkelijke. Juist wat ik denk. Hoe komt hij zoo dwaas, zeide Edith. Maar toch zou het me spijten. Ik wensch nie mand kwaad toe. Wie weet, of mij nog niet een veel grooter is beschoren. -Nu, we zullen zien. Het liefst zou ik er heengaan, maar dat gaat nog niet. X). Thankmar kreeg gelijk met zijn voorspelling. De gezagvoerders welke, hetzij uit voorkeur of persoonlijke relatie, order gaven een Nederlandschen loods te be stetien, trachtte men daarvan af te brengen. Wat een moeite heeft het indertijd niet gekost, om ten minste gedaan te krijgen dat de Nederlandsche schepen, welke op Antwerpen liepen, althans met Nederlandsche loodsen voeren De concurrentie tusschen belde loodsdiensten inoest dus met zeer on gelijke middelen worden gevoerd, en alleen eergevoel, en de drang ont vlag en reputatie boog te houden, deed het Nederlandsch toodspersoneel in het 6de district onvermoeid en manmoedig volhouden, hoewel dat veelal hard en moeilijk was, en wat nog erger was geen waardeering naar buiten vond. Slechis in de naaste omgeving wist men van dien strijd iets af, en stelde er eenig belang in, doch verder wist men niet eens dat er nog zooiets be stond in Nederland. Nu kan men aanvoeren dat de weder- zijdschc reglementen deze scherpte in de concurrentie niet voorschrijven en ook niet wenschen men moest een voudig, na dienstaanbieding, afwachten welken ioods de gezagvoerder zou ver kiezen. In de praktijk kon daar echter niets van terecht komen. Onderstel dat er een schip in 't zicht kwam en de overheerschende gedachte was„kom ik er niet eerst bij dan maar laatst, wil de gezagvoerder mij niet als loods, ook ai goed." Dan_ had .het Nederlandsche loods wezen'niet veel schepen voorde Schei- de te boeken in een jaar De bij het loodswezen zoozeer be kende „prikkel" leek dus hier veel op den „weversboom" van reus Goliath. Dat dan ook, de omstandigheden en toestanden in aanmerking genomen, nog een mooi aantr.i schepen voor de Schelde door het Neder!, loodswezen werden beloodst, en het 6de district immer een mooi figuur op de balans maakte, dit alles was te danken aan de onvermoeide energie, optwikkeid door het loodswezen alhier. Doch het is eveneens begrijpelijk dat, toen in Aug. 1814 deze concur rentiestrijd ophield, algemeen gehoopt werd dat deze voor goed van de baan zou zijn. Zelfs zijne Ex. de Min. van Marine ad interim Coiijn bad op zijn inspectie reis in 1913 van deze concurrentie kort weg gezegdEen volkomen midde.n- eeuwsche toestand als deze moest on bestaanbaar zijn F' Na den val van Antwerpen en Gent stond de vaart op de Schelde genoeg zaam stop, en waren de loodsen vrij wel tot werkeloosheid nedoemd. Nu is de versperring der Schelde opgeheven, de betonning en belichting weer in orde, en zijn de loodsdiensten weer in functie. 'Met soannin" ziet het Nederlandsche loodswezen uit, wat de toekomst bren gen zai. Of de concurrentiestrijd weer zal moeten opgenomen worden, dan wei of er eene oplossing gevonden zal worden, welke voorkomt dat de oude, niet meer in dezen tijd passende toe standen weer terugkeeren. Zeer wel wordt begrepen dat de Schckie-kwestie in zijn geheel wel een onderwerp zal vormen ter conferentie- tafel, en dus ook \ye! het uitoefenen van den toodsdienst. Het tooneelstuk was geheel geval len, hoeveel moeite de talrijke vrien den van den vervaardiger zich ook hadden gegeven, dit te voorkomen. Alle critieken waren eensluidend in de afkeuring van het stuk ze be treurden het falen van den anders talentvollen en innemenden kunstenaar en gaven hem den goeden raad, in 't vervolg op dit gebied geen pogin gen meer te doen. Luciaan Waldow voelde zich diep ongelukkig. Onwillekeurig moest hij aan Edith's woorden denken, die destijds twijfel bevatten over zijn kunnen. Hoe juist was haar oordeel geweest. Zijn verloofde daarentegen had hem bewonderd, aangevuurd en alleen om haar te voldoen had hij het stuk tenslotte afgemaakt, hoewel hij erop 't laatst geen zin meeer in had. De eerste „bevlieging" toch was spoedig verdwenen. Martha had hem evenwel niet met rust gelaten, hij zou en moest zijn werk afmaken. En op den avond der eerste uit voering troonde ze met haar ouders in alle pracht in een der eerste loges, de wangen rood van opwinding en verwachting. En nu moest ze dat beleven I Weenend van wrevel en toorn ging ze naar huis. (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Vlissingse Courant | 1919 | | pagina 1