1806. Maandag Januari. Benjamin Franklin's geboorte. No. 18. 44e Jaargang. Gemeentebestuur Binneiilandsclis herïchten. FEUILLETON. VLISSHOSdlE COURANT Prijs pet drie maande» L36l B?a®eo fie* posé L50. Afzonderlijke nummers 5 cent. Men abonneert zich bij alle Boek handelaren, Postdirecteuren of rechtstreeks bij den Uitgever F. VAN DE VELDE Jr., Kleine Markt, I. 187- ADVEETENTIËN: van 1—4 "regels ƒ0.40, Voor eiken regel meer 10 cent. Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelfde advertentie wordt de prijs slechts twee maal berekend. GrGote letters en cliché's naar plaatsruimte. Verschijnt dagelijks, uitgezonderd op 2on- en feestdagen. Teleph donii timuiep 10. Abonnesnents-Advertentiëii ©p zeer voordeelige voorwaarden. DRANKWET. Burg. en Weth. van Vlissingen gelet op art. 87 der Drankwet doen te weten dat bij hen is in een verzoek van J. BAKKER te Vlissingen, om verlof tot verkoop van alcoholhoudende dranken andere dan sterken drank in perceel G 25, gelegen aan de Sehuitvlotstraat^ dat vanaf heden gedurende veertien dagen schriftelijke bezwaren tegen het eventueel verleenen van het gevraagde verlof' kan worden ingebracht bij Bur gemeester en Wethouders voornoemd. VlissingeD, 20 Januari 1906. Burg. en Weth. voornoemd, VAN DOORN VAN KOUDEKERKE. De Secretaris, WITTEVEEN. Be iweehoniS®s°dsie ge denkdag van In 1765 was de hevige wrijving tus- schen Engeland en de Noord-Ameri- kaansche volksplantingen in vollen gang. Wij .weten hetde aanleiding was on beduidend de zegelwet die Engeland in de koloniën wilde invoeren, betee- kende op zichzelf heel weinigmaar van zeer groote beteekenis was de vraag of Engeland het recht had, de koloniën belastingen op te leggen. George en zijn ministers meenden van ja en hiel den dat vol, tot het te Iaat was en de onherstelbare breuk een aanvang nam. De Amerikanen hadden zich geducht geweerd en tengevolge der door hen genomen maatregelen liepen te Londen reeds tienduizend werklieden leeg. In het parlement waren de gevoelens ook reeds verdeeld. Door de redevoeringen van William Pith nam telkens het ge tal tegenstanders van de beruchte zegel wet toe. Verscheidene kundige mannen, die de stemming des volks in Amerika kenden, werden bij wijze van enquête gehoord. Onder deze bevond zich ook Franklin, de zaakgelastigde van verschillende ko loniën te Londen. Benjamin Franklin, de uitvinder van den bliksemafleider en die zulk een groot aandeel had in Amerika's bevrij ding, zoodat men van hem zeide dat hij den bliksem aan den hemel en den schepter aan de tyrannen ontnomen had, werd in 1706 te Boston geboren. Hij was aanvankelijk boekdrukker, uit gever en redacteur, en, in die laatste hoedanigheid, werd hij een man van groote politieke beteekenis. Het was op den 13en Februari 1766, dat Franklin als getuige voor de balie van bet Huis dar gemeenten te Londen verscheen. Hier sprak hij openlijk uit wat later bewaarheid werd, dat de in woners van Amerika zich, om het be ginsel nooit de belasting zouden laten opleggen. Ook niet door kracht van wapenen vroeg men hem. En het ant woord luidde de krijgsmacht die naar Amerika gaat zal er geen opstand vin den, maar wel een opstand bewerken. De zegelwet werd ingetrokken, maar het beginsel ervan werd niet prijsge geven want, de koning en zijne regee ring beproefden het nu met invoer rechten. Maar de belaste waren werden geweerd en de verbitterde stemming nam voortdurend toe. „Houdt slechts vast aan het verbod van invoer", schreef Franklin uit Londen, „daardoor alleen kunt gij de vrijheid redden en die aan uwe kinderen overleveren". Fabrieken verrezen in Amerika om de ruwe grond stoffen te bewerken. Amerika was reeds bezig zich te vormen tot een vrijen en onafhankelijken staat, ofschoon dat nog niet lag in de algemeene bedoeling. De invoerrechten werden weer afgeschaft, behalve die op de thee maar de Ame rikanen dronken geen Engelsche thee en verkregen hun geliefkoosd product door een uitgebreiden sluikhandel. In Engeland begon men zich iutus- schen tegen Franklin te keeren. Namens Massachusetts had hij een verzoekschrift ingediend tot afzetting van den gouver neur en den ondergouverneur van dien Staat, die met de