Eerste Blad
VERBAZEND
RONA Cacao
Dit nunmer bestaat ait2 bladen
Zaterdag
18 Januari
Loven en Bieden.
Van Houten's
1913.
Feuilleton.
51e Jaargang.
Verschijnt dagelijks, uitgezonderd op Zon- en Feestdagen. TELEFOONNUMMER 10.
Gemeentebestuur,
35.)
zoo voordeelig
No, 16
VL1SSINGSCHE COURANT.
Prijs per drie maanden 130. Franco per posi 1.50.
Afzonderlijke nummers 5 cent. Men abonneert zich bij alle Boek
handelaren, Postd'recteuren of rechtstreeks bij de Uitgever»
Firma F. VAN DE VELDE jR., Kleine Markt 58.
ADVERTENTiENvan 1—4 regels 0.40. Voor eiken regel
meer 10 cent. Bjj directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelfde
advertentie, wordt de prijs slechts ftveemaa! berekend. Groote
letters en clichés naar plaatsruimte.
fibonnenterits-ftdoerfenfiên ©p zeer uoordeeiig® uooriwaarden
BEKENDMAKING.
Aangifte van nieuwe Leerlingen voor
de Openbare Lagere Scholen.
Burgemeester en Wethouders van Vlis-
singen
brengen ter kennis van belanghebben
den, dat op MAANDAG 17 FEBRUARI
a.s.als Leerlingen tot de Scholen A
(Óoosje Buskenstraat B (Hendrikstraat)
en F (Joost de Moorstraat) kunnen wor-
:d, den toegelaten kinderen van On- en Min
vermogenden, die op het tijdstip der toe
lating zes laren oud zijn.
De aangifte der nieuwe Leer
lingen kan geschieden van Vrijdag 17
Januari tot en met Maandag 27 Januari
e. k., des voormiddags van 912 uren,
ter Gemeente-Secretarie, (Griffie).
Bij de aangifte wordt men verzocht
een Trouwboekje mede te brengen.
Vlissingen, 16 Januari 1913.
Burg. en Weth. voornoemd,
VAN DOORN VAN KOUDEKERKE.
De Secretaris,
WITTEVEEN.
Al wie ter markt geen vreemdeling
is, zal menigmaal getuige kunnen
geweest zijn van een tooneel, hetwelk
vaak onafscheidelijk is bij en vooraf
gaat aan hef tot sfandkomen van
menige transactie tusschen kooper
en verkooper; een handelwijze tus
schen de beide belanghebbenden,
welke men zou kunnen aanduiden
met het: „trekken". Kooper en ver
kooper zijn dan reeds in een verge
vorderd stadium der transactie aan
geland, zij hebben elkander „aan den
tand gevoeld" en zoo om en nabij
tot den te besteden prijs gekomen, na
veel loven en bieden. Toch komt de
zaak nog niet aanstonds tot stand
integendeel de met de markt-usances
niet vertrouwde toeschouwer meent
dat nu juist de koop of verkoop niet
tot stand zal komen Immers hij ziet
de beide ervaren marktgangers, juist
nu hij vermeent dat zij het eens
zullen worden, zeer óneens. De een
zegt met de grootste overtuiging,
dat hij het onmogelijk voor zoo'n
spotprijs geven kan, de ander, dat hij
er niet aan denkt éen cent méér te
besteden. En wij zien de beide
marktbezoekers zoo beslist, en zelfs
zoo onvriendelijk tevens afscheid van
elkander nemen, alsof zij „nooit van
hun leven" meer op dit zaakje terug
zullen komen.
Wacht slechts een poosje, en als
ge goed uit de oogen kijkt, kunt ge
Het Slot Norfhminster en zijn
laatste Grafelijke bewoners.
—O
sZeg eens, Bertha," sprak Charles,
u eerstvo!gende quadrille heb ik,
je bent het nog niet vergeten?' en
hij schreef zijn naam in haar bal
boekje.
Bertha en graaf Norton waren weer
alleen.
