Eerste Blad.
6 MAART
Dit niimmBr bestaat uit Z hladen.
ei? NO. ö5
53e Jaargang
1915
IAiiii firma I. lil DE Villi Ir., Kleine Hult SI. Vlissingen. Teieleon latere. 10
Verschijnt dagelijks, uitgezonderd op Zondag en algemeen erkende Christelijke leestdagei
Maartsche Buien.
FEUILLETON
Brieven uit de Hofstad
VLISSINGSCHE COURANT
ABONNEMENTSPRIJS: Voor Vlissingen en de gemeenten op Walcheren ƒ1.30
per drie maanden. Franco door het geheele rijk 1.50. Voor België 2.20
Voor overige landen der Post-Unie 3.35 Afzonderlijke nummers 3 cent
ADVERTENTIEPRIJSVan 1 —4 regels 0.40voor iedere regel meer 10 cent
Driemaal plaatsen wordt tweemaal berekend. Bij abonnement speciale prijs
Reclames 20 ct. per regel Dienstaanbiedingen en -aanvragen 5 ct. per regel
De abonnés, in't bezit eener ft ft ft gulden bij levens- ^f*ft gulden bij dood AA ft gulden bij verlies A ^ft gulden bij verlies 4 ft
oolis, zijn GRATIS verze- /III III lange ongeschikt- II door <||ll van een hand, l*||l van|
kerd tegen ongelukken voor: Ld U U U heid tot werken ff VV een ongeluk UUU voet of oog lUU een duim lVlU
Due ulikeerlngen worden VERDUBBELD Indien de verzekerden, «oorzien van geldig plaatsbewijs, een ongeluk bekomen op trien, boot ol trem.
gulden bij verlies A gulden bij verlies ff) Pfgulden bij verlies
van| 11111 van een M van eiken
een duim J.UU wijsvinger anderen vinger.
De ultkeerlng wordt gewaarborgd door de „Hofl. Alg. Verzek. Bank" te Schledaa
Nauwelijks heeft Lentemaand haar
intrede in het land gedaan of het zijn
weder d$l~ echte Maartsche buien,
waarin wij leven. Een frissche maar
dikwijls nog gure voorjaarswind waait
langs de dreven, de zon gaat afwis
selend schuil achter voortijlende wol
ken regen, sneeuw en hagelbuien
wedijveren als om strijd om ons nog
van de straat te houden en heil te
zoeken bij den „zwarten gezel" in
de kamer, waar hij reeds maanden
lang in onbeperkte heerschappij den
scepter zwaait.
Hoe somber en triestig kan het er
nu nog somwijlen uitzien; maar ook
hoe veelbelovend en weldadig reeds
kunnen de zonnestralen stad en land
in een vroolijk licht doen baden, en
der menschheid aldus een voorproefje
doen smaken van het naderend voor
jaarslied, van de daarna te verwachten
zomervreugde
Doch ziet, nauwelijks waant men
zich te midden van lenteboden te
zijn, of somber dreigende wolken
gevaarten stapelen zich in het Westen
op en weinig tijds later is het weder
alsof wij midden in den grimmigen
wintertijd verkeeren. Echt Maartsch
weder"!
Zeker; maar vergeten we niet dat
het de jeugd is van den komenden
tijd, de prille jonkheid van de nade
rende lenteen jeugd en jonkheid
zij zijn nu eenmaal veranderlijk in
stemming en gestage wisseling. Want
evenals de natuur, kent ook het
menschenleven zijn Maartsche buien,
zijn ongestadige uren, zijn wisselende
dagen. Dan heeft het hart nog niet
geleerd te berusten waar rampen het
bezochten, heeft het louterende ver
stand nog niet geleerd zich neder te
leggen bij de dingen, die nu eenmaal
zoo zijn en blijkbaar moeten zijn
maar dadelijk zijn de jonge harten
schier ten doode toe bedroefd bij den
minsten tegenslag, en aanstonds komt
het onervaren verstand in weerbarstig
verzet tegen elk vermeend onrecht.
Doch even snel als de buien opstaken,
even snel hebben zij zich weder
neergelegdhet jonge hart springt
van vreugde op bij elk onverwacht
geluk en het jonge inzicht meent, dat
gansch de wereld zal medejuichen
bij het haar weervaren heil. En juich
toon en weeklacht, zij wisselen even
staag en even snel in het jonge
menschenleven af,als in den jeugdtijd
door S. H.
