1806.
Maandag
Januari.
Benjamin Franklin's geboorte.
No. 18.
44e Jaargang.
Gemeentebestuur
Binneiilandsclis herïchten.
FEUILLETON.
VLISSHOSdlE COURANT
Prijs pet drie maande» L36l B?a®eo fie* posé L50.
Afzonderlijke nummers 5 cent. Men abonneert zich bij alle Boek
handelaren, Postdirecteuren of rechtstreeks bij den Uitgever
F. VAN DE VELDE Jr., Kleine Markt, I. 187-
ADVEETENTIËN: van 1—4 "regels ƒ0.40, Voor eiken regel
meer 10 cent. Bij directe opgaaf van driemaal plaatsing derzelfde
advertentie wordt de prijs slechts twee maal berekend. GrGote letters
en cliché's naar plaatsruimte.
Verschijnt dagelijks, uitgezonderd op 2on- en feestdagen.
Teleph donii timuiep 10.
Abonnesnents-Advertentiëii ©p zeer voordeelige voorwaarden.
DRANKWET.
Burg. en Weth. van Vlissingen
gelet op art. 87 der Drankwet
doen te weten dat bij hen is in
een verzoek van J. BAKKER te
Vlissingen, om verlof tot verkoop van
alcoholhoudende dranken andere dan
sterken drank in perceel G 25, gelegen
aan de Sehuitvlotstraat^
dat vanaf heden gedurende veertien
dagen schriftelijke bezwaren tegen het
eventueel verleenen van het gevraagde
verlof' kan worden ingebracht bij Bur
gemeester en Wethouders voornoemd.
VlissingeD, 20 Januari 1906.
Burg. en Weth. voornoemd,
VAN DOORN VAN KOUDEKERKE.
De Secretaris,
WITTEVEEN.
Be iweehoniS®s°dsie ge
denkdag van
In 1765 was de hevige wrijving tus-
schen Engeland en de Noord-Ameri-
kaansche volksplantingen in vollen gang.
Wij .weten hetde aanleiding was on
beduidend de zegelwet die Engeland
in de koloniën wilde invoeren, betee-
kende op zichzelf heel weinigmaar
van zeer groote beteekenis was de vraag
of Engeland het recht had, de koloniën
belastingen op te leggen. George en
zijn ministers meenden van ja en hiel
den dat vol, tot het te Iaat was en de
onherstelbare breuk een aanvang nam.
De Amerikanen hadden zich geducht
geweerd en tengevolge der door hen
genomen maatregelen liepen te Londen
reeds tienduizend werklieden leeg. In
het parlement waren de gevoelens ook
reeds verdeeld. Door de redevoeringen
van William Pith nam telkens het ge
tal tegenstanders van de beruchte zegel
wet toe. Verscheidene kundige mannen,
die de stemming des volks in Amerika
kenden, werden bij wijze van enquête
gehoord.
Onder deze bevond zich ook Franklin,
de zaakgelastigde van verschillende ko
loniën te Londen.
Benjamin Franklin, de uitvinder van
den bliksemafleider en die zulk een
groot aandeel had in Amerika's bevrij
ding, zoodat men van hem zeide dat
hij den bliksem aan den hemel en den
schepter aan de tyrannen ontnomen
had, werd in 1706 te Boston geboren.
Hij was aanvankelijk boekdrukker, uit
gever en redacteur, en, in die laatste
hoedanigheid, werd hij een man van
groote politieke beteekenis.
Het was op den 13en Februari 1766,
dat Franklin als getuige voor de balie
van bet Huis dar gemeenten te Londen
verscheen. Hier sprak hij openlijk uit
wat later bewaarheid werd, dat de in
woners van Amerika zich, om het be
ginsel nooit de belasting zouden laten
opleggen. Ook niet door kracht van
wapenen vroeg men hem. En het ant
woord luidde de krijgsmacht die naar
Amerika gaat zal er geen opstand vin
den, maar wel een opstand bewerken.
