iën
M 51.
en.
Woensdag
20 Maart
VAN HOUTEN
1912.
EL Jr.
"binnenlandT
Feuilleton.
DE BESTE VOOR DEN PRUS
DE VOLKSDRANK
No. 68.
50e Jaargang.
donck.
ehot
B~ Gefabriceerd door
^fioedkoop Alom verkrijqbaar
- 0.80 (vierkante
- 0,18 J
eplaatst.
Amsterdam
12 li
7.20
7.31 i
7.42
S.01
8.19
8.24
8.40
15
8 24
8.40
Q
9.45
8.45
9.—
aingef{even
St3len voor
jmes en
end,
;en worden
;lt zich aan
\SSURAN-
Rotterdam
ipmansgoe-
rivier- en
■ER. I!
kenstraat.
ngen voor
traat 26,
irijgbaar is
VLISSINGSCHE COURANT.
Prijs per drie maanden 1.30. Franco per post 1.50.
Afzonderlijke nummers 5 cent. Men abonneert zich bij alle Boek
handelaren, Postdirecteuren of rechtstreeks bij de Uitgevers
Firma F. VAN DE VELDE Jr., Kleine Markt 58.
Verschijnt dagelijks, uitgezonderd @p Zon- en Feestdagen.
ADVERTENTIÊNvan 14 regels ƒ0.40. Voor eiken re.gei
meer 10 cent. Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelfde
advertentie, wordt de prijs slechts tweemaal berekend. Groote
letters en clichés naar plaatsruimte.
flfeoiinemenfs-fidüerfsnfiën op zeer ooordeeSige ooorutaarderi
Nieuwe Abonné's,
uitgezonderd by wekeHjk»
sche betaling, ontvangen
de dageiyksverschünende
„VLISSINGSCHE COU
RANT" kosteloos tot
1 April 1912.
Onze Vloot in Indië.
Het denkbeeld, onlangs door de
„Siandaara" gesteund, om de groote
Kosten voor een voldoende oorlogs
vloot ter beveiliging van Indië ten
üeele bepaaldelijk te doen drukken
op „die maatschappijen en personen
die, jaar in jaar uit, hun millioe-
nenscnat uit onzen Archipel naar het
moederland weten te lokken" wijl
men toch den inlander in dezen niet
kan laten meebetalen heeft, vol
gens den daaromtrent door het blad
ontvangen indruk, „in de pers, die
vrij sterk de koloniale winst verte
genwoordigt" een bijna homerisch
gelach doen opgaan.
„Alsof" zegt het blad onze
koloniale kapitalisten de bescher
ming van onze vloot nooaig hadden 1
Alsot 't hun iets scheien kon, of
onze Nederlandsche regeeting haar
Nederlandsch gezag in onze kolo-
loniën handhaafde Alsof hun geid
niet even goed geld zou blijven, ook
ai ging onze Archipel over in
vieemae handen.
Schaamieloozer zagen we het cos-
mopolitisine van het kapitaal nog
zelden uitkomen. Oi onze koloniën
aan ons blijven, of aan Engeland,
Duitschland, Japan of de Vereenigde
Staten overgaan, wat zou 't onze
Indische kapitalisten schelen kun
nen Natuurlijk, mijne heeren, dat
kan u niet scnelen. Daar hebt ge
maling aan, Als uw geld maar goed
blijtt.
Wat ge alleen vergeet, is, dat ge
onder welk gezag ook komend, altoos
gehouden zoudt zijn alleen dooi een
goede vloot een geordend gezag in
den Archipel te handhaven is.
En werd dit niet gehandhaafd en
viel onze Archipel aan de inlandsche
vorsten terug, vraag dan eens wat
er van al uw koloniale ondernemin
gen terecht kwam.
O
82.)
Alle vrees was van haar geweken,
op de bleeke wangen vertoonde zich
een afspiegeling van de rozenroode
kleurenpracht en als door vleugelen
gedragen liep ze voort naast den man
aan hare zijde. Uit de donkere scha
duwen kwam ze te voorschijn en hij
voerde haar het eeuwige licht tege
moet, dat van nu af, weer haar pad
zou verhelderen. Morgen wilde ze
naar boven en al hare liefde en haar
verlangen wilde ze naar het graf
van den man dragen, die zijn leven
met opzet van zich had geworpen,
maar wiens loopbaan was voleindigd
naar de eeuwige wet van hoogere
macht. Nu hield geen vrees haar meer
terug, want zij zou de plaats betreden
aan de hand van den vriend, die tevens
haar redder was.