Engelsche regeering samenspanden, maar hij werd voor den geheimen raad geroepen en in Januari 1774 werd hij ontslagen van zijn ambt van vice-postmeester der koloniën. In Maart 1774 begonnen de vijan delijke maatregelen van Engeland tegen de koloniën, waarvan het verloop en het einde ons allen bekend zijn. Dwangwetten werden in Engeland uit gevaardigd vooral tegen de havenstad Boston en den staat Massachusetts en het gevolg daarvan was dat vanaf 1774 verschillende revolutionnaire maatrege len werden voorbereid en de opstand zich gaandeweg organiseerdemaar toch werd door het bijeengekomen al gemeen congres nog eene petitie aan den onverzettelijken koning gezonden,ge steld in eerbiedige en gematigde bewoor jaren later een voldongen feit zou worden. Naast "Washington was Franklin een van Amerika's grootste zonen, wiens nagedachtenis terecht in dankbare en vrome herinnering voortleeft onder het volk, dat hij lief had. Bezuimgisgscommissies. Naar aanleiding van de berichten be- j treffende de bezuinigingscommissies aan het departement van oorlog wordt ver nomen dat reeds onder den ambtsvoor ganger van den minister van oorlog, op initiatief van den toenmaligen generaal- inspecteur van den toenmaligen genees kundigen dienst, een reorganisatie van laatstgenoemd dienstvak aanhangig is gemaakt. Een voor deze aangelegenheid benoemde commissie van vier hoofd en suhalterne-officieren zou, naar men verzekert, uitsluitend tot taak zijn ge steld een algehcele herziening voor te bereiden van d6 voorschriften betreffende den militairen geneeskundigen dienst (Naar 't Engelseb.) 23.) dingen, waarin van geene onafhanke- j congres, opkwam voor iijkheid gesproken,doch alleen een terug- der slavernij, die zoovele tientallen keer tot den ouden toestand gevraagd werd. Franklin deed a! .wat hij kon om het Engelsche volk gunstiger te stemmen voor de koloniëndoch het eenige dat hij verkreeg was dat men hem begon te beschouwen als de rad draaier der zoogenaamde Amerikaansche rebellen. Toen de koning ten slotte verklaarde dat het zwaard beslissen moest, schreef Franklin, die trouw op zjjn post bleef, dat hij geen hoop op een minnelijke schikking meer voedde. Toen het Engelsche leger te Boston versterkt werd, begreep hij echter dat zijn taak elders lag en in Maart 1775 keerde hij naar zijn vaderland terug. Yan dien tijd af werkte hij in het congres voor de onafhankelijkheid. „God helpt hen die zichzelf helpen", was zijn mannelijk woord. „Wanneer wij eens gezind zijn zullen wij geweld met ge weld keeren". Later nam Franklin het bestuur der posterijen op zich, teneinde een regel matig verkeer tusschen alle koloniën tot stand te brengen. Toen de onaf hankelijkheid der Yereenigde Staten was afgekondigd, vertrok hij als gezant naar het hof van Frankrijk, in welk land zulk een geweldige sympathie voor de beweging was ontstaan. Te Parijs bewerkte hij niet zonder ontzaglijke j bezwaren te overwinnen, de erkenning der Vereenigde Staten es een handels- j verdrag, benevens een aanvallend en 1 verdedigend verbond met Frankrijk. I Feitelijk was dit eene oorlogsverklaring I van Frankrijk aan Engeland, en hoewel j de Amerikanen van het verbond met Frankrijk metterdaad weinig nut had- den, bewerkte het toch eene omkeering in de openbare meening in Engeland en verhinderde George III Bterkere korpsen naar de nieuwe wereld te zen- j den. Uit dat oogpunt mag men BeDja- j min Franklin, den hoogst bekwamen diplomaat, uit een politiek oogpunt als den bewerker van de onafhankelijkheid zijns vaderlands beschouwen. Terecht heeft men in dien tijd Frank lin geroemd als de eenige groote diplo maat der Yereenigde Staten. Naar de nieuwe wereld teruggekeerd, heeft hij aan de ontwikkeling van den nieuwen Staat nog eene korte poos ge arbeid als gouverneur van Pennsylvanië. En in dien tijd heeft hij de zaak ver geten, maar zeker schoonste daad van zijn leven volbracht. Hij toch was de eerste, die, door eene petitie aan het genen tijd, waarover nimmer eenstem migheid zal worden verkregen, ter zijde worden gesteld. Hst Eamsrlid dr. Brandts. Naar aanleiding van een verspreid bericht, dat dr. Brandts door zijn be< noeming tot burgemeester van