Woensdag
4 Augustus.
binnenland.
Feuilleton*
No. 180,
47e Jaargang.
nge Co,
)M".
De Zoom.
Zoom.
WASSCBE!
Hen.
revende
f 0.57
- 5.50
- 0 62
- 2 07
- 6.70
'ingelsche
.tend met
VAN DEN HAK OP DEN TAK.
;rgoten te
/leeschnat
in soepen,
e drinken
Prijs per drie maanden 1.30. Franco per post 1.50.
Afzonderlijke nummers 5 cent. Men abonneert zich bij alle Boek
handelaren, Postdirecteuren of rechtstreeks bij den Uitgever
F. VAN DE VELDE JR., Kleine Markt 58.
COURANT.
ADVERTENTIËNvan 14 regels ƒ0.40. Voor eiken regel
meer 10 cent. Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelfde
advertentie, wordt de prijs slechts twee maal berekend. Groote
letters en clichés naar plaatsruimte.
Verschijnt dagelijks, uitgezonderd op Zon- en Feestdagen.
A.JJL.
;enten der Bank
ipitaal voor-
ypotheek. Ook
een rente vanaf
nlichtingen zijn j
elefoon 125.
worden op
verstrekt bij
BERGS Co.
- 6 -
s dienst.
ddelljurgv.v.
40+ 5.50+ 7.55
1.15 2.— 2.45
5.55 7.50 8.50
Remise, de an-
dhuis.
>.15+ 6.25f 8.40
2.— 2.45 8.30
8.50 9.40 10.25
Verjaardag van de Koningin-Moeder.
Ondanks de dreigende, zwaar be
wolkte lucht, is de feestviering in den
Koekamp vanwege het Haagsche
comité van volksfeesten gisteren
middag uitnemend geslaagd. Wel viel
er nu en dan een regenbuitje, maar
de grond was betrekkelijk droog,
zoodat de duizenden volwassenen en
kinderen, die zich op het terrein be
wogen men sprak van 15.000
toegangsbewijzen, welke zouden zijn
uitgereikt zonder natte voeten op
te loopen op hun gemak konden ge
nieten van het veie, dat hun heden
weder geboden werd.
Inderdaad, er was voor afwisseling
gezorgd. Jong ^n oud kon hier iets
van zijn gading vinden.
De vroolijke stemming werd er
ingehouden door een tweetal muziek
korpsen, van de jagers en van de
huzaren, die vaderlandsche liederen
en opgewekte marschen ten beste
gaven. Liefhebbers van zang konden
zich vergasten aan een meisjeskoor.
Voor de kleintjes was een poppen
kast, terwijl de ouderen zich konden
vermaken met voordrachten van Abr.
de Winter en een werkelijk verdien
stelijke tooneelvoorstelling door het
gezelschap Van Lier, uit Amsterdam:
„Studentenleven", kluchtspel in één
bedrijf, uit de 17e eeuw, door P.
Bernagie.
Maar bij al die vermakelijkheden
werd de Koninklijke Vrouwe niet
vergeten, ter gelegenheid van wier
verjaardag deze feestelijkheden wer
den gegeven.
Vóór het podium van het tooneel
prijkte de buste van H. M. de Koningin
Moeder tusschen groen en decoraties
in de nationale kleuren. En aan Haar
was het eerste nummer van het
program gewijd een heilwensch aan
Koningin Emma, door mevrouw M.
Smits—Grader op gevoelvolle wijze
onder ademlooze stilte vertolkt. Ge
flankeerd door levende beelden, vor
sten uit het Oranjehuis voorstellend,
bracht mevrouw Smits-Grader in
herinnering, wat Nederland aan
Koningin Emma en aan Oranje ver
schuldigd is en hoe met de geboorte
dan tot de
gaan naar
hot
•Schelde.
3,43
10
2
1,43
c) sa 6,35 d)
e) en 7,05
,15 a) en 5.0®
en 6.35 d) W
vertrek T®11
hot
.Naazen vsa.8,5®
kene, Boraselee»
eaken», Boreel00
boot van 10,45
an 16 Apnl to'
TELEFOONNUMMER 10.
van Prinses Juliana de ster der hope
weder is gaan gloren.
