VLÏSSIIVGSCHE C01IHM.
No. 23. Zondag 21 Februari 1892. 303te Jaargang.
Geïllustreerd Zondagsblad
Gremeenteb estuur.
FiUILLlTOiü
De meesteres van Thursdan
B i n n e ïi 1 a n d.
VRAAGT MUMMKRS
ter kennismaking met het
der
Vlissingsche Courant.
Te bekomen bij den Uitgever dezes.
NATIONALE MILITIE.
Afhaling van Zakboekjes.
De Burgemeester vau Vlis9ingen brengt
ter kennis van de in deze gemeente geves
tigde Verlofgangers der Nationale Mi
litie te LAND, dat hunne Zakboekjes van
do verscbilleude korpsen zijn terug ontvangen
en ter Gemeente-Secretarie kunnen wor-
den afgehaald.
Vlissingen, 17 Februari 1892.
De Burgemeester voornoemd,
TUTEIN NOLTHENIUS.
IV.
Zooals we hebben kunnen opmerken, vond
de heer van llavenburg nog maar altijd
niet de ware gezelligheid, ten minste niet
volgens zijne wijze van voorstelling. Op
zekeren dag moest hij een bezoek afleggen
bij eeue mevrouw Muller. Zij was eene
vrouw van ruim vijftig jareD. Haar man
had ze een paar jaar geleden verloren; naar
aanleiding van dat sterfgeval was er nog
altijd eene zaak van betrekkelijk onderge
schikt belang onvereffend gebleven, en hier
over moest de adrocaat haar spreken. Hij
kende haar verder persoonlijk niet. Alleen
bad hij veel goeds omtrent haar gehoord,
en daarom was hij niet ongenegen, haar
in deze zaak te helpen.
Eenvoudig zag de woning er nit, op eene
der grachten gelegen. Langs de gracht aan
den waterkant stonden hooge iepenboomen,
die '8 zomers een aangenaam lommer gaven.
Van Ravenbnrg werd iu eeue zoogenaamde
voor- of zijkamer gelaten, alwaar bij eeingeu
tijd moe9t wachten, alvorens mevrouw ver
scheen. Hij had dus allen tijd om eens roud
te zien en, wat hij daar zag, beviel hem en
boeide zijn blik. 't Zag er "alles zoo vrien
delijk uit. 't Zonnetje scheen zoo vroolijk
in dat vertrek, als schepte ze er behagen in
oin vau haar licht wat uit le 9torleu over
die nette meube'en, waarmee de kamer niet
Uit het Engelach.
22.)
En nam hij er geld nit?
//Neen, hij bracht er geld io, genoeg om
de cheque van den kapitein te betaleu. Kapi
tein Carew heeft in de laatste dagen ver
scheidene malen met den familie-advokaat
gesproken en toen eenige hoogst interessante
dingen ootdekt.Het is een baitengewoon knap
pe jonge man, je mijnbeer Carew
nO, hemel! is het das alles waar! Wat
zal er met hem gedaan worden Zal hij in
de gevangenis gezet worden
Ik begon weer te beven en Amy sprak
mij weder op haar ouden teedereu en be
moedigenden toon toe, toen de deur plotseling
openging en de oude advocaat voor ons stond.
//Ik moet u, jonge dames, eemge oogen-
blikken lastig vallen en u verzoeken mij naar
boven te volgen. Ik zal dit pijnlijke tooneel
niet langer dan noodig is ter wille van n en
van mevrouw Marsden verlengen.*
overladen was, maar die van een zeker,
comfort getuigden. Onzichtbaar zag men
daar de hand der vrouw, die zoo'n srnaak-
vollen, aangenauien stempel weet te druk
ken zelfs op voorwerpen, die op zich zeiven
beschouwd, niet zulk eene groote waarde
hebben. Een eenvoudige maar smaakvolle
bloemenmand stond bij 't raam, en aan
't schikken der bloemen herkende men den
smaak, die de verschillende bladeren en
kleuren der bloemen zoo weet af te wisse-'
len, dat zij een sierlijk geheel maken en
een t fleet te weeg brengen, dat menigeen
voor veel geld en met aanwendig van kost
bare, zeldzame planten niet kan bereiken.
