ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENT1EBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN
Waakzaam Nederland.
Arabella de Verschrikkelijke
J
No 9941.
VRIJDAG 21 JULI 1939
79e Jaargang
Feuilleton
J2ux 7oilei 3leep (Jrijsuraaq
TWEEDE BLAD
(Speciale reportage van de Ned. Periodieke Pers.)
O Nederland, let op Uw saeck!
Naar het grensgebied.
De terugtocht.
OOK U KAN EEN PRACHTIG
HORLOGE WINNEN MET DEZE
- -
■MwmmH
ntmxievnvyma
JHtT 1. 'JUbMBUlS
NEUZENSCHE COURANT
En er wordt op gelet!
Beter dan mededeelingen in de Kamer, dat
er per dag met gerekend de aanschaffings-
kosten van materiaal honderdduizend gulden
extra wordt besteed aan onze grens- en kust-
verdediging overtuigt een bezoek, een bezoek
onder deskundige leiding en op uitnoodiging
van den Chef van den Generalen Staf, aan die
plaatsen waar onze defensie haar beste
krachten heeft geconcentreerd.
Wij trekken langs die plaatsen, wij zien
loopgraven en batterijen, wij zien forten en
listig gecamoufleerde stellingen. Aan de kust
en aan onze grenzen. Er speelt een kind
naast een kazemat. Ergens in Holland waar
het uitzicht wijd is over de vlakke, stroomende
rivier en over de lage, koele uiterwaarden.
De zon is heet, klaprozen en korenbloemen
staan te bloeien tusschen het hooge gras.
Daartusschen speelt een kind zijn zorgeloos
spel. Daarachter rijst de strakke vorm van
een laa>g cementen gebouw en uit een der
openingen dreigt de mond van ons nieuwste
afweergeschut, ons pantser-afweergeschut.
Het kind speelt aiandachtig verder.
Dat deze aandacht nimmer verstoord moge
worden.
De dag is licht en helder. In de middagzon
ligt het zand van duinen en stranden te blin-
ken; een mijnenveger vaart uit. Blauwgrijs
tegen den blauwen, trillenden horizon. Twee
vliegtuigen trekken hun snelle arabesken
tegen een zomerschen hemel.
Dit is een land om van te houden: duinen
en vroonlanden, stranden en blauwe zee. Dit
is een land om te verdedigen als het ooit
noodzakelijk mocht worden. Wat niemand
hoopt. Maar als het ooit zoo ver mocht
komenWei, er liggen in dezen dijk ver-
scholen ettelijke mitrailleumesten. Als ooit
vijandelijke vliegtuigen deze belangrijke kust-
plaats gaan bestoken zullen zij een fellen
tegenstand bieden. Zij liggen er gecamou-
fleerd achter lage glooiingen van graszoden
die beschutting bieden tegen „stekende"
escadrilles.
En verderop in het land, rechts van den
grijzen grintweg, die zich uitstrekt door het
vlakke landschap met zijn lage, onder donker
lommer verborgen boerenerven heeft men
gebruik gemaakt van een oud fort, waar men
ook nu nog een scherfvrije dekking vindt.
Er staan zware mitrailleurs, die den grijzen
weg tusschen de groene landen beheerschen.
Er is infanterie-geschut opgesteld en de
onderkomens die in 1914 werden aangelegd
zijn ook nu nog van waarde. Er zijn stellingen
bij, die doen denken aan kippenrennen. Ze
zijn met kippengaas overtrokken en dit kip-
pengaas heeft men doorvlochten met grauwe
jute. Zoo wordt hun aanwezigheid onzicht-
baar voor het oog van vijandelijke ver-
kenners.
Er ligt. ergens achter de duinen, een klein,
wit kerkhof. Er rijst rank tegen den hemel
een smalle, roode vuurtoren. Daaronder hurkt
het kustdorp met roode daken boven bakstee-
nen muren. In den lagen haag rondom de
graven zingt een vogel. De zomer staat te
trillen boven het land.
ID4t is een landschap van vrede.
Maar temidden van dit landschap van vrede
treft ge de dreigende aanwezigheid van een
batterij kustartillerie aan. Drie stukken van
15 cm. De lange, slanke vuurmonden zijn
geeamoufleerd. Zij worden uit een centraal
punt, daar waar het uitzicht over zee onbe-
lemmerd is, gecommandeerd. Hoogte en af-
stand van het vuur worden daar gemeten. De
schoten worden gelost op een plaats die voor
het scheepsgeschut onvindbaar is.
