YY oensdag
7 Februari
Feuilleton.
No. 32.
50e Jaargang.
1912.
RINNRNLAND.
RECHTZAKEN.
VLISSINGSCHE
COURANT
Prijs per drie maanden 1.30. Franco per post 1.50.
Afzonderlijke nummers 5 cent. Men abonneert zich bij alle Boek
handelaren, Postdirecteuren of rechtstreeks bij de Uitgevers
Firma F. VAN DE VELDE Jr., Kleine Markt 58.
ADVERTENT1ÊN van 14 regels ƒ0.40. Voor eiken regel
meer 10 cent. Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing derzeifde
advertentie, wordt de prijs slechts tweemaal berekend. Groote
letters en clichés naar plaatsruimte.
Verschijnt dagelijks, uitgezonderd op Zon- en Feestdagen.
TELEFOONNUMMEE 10.
Abonnements-Aduertenfiën op zeer uoordeelige voorwaarden
Eerste Kamer.
De Eerste Kamer zal hedenmiddag
beginnen met de behandeling van
een 15tal wetsontwerpen van ver
schillenden aard. Voor de beraad
slaging over de Staatsbegrooting 1912
is tot dusver de onderstaande volg-
orde aangenomenAlgemeene be
schouwingen de hoofdstukken Hoo
ge StaatscollegiënMarine en Justitie.
De Kamer zal vermoedelijk eerst
half Februari met de begrooting ge
reed zijn, zoodat 't met het oog hierop
waarschijnlijk geacht wordt, dat de
Tweede Kamer niet voor 20 Fe
bruari zou worden bijeengeroepen.
De Militlewet.
H. M. de Koningin heeft de mili-
tiewet, jl. Donderdag door de Eerste
Kamer aangenomen, daags daarna
bekrachtigd.
Dientengevolge wordt aan het de
partement van ooi log druk gewerkt
aan de voorbereiding der maatregelen
tot uitvoering van de wet, met name
aan de samenstelling der nieuwe
registers van inschtijving voor de
militie.
De motie-Troelstra.
Waar hedenavond door het Kamer
lid, den heer J. E. W. Duijs, te dezer
stede over het voorstel Troelstra
wordt gesproken, zullen wij onze
lezers er ook mede in kennis stellen,
hoe „de Standaard-', over deze motie
denkt.
Het anti-rev. hoofdorgaan noemt
dit voorstel dwaas, omdat het een
brug wil leggen waar nog geen wal
kanten klaar zijn.
Brug noemde men steeds den
voorslag, om, kwam er invaliditeits-
vèrzekering met ouderdomspensioen
voor 70jarigen, dan ook aan hen, die
nog geen premie hadden kunnen be
talen, en dien ouderdom bereikt had
den, het pensioen uit te keeren.
Die brug diende dan om den over
gang te vormen, die uit den vorigen
in den nieuwen toestand zou ver
leiden.
Ware de Overheid een kwarteeuw
vroeger gereed geweest, dan zouden
deze 70jarigen reeds 25 jaren lang
premie betaald hebben en het pen
sioen hun reeds toekomen. Nu de
regeering in gebreke bleef om de ver
zekering in te voeren, konden ze geen
premie ten offer brengen. Hiervan
moeten ze, daar niet aan hen de
schuld lag, geen slachtoffer worden.
En daarom vond toen het denkbeeld
ingang, om bij invoering van de
verzekering aan hen, die te oud wa
ren om de vrucht van hun premie te
trekken, toch een jaarpensioen uit te
keeren.
Zoo hadden ze nog uren van ge
notvol samenzijn voor zich en daar
Raven alles vermeed wat haar te
voren had verontrust, gaven ze zich
hieraan niet een onbezorgd gemoed
over. Hij was nu weer haar vroolijke
kameraad en beroemde collega, tot
wien ze met eerbied opzag, en wiens
hulp noodig had.
