iën M 51. en. Woensdag 20 Maart VAN HOUTEN 1912. EL Jr. "binnenlandT Feuilleton. DE BESTE VOOR DEN PRUS DE VOLKSDRANK No. 68. 50e Jaargang. donck. ehot B~ Gefabriceerd door ^fioedkoop Alom verkrijqbaar - 0.80 (vierkante - 0,18 J eplaatst. Amsterdam 12 li 7.20 7.31 i 7.42 S.01 8.19 8.24 8.40 15 8 24 8.40 Q 9.45 8.45 9.— aingef{even St3len voor jmes en end, ;en worden ;lt zich aan \SSURAN- Rotterdam ipmansgoe- rivier- en ■ER. I! kenstraat. ngen voor traat 26, irijgbaar is VLISSINGSCHE COURANT. Prijs per drie maanden 1.30. Franco per post 1.50. Afzonderlijke nummers 5 cent. Men abonneert zich bij alle Boek handelaren, Postdirecteuren of rechtstreeks bij de Uitgevers Firma F. VAN DE VELDE Jr., Kleine Markt 58. Verschijnt dagelijks, uitgezonderd @p Zon- en Feestdagen. ADVERTENTIÊNvan 14 regels ƒ0.40. Voor eiken re.gei meer 10 cent. Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelfde advertentie, wordt de prijs slechts tweemaal berekend. Groote letters en clichés naar plaatsruimte. flfeoiinemenfs-fidüerfsnfiën op zeer ooordeeSige ooorutaarderi Nieuwe Abonné's, uitgezonderd by wekeHjk» sche betaling, ontvangen de dageiyksverschünende „VLISSINGSCHE COU RANT" kosteloos tot 1 April 1912. Onze Vloot in Indië. Het denkbeeld, onlangs door de „Siandaara" gesteund, om de groote Kosten voor een voldoende oorlogs vloot ter beveiliging van Indië ten üeele bepaaldelijk te doen drukken op „die maatschappijen en personen die, jaar in jaar uit, hun millioe- nenscnat uit onzen Archipel naar het moederland weten te lokken" wijl men toch den inlander in dezen niet kan laten meebetalen heeft, vol gens den daaromtrent door het blad ontvangen indruk, „in de pers, die vrij sterk de koloniale winst verte genwoordigt" een bijna homerisch gelach doen opgaan. „Alsof" zegt het blad onze koloniale kapitalisten de bescher ming van onze vloot nooaig hadden 1 Alsot 't hun iets scheien kon, of onze Nederlandsche regeeting haar Nederlandsch gezag in onze kolo- loniën handhaafde Alsof hun geid niet even goed geld zou blijven, ook ai ging onze Archipel over in vieemae handen. Schaamieloozer zagen we het cos- mopolitisine van het kapitaal nog zelden uitkomen. Oi onze koloniën aan ons blijven, of aan Engeland, Duitschland, Japan of de Vereenigde Staten overgaan, wat zou 't onze Indische kapitalisten schelen kun nen Natuurlijk, mijne heeren, dat kan u niet scnelen. Daar hebt ge maling aan, Als uw geld maar goed blijtt. Wat ge alleen vergeet, is, dat ge onder welk gezag ook komend, altoos gehouden zoudt zijn alleen dooi een goede vloot een geordend gezag in den Archipel te handhaven is. En werd dit niet gehandhaafd en viel onze Archipel aan de inlandsche vorsten terug, vraag dan eens wat er van al uw koloniale ondernemin gen terecht kwam. O 82.) Alle vrees was van haar geweken, op de bleeke wangen vertoonde zich een afspiegeling van de rozenroode kleurenpracht en als door vleugelen gedragen liep ze voort naast den man aan hare zijde. Uit de donkere scha duwen kwam ze te voorschijn en hij voerde haar het eeuwige licht tege moet, dat van nu af, weer haar pad zou verhelderen. Morgen wilde ze naar boven en al hare liefde en haar verlangen wilde ze naar het graf van den man dragen, die zijn leven met opzet van zich had geworpen, maar wiens loopbaan was voleindigd naar de eeuwige wet van hoogere macht. Nu hield geen vrees haar meer terug, want zij zou de plaats betreden aan de hand van den vriend, die tevens haar redder was. Toen zij van elkaar waren gegaan, keek zij nog eenmaal vol bewondering op naar dien