Schiedam zou bedanken voor het Kamer-lidmaat schap, vroeg „Het Yaderland" dit Ka merlid om inlichtingen. Het blad ontving het volgende antwoord „dat hij aan de aanstaande Kamerzitting met veel be langstelling boopt deel te nemen". Het ligt in het voornemen om ge durende dit jaar de navolgende lichtin gen voor herhalingsoefening op te roepen: lichting 1899 van 625 Aug., lichting 1901 van 30 Juli tot 25 Aug. en lichting 1903 van 27 Augustus tot 29 September. Men deelt van bevoegde zijde mede, dat reeds kan worden vastgesteld, dat de voorgenomen nieuwe regeling der tractementen van directeuren en oom- miezen bij de posterijen en telegrafie, door de afwezigheid van minister Kraus geen vertraging zal hebben. Be malversatiën te Amsterdam. De Amsterdamsche correspondent van de „N. Ct." meldt Hoelang er in financieele kringen reeds wantrouwen heerschte tegen de directie der „Hollandsche Hypotheek bank", blijkt wel uit het feit, dat een onzer grootste bankinstellingen sinds 2 jaar den aankoop van haar pandbrieven ontried, en dit hoofdzakeljjk op grond van gedragingen van den oudsten di recteur, jhr. De G. Dat nu de bom eindelijk is gebarsten, wordt in bevoegde financieele kringen als een geluk voor de instelling beschouwd. De „Holl. Hypotheekbank" zal als goede zaak met groote relaties gezuiverd en gesterkt uit de catastrofe te voorschijn komen. Door kapitaalsvergrooting met nieuw preferent kapitaal, waardoor de wel ge- wenscbte kapitaalsvermeerdering ver kregen en bij storting op de aandeeleu voorkomen wordt, kan hier, aldus onze zegsman, zonder risico de zaak in orde komen. Yoor het meerendeel moeten de di recteuren te eigen bate opnieuw hebben uitgegeven de pandbrieven, die ter af lossing van hypotheek zijn in betaling gegeven. Yoor deze pandbrieven, aldus is het algemeen gevoelen, blijft de Bank volkomen aansprakelijk. Echter niet voor de te gelde gemaakte (waardelooze) uitgelote pandbrieven, waarvoor de ver- kooper, i.e. makelaars of directeuren, in privé zijn aan te spreken. Wel wil men ook hiervoor de Bank aansprakelijk stellen, omdat het papier niet was ver nietigd. Tengevolge van een en ander worden nog mogelijke juridische quaes- ties tegemoet gezien. En Vere bood zijn arm aan Milly, bij wie de boosheid reeds over was en die nu reeds berouw begon te gevoelen over hare ruwe woorden. Zij keek hem van ter zijde bedeesd in het gelaat, toen zij de bijna ledige balzaal samen doorliepen, maar zij werd bang voor zijne blikken, en toen hij haar naar den stoel gebracht had naast hare moeder en zijn arm met een buiging had losgelaten, had zij den moed ver loren om tot hem op te zien. Daarop wendde hij zich om en ging haastig met groote stappen heen. „Die hoop is vervlogen", prevelde hij zacht. „Wat moet ik nu beginnen „Wel Milly, wat is het al laat ge worden 1 Zeg mij eens, waarover hebt gfl met Beresford gekibbeld", zeide mevrouw Yan Yoorst knorrig. „Ik ben doodmoede. Laat ons naar huis gaan, kind." „Geheel tot uwe orders moeder", was het antwoord. „Ik heb een gevoel en het was een droevige lach, waarmede zij deze woorden vergezelde „alsof ik nooit meer lust zal hebben om naar een bal te gaan." „Waarom, kind. Heeft Vere zich niet aan u verklaard zeide mevrouw Yan Yoorst scherp. „Ja, dat heeft hij wel." „En toen riep de moeder uit. „Wel, ik heb hem afgewezen", ant- woorde zij en barstte in tranen los. „Wel, hoe is dat mogelijk. Nog geen twee dagen geleden hadt ge uw zinnen zoo op hem gezet. Waarom schreit ge, Milly, droog uwe oogenik begrijp u niet." „Gij begrijpt mij nooit", zeide zij, terwijl zij trachtte haar snikken te be dwingen. „Ik was boos op hem endaarom heb ik neen gezegd en hem beleedigd, zooals hij zeide. Hij zal mij niet meer als een dame aanzien. O, wat ben ik ongelukkig 1" En Mi'ly snikte, terwijl zij naast bare moeder in bet rijtuig plaats nam, on Eanbsid van tijd. Ook door bet hoofdbestuur der Maat schappij van Nijverheid is bij den minister van binnenlandsche zaken nog- 1 maals aangedrongen om spoedig door een S wettelijke regeling der tijdsbepaling een einde te maken aan de bestaands ver- j warring. j Evenals in zijn adres van 1903 ver- klaart ook thans het hoofdbestuur