VLÏSSIIVGSCHE C01IHM. No. 23. Zondag 21 Februari 1892. 303te Jaargang. Geïllustreerd Zondagsblad Gremeenteb estuur. FiUILLlTOiü De meesteres van Thursdan B i n n e ïi 1 a n d. VRAAGT MUMMKRS ter kennismaking met het der Vlissingsche Courant. Te bekomen bij den Uitgever dezes. NATIONALE MILITIE. Afhaling van Zakboekjes. De Burgemeester vau Vlis9ingen brengt ter kennis van de in deze gemeente geves tigde Verlofgangers der Nationale Mi litie te LAND, dat hunne Zakboekjes van do verscbilleude korpsen zijn terug ontvangen en ter Gemeente-Secretarie kunnen wor- den afgehaald. Vlissingen, 17 Februari 1892. De Burgemeester voornoemd, TUTEIN NOLTHENIUS. IV. Zooals we hebben kunnen opmerken, vond de heer van llavenburg nog maar altijd niet de ware gezelligheid, ten minste niet volgens zijne wijze van voorstelling. Op zekeren dag moest hij een bezoek afleggen bij eeue mevrouw Muller. Zij was eene vrouw van ruim vijftig jareD. Haar man had ze een paar jaar geleden verloren; naar aanleiding van dat sterfgeval was er nog altijd eene zaak van betrekkelijk onderge schikt belang onvereffend gebleven, en hier over moest de adrocaat haar spreken. Hij kende haar verder persoonlijk niet. Alleen bad hij veel goeds omtrent haar gehoord, en daarom was hij niet ongenegen, haar in deze zaak te helpen. Eenvoudig zag de woning er nit, op eene der grachten gelegen. Langs de gracht aan den waterkant stonden hooge iepenboomen, die '8 zomers een aangenaam lommer gaven. Van Ravenbnrg werd iu eeue zoogenaamde voor- of zijkamer gelaten, alwaar bij eeingeu tijd moe9t wachten, alvorens mevrouw ver scheen. Hij had dus allen tijd om eens roud te zien en, wat hij daar zag, beviel hem en boeide zijn blik. 't Zag er "alles zoo vrien delijk uit. 't Zonnetje scheen zoo vroolijk in dat vertrek, als schepte ze er behagen in oin vau haar licht wat uit le 9torleu over die nette meube'en, waarmee de kamer niet Uit het Engelach. 22.) En nam hij er geld nit? //Neen, hij bracht er geld io, genoeg om de cheque van den kapitein te betaleu. Kapi tein Carew heeft in de laatste dagen ver scheidene malen met den familie-advokaat gesproken en toen eenige hoogst interessante dingen ootdekt.Het is een baitengewoon knap pe jonge man, je mijnbeer Carew nO, hemel! is het das alles waar! Wat zal er met hem gedaan worden Zal hij in de gevangenis gezet worden Ik begon weer te beven en Amy sprak mij weder op haar ouden teedereu en be moedigenden toon toe, toen de deur plotseling openging en de oude advocaat voor ons stond. //Ik moet u, jonge dames, eemge oogen- blikken lastig vallen en u verzoeken mij naar boven te volgen. Ik zal dit pijnlijke tooneel niet langer dan noodig is ter wille van n en van mevrouw Marsden verlengen.* overladen was, maar die van een zeker, comfort getuigden. Onzichtbaar zag men daar de hand der vrouw, die zoo'n srnaak- vollen, aangenauien stempel weet te druk ken zelfs op voorwerpen, die op zich zeiven beschouwd, niet zulk eene groote waarde hebben. Een eenvoudige maar smaakvolle bloemenmand stond bij 't raam, en aan 't schikken der bloemen herkende men den smaak, die de verschillende bladeren en kleuren der bloemen zoo weet af te wisse-' len, dat zij een sierlijk geheel maken en een t fleet te weeg brengen, dat menigeen voor veel geld en met aanwendig van kost bare, zeldzame planten niet kan bereiken. De wand was niet overladen met schil derijen, maar wat er hing, getuigde even zeer van smaak. Geen bonte kleuren