VI ISSIUSCIIE COURANT.
Eei te laat Boni.
No. 80.
Zondag1 10 Juli 1892.
30,te Jaargang.
Gemeentebestuur.
Binnenland.
PEBSONEELE BELASTINQ.
Afkondiging van het kohier der personecle belasting
no. 2 dienst 1892/93.
De Burgemeester van VlisaiogeD,
maakt bekend
dat op hedeu bij hem ontvangen en aan den rijks
ontvanger ia gezonden, het executoir verklaarde kohier
wegens do persoueele belasting no. U dienst 1892,93
de daarop voorkomende belastingschuldigen worden
uitgenoodigd om hunne aanslageu op deu bepaalden tijd
aan te zuiveren, ook ter voorkoming van vervolgingen;
en herinnert
dat de bezwaarschriften binnen drie maanden na he
den behooren te worden ingediend, terwijl de aangiften
ter bekoming van outheffing ingeval van verhuizing, oji
grond vau art. 27 2 der persoueele wet moeten wor
den gedaan bij den rijks-ontvanger, binnen cóue maand
volgende op die, waarin het perceel is ontruimd.
Ea is hiervau afkondiging gnachied wuor hel behoort,
den 9 Juli 1892.
De Burgemeester voornoemd,
TDTE1N NOLTHENIUS.
KENNiSGEYiHG.
De Burg. eu Weth. vaa Vlissingen.
Gezien de artt. 6 eu 7" der wot van 2 Juni 1875
[Staatsblad no. 9.]. tot regeling van het toezicht bij
het oprichten van inrichtingen, wel,., gevaar, schade of
hinder kunnen veroorzaken,
BreDgen bij deze lor algemeen 'ream's
dat bij hen is ingekomen een verzoek van de Heeren
C M. Dommisse Zoon, om vergifpiüg tot het op
richten van ecne votsmelterij, in perceel wijk 1. no 5"
aan de Kleine Kerkstraat alhier;
dat dit verzoek met de bijlagen, gi'durendo veertien
dagen, te begiunen met Zaterdag deu 9 Juli 1892 op
de gemeente-secretarie tor visie zal wyrdeu gelegd en
dat deu 23 Juli 1893, ten raadhuize, dis namiddags te
2 ureu, gelegenheid zal worden gogevm om bezwaren
tcgon het oprichten der iurichting iu te brengen, ter
wijl gedurende drie dagon vóór dat tijdstip, ter gemeen
te-secretarie van de ter zako ingekomen schrifturen
kennis kan worden gouoinen.
Vlissingen den 9 Juli 1892
De Burg, en Weth. voornoemd,
TÜTE1N N0LTHEN1US.
De Secretaris
F, N. VAN DER BILT.
EEiï LASTIGE VRAAG.
i.
't Was een prachtige zomeravond, zoo
een, als we in de laatste jaren maar zoo weinig
genieten. Na een wartnen dag was er een
Srisch koeltje gekomen, dat menscb dier
en. plant deed herleven. Dan is 't zoo'u heer
lijkheid, otn uiet recht een dolce far
niente te genieten na een warmen dag,
gewijd aan de gewone werkzaamheden en
beslommeringen des levens.
Buiteu oii9 stadje staan nog enkrfo ran die
ooderwetscho koepels, zoo in trek bij onze
voorvaderen. Gewoonlijk staan ze op een der
boiteusiogels en hebbeu achter 't gebouwtje
zelf een tuin met ferme vruchtboomeu, die
daar prijken met bannen last te uiiddeo
van de gToenten, waarop de huismoeder zoo
gesteld is. De koepet beeft een vier. vijf of
zeshoekigeu vorm. Boven 't middelste raam
staat de naam. De ramen zien uit op den
wandelweg, en bij mooie zomeravonden,
wanneer velen tot een wandeling, gewoou-
lijk een singeltje genoemd, aitgelokt worden,
FEUILLETON.
22.)
Justin keek haar verlegen aan. Er was
iets, hij kon niet zeggen wat, dat Bride
zonderling bewogen had. Hare lippen waren
dicht op elkander geklemd en iu de oogen,
die gewoonlijk zoo zacht en schitterend
waren, was een koude blik. Hij keek van
haar naar Drayton, maar bet strakke, on
bewogen gelaat van den majoor zeide
hem niets.
„Gij zijt das oude vrienden'' zeide Gertie.
„Hoe heerlijk Drayton zog snel op.