Toen zij van elkaar waren gegaan,
keek zij nog eenmaal vol bewondering
op naar dien pracbtigen elans, dan
sloot ze het venster. Zij wilde niet
meer zien, dat het licht verdween en
de bergen weer koud en dreigend op
het dal neerzagen, al het opkiemend,
vroolijk leven verstikkend.
Toen zij voor het ontbijt beneden
kwam, verwonderde ze zich er zelfs
Begroeting van dr. Kuyper.
Het comité, dat „de Standaard"
zal huldigen bij haar 40 jarige be
staan, heeft een samenkomst op 8
April (tweeden Paascndag) te U recht
voorbereid, waarin het mogelijk zal
zijn dr. Kuyper te begroeten.
in deze samenkomst zal het woord
worden gevoerd door den voorzitter
van het comité, prof. dr. H. Vis-
scher, hoogleeraar aan de Uirecht-
sche universiteit en door vertegen
woordigers van organisaties. Dr.
Kuyper hoopt de sprekers te beant
woorden.
Journalistiek.
In „De Maasbode", deelt de heer
M. A. Thompson mede, dat hij als
hoofdredacteur van dat blad aftreedt.
Naar „de Tijd" verneemt zal de
heer Thompson een tweemaal per
maand verschijnend geschrift uitge
ven ter bestrijding eer dwalingen
van onzen tijd. Een en ander met in
gang van 1 April.
Vrouwelijke post- en telegraaf
ambtenaren.
Een 440-tal vrouwelijke ambtenaren
bij aen aienst der posterijen en te-
iegraphie hebben zich tot den minister
van waterstaat gewend mei een
adres, waarin zij verklaren met leed
wezen en bekommernis te hebben
kennis genomen van de onlangs tot
de directeuren der post- en iele
graafkantoren gerichte aanschrijving
om de vrouwelijke ambtenaren m het
vervoig geen dienst te laten verrichten
tusschen 's avonds 11 uur en's moi-
gens 7 uur, welke maatregel ten ge
volge zou hebben: lo. een voor hen
zéér onaangenaam gemis aan ver-
kotten dagdienst (verbonden aan
nacht-, vroege en late diensten) op
die kantoren, waar een dergelijke
schikking ten behoeve der vrouwelijke
ambtenaren wel zou kunnen geschie
den; 2o. hoogst ongewenschte en
door het dienstbelang niet geboden
verplaatsing voor zoover een derge
lijke schikking onmogelijk iswelke
verplaatsing voor velen der vrouwe
lijke ambtenaren zal medebrengen
vertrek uit het ouderlijke huis, opge
ven van het familieleven; 3o. een
sterke beperking van het aantal kan
toren, die voor vrouwelijke ambtena
ren openstaan. Bovendien van mee
ning, dat het een onrecht ware, adres
santen thans te onderwerpen aan een
beperking, die bij haar in dienst treden
niet over professor Weiszhorn en
Hans Ewers in levendig gesprek te
vinden. Alles scheen haar natuurlijk
en vertrouwd. Zij nam den bloem
ruiker uit de Jtand van den vriend
en gaf zelve den wensch te kennen,
Weiszhorn naar de Bernina te mogen
vergezellen.
„Juist daarom heb ik zoolang ge
wacht, daar ik verwachtte, dat ge
graag zoudt willen meegaan."
Zij zag niet, dat de beide mannen
een blik van verstandhouding wissel
den. Toen zei de professor; „Mij
dunkt, dat ge de tocht ook best zonder
mij kunt maken. De gids Barthol
kan u vergezellen. Ik zal intusschen
St. Moritz eens gaan bekijken, waar
een kennis graag eene ontmoeting
met mij wilde hebben. Wilt ge ook
niet dadelijk den piek di Palü beklim
men, als het weer zoo gunstig blijf.
Mijnheer Ewers heeft grooten lust
eens zoo'n bergreus te bedwingen."
„Zijt ge een flink klimmer. Ewers
vioag Marianne verwonder J.
„Dat gaat nog al," luidde het ant
woord.
„Neem u voor hem in acht, me
vrouw. Die klautert als een gems.
Barthol zal nog groote oogen opzetten.
