it Roosje vailraè.
No. 64.
Zondag 4 Juni 1893.
31ste Jaargang.
Gemeentebest uur.
FI(JtlLIT@l.
\msmm:siiii; courant.
NATIONALE MILITIE.
Onderzoek der verlo/gangers van de Militie
te land.
De Burgemeester en Wethonders van Vlissiugen,
gelet op art. 1 vnn het besluit van den ComtnisBaris
der Koningin in deze provincie van den 4den Mei 1898
(Provinciaal blad no. 54.)
Verwittigen bij deze de verlofgangers van de militie
te land, voor zoover zij voor den I April 11. in het
genot van onbepaald verlof zijn gesteld, onverschillig
tot welke lichting zij behooren, en zich in deze ge
meente bevinden, dat zij zich op Donderdag den 15n
Juni 1893, des voorraiddags te 9'/, uren, voor het
raadhuis dezer gemeente zullen moeten vervoegen,
voorzieu van de kleeding» en uitrustingstukken, van
hun zakboekje en van hun verlofpas, om aldaar door
den militie-commissaris te worden onderzocht.
Verder wordt te kennen gegeven dat, zoo een verlof
ganger, uithoofde van ziekte of gebreken bniten staat
is voor den militie-commissaris te verschijnen, daarvan
uiterlijk voor den dag der inspectie bij deo Burgemees
ter zal moeten worden ingediend, een behoorlijk ge
zegeld en gelegaliseerd attest van den behandelendcn
geneesheer.
Wordende een ieder die zulks aangnat, ernstig aan
gemaand, om zich ten voorschreven dago, uur en plaats
te doen vinden, teneinde zich niet bloot te stellcu aan
de straflen bij de wet bedreigd.
En is hiervan afkondiging geschied waar het behoort
den 2 Juui 1893.
De Burgemeester en Welhonder3 voornoemd,
TUTEIN NOLTHENIUS,
De Secretaris a, i.
J. H, DOMMISSE.
Zorg en Voorzorg.
ii.
Uit het voorgaande zal genoegzaam
gebleken zijn, dat er zorg bestaat in
verschillende opvattingen. We willen ons
nu meer bepaaldelijk bezighouden met de
zorg in den zin van leed of kom
mer. Niet onuoodig zal 't al weer zijn,
om na te gaan, hoe zij kan ontstaan, want
steeds gaan we uit van de stelling, dat de
oorzaken van 't kwaad moeten gezocht
worden, wil men de beste geneesmidde
len aanwenden.
Wat zijn het toch inderdaad benijdens
waardig gelukkige menschen, die 's
avonds zoo rustig hun hoofd te slapen
leggen na eenen nuttig doorgebrachten
dagNiet lang duurt het, of ze hebben
de oogen gesloten, en zijn in den toe
stand van onbewustheid gekomen, terwijl
eene gelijkmatige ademhaling en som
tijds een hoorbaar geluid te kennen geeft
dat ze slapen. Zoo brengen ze eenige
uren door, en verkwikt en versterkt
ontwaken ze den volgenden morgen,
toegerust met nieuwe kracht en fris-
schen levensmoed, en zetten vol hoop
hunne levensreis voort, doende wat hunne
hand vindt om te doen, zoowel voor hun
eigen bestaan, als nu en dan ook voor
het welzijn van anderen
Zeg ik nu, dat zulke menschen geluk
kig te noemen zijn, dan vloeit daaruit
voort, dat niet alle menschen dit kunnen
doen, want immers niet alle menschen
zijn gelukkig, en het tegendeel hoort
men, te recht of te onrecht, maar al te
dikwijls verkondigen. Laat ons nu eens
beknopt de oorzaken nagaan, waaraan het
gemis van dat geluk kan worden toe
geschreven.
Het spreekt wel van zelve, dat ik voor
eerst diegenen uitsluit, die, door ziekte
aangetast, in lijdenden toestand verkee-
ren. Die ongelukkigen moeten maar al
te vaak het genot van een heerlijken
slaap missen, en zijn waarlijk genoeg te
beklagenBij hen ligt de oorzaak voor'-
de hand. Neenwe moeten andere ge
vallen behandelen en ons daartoe in onzeV
verbeelding naar een paar slaapkamers
verplaatsen, en daar voor luistervink
Bpelen.