Zij zaten aan het Ugleimeer op
een bank van de in het water ge-
oouwde brug, en Raven vertelde de
droefgeestige sage van het ontstaan
van het meer, die aldus eindigde
„Toen de ridder terugkeerde en
de nimf in zijne schuldige oogen
zag, moest ze van bitter harteleed
weenen. Ze weende den ganschen
dag en den volgenden nacht. Hemel
en aarde, boomen en bloemen
weenden met haar om zijn verraad.
Doch dit heeft dan ook alleen zin,
zoo eerst de verzekering ingevoerd
ig. Niet zoolang deze nog pas in
ontwerp bij de Kamer hangt. In dit
ontwerp is vanzelf ook het plan van
de brug opgenomen. Maar naiuurlijk
kan men niet een brug apart gaan
bouwen, zonder dat de walkanten
er zijn die door de brug verbonden
moeten worden.
Is eenmaal de wet er, dan zal uit
het recht, door die wet geschapen,
ook het recht van pensioen voor de
nu 70 jarigen voortvloeien maar
apart genomen heeft zulk een voor
slag geen zin.
Op zich zelf genomen is zulk een
pensionneering niets anders dan
gansch gewone Staatspensionneering.
Is die er eenmaal, dan komt ge er
nooit meer van af, valt heel het ver
zekeringstelsel enkanTaimam t zijn
ontwerp naar huis gaan.
Het staat dan ook zeer te bezien,
of er behalve de sociaal-democraten,
éen Kamerlid voor deze motie zal
stemmen. En mochten er een, twee
of drie in de fuik loopen, zou hierin
niets dan verdoolde goedhartigheid
spreken.
Wie nadenkt, en hoe eer hoe beter
de verzekering regelen wil, denkt er
niet aan, om op zoo broos ijs ook
maar een voet te zetten.
Het ware van deze motie steekt
alleen hierin, dat ze met niet te
weerspreken ernst de vraag op de
consciëntie bindt„Waarom kwaamt
ge, als Overheid, niet eer met uw
verzekeringsontwerp gereed
De duurte toeslag verworpen.
Het verwerpen van het duurte-
weije door de Eerste Kamer heeft
„Het Volk" aanleiding gegeven tot
een artikel waarin o.a. gezegd wordt
Het was plicht, harde, zware plicht
voor de rijksten des lands, om aan
deze armen den duurte-toeslag te
weigeren. Plicht, zei de heer Reekers,
evenals de heer Van Doorn het in de
Tweede Kamer had gezegd, allereerst
tegenover het groote aantal aange-
slagenen in de bedrijfsbeshsting, twee
derden van het totaal, dat ook niet
meer dan f 1000 inkomen beeft, en
geen „geschenk" zou krijgen. Over
de belastinggelden van deze honderd
duizenden mag niet willekeurig wor
den beschikt om éen categorie te
bevoorc'eelen 1
Dit is een praatje voor de vaak.
Wanneer deze week de Eerste Kamer
de verschillende hoofJstukken der
Staatsbegrooting goedkeur',zitten daar
in tal van posten, die geen andere
bestemming hebber, dan bevoordeeling
van bepaalde categorieën. Het onder
scheid is, dat het daar de bezittende
klasse is die wordt bevoordeeld, naar
het bijbelwoord„wie heeft, dien
En toen den volgenden dag de zon
weer in het zenith stond, zag zij,
omkranst door de heii ge Wodans-
eiken, een sluimerend, diep meer,
waarin hare stralen tevergeefs trach
ten door te dringen; zij zag het lijk
van den ontrouwen ridder, die, uit
gebroken, wijd geopende oogen ten
hemel starend, op het water dreef.
De nimf is door geen menschenoog
meer gezien".
Raven zweeg. De hemel verduis
terde zich, het stille meer werd ge
heimzinnig en somber, en onder de
boomen om hen werd het nacht.
Stilte rondom, ook de twee men-
schen wisten elkaar niets te zeggen
het zwijgen stond loerend tus-
schen hen.
Geen liefde vriendschap was
het en bewonderende vereering, die
Marianne voor Raven gevoelde. Zij
liet haar scheepje den stroom af
drijven ei vroeg niet, waar het
kon belanden.