Luide toejuichingen viel de be
zielde voordracht ten deel en uit
volle borst werd het Wilhelmus door
de menigte, om het podium ge
schaard, aangeheven, als waardig slot
van deze vaderlandslievende hulde-
betooging.
Op het terrein waren verder de
gewone ververschingstentjes en bloe-
mententjes aanwezig en een tent voor
leden en genoodigden van het comité.
De avond dreigde te zijn, wat de
dag waseen reeks korte, hevige
stortbuien, met nu en dan een vleugje
droogte.
Doch Pluvius was 't vuurwerk blijk
baar goed gezind, en regende het om
negen uur nog even, daarna bleef het
droog en duizenden, die het onge
stadige weer hadden getrotseerd, om
in en rond de Maliebaan het schit
terend schouwspel te genieten, werden
niet teleurgesteld. Het eerste stuk,
de woorden „Leve de Koningin-
Moeder" vertoonende, werd luide
toegejuicht, evenals het slot, een
meesterstuk van pyrotechnische kunst:
zilveren E met gouden kroon, waar
naast de woorden „Hulde aan de
Koningin-Moeder", geflankeerd door
zilveren pilaren, in de geïllumineerde
tent speelde de residentie harmonie
kapel. Na afloop verspreidde de
menigte zich in de straten om de
verlichtingen der openbare en bijzon
dere gebouwen te gaan zien. Vooral
in verschillende café's in het centrum
der stad, bleef het nog tot laat in den
avond zeer druk.
flbonnements-Aduerfentiën op zeer ooordeelige uoortuaarden.
De indiening van de Tariefswijziging.
De „Tijd" schrijft nu Van ver
schillende zijden, welke insgelijks
wél ingelicht meenen te zijn wordt
ons bericht omtrent een spoedige in
diening van de voorstellen tot Ta
riefswijziging bij de Tweede Kamer
tegengesproken. Onze zegsman heeft
zich bij ons verantwoord en getoond,
volstrekt niet op iosse geruchten te
zijn afgegaan. Waar door hem wordt
gesproken van een indiening reeds
„in het volgende parlementaire jaar"
is evenwel de mogelijkheid van mis
verstand, naar het ons thans voorkomt,
niet uitgesloten.
Echter hebben wij bepaalde reden
o—o
57.)
Uitgeput zweeg hij. Mevrouw Brin
ken en Hildegard hadden het innigst
medelijden met hem.
Daar klonken voetstappen in de
gang, de deur ging open en de
lieflijke gestalte van Rena trad binnen.
Kind, sprak gravin Orlowsky,
hier is de vader van Manfred, waar
we zoo naar verlangd hebben.
Karei was opgestaan en stak haar
zijn bevende hand toe.
De vader van Manfred, zei
Rena blozende. O, dan zijt gij ook
mijn vader. Hoe verheugt het mij, u
eindelijk te zien.
Karei Brinken was niet in staat
om dadelijk te antwoorden. Bij het
zien van het bekoorlijke meisje ver
meesterden de aandoeningen hem
z°o erg, dat hij wankelde en zich
neerliet in een stoel.
Manfred's vader is niet geheel
wel verklaarde Hildegard. De verre
reis en de gesprekken over den dood
van zijn vriend bij Aden hebben hem
zeer aangegrepen.
Het wordt al beter, zeide Karei
met een mat glimlachje, terwijl hij
zijn blik met welgevallen op Rena
bet rusten. Lief kind, ge zijt mij
hartelijk welkom als de verloofde
van Manfred. Moge de Heme! u
beiden zegenenGe zijt het even
beeld van uw moeder, zooals ik
haar voor het laatst zag op den dag
van haar huwelijk.
Een vluchtig rood kleurde Hilde-
gard's bleeke wangen, doch Rena
boog zich en wilde de hand van
Karei kussen. Deze trok toen echter
zijn hand terug en kuste haar op
het voorhoofd.
Ach noem mij nog eenmaal
vader, stamelde de ongelukkige man.
Beste vader, ik heb u zoo
lief zeide Rena en daarbij omhelsde
zij den ontroerden man, die zijne
tranen niet langer meester kon blijven.
Ach wat doet het mij goed
kreet hij. Zooals gij zijt, Rena, stel
ik mij de engelen in den Hemel voor.
