Het Stiefkind.
Maandag
18 September
No 220
Gemeentebestuur,
Feuilleton,
49e Jaargang,
1911
Bij deze Courant behoort een Bijvoegsel.
Van zeer dure tijden.
Brieven uit deflofsfad.
VLISSINGSCHE COURANT
Prijs per drie maanden 1.30. Franco per post 1.50.
Afzonderlijke nummers 5 cent. Men abonneert zich bij alle Boek
handelaren, Postdirecteuren of rechtstreeks bij de Uitgevers
Firma F. VAN DE VELDE Jr., Kleine Markt 58.
ADVERTENTlEN van 14 regels ƒ0.40. Voor eiken regei
meer 10 cent. Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelïde
advertentie, wordt de prijs slechts tweemaal berekend. Groote
letters en clichés naar plaatsruimte.
Verschipi dagelijks, isiigezonderd ©p Zon- m Feestdagen,
TELEFOONNTJfflMEB ÏO.
Hbonneroents-fidyerfontiën op sesr uoordeelige oooruiaarden
BRANDWEER.
Ter inzage liggen van hetir.schrijvirgs-
register voor de brandweer.
Burg. en Weth. van Viissingen
gelet op art. 408 der Algemeene
Verordening van Politie voor deze
gemeente
maken bekend
dat het inschrijvingsregister voor
de mannelijke ingezetenen, die op
den eersten Januari van het loopende
jaar hun 36ste levensjaar zijn inge
treden en zij die sedert de laatstge
houden inschrijving in de gemeente
zijn komen wonen en hun 35ste
levensjaar hebben bereikt.ter secretarie
dezer gemeente (Bureau Bevolking) ter
inzage ligt vanaf den 16en tot en
met den 30en dezer maand, (Zonda
gen uitgezonderd)
dat zij die beweren, dat hun leeftijd
niet overeenkomt met dien op het
register vermeid verplicht zijn gedu
rende de ter visieligging daarvan
bewijs over te leggen, hrwijl bij niet
voldoening daarvan ter beoordeeling
van Burgemeester en Wethouders de
inschrijving voor geldig zal worden
gehouden en gehandhaafd
dat het register den laatsten dag
van deze maand wordt gesloten en
daarna geen reclames meer worden
aangenomen.
Viissingen, 15 September 1911.
Burg. en Weth. voornoemd,
VAN DOORN VAN KOUDEKERKE.
Di Secretaris,
WITTEVEEN.
De klacht„alles wordt duurder",
is in de laatste jaren zoo vaak ver
nomen, dat er door hen, die er de
nadeelige gevolgen niet van behoe
ven te ondervinden, wel eens te wei
nig op gelet wordt. Er was blijkbaar
nog eene bijzondere omstandigheid
noodig, om algemeen de overtuiging
te vestigen, dat wij gekomen zijn in
een wanverhouding van zeer groote
beteekenis, een enorme wanverhou
ding tusschen de gemiddelde inko
mens en de prijzen der zaken in
't algemeen eene wanverhouding die
vermoedelijk over een zeer lang tijd
perk zal werken, omdat er geen re
delijk uitzicht bestaat dat binnen at-
zienbaren tijd een voldoende ver
hooging van loonen en inkomers zal
worden verkregen, noch dat binnen
zoodanigen tijd de prijzen van le
vensmiddelen en andere behoeften
aanzienlijk zullen dalen.
Die bijzondere omstandigheid is
gekomen in den vorm van een bui
13.)
Het hekwerk der villa, waarop nu
de naam „Rozenhof" prijkte (rozen
waren Frargoise's lievelingsbloemen)
was met herfstbloemen versierd en
de vestibule was vol met witte
bloemen.
Overal heerschfe doodelijke stilte
en mijnheer Fonsolles riep zijn doch
tertje zonder antwoord te krijgen.
Frangoise, wiit gij hier even op
mij wachten, sprak hij snel, terwijl
hij haar in de gezellig ingerichte bi
bliotheek leidde, welks vensters op
het dal met zijne gouden herfsttinten
uitzagen.