maar een paar lieve bloemstukjes, witte en roode rozen voorstellende, versierden hel vak boven de piauino. Aan familieportretten geen gebrek, al vormden ze ook geen etalage in den vorm eener pyramide. Op de tafel lagen eenige werken in sierlijke banden, en stonden hier en daar op standaards photografian van meesterstukken onzer schilders, met zorg gekozen, 't een zoo in harmonie met het ander, dat het geheel een weldadigen indruk maakte, en zoo verschilde van 't geen onze hedendaagsche salons maar al te vaak te aanschouwen geven, namelijk eene voorstel ling van een magazijn, dat tijdelijk, als voor een uitverkoop, al zijoe heerlijkheden ten toon stelt en de tafel doet zuchten onder 't gewicht van al die fraaie zaken, die het oog vermoeien en vervelen, maar niet aantrekken, 't Is waarlijk, of 't bij sommigen een wedstrijd is in kwantiteit, maar niet in kwaliteit. Een boekenkastje met glazen deuren gaf hem gelegenheid, om een blik te werpen op de verschillende werken, die het bevatte, eu,' mocht bij naar den inhoud oordeeleo over den smaak en de ontwikkeling der bewoonster, dan voorzeker moest dat oordeel gunstig uitvallen. Niet altijd is dit eveuwol 't ge val, want het pronken met allerlei werkeD van beroemde schrijvers is tegenwoordig ook al een soort van mode geworden, ter wijl niet zelden vele van die tentoongestelde boeken niet anders dienen daD tot opsiering, eu de inhoud dan voor 't grootste gedeelte oubekend blijlt. Zoo'n serie van prachtige bandjes mankt een goed effect; al zijn ze nog geeo toetssteenen van ontwikkeling en geestesbeschaving. Wat van ItaveDburg hier over verder dacht, weet ik niet. Mevrouw Muller liet hein evenwel Diet onbeleefd l8Ug wachteD, zoodat hem niet veel tijd tot verdere bespiegeling overbleef. Mevrouw Muller was iemand, die op de Hij bood mij zijn arm deftig en beleefd aaD, en wij gingeu nn, terwijl Amy diebt achter ons volgde, naar boven, naar de slaap kamer van mevrouw Marsden, van waar het geluid van driftige opgewonden stemmen tot od9 kwam. De kapitein zat op den kant van het bed met den linkerarm geslagen om zijne tante, die, in een doek gewikkeld, voor over leunde en hare oogen vast op haar stief zoon gevestigd hield, die, met de handen op den rug voor deu baard staande, hem met kalme, brutale beleefdheid aanzag. Jij verachtelijke schelm l" zeide de kapi tein op een toon van de meest verpletterende minachting en verontwaardiging, toen wij de kamer binnentraden //jij, doortrapte fielt, eeue arme bulpelooze vrouw te berooven en haar karakter verdacht te maken, terwijl gijzetf als algemeone weldoener optraadt I Vervloekt beu je, ellendige, onbeschaamde, knoeiende fielt I Verdient iemand de gevan genis, dan ben jij het." //Welnu, laat mij er in zetten,* antwoord de de andere kalm. //Hier ben ik, geef mij aan de politie over. Het zal wezenlijk goed zijn voor de gezondheid en het verstand van mevrouw Marsden als haar naam in bet ge- heele land besproken wordt en zij tegen mij als getuige optreedt.