Vlakbij de duinen dicht bij een oud fort
staat luchtdoelgeschut opgesteld. Geschut
van 8 cm.
In het fort zelf legeren de manschappen.
Daal de trappen af en ge komt er in koele,
witte gewelven. Elk hoekje is er benut. In
kelder naast kelder rijen zich de kribben,
staan de rekken geweren. Kom in de ruime
EEN VBOOLIJKE LXEFDESROMAN
van Berta Ruck.
Vertaald door TEO DE WITTE.
6)
Vervolg.
De lakei schuifelde bescheiden met zijn lin-
kervoet oVer den grond.
Pardon, madam", waagde hij het eindelijk
mrs. Cattermole's aandacht op te roepen, „is
er ook eenig antwoord
,,WatNee! Niets! Wat zou ik moeten ant-
woorden. Het zal toch te laat zijn. Hij zou het
toch niet meer op tijd- hebben. Geen antwoond.'f
De lakei verdween.
Moeder, wat is het?" vroeg Pearl.
Haar moeder zucirtte en Met zidh toen op-
nieuw sprakeloos en afgetobd in de kussens
vallen, terwijl ze haar dochter met een ver-
moeid gebaar het telegram toestak.
Pearl nam het heel gretig aan en las, zoo-
dra het papier de slanke, bleeke hand1 van
lady Sybil had Verlaten, met luide, pathetische
stem:
„Kom vanavond 7.30. Breng vriend
mee ten eten, Eric."
jEric komt", riep Amber ontsteld uit. „Met
een van zijn vnenden! Zonder eenige waar-
schuwing, dat „het ontzettend kind" hier is!
Wat moeten we daarmee beginnen?"
„W1e zullen ons naar de omstandigheden
hebben te schikken en hij niet minder," decre-
teerde Beryl. ,,Ten slotte heeft hij ons niet
de minste gelegenheid gegeven om het onheil
uit den weg te gaan. Wat dien vriend betreft
nou ja, die kan komen zooveel hij wil en grin-
niken zooveel hij wil, hij zal door den zuren
appel hebben heen te bijten. In ieder geval
weet morgen heel Londen wat voor natuur-
cantine, waar het spelen om geld verboden is.
Zoo luidt de order. Laat ons aannemen, dat
het thans om pepemoten geschiedtEr
hangt een bontgekleurd affiche, die aan het
soldatenvolk bekend maakt, dat de fameuze
buikspreker en goochelaar Melorini of hoe
de naam ook zij er Vrijdagavond om acht
uren zijn ongeevenaarde experimenten zal
vertoonen. Er staat een Russisch biljart en
ik moet mij beheerschen, want wij zijn al in
het hart van dit fort van waaruit de indirect
vurende batterij, daarginds bij het kleine, witte
kerkhof, gedirigeerd wordt. Er staan won-
derlijke instrumenten opgesteld, die de ziel
zijn van den oorlog der mathematici.
Stemmen: ,,vier-en-veertigdrie-en-
tachtig
Eten koor van cijfers, een macabere beurt-
zang die laat ons hopen nimmer haar
doodelijke beteekenis zal hoeven aan te
toonen.
,,Correctie min dertig
Op de britsen in een der witte gewelven
ligt een boek: Bruno Brehms' Voor hun
Vaderland.
iZoo toevallig kan het toeval soms werkelijk
zijn
Buiten waait een kleine zeewind, die ver-
ademing brengt in de hitte van den dag. De
motor van een ordonnans davert. Op de bank
dicht onder de kust slaat een schuimend-witte
branding. Achter mij bij de wallen wappert
een waschje vredig in het koeltje. Het is bijna
aandoenlijk in deze omgeving
Op de vroonlanden die zich glooiend uit-
strekken tusschen het vruchtbaar achterland
en de hooge duinenreeksen staat een batterij
10 cm. afweergeschut. Het geschut is niet
nieuw. Maar het heeft nog altijd zijn waarde,
een waarde die benuttigd moet worden. De
helmen der manschappen zijn getooid met de
bladeren der streekgewassen en de batterij-
hond wordt gestoord in zijn loome middag-
slaap, want als het kanon draait moet hij
ineedraaien. Die tic heb je nu eenmaal als
batterijhond
Daar boven in de duinen liggen als gewel-
aige roofdierkooien onder hun bedekking van
gespannen gaas en slingers van jute de
direct vurende batterijen en op het hoogste
punt van den omtrek legert de hoofdcom-
mandopost der kustartillerie. Door de kijk-
gaten speurt ge een smalle strook blauwe zee
en blauwe lucht. Tusschen de witte branding
op de bank en de kust zullen vijandelijke
schepen een doortocht moeten zoeken. Zij
zullen het dan moeten doen onder het nabije
vuur dezer onder zand en helm verscholen
stellingen.