De zegelwet werd ingetrokken, maar
het beginsel ervan werd niet prijsge
geven want, de koning en zijne regee
ring beproefden het nu met invoer
rechten. Maar de belaste waren werden
geweerd en de verbitterde stemming
nam voortdurend toe. „Houdt slechts
vast aan het verbod van invoer", schreef
Franklin uit Londen, „daardoor alleen
kunt gij de vrijheid redden en die aan
uwe kinderen overleveren". Fabrieken
verrezen in Amerika om de ruwe grond
stoffen te bewerken. Amerika was reeds
bezig zich te vormen tot een vrijen en
onafhankelijken staat, ofschoon dat nog
niet lag in de algemeene bedoeling. De
invoerrechten werden weer afgeschaft,
behalve die op de thee maar de Ame
rikanen dronken geen Engelsche thee
en verkregen hun geliefkoosd product
door een uitgebreiden sluikhandel.
In Engeland begon men zich iutus-
schen tegen Franklin te keeren. Namens
Massachusetts had hij een verzoekschrift
ingediend tot afzetting van den gouver
neur en den ondergouverneur van dien
Staat, die met de Engelsche regeering
samenspanden, maar hij werd voor den
geheimen raad geroepen en in Januari
1774 werd hij ontslagen van zijn ambt
van vice-postmeester der koloniën.
In Maart 1774 begonnen de vijan
delijke maatregelen van Engeland tegen
de koloniën, waarvan het verloop
en het einde ons allen bekend zijn.
Dwangwetten werden in Engeland uit
gevaardigd vooral tegen de havenstad
Boston en den staat Massachusetts en
het gevolg daarvan was dat vanaf 1774
verschillende revolutionnaire maatrege
len werden voorbereid en de opstand
zich gaandeweg organiseerdemaar
toch werd door het bijeengekomen al
gemeen congres nog eene petitie aan
den onverzettelijken koning gezonden,ge
steld in eerbiedige en gematigde bewoor
jaren later een voldongen feit zou
worden.
Naast "Washington was Franklin een
van Amerika's grootste zonen, wiens
nagedachtenis terecht in dankbare en
vrome herinnering voortleeft onder het
volk, dat hij lief had.
Bezuimgisgscommissies.
Naar aanleiding van de berichten be-
j treffende de bezuinigingscommissies aan
het departement van oorlog wordt ver
nomen dat reeds onder den ambtsvoor
ganger van den minister van oorlog, op
initiatief van den toenmaligen generaal-
inspecteur van den toenmaligen genees
kundigen dienst, een reorganisatie van
laatstgenoemd dienstvak aanhangig is
gemaakt. Een voor deze aangelegenheid
benoemde commissie van vier hoofd
en suhalterne-officieren zou, naar men
verzekert, uitsluitend tot taak zijn ge
steld een algehcele herziening voor te
bereiden van d6 voorschriften betreffende
den militairen geneeskundigen dienst
(Naar 't Engelseb.)
23.)
dingen, waarin van geene onafhanke- j congres, opkwam voor
iijkheid gesproken,doch alleen een terug- der slavernij, die zoovele tientallen
keer tot den ouden toestand gevraagd
werd. Franklin deed a! .wat hij kon
om het Engelsche volk gunstiger te
stemmen voor de koloniëndoch het
eenige dat hij verkreeg was dat men
hem begon te beschouwen als de rad
draaier der zoogenaamde Amerikaansche
rebellen. Toen de koning ten slotte
verklaarde dat het zwaard beslissen
moest, schreef Franklin, die trouw op
zjjn post bleef, dat hij geen hoop op
een minnelijke schikking meer voedde.
Toen het Engelsche leger te Boston
versterkt werd, begreep hij echter dat
zijn taak elders lag en in Maart 1775
keerde hij naar zijn vaderland terug.
Yan dien tijd af werkte hij in het
congres voor de onafhankelijkheid. „God
helpt hen die zichzelf helpen", was zijn
mannelijk woord. „Wanneer wij eens
gezind zijn zullen wij geweld met ge
weld keeren".