Hij wist wei, waar zijn dochtertje
te vinden zou zijn, maar dien dag
kon hij toch de tweede vrouw niet
in de kamer brengen, waar zijne eer
ste vrouw geleefd had en gestorven
was.
fengewoon warmen en regenloozen
zomer, die aan het bekomen van
ruime oogsten over 't algemeen niet
gunstig was en daarom bijzondere
moeilijkheden meebrengt voor hen,
die van een vast of een zeer beperkt
inkomen moeten ieven er. die in het
maatschappelijk verkeer verweg de
meerderheid vormen.
En dan verkeeren wij Nederlanders
nog niet in den aiierslechtsten toe
stand. Het is ons allen bekend dat
in het buitenland de ontevredenheid
over den toestand reeds tot ongere
geldheden aanleiding gaf. Dat is na
tuurlijk altijd afkeurenswaardig, ook
omdat het aan de zaak niets ten
goede veranderen kan maar daarom
is het toch volstrekt niet onnatuurlijk
en dient wel ernstig de vraag over
wogen te worden, of er niets kan
gedaan worden om in de naaste toe
komst de moeilijkheden weg te ne
men, die steeds ernstiger dreigen te
worden, of althans geene slappen te
doen, die tot verergering van den
toestand zouden kunnen leiden.
Het is een algemeen bekend en ook
zeer verklaarbaar feit, dat de duurte
in het eene die in het andere ten
gevolge heeft. Die zijn dagelijksche
levensbehoeften zeer duur moet in-
koopen, moet het daardoor ontstane
tekort door verhooging van de waar
die hij zeif aan de markt brengt zien
te dekken. Een arbeider tracht dan
ook zijn koopwaar, die in zijn werk
kracht bestaat, duurder aan demarkt
te brengen door verhooging van loon,
soms gelukt ditmaar de tallooze
ambtenaren staan in dit opzicht ge
heel machteloos. De hooge prijzen
der levensmiddelen hebben ook an
dere prijzen doen stijgen en zijn ook
van invloed geweest op de woning-
huren, waaronder de belastingen in
meer of minder nauw verband staan.
Hooge prijzen van woningen zijn
vooral ook een gevolg van de moei»
lijkheid om op ruime schaal wonin
gen te stichten die aan aile vereisch-
ten voldoen. Toch zou bet verkeerd
zijn om die moeiiijkhfden, uit hei
wettelijk wonigtoezichf, in 't alge
meen uit de gezondheidswetten ont
staande, weer weg te nemen. Men
moet nooit door onnatuurlijke mid
delen siechfe toesianden trachten te
verbeteren, dat is noch de ware
noch de afdoende weg. Daaryoor. is
inderdaad slechts éen aangewezen
weg, namelijk het wegnemen van
alle hinderpalen in de voortbrenging
en het bevorderen van alles wat die
voortbrenging in de hand kan werken.
De toestand van 's iands financiën
is voor het tegenwoordige volstrekt
niet ongunstig te noemen, maar de
verhooging van de salarissen der la
gere ambtenaren alleen zou den Staat
reeds op vier rniliioen per jaar komen
te staan en deze zal wel noodig blijken,
Ja. daar zat ze op het lage stoeltje
harer moeder naast miss Cecilia, die
bezig was met haken en heimelijk
ontevreden was, dat zoo'n kindergril
haar zulke schoone plechtigheden
deed missen. Daar zat ze, stil, bleek,
met eene pop op haar schoot, eene
oude pop, die hare moeder nog voor
haar had aangekleed.
Ze sprak niet en haar blik, die
naar de lichte wolkjes aan de blauwe
lucht staarde, had eene smartelijke
uitdrukking.
Ze sprong op toen de deur open
ging, doch keek verlicht, toen ze haar
vader alleen zag.
Clémence.,.. krijg ik geen kus
Hij had tranen in de oogen, toen
het kind langzaam opstond en als
vermoeid op hem toekwam. Hij drukte
ze aan zijn hart..,. Had hij wel aan
zijn kind gedacht bij het zeer natuur
lijk en wettig zoeken naar nieuw ge
luk Had hij eene moeder voor haar
gezocht, zooals zij die niet meer was,
hem had gevraagd Helaashij
hoopte, hij geloofde dat Framboise
goed voor haar zou zijnmaar hij
had toch slechts aan zichzelf gedacht.