pracbtigen elans, dan sloot ze het venster. Zij wilde niet meer zien, dat het licht verdween en de bergen weer koud en dreigend op het dal neerzagen, al het opkiemend, vroolijk leven verstikkend. Toen zij voor het ontbijt beneden kwam, verwonderde ze zich er zelfs Begroeting van dr. Kuyper. Het comité, dat „de Standaard" zal huldigen bij haar 40 jarige be staan, heeft een samenkomst op 8 April (tweeden Paascndag) te U recht voorbereid, waarin het mogelijk zal zijn dr. Kuyper te begroeten. in deze samenkomst zal het woord worden gevoerd door den voorzitter van het comité, prof. dr. H. Vis- scher, hoogleeraar aan de Uirecht- sche universiteit en door vertegen woordigers van organisaties. Dr. Kuyper hoopt de sprekers te beant woorden. Journalistiek. In „De Maasbode", deelt de heer M. A. Thompson mede, dat hij als hoofdredacteur van dat blad aftreedt. Naar „de Tijd" verneemt zal de heer Thompson een tweemaal per maand verschijnend geschrift uitge ven ter bestrijding eer dwalingen van onzen tijd. Een en ander met in gang van 1 April. Vrouwelijke post- en telegraaf ambtenaren. Een 440-tal vrouwelijke ambtenaren bij aen aienst der posterijen en te- iegraphie hebben zich tot den minister van waterstaat gewend mei een adres, waarin zij verklaren met leed wezen en bekommernis te hebben kennis genomen van de onlangs tot de directeuren der post- en iele graafkantoren gerichte aanschrijving om de vrouwelijke ambtenaren m het vervoig geen dienst te laten verrichten tusschen 's avonds 11 uur en's moi- gens 7 uur, welke maatregel ten ge volge zou hebben: lo. een voor hen zéér onaangenaam gemis aan ver- kotten dagdienst (verbonden aan nacht-, vroege en late diensten) op die kantoren, waar een dergelijke schikking ten behoeve der vrouwelijke ambtenaren wel zou kunnen geschie den; 2o. hoogst ongewenschte en door het dienstbelang niet geboden verplaatsing voor zoover een derge lijke schikking onmogelijk iswelke verplaatsing voor velen der vrouwe lijke ambtenaren zal medebrengen vertrek uit het ouderlijke huis, opge ven van het familieleven; 3o. een sterke beperking van het aantal kan toren, die voor vrouwelijke ambtena ren openstaan. Bovendien van mee ning, dat het een onrecht ware, adres santen thans te onderwerpen aan een beperking, die bij haar in dienst treden niet over professor Weiszhorn en Hans Ewers in levendig gesprek te vinden. Alles scheen haar natuurlijk en vertrouwd. Zij nam den bloem ruiker uit de Jtand van den vriend en gaf zelve den wensch te kennen, Weiszhorn naar de Bernina te mogen vergezellen. „Juist daarom heb ik zoolang ge wacht, daar ik verwachtte, dat ge graag zoudt willen meegaan." Zij zag niet, dat de beide mannen een blik van verstandhouding wissel den. Toen zei de professor; „Mij dunkt, dat ge de tocht ook best zonder mij kunt maken. De gids Barthol kan u vergezellen. Ik zal intusschen St. Moritz eens gaan bekijken, waar een kennis graag eene ontmoeting met mij wilde hebben. Wilt ge ook niet dadelijk den piek di Palü beklim men, als het weer zoo gunstig blijf. Mijnheer Ewers heeft grooten lust eens zoo'n bergreus te bedwingen." „Zijt ge een flink klimmer. Ewers vioag Marianne verwonder J. „Dat gaat nog al," luidde het ant woord. „Neem u voor hem in acht, me vrouw. Die klautert als een gems. Barthol zal nog groote oogen opzetten. Wat zijn onze bergen in vergelijking met die in Indië „Bent u daar dan op geweest mijn heer Ewers?" „Men moet toch elk jaar nieuwe krachten opdoen, mevrouw. En de bergsport is daarvoor het beste middel k heb het den E igelscir t er i