Wat zijn onze bergen in vergelijking
met die in Indië
„Bent u daar dan op geweest mijn
heer Ewers?"
„Men moet toch elk jaar nieuwe
krachten opdoen, mevrouw. En de
bergsport is daarvoor het beste middel
k heb het den E igelscir t er i or i
f 1.50
- 0.42/M BUSSEN
niet bestond, verzoeken zij den mi-
nister alsnog te willen afzien van dien
voor de vrouwelijke ambtenaren in
alle opzichten zoo noodlottigen maat
regel.
De staking in de kolenmijnen.
Het „Nieuwsbl. voor Nederl." heeft
de vraag opgeworpen of, gezien de
eischen van den tijd, die „het zware
goud" niet meer kan missen, niet ter
wille van de maatschappij een krach
tiger optreden van het gezag tegen
syndicalistisch wanbedrijf broodnoo-
dig is.
afgekeken, dat zijn toch de geboren
heerschers der wereld, en zoo moeten
ze ook de bergen met voeten treden,
geene top is hun te hoog."
„Ik zai Barthol waarschuwen, me
vrouw. Mij dunkt, dat u vandaag
dadelijk tot de hut gaat, dan kunt u
morgen, bij goed weer, de hoogte
bestijgen. Eén gids is voldoende, daar
mijnheer Ewers een geoefend klimmer
is. Ik moet nu weg, beklaag mij maar,
ik zou mij veel liever bij u aansluiten."
Marianne dankte hem voor zijne
kieschheid, zij vermoedde, dat hij
haar met den vriend van |örgen alleen
wilde laten. Niets kon haar aange
namer zijn. Zwijgend gingen ze naast
eikaar voort. Barthol volgde op eeni-
gen afstand met de bagage. Tot aan
de berghut hadden die twee zijne hulp
niet noodig.
Nu zou Marianne voor het eerst
de plaats weer betreden, waar haar
leed begon. Hans Ewers raadde hare
gedachten, en als de weg het veroor
loofde naast eikaar te loopen, kwam
hij aan hare zijde. Hij praatte van
oude tijden, toen hij jong was en
dezelfde studie |örgen en hem in
vriendschap verbond. Hij vertelde
kleine gebeurtenissen, die den vriend
in al zijne edeie gezindheid en sterk
plichtgevoel deed uitkomen. Zoo ver
zamelt bij Marianne alle bitterheid
tot een gevoel, een goed, trouw mensch
naast zich te hebben, die haar begreep
en alles, wat haar deed lijden, irachtte
te genezen. Zij had een recht, te leven,
te werken en zich te verheugen over
„Wanneer, gelijk onze overtuiging
is, de Engelsche regeering zich door
den loop der omstandigheden ge
noopt ziet om strafbepalingen in het
leven te roepen tegen de mijnarbei
ders, die tot doordrijving van een
of anderen eisch plotseling den ar
beid neerleggen, dan zullen ande e
landen op den duur niet aan dezelfde
noodzakelijkheid kunnen ontkomen.
Dan zai ook in Duitschiand, in België
en Frankrijk, zeker ook in Amerika,
de strafrechter moeten kunnen op
treden zoowel tegen stakers als tegen
hun leiders ter verdediging der maal
de schoonheid dezer aarde. Hans
Ewers zei het haar door eiken blik,
met ieder woord. Maar hoe hooger
ze stegen, hoe eenzamer en killer de
wereld om hen heen werd, tot ze ten
laatste hunnen weg moesten zoeken
tusschen sneeuw en ijs' hoe onrusti
ger en angstiger klopte haar hart.
Nu lag de berghut voor haar, en
alle goede voornemens vergetend,
stond Marianne daar, met vrees en
bevenden blik van den vriend zoekend.
De groote donkere oogen vulden zich
met tranen, en hare hand omklemde
zijnen arm.
„Ik ben bang! Wat geven alle
woorden tegen datgene, wat hier
binnen klaagt."
De gids was de hut binnengegaan,
zij stonden alleen, gansch alleen in
die wereld van ijzig zwijgen. Toen leg
de Hans Ewers zijnen arm om de
bevende gestaite en geleidde haar
langzaam naar de hut.