Hij nam haar op en dreg haar de
wanneer de dure tijden mochten aan
houden. Hoogstwaarschijnlijk zullen
zij aanhouden, wanneer gevolg mocht
worden gegeven aan het voornemen,
om het tarief der invoerrechten op de
voorgestelde wijze te verhoogen met
ongeveer tien milliocn per jaar en
daardoor de duurte kunstmatig te be
vorderen.
in het buitenland, waar hier en
daar eene onverdragelijke duurte ;s
ontstaan, is men het er vrij wei over
eens, dat dit een noodzakelijk gevolg
is van het beschermend stelsel. De
Fransche minister Caiiiaux heeft die
duurte reeds zeven jaar geleden voor
speld.
In Amerika heeft men de gevaren
van dit stelsei ook reeds helder ieeren
inzien en wat Europa betreft is het
zeer waarschijnlijk dat men gaarne
van de dwaling zijns wegs zouteiug-
keeren, indien niet de buitensporig
hooge opdrijving der kosten van een
staat die steeds op voet van oorlog
verkeert, dit onmogelijk maakte.
Dat ook bij ons de staatslasten
steeds- hooger zuilen worden, is aan
geen redelijken twijfei onderhevig en
dit behoeft geenszins afneming van
de algemeene welvaart te beteekenen
het tegendeel kan zelfs waar zijn
want het staat vast dat verzekerings
wetten, gezondheidswetten, subsidies
voor openbare werken enz., die zeer
veel geld kosten, die welvaart lang
zamerhand doen stijgen, waardoor op
dezelfde wijze de draagkracht der natie
toeneemt.
Maar eene algemeene verzwaring
der Staatslasten, die verzwaring der
levenslasten, met andere woorden
verhooging van den prijs der levens
behoeften, ten nadeeie in de eerste
plaats van de minvermogenden ten
gevolge heeft, dient vermeden te wor
den. Wat er thans gebeurt is een ern
stige waarschuwing om de heffing van
algemeene en zware invoerrechten
achterwege te iaten, want deze moeten
eene voortdurende algemeene stijging
van prijzen ten gevolge hebben, die
ten slotte toch weer het meest en het
langst op den minderen man drukt.
Dit is niet uitsluitend het gevat omdat
de prijzen der eerste levensbehoeften er
door stijgenmaar omdat ieder, al
het noodige, al wat hij behoeft of zich
wenscht te verschaffen, noodzakelijk
heid of luxe dan, duurder zal moeten
betalen en daardoor de loonen worden
gedrukt. En wie anders dan de werk
man en de zoogenaamde mindere man
is daarvan het slachtoffer Hoe wei
nig menschen toch zijn of kunnen
zijn, absoluut onverschillig voor het
meerdeie of mindere dat zij te betalen
hebbenhoe weinigen betrekkelijk
zijn in staat om, wanneer zij tot bui
tengewone uitgaven verplicht zijn, dat
meerdere steeds en onder aile om
standigheden door buitengewone ont-
kamer uit.
Waar gaan wij heen vroeg zij
een beetje angstig.
Hij antwoordde niet voordat hij de
deur der bibliotheek openmaakte.
Uwe mama is opzettelijk voor
u hier gekomen en wil u meenemen
om te gaan ontbijten.
Ik wil hier niet vandaan riep zij
uit met plotselinge opgewondenhheid.
En weer zag Frangoise haar met
toornig fonkelende oogen en bevende
lippen.
Uw papa en ik gaan een reisje
maken liefje. Maar wij zullen gauw
terugkomen en veel van u houden....
Ze knielde neer en trok het kind
naar zich toe ondanks baar tegen
streven. Het was een bekoorlijk
schouwspel, die schoone sierlijke
bruid, die het kleine meisje met de
blonde lokken omsluierde.
Oeef mij een kus.
Neen.
En ik houd zooveel van u.
Maar de jonge vrouw sprak ge
maakt, er was geene liefde in haar
stem, noch in haar kus.