Later nam Franklin het bestuur der
posterijen op zich, teneinde een regel
matig verkeer tusschen alle koloniën
tot stand te brengen. Toen de onaf
hankelijkheid der Yereenigde Staten
was afgekondigd, vertrok hij als gezant
naar het hof van Frankrijk, in welk
land zulk een geweldige sympathie voor
de beweging was ontstaan. Te Parijs
bewerkte hij niet zonder ontzaglijke j
bezwaren te overwinnen, de erkenning
der Vereenigde Staten es een handels- j
verdrag, benevens een aanvallend en 1
verdedigend verbond met Frankrijk. I
Feitelijk was dit eene oorlogsverklaring I
van Frankrijk aan Engeland, en hoewel j
de Amerikanen van het verbond met
Frankrijk metterdaad weinig nut had-
den, bewerkte het toch eene omkeering
in de openbare meening in Engeland
en verhinderde George III Bterkere
korpsen naar de nieuwe wereld te zen- j
den. Uit dat oogpunt mag men BeDja- j
min Franklin, den hoogst bekwamen
diplomaat, uit een politiek oogpunt als
den bewerker van de onafhankelijkheid
zijns vaderlands beschouwen.
Terecht heeft men in dien tijd Frank
lin geroemd als de eenige groote diplo
maat der Yereenigde Staten.
Naar de nieuwe wereld teruggekeerd,
heeft hij aan de ontwikkeling van den
nieuwen Staat nog eene korte poos ge
arbeid als gouverneur van Pennsylvanië.
En in dien tijd heeft hij de zaak ver
geten, maar zeker schoonste daad van
zijn leven volbracht. Hij toch was de
eerste, die, door eene petitie aan het
genen tijd, waarover nimmer eenstem
migheid zal worden verkregen, ter zijde
worden gesteld.
Hst Eamsrlid dr. Brandts.
Naar aanleiding van een verspreid
bericht, dat dr. Brandts door zijn be<
noeming tot burgemeester van Schiedam
zou bedanken voor het Kamer-lidmaat
schap, vroeg „Het Yaderland" dit Ka
merlid om inlichtingen. Het blad ontving
het volgende antwoord „dat hij aan de
aanstaande Kamerzitting met veel be
langstelling boopt deel te nemen".
Het ligt in het voornemen om ge
durende dit jaar de navolgende lichtin
gen voor herhalingsoefening op te
roepen: lichting 1899 van 625 Aug.,
lichting 1901 van 30 Juli tot 25 Aug.
en lichting 1903 van 27 Augustus tot
29 September.
Men deelt van bevoegde zijde mede,
dat reeds kan worden vastgesteld, dat
de voorgenomen nieuwe regeling der
tractementen van directeuren en oom-
miezen bij de posterijen en telegrafie,
door de afwezigheid van minister Kraus
geen vertraging zal hebben.
Be malversatiën te Amsterdam.
De Amsterdamsche correspondent van
de „N. Ct." meldt
Hoelang er in financieele kringen
reeds wantrouwen heerschte tegen de
directie der „Hollandsche Hypotheek
bank", blijkt wel uit het feit, dat een
onzer grootste bankinstellingen sinds 2
jaar den aankoop van haar pandbrieven
ontried, en dit hoofdzakeljjk op grond
van gedragingen van den oudsten di
recteur, jhr. De G. Dat nu de bom
eindelijk is gebarsten, wordt in bevoegde
financieele kringen als een geluk voor
de instelling beschouwd. De „Holl.
Hypotheekbank" zal als goede zaak met
groote relaties gezuiverd en gesterkt uit
de catastrofe te voorschijn komen.
Door kapitaalsvergrooting met nieuw
preferent kapitaal, waardoor de wel ge-
wenscbte kapitaalsvermeerdering ver
kregen en bij storting op de aandeeleu
voorkomen wordt, kan hier, aldus onze
zegsman, zonder risico de zaak in orde
komen.