Er ligt verderop in den polder een boerderij.
Deze boerderij heeft een koeienstal. Zoo zijn
boerderijen. De koeien staan in de wei. Het
ieger heeft de stal omgetooverd in een be-
hoorlijk soldatenverblijf.
In een bescheiden vertrek op de boerderij
woont de commandant. Waar de troep legert
het is een axioma is de commandant
ingekwartierd. Het komt aan het moreel ten
goede.
Er hangt een doordringende geur van mest,
een boerendochter schuurt op het erf de melk-
emmers blinkend, in de cantinetent luisteren
een paar soldaten naar de radio. En op welke
leestafel vingt ge, gelijk hier op de leestafel
van een cantinetent, den Bflbel liggen naast
een beduimeld rommannetje, dat luistert naar
den naam„Een van mijn zoons"
Nederland heeft eens een werk tot stand
gebracht, dat de oprechte en verdiende bewon-
dering van gansch een wereld opwekte en de
Afsluitdijk vormt een punt, waaraan uitzon-
derlijke strategische beteekenis moet worden
toegekend. Eten punt dat afdoende verdedigd
moet kunnen worden.
Dat behoeft geen verderen uitleg.
Welnu: het kan afdoende verdedigd worden.
Op talrijke plaatsen rijzen de ,,asperges"
wegversperringen van rails in beton gemet-
seld omhoog. Slurzen en bruggen staan
onder scherp. En overal op de strekdammen
werden kazematten gebouwd, wier geschut
wonder de Cattermole's hebben geimpor-
teerd."
,,Hij zal zeker grinniken!" profeteerde
Pearl.
HGOFDSTUK V.
Arabella ontmoet enkele jongelui.
De jonge Eric was niet gewoon zijn fami
ne met dergelijke onverwachte bezoeken te
verwennen. Hij bood maar zelden de gelegen
heid om het licht van zijn illustere tegenwoor-
digheid over ,,De Schuur" te laten stralen. Als
je het hem in vertrouwen vroeg, zou hij mis-
sehien na zijn vierden cocktail hikkend toege-
geVen hebben, dat hij deze bezoeken tot het
hoognoodige bepaalde en er zich alleen toe
liet verleiden, indien hij er nu eenmaal niet
buiten kon, of zijn financien hem dringend om
versterking maanden. Het spijt me, dat ik u
vertellen moet, dat hij tot die jongelui be-
hoorde, die een gloeienden hekel hebben aan
hun eigen huis en in het bjjzonder aan hun
eigen zusters.
Wellicht kwam het, omdat hij, overal elders
zoo buitengewoon vriiendelijk werd ontvangen
en de zusters van al zijn Vrienden haar uiter-
ste best deden om hem zoo Yeel mogelijk te
verwennen.
En hij. het zich graag vertroetelen. Hij be-
hoorde tot het soort dat het hedendaagsche
Londen al meer en meer ziet verdwijnen. Hij
was1 een der subalternen van de Old Army,
een product Van de ouderwetsche Public
School en Sandhurst, smetteloos getraind, met
de noodige ruwheid1 gedrild, vol airs en char-
mes en wat onbeschaamdheid, en over heel
zijn persoon die onuitwischbare overtuiging
zoek de heele wereld maar met een kaarsje
af en je zult nergens mijn gelijke of die van
mijn soort vinden, want wij zijn ons gelijke
zelf..."
Ik zei u al, dat type is verdwenen... Voor
het grootste gedeelte zijn die heerlijke, karak-
tervaste en toch zoo verwende jongens uit
onze aristocratische kringen gesneuveld,
nadat zij bij Mons nog eens behoorlijk hebben
den smallen weg beheerscht. Wie hier met
troepen en tanks zich een doortocht wil banen
zal 'n harde dobber hebben. Want dit is geen
werk geweest, dat in korten tijd tot stand
moest komen. Defensie en Waterstaat hebben
van den beginne af aan een wijs overleg
gepleegd.