„Ik heb Juffrouw Kirkman gekend, toen
zij te Waldermere wa9. Ik ben daar tot de
vorige November ingekwartierd geweest"
zeide bij bedaard „en toen de oorlog ver
zit de eigenaar van den koepel m?\ zijne
vrouw f.n een paar goede kennissen zoo
geheel op zijn gemak voor de hoog opge—
schovene ramen, en wordt er nu en dan een
„goeden avond I" met bekeDde voorbijgan
gers gewisseld. Achter in den koepel aan
den tuinkant is een dubbele openslaande
deur, die op een bordesje uitkomt, van
waar men eenen blik kan werpen in den
tuin eo langs eenen trap in dat El dorado
kan afdalen. Gewoonlijk heeft iedere koepel
een benedenhuis, dat tot keakeu en berg
plaats dient.
Op vele plaatsen zijn ze verdwenen, die
aardige koepelsStierven de eigenaars, en
werden ze verkocht, ochdan moesten ze
ervaren, dat er een geheel andere geest onder
de menschen was gekomen. Men begon ze
saai eu vervelend te vinden, en daarenboven
boden spoor- en tramwegen zoo ruimschoots
gelegenheid aan, om op korte afstanden uit
stapjes te maken en thee te gaan drinken,
dat de koepels langzamerhand ledig bleven,
in verval geraakten, eo eindelijk gesloopt
werden als «en ounut meubel, dat zijn
tijd had gehad.
Zoosls ik reeds heb opgemerkt, zijn wij
in ons stadje nog in 't bezit van eenige
dier koepels. We komen in sommige op
zichten nog wel wat achteraan. Denk niet,
dat we zonder tram zijnVolstrekt niet eu
waarlijk 1 sedert we die bezitten, krijgen we
meer en veel meer dau ooit bezoek van
heeren met een eigenaardig soort van tascbjes,
die aan eeoen riem over den schouder han
gen. Nog niet lang geleden zag ik er 's
morgein een zestal arriveeren, die spoedig
uit elkaar stoven en als vogels zich naar
alle kanten verspreidden, azende op prooi,
en voornamelijk die winkels bezoekende,
wier glazen met allerlei bonte prentjes prijkeD,
torwijl het vroeger eeuvoudige kruideniers
winkels waren zonder eenigen opschik dan
een uithangbord I
Een dezer winkels wordt bewoond en
bestuurd door den eerzamen Jacobus Timmer,
opvolger van zijn vader ,eu groot» en over
grootvader, die daarin aardig wat verdiend
hebben. Hij ziet er deltig uit met zijn
blozend gelaat en mooi grijs baar. Hij is lid
v»d den raad, marktmeester, en lid van ver
schillende vereenigiugen. Met édu woord,
iemand, die er wezen mag, zooals men dat
bij ons gewoon i9 te noemeD. Zijn buis ziet
er ferm uit, solide. Van die nieuwerwetsche
fratsen wil hij niets weten. Spiegelruiten zijn
hem een ergernis. Zijn waar is goed en
daarom heeft bij een beklante zaak.
Ouze Timmer heeft ook een grooten tuin
buiten de stad en natuurlijk is hij ook
eigenaar van een koepel. Dat is nog eerst
een pronkstuk Keorig in de verf eo boven
't middelste raam staat met groote letters
„b mon ai so." Hoe hij aan dien fran-
schen naam is gekomen, weet ik niet, maar
wel weet ik, dat zijne vrouw or bijzonder hoog
mee loopt en haar gezicht in zoo'n eigenaar-
klaard werd, werd ik naar het regiment
overgeplaatst."
Gedurende het eerste deel van deo maal
tijd was Drayton heel wel hij at weinig,
en zijn glas wijn stond onaangeroerd
Daast hem. Langzamerhand echter dwoDg
hij zich tot meer levendigheid en sprak
hij niet een gloed en geestigheiddie
Justin en Gortie boeiden, en Bride, ofschoon
onwillig, deden luisteren. Do meisjes ver
wijderden zich op haar gewonen tijd, maar
de maDnen bleven onder de veranda rookeo
en praten tot de klok éen uur sloeg.
„Gij moet mij beloven eenige dagen bij
mij te logeeten als deze ellendige affaire
voorbij is en gij weder teruggekeerd zijt*
zeide Jastin, die met zijn gast zeer in
genomen was, terwijl hij hem den whiskey
over de tafel aanreikte.
Glimlachende antwoordde de TOBjoor.
„Als ik terugkom, zal ik aaD uwe uit-
noodigiDg denken."