Zwijgend strekte zij haar witte
hand uit en wees over het meer.
Gefonkel uit de verte schemerde
door het woud. Hooger en hooger
steeg nu de maan, tot ze boven de
zal gegeven wordtn". Daar zit o.a.
in de verhooging der officierstrakte
menten, een jaarlijks terugkeerend en
jaarlijks aangroeiend bedrag, hooger
dan wat nu in de regeering vroeg
voor de minimumlijders. Die post,
en alle andere, die het parasiteeren
mogelijk maken van allerlei voorname
ambtenaren, die voor bun hooge
traktementen vaak bitter weinig uit
voeren, en die, naar htt woord van
minister Heemskerk zelf, te minder
hebben geleerd, de tering naar de
nering te zetten, naarmate hun sala
ris hooger is.
Zal éen lid der Eerste Kamer zich
daartegen verzetten, omdat die trak
tementen moeten worden betaald,
niet alleen uit de bedrijfsbelasting,
maar ook uit het personeel, den ac
cijns, die wordt opgebracht door
nooddruftigen Niet een van de hee-
ren die eraan denkt. Deze armen
worden er slechts bij gehaald voor
de gelegenheid. De Eerste Kamerleden
zelf, die rijken steken zonder eenige
vermaning van bun geweten voor
eiken dag dat zij vergaderen f 10 uit
de penningen, mee door de armen,
mee door de allerarmsten opgebracht,
in hun zak.
En wat van dit eene smoesje geldt,
geldt van alle andere.
Het voorgevallene doet „Het Va
derland" denken aan het spreekwoord
waarin iets voorkomt van de mug
uitzuigen en den kemel doorzwelgen.
Toen het voorstel eenmaal was in
gediend, kon volgens dit blad, niet
meer teruggetreden worden. De zaak
was nu weder een stadium verder
gekomen. Zij, voor wie de voorge
stelde hulp bestemd was de
kleine luyden en minimumlijders in
de ambtenaarswereld waren be
grijpelijkerwijze reeds op den toeslag
gaan rekenen. Men onderscheidt in
de kringen der belastingkoinmiezen,
veldwachters, postboden en wegwer
kers niet zoo logisch en denkt niet
zoo zuiver staatsrechterlijk als de
Senaat. Nu de hooge regeering, de
chef van hen allen, het toeslagvoorstel
had ingediend, nu de Tweede Kamer
het had aangenomen, nu zou de
Eerste zoo verwachtten zij hel
éok wel doen.
Het „Centrum" betoogt, dat men
voor de in de Eerste Kamer te berde
gebrachte bezwaren niet blind behoeft
te zijn om toch van de verwerping
een onaangenamen indruk te krijgen.
Er zou een gevaarlijk precedent
worden gesteld, enz. Men behoeft
voor die bezwaren niet blind te zijn,
om toch van deze verwerping geen
aangename» indruk te krijgen. Er zijn
nu ongetwijfeld veel feleurgestelden
en in menig geval kan het wegvallen
van het „buitenkansje" zelfs pijnlijk
worden gevoeld. Een paar tientjes is
heuvels stond en zich in het water
kon spiegelen. Door het bleeke
maanlicht beschenen zat Marianne
daar voor de oogen van den man,
die haar liefhad. Eene zachte ver
moeide uitdrukking legde zich over
hare trekken, en hare donkere,
oogen hadden eene uitdrukking als
van een kind, dat een wonder be
leeft.
„Hoe eenig schoon is toch deze
avond I"
Eene snijdende pijn doortrilde
Raven bij bet hooren van deze
woorden. Zij was hem heilig. Zonder
begeerte moest hij aan haren weg
staan, haar een poos vergezellen, om
dan als trouwe, eerlijke vriend te
scheiden. Waarom haren vrede be
dreigen Waa-orn de trotsche van
haar edelst sieraad bsrooven? Kon
hij zich niet beheerscrien in plaats
van tot haar onheil in hare borst
eene echo te wekken
De man moet beschermer en geen
verwoester zijn!