Waarover zouden zij spreken ?Met
elke seconde verloor zij aan kalmte
en haar waaier was onophoudelijk
in beweging. De graaf leunde zacht
met den arm op de leuning van haar
stoei. Met een glimlach om den mond
keek hij op haar neder. Ver van
Cheshire had hij bereids zijn Ideaal
gevonden in gene barones Leonore,
die hem tot nog toe als toekomstige
gravin voor den geest gezweefd had.
opmerken hoe zij elkaar ontwijkend,
toch geenszins uit het oog verliezen,
Hun doel dan ook is slechts om nog
eens, voor wie weet de hoeveelste
maal, eikanders koop- of verkooplust
te examineeren, te weten te komen
èf en zoo ja, wat er nog aan den
prijs hetzij af-, hetzij bij-kan. En
voor ge het fijne van de zaak hebt
doorschouwd, staan de twee weg-
loopers van daar straks weder elkan
der in de handen te slaan, ettelijke
malen, bij wijze van handslag op de
affaire, om tenslotte weder quasi
boos uiteen te gaan. Meen echter
niet dat de zaak gevaar loopt, want
vóór de markt ten einde is, is ook
de koop beklonken.
Zoo gaat het op de marktmaar
zoo gaat het ook op de groote han
delskantoren. Eindelooze besprekin
gen, correspondenties, die het ge
sprokene aanvullen of te niet doen,
afbreken der relaties enz. enz. Ook
daar dienen vaak al deze manoeuvres
slechts om tenslotte de zaak haar
beslag, en een zoo goed mogelijk
beslag, te doen krijgen. En het is
geen goed zakenman die, zoo geen
dringende redenen hem nopen, bij
deze wijze van doen zich haastig
betoonen zal. Integendeel, zoo het
maar éven kan, zal hij zijn haast, zijn
begeerte om tot een resultaat te
komen, verbergen en veel liever doet
hij het voorkomen alsof zoo de zaak
niet tot stand komt, ook dit hem
maar weinig schelen kan. Doch zoo
ge achter de schermen kijken kondet,
dan zou het wellicht kunnen gebeu
ren, dat ge denzelfden zoo traag bie
denden handelsman, zóó vurig naar
een spoedig tot standkomen zaagt
verlangen, alsof zijn geheele hebben
en-houden van de snelheid waarmede
de transactie tot stand komen móét,
afhangt. De geheele manoeuvre heeft
dan ook alweer geen ander doel, als
dat der marktgangers elkaar op den
tand te voelen, en den koop goed te
sluiten. Alleen zóó komen de groote
handelstransacties het voordeeligst
tot stand.
Hetzelfde spel van loven en bieden
dat den marktprijs en den handels-
prijs regelt, doet het ook den vredes
prijs. De beide partijen zijn daarbij
echter geen kleine koopluiden of
handelsvennootschappende partijen
zijn mogendheden. Waar het omgaat,
gelijk thans te Londen het geval is,
dat is de vrede zeker, maar een
vrede zoo voordeelig mogelijk. De
procuratiehouders der kooplui, of zoo
ge wilt, de gedelegeerden van de
regeeringen der Balkanstaten, zijn in
Engelands hoofdstad bijeengekomen,
precies waarvoor de verkoopers ter
markt komen Zij hebben te geven,
wat de ander begeert vrede met
Turkije. En ze willen ook wel dien
vrede verkoopen, gaarne zelfs, want
Dit ieedere vrouwelijke wezen met
doorzichtige, fijne (rekken en met
welluidende, weeke stem trad bij
hem weer op den voorgrond, hij wist
ze'.f niet waarom. Daar klonk eene
schitterende fanfare door de zaalhij
richtte voer de tweede maal zijn
blikken op hel meisje in zijne on
middellijke nabijheid.
„Miss Darrell," zeide hij met een
sterk Engelsch accent, het is mij als
of ik eene oude bekende aantref.
Onze vriend, de prins, verhaalde al
reeds zijn avontuur in de sneeuwen
van uwe heldhaftige daad."
„De prins?' herhaalde zij met een
vragenden blik.
De graaf iachle.
„Ah, kent u dien naam nog niet
Men noemt hem algemeen „prins
Charles." Tot ons aller vreugd gaat
de familie S'uati met ons mee naar
Europa. U gaat toch ook me?, miss
Darrell
„Als juffrouw van gezelschap en
als levend woordenboek, ja," ant
woordde Beriha openhartig, terwijl
zij den graaf nauwlettend aankeek
maar zijn gelaat veranderde niet.
„Ik ben overtuigd, dat ons Euro
in het gebruik is.
Ge maakt er meer koppen cacao van dan van
dezelfde hoeveelheid van welke andere soort ook.