or i f 1.50 - 0.42/M BUSSEN niet bestond, verzoeken zij den mi- nister alsnog te willen afzien van dien voor de vrouwelijke ambtenaren in alle opzichten zoo noodlottigen maat regel. De staking in de kolenmijnen. Het „Nieuwsbl. voor Nederl." heeft de vraag opgeworpen of, gezien de eischen van den tijd, die „het zware goud" niet meer kan missen, niet ter wille van de maatschappij een krach tiger optreden van het gezag tegen syndicalistisch wanbedrijf broodnoo- dig is. afgekeken, dat zijn toch de geboren heerschers der wereld, en zoo moeten ze ook de bergen met voeten treden, geene top is hun te hoog." „Ik zai Barthol waarschuwen, me vrouw. Mij dunkt, dat u vandaag dadelijk tot de hut gaat, dan kunt u morgen, bij goed weer, de hoogte bestijgen. Eén gids is voldoende, daar mijnheer Ewers een geoefend klimmer is. Ik moet nu weg, beklaag mij maar, ik zou mij veel liever bij u aansluiten." Marianne dankte hem voor zijne kieschheid, zij vermoedde, dat hij haar met den vriend van |örgen alleen wilde laten. Niets kon haar aange namer zijn. Zwijgend gingen ze naast eikaar voort. Barthol volgde op eeni- gen afstand met de bagage. Tot aan de berghut hadden die twee zijne hulp niet noodig. Nu zou Marianne voor het eerst de plaats weer betreden, waar haar leed begon. Hans Ewers raadde hare gedachten, en als de weg het veroor loofde naast eikaar te loopen, kwam hij aan hare zijde. Hij praatte van oude tijden, toen hij jong was en dezelfde studie |örgen en hem in vriendschap verbond. Hij vertelde kleine gebeurtenissen, die den vriend in al zijne edeie gezindheid en sterk plichtgevoel deed uitkomen. Zoo ver zamelt bij Marianne alle bitterheid tot een gevoel, een goed, trouw mensch naast zich te hebben, die haar begreep en alles, wat haar deed lijden, irachtte te genezen. Zij had een recht, te leven, te werken en zich te verheugen over „Wanneer, gelijk onze overtuiging is, de Engelsche regeering zich door den loop der omstandigheden ge noopt ziet om strafbepalingen in het leven te roepen tegen de mijnarbei ders, die tot doordrijving van een of anderen eisch plotseling den ar beid neerleggen, dan zullen ande e landen op den duur niet aan dezelfde noodzakelijkheid kunnen ontkomen. Dan zai ook in Duitschiand, in België en Frankrijk, zeker ook in Amerika, de strafrechter moeten kunnen op treden zoowel tegen stakers als tegen hun leiders ter verdediging der maal de schoonheid dezer aarde. Hans Ewers zei het haar door eiken blik, met ieder woord. Maar hoe hooger ze stegen, hoe eenzamer en killer de wereld om hen heen werd, tot ze ten laatste hunnen weg moesten zoeken tusschen sneeuw en ijs' hoe onrusti ger en angstiger klopte haar hart. Nu lag de berghut voor haar, en alle goede voornemens vergetend, stond Marianne daar, met vrees en bevenden blik van den vriend zoekend. De groote donkere oogen vulden zich met tranen, en hare hand omklemde zijnen arm. „Ik ben bang! Wat geven alle woorden tegen datgene, wat hier binnen klaagt." De gids was de hut binnengegaan, zij stonden alleen, gansch alleen in die wereld van ijzig zwijgen. Toen leg de Hans Ewers zijnen arm om de bevende gestaite en geleidde haar langzaam naar de hut. „Marianne, ween niet. Zooals gis teren die koude, grauwe bergen in gloeiend licht stonden, zoo zal aan uw leden de liefde weer worden terug gegeven, die bet zal verwarmen. Ver moedt ge niet, wat u wacht Hebt ge met uwe fijngevoelige ziel niet geraden, wat mijne woorden wilden zeggen? Zou ik zoo wreed kunnen zijn, je hierheen te brengen op deze huiveringwekkende plek, als het