Eerste Blad VERBAZEND RONA Cacao Dit nunmer bestaat ait2 bladen Zaterdag 18 Januari Loven en Bieden. Van Houten's 1913. Feuilleton. 51e Jaargang. Verschijnt dagelijks, uitgezonderd op Zon- en Feestdagen. TELEFOONNUMMER 10. Gemeentebestuur, 35.) zoo voordeelig No, 16 VL1SSINGSCHE COURANT. Prijs per drie maanden 130. Franco per posi 1.50. Afzonderlijke nummers 5 cent. Men abonneert zich bij alle Boek handelaren, Postd'recteuren of rechtstreeks bij de Uitgever» Firma F. VAN DE VELDE jR., Kleine Markt 58. ADVERTENTiENvan 1—4 regels 0.40. Voor eiken regel meer 10 cent. Bjj directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelfde advertentie, wordt de prijs slechts ftveemaa! berekend. Groote letters en clichés naar plaatsruimte. fibonnenterits-ftdoerfenfiên ©p zeer uoordeeiig® uooriwaarden BEKENDMAKING. Aangifte van nieuwe Leerlingen voor de Openbare Lagere Scholen. Burgemeester en Wethouders van Vlis- singen brengen ter kennis van belanghebben den, dat op MAANDAG 17 FEBRUARI a.s.als Leerlingen tot de Scholen A (Óoosje Buskenstraat B (Hendrikstraat) en F (Joost de Moorstraat) kunnen wor- :d, den toegelaten kinderen van On- en Min vermogenden, die op het tijdstip der toe lating zes laren oud zijn. De aangifte der nieuwe Leer lingen kan geschieden van Vrijdag 17 Januari tot en met Maandag 27 Januari e. k., des voormiddags van 912 uren, ter Gemeente-Secretarie, (Griffie). Bij de aangifte wordt men verzocht een Trouwboekje mede te brengen. Vlissingen, 16 Januari 1913. Burg. en Weth. voornoemd, VAN DOORN VAN KOUDEKERKE. De Secretaris, WITTEVEEN. Al wie ter markt geen vreemdeling is, zal menigmaal getuige kunnen geweest zijn van een tooneel, hetwelk vaak onafscheidelijk is bij en vooraf gaat aan hef tot sfandkomen van menige transactie tusschen kooper en verkooper; een handelwijze tus schen de beide belanghebbenden, welke men zou kunnen aanduiden met het: „trekken". Kooper en ver kooper zijn dan reeds in een verge vorderd stadium der transactie aan geland, zij hebben elkander „aan den tand gevoeld" en zoo om en nabij tot den te besteden prijs gekomen, na veel loven en bieden. Toch komt de zaak nog niet aanstonds tot stand integendeel de met de markt-usances niet vertrouwde toeschouwer meent dat nu juist de koop of verkoop niet tot stand zal komen Immers hij ziet de beide ervaren marktgangers, juist nu hij vermeent dat zij het eens zullen worden, zeer óneens. De een zegt met de grootste overtuiging, dat hij het onmogelijk voor zoo'n spotprijs geven kan, de ander, dat hij er niet aan denkt éen cent méér te besteden. En wij zien de beide marktbezoekers zoo beslist, en zelfs zoo onvriendelijk tevens afscheid van elkander nemen, alsof zij „nooit van hun leven" meer op dit zaakje terug zullen komen. Wacht slechts een poosje, en als ge goed uit de oogen kijkt, kunt ge Het Slot Norfhminster en zijn laatste Grafelijke bewoners. —O sZeg eens, Bertha," sprak Charles, u eerstvo!gende quadrille heb ik, je bent het nog niet vergeten?' en hij schreef zijn naam in haar bal boekje. Bertha en graaf Norton waren weer alleen. Waarover zouden zij spreken ?Met elke seconde verloor zij aan kalmte en haar waaier was onophoudelijk in beweging. De graaf leunde zacht met den arm op de leuning van haar stoei. Met een glimlach om den mond keek hij op haar neder. Ver van Cheshire had hij bereids zijn Ideaal gevonden in gene barones Leonore, die hem tot nog toe als toekomstige gravin voor den geest gezweefd had. opmerken hoe zij elkaar ontwijkend, toch geenszins uit het oog verliezen, Hun doel dan ook is slechts om nog eens, voor wie weet de