Daarbij is de smaak zoo heerlijk.
dag aan dag kost hun het bezit van
niet-vrede, van den oorlogstoestand
schatten geldsmaar toch grif doen
zij hun waar niet van de hand. In
tegendeel zij zijn erg „prijzig." Heele
brokken van het Turksch grondgebied
moeten worden „opgedokt". En de
Halve Maan zou, lag het aan hen,
tot den omvang van een heel schraal
sikkeltje teruggebracht worden. De
Turk biedt, maar hij biedt niet serieus.
Want zooveel is hem uit zijn Oos-
tersche negotie bekend, dat ook daar
het, als elders (gelijk wij zagen) het
eerste bod, het ware bod niet is
aan den Bosporus zoomin als aan de
Theems. Dat weten de Balkan-han
delslui, maar zij weten ook dat zij
de sterkste zijnen zij laten dus
maar weinig vallen van den prijs. De
Turk komt, als het meenens wordt,
iets ophij geeft een paar eilanden
prijs, doet afstand van een enkele
landstreekmaar voor de rest blijft
hij bij zijn eerste bod. Want inmid
dels is hem iets duidelijk geworden
pa u wel zal bevallen, vooral Parijs.
U zal daar ook verscheidene van uw
landslieden ontmoeten."
„Daar ben ik juist niet bijzonder
opgesteld. Daarentegen wekt deze
reis naar een mij geheel vreemd
werelddeel bij mij een gevoel op, als
bij Iemand, die zich onverwacht op
de maan ziet verplaatst. Maar op u
zal het dien indruk niet maken, heer
graaf, want u kent Europa even goed
als uw stamslot in Cheshire."
„Cheshire?" herhaalde hij. „Hoe
weet u dat dit mijn g ibooriegrond
is Of neen, eigenlijk ben ik te Lon
den geboren. Maar u moet het zien
en eenige weken bij ons doorbren
gen. Mijn tante en ik wenschen gaar
ne onze vrienden, de Stuarts de
vriendelijke behandeling le vergelden,
die wij van hen ondervonden hebben.
Heeft u reeds kennis gemaakt met
mijne tante?"
„Neen," antwoordde Bertha in
verwarring, „Ik heb haar nog niet
gezien."
„Gun mij dan het genoegen, u met
tante Elizabeth in kennis te brengen.
Ik ben overiuigd, dal u op haar een
gunstigen indruk zult maken."
dit, dat de tegenpartij wel eens haast
kon hebben. Zeker de eendracht is
er nog tusschen de vier handels
vrienden, die de groote Balkan-grond-
speculatie op touw hebben gezet
maar de Turk wil gaarne die een
dracht eens aan een zwaarte-proef
onderwerpen.
Bovendien, hij heeft volop tijd
te verliezen. Wat kan hem nü nóg
gebeuren Wat genomen kon worden
is genomen maar verder dan de
Tsjataldja-linie kunnen de vrienden
nietAdrianopel, dat weet hij, is
nog voor langen tijd van proviand
voorzien, en stormenderhand te ne
men, is de vestingstad niet. Zij ware
anders reeds lang gevallen.
Daarbij er is hem zoo iets ter oore
gekomen van een dreigende houding
van Roemenië tegen Bulgarijeeen
twist over den buitZijn Macedonië.
Hij wil dus die kat eens gaarne uit
den boom zien. Maar de trage gang
der onderhandelingen komt niet al
leen de Balkanfirmanten zeer onge
Bertba stond op en nam den arm
van haar geleider. Hoe beminnelijk,
hoe beleefd was hij in den omgang.
Natuurlijk was dat slechts aangebo
ren tact, gewone salonbeleefdheid,
die niets te beduiden had, maar het
was toch vleiend voor haar. Zij gin
gen door verscheidene zalen en menig
oog volgde dit paar. Allen kenden
den graaf maar de jongs dame
aan zijn arm was voor ieder eene
onbekende.
„Die is verduiveld mooi," mom
pelden de heer en. „W ie Is zij toch
„Eene arme bloedverwante van de
Stuartszij is aangenomen als juf
frouw van gezelschap voor Beatrice,"
wisten de dames te vertellen.