122) 0(Nadruk verboden.
Zwak als een klein kind lag Griff
daar terneder; alleen dat onstuimige
hart van hein was levend, en hij was
knorrig bij de gedachte aan den ver
loren tijd.
Dag op dag lag hij op het bed van
heide en er was geen teeken van
terugkeerende kracht. Slechts éen
teeken was er en Reddhiough zag het
spoedig.
„Zie eens hier", zij hij op zekeren
roiddag tot Nell, nadat Griff in een
onrustige sluimering was gevallen, „u
kent nu zoo langzamerhand mijn stok
paardje wel, hé Verdriet en zorg is
de oorzaak der meeste ziekten en
zeker is hier de grondslag. Ziet u wel,
h°e hij altijd de oogen wendt naar
dat raam, als hij wakker wordt Hij
kan dat onvoltooide stukje grond zien,
w naar mijn idéé kan hij niet rusten,
der natuur, die wij thans mede door
maken in deze maand vol beloften
van voorjaarsleven.
Zien wij om ons heen, dan aan
schouwt het oog dra tal van bloeiend
gewaswilg, populier en els zullen
gaan bloeien, de heesters zijn reeds
lang uitgeloopen, de taxis stuift en
de zacht gekleurde trosjes blozen in
het voorjaarszonnelicht. Aan onze
voeten bloeien alras sneeuwklokje en
madeliefje, het Maartsch viooltje en
de prachtige crocussen en tal van
andere kruiden. Er komt reeds meer
en meer kleur in het kleed der natuur
en dankbaar aanvaarden wij deze
voorboden van wat eenmaal mensch
en dier verkwikken zal.
Ach, konden wij maar even hoopvol
spreken van hetgeen wij thans in de
maatschappij aanschouwen, waar ook
sneeuw en regen, hagel en, o zoo
weinig zon, met elkander afwisselen
waar wij, werwaarts het oog ook
richtend, niets dan somber dreigende
wolken zien naderen, den donder
hooren rollen en het bliksemlicht zien
nederslaan. Waren het maar Maartsche
buien, waarachter immers de lente
zeker daagt, die thans de wereld in
den vorm van krijg en onheil, van
verdelging en rampspoed teisteren.
Konden we er maar even zeker, als
in de natuur, oprekenen, dat na
hetgeen we nu beleven in dezen ver
delgingsoorlog, ook spoedig betere
tijden aanbreken
Het is er verre van De wereldkrijg
grijpt integendeel schier dagelijks
verder en verder om zich heen; om
waar te eindigen Op de verscherpte
maatregelen der dusgenaamde Duit-
sche blokkade zijn dezer dagen ver
scherpte tegenmaatregelen door de
tegenpartij afgekondigd, die afge
scheiden van hetgeen zij in strategisch
opzicht ten nadeele van den vijand
zullen uitwerken, een nieuwen slag
beteekenen voor de neutrale scheep
vaart in het algemeen, en voor de
onze wel in het bijzonder. En wat
zal van deze tegenmaatregelen der
geallieerden weder het gevolg zijn
Dat Duitschland opnieuw tot nog
scherpere, nog meer uitgebreide
maatregelen zal overgaan, om aan
het dreigende gevaar eener uithonge-
ringspoiitiek, door zijn vijanden toe
gepast, te ontkomen. Wanneer het
nochtans, niettegenstaande het Duit-
sche verzet tot een uithongering komt,
zullen dan, mag men vragen, het
eerst daaraan ten offer vallen de
millioenen Belgen, die in hun land
gebleven zijn, de millioenen Fran-
schen, die de bevolking uitmaken van
het door den Duitschen krijgsman
bezette deel van het Fransch ge-
meenebest, de honderdduizenden En-
gelschen, Russen, Franschen en
Belgen, die in Duitsche krijgsgevan
genschap zuchten Zal dan het oud
omdat hij aan bet werk wil gaan.
Daarover ijlde hij, zooals u wel weet,
toen de koorts begonen dat is het,
wat nu zijn genezing tegenhoudt."
„Is het gevaarlijk voor hem, daar
te liggen, zonder beter te worden
vroeg Nell kalm.
„Ja, dat is het. Er moet verandering
komen, ten goede of ten kwade
en Lomax gaat stellig niet vooruit."