Clémence zei mijnheer Fon-
sol'es verontwaardigd.
vangsten te dekken Met de groote
massa is dat geenszins het gevai. De
groote massa Is integendeel gedwon
gen om zich in de uitgaven te be
perken, dusminder arbeid en lager
loon.
Wij hopen dat de wetgever dat alles
nog in tijds bedenken zal en de nieuwe
belastingwet, die den wijdschen maar
bedriegelijken naam van tariefsher
ziening draagt, uit hei „Staatsblad"
verwijderd te houden. De bijzondere
omstandigheden waarin wij verkeeren,
maken dit thans dubbel noodzakelijk.
cxxxv.
Met het lQOjarig onafhankelijksfeest
in 1913 in 't vooruitzicht, is thans de
vraag aan de orde, hoe men het
waardigst dit feest kan vieren. Door
allerlei feestelijkheden, mitsgaders
een groote tentoonstelling in Den
Haag, zooals men weetmaar dat is
niet voldoende. Dat alles gaat voorbij
en men wil iets blijvends zien. Een
schitterend denkbeeld is stellig de
stichting van twee waardige paleizen
in de Residentieeen paleis der
Natie en een paleis der Koningin.
De regeeringsgebouwen aan hei Bin
nenhof zijn aangewezen om als het
eerste, nl. als zetel van onze volks
vertegenwoordiging, te blijven dienst
doen, doch verbetering is hier wel
noodig. Daargelaten of de Eerste
Kamer op de meest wenschelijke
plaats is gehuisvest, zal men 't er in
eik geval wel over eens zijn, dat
althans aan de behuizing der Tweede
Kamer, het bejangrijkste der vertegen
woordigende lichamen en meer in
engeren en eigenlijken zin ons volk
represeerende vee! ie wenschen over
laat. in hoofdzaak door gebrek aan
behoorlijke ruimte, zoowel voor af
gevaardigden, stenografen, persman
nen als publiek.
De behuizing der Tweede Kamer
zal dan ook vergroot worden, maar
heiaas schijnt men weer half werk te
willen leveren. Er is thans een prach
tige gelegenheid, een gelegenheid als
wellicht nooit terugkeert, om het Paleis
der Nat e, in den engeren zin van het
gebouw der Tweede Kamer, een waar-
digen gevel op een mooi punt te geven
en tevens het brandgevaar voor dit
gebouw, en voor het geheeie prach
tige Binnenhof, aanmerkelijk te ver
minderen. Een fraai Tweede Kamer
gebouw, dat de Hagenaar vol fierheid
aan landgenoot en vreemdeling kan
toonen, zou stellig een der schoonste
momumenten van Neê;land's onaf
hankelijkheid en een eenheid zijn, in
het feestjaar 1913 te stichten. Maar
dan moet er thans ook krachtig wor
den ingegrepen, nu de gemeente
's Gravenhage in verband met de
Vandaag moet gij haar niet be
knorren, viel de jonge vrouw in,
terwijl ze achteloos opstond. Als wij
terug zijn, komt alies terecht.
Zij drukte hare lippen opClémence's
voorhoofd die somber en onbewege
lijk bleef staan en ging naar de deur.
Er wordt op ons gewacht, Guy...
Clémence, sprak hij angstig,
wilt ge meegaan
Neen, papa.
Vaarwel dan.
Half verdrietig, half vertoornd, om
helsde hij haar en ging de duur uit
zonder om te zien.
Clémence bleef op dezelfde plaats
staan luisteren naar het wegstervende
geraas der coupé, die wegreed. Toen
pas ontspande zich haar gezichtje, ze
huppelde naai de deur, waar zij miss
Cecilia ontmoette, die haar op kwam
zoeken.
Ze zijn op reis gegaanhoe
heerlijkLaten we nu in het park
gaan spelen
Aldus eindigde voor Clémence de
dag die zoo'n grooten invloed op
haar lot zou hebben.
Miss Cecilia was eene goedaardige
vrouw met een beperkt verstand en
verbetering der verkeerswegen mét de
firma Meddens een (dure) overeen
komst heeft getroffen tot wegbreking
van het groote magazijn dier firma.