geluk er niet reeds op je wachtte Je ziet mjj aan met de kinderoogen, die Jörgen zoo lief had, en bent vol ver wachting, naar het groot, zalig wonder schappelijke belangen tegenover de willekeur van een enkele groep". „Zou dat zoo mogelijk zijn vraagt het blad. „We wijzen er op, dat internatio nale overeenkomsten tot behartiging van gewichtige maatschappelijke be langen niet meer tot de zeldzaamhe den behooren. Men denke slechts aan de wereldpostunie, aan de Roode Kruis conventie, aan de internationale overeenkomsten betreffende vrouwen en kinderbescherming, aan de anti- opium-konferentie en we vragen cf het niet zeer goed mogelijk zou zijn ook op het gebied van mijnontgin- ningen een internationale bespreking re houden, teneinde gezameiijk doel treffende meatregehn te beramen tegen een internationaal gevaar, dat de- maatschappij bedreigt. Want men vergete niet, dat niet enkel nijver heid en scheepvaart onder een der gelijke siaking lijden, doeh de maat schappij in 'al haar lagen, niet het minst in die, waaronder de stakers zelf zijn te rangschikken. Honger, armoede en ellende wachten de maat schappij, wanneer de mijnwerkers- rtaking een eenigszin3 algemeen ka- sak'er mocht aannemen. De te nemen maatregelen zullen ongetwijfeld medebrengen, een be langrijke beperking der persoonlijke vrijheid, doch als 't maatschappelijk belang zulks eischt, zal men daarin moeten berusten evenals in zoo me nige andere inperking der vrijheid, waartoe moest besloten worden om een gebruik dier vrijheid, dat aan anderen schade brengt, te verhinderen. Doer B. er, W. van Rotterdam is breedvoerig prae-advies uitgebracht op de adressen van de kerkgenoot schappen, om optochten en spelen op Zondag op openbare terreinen en op straat als niet in't belang van Zondagsheiliging en Zondagsviering te verbieden. Uit het prae-advies blijkt, dat in het college van B. en W. in meerderheid overtuigd is, dat de overheid niet lijdelijk mag blijven, en een minderheid van twee leden, die zich verplicht acht vast te houden aan de tot dusverre ge golden hebbende overweging. Beider zienswijzen wordt breedvoerig toege licht. Daarom wordt dan ook om trent de beoefening van het voet balspel en dergelijke geen conclusie voorgesteld. Intusschen is het col lege eenstemmig van meening, dat optochten, met muziek of gezang dat zich aan je zal voltrekken. Ge voelt ge niet, dat het nadert? Midden door sneeuw en ijs komt het tot je, en onder zqne schreden komen rozen tot bloeirozen der liefde. De schaduwen wijken, de schuld ver zinkt, niets dan zon en licht is er, wat den verdwaalden den weg ver licht, opdat zij elkaar terugvinden. Als nu Jörgen toch den weg door nacht en nevel had gevonden en wei behouden in de haven van vriend schap was aangeland Ais hij brief op brief aan zijne Marianne had ge schreven, al was het ook door mijne hand Als Marianne! Neem al uwe kracht te zamen Een andere arm was het, die zich om de bijna onmachtige sloot, de mond van een ander fluisterde haar woorden toe, zoo innig en zoet, zoo beschroomd en toch zoo vol over tuigende kracht, dat een zalige hui vering de verstijfde leden doortrilde 1 En toen sloot zich mond op mond, tot ze zich éen wisten, weder gevonden tot het leven. „Mijn jörgen, je leeft je leeft 1 Dat was het eerste woord, dat Marianne kon stamelen. En in het zalig gevoel, dat het door beider scheld gestorven geluk weer zou op bloeien tot heerlijker, nooit gekenden bloei, gingen zij hand aan hand den vriend tegemoet. EINDE.

Krantenbank Zeeland

Vlissingse Courant | 1912 | | pagina 1