„Wat zijt ge toch een onde knorrepot,
majoor 1" zeide de luitenant ongeduldig.
„Men zou niet zeggeD, hé, Romaioe, dat
digen plooi zet, als ze tegen haar kennissen
zegt
„K-oin je van middag theedrinken? We
gaan naar „a mon e 9 8 e." Sommige ken
nissen haleu de schouders op om die gek
heid, maar toch verzuimen ze niet, om aan
de inviiaiie gehoor te geven, want je zit er
erg pretlig, eo juffrouw Timmer schenkt een
goed kup/a thee, dat dan ook niet anders te
verwachten is van een kruideniersvrouw 1
Op dien genoemden scboonen zomeravond
was er visite in h mon a i s e. Jaren
lang was de houtkooper Muller een vriend
geweest van onzen kruidenier, al mochten ze
in hunne begrippen omtrent sociale toestan
den uu en dan verschillen. Gewoonlijk kwam
Muller zoo 's avonds een uurtje praten, en
de tuin van Timmer bood daartoe eene uit
muntende gelegenheid aau. Ook na was dit
bet geval. Het theedrinken was afgeloopen,
en de heereD zochten hun gewoon lievelings
plekje op, namelijk het bordesje achter den
koepel, terwijl de dames onder het breien
eener kous het gewichtigste nieuws op 't ge
bied van keukeD of dieustpersoueel bespraken.
Dat bordesje was een verrukkelijk plekje
Van daar zag men over den tain heen, en
met welgevallen rustte het oog op de gol
vende korenvelden en heerlijke weilanden,
met de koeien, die daar zoo rustig neder
lagen onder dien forschen lindeboom, die
daar fier prijkte als een koning. Zoo'n echt
Hol!aud3ch landschapHeel ver op den
achtergrond l3g een beuvelrij in een grijs
achtig blauwen nevel gehuld, waarvaD Mul
ler altijd zeide, dat het precies zoo'n gezicht
uit het baiteiiland was, eD dit kon bij met
waarheid zeggeD, daar hij voor zijn zaken
meer dan eens in België aan de oevers van
de Maas was geweest.
Reeds lang hadden de vrienden een ge
sprek gevoerd, dat hoofdzakelijk liep over
de tegenwoordige toestanden iu den handel.
„Ik blijf er bij," zei Timmer, „dat voor
ons de goede tijd glad voorbij is. Mijn va
der eD grootvader verdienden veel geld, maar
dat was me ook een andere tijd 1 Oos stadje
ligt zoo mooi iü een middelpunt. Uit den
geheelen omtrek kwamen de boeren m de
stad balen, wat ze Doodig hadden. Veel
groote wiukels waren er bij ons niet, en op
de dorpen ontbraken ze geheel en al. Hoe
veel zijn er na in de laatste jaren Diet bij
gekomen 1 De een eet den ander op 1 Miju
winkel staat goed bekend, dat is waar, maar
dat ueemt niet weg, dat die nienwe me
schade doen. De aardigheid gaat van 't vak
af. Allerlei artikelen moet men er bij ne-
meD, waaraan vroeger bij ons Diet werd ge
dacht. De gewone wiukels lijken wel plaat
winkels, want ze zijn vol behangen met al
lerlei boute plateD. Hoe bonter en kleuriger,
hoe mooier t Ik wil van die malligheid niet
weten, en toch moet ik erkennen, dat die
nieuwe winkel met zijn groote spiegelruiten
en platen mij wel klanten heeft afgenomen.
hij pas twee dagen geleden goede tijding
gehad had. Eu toch is het zoo. Toen wij
te Durban aan land stapten, kreeg hij een
telegram met bericht dat een neef vaD hom,
Lord Dr.yton, overledeD was. De majoor
was zijn naaste erfgenaam en erft dus de
bezittingen eo den titel.
„Zoo? Dan moet ik a feliciteeren" zeide
Justin hartelijk.
De majoor antwoordde ernstig.
„Gij wenscht een ter dood veroordeelden
man geluk, mijnheer. Ik zal nooit den titel
dragen. Ik heb een voorgevoel dat ik bij
het eerste treffen gedood zal wordeD."
De luiteuaot lachte ongeloovig.
„Onzin Haal u zulke muizennesten niet in
't hoofd, majoorwij kunnen den besten
officier in ons regiment vooral op dit oogen-
blik niet missen!"