Thans ligt het op den weg der re
geering om in aansluiting hiermede
zich het bezit te verzekeren van alle
gebouwen tusschen Hofspui, Hofsingel
en Achterom, voor zoover zij daarover
niet reeds beschikt, om daarna door
wegbreking van dat geheeie complex
een open ruimte ie vormen, waardoor
niet alleen de lokaliteiten voor de
Tweede Kamer de gewenschte uit
breiding zuüen k'ijgen, maar ook een,
het „Paleis der Natie" waardig front
zal kunnen worden gemaakt. Me
dunkt dat tot dit doel toch wej tot
onteigening ware over te gaan, zoo
noodig. De zaak is er belangrijk
genoeg voor.
Maarde andere Paleiskweslie is
van nog grooter betrekenis. "Ik heb
er vroeger al de aandacht op geves
tigd, hoe onvoldoende onze Koningin
in het Paleis aan 't Noordeinde, met
zijn tendeele door woonhuizen inge
sloten Paleistuin, gehuisvest is. in
haar eigen Residentie 1 En zoo kan
men dan ook niet anders dan sym
pathie hebben yoor het denkbeeld
om, ter schitterende viering van 1913.
een nieuw Koninklijk Paleis te stich
ten op het prachtige Zorgvliet, de als
't ware door de natuur aangewezen
plaats, Maar dan zal men' moéten
zorgen, dat men er bijtijds bij is,
want de eigenaren van Zorgvliet, dat
de gemeente zich in een onzalig
tijdperk heeft laten ontgaan, zullen
weldra met de exploitatie van het
prachtige park aanvangen.
Naar hei heet - ik kan er niet
voor instaan zou de nieuwe bur
gemeester van de Hofstad, jhr. Van
Karnebeek, het verlangen koesteren
om in dezen het steentje aan 't rol
len te brengen. Hij zal dan de in
stemming van de Koningin moeten
verweryen en de medewerking van
het Rijksgezag om daarna met het
grootsche plan bij den Gemeente
raad aan te komen. Voor den Raad
heeft de zaak nog deze zijde, dat er
wellicht een uitstekende oplossing
van het zoo netelig siadhuis-vraag-
stuk mede te verbinden is, want als
het Paleis aan het Noordeinde met
den tamelijk uitgestrekten tuin be
schikbaar kwam zou men daar beter
dan ergens anders in de stad een
waardig en aan aile eisc'aen voldoend
raadhuis kunnen stichten. Twee
vliegen in é;n klap dus, maar hooid-
zaak blijft toch, dat Nederland aan
zijn Koningin in haar Residentie een
woning verschaft, die Harer waardig
is en waar zij Haars gelijken be
hoorlijk kan ontvangen, zoodat het
niet noodig is daarvoor naar Am
sterdam te trekken. Zooiets is toch
beneden de waardigheid van 's Gra-
zeer weinig doorzicht.
Met zeer weinig verbeeldingskracht
begaafd, had zij zich nimmer door
haar gevoel laten meeslepen en de
harde werkelijkheid van het leven
had haar hart een beetje verdroogd.
Ze was uiterst nauwgezet van geweten,
maar ze maakte zich van haar plicht
een onvolmaakt en bekrompen denk
beeld.
Tot in het «verdrevene bezorgd
over het lichamelijk welzijn van haar
leerling, nauwkeurig in het geven
harer korte lessen evenals in het
vermanen van het kleine meisje, tel
kens ais zij afweek van het voorbeeld,
dat ze zich gekozen had, was nooit
de gedachte in haar opgekomen, dat
haar taak uitgebreider en hooger kon
zijn en nooit had ze zich bekommerd
over de denkbeelden en gevoelens,
die in dat kinderhoofd en hart kon
den opkomen. Als Clémence in haar
tegenwoordigheid, oneerbiedig ovef
haar vader of stiefmoeder had ge
sproken, zou ze zich verplicht ge
voelen haar te berispen, maar ze dacht
er niet over om na te gaan wat er
in het binnenste van het kind omging.
(Wordt vervolgd.) -