hoeveelste maal, eikanders koop- of verkooplust te examineeren, te weten te komen èf en zoo ja, wat er nog aan den prijs hetzij af-, hetzij bij-kan. En voor ge het fijne van de zaak hebt doorschouwd, staan de twee weg- loopers van daar straks weder elkan der in de handen te slaan, ettelijke malen, bij wijze van handslag op de affaire, om tenslotte weder quasi boos uiteen te gaan. Meen echter niet dat de zaak gevaar loopt, want vóór de markt ten einde is, is ook de koop beklonken. Zoo gaat het op de marktmaar zoo gaat het ook op de groote han delskantoren. Eindelooze besprekin gen, correspondenties, die het ge sprokene aanvullen of te niet doen, afbreken der relaties enz. enz. Ook daar dienen vaak al deze manoeuvres slechts om tenslotte de zaak haar beslag, en een zoo goed mogelijk beslag, te doen krijgen. En het is geen goed zakenman die, zoo geen dringende redenen hem nopen, bij deze wijze van doen zich haastig betoonen zal. Integendeel, zoo het maar éven kan, zal hij zijn haast, zijn begeerte om tot een resultaat te komen, verbergen en veel liever doet hij het voorkomen alsof zoo de zaak niet tot stand komt, ook dit hem maar weinig schelen kan. Doch zoo ge achter de schermen kijken kondet, dan zou het wellicht kunnen gebeu ren, dat ge denzelfden zoo traag bie denden handelsman, zóó vurig naar een spoedig tot standkomen zaagt verlangen, alsof zijn geheele hebben en-houden van de snelheid waarmede de transactie tot stand komen móét, afhangt. De geheele manoeuvre heeft dan ook alweer geen ander doel, als dat der marktgangers elkaar op den tand te voelen, en den koop goed te sluiten. Alleen zóó komen de groote handelstransacties het voordeeligst tot stand. Hetzelfde spel van loven en bieden dat den marktprijs en den handels- prijs regelt, doet het ook den vredes prijs. De beide partijen zijn daarbij echter geen kleine koopluiden of handelsvennootschappende partijen zijn mogendheden. Waar het omgaat, gelijk thans te Londen het geval is, dat is de vrede zeker, maar een vrede zoo voordeelig mogelijk. De procuratiehouders der kooplui, of zoo ge wilt, de gedelegeerden van de regeeringen der Balkanstaten, zijn in Engelands hoofdstad bijeengekomen, precies waarvoor de verkoopers ter markt komen Zij hebben te geven, wat de ander begeert vrede met Turkije. En ze willen ook wel dien vrede verkoopen, gaarne zelfs, want Dit ieedere vrouwelijke wezen met doorzichtige, fijne (rekken en met welluidende, weeke stem trad bij hem weer op den voorgrond, hij wist ze'.f niet waarom. Daar klonk eene schitterende fanfare door de zaalhij richtte voer de tweede maal zijn blikken op hel meisje in zijne on middellijke nabijheid. „Miss Darrell," zeide hij met een sterk Engelsch accent, het is mij als of ik eene oude bekende aantref. Onze vriend, de prins, verhaalde al reeds zijn avontuur in de sneeuwen van uwe heldhaftige daad." „De prins?' herhaalde zij met een vragenden blik. De graaf iachle. „Ah, kent u dien naam nog niet Men noemt hem algemeen „prins Charles." Tot ons aller vreugd gaat de familie S'uati met ons mee naar Europa. U gaat toch ook me?, miss Darrell „Als juffrouw van gezelschap en als levend woordenboek, ja," ant woordde Beriha openhartig, terwijl zij den graaf nauwlettend aankeek maar zijn gelaat veranderde niet. „Ik ben overtuigd, dat ons Euro in het gebruik is. Ge maakt er meer koppen cacao van dan van dezelfde hoeveelheid van welke andere soort ook. Daarbij is de smaak zoo heerlijk. dag aan dag kost hun het bezit van niet-vrede, van den oorlogstoestand schatten geldsmaar toch grif doen zij hun waar niet van de hand. In