„Een ander zal mijn plaats wel vervangen*
antwoordde de majoor met een trenrigen
glimlach. „Men zal mij uiet missen."
Den volgenden morgen vroeg klonk de
trompet, en verlieten de gasten Glencou.
Tegen haar wil liet Bride zich door Gertie
Daar heb je nu sigaren 1 Die hebben we
er altijd bij verkocht, en daaraan zat nog
al aardige winst. Altijd gewone kistjes, een
voudig van builen en solide, goede waar van
binnen. We hadden weinig verschillende
merken, maar ze waren goed en de va9te
klanten konden er op rekenen. Kom daar
nu eens om 1 De sigarenfabrieken verrijzen
als paddestoelen. Ieder oogenblik komt er
een reiziger vau eene firma, eu de eeu heeft
nog .mooier kistjes dau de ander. Niet alleen
de bontste plaatjes van binnen, maar zelfs
allerlei mooie voorstellingen van buiteu.
Kistjes niet meer vau hout, Deen zelfs van
blik. En wat er in zit, dat mag wel zoo
wezen. Meestal blijf je er mee zitten, want
het is ptulleguad, A.ls ik morgen een vak
moest kiezen, dan werd ik waarlijk geen
kruideuier, geloof me maar!"
„Dan zou je zeker liever houtkooper wor
den antwoordde Muller lachend, terwijl bij
de ascb van ziju sigaar afklopte. „Och 1
beste vriend, doe dat nooit. Zooals je
weet, had mijn vader een paar houtzaag
molens en als jongen vond ik 't dolprettig,
om met hem naar de molens te gaan en op
die balken te loopen en te dansen, die daar
in deu molenvliet lagen te wiegelen, zoodat
ik wel eens eeu uat pak en braaf knorren
van moeder opliep. Yader zag het graag,
dat ik zoo veel vaa de molens hield en toen
ik op mijn veertiende jaar vab school ging,
moest ik in de zaak worden opgeleid. Wan
neer ik me nu eens herinner, hoe het toen
was en nu is, dan valt er nog al een aardig
verschil op te merken. Toen hadden de mo
lens volop werk. De noorscho schepen voer
den de balkeu aan en die werden bij ons
eD anderen gezaagd en dat gaf verdiensten.
Reken dat nu eens bij tegenwoordig, dq 't
hout gezaagd eu klaargemaakt, zooals men
't verlaugt, uit Noorwegen komt 1 Geloof
me, dat ik eveD zooveel reden tot klagen
heb als jij, en dat ik even zoo goed zou
kunnen zeggenals ik nn nog beginnen
moest, daD werd ik waarlijk geen hoot-
kooper
Hier werd hun gesprek door de komst
van een der zooos van Timroer afgebroken.
Casacara.
Vlissingen, 9 Juli.
Met genoegeD lazen wij de beoordeeling
in do Midd. C'rt. van jl. Vrijdag van de uit
voeringen der dames-kapel iu het GraDd
Hotel, die onder hare medezusteren ongetwij
feld eoDe eerste plaals ÏDneemt en deze ver
dient door het uitmuntend ensemble, den
zuiveren toon en de artistieke wedergave der
verschillende, met goeden smaak gekozen
stukkeD, waarop zij het publiek vergast.
Bij zooveel lof steekt schril af de beoor-
deeliog vaD de geschiktheid der concertzaal
medesleepen om bij ban vertrek te - zijn.
De soldaten, allen achooDe, flink gebouwde
mannen, waren voor het hek opgesteld, eu
do majoor liep met zijn echt militair voor
komen en flinke opgerichte gestalte langs
hunne rijeu en sprak eenige bemoedigende
woordeu tot zijoe manschappen.
Gertie liet Bride alleen aan het hek en
kwam naar buiten om lnchend een laatst
vaarwel den joogen luitenant toe te roepen,
Drayton wierp een snellen blik op do rus
tige gestalte, die op bet hek leunde, aar
zelde een oogenblik, kwam toen naderbij ea
stak zijn hand uit. Justin's gelaat was naar
hen gekoerd, en Bride durfde hare hand
bera niet te weigeren, en weder drukte Draytou
ze zachtkens iu de zijoe.
„Nog eens vergeef mij, Bride,„
zuchte hij.
Maar Bride wilde Diet antwoordenkoel
trok zij haar hand uit de vingers, die haar
trachtten, te weerhouden. Drsyton zag haar
een oogenblik zwijgende aan eo wendde
zich toen met eene diepe buiging van baar
af. De trompetten schalden, de bevelen