„Marianne, ween niet. Zooals gis
teren die koude, grauwe bergen in
gloeiend licht stonden, zoo zal aan
uw leden de liefde weer worden terug
gegeven, die bet zal verwarmen. Ver
moedt ge niet, wat u wacht Hebt
ge met uwe fijngevoelige ziel niet
geraden, wat mijne woorden wilden
zeggen? Zou ik zoo wreed kunnen
zijn, je hierheen te brengen op deze
huiveringwekkende plek, als het geluk
er niet reeds op je wachtte Je ziet
mjj aan met de kinderoogen, die
Jörgen zoo lief had, en bent vol ver
wachting, naar het groot, zalig wonder
schappelijke belangen tegenover de
willekeur van een enkele groep".
„Zou dat zoo mogelijk zijn
vraagt het blad.
„We wijzen er op, dat internatio
nale overeenkomsten tot behartiging
van gewichtige maatschappelijke be
langen niet meer tot de zeldzaamhe
den behooren. Men denke slechts aan
de wereldpostunie, aan de Roode
Kruis conventie, aan de internationale
overeenkomsten betreffende vrouwen
en kinderbescherming, aan de anti-
opium-konferentie en we vragen cf
het niet zeer goed mogelijk zou zijn
ook op het gebied van mijnontgin-
ningen een internationale bespreking
re houden, teneinde gezameiijk doel
treffende meatregehn te beramen tegen
een internationaal gevaar, dat de-
maatschappij bedreigt. Want men
vergete niet, dat niet enkel nijver
heid en scheepvaart onder een der
gelijke siaking lijden, doeh de maat
schappij in 'al haar lagen, niet het
minst in die, waaronder de stakers
zelf zijn te rangschikken. Honger,
armoede en ellende wachten de maat
schappij, wanneer de mijnwerkers-
rtaking een eenigszin3 algemeen ka-
sak'er mocht aannemen.
De te nemen maatregelen zullen
ongetwijfeld medebrengen, een be
langrijke beperking der persoonlijke
vrijheid, doch als 't maatschappelijk
belang zulks eischt, zal men daarin
moeten berusten evenals in zoo me
nige andere inperking der vrijheid,
waartoe moest besloten worden om
een gebruik dier vrijheid, dat aan
anderen schade brengt, te verhinderen.
Doer B. er, W. van Rotterdam is
breedvoerig prae-advies uitgebracht
op de adressen van de kerkgenoot
schappen, om optochten en spelen
op Zondag op openbare terreinen
en op straat als niet in't belang van
Zondagsheiliging en Zondagsviering
te verbieden. Uit het prae-advies
blijkt, dat in het college van B. en
W. in meerderheid overtuigd is,
dat de overheid niet lijdelijk mag
blijven, en een minderheid van twee
leden, die zich verplicht acht vast
te houden aan de tot dusverre ge
golden hebbende overweging. Beider
zienswijzen wordt breedvoerig toege
licht. Daarom wordt dan ook om
trent de beoefening van het voet
balspel en dergelijke geen conclusie
voorgesteld. Intusschen is het col
lege eenstemmig van meening, dat
optochten, met muziek of gezang
dat zich aan je zal voltrekken. Ge
voelt ge niet, dat het nadert?
Midden door sneeuw en ijs komt
het tot je, en onder zqne schreden
komen rozen tot bloeirozen der liefde.
De schaduwen wijken, de schuld ver
zinkt, niets dan zon en licht is er,
wat den verdwaalden den weg ver
licht, opdat zij elkaar terugvinden.
Als nu Jörgen toch den weg door
nacht en nevel had gevonden en wei
behouden in de haven van vriend
schap was aangeland Ais hij brief
op brief aan zijne Marianne had ge
schreven, al was het ook door mijne
hand Als Marianne! Neem
al uwe kracht te zamen
Een andere arm was het, die zich
om de bijna onmachtige sloot, de
mond van een ander fluisterde haar
woorden toe, zoo innig en zoet, zoo
beschroomd en toch zoo vol over
tuigende kracht, dat een zalige hui
vering de verstijfde leden doortrilde 1
En toen sloot zich mond op mond,
tot ze zich éen wisten, weder
gevonden tot het leven.
„Mijn jörgen, je leeft je leeft 1
Dat was het eerste woord, dat
Marianne kon stamelen. En in het
zalig gevoel, dat het door beider
scheld gestorven geluk weer zou op
bloeien tot heerlijker, nooit gekenden
bloei, gingen zij hand aan hand den
vriend tegemoet.
EINDE.