Nell Ne hercliff was stil voor een
oogenblik. Zij wist, wat Reddhiough
niet wist, waarom de zieke man niet
rusten kon, met het wilde, onontgon
nen stukje heide voor oogen. Dit was
de boete, die hij zichzelf had opge
legd, en de gedachte, dat hij zijn weg
tot vrede nog niet gevonden had,
maakte hem rusteloos.
„Dokter", sprak zij eindelijk, hoe
ongaarne zij ook een geheim van Griff
met een ander deelde, toch wetende,
dat zij Reddhiough zooveel mogelijk
moest helpen „dokter, al het eens
een idéé fixe van hem was, dat hij
dat stukje voltooien moet
Reddhiough's dikke wenkbrauwen
trokken zich samen een manier van
hem, als hij licht begon te'zien, in de
behandeling van een moeilijke zaak.
testamentisch „oog om oog, tand om
tand" hier op bijna 10 miliioen weer-
loozen en onschu'digen, een toepas
sing vinden, gruwelijker dan ooit de
geschiedenis der menschheid heeft
aanschouwd Ons hart zegt, dat zulks
niet mag, niet kar. geschieden maar
ons verstandelijk inzicht zegt ons,
dat er reeds zóóveel in dezen wereld
oorlog is geschied, wat niet voor
mogelijk werd gehouden, dat ooit
onder beschaafde, moderne volken
geschieden kon. En als straks gebeurt,
wat door de geallieerden vurig ge
hoopt wordt, en de Dardanellen ge
forceerd worden, Constantinopel valt,
en het Turksche rijk in Europa een
eind genomen heeft, wie kan dan
zeggen, wat er aan weder nieuwe
complicaties uit dit belangrijke feit
zullen voortvloeien en welke nieuwe
staten zich in den oorlog mengen
zullen, die dan voorzeker het karak
ter aannemen zal eener wanhopige,
tot het bitterste einde toe volgehou
den volkeren-worsteling Wie vermag
te voorspellen hetgeen de eerstvol
gende tijd ons aan nieuwe, bloedige
episoden zal brengen En vooral ook
niet minder wat weder daarna volgt.
Neen, naar alles zich laat aanzien,
zijn we er, wat den oorlog betreft nog
verre van af in „Lentemaand" te ver
keeren de ijzige winden die daar
waaien, de wisselende sneeuw- en
regenvlagen, die daar onverpoosd nog
nedervallen, zij zijn nog geenszins
voorboden van een naderend einde
van den somberen oorlogstijdzij
zijn, helaas, nog zelfs geen „Maart
sche buien".
Het verzet. Een bontkwestie.
Een vermakelijke bende.
Buitengewoon krachtig is het verzet,
dat aan alle kanten voor den dag
komt tegen het snoode plan van het
departement van Waterstaat om het
groote Bosch in tweeën te splitsen.
Het verheugt ons 'zeer dat zooveel
tegen dit wetsontwerp wordt geageerd,
omdat daaruit blijkt dat men het
Bosch nog niet vergeten is, al wordt
er niet veel in gewandeld. Waarin
dit eigenaardige verschijnsel dat
men zoo weinig profiteert van het
Bosch zijn oorzaak vindt, is niet
gemakkelijk te zeggen. Er zijn er, die
beweren dat het karakter van een
bosch reeds geheel verdwenen is,
vooral omdat de toenemende massa
auto's en fietsen een zoo geweldige
stofplaag hebben verwekt, dat het
aangename van de wandeling in let
terlijken zin onder het stof bedolven
wordt. Het ware dan ook zeer ge-
wenscht, dat de hoofdweg uit het
Bosch werd verlegd naar den rand.
Dat zou zeer wel mogelijk zijn, althans
„Dat zou veel verklaren, als het
idée-fixe diep geworteld was", zei hij.
„Het is diep geworteld Hij heeft
er op geleefd laat het een gtil zijn,
een waan, of hoe u het noemen wilt
vijf lange jaren. Hij denkt dat hij
geen vrede kan vinden, voor het laatste
we k daar klaar is."
„HmHij was altijd een koppige
ezel, als hij eenmaal een idéé in het
hoofd had. Hij zal 't nu niet opgeven,
z io zwak als hij is neen, niet, ai
konden m en ik, en geheel Ling Crag
hem bewijzen, dat hij ongelijk heeft."