De mitrailleurskazematten - ik zal hun
aantal niet noemen zijn op wonderlijke
wijze beschilderd. Zoo vallen ze uit de lucht
en op een afstand niet op. Daarbinnen kun
nen ge'isoleerde troepen het geruimen tijd uit-
houden. Er zijn zuurstofapparaten, er zijn
voorraden voedsel, is een keuken-kazemat, er
is een ambulance met operatietafel en al en
bij den ingang onovertroffen Hollands che
zindelijkheid! leest ge, met krijt op den
muur geschreven: Voeten Vegen!
De muggen dansen boven de grassen en
onder de Friesche ruiters der prikkeldraad-
versperringen geurt de kamille bitter en
penetrant. Voor de cantine speelt in een
cemente bassin Gerrit, de jonge zeehond met
een paling een wreed spel. De militaire politie,
die hier jaar in jaar uit verblijf houdt, kocht
het dier van een visscher, die juist van plan
was de premie op te strijken voor een over-
leden zeehond. Dat ging onze militairen te
ver. Bovendien hadden ze een mascotte
noodig. Dat is nu Gerrit.
Het zal alleen bij overplaatsing wat moel-
iijk worden...
Bij dit dorp begint het grensgebied.
Het dorp ligt laag tusschen de onafzienbaar
uitgestrekte, vlakke landen. Dit is een goede
grond. De gewassen staan vol en rijk. Haver-
en korenaren buigen onder den druk van een
lichten zomerwind. Overal in het land, ver
en nabij, ziet ge de hofsteden met hun gewel-
dige schuren, met hun rechte, stijve woon-
huizen, met hun voortuinen waarin grillig
gevormde sierheesters groeien. Wij rijden
langs den zooveelsten wegwijzer en ge leest
er den naam op van een oord, waar eens een
beroemden slag werd geleverd en ge vraagt U
af wat er, als hier ooit weer slag geleverd zal
worden, over zal blijven van dezen rijkdom,
van al dit kostelijk bezit. Hier en daar in het
landschhp staan /kleine groepen arbeiders.
De aardappelplanten bloeien en de wijde vel-
den teeder getinte papaverbloesemshel is het
geel der koolzaadianden onder de zon
Dit is het grensgebied. Wij zien hier en daar
de legering der manschappen. Zij zullen
thuis wellicht beter en vooral liever legeren,
maar geen redelijk mensch kan beweren, dat
niet het uiterste werd gedaan om hun gerief
te dienen.
Al deze kleine boerenplaatsen hebben wel
altijd een feestzaal. Daar dansen 's winters
de jongens en meisjes van het dorp op de uit-
voeringen van de zangvereeniging. Daar wor
den tooneelvertooningen gegeven. Maar nu
ligt de dansvloer bedekt onder trixplex en
daaromheen staan de reeksen kribben. Op het
tooneel bevindt zich een leestafel, werd de
cantine ingericht. Langs de wanden heeft
men primitieve schemerlampjes geknutseld en
in den tuin bij de eenige tennisbaan, die het
dorp vermoedelijk rijk is, staat op dezen
lichten zomermorgen de mitrailleurhersteller
zijn werk te doen.
Er is in het dorp een oud heerenhuis onder
de koele schaduw van hoog geboomte. Het
stond jarenlang leeg. De eigenaar kon er
geen bestemming voor vinden. Nu bood hij
het loffelijk gebaar! den militairen
autoriteiten aan. Het werd een Militair
Tehuis met cantine en leslokalen. In een
daarvan wordt Theorie Mortieren gegeven;
een deur verder kost de thee drie cent en de
ranja vijf. Daar valt over te denken
Hoe dichter we de grens naderen des te
verwonderlijker toeren moet onze chauffeur
verrichten om door de vele betonnen tank-
versperringen heen te komen. En waar ge
op een versperring van beton en ijzer stuit,
daar is het afweergeschut niet ver.