Marianne streek met hare hand
over het witte voorhoofd, zooais
hare gewoonte was, als ze droo-
menc! neder zat. Toen blonk Raven
een bedrag van beteekenis in een
schraal huishouden, en de duurte
moge dan niet zoó erg geweest zijn,
of nóg zijn, ais gevreesd werd, geheel
wegcijferen kan men haar toch niet.
Wie weet bovendien, of in de duurste
weken niet hier of daar een achter
stand in de huishoudelijke rekening
is ontstaan, welke men hoopt in te
halen door het verwachte extraatje.
Dat het overigens bij een uitzon
dering had moeten blijven en de uit-
keering in de practijk tot moeilijk
heden had kunnen leiden, valt niet
te ontkennen. Maar er was overdrij
ving aan den kant der bestrijders, en
met name was het optreden van den
Unie-liberalen oud-minister Kraus
verre van gelukkig.
De behandeling dezer voordracht
heeft inmiddels weer eens de aan
dacht gevestigd op de loonkwestie.
Het was reeds gebleken, dat er nog
al te veel loonen zijn, die geen duur-
deren tijd kunnen velen, zoodat bet
huishoudelijk budget uit zijn even
wicht dreigt te raken, wanneer geen
extraatje huip komt verleenen. Op
zulke extraatjes kan echter niet ge
rekend worden. Ze behoorentrouwens,
zooals in de Eerste Kamer werd te
kennen gegeven, geen factor te zijn,
bij de bepaling van het loon.
„Het Huisgezin" noemt de bes'is-
sing een betreurenswaardige en schrijft
o.a.
Wat opvalt, is dat de Eerste Kamer
de zaak zoo schrikkelijk hoog heeft
opgenomen. Er werd van niet minder
dan demoralisatie gesproken, van een
niet meer zetten der tering naar de
nering, van een leunen op de schat
kist. En dat alles om de onnoozele
tien of twintig gulden, die op kleinere
traktementen zou gelegd worden.
Door den minister van oorlog is
bepaald, dat ter verzekering vaneen
ordelijke opkomst onder de wapenen
van de landweertroepen in Maart,
April en Mei a.s., officieren en onder
officieren van hef leger zullen wor
den aangewezen om de landweer
mannen in de verschillende gemeen
ten te verzamelen en naar de plaat
sen van opxorasi te geleiden.
Het Vredespaleis.
Naar men verneemt, zijn maatre
gelen genomen, om de verdere af
werking van hef Vredespaleis met
kracht, o.a. door verlenging van de
werktijden, voort te zetten, teneinde
zooveel mogelijk te trachten het doel
de opening nog in 1913, te bereiken.
Voor den Hoogen Raad is gisteren
behandeld het cassatieberoep van
den officier van justitie bij de recht
bank te Middelburg tegen de vrq-
den edelsteen van haren ring in de
oogen. Hij sprak eene zeldzaam
welsprekende taal. En toen Mari
anne hem aanzag, stelde hij voor
den terugtocht te aanvaarden, ter
wijl bij op den langen terugweg
over de meest oppervlakkige dingen
praatte, hoewel hij wel bemerkte,
dat haar dit ontstemde.
„Tot morgen, Marianne!" zei hij
kortaf bij 't afscheid, om dan zoo
lang mogelijk de verdwijnende ge
statte in het donker der dennen na
te zien.