Reddhiough keek peinzend naar
den slapenden man, terwijl er een
planneije in zijn brein opkwam en
rijpte.
„Wij moeten een weg vinden, om
hem van zijn gril te genezen", zei
hij„het is zijn eenige kans om be
ter te worden. De man Is gezond
genoeg; al de Lomaxes hebben ge
zond bloed. Het eenige, wat hem
scheelt, is juist wat u gezegd hebt
deze gril, die hem niet weer op
krachten laat komen."
Griff werd toevallig juist wakker,
en zat dadelijk rechtop in zijn bed,
de oogen gericht op de ontginning,
zijn geweest, mits de onteigeningswet
nie't zulke zotte bepalingen had bevat,
die feitelijk hset aanbrengen van vele
verbeteringen in den weg staan.
Enfin, daarover te jeremieeren helpt
niet veel. Het .feit is er en het is op
het oogenblik |aak, dat alle Hagenaars
zich inspann^i om de mishandeling
van het Bosch te voorkomen.
In verband met dezen aanslag op
het Bosfch is herinnerd aan heigeen
nog slechts eenige weken geleden in
de Tweede Kamer, toen daar werd
behandeld de aanvrage van het Haag-
sche gemeentebestuur om een gedeelte
van de duingronden tusschen Den
Haag en Wassenaar te mogen koopen
voor de uitbreiding van den water-
vang der waterleiding. Er werd toen
o. a. gezegd dat niet met alle zeker
heid was te wachten dat den Haag
het natuurschoon der duinen zou eer
biedigen en dat het niet op den een
of anderen tijd op de snoode gedachte
zou komen er een stuk van te ver-
koopen. Op grond van deze overwe
gingen werd het verzoek tot aankoop
afgewezen.
En nu
Nu moet heel den Haag een grooten
mond opzetten omdat de regeering op
de meest schennende wijze de hand
wil slaan aan het natuurschoon.
Inderdaad, wie het groote Bosch
met het kleine Scheveningsche verge
lijkt, zal moeten toegeven dat het
onderhoud van natuurschoon in heel
wat vertrouwder handen is bij het
gemeentelijk bestuur dan bij het hoog
geroemde staatsboschbeheer. Trou
wens dat weten wij nog goed uit den
tijd toen de hevige September-storm
van 1911 zijn verwoestingen had aan
gericht. Nog zijn de gevolgen daarvan
niet weggeruimd en de wijze waarop
getracht is èn de leege plaatsen aan
te vullen èn een herhaling te voor
komen, is zoo beneden alle critiek,
dat een verdere vernieling door den
aanleg van een breeden verkeersweg
feitelijk geheel en al past in het kader
van de aesthetische talenten, die aan
de afdeeling boschbouw van het depar
tement van Landbouw gekoesterd
worden.
Een andere kwestie heeft ook in de
residentie, speciaal bij het uitgaande
gedeelte, bijzondere aandacht getrok
ken.
Zooals men weet is de Gemeente-
Schouwburg verpacht. De bekende
opera-zanger Roosen exploiteert het
gebouw. Nu werd eenige weken ge
leden uit de vestiaire vermist een
kostbaar bont, dat daar tijdens de
voorstelling te bewaren was gegeven.
De eigenares sprak den exploitant voor
schadevergoeding aan, doch deze
betoogde dat hij de vestiaire en het
bewaren van afgegeven goederen
weer aan een derde had verpacht.
die de inhoud zijner droomen was
geweest.
„Er is zoo weinig meer te doen",
mompelde hij. Nauwelijks twee maan
den werk. Het is verschrikkelijk, hier
te liggen als een blok en te zien, hoe
de heide me uitlacht. De heide zal
zeggen, dat zij toch den strijd gewon
nen heeft. O, je kunt naar den
drommel loopen, Reddhiough", viel
hij zich in de rede, toen hij het hoofd
omkeerde en den dokter dicht bij zich
zag staan„je zegt, dat ik niet ge
schikt ben, om op te staan, en ik
zeg je, dat ik toch op zal staan. Man,
je weet niet, wat er voor mij van
afhangt, dat ik dat hoekje voltooi."
„Ja, dat weet ik wel", zei Reddhi-
hough. „Hier, Lomax, geef mij een
hand je kondt mij altijd doen krim
pen van pijn, weet je nog wel
Griff's handen klemde zich om die
van den dokter en hij deed zijn best,
de slappe spieren te doen werken.