* De kapiteiu knarsetandde van machteloozs woede. Elk, die het vervallen, bevende gelaat moeste menscben een aangenamen indruk maakte. Hoewel ze iu ruime mate zoowel 't leed als 't lief der wereld of liever van 't leven bad ondervonden, droeg haar gelaat de sporen van eene opgeruimdheid, die zich op hare trekken bad gevestigd. Men ontmoet zoo van die menscben die, zonder het leed al te gering te stellen, zonder zorgeloos en onverschillig te zijn, zich als 't ware de be nijdenswaardige gewoonte tot eene tweede natuur hebben gemaakt, om overal, zelfs bij de meest donkere plekken, nog een lichtzijde te vindenom elk bloempje op bunoen levensweg, hoe gering het ook zij, niet on opgemerkt voorbij te gaan, maar het iüte- geodeel dankbaar te plokken en zoolang mogelijk te bewaren om zich niet telkeüs en overal aan eiken mogelijken steen te stooteD, maar er liever overheen te stappen en, zijn ze niet groot, ze doodeenvoudig ter zijde te schuiven, als zijnde niet de moeite waard, om daarvoor ru9t en zieievrede te verstoren om, met één woord, 't vele goede, dat het leven waarlijk oplevert, dankbaar te erkennen en te genieten 1 Zoo'n gemoedsstemming moet zich onge twijfeld op 't gelaat afspiegelen. Geen nor- sche, wrevelige trek, die langzamerhand tot een vasten rimpel is ingegroefd, zal dan als sprekend bewijs van ontevredenheid, den mond ontsieren. De tevredenheid verleent aan de uitdrukking der oogen een vriendelijke flik kering, die zoo goed doet, die den beschouwer zoo aangenaam stemt, die zoowel spreekt van kalme berusting ais van een edel vertrouwen, van een vertroawen, dat donkere dagen zullen worden gevolgd door zonnige en 't hart ver warmende, en dat de wolken met zilveren randen aan den hemel van 't leven begroet als de boden van eene zorgende Vaderhand, die Zjne zon doet schijnen, wanneer we wer kelijk behoefte hebben aan haar licht en hare warmte Plaats zulke menschen, waar gij wilt, zij zullen zich dadelijk overal thuis gevoelen, en aan 't onaangenaamste verblijf iets be- bagelijks geven. Ze gaas rond als met eene tooverroede; wat zij aanraken, verliest bet rawe en terugstootende. Zij oefenen zulk eeuen invloed op alles en allen uit, dat zelfs norsche en gemelijke karakters er door ver anderd en verzacht worden. Men denke niet, dat zulke meDScbeu tot de wereld der ide alen behooren 1 Ze zijn in werkelijkheid te vinden, al is 't dan ook niet in menigte en al ware het te wenschen, dat Tien er meer van vond 1 Na de zaak met mevrouw Muller behan- dold te hebben, ging men tot meer alle— daagsche onderwerpen over, want onwillekeurig van mevrouw MarsdeD zag, moest wel zien dat zulk eene publiciteit in baar tegenwoor- digen geestestoestand een noodlottigen invloed op haar zou uitoeleneu en dus alleen om ha rentwille de schurk moest vrijgelaten worden. Mijnheer Clareuce wist wel dat men hem niets doen kon en zegepraalde over ons, hetgeen zijn onbeschaamde kalmte ge noegzaam aanduidde. ffHa,* ging hij voort, zich tot ons wen dende //daar staan mijne scbooDe beschul- digsters, de jonge dame, die mijne schreden in Londen bespiedde, en de joDge dame, wie bet gelukte door eeu gesloten deur, waarvan ik zelf den 9leatel bewaarde, te sluipen 1* z/De jonge dame, die met levensgevaar van het eene venster op hot audere sprong, bedoelt gij zeker alleen daarom, dat gij baar daartoe gedwongen hebt, zal ik jou, ellendige schelm, veor je deze plaat9 verlaat, een pak slaag toedienen, dat je je geheele leven onthou den zult* bralde de kapitein hem toe, waar op mijnbeer Clarence glimlachend de schou ders ophaalde. ,/Juffrouw Honor is eene jonge dame, die weet wat zij doetzij heeft oDgetwyfeld op u gerekend dat gij baar voor hare pogingen zult belooDen.