De wand was niet overladen met schil
derijen, maar wat er hing, getuigde even
zeer van smaak. Geen bonte kleuren maar
een paar lieve bloemstukjes, witte en roode
rozen voorstellende, versierden hel vak boven
de piauino. Aan familieportretten geen gebrek,
al vormden ze ook geen etalage in den vorm
eener pyramide. Op de tafel lagen eenige
werken in sierlijke banden, en stonden hier
en daar op standaards photografian van
meesterstukken onzer schilders, met zorg
gekozen, 't een zoo in harmonie met het
ander, dat het geheel een weldadigen indruk
maakte, en zoo verschilde van 't geen onze
hedendaagsche salons maar al te vaak te
aanschouwen geven, namelijk eene voorstel
ling van een magazijn, dat tijdelijk, als
voor een uitverkoop, al zijoe heerlijkheden
ten toon stelt en de tafel doet zuchten
onder 't gewicht van al die fraaie zaken,
die het oog vermoeien en vervelen, maar
niet aantrekken, 't Is waarlijk, of 't bij
sommigen een wedstrijd is in kwantiteit,
maar niet in kwaliteit.
Een boekenkastje met glazen deuren gaf
hem gelegenheid, om een blik te werpen op
de verschillende werken, die het bevatte, eu,'
mocht bij naar den inhoud oordeeleo over
den smaak en de ontwikkeling der bewoonster,
dan voorzeker moest dat oordeel gunstig
uitvallen. Niet altijd is dit eveuwol 't ge
val, want het pronken met allerlei werkeD
van beroemde schrijvers is tegenwoordig
ook al een soort van mode geworden, ter
wijl niet zelden vele van die tentoongestelde
boeken niet anders dienen daD tot opsiering,
eu de inhoud dan voor 't grootste gedeelte
oubekend blijlt. Zoo'n serie van prachtige
bandjes mankt een goed effect; al zijn ze
nog geeo toetssteenen van ontwikkeling en
geestesbeschaving. Wat van ItaveDburg hier
over verder dacht, weet ik niet. Mevrouw
Muller liet hein evenwel Diet onbeleefd
l8Ug wachteD, zoodat hem niet veel tijd tot
verdere bespiegeling overbleef.
Mevrouw Muller was iemand, die op de
Hij bood mij zijn arm deftig en beleefd
aaD, en wij gingeu nn, terwijl Amy diebt
achter ons volgde, naar boven, naar de slaap
kamer van mevrouw Marsden, van waar het
geluid van driftige opgewonden stemmen
tot od9 kwam. De kapitein zat op den kant
van het bed met den linkerarm geslagen om
zijne tante, die, in een doek gewikkeld, voor
over leunde en hare oogen vast op haar stief
zoon gevestigd hield, die, met de handen op
den rug voor deu baard staande, hem met
kalme, brutale beleefdheid aanzag.
Jij verachtelijke schelm l" zeide de kapi
tein op een toon van de meest verpletterende
minachting en verontwaardiging, toen wij de
kamer binnentraden //jij, doortrapte fielt,
eeue arme bulpelooze vrouw te berooven en
haar karakter verdacht te maken, terwijl
gijzetf als algemeone weldoener optraadt I
Vervloekt beu je, ellendige, onbeschaamde,
knoeiende fielt I Verdient iemand de gevan
genis, dan ben jij het."