De oorden in deze streek dragen bekende
namen. Zij komen menigmaal in onze histo-
rie voor. En hoe goed de strategen uit vroe-
ger eeuwen hun taak verstonden wordt be-
wezen door het feit, dat zij op de hoogte
waren van de natuurlijke sterkte der terreinen
en dat zij daarmee hun voordeel wisten te
laten zien, dat hun zoo gesmade zelfbewust-
heid volkomen gerechtvaardigd was. Maar
zelfs in het geval van mr. (thans luitenant-
kolonel) Eric Cattermole, zijn de overgeble-
venen geheel ,,hervormd" in de gekuischte
maar doelbewuste en practisch aangelegde
soldaten van den tegenwoordigen tijd. Het is
alsof er geen plaats meer is in onze legers
voor de onbezorgde cavaliers, die walsten op
den vooraVond vaw'de/rpslag.
De held van1 ons verhaal is echter nog de
Eric van gisteren, de Eric van Hurlingham
en Henley.
Hij was naar ,,De Schuur" gekomen en was
besloten om de verveling van dit oude land-
huis te doorstaan, zelfs de zenuwaanvallen
van zijn moeder te trotseeren en zich enkele
uren te onderwerpen aan de hatelijke opmer-
kingen van zijn onuitstaanbare zusters, om
zijn vader van een extra toelage van twee
honderd pond per jaar te verUchten. En om
het begrafenisachtige zooveel mogelijk te ont-
wijken had hij een vriend meegebracht, het
kalf van de club, kapitein jonkheer William
Wynstone, die natuurlijk Belly werd genoemd.
Zooals ze daar samen in Wynstone's spiksplin-
temieuwen tweezitter, door de statige oprij-
laan kwamen aangereden maakten ze werke
lijk een uitstekenden indruk.
Want de zoo vriendelijlke Eric had kans ge-
zien om zich al de goede trekken toe te eige-
nen, waarmede hij minstens zes zusters meer
dan huwelijksvaardig had kunnen maken.
Zijn elfen-meter moest werkelijk uit minstens
vijf voorafgaande generaties van dit in den
grond zoo tanige geslacht gezocht hebben om
zulk een sierlijke lijn te trekken langs oogen,
neus en kaken. Wat zijn wenkbrauwen be
treft... nee, de gedachte is te bitter voor een
vrouw. Waarom moest de natuur aan een
man zooveel schoonheid verkwisten?
Wat zijn vriend betreft, Amber en Beryl,
die hem reeds eerder hadden ontmoet, kwali-
ficeerden hem met hun gewone minachting
voor alle jongelui als volgt: Niets meer of
minder dan de rest van dat soort, dezelfde
kleeren, dezelfde onberispelijke laarzen, dezelf
de regimentskraag, hetzelfde gladgeschoren
doen. Er zou een Lof dezer Oude Heeren
te schrijven zijn. Want de Strategen van
Vandaag" trekken nu nog profijt van hun
arbeid. Zij wisten het wel al beschikten ze
dan niet over Pags (pantser-afweergeschut)
en mitrailleurs.
Ge kunt hier, staande bij dezen smallen
brug, de grens zien. Bij de donkere boom-
partijen daarginds houdt Nederland op Neder
land te zijn. Er staat links een kazemat voor
mitrailleur- en geweervuur. Tegen een hooge
schuur ligt een door dikke lagen zandzakken
beschermde stelling. En achter het raam
van een der kleine woningen op vijf meter af
stand van al dit militair bedrijf zit een man-
netje met sik en in hemdsmouwen, dat lange
staten opstelt, zoo onverstoorbaar, alsof niets
en niemand hem hier ooit van af zal kunnen
houden.
Rechts van de brug zijn militairen bezig een
schuurtje te bouwen. Ge zoudt zeggen: een
degelijk tijdverblijf, het bouwen van een
schuurtje voor landbouwgerei, voor emmers
of wat dan ook
Vergist U niet! Ga erin en het eerste wat
ge ziet is' zoo'n nrjdas van een Pag die de
brug onder vuur kan nemen. Kijk verder dan
Uw neus lang is en ge ziet dat achter de
houten wanden, die uiterlijk zoo onschuldig
aandoen, de dikke lagen zand en zoden het
vijandelijk vuur op kunnen vangen en onscha-
delijk maken.