* De kapitein sprong van het ledikant op en zou onmiddellijk korte metten met zijn tegenstander gemaakt hebben, als de advo- gevoelde de advokaat rene begeerte, om daardoor w.it meer bekend te worden met het karakter der vrouw, die hem werkelijk sympathie inboezemde. Hij vond in haar iets, dat hem onweerstaanbaar aantrok. Hier was 't geen jengd of schoonheid, die hem boeiden, maar de vriendelijke, vertrouwelijke oogop slag, hare eenvoudige, ongekunstelde taal maakten, dat hij zich tegenover haar gevoelde als over iemand, die hij reeds lang had ge kend, en aan wie hij kon toevertrouwen^wat hem op het hart lag. Zoo over bloemen sprekende, bemerkte mevrouw Moller, dat haar bezoeker een vriend en een kenner was van die scboone kinde ren der natuur. Nu was ze iu haar element, en als van zelve noodigde zij hem uit, om een kijkje te uemen iu haat tuinkamer, die zij haar lusthof noemde. Van Raveuburg voldeed aan bare uitnoodiging, en wat hij bier zag, overtrof verre zijue verwachting. Hier vooral was goede smaak op te merken. Geene zeldzame, nitheemsche gewassen voud bij hier, maar de kamer, die door de open slaande deuren, als 't ware eeu geheel uit maakte met den kleinen tuin, had znlk een vroolijk en smaakvol voorkomen, dat hij verbaasd stond en Diet kon nalaten, om, niet als een gedwongen compliment, maar als eeDe oiling van 'l geen bij inderdaad gevoelde, uit te roepen //Zelden mevrouw, zag ik zulk een lieve, gezellige kamer 1* Casacara. Vlissingen, 20 Februari. Onlangs maakten wij melding van een tot od9 gericht verzoek voor het govet van eeue tooneelvoor9telling ten bate van Klaas Vos, oud-onderofficier en tooneelspeler te Amster dam. Naar men ons mededeelt is dit verzoek in de jongste vergadering van den Bond van oud-ouderolficieren breedvoerig Ier sprake ge bracht on aanvankelijk door het Bestuur iu gunstige overweging genomen. Echter gedachtig aan het spreekwoord la charite bien ordonnée commence par soi— mime, is hel voorstel //Klaas Vos" gevallen en wel hoofdzakelijk omdat hij, ofschoon daartoe geruimen tijd in de gelegenheid ge weest zijnde, nimmer getracht heeft zich bij den Bond aaD te sluiten, en is ten slotte be paald, dat de baten van de voorstelling caat Diet snel tusschenbeide gekomen was. //Zacht wat, denk toch aan uwe tante, kapitein. Wij hebben al genoeg gehad, luister nu een oogenblik naar mij, als ik u verzoeken mag, mijnbeer Clarence. Uwe stiefmoeder staat n éene week toe om a voor te berei den Engeland te verlaten geen uur lan ger. Gij laat u te veel voorstaan op haie ongeDeigdheid u gerechtelijk te laten ver volgen, maar laat mij u zeggen dat er iets is, dat zij meer vreest dan in bet openbaar tegen u op te treden, nl. de gedurige vrees voor uwe tegenwoordigheid. Uw woord ver langen wij niet, ik zelf zal er bij zijn als gij van daag over acht dagen of naar Ame rika, Australië of Nieuw Zeeland, gij kunt kiezen vertrekt, of ik zal het nog grooter genoegen hebben n aan den rechter over te geven.* </Dank u I* antwoordde mijnheer Clarence. A-Over bet gebeel bevalt mij Amerika bet best." Zijne glimlachende bedaardheid was on uitstaanbaar, en toen de kapiteiü, zich snel omweudende, de kamer verliet en naar be neden vloog, begreep ik niet alleen wat hij daar ging doen, maar wensebte hem op den koop goed succes toe, en succes had hij zeker, waut, mocht mijnheer Clarence Thursdan als vrij mau verlateD, verliet hij het in ieder geval met een verminkte huid, kreupelen gang en een gelaat, dat hij zeker in de eerste dagen wel aan niemand zal vertoond hebben. Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Vlissingse Courant | 1892 | | pagina 1