Yoor het meerendeel moeten de di
recteuren te eigen bate opnieuw hebben
uitgegeven de pandbrieven, die ter af
lossing van hypotheek zijn in betaling
gegeven. Yoor deze pandbrieven, aldus
is het algemeen gevoelen, blijft de Bank
volkomen aansprakelijk. Echter niet
voor de te gelde gemaakte (waardelooze)
uitgelote pandbrieven, waarvoor de ver-
kooper, i.e. makelaars of directeuren, in
privé zijn aan te spreken. Wel wil men
ook hiervoor de Bank aansprakelijk
stellen, omdat het papier niet was ver
nietigd. Tengevolge van een en ander
worden nog mogelijke juridische quaes-
ties tegemoet gezien.
En Vere bood zijn arm aan Milly,
bij wie de boosheid reeds over was en
die nu reeds berouw begon te gevoelen
over hare ruwe woorden.
Zij keek hem van ter zijde bedeesd
in het gelaat, toen zij de bijna ledige
balzaal samen doorliepen, maar zij werd
bang voor zijne blikken, en toen hij haar
naar den stoel gebracht had naast hare
moeder en zijn arm met een buiging
had losgelaten, had zij den moed ver
loren om tot hem op te zien. Daarop
wendde hij zich om en ging haastig met
groote stappen heen.
„Die hoop is vervlogen", prevelde hij
zacht. „Wat moet ik nu beginnen
„Wel Milly, wat is het al laat ge
worden 1 Zeg mij eens, waarover hebt
gfl met Beresford gekibbeld", zeide
mevrouw Yan Yoorst knorrig. „Ik ben
doodmoede. Laat ons naar huis gaan,
kind."
„Geheel tot uwe orders moeder", was
het antwoord. „Ik heb een gevoel
en het was een droevige lach, waarmede
zij deze woorden vergezelde „alsof
ik nooit meer lust zal hebben om naar
een bal te gaan."
„Waarom, kind. Heeft Vere zich niet
aan u verklaard zeide mevrouw Yan
Yoorst scherp.
„Ja, dat heeft hij wel."
„En toen riep de moeder uit.
„Wel, ik heb hem afgewezen", ant-
woorde zij en barstte in tranen los.
„Wel, hoe is dat mogelijk. Nog geen
twee dagen geleden hadt ge uw zinnen
zoo op hem gezet. Waarom schreit ge,
Milly, droog uwe oogenik begrijp
u niet."
„Gij begrijpt mij nooit", zeide zij,
terwijl zij trachtte haar snikken te be
dwingen. „Ik was boos op hem endaarom
heb ik neen gezegd en hem beleedigd,
zooals hij zeide. Hij zal mij niet meer
als een dame aanzien. O, wat ben ik
ongelukkig 1"
En Mi'ly snikte, terwijl zij naast bare
moeder in bet rijtuig plaats nam, on
Eanbsid van tijd.
Ook door bet hoofdbestuur der Maat
schappij van Nijverheid is bij den
minister van binnenlandsche zaken nog-
1 maals aangedrongen om spoedig door een
S wettelijke regeling der tijdsbepaling een
einde te maken aan de bestaands ver-
j warring.
j Evenals in zijn adres van 1903 ver-
klaart ook thans het hoofdbestuur het
geheel aan het oordeel van den minister
te willen overlaten naar welken tijd
bedoelde uniforme tijdsbepaling zou
moeten worden gerekend. Waar het be
lang van éénheid van tijdsbepaling zoo
overwegend is, moeten, aldus meent het
hoofdbestuur der Maatschappij, de ver
schillende voorkeuren voor dezen of
bedwongen en wees alle troost af.