tegendeel zij zijn erg „prijzig." Heele brokken van het Turksch grondgebied moeten worden „opgedokt". En de Halve Maan zou, lag het aan hen, tot den omvang van een heel schraal sikkeltje teruggebracht worden. De Turk biedt, maar hij biedt niet serieus. Want zooveel is hem uit zijn Oos- tersche negotie bekend, dat ook daar het, als elders (gelijk wij zagen) het eerste bod, het ware bod niet is aan den Bosporus zoomin als aan de Theems. Dat weten de Balkan-han delslui, maar zij weten ook dat zij de sterkste zijnen zij laten dus maar weinig vallen van den prijs. De Turk komt, als het meenens wordt, iets ophij geeft een paar eilanden prijs, doet afstand van een enkele landstreekmaar voor de rest blijft hij bij zijn eerste bod. Want inmid dels is hem iets duidelijk geworden pa u wel zal bevallen, vooral Parijs. U zal daar ook verscheidene van uw landslieden ontmoeten." „Daar ben ik juist niet bijzonder opgesteld. Daarentegen wekt deze reis naar een mij geheel vreemd werelddeel bij mij een gevoel op, als bij Iemand, die zich onverwacht op de maan ziet verplaatst. Maar op u zal het dien indruk niet maken, heer graaf, want u kent Europa even goed als uw stamslot in Cheshire." „Cheshire?" herhaalde hij. „Hoe weet u dat dit mijn g ibooriegrond is Of neen, eigenlijk ben ik te Lon den geboren. Maar u moet het zien en eenige weken bij ons doorbren gen. Mijn tante en ik wenschen gaar ne onze vrienden, de Stuarts de vriendelijke behandeling le vergelden, die wij van hen ondervonden hebben. Heeft u reeds kennis gemaakt met mijne tante?" „Neen," antwoordde Bertha in verwarring, „Ik heb haar nog niet gezien." „Gun mij dan het genoegen, u met tante Elizabeth in kennis te brengen. Ik ben overiuigd, dal u op haar een gunstigen indruk zult maken." dit, dat de tegenpartij wel eens haast kon hebben. Zeker de eendracht is er nog tusschen de vier handels vrienden, die de groote Balkan-grond- speculatie op touw hebben gezet maar de Turk wil gaarne die een dracht eens aan een zwaarte-proef onderwerpen. Bovendien, hij heeft volop tijd te verliezen. Wat kan hem nü nóg gebeuren Wat genomen kon worden is genomen maar verder dan de Tsjataldja-linie kunnen de vrienden nietAdrianopel, dat weet hij, is nog voor langen tijd van proviand voorzien, en stormenderhand te ne men, is de vestingstad niet. Zij ware anders reeds lang gevallen. Daarbij er is hem zoo iets ter oore gekomen van een dreigende houding van Roemenië tegen Bulgarijeeen twist over den buitZijn Macedonië. Hij wil dus die kat eens gaarne uit den boom zien. Maar de trage gang der onderhandelingen komt niet al leen de Balkanfirmanten zeer onge Bertba stond op en nam den arm van haar geleider. Hoe beminnelijk, hoe beleefd was hij in den omgang. Natuurlijk was dat slechts aangebo ren tact, gewone salonbeleefdheid, die niets te beduiden had, maar het was toch vleiend voor haar. Zij gin gen door verscheidene zalen en menig oog volgde dit paar. Allen kenden den graaf maar de jongs dame aan zijn arm was voor ieder eene onbekende. „Die is verduiveld mooi," mom pelden de heer en. „W ie Is zij toch „Eene arme bloedverwante van de Stuartszij is aangenomen als juf frouw van gezelschap voor Beatrice," wisten de dames te vertellen. Bertha bemerkte de medelijdende blikken der dames wel, maar als eene koningin trotseerde zij die met op geheven hoofd. Zij begreep instinct matig met welke bittere, stekelige woorden die blikken vergezeld gin gen, maar tevens gevoelde zij de hulle, die haar door de voorkomen de behandeling van den graaf werd bewezen. Graaf Norton was haar niet meer onverschillig. Zonder zeli