Vergezelt mij dan naar de slaapkamer
in dat huis, waarvan het uitwendige
u aan welgesteldheid van den bewoner
doet denken. In de slaapkamer zelve
ziet het er dan ook allesbehalve ar
moedig uit.
Het tegendeel is waarDie kamer ge
tuigt van iets, dat we zoo gaarne een
onbezorgd leven gelieven te noemen.
Wat een gemakken aan alle kanten
Zie dat ledikant en alles, wat daar bij
behoort I Hij, die daarin rusten mag, is
zeker wel iemand, die de zorgen des
levens slechts bij name kent. Een oogen-
blik geduld Oordeelt niet te haastig
Van het recht der verbeelding gebruik
makende, wapenen we ons met den ring
van Gyges en naderen wij die sponde,
dat rijke rustbed, zonder gezien te wor
den, terwijl we de macht bezitten, om
niet alleen de zachtst uitgesprokene woor
den, maar zelfs de gedachten te hooren,
al zijn die niet in klanken uitgedrukt I
Hij, die daar ligt, komt ons niet on
bekend voor. Hij is een van beu, die
dagelijks op de beurs verkeeren, daar
groote zaken doen, een steunpilaar heet,
en naar de oogen wordt gezien. In 't
eerst twijfelden we werkelijk, of hij 't
wel was. Is dat het deftige gelaat, waar
op nu en dan een beminnelijk glimlachje
speelt, als hij tot anderen afdaalt, die
een paar sporten lager staan dan hij
Dat is bijna onmogelijk en tochja, hij
is hetGeen slaap heeft zijn oogen ge
sloten. Onrustig woelt hij op dat prach
tige bed heen en weer. Ziek is hij niet,
al ligt er iets onrustigs, iets gejaagds in
zijn blik, dien hij gestadig nu eens naar
't nachtlicht wendt, alsof het zacht ge
temperd licht hem nog hinderde, en dan
weder naar den hemel van 't ledikant.
We hooren hoe hij in zich zei ven
spreekt, en we vangen eenige zijner
woorden op alsals nu de wissels ver
vallen wanneer Willems zich niet staan
de kan houden er is alle kans, dat de
bank springtik had dit niet moeten
wagen; alles kan nog terecht komen,
als die posten op tijd betaald worden
Langzamerhand schijnt hij bedaarder
te worden, en de oogleden sluiten zich
als tot een lichte sluimering. Inderdaad,
hij slaaptMaar zelfs nu vervolgen hem
die schrikbeeldenwant hij beweegt
zich andermaal onrustigangstige droo-
men kwellen hem. Hij droomt van een
bankroet, hij, de geachte man, wien een
eeredienst der oogen bewezen werd. Zijn
vaste plaats op de beurs zal ledig blijven,
en wat moet er dan van hem en de zij
nen worden Zoo gewoon aan weelde
en overvloed, zoo gewoon om op grooten
voet te levenEn dan de schaudeZal
hij dat overleven
We hebben genoeg gezien en gehoord
we verwijderen ons even ongemerkt, als
wij daar binnen kwamen, maar we we
ten nu, dat zware zorg dien man prangt
en kweltzorg, die de buitenwereld nog
niet kent, zorg, die hij zich zeiven heeft
berokkend, door aan veel te gewaagde
speculatiën deel te nemen, door te veel
te vertrouwen op de fortuin, die hem
voortdurend met hare gunsten scheen te
overladen. Die zorg had hij zich kunnen
besparen, wanneer hij minder hoog had
willen vliegen wanneer hij tevreden was
geweest met zijne bestaande, werkelijk
bestaande welgesteldheid; wanneer hij
niet alles op het spel had gezet, om
dien rijkdom nog te vermeerderen. Dat
is zorg, die niet alleen bestaat in aDgst
voor de toekomst en het lot, dat ons
boven 't hoofd hangt, maar gepaard gaat
met eene billijke veroordeeling van ons
gehouden gedrageene zorg, die het
tegenwoordige, het verledene en het toe
komende in zich sluit
Laat ons een ander tooneel opzoeken.