Jasper had van verre het gesprek
tusschen de beide jongelieden bijge- i
woond. Een paar booze, op schellen
toon door Milly uitgesproken woorden
en haar spottend gelach had hij opge
vangen. Hij begreep dadelijk hoe de
zaken stonden. Vere was gevoelig terecht
gewezen door de Amerikaansche schoons
en zij hadden hevig getwist. i
Een oogen blik gaf hij zich aan blijd
schap over, want Margarath zou het
verdriet bespaard worden om te hooren
dat zij verlaten was. Als eenmaal Vere
niet meer onder den indruk harer be
koorlijkheid zou zijn, zou hij zijn nieuwe
liefde vergeten, en zijn hart weder tot
het eerste voorwerp zijner liefde weder-
keeren. Hij zou, bevrijd van de tegen
woordigheid van miss Van Voorst en
bij kalm nadenken, zien hoe Margareth
in alle opzichten boven haar stond.
Maar een oogenblik later werd bij
moedeloozer dan ooit. Vroeger of later
zou Margareth onfeilbaar inzien, dat zij
zich in Vere Beresford bedrogen had,
dat hij een gewoon stsrveling met veel
gebreken en volstrekt de held niet was,
waarvoor zij hem hield, en als zij deze
ontdekking te laat deed, wist hij dat
haar leven haar niets dan ellende en
verdriet zou geven.
„Wat moet ik doen wat zal ik
zeggen Moet ik haar waarschuwen
Neen, dat kan ik niet", dacht hij. „En
toch zou het wreed zijn haar zich te
laten opofferen aan een man, die hare
liefde zoo onwaardig schijnt te zijn als
deze jongeling. Ik weet niet hoe ik in
deze zaak het best zal handelen ik
die haar zoo bemin en haar ver boven
alle vrouwen stel, dien ik ooit leerde
kennen.
Eenige minuten na Milly en hare
moeder verliet Vera de balzaal. Hij ge
voelde zich bedwelmd en als het ware
versuft. Nu de slag gevallen was, wist
hij eerst hoezeer hij gerekend had dat
Milly hem zou aannemen, hoe zeker hij
er van geweest was. Nu was de hoop,
die hem bezield had, verdwenen. Milly
had hem met verachting afgewezen, zelfs
doen gevoelen hij verbeeldde zich dit
ten minste dat het hem niet om baai-
persoon, maar om haar geld te doen was.
Zij had hem beleedigd en met minach
ting behandeld. Hij was daardoor diep
getroffen, want hij hield werkelijk van
Milly, en toch lag in hare beschuldiging
Tegenzin in den dienst.
Naar „Het Volk" verneemt, hebben
sinds het verschijnen van de Memorie
van Antwoord van den minister van
marine op het begrootingsverslag werd
medegedeeld, dat aan schepelingen die
een ernstigen tegenzin in den dienst
hebben, onder bepaalde voorwaarden eu
op hun verzoek, ontslag uit den dienst
kan worden verleend, alleen aan boord
van het vachtschip te Helder, reeds
meer dan 20 schepelingen op dien grond
hun ontslag uit den zeedienst gevraagd.
Het meerendeel hunner behoort tot het
oudere matrozenpersoneel. Daaronder
zijn er die reeds op 12 Dec. jl. hun
ontslag vroegen j de M. v. A. verscheen
genoeg waars om hem diep te grieven,
en zijn hart verstijfde, toen hij deu
toestand, waarin hij gekomen was, in
werkelijkheid overzag.
Den volgenden dag moest hij zijne
speelschulden betalen en hij had niets
om ze te voldoen. Indien hij weigerde,
zou elkeen het spoedig weten. Hij had
een stapel rekeningen te betalen en
nauwelijks een pond in zijn zak. Da
toestand was inderdaad donker.
Bij het verlaten der balzaal wendde
hij zijne schreden naar de apartementen
van lord Dacre, waar hij wist, dat ge
speeld werd, en nu zijn geluk weder
beproeven wilde. De vrees, dat hij iemand
ontmoeten zou, aan wien hij geld schul
dig was, deed hem echter van plan
veranderen. Hij keerde naar zijne eigene
kamers terug en zette zich in een arm
stoel naast het venster neder, door welke
gordijnen de eerste stralen van de mor
genzon flauw binnendrongen en een
zwakken glans wierpen op de omrin
gende voorwerpen, om na te denken. Ten
laatste verzonk hij in een rusteloozen
{Wordt vervolgd.)