het geheel aan het oordeel van den minister te willen overlaten naar welken tijd bedoelde uniforme tijdsbepaling zou moeten worden gerekend. Waar het be lang van éénheid van tijdsbepaling zoo overwegend is, moeten, aldus meent het hoofdbestuur der Maatschappij, de ver schillende voorkeuren voor dezen of bedwongen en wees alle troost af. Jasper had van verre het gesprek tusschen de beide jongelieden bijge- i woond. Een paar booze, op schellen toon door Milly uitgesproken woorden en haar spottend gelach had hij opge vangen. Hij begreep dadelijk hoe de zaken stonden. Vere was gevoelig terecht gewezen door de Amerikaansche schoons en zij hadden hevig getwist. i Een oogen blik gaf hij zich aan blijd schap over, want Margarath zou het verdriet bespaard worden om te hooren dat zij verlaten was. Als eenmaal Vere niet meer onder den indruk harer be koorlijkheid zou zijn, zou hij zijn nieuwe liefde vergeten, en zijn hart weder tot het eerste voorwerp zijner liefde weder- keeren. Hij zou, bevrijd van de tegen woordigheid van miss Van Voorst en bij kalm nadenken, zien hoe Margareth in alle opzichten boven haar stond. Maar een oogenblik later werd bij moedeloozer dan ooit. Vroeger of later zou Margareth onfeilbaar inzien, dat zij zich in Vere Beresford bedrogen had, dat hij een gewoon stsrveling met veel gebreken en volstrekt de held niet was, waarvoor zij hem hield, en als zij deze ontdekking te laat deed, wist hij dat haar leven haar niets dan ellende en verdriet zou geven. „Wat moet ik doen wat zal ik zeggen Moet ik haar waarschuwen Neen, dat kan ik niet", dacht hij. „En toch zou het wreed zijn haar zich te laten opofferen aan een man, die hare liefde zoo onwaardig schijnt te zijn als deze jongeling. Ik weet niet hoe ik in deze zaak het best zal handelen ik die haar zoo bemin en haar ver boven alle vrouwen stel, dien ik ooit leerde kennen. Eenige minuten na Milly en hare moeder verliet Vera de balzaal. Hij ge voelde zich bedwelmd en als het ware versuft. Nu de slag gevallen was, wist hij eerst hoezeer hij gerekend had dat Milly hem zou aannemen, hoe zeker hij er van geweest was. Nu was de hoop, die hem bezield had, verdwenen. Milly had hem met verachting afgewezen, zelfs doen gevoelen hij verbeeldde zich dit ten minste dat het hem niet om baai- persoon, maar om haar geld te doen was. Zij had hem beleedigd en met minach ting behandeld. Hij was daardoor diep getroffen, want hij hield werkelijk van Milly, en toch lag in hare beschuldiging Tegenzin in den dienst. Naar „Het Volk" verneemt, hebben sinds het verschijnen van de Memorie van Antwoord van den minister van marine op het begrootingsverslag werd medegedeeld, dat aan schepelingen die een ernstigen tegenzin in den dienst hebben, onder bepaalde voorwaarden eu op hun verzoek, ontslag uit den dienst kan worden verleend, alleen aan boord van het vachtschip te Helder, reeds meer dan 20 schepelingen op dien grond hun ontslag uit den zeedienst gevraagd. Het meerendeel hunner behoort tot het oudere matrozenpersoneel. Daaronder zijn er die reeds op 12 Dec. jl. hun ontslag vroegen j de M. v. A. verscheen genoeg waars om hem diep te grieven, en zijn hart verstijfde, toen hij deu toestand, waarin hij gekomen was, in werkelijkheid overzag. Den volgenden dag moest hij zijne speelschulden betalen en hij had niets om ze te voldoen. Indien hij weigerde, zou elkeen het spoedig weten. Hij had een stapel rekeningen te betalen en nauwelijks een pond in zijn zak. Da toestand was inderdaad donker. Bij het verlaten der balzaal wendde hij zijne schreden naar de apartementen van lord Dacre, waar hij wist, dat ge speeld werd, en nu zijn geluk weder beproeven wilde. De vrees, dat hij iemand ontmoeten zou, aan wien hij geld schul dig was, deed hem echter van plan veranderen. Hij keerde naar zijne eigene kamers terug en zette zich in een arm stoel naast het venster neder, door welke gordijnen de eerste stralen van de mor genzon flauw binnendrongen en een zwakken glans wierpen op de omrin gende voorwerpen, om na te denken. Ten laatste verzonk hij in een rusteloozen {Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Vlissingse Courant | 1906 | | pagina 1