Ik geloof, dat het voor ons
allen goed is, als wij nu ter ruste
gaan, zei tante Brinken. Het is laat
geworden en wij hebben een ver
moeienden dag achter den rug. Kom
mijn vriend, vervolgde zij tot Karei
voig mij, ik zal u naar de logeerka
mer geleiden.
Langzaam stond hij op, wenschte
allen goeden nacht, en wendde zich
tot Rena met de woorden
Als Manfred terugkomt, doe hem
dan mijn hartelijke groetenzeg
hem, dat hij je gelukkig moet ma
ken, en moge hij met u het hoogste
geluk smaken.
Maar, vader, morgen ziet ge hem
toch zelf ook, antwoordde Rena.
Wie weet
Daarop volgde hij mevrouw Brin
ken, die met een licht in de hand
wachtte om hem voor te lichten
naar de logeerkamer.
Dat was dezelfde kamer, die Karei
Brinken als scholier bewoond had
om te gelooven, dat minister Kolk
man in geen gevai het voorbeeld zal
volgen van zijn voorganger Harte van
T., welke de indiening van zijn Ta
riefswijziging tot het laatst der vier
jarige parlementaire periode uitstelde,
iets, wat in ons oog altijd een
tactische fout is geweest. Eene her
haling van die fout zou velen voor
standers van vrijhandel a-outrance
zeer gelegen komen. En ook in dit
geval zal het wei waar zijn wat men
roopt, gelooft men gaarne, zelfs
op ministerieele bureaux. De tegen
spraak van ons bericht kwam ons
dan ook volstrekt niet onverwacht.
Volstrekte zekerheid omtrent het
tijdstip van indiening der Tarief-
voorstellen kan alleen de eerstvol
gende troonrede ot een stellige ver
klaring van den minister schenken.
Zoolang ons van die zijden geen
licht geschonken wordt, meenen wij
de waarheid van ons bericht omtrent
een betrekkelijk spoedige indiening
der Tariefwetten te kunnen staande
houden en meenen wij degenen,
welke die waarheid tegenspraken,
eraan te mogen herinneren, dat ge
lijk de officieele waarheid niet altijd
de heele waarheid is, ditzelfde dik
wijls óók geldt van zekere officieuze
waarheden, waarmede de speurders
van verschillende bladen (van „de
Tijd" zóó goed ais van andere) op
plaatsen, waar men bijzonder goed
ingelicht kan zijn, worden afgescheept.
Ned. Onderw. Genootschap.
Te Delft werd gisteren de 64e ver
gadering van het N. O. G. gehouden.
Enkele groepen vLn afgevaardigden
brachten in de voormiddaguren be
zoeken aan de historische zaal in
het Prinsenhof, aan het gemeente
museum, aan de Delftsche plateel
bakkerij „De Porceleyne Fles" en
aan het praalgraf van Prins Wiliem I
in de Nieuwe Kerk.
Te 12 uur werd eene tentoonstelling
van leermiddelen geopend in vier tee
kenzalen van gebouwen der Tech
nische Hoogeschool, welke nevens
het vergaderlokaal zijn gelegen.
Te 2 uren werd de vergadering
geopend door den voorzitter van de
afd. Delft, den heer M. Boekholt, die
de aanwezigen welkom heette in de
„grijze Govertstad", om daarna dank
te zeggen aan het gemeentebestuur
van Delft en aan particulieren voor
den financieëlen steun, waardoor het
de ontvangende afdeeling mogelijk
was, den afgevaardigden enkele fees
telijkheden aan te bieden zoomede
aan cuiatoren der Technische Hooge
school voor de bereidwilligheid waar
mede zij enkele lokalen beschikbaar
stelden voor de tentoonstelling. Met
het uitspreken van de hoop, dat deze
vergadering aan het onderwijs en aan
de vakvereeniging ten goede zou
komen, eindigae spr.
Het mannenkoor „Kunst na Arbeid"
zong daarna Heye's „Goe Morgen",
waarna de voorzitter van het Genoot
schap, de heer Th. Lancée, van Am
sterdam, het woord nam, tot het uit
spreken van de openingsrede.
Spr. bracht allereerst eene eerbie
dige hulde aan de nagedachtenis van
het ontslapen lid van het hoofdbe
stuur, wijlen den heer J. Laban, wiens
helder woord zeer gemist zal worden
de vergadering hoorde deze hulde
staande aan.