Voor den lachenden morgen stoven
alle muizenissen uiteen; Raven ge
voelde zich in de idylische omge
ving bevrijd van eiken druk. Waar
om zou hij het zonnig geluk van
deze dagen verstoren Zag het
Kellermeer niet met schitterende
oogen veelbelovend tot hem op
Stond daarboven niet de glanzende
zon en zond die niet hare levenwek
kende warmte over zeeën en wou
den Trok niet de kostelijke herfst
wind over hei door de dauw ver-
j trischte landschap en omzweefde die
spraak van de coöperatieve winkel-
vereeniging „Eigen Hulp" te Vlis-
singen ter zake van drankwetsover
treding den te laste gelegden ver
koop van brandewijn aan een der
leden zonder de vereischte vergun
ning. Die vrijspraak berustte in hoofd
zaak op de overweging, dat de be
doelde vereeniging ten doel had, de
ingekochte goederen uitsluitend onder
haar leden te verdeelen, welke leden
geacht moeten wordtin voor hun
persoon eigenaren te zijn van de
onder de leden te verdeelen goederen,
terwijl van verkoop aan een lid van
datgene, wat reeds zijn eigendom is,
g-en sprake kan zijn immers nie
mand kan zijn eigendommen koopen.
En van uitkoopen van het aandeel
der andere 'eden kon slechts dan
sprake zijn, indien bewezen was, dat
de waarde van de geleverde halve
liter gedistilleerd grooter was dan de
waarde van het aandeel van het lid,
dat dit gedistilleerd gekocht had. Dit
nu was in casu allerminst bewezen.
De officier van justitie betoogde
nu in zijne cassaliememoiie, dat deze
vrijspraak berustte op een onjuiste
rechtsbeschouwing.
Zijn cassatieberoep werd bestreden
door mr. J. H. W. Q, ter Spill, ad
vocaat te 's Gravenhage, die er op
wees, dat deze zaak voor de coöpe
ratie van groot belang is. Het gaat
hier om een beginselnaar het ge
voelen van de echte coöperatoren is
het mooie van de zaak, dat men niet
handel drijft, maar dat men koopt
gezamelijk en wat men gekocht heeft
onder elkaar verdeelt. Pieiter achtte
intusschen het O. M. niet-ontvankelijk
in zijn cassatieberoep, ais gericht te
gen een zuivere vrijspraak.
Het O. M. heeft niet aangetoond,
dat hier een beschouwing is geleverd
dat de wet verkeerd is toegepast.
Niet bewezen verklaard is, dat deze
beklaagde, in dit geval, onder deze
feitelijke omstandigheden, heeit ver
kocht.
De rechter heeft hier vastgesteld,
dat deze en dergelijke distributieve
vereenigingen niet verkoopen en heeft
dat gedaan op grond der statuten van
deze vereeniging, op grond van eigen
wetenschap en op grond van de
verklaring van een getuige, dat in
deze vereeniging niet wordt verkocht
maar verdeeld. Maar in elk geval
achtte pleiter onjuist de stelling dat
indien een coöperatieve vereeniging
rechtspersoon is, zij aan haar leden
verkoopt, indien zij goederen aan die
leden distribueert. Pt. gaf een over
zicht van de verschillende stelsels,
ie dien aanzien door de juristen
gehuldigd.
De president, jhr. mr. Laman Trip
maakte den pieiter er intusschen op
merkzaam op, dat indien mocht blijken
dat hier geen zuivere vrijspraak is
niet Marianne, die hem vroolijk te
gemoet kwam
„Welkomriep zij al van verre
en zwaaide de rol papier in hare
linkerhand overmoedig in de lucht.
„Ik ben vanmorgen zoo opgewekt
gestemd, Raven'k heb zelfs in
't geheel geen vrees meer voor je
kritiek."
„Zoo moet het zijn."
Wij willen dadelijk dezen weg
door de dennen inslaan. Ge zult te
vreden zijn met het ontdekte plekje."
Aan het Krümmenmeer vlijden ze
zich neer onder een zwaren beuk
dicht bij het water." Ge kunt dan de
taal der visschen beluisteren, als
mijne novelle je onder 't voorlezen
verveelt", plaagde Marianne. Het
was goed, dat ze hem niet in de
oogen kon zien, want hg zat dicht
naast haar en keek, terwijl Marianne
voorlas, onafgewend op het diepe,
stille water.
Er kwam eene ieelijke flikkering
in zijne oogen, op het anders zoo
gladde voorhoofd groef zich een
diepe rimpel.
(Wordt vervolgd.)