//Welnu, laat mij er in zetten,* antwoord
de de andere kalm. //Hier ben ik, geef mij
aan de politie over. Het zal wezenlijk goed
zijn voor de gezondheid en het verstand van
mevrouw Marsden als haar naam in bet ge-
heele land besproken wordt en zij tegen mij
als getuige optreedt.*
De kapiteiu knarsetandde van machteloozs
woede. Elk, die het vervallen, bevende gelaat
moeste menscben een aangenamen indruk
maakte. Hoewel ze iu ruime mate zoowel 't
leed als 't lief der wereld of liever van 't
leven bad ondervonden, droeg haar gelaat de
sporen van eene opgeruimdheid, die zich op
hare trekken bad gevestigd. Men ontmoet
zoo van die menscben die, zonder het leed
al te gering te stellen, zonder zorgeloos en
onverschillig te zijn, zich als 't ware de be
nijdenswaardige gewoonte tot eene tweede
natuur hebben gemaakt, om overal, zelfs bij
de meest donkere plekken, nog een lichtzijde
te vindenom elk bloempje op bunoen
levensweg, hoe gering het ook zij, niet on
opgemerkt voorbij te gaan, maar het iüte-
geodeel dankbaar te plokken en zoolang
mogelijk te bewaren om zich niet telkeüs
en overal aan eiken mogelijken steen te
stooteD, maar er liever overheen te stappen
en, zijn ze niet groot, ze doodeenvoudig ter
zijde te schuiven, als zijnde niet de moeite
waard, om daarvoor ru9t en zieievrede te
verstoren om, met één woord, 't vele goede,
dat het leven waarlijk oplevert, dankbaar te
erkennen en te genieten 1
Zoo'n gemoedsstemming moet zich onge
twijfeld op 't gelaat afspiegelen. Geen nor-
sche, wrevelige trek, die langzamerhand tot
een vasten rimpel is ingegroefd, zal dan als
sprekend bewijs van ontevredenheid, den mond
ontsieren. De tevredenheid verleent aan de
uitdrukking der oogen een vriendelijke flik
kering, die zoo goed doet, die den beschouwer
zoo aangenaam stemt, die zoowel spreekt van
kalme berusting ais van een edel vertrouwen,
van een vertroawen, dat donkere dagen zullen
worden gevolgd door zonnige en 't hart ver
warmende, en dat de wolken met zilveren
randen aan den hemel van 't leven begroet
als de boden van eene zorgende Vaderhand,
die Zjne zon doet schijnen, wanneer we wer
kelijk behoefte hebben aan haar licht en
hare warmte
Plaats zulke menschen, waar gij wilt, zij
zullen zich dadelijk overal thuis gevoelen,
en aan 't onaangenaamste verblijf iets be-
bagelijks geven. Ze gaas rond als met eene
tooverroede; wat zij aanraken, verliest bet
rawe en terugstootende. Zij oefenen zulk
eeuen invloed op alles en allen uit, dat zelfs
norsche en gemelijke karakters er door ver
anderd en verzacht worden. Men denke niet,
dat zulke meDScbeu tot de wereld der ide
alen behooren 1 Ze zijn in werkelijkheid te
vinden, al is 't dan ook niet in menigte en
al ware het te wenschen, dat Tien er meer
van vond 1
Na de zaak met mevrouw Muller behan-
dold te hebben, ging men tot meer alle—
daagsche onderwerpen over, want onwillekeurig
van mevrouw MarsdeD zag, moest wel zien
dat zulk eene publiciteit in baar tegenwoor-
digen geestestoestand een noodlottigen invloed
op haar zou uitoeleneu en dus alleen om ha
rentwille de schurk moest vrijgelaten worden.
Mijnheer Clareuce wist wel dat men hem
niets doen kon en zegepraalde over ons,
hetgeen zijn onbeschaamde kalmte ge
noegzaam aanduidde.
ffHa,* ging hij voort, zich tot ons wen
dende //daar staan mijne scbooDe beschul-
digsters, de jonge dame, die mijne schreden
in Londen bespiedde, en de joDge dame, wie
bet gelukte door eeu gesloten deur, waarvan
ik zelf den 9leatel bewaarde, te sluipen 1*
z/De jonge dame, die met levensgevaar van
het eene venster op hot audere sprong, bedoelt
gij zeker alleen daarom, dat gij baar daartoe
gedwongen hebt, zal ik jou, ellendige schelm,
veor je deze plaat9 verlaat, een pak slaag
toedienen, dat je je geheele leven onthou
den zult* bralde de kapitein hem toe, waar
op mijnbeer Clarence glimlachend de schou
ders ophaalde.