Het zangkoor zong daarop een
„in memoria" t. w. Peter Cornelius
„Grablied", waarna de voorzitter de
belangrijkste feiten uit de geschiede
nis van het jongste genootschapsjaar
memoreerde, o. a. het beëindigen van
de saiarisactie, welke geen volkomen
bevrediging schonk en geen eind zal
nemen voordat behoorlijke minimum
salarissen in de wet zijn vastgesteld.
Daarna het oog latende weiden
over het breede veld der samenleving,
gewaagde spr. van de verschillende
zich aandienende nieuwe richtingen
in onderwijs en opvoeding ais van
zaken, waarvan elk onderwijzer met
belangstelling dient kennis te nemen
van de voortgaande splitsing van het
onderwijs, welke met zorg vervult en
welke de vraag wettigt, of niet de
eenheid en de volkskracht in gevaar
komen. Spr. drong aan bij de on
derwijsmannen om midden in de sa
menleving te staan. Niemand der
onderwijzers heeft het recht als on
verschillig toeschouwer ter zijde te
blijven, staan bij den strijd tot voort
gaande verbetering van het onder
wijs en tot verheffing, geestelijk en
materieel, van den onderwijzer.
Collega's aldus besloot spr.
de toekomst van jong Nederland, van
den Nederlandschen onderwijzer en
van onze vakvereeniging, liggen voor
een belangrijk deel in uwe handen.
Blijf dan tot den strijd bereidMet
deze woorden verklaarde spr., die
luide werd toegejuicht, de vergade
ring voor geopend.
ze grensde aan de slaapkamer van
zijn moeder. Met een teedere om
helzing scheidde zij van hem.
Slaap wei, mijn zoonHoop
en vertrouw op Gods genade,
fluisterde zij.
Zacht klonk het terug
Schenk mij vergiffenis, moeder,
en toen scheidden zij.
Het was een heerlijke zomernacht,
de maan scheen helder, heel de na
tuur ademde vrede en rust. In den
kleinen tuin, die de villa omringde
piepten de krekels, geurden de ro
zen en van tijd tot tijd sprong een
vogel door de takken van den linde
boom voor Karel's venster.
Hoe zacht slaapt de onbezorgde
onschuld in zulk een nacht en
Rena sliep zoo met een lachje om
den mond. Doch de andere bewo
ners der villa vonden geen rust op
hunne legerstede. Karei lag met
open oogen en kloppend harthet
was nog licht genoeg om de voor
werpen in de kamer te herkennen
en elk voorwerp scheen hem iets
toe te roepen. Daar stond de oude
schrijftafel, aan welke Karei gezeten
had, toen hij de eerste maal een
poging deed om Eduard's handschrift
na te bootsen. Ach had ik nooit die
poging gedaan dacht hij. Daar bo
ven de sofa hing het portret van
zijn vriend, die hem zoo droevig
scheen aan te kijken, en boven het
bed hing in een lijst de spreuk,
die hij bij aanneming tot lidmaat der
kerk had meegekregen„Behoudt
wat gij hebt, opdat niemand u uwe
kroon ontneme".
Hij had zijn kroon verloren o,
hoe lang reeds. Zou God hem nog
genadig zijn Hij had zoo'n oprecht
berouw, hij had zoo'n vast voorne
men om zijn leven te beterenIn
geen geval wilde hij hier te Ham
burg blijven leven als de heer Ro
mer Zijn moeder en Hildegard
hadden hem dringend verzocht om
terwille van de kinderen een open
lijk schandaal te vermijden daar
om besloot hij na verloop van eenige
dagen weder het vaderland te ver
laten, ver weg te gaan, om te leven
in armoedehij wilde vrijwillig ver
trekken van allen, die hij liefhad, en
die hem zoo edelmoedig vergiffenis
hadden geschonken. Hij kermde
pijnlijk, vouwde de handen en trachtte
te bidden, doch zijn gedachten raak
ten verward, de voorwerpen in de
kamer schenen door elkaar heen te
dwarrelen en plotseling meende hij
te voelen, dat zijn hart ophield met
kloppen. Onbewust stiet hij een angst
kreet uit.