De keuze is moeielijk. want het aantal
gevallen, waarin de zorg een voorname
rol speelt, is helaaszeer groot-
Ziet ge daar die vrouw in 't rouwge
waad? Een zware slag heeft haar ge
troffen. De man, die eenige jaren 's levens
lief en leed met haar heeft gedeeld,
werd na een zeer kortstondig lijden van
hare zijde weggerukt, haar een paar
kinderen nalatende, die echter nog te
jong zijn, om dat groote verlies naar
waarde te beseffen, en die dus nog al
hare, thans dubbele zorg, ten zeerste be
hoeven.
Wat zit ze daar moedeloos met de
hand onder 't hoofd t Is 't alleen de
wreede smart der scheiding, die haar, de
anders zoo opgeruimde, zoo geheel en al
ter neder drukt, als moest ze onder dat
gewicht bezwijken?
Voorzeker, die reden ware op zich
zelve reeds geldig genoeg, om die hou
ding te rechtvaardigen, maar er is meer
Al had in de eerste oogenblikken alleen
haar hart gesproken, al golden die eerste
tranen alleen den geliefden echtgenoot,
Naar het Eoogduitsch.
35.)
Groote vermoeidheid voorwendende, ver
zocht ze haar vader zich iets vroeger daö
naar gewoonte naar baar kamer te mogen
begeven, hetgeen deze haar gaarne toestond,
omdat hij zeer goed begreep dat 't voorge
vallene haar zenuwen geheel en al van streek
badden gebracht. Toen ze hem volgens ge
woonte goeden nacht kuste, was hij zeer
aangedaan en tot schreiens toe bewogen, zoo»
dat hij slechts 'n „wel te rusteD, mijn kind"
kon uitbrengen.
Op haar kamer gekomen, weende 't arme
meisje weder bittere tranen, want haar vader
dien ze innig liefhad, wilde ze geen verdriet
DBodoen, en tocb,den dierb'ren jongeling
hing ze met bart en ziel aan, hem dus zijn
woord terug te geven, dat was iets, wat haar
onmogelijk was
Ze wierp zich op de knieën en bad God om
haar kracht en licht te schenken, en, daardoor
'n wenig tot kalmte gekomen, zette ze zich op
de sofa, in afwachting tot de pendule baar tien
slagen deed hooren.
Ze stelde 'n onbepaald vertrouwen in den
coruet, daarom was ze vast besloten zich aan
zijne, beraadslagingen te ouderwerpen.
Hoezeer ze ook tegen de samenkomst op
zag, gingen toch voor haar gevoel de utbh en
de minuten den slankengang, want wat zou
Stephan haar te zeggen hebben zou hij op
de eene of andere wijze Dog licht in de zaak
kunnen breDgen Zoo werd ze geslingerd
tusschen vrees eD hoop, tot eindelijk de peu-
dule de gewichtige tien slagen deed hooren
die haar als de doffe toonen eener doods
klok in de ooren klonken.
Een siddering ging baar over al de leden,
eu met bevende hand ontsloot ze heur garde»
robe, ten einde 'n dunne shawl te krijgen om
zich voor de koele nachtlucht te beschermen
terwijl ze tevens 'n tuinhoed opzette. Om alle
vermoedens te voorkomen, liet ze de lamp op
haar kamer branden, zooals ze steeds gewend
was, totdat ze zich te bed begaf, om deze dan
door 'a kleiner licht te doen vervangen.
Met zachten, bijna onhoorbaren tred liep ze
de trap af en giog de achterdeur uit, die iu
deo tuin uitkwam, waar ze zich op de bank
in 't prieel nederzette.
Ouder welke verschillende omstandigheden
had ze daar reeds dikwerf gezeten 'n onwe-
derstaanbare angst maakte zich van haar mees
ter, haat hart bonsde, haar hoofd gloeide en
heur krachten dreigden haar te onlzinkou
't Was doodstil om haar heen, geen blad be
woog zich, en 't minste nietigste geritsel deed
haar ontstellen of van schrik opspringen. On
willekeurig sloeg ze de oogen ten benei, waar
de flonkerende sterren als zoovele boden Gods
haar vriendelijk toelachten en moed schenen
in te spreken.