In den tuin daarachter wordt een loods
gebouwd. Want dezen winter zal de feestzaal
weer gebruikt moeten worden, zal de Har-
monie er weer dienen te blazen, zal Ons
Genoegen er de Twee Weezen spelen en dus
moeten de soldaten een ander onderdak heb
ben. Dat bouwen ze zelf. In de keuken
daamaast draaien koks de tallooze ballen
gehakt voor het middagmaal en ik beroof
Defensie van 1, zegge een, handvol rauwe
worteltjes. Er zijn er genoeg
Naast den weg, waarlangs wij rijden, ligt
een droge sloot. Deze sloot behoort tot het
rijksgebied eener bevriende mogendheid. De
weg is gelukkig van ons. Wij stoppen weer op
een dier pun ten, waaraan ook de Oude Stra
tegen al hun aandacht schonken.
Er ligt een rustig watertje. Verderop
staat een molen en rechts van het stille water,
waar de takken der boomen in spiegelen, ligt
een kerkhof. Ergens op den kant staat een
bordVischwater van de Hengelclub
Kan het idyllischer?
Maar de brug staat onder scherp. De weg
is een versperring van ijzer en cement, hechter
dan dieper het grensgebied in.
Er is een schaapskooi. Zooals ge er in deze
streken zoovele aamtreft. Het is een wonder
lijke schaapskooi al zoudt ge dat zoo niet
zeggen. Want die boerderij even verder, aan
den anderen kant van het water, staat niet
meer in Nederland. Daarom is die schaaps
kooi geen schaapskooi. Dat daarin geschut
staat opgesteld, dat achter het lang-gerekt,
rustiek hekwerk een loopgraaf werd gedolven
en dat die heele schaapskooi er nog maar
korten tijd staat, behoef ik wel niet meer te
zeggen. Hier werd op bekwame wijze een
uiterst gevaarlijk en gecompliceerd punt in
onze verdedigingslinie dank zij tankvallen en
met elkaar correspondeerende vuurstellingen,
die elkaar dekken, terdege beschermd.
In een der cantines wordt een muurschil-
dering gemaakt. Er stond een soldaat op een
ladder. Hij schilderde
Wij jongens van het
wij staan voor Holland pal
Wij willen Holland
Verder was hij nog niet gekomen. Dat de
zin verder gaat ludden: wij willen Holland
houden, wordt bewezen door de krachtige
verdediging van een punt als dit.
Als ge door de versperringen heen zijt
gekomen, die een snelle tocht over deze groote
rivierbrug belemmeren dan staat er rechts
een bruine, houten schuur achter den rivier-
dijk. Er bloeien wat bloemen; in de bonger-
den beneden staan de vruchtboomen te wach-
ten tot zij met den herfst zullen dragen. Op
de uiterwaarden graast het vee en zilver is
het licht van dezen ochtend over den kronke-
lenden stroom met het gekarteld silhouet van
de stad tegen de ruime luchten. Er liggen
Elke week sfellen wij 30 fraaie Zwitserse dames-
of heren-horloges beschikbaar voor de verbruikers
van Lux Toilet Zeep, de ongeevenaarde toiletzeep,
die ,,vermoeide huid" voorkomt.
Al wat U te doen heeft is het volgende:
Beschrijf in hoogstens 30 woorden Uw ervaring over
Lux Toilet Zeep voor de verzorging van bet gelaat.
Frankeer Uw inzending als brief en vermeld duidelijk
Uw naam en adres. Adresseer aan: Lux Toilet Zeep
prijsvraag, postbus No. 7, Rotterdam en voeg bij
Uw inzending drie buitenomslagen van Lux Toilet
Zeep. U kan zo vaak inzenden als U wil, indien
U bij elke inzending 3 omslagen voegt. Op de
uitslag is geen beroep mogelijk en briefwisseling
hierover kan niet worden gevoerd. Alle inzen-
dingen worden ons eigendom en kunnen door
ons naar goeddunken worden gebruikt.
LTS 179-0260A
Ingez. Med.
kappersgezicht daarboven uit, hetzelfde slag!"
De jonge man had niets bijzonders vleiends
over haar gezegd. Maar hij had gelukkig ook
niets verschrikkelijks in Eric's zusters kun
nen vinden.
Terwijl
Lieve deugd, wat zou hij wel niet denken
van die uitgelaten plobejer miet haar pau-
wenstaart op het hoofd en haar rauwe stem,
waarmede hij1 vanavond aan tafel zou zitten?