En dien angstkreet hoorde zijn
moeder in de aangrenzende kamer,
want ook zij kon den slaap niet
vatten. Vlug stak zij licht aan en
trad de slaapkamer van haar zoon
binnen.
Zij vond hem liggende op den
rug. zijn oogen waren reeds half
gebroken.
Karei, mijn geliefde zoon, ik
ben bij je, riep zij in haar angst,
terwijl zij het bovenlijf van haar
zoon in hare armen wat in de
hoogte lichtte, om zijn ademhaling
gemakkelijker te maken.
Nog eenmaal sloeg hij den blik
smeekend en vol liefde tot haar op,
spreken kon hij niet meer.
Met luider stemme bad de arme
Nietwaar, ge herinnert u typhus-
Mary, de Iersche keukenmeid Mary
Mallon, die tot levenslange afzonde
ring op North Brothers Island ver
oordeeld is, omdat het in haar lichaam
wemelt van typhus-bacilien Onge
twijfeld gevoelt ge deernis met die
ongelukkige meid. Een farmer te Mi
chigan was toen hij het las, ook met
haar lot begaan, zelfs zoozeer, dat
hij besloot haar ten huwelijk te
vragen. Hij verklaarde aan het ge-
zondheids-ministerie in Noord-Ame-
rika met Mary te willen trouwen,
indien men haar vrij liet mits - zij
niet meer dan 10 jaar ouder bleek
dan hij. Aan die voorwaarde voldoet
Mary. Maar ofschoon de moedige
farmer verklaarde heel niet bang te
zijn voor de bacillen, het ministerie
bleef tot heden weigerachtig en wilde
het meisje nog niet toe staan North
Brothers Island te verlaten. Dat is
een netelig gevalmisschien heeft
het echter nog een gelukkig slot, als
er een huwelijk uit geboren wordt.
Een paartje te Wildervank (Gr.) had
elkaar reeds gevonden en genoot
volop van elkanders bijzijn, maar
werd daarin op wreede wijze ge
stoord. Dr. Eerkens aldaar was met
zijn gezin op reis en de dienstbode
ookzij had althans verteld, dat zij
ook zou gaan. De koetsier kwam om
het huis te luchten. Daar ziet hij
o schrikeen paar damesschoe
nen op de stoep voor de achterdeur
en voetstappen in den tuin. Inbre
kers dusHij maakt alarm, roept
hulp. Buren dagen op, anderen vol
gen, spoedig zijn een paar honderd
menschen aanwezig, dringen door en
bespieden op de zolderkamer een
minnekoozend paartjeGeesje, de
meid, met haar vrijer, een huzaar,
beiden nog van niets bewust.
Opeens was de lust
Tot y rij en gebluicfet,
en ze haastten zich naar beneden te
moeder het „Onze Vader" en bij de
woorden„Vergeef ons schulden,
gelijk ook wij vergeven onze schulde
naren", blies de ongelukkige Karei
Brinken, de schuldige maar berouw
hebbende zondaaar in de armen van
zijn moeder den laatsten adem uit.
De inderhaast ontboden geneesheer
kon alleen verklaren, dat een be
roerte den dood had veroorzaakt.
Er blijft ons nog over te melden,
dat den volgenden dag Manfred en
Rena diep bedroefd bij het lijk van
hun vader stonden, en dat mevrouw
Brinken menig keer ongezien aan
het sterfbed van haar zoon knielde,
waar zij God smeekte om vergiffenis
voor haar zoon, om kracht en troost
voor haar zelve.
Na verloop van een jaar trouwden
Manfred en Rena in alle stilte. Het
verleden verborg voor mevrouw Brin
ken en Hildegard te veel lijden,
daarom konden zij dit huwelijksfeest
niet met luide vroolijkheid vieren
het jonge paar was er ook mee
tevreden, zij waren immers toch ge
lukkig.
In het oude huis Romer kwam nu
jeugdig leven. Tante Brinken en Hil
degard bleven bij elkaar wonen, tot
dat de dood de oude dame wegnam.
Toen gaf Hildegard toe aan de ver
zoeken van haar kinderen, zij betrok
hare vroegere kamer in het ouderlijk
huis, wijdde haar tijd en hare liefde
aan de levenden, doch vergat daarbij
hare geliefde dooden niet.
EINDE.