Eindelijk liet zich 'd zacht geruisch als
voetstappen achter den tainmnnr hooren, en
eenige oogenblikken later stond de graaf voor
baar. Diep geroerd omhelsde bij baar, en
den man en vader, toch is er nu, nadat
er een kalmer toestand, een toestand van
nadenken is ingetreden, eene andere stem,
d ie te midden van elk ander gevoel mee-
doogenloos tot haar oor doordringt, eene
stem, die door geene tranen tot zwijgen
kan gebracht worden. Die stem spreekt
tot haar over de toekomst. Dat is de
stem der ijzeren noodzakelijkheid Die
stem zegtwat moet er van u en de
uwen worden?
Hij, die voor eenige dagen naar zijne
laatste rustplaats werd gedragen, was
niet alleen de liefhebbende echtgenoot,
maar tevens de man, die door zijne be
trekking in aller onderhoud voorzag.
Met hem zijn ook de verdiensten ten
grave gedaald. Middelen bezitten ze niet.
Aan sparen is weinig of niet gedacht. En
nu verrijst daar voor haar eene sombere,
zwarte gedaante, het beeld der zorg.
Daar zit ze en peinst en tobt, hoe ze
voor zich en de haren aan brood moet
komen 1
Dikwijls had ze in de goede dagen haren
man aangemaand, om door eene levens
verzekering ten minste eenigszins voor
de toekomst te zorgen, maar telkens en
telkens werd het uitgesteld. Nu was 't
te laatIn den waren zin des woords
had ze tijdens haar huwelijk weinig zorg
gekend, en nu staat dat beeld in zijne
volle dreigende gedaante voor baar
In 't eerste voorbeeld ontstond de zorg
door eigen schuldhier was de zorg
het gevolg van het gemis aan voor-
zovë- Casacara.
Binnenland.
Vlissingen, 3 Juni.
Donderdagavond werd in de beneden
zaal van het café But eene bijeenkomst
gehouden van de werkende leden van
„Symphonia" alhier. In de eerste plaats
werd de vraag gesteld, of „Symphonia,"
zoowel door getrouwe opkomst der wer
kende leden op de repetitiën als door
hare eerste uitvoering op 10 Mei 11. in
het Grand Hotel, getoond heeft levens
vatbaarheid te bezitten.
Eenstemmig was men van oordeel, dat
deze vraag bevestigend mocht beantwoord
worden, niet alleen afgaande op eigen
meening, maar voornamelijk, omdat op
bedoelde uitvoering het publiek op de
meest ondubbelzinnige wijze blijken van
goedkeuring gaf en zelfs velen, der zake
kundigen, tot verschillende leden woor
den van waardeering en aanmoediging
spraken, toen zij het geheele programma
hadden ten gehoore hooren brengen.
Dientengevolge werd besloten, dat deze
vereeuiging zou trachten te zijn eene
zelfstandige vereeuiging, finantieël onaf
hankelijk van één enkel persoon of van
eenige vereeuiging, met dien verstande
evenwel, dat „Symphonia" zich steeds
bereid zal toonen, om plannen in over
weging te nemen, die van eenige ver
zette zich naast haar neder. Beiden deelden
elkander de gesprekken mede, die ze met
don ouden heer gevoerd hadden, en die verre
van bemoedigend waren.
Ge weet, dierbaar meisje, nam de graaf
't woord, dat owe vader bij onze verloving
wenschte, dat we ons spoedig in den echt
zouden begeven, ook dit zou nog zijn ver
langen zijn, indien de vrees, zich 'skonings
misnoegen op den hals te halen, hem hiervan
niet terughield.
Wij zijn echter in staat hem deze onaan
genaamheden te besparen en tevens zijn wensch
le vervollen, door ons heimelijk dour den echt
te laten verbinden is dit eenmaal geschied,
dan kan deze niet meer ontbonden worden,
en, voegde hij er op vasten toon bij, en
zoo iemand er voor boeten moet, dan zal ik
de persoon zijn, maar noch n, noch uw vader
kaD of zal 's konings toorn treffen.
{Wordt vervolgd.)