,,In wat voor japon zal ze vanavond aan
tafel versehijnen, denk je," zei Beryl tegen
Amber. ,,Die avondtoiletten laten haar nog
meer vrijheid toe, dan haar theejapon. Zou
j het niet veiliger zijn, indien een van ons haar
even onder handen nam, opdat ze ons straks
niet allemaal voor schande zet, als ze met ik
weet niet wat de eetzaal binnen valt?"
,,Ja, ga jij even, Peggy, stelde Amber voor.
En Peggy Delamere, het gehoorzame arme
familielid verdween bescheiden naar de
groote prachtige logeerkamer, die men voor
miss Abes had beschikbaar gesteld.
Arazella's avondjapon bleek van zwarte
zijde te zijn met ,,bloemrijke versierselen"'
van een cherry-achtigen tint, die gewoonweg
Vloekte tegen Arabella's goudblonde haar.
Zelfs Arabella scheen eenigszins getwijfeld
te hebben aan het effect, want zij vroeg Peggy
Delamere of die ook niet vond dat het rose
iets te „luid" was1?
,,Een heel 'klein beetje," meende Peggy,
met haar vriendelijken glimlach. ,,Geloof je
niet, dat zwart alleen het heel goed doen zal,
miss Ames?"
„Zullen ze niet denken, dat ik in de rouw
ben voor de kat van mijn tante? Maar je
hebt gelijk. Jij leeft in de hoogere kringen,
jij zult weten, wat ze daar gewend zijn," zei
Arabella zonder eenige schaamte. ,,Maar mag
ik dan toeh dat boeketje viooltjes aan mijn cor
sage steken, dat iemand daar heeft neerge-
zet. Ik durf te wedden, dat jij het gedaan
hebt," zei ze ineens, toen Peggy begon te
glimlachen. „Ik zal je er altijd dankbaar
voor blijven!"
,,Dan!k je,"' zei Peggy, terwijl ze bedeesd
bloosde. ,,Mag ik je schaar even hebben?"
Tien minuten werd er koortsachtig geknipt
en geplozen en dank zij Peggy's doorzicht was
heel de bloemrijke decoratie van haar japon
verdwenen. Miss Ames deed dus haar intrede
in de zachtverlichte eetzaal in een stemmig
zwart japonnetje, dat ten slotte het best paste
bij haar melkblanke huid en haar schitterend
geboetseerden hals. Ze hadden alien verwacht
dat ze er vreeselijk uit zou zien. Het viel eer-
lijk gezegd mee. Wel zag ze er verbazend
jong, gezond, uitdagend gezond bijna uit.
Toch viel het niet te ontkennen, dat de beide
jongelui ten slotte tegenover een alleraardig-
ste verschijning kwam te staan, die door mrs.
Cattermole slechts aarzelend werd voorge-
steld als miss Ames en die onmiddellijk hun
hart had gewonnen door de hartelijke wijze
waarop ziji met een: „0, ik maak het opper-
best, dank je, en u zeker ook, hoop ik," de
jongelui tegemoet trad.
Zij schenen, zelfs niet inwendig terug te
schrikken voor haar stem. Zij hadden slechts
oog voor haar.
En evenals het avondtoilet tenslotte niet
zoo ordinair was gebleken als Beryl en Am
ber hadden verwacht, lady Sybil had gevreesd
en Pearl had gehoopt, was ook het diner zelf
althans gedurende de eerste gangen verre van
een fiasco. Miss Ames at niet met haar mes,
maakte geen fouten met de wijnglazen, wel
licht omdat ze alleen maar water gebruikte,
en al was haar stem werkelijk heel hard, ze
verving in ieder geval die doodelijke stilte,
waarop Eric's zusters zijn vrienden haast
stereotiep onthaalden. Mrs. Cattermole zag
met angstige verbazing hoe kapitein jonkheer
Wynstone inderdaad heel geanimeerd zat te
praten met het goudblonde manenkind in het
zwarte japonnetje. En haar moederlijk in
stinct kreeg het nog harder te verduren toen
ze bemerkte dat Eric, haar Eric, aan den an
deren kant van de tafel, geen oogenblik hun
nieuwe gast uit het oog verloor. Lieve hemel,
wat zonken de jongelui van tegenwoordig toch
weg, als ze maar even aan de beproefde om
geving van hun ouders werden onttrokken.
(Wordt vervolgd.)