Reddhiough glimlachte slecht bij
den zwakken druk.
„Dat moest je overtuigen, Lomax,
Blijf nog maar wat liggen, man, tot
je kracht terugkomt."
„Ja, stil liggen 1" herhaalde Griff
De kantonrechter heeft dezer dagen
uitspraak gedaan en den heer Roosen
in het gelijk gesteld en eischeres niet
ontvankelijk verklaard in haar beroep
op den rechter.
Deze uitspraak heeft nu verba
zing gewekt omdat zij, ze moge ju
ridisch zeer zuiver zijn, in hooge
mate onlogisch is. Ging toch de
heer Roosen voort met op deze wijze
zijn taak der exploitatie op te vatten,
dan zou men daartegen zeer veel
bezwaar kunnen hebben. Het publiek
leeft in de verbeelding dat de heer
Roosen exploiteert en plotseling ont
waart het dat deze zich van een
gedeelte der exploitaties niets aan
trekt. Straks blijkt wellicht dat de
buffetten ook ai verpacht zijn
misschien ook de reclame, de ver
koop van kaarten, wellicht het tooneel
ook op die manier kan de exploi
tant zich eventueel onttrekken aan
alle klachten over de wijze waarop
de kleine onder-exploitantjes te werk
gaan.
Het gebeurde met het damesbont
is een goede les voor alle dames
om op haar hoede te zijn. Velen
hebben dit al steeds gedaan en ge
zorgd dat er een enorm verschil be
stond tusschen de wijze waarop zij
in mantel en met hoed er uit zien
en zonder deze. De beste kleeren
worden in den avond gedekt door
oude boa's, rotondes enz. De oorzaak
ligt in de vrees dat deze laatste ai te
verleidelijk worden, wanneer zij in
de vestiaire hangen.
Een -vermakelijke bende is het in
de Commissie van toezicht op het
lager onderwijs. In de jongste ver
gadering is het er weer fijn op los
gegaan. Ach en wee hoort men vaak
klagen over het feit, dat welhaast
niemand zich beschikbaar stellen
wil voor lid van deze commissie.
Het verwondert ons niets als wij zoo
geregeld de verslagen der vergade
ringen lezen. Een zeldzame leeken-
bende waaronder een paar die in den
Haag gerenommeerd zijn om]het bezit
van hun grooten mond en hun uiterste
best doen om met dit instrument
een toon aan te slaan, die op den
buitenstaander den indruk van groote
kennis moet maken
Wij weten wel beter en alle Ha
genaars met ons zoo zoetjes aan
kennen al die politieke Pappen
heimers op een prik en weten zij
wat ze voor den vooruitgang van de
residentie waard zijn.
De Commissie van Toezicht op
het lager onderwijs is verpolitiekt
in den meest verderfelijken zin des
woords. Vandaar dat zij alle betee-
kenis heeft verloren en langzamer
hand nog weer een peii daalt.
Niet onvermakelijk is echter haar
wijze van doen en als zoodanig blij-
knorrig.„ Het is zoo gemakkelijk, is
is 't niet Reddihough, als men geen
tijd heeft, om stil te liggen Kun je
niet hooren, hoe de heide me uit
lacht Ik hoor het en ik word er gek
van.
De weg tot redding, eerst onduide
lijk en onbepaald, lag plotseling pre
cies afgebakend voor Reddhiough.
„Lomax," „stel je eens voor, dat
de kaboutertjes vannacht o/er de
heide kwamen trippelen en dat stuk
je werk voor je afmaakten?"
„Ik dacht, dat je een verstandig
man waart, Reddhiough Het is geen
tijd voor dwaasheden."
„Maar veronderstel eens, dat ze het
deden Zou het je voldoen
Griff, met onnatuurlijk groote en
donkere oogen, zag den ander in het
gelaat, en glimlachte zwakjes.
„Ja," zei hij„als de kabouters
komen goede Hemel, Reddhiough,
je schijnt niet te weten, wat het alles
voor mij beteekent. Je hebt te veel
de flesch aangesproken, man.dat
was altijd je grootste gebrek."
Nell zag angstig naar den dokter,
verwachtende schaamte en boosheid
op zijn gelaat te ziendoch Reddhi-