te weten waarom, werd zij aangetrok legen ook hun machtige relaties, de mogendheden, willen dat spoed achter de zaak gezet worde. Dreigen met een vlootdemonstratie. En de Turk Hij glimlacht. Er liggen zegt hij, reeds weken lang tal van vreemde oorlogs schepen vlak voor mijn hoofdstad wat valt er nog meer tedemonstreeren. Schieten mogen we nietwel met de stoomfluit gillen. En de Turk gunt hem desnoods dat genoegen. Hij gaat er geen stap sneller om integendeel hij trekt" en rekt de besprekingen tot het oneindige, en zoekt allerlei uitvluchten. Willen de andere kooplui wegloo- pen, willen zij Londen verlaten hém goed Ze zullen er wel terugkomen. Aan een hervatting van den 'krijg ge looft hij nietdat willen de mogend heden immers niet. Zij willen vrede op den Balkan, zoo gauw mogelijk, want geen hunner weet wat het voor jaar nog voor hen-zelf brengen zal. En of niet het eigen zwaard gehan teerd moet worden. De Turksche koopman weet dat alles, hij berekent er zijn kansen naar. Die kansen zijn, dat hij betalen moetnatuurlijk, maar hij dingt af en rekt, omdat bij het rekken hij niets te verliezen heeft, en zij hun winst zien inkrimpen, dag aan dag. Maar toch ook de Ottomaansche regeering wil ten slotte gaarne den koop sluiten en vrede krijgen. Zoo ver echter zijn we nog nietwaar we thans zijn dat is in dat, aan het afsluiten der affaire kortstondig of langdurig, maar blijkbaar altijd nood zakelijk stadium, dat de handelslui als hierboven elkaar boos veriaten om, steeds elkander in het oog hou dend, tenslotte voor ge er op bedacht zijt, het volmaakt eens te wezen. De tand is dan gevoeld, of uit getrokken maar dan is het ditmaal een Mohamedaansche tand. Dat is het stadium waarin men zich thans te Londen bevindt, waarin critieke oogenblikken, als ook deze week gebracht heeft, niet vreemd zijn. Maar al wie ook op de wereldmarkt geen vreemdeling is, kent zijn „Pap penheimers". Hij weet, dat bij het loven en bieden nu eenmaal zulke perioden, als het van eikander nij dig wegloopen, om het des te eerder eens te worden, onder kooplui en onder staten als een teeken kan be schouwd worden, dat het goede einde der onderhandelingen juist nadert. Dat is te Lauzanne vertoond tusschen Italië en Turkije, gelijk het te Ports mouth gebeurd is tusschen Rusland en Japan. Dezelfde opvoering vindt thans te Londen plaats alleen wan neer tot dusver geheel onbekende motieven gaan werken zou het mis schien anders loopen. Maar zoo op het slagveld de Turk de mindere was, bij het loven en bieden om den ken door den droefgeestigen trek in zijn gelaat, die bevreemdend was bij een jonkman, wien het leven niets dan rozen had gebaard. Eene bejaarde dame met innemend uiterlijk, gekleed in eene robe van grp moirés antique, zat naast de vrouw des huizes en een buitenlander, wiens borst met vele ridderorden was versierd. Weldra werd Bertha aan eerstge noemde dame voorgesteld, Lady Eli sabeth Carley liet haar blik zacht op de jonge Amerikaansche rusten. Ber tha boog zoo diep zij kon en luister de eenige minuten naar de vriende lijke complimenten. Daarna boog zjj voor den gedecoreerden heer, die bleek de Russische gezant te Washing ton te zijn. Opnieuw klonken de tonen der dans-muziek en de danslustige jeugd stroomde weer naar de balzaal. Hoe langer hoe meer scheen Bertha alles een droom toedat gewoel der dan sende paren, het vriendelijk knikken van hare rijke nicht, ais deze in hare nabijheid kwam, de onrust'ge bilk van Charles S'.uartdat was zeker slechts een droom. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Vlissingse Courant | 1913 | | pagina 1