,/Juffrouw Honor is eene jonge dame, die
weet wat zij doetzij heeft oDgetwyfeld op
u gerekend dat gij baar voor hare pogingen
zult belooDen.*
De kapitein sprong van het ledikant op
en zou onmiddellijk korte metten met zijn
tegenstander gemaakt hebben, als de advo-
gevoelde de advokaat rene begeerte, om
daardoor w.it meer bekend te worden met
het karakter der vrouw, die hem werkelijk
sympathie inboezemde. Hij vond in haar iets,
dat hem onweerstaanbaar aantrok. Hier was
't geen jengd of schoonheid, die hem boeiden,
maar de vriendelijke, vertrouwelijke oogop
slag, hare eenvoudige, ongekunstelde taal
maakten, dat hij zich tegenover haar gevoelde
als over iemand, die hij reeds lang had ge
kend, en aan wie hij kon toevertrouwen^wat
hem op het hart lag.
Zoo over bloemen sprekende, bemerkte
mevrouw Moller, dat haar bezoeker een vriend
en een kenner was van die scboone kinde
ren der natuur. Nu was ze iu haar element,
en als van zelve noodigde zij hem uit, om
een kijkje te uemen iu haat tuinkamer, die
zij haar lusthof noemde. Van Raveuburg
voldeed aan bare uitnoodiging, en wat hij
bier zag, overtrof verre zijue verwachting.
Hier vooral was goede smaak op te merken.
Geene zeldzame, nitheemsche gewassen voud
bij hier, maar de kamer, die door de open
slaande deuren, als 't ware eeu geheel uit
maakte met den kleinen tuin, had znlk een
vroolijk en smaakvol voorkomen, dat hij
verbaasd stond en Diet kon nalaten, om,
niet als een gedwongen compliment, maar
als eeDe oiling van 'l geen bij inderdaad
gevoelde, uit te roepen
//Zelden mevrouw, zag ik zulk een lieve,
gezellige kamer 1* Casacara.
Vlissingen, 20 Februari.
Onlangs maakten wij melding van een tot
od9 gericht verzoek voor het govet van eeue
tooneelvoor9telling ten bate van Klaas Vos,
oud-onderofficier en tooneelspeler te Amster
dam.
Naar men ons mededeelt is dit verzoek
in de jongste vergadering van den Bond van
oud-ouderolficieren breedvoerig Ier sprake ge
bracht on aanvankelijk door het Bestuur iu
gunstige overweging genomen.
Echter gedachtig aan het spreekwoord
la charite bien ordonnée commence par soi—
mime, is hel voorstel //Klaas Vos" gevallen
en wel hoofdzakelijk omdat hij, ofschoon
daartoe geruimen tijd in de gelegenheid ge
weest zijnde, nimmer getracht heeft zich bij
den Bond aaD te sluiten, en is ten slotte be
paald, dat de baten van de voorstelling
caat Diet snel tusschenbeide gekomen was.
//Zacht wat, denk toch aan uwe tante,
kapitein. Wij hebben al genoeg gehad, luister
nu een oogenblik naar mij, als ik u verzoeken
mag, mijnbeer Clarence. Uwe stiefmoeder
staat n éene week toe om a voor te berei
den Engeland te verlaten geen uur lan
ger. Gij laat u te veel voorstaan op haie
ongeDeigdheid u gerechtelijk te laten ver
volgen, maar laat mij u zeggen dat er iets
is, dat zij meer vreest dan in bet openbaar
tegen u op te treden, nl. de gedurige vrees
voor uwe tegenwoordigheid. Uw woord ver
langen wij niet, ik zelf zal er bij zijn als
gij van daag over acht dagen of naar Ame
rika, Australië of Nieuw Zeeland, gij
kunt kiezen vertrekt, of ik zal het nog
grooter genoegen hebben n aan den rechter
over te geven.*
</Dank u I* antwoordde mijnheer Clarence.
A-Over bet gebeel bevalt mij Amerika bet
best."
Zijne glimlachende bedaardheid was on
uitstaanbaar, en toen de kapiteiü, zich snel
omweudende, de kamer verliet en naar be
neden vloog, begreep ik niet alleen wat hij
daar ging doen, maar wensebte hem op den
koop goed succes toe, en succes had hij zeker,
waut, mocht mijnheer Clarence Thursdan als
vrij mau verlateD, verliet hij het in ieder
geval met een verminkte huid, kreupelen gang
en een gelaat, dat hij zeker in de eerste
dagen wel aan niemand zal vertoond hebben.
Wordt vervolgd.)