Bertha bemerkte de medelijdende
blikken der dames wel, maar als eene
koningin trotseerde zij die met op
geheven hoofd. Zij begreep instinct
matig met welke bittere, stekelige
woorden die blikken vergezeld gin
gen, maar tevens gevoelde zij de
hulle, die haar door de voorkomen
de behandeling van den graaf werd
bewezen. Graaf Norton was haar niet
meer onverschillig. Zonder zeli te
weten waarom, werd zij aangetrok
legen ook hun machtige relaties, de
mogendheden, willen dat spoed achter
de zaak gezet worde. Dreigen met
een vlootdemonstratie. En de Turk
Hij glimlacht. Er liggen zegt hij, reeds
weken lang tal van vreemde oorlogs
schepen vlak voor mijn hoofdstad
wat valt er nog meer tedemonstreeren.
Schieten mogen we nietwel met de
stoomfluit gillen. En de Turk gunt
hem desnoods dat genoegen. Hij gaat
er geen stap sneller om integendeel
hij trekt" en rekt de besprekingen
tot het oneindige, en zoekt allerlei
uitvluchten.
Willen de andere kooplui wegloo-
pen, willen zij Londen verlaten hém
goed Ze zullen er wel terugkomen.
Aan een hervatting van den 'krijg ge
looft hij nietdat willen de mogend
heden immers niet. Zij willen vrede
op den Balkan, zoo gauw mogelijk,
want geen hunner weet wat het voor
jaar nog voor hen-zelf brengen zal.
En of niet het eigen zwaard gehan
teerd moet worden. De Turksche
koopman weet dat alles, hij berekent
er zijn kansen naar.
Die kansen zijn, dat hij betalen
moetnatuurlijk, maar hij dingt af
en rekt, omdat bij het rekken hij
niets te verliezen heeft, en zij hun
winst zien inkrimpen, dag aan dag.
Maar toch ook de Ottomaansche
regeering wil ten slotte gaarne den
koop sluiten en vrede krijgen. Zoo
ver echter zijn we nog nietwaar
we thans zijn dat is in dat, aan het
afsluiten der affaire kortstondig of
langdurig, maar blijkbaar altijd nood
zakelijk stadium, dat de handelslui
als hierboven elkaar boos veriaten
om, steeds elkander in het oog hou
dend, tenslotte voor ge er op bedacht
zijt, het volmaakt eens te wezen.
De tand is dan gevoeld, of uit
getrokken maar dan is het ditmaal
een Mohamedaansche tand.
Dat is het stadium waarin men
zich thans te Londen bevindt, waarin
critieke oogenblikken, als ook deze
week gebracht heeft, niet vreemd zijn.
Maar al wie ook op de wereldmarkt
geen vreemdeling is, kent zijn „Pap
penheimers". Hij weet, dat bij het
loven en bieden nu eenmaal zulke
perioden, als het van eikander nij
dig wegloopen, om het des te eerder
eens te worden, onder kooplui en
onder staten als een teeken kan be
schouwd worden, dat het goede einde
der onderhandelingen juist nadert.
Dat is te Lauzanne vertoond tusschen
Italië en Turkije, gelijk het te Ports
mouth gebeurd is tusschen Rusland
en Japan. Dezelfde opvoering vindt
thans te Londen plaats alleen wan
neer tot dusver geheel onbekende
motieven gaan werken zou het mis
schien anders loopen. Maar zoo op
het slagveld de Turk de mindere
was, bij het loven en bieden om den
ken door den droefgeestigen trek in
zijn gelaat, die bevreemdend was bij
een jonkman, wien het leven niets
dan rozen had gebaard.
Eene bejaarde dame met innemend
uiterlijk, gekleed in eene robe van
grp moirés antique, zat naast de
vrouw des huizes en een buitenlander,
wiens borst met vele ridderorden was
versierd.
Weldra werd Bertha aan eerstge
noemde dame voorgesteld, Lady Eli
sabeth Carley liet haar blik zacht op
de jonge Amerikaansche rusten. Ber
tha boog zoo diep zij kon en luister
de eenige minuten naar de vriende
lijke complimenten. Daarna boog zjj
voor den gedecoreerden heer, die
bleek de Russische gezant te Washing
ton te zijn.
Opnieuw klonken de tonen der
dans-muziek en de danslustige jeugd
stroomde weer naar de balzaal. Hoe
langer hoe meer scheen Bertha alles
een droom toedat gewoel der dan
sende paren, het vriendelijk knikken
van hare rijke nicht, ais deze in hare
nabijheid kwam, de onrust'ge bilk van
Charles S'.uartdat was zeker
slechts een droom. (Wordt vervolgd.)